Het boek Ik ga leven kom je in alle kranten tegen. De auteur krijgt zelfs doodsbedreigingen wegens het schrijven van dit boek. Dat is toch wel erg heftig. Ik was zelf benieuwd naar wat er dan zo erg geweest moest zijn dat je overgaat tot zo’n bizarre dreiging. Wat vond ik van dit boek? Lees het hier!

De achterflap

‘Muziek mag niet, daten is verboden, het hebben van vrienden van het andere geslacht is onwettig, je leuk kleden en opmaken is ongepast, ’s avonds buiten zijn is niet geoorloofd, “vieze, immorele” films en series kijken is onaanvaardbaar (en dan bedoel ik geen porno, gewoon een film waarin wordt gezoend), het vieren van verjaardagen of andere heidense feestdagen mag niet, werken met mannen kan niet en ook uitgaan en feesten op festivals is verboden.’

Opgroeien in een streng islamitisch gezin betekent voor Büsra dingen stiekem doen. Stiekem make-up en sieraden dragen, laat thuiskomen, met jongens afspreken en alcohol serveren in een restaurant. Maar het betekent vooral: voortdurend vragen stellen. ‘Moet ik leven als een kamerplant? Moet ik in een huwelijk treden waar alle seks uit is geramd nog voordat het begonnen is, omdat mijn verwekkers een volstrekt humorloze, bloedeloze en Koranvaste lul voor mij hebben uitgekozen? En dan veranderen in een broedkip zoals alle vrouwen om me heen? En de rest van mijn bestaan op die manier slijten? Is dat waarvoor ik leef? Is God dan blij met mijn tragedie?’

Mijn eerste indruk van Ik ga leven

Zo, de (begrijpelijke) woede spat van de pagina’s af! Het leest lekker, ook al gebruikt ze soms onnodig moeilijke woorden. Ik wil het boek bijna niet wegleggen maar alleen maar doorlezen. Hopelijk is het schrijven van dit boek ook een soort therapeutisch geweest en gaat ze door de boosheid heen.

Het verhaal

Büsra groeit op in een streng islamitisch gezin. Haar familie heeft verwachtingen van haar die Büsra niet kan en wil waarmaken. Ze woont bij haar oma, tegenover haar ouders, en wordt continu in de gaten gehouden. Door de dag heen wordt ze telkens geappt of gebeld over waar ze is, met wie ze is en waarom. Ze moet een hoofddoek op (wat ze zelf niet wilt) en ze mag heel veel zaken niet zelfstandig doen.

Toch doet ze heel veel dingen wel, maar dan stiekem. Zo heeft ze een vriendje, doet ze haar hoofddoek af als ze ver genoeg uit Amsterdam is en werkt ze als serveerster. Dit boek is het verhaal van een jonge vrouw die zich vrij wilt maken uit een omgeving waar ze niet vrij is.

Wat ik van Ik ga leven vond

Wat een ontzettend dapper boek! En wat bijzonder dat je ondanks je opvoeding toch zo anders in het leven kan staan én daar uiteindelijk dan ook voor kiest. Ik vraag me af hoeveel mensen in Nederland (en daarbuiten) ook zo onvrij zijn. Dat dit boek er is, is denk ik goed voor zowel mensen die helemaal buiten deze cultuur staan maar ook erin. Ik hoop dan ook dat de auteur bijzonder gelukkig wordt in het leven en dan vooral met een leven zoals zij het zelf wilt.

Conclusie

Een moedig, heftig en belangrijk boek dat wat mij betreft door iedereen gelezen mag worden. Het heeft met recht veel aandacht gekregen. In het boek staan zaken soms onnodig ingewikkeld uitgelegd (uit haar anus oxideren in plaats van aan haar reet roesten bijvoorbeeld), of soms is het ronduit grof, maar ik vond dat zelf niet overmatig storend.

Beoordeling

Lampje van Annet Schaap is eigenlijk een jeugdboek. Een vriendin praatte er echter zo lovend over dat ik het wel moest lezen. Een lieve vriend gaf het mij cadeau en dus ging ik direct lezen! Is dit boek ook interessant voor volwassenen? Lees het in de recensie!

Achterflap

Dit is een verhaal over de zee.
Over geheimzinnige zeewezens en woeste piraten, over het Zwarte Huis van de Admiraal, waarvan ze zeggen dat er een monster woont, een grijze vuurtoren op een eiland dat nog net vastzit aan het vaste land. Over Lampje, de dochter van de vuurtorenwachter, die iedere avond de eenenzestig treden beklimt om het licht aan te steken en over een stormachtige avond, waarop de lucifers op zijn en alles misgaat.
Maar vooral over dapper zijn en meer kunnen dan je ooit had gedacht.

Mijn eerste indruk

Wat is dit fijn en mooi geschreven! Ik zit direct in het verhaal en wil het verder lezen. Het lijkt tot nu toe ook zeker geschikt voor volwassenen. Natuurlijk moet je dan ook weten wat te verwachten: een jeugdboek. Het boek heeft de Gouden Griffel gewonnen in 2018, ik denk dat ik wel weet waarom.

Het verhaal

Emilia, die van haar vader de bijnaam Lampje krijgt, woont in een vuurtoren. Haar moeder is overleden en nu moet zij elke avond het licht van de vuurtoren aandoen. Wanneer de lucifers op zijn, en zij door storm en regen naar het dorp moet om nieuwe te halen, ontsteekt het licht voor één keer niet. Er slaat een schip stuk op de kliffen. Om de schade terug te betalen moet ze voor 7 jaar werken in het Zwarte Huis van de admiraal. Men zegt dat daar een monster woont…

Wat ik van Lampje vond

Wat een mooi verhaal! Ik kon het boek bijna niet wegleggen. Het is een boek over moed, verlies, liefde en acceptatie. De karakters in het boek voegen allemaal wat toe en zijn levendig beschreven. Wat mij betreft is dit boek ook zeker geschikt voor volwassenen. Met het volwassen oog is het feit dat zij niet naar school gaat en moet werken wel wat pittig. Als het was verschenen toen ik nog een kind was, was het vast één van mijn lievelingsboeken geweest.

Beoordeling Lampje

Dompel je zelf onder in een wereld van zeemeerminnen, moed, acceptatie en levendige karakters. Ik vond het een bijzonder verhaal en mooi vormgegeven. Ik heb de hardcover versie, maar ik begreep dat later in 2021 ook een paperback versie verschijnt. Bij dit boek vind ik het wel echt een meerwaarde om het fysieke boek te hebben in plaats van het e-book.

Beoordeling