“Pogingen iets van het leven te maken” van Hendrik Groen is erg populair. Ik was al een tijdje benieuwd naar dit boek, dus ik besloot het te gaan lezen. Ik vind de dagboek stijl sowieso leuk bij de Bridget Jones boeken. Is dit boek met een goede reden zo populair? Lees het hieronder!

De flaptekst 

Hendrik Groen mag dan oud zijn, hij is nog lang niet dood en niet van plan zich eronder te laten krijgen. Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog maar moeten bestaan uit koffie drinken achter de geraniums en wachten op het einde?

In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met alle ups en downs van het leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Op de laatste dag van het jaar zal het nog moeilijk zijn om afscheid nemen van dit charmante personage…

Mijn eerste indruk

Hendrik Groen beschrijft schijnende situaties met een geinige, vlotte pen. De dagboek stukjes zijn lekker kort, dus je kunt tussendoor gemakkelijk een paar pagina’s lezen en het boek weer wegleggen. Ik lachte vanaf het begin al een paar keer hardop!

Het verhaal

Hendrik Groen woont in een verzorgingstehuis in Amsterdam-Noord. Hij schrijft in zijn dagboek over medebewoners, het personeel en de regels die ingesteld worden. De bewoners zijn dol op roddelen en over onzin praten, maar Hendrik Groen niet. Ook heeft hij niet veel op met betuttelend personeel. Samen met een paar bevriende bewoners gaat hij eens in de zoveel tijd op pad. Onder andere op deze manier doet hij zijn pogingen iets van het leven te maken.

De kracht van dit boek is dat je je helemaal kunt voorstellen in wat voor situatie hij zit. Ondanks dat je zelf nog lang niet bejaard bent. Misschien helpt het dat ik in een verzorgingstehuis heb gewerkt. Hij beschrijft de pietluttigheid van sommige ouderen en regels erg goed. Een voorbeeld hiervan is de daad van “verzet” door koek in een aquarium te gooien, waardoor het halve huis op zijn kop staat.

Wat ik ervan vond

Dit is een erg leuk boek! Ik vind het alleen jammer dat ik de auteur heb gegoogeld tijdens het lezen. Een tip is om dat niet te doen.

Ouderen kunnen de grootste pesters zijn en de regels die worden opgelegd voelen soms erg betuttelend. Ik denk dat mijn generatie gek zou worden als verzorgingshuizen in de toekomst nog zo zijn ingericht. Hendrik Groen brengt het echter zo grappig in zijn dagboek, dat het zeker de moeite waard is om te lezen! Maar ook gebeuren er verdrietige dingen. Een lach en een traan dus.

Conclusie van Pogingen iets van het leven te maken

Dit boek is erg leuk om te lezen en in zijn serieusheid ook luchtig en grappig. Voor mensen die werken of wonen in een verzorgingstehuis zal het vast een feest der herkenning zijn. Ik ga “Zolang er leven is” van Hendrik Groen ook nog wel een keertje lezen. Pogingen om iets van het leven te maken is in ieder geval een aanrader!

Beoordeling

1984

Oorlog is vrede (war is peace)
Vrijheid is slavernij (freedom is slavery)
Onwetendheid is kracht (ignorance is strength)

Het was weer eens tijd om 1984 van George Orwell te herlezen. Een klassieker, gepubliceerd in 1949. Het feit dat het boek al zo oud is, maakt het des te intrigerender. Was ik weer net zo onder de indruk als de vorige keer dat ik het boek las? Lees het hieronder!

De flaptekst

Nieuwspraak, Big Brother: het vocabulaire uit 1984 is sinds de eerste publicatie in 1949 in onze taal opgenomen en een eigen leven gaan leiden. Een ambtenaar op het ministerie van Waarheid raakt verstrikt in een strijd tegen de alles doordringende Partij. Hij wordt gekweld door zijn gedoemde liefde voor Julia. In Orwells steeds weer herdrukte anti-utopie verkeert de wereld in de wurggreep van een systeem. Het is gegrondvest op de verbreiding van angst, haat en wreedheid en dat iedere vorm van persoonlijke vrijheid en individualiteit uitsluit.

1984 is onveranderd actueel als een benauwend nauwkeurige blauwdruk van alle dictatoriale regimes.

Mijn eerste indruk

Het boek is al direct benauwend, zoals het hoort bij een dystopie. Ik had het boek wel beter in het Engels kunnen herlezen, want “Grote Broer” en “nieuwspraak” klinken toch net wat minder intimiderend.

George Orwell schetst direct een doodenge wereld waar je meer over wilt lezen.

Het verhaal

Het boek draait om Winston Smith die nieuws uit het verleden herschrijft zodat het past in het verhaal van het regime. Hij werkt bij het Ministerie van Waarheid (maar eigenlijk dus leugens). Hij schrijft op zijn eigen houtje stiekem een dagboek. Daarin schrijft hij over verzet tegen het regime en over zijn stiekeme liefde voor Julia.

De wereld bestaat uit drie gebieden, Winston woont in Londen, Oceanië. De ene keer is Oceanië in oorlog met Oostazië, de andere keer met Eurazië. Winston herschrijft het verleden op basis van met wie ze in oorlog zijn op dat moment. Maar ook het chocoladerantsoen wat omlaag gaat, wordt uiteindelijk beschreven alsof het omhoog gaat. Alles wordt verdraaid zodat het in het plaatje van het regime past, en al het oude bewijs wordt vernietigd. De partij is altijd correct, zelfs als 2 + 2 = 5 wordt beweerd door hen.

Het systeem is zó eng dat er nieuwspraak wordt ontwikkeld: woorden worden geschrapt zodat je niet eens in verzet kúnt denken. De gedachtenpolitie zorgt ervoor dat al je gedachten in lijn zijn met de partij en dat je van Grote Broer houdt. Je wordt continu in de gaten gehouden. Alleen de “lage” proles hebben wat gedachten “vrijheid”.

Winston vertrouwt één persoon van de kernpartij met zijn gedachten van verzet, maar hoe loopt dit af?

Wat ik ervan vond

Jemig, wat een briljant, eng en intrigerend boek zeg! George Orwell had een goed vooruitziende blik met het in de gaten gehouden worden. Als je de bewinden van Hitler, Mao en Stalin combineert en daar nog een flinke schep bovenop doet, dan kom je uit bij het bewind van Engsoc uit 1984. Het is buitengewoon slim geschreven en het gaat ver in zijn politiek, maar het is wel realistisch. Mijn grote hoop is dat het nooit zó ver komt.

De conclusie van 1984

1984 is met recht een klassieker en een dikke aanrader. Ik voelde me na het herlezen dagenlang “unheimlich” zoals het Duitse woord mooi uitdrukt. Het is waarschijnlijk wel beter om het boek in het Engels te lezen, als dat een optie voor je is. George Orwell slaagt erin om een geloofwaardige wereld neer te zetten waarin geen mens wil wonen.

Bonus meme

Omdat deze meme goed past bij de huidige wereld en bij die van George Orwell:

Beoordeling