Recensie: De Labyrintrenner van James Dashner

Eerlijk? Na veel recensies te hebben gelezen ben ik nooit tot het kopen van deze serie over De Labyrintrenner overgegaan. Ik dacht dat het me niet echt zou trekken. Toen mijn lieve buurmeisje aangaf te gaan verhuizen en van wat boeken af te moeten, ben ik even langsgegaan. Daar lag het eerste deel van “De Labyrint renner” Of eigenlijk de “The Maze runner” want het is de Engelse versie. Nu kon ik het toch niet weerstaan dit boek van haar over te nemen en aan deze serie te beginnen.

“Nadat zijn geheugen is gewist, wordt Thomas wakker in een grote open ruimte met gigantische muren eromheen. De jongens die er al wonen hebben geen idee wat ze er doen of waar ze vandaan komen. Als Thomas beseft dat ze gevangen zitten in een labyrint, sluit hij zich aan bij de Renners. Overdag proberen de Renners een uitgang te vinden, maar ’s nachts is het levensgevaarlijk buiten de muren en wacht onherroepelijk de dood. Thomas zet alles op het spel om uit het labyrint te ontsnappen, en om het ijzingwekkende geheim dat schuil gaat achter hun lot te ontrafelen.”

Eerste indruk

De Labyrint renner, een boek met een stoere kaft schreeuwende letters en een beetje mysterieuze uitstraling. De vraag is of het wel zo mysterieus is, want is dit niet het zoveelste boek over een aantal tieners die zich uit een benarde situatie moeten redden? Ik geloof het wel! Het neemt niet weg dat het voor mij een nieuw concept is omdat ik die boeken dus nooit lees. Gelukkig zat ik er bij de eerste paar bladzijdes al goed in. Wat een fijne schrijfstijl, er is namelijk direct actie waardoor ik gelijk geënthousiasmeerd werd verder te lezen in de Labyrintrenner.

Het verhaal

Een jongen wordt wakker in een afgesloten ruimte waar hij geen hand voor ogen ziet. Het enige dat hij weet is dat zijn naam Thomas is, verder is zijn geheugen net zo zwart als de ruimte waar hij zich in bevindt. De donkere ruimte blijkt een lift te zijn die hem brengt naar De Laar, een grote open ruimte met hoge en zeer robuuste muren erom heen. Er wonen nog meer jongens en geen van allen heeft een idee wie ze zijn, waarom ze daar zijn en hoe ze er weg moeten komen! Het enige dat de jongens wel weten is dat ze door iets of iemand gevangen zijn gezet in deze ruimte. Maar wie? De Laar wordt omgeven door een gigantisch labyrint waarvan de uitgang nog door niemand gevonden is. Er wordt al snel aan Thomas uitgelegd dat het in het labyrint geen pretje is. Overdag is het er tamelijk veilig maar ’s nachts breekt als het ware de hel los en lopen er gigantische monsters rond! Nog nooit is er iemand na een nacht in het Labyrint levend teruggekeerd. Thomas is blijkbaar een jongen die altijd zoekt naar mogelijkheden en oplossingen en al snel sluit hij zich aan bij de “renners” van de groep. Zij gaan iedere dag in het Labyrint op zoek naar een uitgang en zorgen dat ze voor de avond valt, weer terug zijn. Dit is al maanden hun taak en alles draait om het vinden van een plan om te ontsnappen. Thomas is veel nieuwsgieriger dan de rest en hij wil weten hoe dit in elkaar zit. Waarom zijn ze opgesloten zijn? Waarom zijn er ’s nachts monsters in het Labyrint waardoor ze hun leven niet zeker zijn? En misschien wel het belangrijkste, wat is het geheim achter dit Labyrint? Tijdens het onderzoek naar deze vragen stuit Thomas geregeld op tegenstand en akkefietjes. Zal hij instaat zijn de vragen te beantwoorden? 

Wat ik ervan vond

De Labyrintrenner heeft me verrast. Voor een Young Adult vond ik het verhaal veel spannender en leuker dan meestal het geval is! Wellicht komt dat omdat het een echte mannenwereld is. Er wordt lekker kort en duidelijk met elkaar gecommuniceerd en ze schromen niet voor hier en daar een pittige woordenwisseling. Ik heb alleen maar broers en voelde me dan ook snel “thuis” in het verhaal. In tegenstelling tot wat ik zie in andere recensies, had ik helemaal geen moeite om in het verhaal te komen. Je wordt er wel is waar ingegooid en er is een nieuw taaltje maar Dashner slaagt erin het niet te verwarrend te maken. Ook vind ik de wereld die is geschept niet saai, ondanks dat het een kleine wereld is vond ik het origineel. Een labyrint dat elke nacht een andere vorm aanneemt  je moet er maar op komen. Ik vind een labyrint dat steeds het zelfde is al moeilijk genoeg en kan mij dan ook goed verplaatsen in Thomas. Ik zou ook niet alleen willen weten hoe ik er uit zou komen, ik zou ook graag willen weten waarom het er zo aan toe gaat en waarom ik daar ben. Ook verdiend Dashner een pluim voor zijn schrijfstijl! Hij is heel goed in de wereld langzaam te onthullen en vraagtekens bij je op te roepen. Het voelde voor mij alsof ik in een donker bos werd gedropt en er verderop een heel klein lichtje was dat steeds groter werd naarmate ik dichter bij kwam. Ik vind dat een geniale manier van vertellen. Steeds een beetje meer weggeven en steeds meer richting het plot. Met het plot kom ik tevens bij het eind van deze recensie. Ook hier is Dashner geniaal. Het plot roept namelijk zoveel vraagtekens op dat je direct de andere boeken wilt lezen! Hoe gaat dit verder? Ik ben ontzettend benieuwd!

De conclusie van De Labyrintrenner

De labyrintrenner is een origineel verhaal voor de stoere Young Adult lezer. Een keer geen zoetsappig gedoe! Vanaf het begin weet Dashner de nieuwsgierigheid van de lezer te boeien. Door het spectaculaire eind wil je meer, meer en nog eens meer!

Beoordeling:

Recensie: Ik ben Pelgrim van Terry Hayes

Al weken wilde ik het boek “ Ik ben Pelgrim ” van Terry Hayes lezen en ik heb hem eindelijk aangeschaft en direct gelezen! Dit vuistdikke boek schrikte mij door het aantal bladzijdes eerst even af. Ik neem mijn boeken namelijk graag overal mee naartoe dus dit was een gesjouw, gelukkig was het elke zware kilometer waard. Lees in deze recensie waarom.

“Pelgrim is de codenaam van een man die niet bestaat. De geadopteerde zoon die uitgroeide tot een van de beste spionnen. De regisseur van een uiterst geheime eenheid binnen de Amerikaanse spionagedienst. Een man die, voordat hij van de aardbodem verdween, het ultieme boek schreef over forensisch onderzoek. Het is datzelfde boek dat hem een jaar later in een obscuur hotel in Manhattan doet belanden, waar het lichaam van een onherkenbaar verminkt jonge vrouw is gevonden.”

Wat ik ervan vond

Wow, wat een verhaal! Het is werkelijk waar ruim 700 pagina’s spannend en ontzettend interessant. Terry Hayes schrijft normaal filmscripts en dat is te merken. van begin tot eind had ik het gevoel dat ik mij in een geweldige actiefilm bevond met goed uitgediepte personages. Zo’n actiefilm waarbij je toeleeft naar een heftige ontknoping terwijl je stiekem ook hoopt dat de ontknoping niet zo afloopt als dat je denkt dat hij afloopt. Dat zou namelijk één groot drama zijn voor de mensheid.

Het verhaal

Het boek begint in een vervuild en slecht onderhouden hotelkamer in een niet al te beste wijk in New York. De hoofdpersoon staat zwijgend een tafereel te bekijken. De resten van een lijk in een bad met zwavelzuur, uitgebikte tanden en natuurlijk geen spoor van vingerafdrukken te herkennen. Wat is hier gebeurd? Al snel blijkt dat de hoofdpersoon niet één van de politieagenten is die op deze moord is afgekomen maar een persoon met een rijker verleden en een spannende toekomst. Het is namelijk Scott Murdoch, Brodie Wilson, Pelgrim of één van zijn andere namen. Een topspion van de Amerikaanse Division die niet terugdeinst voor een beetje terrorisme en het achterna zitten van zware criminelen in een duistere wereld. Nu is hij eigenlijk met “pensioen” en bestaat hij in de officiële registers niet meer. De New Yorkse politie vindt deze moord maar een raar spektakel en vraagt daarom hulp aan de Pelgrim. Tijdens zijn tijd als spion heeft hij onder één van zijn synoniemen een boek geschreven over forensisch onderzoek. En de moord in die ranzige hotelkamer is precies uitgevoerd zoals de Pelgrim beschreef. Een perfecte moord, zonder enige sporen van de dader. Deze moord brengt een balletje aan het rollen en zo komt er een heftig verhaal op gang waar de Pelgrim op zoek gaat naar een nieuwe terrorist, de Saraceen. Een man die keiharde keuzes maakt en door die keuzes gevormd is. In zijn jeugd heeft hij een heftige gebeurtenis meegemaakt en dit heeft zijn leven getekend. Hij ontwikkelt een plan dat alle andere aanslagen laat verbleken. Tijdens de Pelgrim zijn zoektocht worden er steeds kleine stukjes verhaal weggegeven waardoor de lezer linkjes aan elkaar kan verbinden en de moord in New York ineens niet meer helemaal los lijkt te staan. De zoektocht zit vol actie, spionagegeheimen, serieus en knap speurwerk en enorme heldendaden. Zal dit alles genoeg zijn om de Saraceen te stoppen?

De spanning werd in het verhaal geweldig opgebouwd en hoe verder ik in het verhaal kwam, hoe minder graag ik wilde stoppen met lezen. Wat het verhaal zo mooi maakt is het feit dat zowel de Saraceen als de Pelgrim beide twijfels hebben over hun bestaan en de moeite om het goede te doen. Al is dat bij beiden uit een totaal verschillend perspectief. De een gelooft in het redden van de wereld en de ander ziet de mensheid als het meest schrikbarende ter wereld.

De personages

De personages in Ik ben Pelgrim zijn mede daardoor enorm interessant. Beiden gaan tot het uiterste om dat wat ze voor ogen hebben te volbrengen. Bij allebei de personages zitten er duidelijke redenen achter hun keuzes en omdat de keuzes van beide personen zo tegenovergesteld zijn en het verhaal ook uit beide perspectieven wordt verteld, zat ik het hele boek op het puntje van mijn stoel.

Conclusie van Ik ben Pelgrim

Al met al vond ik “ Ik ben Pelgrim ” een inspirerend boek dat schrikbarend actueel is. Een verhaal waarin ik werd opgezogen en ik was tot op de laatste bladzijde nieuwsgierig was naar hoe dit verder gaat. Hayes heeft deze dikke pil (735 bladzijden) tot een sensatie gemaakt. Het boek zal in de nabije toekomst ook verfilmd worden en zal geproduceerd worden door Matthew Vaugn, Lloyd Braun en Andrew Mittman. Ik kan niet wachten tot ik de film kan zien! Ik beoordeel het boek het liefst met mijn hele koffieservies maar aangezien we hier niet hoger gaan dan vijf kopjes worden het er dus vijf!

Beoordeling:

Recensie: P.S. I Love You van Cecilia Ahern

Wie kent de film P.S. I Love You niet? Nou…ik dus! Het is er gewoon echt nog nooit van gekomen! Het schaamrood staat mij dan ook stiekem op de kaken als iemand ernaar vraagt. Omdat ik er heilig van overtuigd ben dat je altijd eerst het boek moet lezen voor je de film kan kijken, ben ik afgelopen maand maar eens aan het boek begonnen! Dit moest ik natuurlijk aan de wereld verkondigen via Instagram en al snel kreeg ik reacties als: “pak de tissues er maar bij!”. Aangezien ik het grootste sentimentele wezen op aarde ben, maakte ik mij direct zorgen. Lees in deze recensie hoe dit avontuur afliep.

“P.S. I Love You” is het succesvolle debuut van de jonge Ierse schrijfster Cecilia Ahern (1981). Holly en Gerry zijn een jong getrouwd stel. Ze maken vaak grapjes over het feit dat Holly niet zonder Gerry zou kunnen leven. Het idee van ‘De Lijst’ was dan ook als grap bedoeld: als Gerry iets zou overkomen, zou hij een lijst voor Holly achterlaten met dingen die ze moet doen. Wanneer het noodlot toeslaat en Gerry overlijdt, besluit Holly een mysterieus pakje op te halen bij haar ouders. Gerry blijkt zonder dat ze het wist de Lijst te hebben opgesteld. Het geeft Holly de kracht om verder te gaan en erachter te komen dat liefde nooit verdwijnt maar altijd in je hart blijft bestaan.

Eerste indruk

Oké, laat ik beginnen bij het begin! Vinden jullie de kaft niet schitterend?! Ik was direct verkocht en na alle reacties op Instagram en van vrienden om mij heen hoopte ik dan ook dat het verhaal net zo mooi zou zijn als de kaft. Gelukkig was dit het geval en ik heb het verhaal met een lach en een traan gelezen. Toch maakte het niet zoveel emoties los als ik van te voren had verwacht, maar genoten heb ik zeker!

Het verhaal

Nog geen dertig, lekker met je vrienden en de man van je leven aan het genieten, van feest naar feest en van baan naar baan, alles gaat voorspoedig, je staat midden in het leven en hebt nog veel dromen over een toekomst samen, en dan … verlies je de man van je leven. Het overkomt Holly, de hoofdpersoon in het boek. Ze houdt zielsveel van haar man Gerry en gaat dan ook moeilijk om met het verlies, sterker nog ze stort in en vindt haar leven niets meer waard. Ze eet niet, slaapt niet, neemt geen contact op met vrienden en familie en gaat helemaal op in haar eigen verdriet. Gelukkig heeft Gerry hier rekening mee gehouden en heeft in de laatste maanden voor zijn overlijden brieven geschreven aan Holly en deze naar haar moeder verstuurd. In de brieven geeft hij Holly elke maand opdracht die ze moet uitvoeren. Nadat Holly eindelijk haar huisje uitkomt en bij haar ouders langs gaat, neemt ze het pakket vol brieven in ontvangst en leest de eerste brief. De eerste opdracht is het vieren van dertigste verjaardag. Holly heeft totaal geen zin om dit te vieren maar Gerry heeft haar de opdracht gegeven dat juist wel te doen. Een flink feest in combinatie met vriendinnen en héél veel alcohol. Het wordt een geweldige en gedenkwaardige avond, ook al kan Holly zich er zelf niet heel veel van herinneren. Vanaf dat moment begint Holly haar nieuwe leven zonder Gerry weer vorm te krijgen. Mede door de opdrachten in de brieven die ze in de volgende maanden ontvangt gaat dit steeds beter. Een van de opdrachten is een karaoke-optreden voltooien in een lokale bar, Holly is daar oprecht niet blij mee. Door een eerdere ervaring waarbij een karaoke-optreden helemaal mis ging is ze zo angstig dat ze er van overtuigd is dat het op een volledige ramp uitloopt. Toch vindt ze de kracht om in het bijzijn van haar familie en vrienden op te treden. Sterker nog ze houdt er een ontmoeting met een nieuw persoon aan over! Het is Daniel de eigenaar van de bar. Gedurende het verhaal groeien Daniel en Holly dichter naar elkaar toe. Maar is Holly wel toe aan een nieuwe man in haar leven en zullen Daniel en Holly wel goed bij elkaar passen? De tijd zal het leren!

Wat ik van het boek vond

Ik had hoge verwachtingen van het boek en zoals ik eerder aangaf is het een mooi verhaal waarvan ik genoten heb. Toch was het niet zo sterk als ik had verwacht, misschien was ik meer tevreden geweest als ik inderdaad een doos tissues nodig zou hebben? Ik denk dat de kern van dit probleem komt door het feit dat ik mijzelf totaal niet in Holly kon herkennen. Holly haar leven staat geheel in het teken van Gerry, eigenlijk was dit al het geval voor zijn overlijden. Ook laat ze zich enorm in haar eigen verdriet meenemen en toont tot zeker een kwart van het boek totaal geen kracht om daar bovenop te komen. Best een beetje irritant dus. Wel kon ik de humor in het verhaal zeer waarderen, dit maakte het boek voor mij tot een groot plezier om te lezen. Gelukkig wordt Holly later in het verhaal ook nog eens onafhankelijker en sterker waardoor het verhaal steeds leuker wordt. Daniel zijn rol vind ik verfrissend, zijn personage brengt hoop en geluk in het verhaal en hij heeft mij geregeld aan het lachen gekregen.

Conclusie van P.S. I love you

Al met al vond ik P.S. I Love You een leuk boek. Het is interessant om een boek te lezen waarbij iemand heel anders met verlies omgaat dan dat je zelf denkt te doen. Wel had Holly wat mij betreft al wat eerder in het boek de kracht om verder te leven mogen terugvinden. Door de prettige schrijfstijl van Ahern, de humor en het meeslepende verhaal is het boek een aanrader voor de vrouwelijke lezer.

P.s. Book Barista Roos is het niet helemaal met deze recensie eens en is mega enthousiast over dit boek! Een doos tissues was bij haar dan ook geen overbodige luxe. Zo zie je maar hoe smaken verschillen!

Beoordeling: