Recensie: Ze zullen verdrinken in hun moeders tranen van Johannes Anyuru

Dit boek met een actueel thema stond al een tijdje op mijn to-read lijstje. Ik was benieuwd naar wat voor invalshoek het boek had en hoe het geschreven was. Lees hieronder meer!

De flaptekst

Op een winteravond plegen drie jongeren een terroristische aanslag in een boekhandel waar een cartoonist een lezing houdt. De jonge vrouw die de taak heeft het geweld te filmen, is de enige die de aanslag overleeft.
Twee jaar later bezoekt een schrijver haar in een tbs-kliniek. Ze vertelt hem haar levensverhaal: vanuit de toekomst is ze naar deze tijd gezonden. Geïntrigeerd probeert de schrijver de waarheid te ontrafelen. Die blijkt gruwelijker dan hij had kunnen bevroeden.

Mijn eerste indruk

Het verhaal begint heel erg spanned, want de aanslag komt al snel aan bod. Het is filmisch beschreven, dus je voelt jezelf bijna aanwezig op de locatie. De schrijfstijl is indrukwekkend. Deze auteur kan zeer goed schrijven! De zinnen zijn vloeiend, mooi geconstrueerd en helder. Ik verslind de pagina’s.

Het verhaal

Het boek gaat over een terroristische aanslag en het mysterie wat daarna ontstaat over het meisje die er bij betrokken was. Zij filmde tijdens de aanslag, maar er zijn ook dingen voorgevallen die niet zijn gefilmd. Onder andere dat mysterie probeert een schrijver die haar bezoekt te ontrafelen.

Het meisje, Nour, weet niet meer wie zij is of waar ze vandaan komt. Ze geeft aan door de tijd te reizen en ze zegt dat ze uit de toekomst is gekomen om iets te voorkomen. In werkelijkheid is zij een Belgisch meisje die zich bekeerd had tot de islam en zelfs vast heeft gezeten in een gevangenis in de woestijn. Het is de vraag of de martelingen die zij heeft ondergaan voor haar geheugenverlies hebben gezorgd. Het verhaal komt soms dicht tegen Sci-Fi aan.

Er wordt zowel vanuit haar perspectief als vanuit de schrijver geschreven. Dat is soms wat verwarrend, want het is niet altijd even snel duidelijk vanuit welk perspectief is geschreven.

Wat ik ervan vond

Het is een prachtig geschreven boek en een indrukwekkend verhaal. Ik vond het wel jammer dat het verhaal soms wat onduidelijk was en dat er Sci-Fi elementen in gestopt zijn. Aan de ene kant maakt het dit boek bijzonder, aan de andere kant blijf je nog met veel vragen zitten. Ik denk dan ook dat met dit thema een meer sluitend verhaal interessanter geweest.
Vooral omdat er nog niet veel (toegankelijke) verhalende boeken zijn over dit topic.

Als je de Sci-Fi elementen en het verwarrende rekent als een uiting van Nour haar psychose en schizofrenie dan is het briljant, maar ik weet niet of dat de intentie van de schrijver was.

Conclusie

Een bijzonder boek met een actueel, interessant thema. De schrijfstijl van Johannes Anyuru is écht heel goed. Ik ga zeker nog wel meer boeken van hem lezen! De Sci-Fi elementen hadden van mij er niet perse in gehoeven en het had hier en daar een duidelijker boek kunnen zijn, maar al met al heb ik het boek verslonden.

Beoordeling