Recensie: Ga heen, zet een wachter van Harper Lee

Spaar de spotvogel, beter bekend als To Kill a Mockingbird, van Harper Lee, is een boek dat eigenlijk iedereen eens in zijn leven gelezen moet hebben. Ik ben fan van dit boek en was dus best wel nieuwsgierig naar het vervolg Ga heen, zet een wachter. Lees in deze recensie wat ik van dit boek vind.

De flaptekst

“De 26-jarige Jean Louise Finch – ‘Scout’ – vertrekt vanuit New York om haar vader Atticus in Maycomb, Alabama te bezoeken. Tegen de achtergrond van de spanningen rond de burgerrechten en de politieke strijd in het zuiden van Amerika, ervaart Jean Louise een bitterzoete thuiskomst wanneer ze de waarheid leert over haar familie, haar geboortestad en de mensen die ze liefheeft. Herinneringen uit haar jeugd komen bovendrijven en haar waarden en overtuigingen worden op de proef gesteld.”

Leuk om te weten

Tot ik het boek Ga heen, zet een wachter van Harper Lee kocht, wist ik niet dat het manuscript van dit boek in 1957 geschreven was! Dit manuscript bestond dus eerder dan het boek Spaar de Spotvogel. Ga heen, zet een wachter werd destijds namelijk door Harper Lee haar uitgever geweigerd. Hij adviseerde haar eerst een verhaal dat 20 jaar eerder speelde op schrift te stellen. Daarom werd Spaar de Spotvogel in 1960 als eerste boek uitgegeven.

Mijn eerste indruk van dit boek

Jeetje, ik moest echt even inkomen in dit boek! Ik kan gerust zeggen dat ik de eerste helft eigenlijk heel saai vond, het verhaal kwam totaal niet op gang! Op het eerste gezicht dacht ik dat de personages totaal geen groei hadden doorgemaakt. Dit vond ik opmerkelijk want iedereen is in dit verhaal wel twintig jaar ouder! Ook vond ik het boek best wel zware kost te noemen. Het boek richt zich voornamelijk op de politieke onrust en niet zozeer op de personages zelf. Ook komt er veel taal uit de Bijbel in voor. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik bijna drie weken over dit boek heb gedaan (normaal gesproken lees ik een boek per week). Gelukkig heb ik het niet opgegeven, want het verhaal is, ondanks het trage begin, wel de moeite waard om verder te lezen.

Het verhaal

De eerste hoofdstukken worden voornamelijk besteed aan de 26-jarige Jean Louise Finch. Ze brengt een bezoek aan haar familie in het geboortedorp Maycomb. Tijdens dit bezoek is ze druk bezig met het afhouden van een huwelijksaanzoek en irriteert ze zich aan haar familie die ze eens zo lief had. Tussen deze hoofdstukken door zijn er interessante momenten waarin Louise terugdenkt aan haar kindertijd in de jaren dertig. Louise is op haar 26^e een pittige tante te noemen en vergeleken met haar kinderjaren heeft ze een zeer sterke mening. Wanneer ze haar vader Atticus en bijna-verloofde Henry Clinton in de Burgerraad aan het werk ziet, ontdekt ze dat dit niet de mannen zijn zoals zij ze zich altijd voor zich heeft gezien. Beide mannen keuren een actie goed om verschillende rechten van de zwarten af te nemen. Al snel ontstaat er een diepe kloof tussen Louise, Atticus en Henry. Louise is woedend en wil eigenlijk niets meer met haar familie te maken hebben. Tijdens een gesprek met haar oom probeert haar oom haar te overtuigen dat ze dingen ook vanuit een ander perspectief moet zien. Louise, kan zich hier niet in vinden en gaat op hoge poten bij haar vader langs om de situatie eens goed te bespreken. Tijdens dit gesprek is er een pittige woordenwisseling en het is nog maar de vraag of de familiebanden en het beeld dat zowel Atticus als Louise van de wereld hebben, na dit gesprek nog hersteld kunnen worden.

De nieuwe denkwijze van Atticus Finch

Ondanks de langzame start was het prettig om opnieuw kennis te maken met de iconische personages uit Spaar de spotvogel. De meest opmerkelijke personage vond ik Atticus. Als strijder van gelijke rechten in deel 1, is hij nu ineens tegen gelijke rechten. Dit maakt hem een minder fijn personage. Door deze grote verandering kon ik mij wel heel goed inleven in de denkwijze van Louise. Ze ziet alle mensen als gelijke en verzet zich enorm tegen de denkwijze van haar vader. Ik vond het wel mooi om te lezen dat, ondanks de verschillen tussen Louise en Atticus, hun liefde voor elkaar nog altijd aanwezig is. Het confronterende gesprek over hun verschillende denkwijze had alleen wel honderd bladzijdes eerder gemogen.

De conclusie van Ga heen, zet een wachter

Ga heen, zet een wachter is een boek zonder goede spanningsopbouw en met veel politieke achtergronden. Louise is nu een volwassen versie van het personage dat de lezer al kent. Dit zorgt voor een verfrissende bijdrage in het verhaal. Voor de lezer die Spaar de spotvogel al heeft gelezen kan dit boek een interessant vervolg zijn. Voor andere is dit boek geen must-read. Dit tweede deel is helaas geen spraakmakend vervolg.

Beoordeling: