Recensie: Een klein leven van Hanya Yanagihara

Op een of andere manier had ik vooral over Een klein leven gehoord in combinatie met termen als vriendschap, New York en volwassen worden. Ik begrijp dit nu ik het boek uit heb niet meer zo, waarom zal ik hieronder uitleggen!

De flaptekst

In New York worden vier jongens, begin twintig, vrienden voor het leven. Ze ontdekken hun seksuele geaardheid, werken aan hun carrière en het leven lijkt hen toe te lachen. Ondanks de nauwe band die ze met elkaar hebben, kan en wil Jude zijn geheimen niet met zijn vrienden delen. Hij slaagt er niet in zijn verleden te verwerken en het lijkt erop dat ontsnapping aan de demonen uit zijn jeugd onmogelijk is. De lezer wordt meegenomen naar een duistere wereld van kindermisbruik. Hij realiseert zich dat het onmogelijk is de wonden die ontstaan zijn door het misbruik te helen. Deze omvangrijke roman die van begin tot eind de lezer overweldigt, is shockerend maar ontroert ook door de onvoorwaardelijke vriendschappen. 

Mijn eerste indruk van Een klein leven

Eerlijk is eerlijk, ik was begonnen met het lezen van het boek maar het kwam lichtelijk saai over. Zo rond pagina 100 was ik dus gestopt. Totdat ik het boek toch verder ging lezen. Boy, was I wrong! Als je verder leest smeek je bijna om saai, omdat dít verhaal zo buitengewoon heftig is.

Het verhaal

Zoals ik hierboven schreef begint het verhaal rustig. We leren vier vrienden kennen die in New York wonen en bouwen aan hun leven. Willem wordt een succesvol internationaal bekend acteur. JB groeit uit tot een groot kunstenaar. Malcolm wordt een briljant architect. Jude wordt een top advocaat.

Goed toch? Nee. Het is vanaf het begin al duidelijk dat er iets met Jude is gebeurd in het verleden, maar langzaamaan wordt er ontrafeld wat hij allemaal heeft meegemaakt. Het verhaal focust zich vanaf dan meer op Willem en Jude.

Wat Jude heeft meegemaakt en welke fysieke en mentale littekens dat heeft achtergelaten, is werkelijk waar een tragedie. Als je denkt dat het echt niet erger kan, dan lukt het de auteur om toch nog iets verschrikkelijks er bovenop te doen.

De gesloten Jude laat steeds meer iets van zichzelf zien, letterlijk en figuurlijk, maar of de beschadigingen ook alleen maar een beetje geheeld kunnen worden….

Wat ik ervan vond

Toen ik dit boek uit had staarde ik langere tijd leeg voor me uit, totdat mijn vriend bezorgd vroeg of het wel ging. Wow, dit is met stipt het meest deprimerende boek dat ik ooit heb gelezen. Zelfs het deel “De gelukkige jaren” is helemaal niet zo gelukkig.

Het boek weet je dan ook écht te raken. En diep ook. Wat een rollercoaster dit boek, van licht saai tot heftige tragedie tot sprankjes van hoop tot verpulverde hoop. Yanagihara is in staat om je aan de karakters te laten hechten en je mee te laten leven met de goede en verschrikkelijke dingen die hun overkomen.

Conclusie van Een klein leven

Een boek die je een rollercoaster aan emoties laat voelen en je uiteindelijk leeg achterlaat. Dit is een boek dat zelden voorbij komt. Ik vond het einde echter wel jammer, maar misschien had ik ook niets anders moeten verwachten.

Om terug te komen op het begin: waarom was ik zo verbaasd over de termen als vriendschap, New York en volwassen worden? Omdat de kern van dit boek Jude’s lijden is gecombineerd met Willem die hem wil ‘redden’ ‘beter maken’ of hoe je het ook wilt noemen.

Het boek is denk ik niet geschikt voor een groot publiek. Zelf moest ik het boek soms ook even wegleggen tijdens het lezen, of het nou was omdat ik vurig wenste dat Jude ‘krachtiger’ was of dat al die verschrikkelijke dingen hem niet overkwamen. Uiteraard is dit boek fictie, maar de deprimerende gedachte is dat dit verhaal wel écht kan gebeuren.

Als je een boek wilt lezen dat je écht raakt en je het aankan om over zoveel verschrikkingen te lezen, dan raad ik het je aan.

Beoordeling