Anna van Niccolò Ammaniti stond al twee jaar op mijn wensenlijst. Ik had er ooit eens een positieve review over gelezen, hem op de lijst gezet…and that’s it. Toen ik een paar weken geleden door het assortiment van de boekenkraam scrolde zag ik het boek ineens op mijn scherm verschijnen. Natuurlijk kon ik het niet laten om het boek aan te schaffen. 😉 Nog geen 24 uur later sloeg ik het boek open. Lees in deze recensie of het boek het wachten waard was.

De flaptekst

“Nadat een mysterieus virus alle volwassenen heeft uitgeroeid, is Sicilië verworden tot een gigantische ruïne van verlaten steden, afgebrande winkelcentra en onbegaanbare wegen. Alleen de kinderen zijn overgebleven en proberen op het desolate eiland, waar de hitte en de zon het landschap teisteren en overal hongerige wilde honden op de loer liggen, te overleven zonder elektriciteit, vers water en voedsel.

Sinds de dood van hun ouders zorgt de dertienjarige Anna voor haar acht jaar oude broertje Astor, aan de hand van het notitieboekje dat haar moeder achterliet. Als Astor wordt ontvoerd, besluit Anna samen met haar hond naar hem op zoek te gaan in de hoop uiteindelijk de overtocht naar het vasteland te maken, op weg naar een nieuwe toekomst.”

Mijn eerste indruk

Anna begint direct met actie. Zoals jullie waarschijnlijk weten kan ik dit altijd erg waarderen. Ik hou namelijk totaal niet van een langzame opbouw. Op de een of andere onbeschrijfbare manier leefde ik direct met de jonge Anna mee. Ze is al jong onafhankelijk en het wordt ook al snel duidelijk dat ze enorm zorgzaam is. Het voelde alsof ik het meisje kende en het hele verhaal waargebeurd was, ondanks dat het natuurlijk een zeer onwaarschijnlijk verhaal is. Knap geschreven!

Het verhaal

Anna is een meisje van dertien jaar dat met haar 8-jarige broertje Astor probeert te overleven op Sicilië, nadat er in 2020 wereldwijd een virus heeft rondgewaard dat alle volwassenen heeft gedood. Na het overlijden van hun beide ouders zijn ze op zichzelf aangewezen. Anna, als oudste, neemt de verantwoordelijkheid voor haar broertje en zorgt dat hij veilig is. In hun ouderlijk huis, in een bosrijk, heuvelachtig gebied, wanen ze zich veilig. Anna gaat er vaak op uit om eten en drinken in te slaan, maar ze staat niet toe dat haar broertje hun terrein verlaat. Veel te gevaarlijk. Anna ziet onderweg namelijk de verwoestingen, de lijken en de compleet verlaten wereld die is overgebleven na de chaos van de virusuitbraak.

Anna is van mening dat ze op het vasteland kans hebben om het virus te overleven. Maar de tijd begint te dringen, Anna staat op de drempel van volwassenheid. Hoe zal het aflopen met broer en zus? Weten ze het vasteland te bereiken? Is de redding nabij? Ammaniti weet de spanning tot het einde toe vast te houden.

Wat ik ervan vond

Vanaf het moment dat ik aan Anna van Niccolò Ammaniti begon, was er geen houden meer aan. Ik werd direct meegesleept door de vloeiende schrijfstijl die Ammaniti hanteert. Zijn manier van omschrijven van de omgeving en de sterke verhaallijn zijn werkelijk geweldig. Ammaniti heeft in dit boek een zeer angstaanjagend echte wereld beschreven, waarin het lot van de wereld in handen van kinderen ligt. Hoe zij moeten overleven, en welke regels zij voor zichzelf opstellen, heeft Ammaniti gedetailleerd verteld. Het is heel bijzonder om te lezen over de veerkrachtigheid en vindingrijkheid van kinderen. Daarnaast staat het boek vol prachtige zinnen.

Valt er dan niets op Anna af te dingen? Natuurlijk wel. De overgang tussen de verschillende delen waaruit het boek is opgebouwd is soms plotseling. Ammaniti gaat soms namelijk verder met zijn verhaal in plaats van het gat tussen een bepaald tijdsbestek toe te lichten. Ook wordt er nergens in het boek geschreven hoe het virus is ontstaan. Dit is een gemiste kans.

De conclusie van Anna

Soms verbaast het me wanneer ik een parel van een boek tegenkom, maar deze parel van een roman van Ammaniti verbaast mij niets. Wie vertrouwd is met de schrijfkunsten van deze Italiaan, weet dat hij in het verleden al prachtige boeken met mooie zinnen heeft geschreven. Mooie zinnen typeren Ammaniti namelijk als een schrijver die erin slaagt om veel te zeggen in weinig woorden, zonder daarvoor gebruik te moeten maken van moeilijke begrippen en/of verheven taal.

Anna is zeker niet het beste boek van Niccolò Ammaniti, maar het is absoluut de moeite waard. Ik heb van begin tot eind genoten.

Beoordeling

Nadat ik Vele Hemels boven de Zevende had gelezen van Griet op de Beeck was ik benieuwd naar haar andere boeken. Omdat ik de titel Kom hier dat ik u kus wel iets vond en goede verhalen erover had gehoord besloot ik voor dat boek te gaan. Was ik net zo enthousiast over dit boek als over Vele Hemels boven de Zevende? Lees het hieronder!

De flaptekst

Kom hier dat ik u kus is een roman over Mona. Als kind, als vierentwintigjarige, en als vijfendertigjarige. Een verhaal over waarom we worden wie we zijn. Seschreven met humor, scherpte en veel schaamteloze eerlijkheid. Over ouders en kinderen, over kapotte mensen en hoe zij ongewild anderen ook kapotmaken. Het gaat over waar verantwoordelijkheid eindigt en schuld begint, over geheimen en eenzaamheid, over ziekte en zwijgen. Maar ook over de gevaren van sterk zijn, over vergeten en niet kunnen vergeten. Ook gaat het over jezelf durven redden. En natuurlijk ook nog over de liefde. Omdat dat alles is wat we hebben, of toch bijna.

Kom hier dat ik u kus werd door het DWDD boekenpanel bekroond tot boek van de maand september 2014.

Mijn eerste indruk

De titel vond ik leuk, het is geen uitdrukking die in Nederland gebruikt wordt maar van mij zou dat wel mogen. De kaft is daarnaast geinig en het maakte me ook benieuwd waarom er twee oudere mensen opstaan. Het verhaal gaat namelijk over een kind, vierentwintig- en vijfendertigjarige. Toen ik begon met lezen vond ik het al vrij direct een pittig boek door de kleine tragiek van het menselijk bestaan.

Het verhaal

Kom hier dat ik u kus gaat over Mona tijdens verschillende fases in haar leven. Je leest over de oorsprong van bepaalde gedragspatronen en hoe deze later in haar leven nog spelen. Mona is ingesteld op de harmonie bewaren en stelt daarbij geen persoonlijke grenzen. Als kind wil ze vooral niet “teveel” zijn en als volwassene neemt ze genoegen met minder dan ze verdient. Ze staat toe op een bepaalde manier behandeld te worden, doordat dit is wat ze gewend is. Alles wat ze wilt is aandacht en erkenning, maar dit zoekt ze niet bij de juiste personen.

Wat ik ervan vond

Het boek is zo goed geschreven dat het je ongemakkelijk doet voelen. Je wilt aan de ene kant Mona de goede kant op wijzen en haar een goede pep talk geven over voor jezelf opkomen, aan de andere kant voel je medelijden. In Kom hier dat ik u kus heeft Mona een dak boven haar hoofd, heeft ze genoeg te eten en te drinken, maar de tragedie zit in de hunkering naar liefde en erkenning die uitblijft. Hieruit ontstaan gedragspatronen die ze in haar latere leven meedraagt.

Het menselijk tekort is schrijnend en goed uitgelicht in dit boek, op een eerlijke en niet opdringerige manier. Ik krijg de neiging om de fictieve karakters om haar heen even door elkaar te schudden en wakker te maken. Dit menselijke tekort zie je namelijk ook in het echte leven en dat is zo jammer. Aan het einde van het boek vindt een andere tragedie plaats, zal ze dan eindelijk voor haarzelf kiezen? Lees het zou ik zeggen!

De conclusie van Kom hier dat ik u kus

Het is een mooi en schrijnend boek. Soms wat moeilijk te lezen omdat je zo graag wilt dat Mona haar gedrag verandert en voor zichzelf opkomt. Het gaat over de omgangsregels in een gezin die ook invloed hebben op het individu. Wat mij betreft slaagt Griet op de Beeck er opnieuw in om met een vlotte pen een menselijk verhaal te schrijven. Ik ben zelfs gewend geraakt aan het Vlaams. Als je graag leest over de complicaties van het bestaan, ga dit boek dan ook lezen!

Beoordeling