Zoals jullie misschien gemerkt hebben, ben ik de laatste Murakami boeken aan het lezen. Zijn schrijfstijl is betoverend! Was dit boek weer net zo goed? Lees het hieronder in de recensie!

De flaptekst

Hajime en zijn jeugdliefde Shimamoto groeien allebei op als enig kind. Na schooltijd luisteren ze samen naar muziek, houden elkaars hand vast en praten over de toekomst. Als Hajime met zijn familie naar een andere stad verhuist, verliezen ze elkaar uit het oog.

Jaren later komen ze elkaar echter weer tegen. Hajime is de succesvolle eigenaar van een nachtclub, echtgenoot en vader. Shimamoto’s leven is gehuld in vele geheimen die ze niet wil prijsgeven. Maar na hun ontmoeting zet Hajime alles op alles om zijn jeugdliefde weer te veroveren.

Mijn eerste indruk

Hm, ben ik Norwegian Wood weer aan het lezen maar dan met andere karakters? De schrijfstijl is weer prachtig, maar het verhaal lijkt weinig vernieuwend. Ik wil toch doorlezen omdat het verhaal misschien nog andere wendingen krijgt? Daarnaast is zoals gezegd zijn stijl zo mooi.

Het verhaal

Dit boek gaat over de liefdesgeschiedenis tussen Hajime en Shimamoto. Ze voelen zich beide buitenbeentjes op school, komen allebei uit een middle-class gezin en zijn allebei enig kind. Ze voelen zich sterk tot elkaar aangetrokken. Toch verliezen ze elkaar uit het oog, maar Hajime blijft altijd hunkeren naar Shimamoto. Zelfs terwijl hij getrouwd is en kinderen heeft.

Jaren later ontmoeten ze elkaar weer in de nachtclub van Hajime. Zijn obsessie voor Shimamoto steekt weer volledig de kop op. Ze spreken met elkaar af en zij wilt niets over haarzelf vertellen. Eigenlijk is dat wel jammer, want zo krijg je ook geen connectie met dit karakter.

Het verhaal gaat verder over de strubbelingen, want zijn vrouw heeft het heus wel door. Daarnaast gaat het ook over de schaarse ontmoetingen tussen Hajime en Shimamoto en het verlangen. Of ze uiteindelijk bij elkaar eindigen? Dat moet je zelf lezen!

Wat ik ervan vond

Tsja, het verhaal is wat dat betreft niet leuk. Ik vond het alleen maar zielig voor de vrouw van Hajime. Daarnaast vond ik hem obsessief en ook niet bepaald “likable”. Hajime is namelijk wel vaker in het verhaal raar bezig. Het verhaal voelt daarnaast teveel aan als Norwegian Wood. Door de schrijfstijl van Murakami blijf je toch doorlezen. Zijn zinsconstructies zijn prachtig en hij beschrijft fraaie inzichten.

Conclusie van Ten zuiden van de grens

De schrijfstijl van het boek is wederom mooi! Het verhaal is daarentegen niet zo geweldig en ook niet vernieuwend. Als je een groot Murakami fan bent zou ik hem lezen, maar anders zou ik Kafka on the shore of Norwegian Wood lezen. Waarschijnlijk heeft Murakami nog wel mooie(re) boeken geschreven, alleen deze staan nog op mijn te lezen lijst. 😉

Beoordeling

“Pogingen iets van het leven te maken” van Hendrik Groen is erg populair. Ik was al een tijdje benieuwd naar dit boek, dus ik besloot het te gaan lezen. Ik vind de dagboek stijl sowieso leuk bij de Bridget Jones boeken. Is dit boek met een goede reden zo populair? Lees het hieronder!

De flaptekst 

Hendrik Groen mag dan oud zijn, hij is nog lang niet dood en niet van plan zich eronder te laten krijgen. Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog maar moeten bestaan uit koffie drinken achter de geraniums en wachten op het einde?

In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met alle ups en downs van het leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Op de laatste dag van het jaar zal het nog moeilijk zijn om afscheid nemen van dit charmante personage…

Mijn eerste indruk

Hendrik Groen beschrijft schijnende situaties met een geinige, vlotte pen. De dagboek stukjes zijn lekker kort, dus je kunt tussendoor gemakkelijk een paar pagina’s lezen en het boek weer wegleggen. Ik lachte vanaf het begin al een paar keer hardop!

Het verhaal

Hendrik Groen woont in een verzorgingstehuis in Amsterdam-Noord. Hij schrijft in zijn dagboek over medebewoners, het personeel en de regels die ingesteld worden. De bewoners zijn dol op roddelen en over onzin praten, maar Hendrik Groen niet. Ook heeft hij niet veel op met betuttelend personeel. Samen met een paar bevriende bewoners gaat hij eens in de zoveel tijd op pad. Onder andere op deze manier doet hij zijn pogingen iets van het leven te maken.

De kracht van dit boek is dat je je helemaal kunt voorstellen in wat voor situatie hij zit. Ondanks dat je zelf nog lang niet bejaard bent. Misschien helpt het dat ik in een verzorgingstehuis heb gewerkt. Hij beschrijft de pietluttigheid van sommige ouderen en regels erg goed. Een voorbeeld hiervan is de daad van “verzet” door koek in een aquarium te gooien, waardoor het halve huis op zijn kop staat.

Wat ik ervan vond

Dit is een erg leuk boek! Ik vind het alleen jammer dat ik de auteur heb gegoogeld tijdens het lezen. Een tip is om dat niet te doen.

Ouderen kunnen de grootste pesters zijn en de regels die worden opgelegd voelen soms erg betuttelend. Ik denk dat mijn generatie gek zou worden als verzorgingshuizen in de toekomst nog zo zijn ingericht. Hendrik Groen brengt het echter zo grappig in zijn dagboek, dat het zeker de moeite waard is om te lezen! Maar ook gebeuren er verdrietige dingen. Een lach en een traan dus.

Conclusie van Pogingen iets van het leven te maken

Dit boek is erg leuk om te lezen en in zijn serieusheid ook luchtig en grappig. Voor mensen die werken of wonen in een verzorgingstehuis zal het vast een feest der herkenning zijn. Ik ga “Zolang er leven is” van Hendrik Groen ook nog wel een keertje lezen. Pogingen om iets van het leven te maken is in ieder geval een aanrader!

Beoordeling