Als groot fan van mijn katten, was ik erg blij toen ik het boek “Doe en Denk als een Kat” kreeg. Ik wist niet zo goed wat voor soort boek het was, maar het feit dat het met katten te maken had en een guitige titel had vond ik al cool. Bleef ik zo enthousiast tijdens en na het lezen van dit boek? Lees het hieronder!

Flaptekst

In Doe en denk als een kat laat Stéphane Garnier op een vrolijke manier zien wat wij van katten kunnen leren. Maakt een kat zich druk om haar pensioen? Of doet ze werk dat ze eigenlijk niet leuk vindt? Nee, poezen zijn vrij, kalm, wijs, elegant, trots en onafhankelijk.

In dit boek lees je hoe wij ons die bewonderenswaardige kattenkwaliteiten eigen kunnen maken. Hoe we stress de kop kunnen indrukken, ons charisma kunnen vergroten en belangrijke zaken naar onze hand kunnen zetten.

Stéphane Garnier heeft ongeveer veertig kwaliteiten ontdekt die onlosmakelijk met de kat verbonden zijn, maar die heel goed toe te passen in het dagelijkse leven van de mens. Doe en denk als een kat en word een levenslustig, stressvrij, trots en charismatisch iemand.

Het concept

Laat ik beginnen met dit feit: ik begrijp dit boek niet? Probeert de schrijver serieus self help te koppelen aan hoe een kat leeft? Dat is toch volledig appels met peren vergelijken? Of probeert de schrijver grappig te zijn? Want dat lukt dus ook niet zo goed.

Het is wel een geinig concept, dat de schrijver hoofdstukken schrijft met een thema en daarin beschrijft wat we van het gedrag van een kat kunnen leren. Daarbij voegt hij soms “kattengeheimen” toe, een zogenaamde quote van een kat met een les en “de dag van een kat”. Ik vind het concept alleen niet zo goed gelukt omdat het niet inspirerend noch grappig is.

Inhoudelijk

Waarom ik het niet grappig nog inspirerend vind? De auteur schrijft bijvoorbeeld “(…) een kat is erg gehecht aan haar huis, al is het een tweekamerappartement.” Pardon? Wat is er nou weer mis met een tweekamerappartement dan? Daarnaast geeft de schrijver aan dat hij een hekel heeft aan de woorden “Ik weet niet wat ik wil, maar ik weet wel wat ik niet wil.” Volgens mij is dat namelijk een heel goed startpunt voor mensen die nog moeten ontdekken wie zij zijn, wat zij willen en dat soort taferelen. Een vrij natuurlijk proces voor velen in hun puberteit, twintiger jaren en wie weet zelfs daarna. De auteur pleit voor eerlijk zijn, dat antwoord kan ook een eerlijk antwoord zijn. Ook al vind ik het wel een goed punt dat je altijd eerlijk moet zijn tegenover jezelf en anderen.

Wat ik het meest rare vond aan het boek was overigens een ander hypocriet punt. De auteur geeft aan dat je jezelf mooi mag vinden en accepteren zoals je bent. Máár dan geeft hij wel het volgende aan: “Als je wilt lijken op een covermodel, en aan die eisen wilt voldoen (bonenstaken met anorexia, bah!) zal dat vooral zijn omdat je niet op jezelf wilt lijken, je jezelf niet aanvaardt, niet van jezelf houdt.”
WAT? Zeg je “bah” tegen anorexia patiënten? Houd je per definitie niet van jezelf als je een model wilt zijn?

Ik begrijp wel dat de kern van het boek “relax en zorg voor jezelf” is, maar het wordt op zo’n hypocriete, vage, niet realistische manier verwoord. Misschien is er een groep mensen die de woorden bemoedigend vinden. Er zitten namelijk ook wel mooie stukjes in het boek (luister naar je intuïtie, neem de tijd en dergelijke). Toch slaat dit boek de plank mis naar mijn mening.

Conclusie

Het boek had ik in ongeveer drie kwartier uit, als het een echt dik boek was geweest had ik het weggelegd. Ik vind het jammer dat zo’n leuk concept gevolgd wordt door zoveel stompzinnigheid. Als je op zoek bent naar een goed self help boek kies dan Dingen die je alleen ziet als je er de tijd voor neemt of The subtle art of not giving a f*ck.

Oordeel

Bridget Jones’s Diary heb ik vorig jaar gelezen en ik had mij toen voorgenomen om heel snel de andere delen te lezen, maar de tijd vliegt en voor je het weet ben je ruim een jaar verder. Ik had afgelopen week zin in iets luchtigs en humoristisch. Wat kan je dan beter lezen dan een boek van Helen Fielding?! Precies! Bridget Jones – The edge of reason werd het! Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Ook in dit nieuwe dagboek beschrijft Helen Fielding op vrolijke en absurdistische wijze het leven van een moderne werkende vrouw, in de strijd tegen overmatige consumptie van alcohol en calorieën, de verleiding van de sigaret, haar zoektocht naar zelfverbetering en het onstilbare verlangen naar de ware man. Haar knipperlichtrelatie met misschien-wel-de-man-van-haar-dromen Mark Darcy, de krankzinnige adviezen van haar beste vriendinnen Jude en Shazzer, haar immer bemoeizuchtige moeder – Bridget Jones is terug, en dat zullen we weten!”

Eerste indruk

Wanneer je een boek openslaat en je bij de eerste bladzijde al onderuit zit en in een lachbui schiet, dan weet je dat het goed zit. Wat een goede keus om dit boek uit de kast te pakken. Vanaf de eerste bladzijde herken ik mij direct in Bridget. Ze wordt wakker en bedenkt dat ze het lekkerste ontbijt gaat maken voor de leukste man ter wereld. In nog geen 5 minuten veranderd haar plan in een disaster en komt er niks van dat ontbijt terecht. Ja, dat kan mij ook zomaar overkomen! Arme Nikos die menig zaterdagochtend moet overleven zonder eten. ?

Boek vs film

Voor degenen die de film hebben gezien en het boek niet hebben gelezen, een waarschuwing: het filmscript snijdt nogal wat van het verhaal af en het boek is heel anders! Dat hele lesbische verhaal in de film? Nooit gebeurd! De “andere vrouw” die volgens Bridget achter haar vent aan zit, maar niet zo is? In het boek dus wel! Daniel Cleaver verschijnt nauwelijks in The edge of reason. Hij was nooit in Thailand met Bridget en Shaz, zoals hij in de film wel was! Mark gaat ook niet naar Thailand om Bridget te redden – hij deed zijn werk vanuit huis en Dubai. Het leukste is dat Bridget in het boek Colin Firth interviewt voor een freelance krantenartikel. Dit was in het filmscript natuurlijk on-mo-ge-lijk aangezien Colin Firth de rol vertolkt van Mark Darcy. Tijdens het lezen moest ik hier  extra om lachen. Het boek is beter dan de film!

Wat ik ervan vond

Bridget Jones’s Diary – the edge of reason is een grappig boek. Bridget is één van de leukste karakters waar ik over gelezen heb! Haar dagelijkse intro’s vond ik gaaf. Hier beschrijft ze hoeveel ze weegt en hoeveel calorieën ze naar binnen werkt. Natuurlijk gebeurd dit niet zonder haar scherpe aanmerkingen. Fantastisch! Ik voelde mijzelf gelijk menselijker, blijkbaar ben ik niet de enige met dit soort problemen. Fielding haar schrijfstijl vind ik uniek. Natuurlijk zijn haar boeken over Bridget Jones geen zware literatuur, maar is het niet ontzettend knap dat een auteur een boek kan schrijven dat een miljoenenpubliek bereikt waarbij zoveel mensen zichzelf in de hoofdpersonage kunnen herkennen? Niet veel auteurs kunnen dit! Helen Fielding heeft Bridget Jones tot een beroemdheid gemaakt die echt zou kunnen bestaan. Het boek is misschien iets minder grappig dan het eerste deel, maar gelukkig zit er extra veel romantiek in verwerkt.

De personages

Hier kan ik kort en bondig over zijn. Bridget is geweldig! Het feit dat ik haar in deze recensie als een mens beschrijf zegt eigenlijk al genoeg. Bridget is niet zomaar een karakter, ze kan je beste vriendin zijn, die maar geen leuke vent kan vinden of de buurvrouw die het maar niet lukt te stoppen met roken. Of die collega met wie je dagelijks in de lach schiet.

De conclusie van Bridget Jones’s Diary – the edge of reason

The edge of reason is vermakelijk, herkenbaar en vooral briljant geschreven. Helen Fielding heeft me op geen enkele manier teleurgesteld en ik kan dat ook niet wachten om deel 3 Mad about the boy te lezen. Bridget Jones’s Diary – the edge of reason is een aanrader voor elke lezer die van humor houdt. Denk je dat je het boek niet hoeft te lezen omdat je de film hebt gezien en het boek jaren terug is uitgegeven? Dan heb je het mis! Ga naar de winkel, koop dit boek en geniet van deze tijdloze klassieker.

Beoordeling