Jojo Moyes, wie heeft er nog geen boek van haar gelezen?! Ik ben absoluut fan! Haar verhalen pakken me altijd enorm en ik heb meer dan eens een traantje gelaten. Via de Minibieb op de Campus in Diemen zuid kreeg ik een aantal maanden geleden het boek De laatste liefdesbrief van deze auteur in handen. Vol verwachting begon ik aan het boek. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.
De flaptekst
“Als de jonge journaliste Ellie in De laatste liefdesbrief van Jojo Moyes door de archieven van de krant snuffelt op zoek naar een goed verhaal, stuit ze op een brief uit 1960 waarin een man aan zijn geliefde vraagt haar echtgenoot voor hem te verlaten. Het raakt een gevoelige snaar bij Ellie â zelf verwikkeld in een relatie met een getrouwde man en ze gaat op zoek naar het verhaal achter deze brief.
In 1960 wordt Jennifer wakker in een ziekenhuis na een auto-ongeluk. Ze kan zich niets herinneren, van haar man, haar vrienden, wie ze was. Als ze thuiskomt ontdekt Jennifer een verborgen liefdesbrief en ze begint een zoektocht naar de man voor wie ze alles wilde opofferen.”
Eerste indruk
Tja, dat ging even he-le-maal de mist in. Ik ben dus echt fan van Jojo Moyes, maar aan dit boek ben ik niet één, niet twee maar zelfs 3 keer begonnen. Niet omdat ik het begin zo goed vond, dat ik het drie keer wilde lezen, maar puur en alleen omdat ik er niet in kwam. Sterker nog, toen ik het boek voor de derde keer begon te lezen kon ik me de teksten niet herinneren. Bij de derde keer raakte ik wel enigszins enthousiast genoeg om door te lezen. Van een soepele start kunnen we dus niet spreken.
Wat ik ervan vond
Het boek begint met een proloog over Ellie en gaat dan terug in de tijd om Jennifers verhaal te vertellen. Ik vond het daarom lastig om te begrijpen wie nu wie was en wanneer zich wat precies afspeelde. Er wordt ook vanuit meerdere perspectieven geschreven en niet alles lijkt in het begin op elkaar aan te sluiten. Hierdoor voelde het verhaal onsamenhangend aan. Op het moment dat het verhaal startte met het leven van Jennifer, kon ik eindelijk de draad van het verhaal volgen en leefde ik intens mee met Jennifer. Sterker nog, haar liefdesverhaal en de geschreven liefdesbrieven zijn prachtig! Op het moment dat ik zo graag wilde weten hoe Jennifer haar liefdesaffaire verder zou gaan, switchte het verhaal terug naar Ellie. Mooi kut, om het zo maar even te zeggen, want ik was Ellie al lang weer vergeten… De verhalen van beide personages komen uiteindelijk via een plottwist bij elkaar.
De personages
Er komen enorm veel personages in De laatste liefdesbrief voor, eigenlijk te veel als je het mij vraagt. Er zijn maar twee personages die noemenswaardig zijn. Een van hen is Jennifer, dit is een krachtige vrouw waar de elegantie en rijkdom vanaf spat. Een vrouw waar andere vrouwen jaloers op zijn, maar die zelf diep ongelukkig is. De zoektocht naar haar zelf en naar haar verloren liefde vormen een prachtige invulling van het verhaal. Ellie, is als personage voor mij nog steeds een onbekende vrouw die geen enkele indruk heeft achtergelaten. Wellicht is ze dus toch niet zo noemenswaardig.
De conclusie van De laatste liefdesbrief
Moyes heeft met De laatste liefdesbrief een mooi, maar tragisch en romantisch verhaal geschreven. Het was niet nodig om een verhaal te schrijven over Ellie en een verhaal over Jennifer. Het liefdesverhaal en de liefdesbrieven van Jennifer zijn an sich al prachtig. Ik ben er dan ook van overtuigd dat Jojo Moyes het hierbij had moeten laten en Ellie volledig uit het verhaal had moeten laten. Ondanks de moeilijk start heb ik van sommige stukken uit het verhaal genoten. Jojo heeft naar mijn mening betere verhalen geschreven. Een voetnoot is wel dat dit boek voor het eerst in 2010 is uitgebracht en dus voor haar bestsellers is geschreven. Ze is met de jaren dus absoluut beter geworden in haar werk!
Beoordeling
