Recensie: Het spel van de engel van Carlos Ruiz Zafón

Het spel van de engel is het tweede deel uit de serie Het kerkhof der vergeten boeken van Carlos Ruiz Zafón, een prachtig vierluik! Ik moet jullie wat bekennen… Ik ben verliefd! Dat ben ik natuurlijk al jaren op mijn geweldige vriend, maar sinds januari heeft hij serieuze concurrentie. Ik ben namelijk ook verliefd op de boeken van Carlos Ruiz Zafón. Ik probeer mijn tijd eerlijk te verdelen tussen beiden… Een uitdaging kan ik je vertellen. Het enige voordeel voor mijn vriend is dat hij deze strijd  gaat winnen want Zafón heeft helaas geen 10.000 boeken geschreven. Je voelt hem natuurlijk al aankomen, er komt een positieve recensie aan. Pak een kop koffie, ga even lekker onderuit zitten en lees in deze recensie waar mijn liefde vandaan komt.

De flaptekst

“In het turbulente Barcelona van de jaren twintig krijgt de jonge broodschrijver David Martín, geobsedeerd door een onmogelijke liefde, het aanbod van een mysterieuze uitgever om een boek te schrijven zoals nog nooit geschreven is, een boek dat de wereld zal veranderen. De tol die David hiervoor moet betalen is echter torenhoog.

David, zijn vader bruut vermoord, zijn moeder niet meer dan een schim op afstand, raakt als kind verzeild in het Kerkhof der Vergeten Boeken. Daar stuit hij op het sinistere, religieuze boek Lux Aeterna, verschenen bij de Parijse uitgever Andreas Corelli – Davids opdrachtgever – en geschreven door ene Diego Marlasca. Ooit behoorde Davids huis met de toren toe aan deze onfortuinlijke advocaat, die zich geheel op het schrijven toelegde, tot hij onder duistere omstandigheden thuis om het leven kwam. Spoedig blijken er tussen hemzelf en Marlasca meer parallellen te bestaan dan David kon vermoeden …”

Mijn eerste indruk

Yes, het boek is ruim 500 pagina’s dik. Hoogstwaarschijnlijk ga ik uren genieten! Ik sla de eerste bladzijde open en verlies mijzelf direct in de eerste paar prachtige zinnen. Ik heb nog nooit eerder een tekst uit een boek in een recensie gezet, maar deze zinnen kan ik jullie niet ontnemen.

‘Een schrijver vergeet nooit de eerste keer dat hij een paar munten of een loftuiting accepteert in ruil voor een verhaal. Nooit vergeet hij de eerste keer dat hij het zoete gif van de ijdelheid in zijn bloed voelt en gelooft dat, als hij er nu maar in slaagt zijn gebrek aan talent voor iedereen verborgen te houden, de droom van de literatuur in staat zal zijn hem een dak boven het hoofd te verschaffen, een warme maaltijd aan het einde van de dag en, waar hij het meest naar hunkert: zijn naam gedrukt op een miezerig stuk papier dat ongetwijfeld langer zal leven dan hij. Een schrijver is veroordeeld tot de herinnering aan dat moment, omdat hij dan al verloren is en zijn ziel een prijs heeft.’

Prachtig toch? Niets meer aan doen. Een beter begin kan gewoon niet!

Het verhaal

David Martin is een schrijver van pulpfictie die worstelt in het leven. Hij ging naar Barcelona in de hoop op een betere toekomst, een mysterieuze man met een ongelooflijk aanbod lijkt zijn wens te vervullen. De gebeurtenissen nadat hij het aanbod had aanvaard, veranderden zijn leven voor altijd. Het lijkt er op dat dit alles te maken heeft met de uitgever, maar David Martin heeft geen enkel bewijs dat de mysterieuze uitgever daadwerkelijk bestaat, en dat de heftige gebeurtenissen daadwerkelijk gelinkt kunnen worden aan deze man.

Wat ik ervan vond

In een woord; PRACHTIG! Naast de verhalende kwaliteit, heeft Carlos Ruiz Zafón een woord- en zingebruik die de lezer laat duizelen. Prachtige zinnen volgen elkaar namelijk in een vlot tempo op, met daarbij een zeer gevarieerde woordkeus. Het woordgebruik brengt de sfeer van het verhaal, maar ook de beklemmende periode van het toenmalige Barcelona, zeer helder naar voren. Carlos Ruiz Zafón weet heel goed hoe hij je nieuwsgierig moet houden!

Ondanks al mijn liefde voor deze auteur wil ik toch kritisch proberen te blijven. Ik heb even goed nagedacht en er is een onderdeel dat ik enorm mis in dit boek. Ik miste namelijk de personage Fermín uit De schaduw van de wind. Hij is hilarisch en zou mijn beste maat kunnen zijn. Er was in Het spel van de engel niet echt iemand die lichtheid aan het verhaal kon geven.

De conclusie van Het spel van de engel

Zafón is een kunstenaar met woorden en zinnen, hij bracht mij moeiteloos in een wirwar van emoties. Er zijn recensies waarbij naar voren komt dat Het spel van de engel minder goed is dan het eerste deel. Ik denk dat Zafón met De schaduw van de wind hoge verwachtingen heeft gespannen.Dit kan vaak zorgen voor een teleurstelling. Ik ben het er niet mee eens dat dit boek minder goed is. Alle goede elementen zitten in beide boeken. Wellicht is het tweede boek minder verrassend omdat we zijn schrijfstijl herkennen. Dit boek is wel “donkerder” en er zit minder humor in verwerkt. Het kan zijn dat dit sommige mensen minder aanspreekt. Hoe dan ook mijn liefde is er niet minder om geworden.

Beoordeling