Zomervacht kwam onder mijn aandacht toen de Goodreads app mij afleidde van het saaie wachten op de trein. De recensies waren lovend en ik verwachtte dat de setting van het boek nog wel eens interessant leesvoer kon opleveren. Was ik ook zo onder de indruk van dit boek? Lees het hieronder.

De flaptekst

De dertienjarige Brian woont bij zijn vader op een afgelegen terrein in een caravan. Brians verstandelijk en fysiek beperkte broer Lucien brengt zijn dagen door in een instelling. Een renovatie tijdens de zomer maakt het noodzakelijk dat Lucien elders wordt opgevangen. De vader, vooral gemotiveerd door de in het vooruitzicht gestelde vergoeding, haalt Lucien naar de caravan en maakt de jonge Brian verantwoordelijk voor de verzorging van zijn broer.

Maar hoe praat je met iemand die niet spreekt? Hoe zorg je voor iemand van wie je niet weet wat hij nodig heeft? Hoe maak je de juiste keuzes als je zelf nog zo veel moet ontdekken?

Mijn eerste indruk

Toen ik dit begon te lezen was ik toevallig iets aan het eten. Dat had ik niet moeten doen. Er kwam direct iets vies voorbij waarvan ik spontaan lichtelijk misselijk werd. Ik had hierdoor lichtelijke zorgen over hoe het boek verder zou gaan. ‘Gelukkig’ was datgene ook wel het enige moment waarop ik dit zo ervoer.

Dat terzijde was mijn eerste indruk prima. De zinnen zijn kort en ondanks dat het verhaal complex zou kunnen zijn, heeft de auteur daar niet voor gekozen. Het leest vrij gemakkelijk weg, ondanks dat het boek al direct ongemakkelijk is.

Het verhaal

Brian woont met zijn vader in een stacaravan. Een wereld aan de rand van de samenleving. Zijn ouders zijn gescheiden en zijn moeder heeft gekozen voor zijn lichamelijk beperkte broer Lucien. Dat betekent dat Brian niets meer van zijn moeder hoort. Hij probeert het missen van zijn moeder te verbergen. Brian en zijn vader gaan overigens nog wel langs bij Lucien in een instelling (en soms doet zijn vader alleen alsof).

Zijn vader is voornamelijk bezig met manieren zoeken om geld binnen te harken. Het is geen type voor een knuffel of steun, maar ondanks zijn gebreken lijkt hij het ergens wel goed te bedoelen. Naast het verhuren van de leegstaande caravan op het terrein, krijgen ze de kans om Lucien betaald in huis te nemen. De instelling wordt namelijk verbouwd. Brian’s vader grijpt deze kans en dat betekent dat vooral Brian is aangewezen op de zorg van Lucien.

De jonge Brian doet zijn best, maar een echt goede zorgverlener is hij nog niet. Hij gaat gerust weg voor langere tijd terwijl Lucien alleen in bed ligt in de stacaravan. Waar hij naar toe gaat is zeer ongemakkelijk en zal ik nu nog niet verklappen. Ondertussen bouwt Brian een soort vriendschap op met de huurder (Emile) van de leegstaande caravan, tot ongenoegen van zijn vader.

Zo weeft het verhaal zich in elkaar, met de rode draad van overleven (geld om de huur voor de stacaravan en eten te betalen), de zorg voor Lucien en het opgroeien van Brian.

Wat ik ervan vond

Ondanks de potentiële heftigheid van het verhaal, blijft het een beetje een kabbelend en ongemakkelijk boek. Er had van mij best wat meer ontwikkeling in gemogen. Daarnaast worden veel zaken niet uitgediept waardoor het net zijn relevantie verliest. Zo kom je er niet achter waarom Emile de stacaravan huurt en waarom zijn Louise niets meer hem te maken wil hebben. Waarom wordt dat dan telkens afgevraagd in het boek?

Ik weet niet of de korte zinnen een bewuste keuze waren, maar die pasten wel goed bij de belevingswereld van een dertienjarige in die situatie. Dat maakt dat het verhaal en de schrijfstijl samen kloppen.

Conclusie van Zomervacht

Een ongemakkelijk boek met soms tenenkrommende situaties, maar toch interessant genoeg om verder te lezen. Je word even meegenomen in een wereld aan de rand van de samenleving, waar heel veel gebeurt maar het verhaal toch beheerst blijft. Ik vind dit boek geen specifieke aan- of afrader, wat vrij uniek is.

Beoordeling

Op een of andere manier had ik vooral over Een klein leven gehoord in combinatie met termen als vriendschap, New York en volwassen worden. Ik begrijp dit nu ik het boek uit heb niet meer zo, waarom zal ik hieronder uitleggen!

De flaptekst

In New York worden vier jongens, begin twintig, vrienden voor het leven. Ze ontdekken hun seksuele geaardheid, werken aan hun carrière en het leven lijkt hen toe te lachen. Ondanks de nauwe band die ze met elkaar hebben, kan en wil Jude zijn geheimen niet met zijn vrienden delen. Hij slaagt er niet in zijn verleden te verwerken en het lijkt erop dat ontsnapping aan de demonen uit zijn jeugd onmogelijk is. De lezer wordt meegenomen naar een duistere wereld van kindermisbruik. Hij realiseert zich dat het onmogelijk is de wonden die ontstaan zijn door het misbruik te helen. Deze omvangrijke roman die van begin tot eind de lezer overweldigt, is shockerend maar ontroert ook door de onvoorwaardelijke vriendschappen. 

Mijn eerste indruk van Een klein leven

Eerlijk is eerlijk, ik was begonnen met het lezen van het boek maar het kwam lichtelijk saai over. Zo rond pagina 100 was ik dus gestopt. Totdat ik het boek toch verder ging lezen. Boy, was I wrong! Als je verder leest smeek je bijna om saai, omdat dít verhaal zo buitengewoon heftig is.

Het verhaal

Zoals ik hierboven schreef begint het verhaal rustig. We leren vier vrienden kennen die in New York wonen en bouwen aan hun leven. Willem wordt een succesvol internationaal bekend acteur. JB groeit uit tot een groot kunstenaar. Malcolm wordt een briljant architect. Jude wordt een top advocaat.

Goed toch? Nee. Het is vanaf het begin al duidelijk dat er iets met Jude is gebeurd in het verleden, maar langzaamaan wordt er ontrafeld wat hij allemaal heeft meegemaakt. Het verhaal focust zich vanaf dan meer op Willem en Jude.

Wat Jude heeft meegemaakt en welke fysieke en mentale littekens dat heeft achtergelaten, is werkelijk waar een tragedie. Als je denkt dat het echt niet erger kan, dan lukt het de auteur om toch nog iets verschrikkelijks er bovenop te doen.

De gesloten Jude laat steeds meer iets van zichzelf zien, letterlijk en figuurlijk, maar of de beschadigingen ook alleen maar een beetje geheeld kunnen worden….

Wat ik ervan vond

Toen ik dit boek uit had staarde ik langere tijd leeg voor me uit, totdat mijn vriend bezorgd vroeg of het wel ging. Wow, dit is met stipt het meest deprimerende boek dat ik ooit heb gelezen. Zelfs het deel “De gelukkige jaren” is helemaal niet zo gelukkig.

Het boek weet je dan ook écht te raken. En diep ook. Wat een rollercoaster dit boek, van licht saai tot heftige tragedie tot sprankjes van hoop tot verpulverde hoop. Yanagihara is in staat om je aan de karakters te laten hechten en je mee te laten leven met de goede en verschrikkelijke dingen die hun overkomen.

Conclusie van Een klein leven

Een boek die je een rollercoaster aan emoties laat voelen en je uiteindelijk leeg achterlaat. Dit is een boek dat zelden voorbij komt. Ik vond het einde echter wel jammer, maar misschien had ik ook niets anders moeten verwachten.

Om terug te komen op het begin: waarom was ik zo verbaasd over de termen als vriendschap, New York en volwassen worden? Omdat de kern van dit boek Jude’s lijden is gecombineerd met Willem die hem wil ‘redden’ ‘beter maken’ of hoe je het ook wilt noemen.

Het boek is denk ik niet geschikt voor een groot publiek. Zelf moest ik het boek soms ook even wegleggen tijdens het lezen, of het nou was omdat ik vurig wenste dat Jude ‘krachtiger’ was of dat al die verschrikkelijke dingen hem niet overkwamen. Uiteraard is dit boek fictie, maar de deprimerende gedachte is dat dit verhaal wel écht kan gebeuren.

Als je een boek wilt lezen dat je écht raakt en je het aankan om over zoveel verschrikkingen te lezen, dan raad ik het je aan.

Beoordeling

Mythologie heb ik altijd interessant gevonden. In de eerste klas van de middelbare school volgde ik een vak hierover en het was een van de weinige lessen waar ik van begin tot eind geboeid zat te luisteren. Onlangs had ik Noorse goden van Neil Gaiman gelezen en dus nu was het tijd voor Mythos van Stephen Fry. Heeft dit boek mijn interesse ook kunnen vasthouden? Lees het hieronder!

Flaptekst

Losbandigheid, lust en liefde, moord en doodslag, triomfen en tragedies; de Griekse mythen en sagen zijn wilder en woester dan het leven zelf. Deze verhalen bieden alles wat een lezer zich kan wensen. De oude Grieken inspireerden onder anderen Shakespeare, Michelangelo, James Joyce en Walt Disney. In de handen van Stephen Fry komen de verhalen opnieuw tot leven. We worden verliefd op Zeus, we aanschouwen de geboorte van Athena, we zien hoe Kronos en Gaia wraak nemen op Ouranos, we huilen met koning Midas en we jagen met de even beeldschone als meedogenloze Artemis. Stephen Fry haalt deze verhalen op uit de oudheid en geeft ze hun welverdiende plek in onze moderne tijd.

Mijn eerste indruk

Zo dat zijn een hoop namen! Hoe ga ik ze allemaal onthouden? Ach ja, misschien hoeft dat ook niet helemaal precies. Naast deze overweldigende stortvloed van namen, leest het direct top. Stephen Fry is droog en schrijft met een fijne dosis humor. Ik moet er wel even inkomen en zo nu en dan terugbladeren om na te gaan wie nou ook alweer wie was.

Het verhaal

Mythos is een hervertelling van de Griekse mythen. In het begin van het boek introduceert de auteur veel van de Griekse mythologische personen en wezens. Vervolgens worden de mythen verhalend beschreven, met hier en daar een opmerking van Fry tussendoor.

Het boek is chronologisch en ook het begin wordt omschreven met Ouranos, Gaia en Pontos. Zij ontstonden uit Chaos. Na de verhalen over Kronos en anderen belanden we bij de 12 Olympische goden zoals Zeus en Apollo. Het bijzondere aan deze goden is dat ze heel menselijk zijn. Net als de mens, hebben en maken ze fouten. Daarnaast leven ze niet alleen op Olympus maar bemoeien ze zich ook met het leven op aarde. Dit levert interessante en spannende mythes op.

De mythes staan bomvol symboliek, menselijkheid en mooie verklaringen voor allerlei fenomenen.

Wat ik ervan vond

Stephen Fry had duidelijk veel plezier in het schrijven van dit boek, dat kun je gewoon lezen. Zijn enthousiasme maakt de verhalen levendig en bruisend. Ik had dan weer plezier in het lezen van dit boek. Mijn kennis over de Griekse mythen is weer opgefrist en vergroot! Ik ben benieuwd hoe classici dit ervaren. Wellicht vinden zij Fry’s opmerkingen een leuke toevoeging?

Hoe dan ook, wat mij betreft waren de oude Grieken vindingrijk in het creëren van deze goden en mythen. De auteur heeft veel van deze goden en mythen beschreven op een goed leesbare manier. Door dit boek te lezen kijk je weer op een andere manier naar bepaalde zaken. Hoe we bijvoorbeeld aan sommige woorden komen, of hoe men dacht dat we aan bepaalde bloemen e.d. waren gekomen. Leuk en verrijkend om te weten!

Conclusie van Mythos

Stephen Fry vond ik al tof en grappig toen ik Stephen Fry in America had gekeken, maar nu ben ik helemaal overtuigd. Zijn enthousiasme is terug te vinden in het boek en daarnaast zijn de Griekse mythen echt gaaf. Ik ga Heroes of Helden in de Nederlandse versie ook zeker nog lezen van de auteur. Wat mij betreft is dit boek een aanrader voor iedereen die van Griekenland, fantasie en mythologie houdt.

Beoordeling