Hof van vleugels en verwoesting is het derde boek in de serie Hof van doorns en rozen. Het is inmiddels ruim anderhalf jaar geleden dat ik de eerste twee delen, Hof van doorns en rozen en Hof van mist en woede heb gelezen. Ik was op dat moment enorm fan. Echt! Misschien vraag je jezelf af; “Waarom heb je dan zo lang gewacht met het lezen van het derde boek?” Er kwamen tussendoor andere boeken langs die mijn aandacht vroegen, en ik was niet helemaal in een fantasie-modus. Kortom, dit boek heeft even op me moeten wachten. Of ik op haar? Hoe dan ook in deze recensie lees je of dit het ’t wachten waard was.

De flaptekst

“Een naderende oorlog bedreigt alles waar Feyre van houdt in het bloedstollende derde deel van de Hof van doorns en rozen-serie. Feyre is teruggekeerd naar het Lentehof, vastbesloten informatie te verzamelen over Tamlins plannen en die van de koning, die heel Prythian wil overheersen. Maar ze moet een dodelijk spelletje spelen om Tamlin te misleiden – één misstap betekent het einde, niet alleen van Feyre, maar van haar hele wereld. Als de oorlog uitbreekt, moet Feyre beslissen wie van de oogverblindende en dodelijke Edelheren ze kan vertrouwen. En ze zal op onverwachte plekken naar bondgenoten moeten zoeken. De aarde kleurt rood wanneer de immense legers strijden voor de macht over dat wat hen allemaal kan vernietigen.”

Mijn eerste indruk van Hof van vleugels en verwoesting

698 pagina’s, oei! Hof van vleugels en verwoesting is een enorme pil en bij het begin zag ik er stiekem wel tegenop om te beginnen! Ben ik wel gek genoeg op deze fantasy-serie om dit bladzijde voor bladzijde te lezen?… Nou en of! Hallo Sarah J. Maas, wat heb ik je schrijfstijl, Prythian en alle personages gemist! Op de eerste pagina staat een prachtig geïllustreerde kaart van Prythian, wat zou ik graag willen dat deze wereld echt bestaat. Na deze illustratie gaat het verhaal direct verder waar het tweede deel gestopt was…en ik droom weg…!

Waar het boek over gaat

Feyre is teruggekeerd naar het lentehof om informatie in te winnen over Tamlin en de bloeddorstige koning. Er staat van alles op het spel en Feyre kan niet wachten om terug naar huis te kunnen en zich voor te bereiden op de grote eindstrijd. Maar wie van de High Lords kan ze überhaupt vertrouwen en hoe moet ze dit samen met Rhysand strategisch aanpakken? Zal iedereen om wie ze geeft deze strijd overleven?

Wat ik ervan vond

Wat ik het fijnst vind aan deze serie, zijn toch echt de personages en hun relaties onderling. De hoofdpersonages ken ik als lezer maar al te goed na twee delen, dus Feyre, Tamlin en Rhysand voelen als vanouds aan. Ik houd zo erg van hun dynamiek. Dit is één van de weinige series waarin ik net zo graag over de zijpersonages lees als de hoofdpersonages! Maas heeft een ongelofelijke man neergezet met humor, sarcasme en een veel te knap uiterlijk en heeft daarmee ongeveer alle fictieve mannen in de schaduw gezet. Ik heb echt een enorme crush op die vent, wil je niet weten. Hoe cool hij ook is, Feyre weet absoluut haar mannetje te staan tegenover deze machtige Edelheer.

Meer van de wereld

Verder vond ik het geweldig dat we in Een hof van vleugels en verwoesting een blik kunnen werpen op de wereld buiten Prythian. Sarah J. Maas weet enorm creatief te schrijven. Je kunt gewoon niet voorspellen wat er gaat gebeuren. Ik werd dus vaak verrast door dit verhaal en al die plottwisten. Daarnaast is dit boek duisterder dan vorige delen, de enorme bloederige veldslagen lieten mij op het puntje van mijn stoel zitten!

De Conclusie van Hof van vleugels en verwoesting

Dat Sarah een top auteur is, is duidelijk voelbaar in dit boek. De ontknoping voelt als een epische veldslag en wow, wat heb ik daar van genoten. Dit derde deel overtrof al mijn verwachtingen. Hof van vleugels en verwoesting is een prachtig vervolg en ik kan niet wachten tot we meer over Feyre, Rhysand en al hun vrienden en vijanden kunnen lezen.

Beoordeling:

Dit boek is bekender onder zijn Engelse titel The fault in our stars. John Green is een wereldberoemd auteur en ik heb nog nooit eerder iets van hem gelezen. Dit boek stond al jaren in mijn kast, maar ik wilde gewoonweg niet starten door het heftige onderwerp. Boeken over kanker leg ik mijn geval gewoon graag aan de kant. Afgelopen zomer in Cuba was het 5 jaar geleden dat kanker in mijn leven een grote rol speelde en ik had eindelijk het gevoel “Ja, ik kan je hebben, ik ga je het lezen! Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Hazel werd drie jaar geleden opgegeven, maar een nieuw medicijn rekt haar leven voor nog onbekende tijd. Genoeg om een studie op te pakken en vooral niet als zieke behandeld te worden.

 Augustus, Gus, heeft kanker overleefd – ten koste van een been. Vanaf het moment dat Hazel en Gus elkaar ontmoeten, lijkt er geen ontsnappen aan de zinderende wederzijdse aantrekkingskracht. Maar Hazel wil niet iemands tijdbom zijn.”

Mijn eerste indruk van Een weeffout in onze sterren

Hazel, heftige meid wel! Zit een kop op…. Ik kan personages met een eigen wil altijd erg waarderen. Hazel is brutaal, Hazel kan de wereld aan. Hazel gun je een gezond leven vanaf de eerste pagina! Laat dit goed aflopen…. Anders wordt het tranen met tuiten….

Waar het boek over gaat

Een weeffout in onze sterren gaat over Hazel, Augustus en Isaac. Drie pubers die alle drie een andere van vorm kanker hebben. Hazel werd 3 jaar geleden opgegeven en heeft haar leven gerekt door een nieuw medicijn. Gus heeft een been moeten opgeven ten gevolge van kanker en Isaac heeft nog maar 1 oog, en zal door deze ziekte blind worden. Hazel gaat wekelijks met tegenzin naar een praatgroep en sluit daar vriendschap met Isaac en Augustus. Hazel laat Gus kennismaken met haar lievelingsboek ‘Een vorstelijke beproeving” en blijven beide met dezelfde vragen zitten als ze het boek uit hebben. Dit boek brengt hun in Amsterdam waar hun leven een andere wending aanneemt.

Wat ik ervan vond

Persoonlijk voelde het alsof Hazel mijn vriendin was. alsof ik haar kende! John Green weet een enorm ontroerend en zwaar onderwerp met heel veel humor neer te zetten. Ik heb enorm veel gelachen tijdens het lezen. Alhoewel ik moet zeggen dat ik richting het einde van het boek jankend in mijn hotelkamer in het prachtige Cienfuegos in Cuba lag. Het boek lijkt waargebeurd te zijn… Ik vind het altijd enorm knap als een schrijver fictie weet om te zetten naar een verhaal dat echt voelt. Chapeau John Green!

Conclusie van Een weeffout in onze sterren

Geen enkele beschrijving kan recht doen aan de kracht van deze roman. John Green heeft een meesterwerk geschreven dat door merg en been gaat, dat kracht geeft en vernietigt. Ik ben blij dat ik het boek gelezen heb. Dit boek zou verplicht moeten worden op elke middelbare school. Of is het dat al? Hoe dan ook als je het boek nog niet gelezen hebt, koop hem! NU!

Beoordeling:

Nog een paar recensies terug gaf ik aan dat ik al járen geen YA meer had gelezen, zo lees ik weer er één. Wel met een compleet ander topic. Dit heftige verhaal gaat over Lina, zij wordt als vijftienjarige gedeporteerd naar een werkkamp in Siberië.

De schrijfster is de dochter van een vluchteling uit Litouwen. Het boek is ontstaan door haar interesse in die geschiedenis. Ze heeft gesproken met Litouwers die de bezetting door de Sovjet-Unie hebben meegemaakt. De dingen die gebeuren in het boek zijn dan ook gebaseerd op deze verhalen, ook al zijn de karakters verzonnen. Dit boek is ook verfilmd onder de naam “Ashes in the snow”.

Hoe is dit boek? Lees het hieronder!

De flaptekst

Mijn eerste indruk

Zo dat is al snel een heftig verhaal! Voor de meeste Nederlanders is het waarschijnlijk een wat minder bekende geschiedenis, maar wat de mensen onder het bewind van Stalin mee hebben moeten maken is onmenselijk. Het aantal vermoorde mensen staat niet vast, maar sommige academici schatten tussen de 3 en 9 miljoen en andere academici zelfs (meer dan) 20 miljoen. Met dit besef in het achterhoofd, zal het boek vast nog deprimerender worden.

Het verhaal

Lina is een vijftien jarig meisje als zij, haar moeder, vader en broertje worden gedeporteerd. Haar vader gaat naar de gevangenis en de rest van het gezin wordt naar een werkkamp (“werkboerderij”) gestuurd. Het leven in het kamp is hard en na een dag harde, fysieke arbeid krijgen ze alleen 300 gram brood.

Ze vindt haar toevlucht in het stiekem tekenen van de mensen om haar heen. Ze is een groot talent. Haar liefde voor Munch die ze samen met haar vader deelt, helpt haar in moeilijke tijden. Haar moeder is een vrouw met een immens groot hard, zorgzaam voor haar en iedereen om haar heen. Ook zij helpt Lina niet op te geven tijdens deze extreme omstandigheden.

Lina wordt ook verliefd. Maar het is geen situatie zoals bij een normaal (ondertussen) 16 jarig meisje. Hij geeft haar hoop, zoals later ook te lezen is in het boek. Wat de precieze situatie is, mag je zelf lezen.

Wat ik ervan vond

Het is een erg verdrietig verhaal over overleven in barre omstandigheden. Naast het verdrietige, wil het ook juist de kant van behulpzaamheid, menselijkheid, hoop en liefde belichten.

De gebeurtenissen staan niet in verhouding tot hoe het boek is geschreven. In het begin van het boek dacht ik dan ook dat Lina een stuk jonger was. Ik denk dat het beter was geweest als de hoofdpersonage iets volwassener was geweest. Het boek leest namelijk alsof het door een zeer jong publiek gelezen kan worden, maar daar is de inhoud te schrokkend voor. Ik vind de Nederlandse titel ook niet helemaal passend.

Verder is het boek heel verschrikkelijk, heel mooi en het zal me niet verbazen als ik hier nog langer over na blijf denken.

Conclusie van Schaduwliefde

Dit is een aangrijpend boek. Het enigszins open einde vond ik wat jammer, dat had wat mij betreft beter afgerond kunnen worden. Daarnaast was een wat volwassener hoofdpersonage meer in lijn met de rest van de stijl geweest. Toch ben ik onder de indruk en vond ik het een zeer goed boek. Ik raad het boek dan ook zeker aan.

Beoordeling