Het is niet verrassend dat Paula Hawkin’s debuut “Het meisje in de trein” de VN Thriller van het jaar 2015 is geworden. Het boek is ontzettend populair en staat in menig bestsellerlijst. Populariteit is echter geen garantie voor een onderhoudend verhaal, maar als vervent treinreiziger en boekenliefhebber kon ik het niet laten om het te lezen. Ik ben blij dat ik dat heb gedaan! Lees hieronder waarom.
“Rachel neemt elke ochtend dezelfde trein. Elke dag hobbelt ze over het spoor, langs een rij charmante huizen in een buitenwijk van Londen, en stopt daar altijd voor hetzelfde rode sein. Zo kijkt ze elke ochtend naar een stel dat op hun terras ontbijt. Ze heeft inmiddels het gevoel dat ze hen persoonlijk kent en noemt hen ‘Jess en Jason’. Hun leven – in Rachels ogen – is perfect. Een beetje zoals haar eigen leven dat ooit was. Op een dag ziet ze iets vreemds in hun tuin. De trein rijdt gewoon weer door, maar voor Rachel verandert alles. Niet in staat om het voor zichzelf te houden, stapt ze naar de politie met haar verhaal, wanneer blijkt dat ‘Jess’ vermist wordt. Hiermee raakt ze niet alleen verwikkeld in de gebeurtenissen die volgen, maar ook in de levens van iedereen die erbij betrokken is. Maar wie is er te vertrouwen? Heeft ze meer kwaad dan goed gedaan door zich met deze zaak te bemoeien?”
Het verhaal wordt vanuit 3 verschillende personages geschreven, maar het draait vooral om Rachel. Haar leven is in duigen gevallen na haar scheiding. Ze woont op een kamer bij een vriendin, ze is alcoholist en ze is daardoor haar baan verloren. Toch doet ze elke dag nog of ze naar haar werk reist met de trein. Ze belooft haar huisgenoot om te stoppen met het overmatig drinken van alcohol, maar ze vervalt elke keer in hetzelfde patroon. Daarnaast verzorgt ze zichzelf slecht, waardoor Rachel een nog lager zelfbeeld van zichzelf krijgt. Ze is obsessief bezig met een stel die ze vanuit de trein ziet en droomt over hun (in haar fantasiewereld) perfecte leven. Ze noemt dit stel “Jess” en “Jason” maar in werkelijkheid heten ze Megan en Scott. Rachel heeft naast alcohol en dit stel nog een obsessie, namelijk haar ex-man Tom en zijn nieuwe vrouw Anna.
De andere 2 personages van waaruit dit verhaal wordt geschreven zijn deze Megan en Anna. Al gauw blijkt dat Megan (of volgens Rachel “Jess”) helemaal niet zo’n gelukkig leven leidt. Ze heeft een wild en heftig verleden en in het heden is ze rusteloos en gedeprimeerd. Anna is de nieuwe, knappe vrouw van Tom, met wie ze een dochter heeft. Ze wordt overspannen van alle dronken telefoontjes en bezoekjes van Rachel en ze heeft dan ook een absolute hekel aan haar.
Het verhaal neemt een andere wending als Rachel iets vreemds ziet gebeuren in de tuin van Megan en Scott. Ze besluit naar de politie te gaan, waar ze door haar dronkenschap en gebrekkige geheugen niet serieus wordt genomen. Rachel is echter vastbesloten om het tot de bodem uit te zoeken, ondanks de weerstand die ze ervaart. Wanneer Megan als vermist persoon wordt opgegeven bijt Rachel zich er helemaal in vast. Vanaf dit moment volgen verschillende plotwendingen elkaar op en wordt het boek echt spannend. De verschillende verhaallijnen komen samen en alles blijkt anders te zijn.
De opbouw van het boek is wat dat betreft voortreffelijk. In het begin komt Rachel irritant over en het verhaal is nog niet buitengewoon spannend. Het leest soms zelfs wat ongemakkelijk en ik voelde soms plaatsvervangende schaamte. Dit beginstuk is echter wel nodig om het hele verhaal tot zijn recht te laten komen. De personages ontwikkelen zich en je beeld van hen verandert dan ook naarmate het verhaal zich vordert. Paula Hawkins laat de verschillende perspectieven briljant bij elkaar komen en langzaam ontrafelt zich dan ook een veel dieper, psychologisch verhaal. Thema’s zoals obsessie, manipulatie en eigenwaarde lopen als een rode draad door het boek. Het zijn dan ook niet zozeer de gebeurtenissen, maar vooral deze thema’s die het boek zo interessant maken.
Als je de wat traag opgebouwde spanning kunt vergeven, dan is dit boek zeker een aanrader. Paula Hawkins slaagt erin om een verrassend verhaal te schrijven, ook al blijven er wat vragen onbeantwoord. Het is niet de allerbeste thriller die ik ooit heb gelezen, maar ik begrijp wel waarom dit boek zo populair is. Nadat ik het boek uit had dacht ik er nog over na, dat is wat mij betreft een indicatie dat het verhaal geslaagd is. Al met al verdient het 4 van 5 kopjes koffie.
Beoordeling
