Een aantal jaren geleden had ik Zondaarskind van Marion Pauw gelezen. Ik vond dat echt zo’n fantastisch en hilarisch boek! Ik had mijzelf dan ook verbaasd dat ik niet direct meer boeken van haar had gelezen. Nu was het dus echt weer tijd voor Marion Pauw en het was Villa Serena geworden! Vond ik dat ook net zo’n goed boek? Lees verder om daar achter te komen.

De flaptekst

Haar prettig gestoorde vriendin Marit verklaart haar voor gek, maar Fillis gaat toch terug naar de Dominicaanse Republiek, naar de plek waar haar huwelijksreis zo dramatisch eindigde. Vorig jaar was ze in hotel Villa Serena met haar kersverse echtgenoot die haar op handen droeg. Tot hij haar probeerde te vermoorden en ze ternauwernood aan de dood kon ontsnappen. Andrew is inmiddels opgenomen in een therapeutisch centrum en houdt vol dat stemmen hem tot zijn daad hebben aangezet, maar is dat wel zo?

Mijn eerste indruk

Wat wordt de problematiek plots en droog kenbaar gemaakt! Daarnaast vraag je je direct allemaal dingen af zoals wat is precies de reden dat ze toch terug gaat naar precies de plek waar ze zo’n traumatische gebeurtenis heeft doorgemaakt? Wat probeert ze daar precies mee te bereiken? Wordt dit boek spannend, dramatisch of zit er toch nog Marion Pauw humor in?

De personages

Fillis is de hoofdpersoon, een lerares die iets afschuwelijks heeft meegemaakt. Tijdens haar huwelijksreis met de man van haar dromen, probeerde hij haar ’s nachts uit het niets te vermoorden. Het is door het boek heen duidelijk dat ze van deze man (Andrew) houdt, maar het personage Andrew wordt niet diep uitgewerkt. Net als Fillis eigenlijk, we leren haar niet echt door en door kennen, waardoor het personage toch wat oppervlakkig blijft. Dit geldt voor alle personages, ze blijven wat oppervlakkig, ondanks dat er wel grote feiten worden onthuld.
Fillis verblijft in de Dominicaanse Republiek in hetzelfde hotel als op haar huwelijksreis. Er lijkt een band te zijn tussen haar en de eigenaresse van het hotel, maar toch voelt het wat onwennig en het gedrag van de eigenaresse is soms eigenaardig terwijl we nog niet precies weten waarom. Dit geldt hetzelfde voor een van de medewerkers van het hotel. Dit eigenaardige gedrag zou het boek misschien spannend moeten maken, maar dat effect had het op mij niet, ik vond het eerder licht storend.

Villa Serena heeft an sich grote potentie om erg spannend te worden en met Marion Pauw’s schrijftalent daarnaast nog eens hilarisch. Dit ervoer ik tijdens het lezen niet. Ik heb wel een aantal keer gelachen, Marion Pauw blijft nu eenmaal een bijzonder grappige schrijfster, maar het boek miste voornamelijk diepgang, opbouw en een interessant plot. Want ja, het plot viel ook erg tegen.

Conclusie

Villa Serena was een boek dat prima was om tussendoor te lezen, maar ik heb niet op het puntje van mijn stoel gezeten of geschaterd van het lachen. Ik blijf Marion Pauw haar schrijfstijl heel prettig vinden en ze heeft duidelijk veel talent, alleen dit boek was gewoon net niet goed genoeg uitgewerkt en miste diepgang. Ik zou Villa Serena niet per se aanraden, maar ook niet per se afraden; daarom 3 kopjes.

Beoordeling