HarperCollins Holland stuurden me Ik pleit voor jou! van Marijke Vos op om te lezen. Het leek me het perfecte boek voor deze vreemde tijden: een lekker luchtig feel-good én romantisch boek. Meestal lees ik dit soort boeken niet, maar ik ben de laatste tijd wat meer uitstapjes aan het maken. Zo las ik laatst Most likely (young adult), daarover later meer! Hoe beviel dit boek? Lees het hieronder!

Achterflap van Ik pleit voor jou!

De jonge, ambitieuze advocate Janna heeft er alles voor over om die felbegeerde promotie binnen te slepen, maar een uit de hand gelopen vrijdagmiddagborrel gooit roet in het eten. Ze drinkt nét even iets te veel, verliest Zeer Belangrijke Documenten over haar aanstaande zaak, en tot overmaat van ramp deponeert ze haar maaginhoud over de gaatjesschoenen van een onbekende man.

Mijn eerste indruk

Het boek opent met een laveloze dronken Janna die niet eens meer op haar benen kan staan en alleen op een bankje zit. Een beetje grappig, maar ook een beetje de vraag of dat wel goed afloopt. Gelukkig brengt haar onbekende knight in shining armor haar netjes naar zijn huis waar hij een taxi belt. De volgende dag weet ze het allemaal niet meer zo goed en heeft ze een dikke kater maar toch laat ze zich overhalen om dezelfde avond weer uit te gaan en weer te drinken. Tot haar grote paniek ontdekt ze dat ze belangrijke documenten heeft verloren van een grote rechtszaak, dat wordt speurwerk…

Door de toegankelijke schrijfstijl zit je gauw in het verhaal, tot nu toe lijkt het inderdaad een lekkere ‘weglezer’.

Het verhaal

Wat ik ervan vond

Conclusie van Ik pleit voor jou!

Oordeel

Ik kreeg De tatoeëerder van Auschwitz te leen van mijn lieve vriendin en gastblogger Kimberley. Ze heeft dit boek in één ruk uitgelezen en vond het verhaal enorm indrukwekkend. Ik werd erg getriggerd door haar enthousiasme. Het kan niet anders dan dat dit een prachtig boek is en over het algemeen hebben we dezelfde smaak als het om boeken gaat. Lees in deze recensie of ik het met Kimberley eens ben.

De flaptekst

“In april 1942 wordt een jonge Slowaakse Jood naar Auschwitz gedeporteerd. Lale Sokolov staat vanaf dan bekend als gevangene 32407. De SS-officieren benoemen hem tot ‘Tätowierer’, tatoeëerder. Tweeënhalf jaar lang is hij degene die van duizenden gevangenen een nummer moet maken. Zoals van Gita, vanaf dan gevangene 34902. Terwijl hij gedwongen wordt haar te brandmerken, kerft zij haar naam voor altijd in zijn hart. Na drie jaar wordt Gita op dodenmars gestuurd en komt Lale in een ander kamp terecht. Beiden weten te ontsnappen en gaan op zoek naar elkaar. Gedurende zeventig jaar zwijgen Lale en Gita over het begin van hun relatie. Pas na Gita’s dood durft Lale hun uitzonderlijke verhaal te delen.”

Mijn eerste indruk van De tatoeëerder van Auschwitz

Vanaf pagina een leer je hoofdpersonage Lale Sokolov al kennen, hij komt direct over als een overlever. Lale zeikt niet, maar vecht voor zichzelf en voor anderen. Ik was vanaf het eerst moment dan ook enorm onder de indruk. Ik weet niet of ik hetzelfde zou kunnen in zo’n vreselijke en uitzichtloze situatie. Na een aantal pagina’s was ik al niet meer in staat het boek weg te leggen. Mijn kop Flat white stond onaangetast naast me koud te worden. Nou, als ik mijn koffie koud laat worden, dan zegt dat heel wat!

Waar het boek over gaat

De tatoeëerder van Auschwitz speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog in concentratiekamp Auschwitz. Lale Sokolov wordt vanuit Hongarije naar deze helse plek gebracht en neemt zich vanaf de allereerste dag voor dat wat er ook gebeurt, hij er levend weg gaat komen. Al snel wordt hij door de SS benoemd tot ‘Tätowierer’ en is het zijn taak om alle nieuwe gevangenen te nummeren.

Een taak die Lale haat, hij wil geen mensen pijn doen. Het levert hem wel privileges op, meer rantsoen en vrijheid binnen Auschwitz. Hiermee probeert hij niet alleen zijn eigen leven, maar ook dat van zijn medegevangenen minder hels te maken. Op een dag verschijnt er een prachtige dame aan zijn tatoeëer-tafel, Gita oftewel gevangene ‘34902’. Tijdens het tatoeëren van haar arm wordt hij opslag verliefd. Tussen alle gruwelijkheden bloeit er iets prachtigs tussen hen. Ze beloven elkaar Auschwitz te overleven en samen gelukkig te worden, maar lukt dat ook?

Wat ik ervan vond

Heather Morris heeft op een uitzonderlijke manier het heftige levens- en liefdesverhaal van twee prachtige mensen vastgelegd in de De tatoeëerder van Auschwitz. Met haar vlotte pen weet ze bij mij heftige emoties op te roepen. Vaak is het verhaal confronterend, maar tussen de tranen door heb ik ook geregeld met een glimlach verder kunnen lezen. Tijdens het hele verhaal kun je de liefde van Lale en Gita voelen. Lale’s moed en zijn drang om te overleven en tegelijk zijn medegevangenen te helpen waar het kan, maken hem tot een innemende man. Of beter gezegd, een held!

Sprankeling

Bang om weggezet te worden als profiteerder van de oorlog, zwijgt Lale zijn hele leven. Nadat Gita overlijd, durft hij hun verhaal te delen. Schrijfster Heather Morris hielp hem hierbij en vulde het verhaal waar nodig aan met fictie. Ik denk dat sommige fictieve elementen het boek net dat beetje sprankeling geven wat het nodig heeft. De sprankeling maakt het verhaal voor mij een stuk dragelijker. Alle complimenten voor de schrijfster, het verhaal is vlot, voelt ondanks de fictieve momenten zeer waarheidsgetrouw en is enorm, echt enorm, indrukwekkend!

Conclusie van De tatoeëerder van Auschwitz

De belangrijkste boodschap die dit boek uitdraagt is hoop en menselijkheid. Het feit dat liefde onder de meest helse omstandigheden kan opbloeien en overleven, is hartverwarmend. Ondanks het onderwerp, heb ik dit boek in één ruk uitgelezen. Ik raad oprecht iedereen aan om dit boek te lezen. Ik kan niet anders dat dit boek enorm goed beoordelen.

Beoordeling:

Niet alles is vergeten van Wendy Walker is een boek dat nog niet bekend was bij mij. Toen uitgeverij HarperCollins Holland mij dit boek gaf was ik dan ook aangenaam verrast. Een voor mij nog onbekende schrijfster en een cover die letter zegt ”Niet openen” waren voor mij reden genoeg om vol nieuwsgierigheid aan dit boek te beginnen.

De flaptekst

De dader vinden of het misdrijf vergeten; wat zou jij kiezen? Als Jenny op gewelddadige en gruwelijke wijze wordt verkracht, ziet haar omgeving maar één oplossing: een experimentele drug die haar de gebeurtenis laat vergeten. Maar stress, angst en depressie blijven. Bovendien is de dader zonder Jenny’s getuigenis niet te vinden. Psychiater Alan Forrester duikt in haar geheugen. Als een herinnering gewist kan worden, kan hij ook terugkomen. Maar dit proces kan ook gemanipuleerd worden. Zeker als de psychiater ineens persoonlijk bij de zaak betrokken raakt… Niet alles is vergeten toont de kracht en de zwakte van het geheugen en laat zien hoe bedrieglijk het menselijk brein eigenlijk is.

Mijn eerste indruk

Tijdens de eerste 20 pagina’s snapte ik echt niet waar het verhaal over ging. Ik vond het dus ook moeilijk om de motivatie te vinden om het boek verder te lezen. Tot mij vanuit het niets ineens duidelijk werd dat het boek niet door de hoofdpersoon waar het verhaal over gaat werd verteld, maar door iemand anders. Iemand die in staat is om het leven van de hoofdpersonage in het boek totaal in eigen handen te nemen. Dit gaf de trigger om verder te lezen, en jeetje wat was dat spannend!

Het verhaal

Niet alles is vergeten gaat over Jenny, een tiener met een fijn leven in een redelijk stabiel gezin. Tot Jenny wordt verkracht en, met toestemming van haar ouders, in het ziekenhuis een speciale behandeling krijgt. Dit is een flinke dosis medicatie waarvan iedereen veronderstelt dat het ervoor zorgt dat je gebeurtenissen vergeet die vlak voor toediening zijn gebeurd. Iedereen is ervan overtuigd dat deze medicatie bij Jenny heeft gewerkt, totdat zij een rigoureuze beslissing neemt. Verder kan ik niet te veel over het verhaal vertellen omdat ik jullie geen spoilers wil geven.

Wat ik ervan vond

Ik werd aangenaam verrast door dit boek. Het feit dat het verhaal vanuit een ander personage wordt verteld die er in eerste instantie buiten lijkt te staan, vond ik heel verfrissend. Een klein minpunt was wel dat dit ervoor zorgde dat ik in het begin niet direct door had wat er nu eigenlijk echt aan de hand was. Verder is het verhaal goed leesbaar. De schrijver gebruikt niet te veel moeilijk woorden. Ook weet de schrijver je steeds nieuwsgierig te houden, waardoor je wilt weten hoe het verhaal nu echt in elkaar zit. Telkens als je denkt “ah, het zit zo!” dan is er een verrassende plotwending. Dit maakt het spannend!

De personages

De personages in niet alles is vergeten zijn interessant omdat ze allen een bijzonder verleden hebben. Een verleden dat hen aanzet tot keuzes Ondanks dat het verhaal zo extreem is en de personages allemaal een bijzonder verleden hebben, zijn het eigenlijk heel normale mensen. Hierdoor kon ik me met alle personages goed identificeren. Het zouden gewoon je buren kunnen zijn. Jenny, de hoofdpersoon in het boek, is een meisje die zich niet zomaar uit het veld laat slaan. De echtheid van deze personages maken het verhaal reëel. Als dit niet het geval zou zijn, zou het verhaal misschien een beetje té vreemd te worden.

De conclusie van Niet alles is vergeten

Niet alles is vergeten is een fijne psychologische thriller voor de donkere avonden. Het is niet het meest spannende boek dat ik ooit heb gelezen, maar doordat het verhaal laat zien dat het menselijk brein eigenlijk heel bedrieglijk is vond ik het toch angstaanjagend te noemen. Dat het effect van het toedienen van een medicijn zulke heftige gevolgen kan hebben op een mens en zijn/haar omgeving, daar heb ik eigenlijk nooit eerder bij stil gestaan. Wendy Walker weet met haar eerste thriller een goed verhaal neer te zetten. Dit smaakt naar meer!

Weetje

Inmiddels zijn de filmrechten van dit boek aan Warner Brothers en Reese Witherspoon verkocht.

Beoordeling