Als groot fan van mijn katten, was ik erg blij toen ik het boek “Doe en Denk als een Kat” kreeg. Ik wist niet zo goed wat voor soort boek het was, maar het feit dat het met katten te maken had en een guitige titel had vond ik al cool. Bleef ik zo enthousiast tijdens en na het lezen van dit boek? Lees het hieronder!

Flaptekst

In Doe en denk als een kat laat Stéphane Garnier op een vrolijke manier zien wat wij van katten kunnen leren. Maakt een kat zich druk om haar pensioen? Of doet ze werk dat ze eigenlijk niet leuk vindt? Nee, poezen zijn vrij, kalm, wijs, elegant, trots en onafhankelijk.

In dit boek lees je hoe wij ons die bewonderenswaardige kattenkwaliteiten eigen kunnen maken. Hoe we stress de kop kunnen indrukken, ons charisma kunnen vergroten en belangrijke zaken naar onze hand kunnen zetten.

Stéphane Garnier heeft ongeveer veertig kwaliteiten ontdekt die onlosmakelijk met de kat verbonden zijn, maar die heel goed toe te passen in het dagelijkse leven van de mens. Doe en denk als een kat en word een levenslustig, stressvrij, trots en charismatisch iemand.

Het concept

Laat ik beginnen met dit feit: ik begrijp dit boek niet? Probeert de schrijver serieus self help te koppelen aan hoe een kat leeft? Dat is toch volledig appels met peren vergelijken? Of probeert de schrijver grappig te zijn? Want dat lukt dus ook niet zo goed.

Het is wel een geinig concept, dat de schrijver hoofdstukken schrijft met een thema en daarin beschrijft wat we van het gedrag van een kat kunnen leren. Daarbij voegt hij soms “kattengeheimen” toe, een zogenaamde quote van een kat met een les en “de dag van een kat”. Ik vind het concept alleen niet zo goed gelukt omdat het niet inspirerend noch grappig is.

Inhoudelijk

Waarom ik het niet grappig nog inspirerend vind? De auteur schrijft bijvoorbeeld “(…) een kat is erg gehecht aan haar huis, al is het een tweekamerappartement.” Pardon? Wat is er nou weer mis met een tweekamerappartement dan? Daarnaast geeft de schrijver aan dat hij een hekel heeft aan de woorden “Ik weet niet wat ik wil, maar ik weet wel wat ik niet wil.” Volgens mij is dat namelijk een heel goed startpunt voor mensen die nog moeten ontdekken wie zij zijn, wat zij willen en dat soort taferelen. Een vrij natuurlijk proces voor velen in hun puberteit, twintiger jaren en wie weet zelfs daarna. De auteur pleit voor eerlijk zijn, dat antwoord kan ook een eerlijk antwoord zijn. Ook al vind ik het wel een goed punt dat je altijd eerlijk moet zijn tegenover jezelf en anderen.

Wat ik het meest rare vond aan het boek was overigens een ander hypocriet punt. De auteur geeft aan dat je jezelf mooi mag vinden en accepteren zoals je bent. Máár dan geeft hij wel het volgende aan: “Als je wilt lijken op een covermodel, en aan die eisen wilt voldoen (bonenstaken met anorexia, bah!) zal dat vooral zijn omdat je niet op jezelf wilt lijken, je jezelf niet aanvaardt, niet van jezelf houdt.”
WAT? Zeg je “bah” tegen anorexia patiënten? Houd je per definitie niet van jezelf als je een model wilt zijn?

Ik begrijp wel dat de kern van het boek “relax en zorg voor jezelf” is, maar het wordt op zo’n hypocriete, vage, niet realistische manier verwoord. Misschien is er een groep mensen die de woorden bemoedigend vinden. Er zitten namelijk ook wel mooie stukjes in het boek (luister naar je intuïtie, neem de tijd en dergelijke). Toch slaat dit boek de plank mis naar mijn mening.

Conclusie

Het boek had ik in ongeveer drie kwartier uit, als het een echt dik boek was geweest had ik het weggelegd. Ik vind het jammer dat zo’n leuk concept gevolgd wordt door zoveel stompzinnigheid. Als je op zoek bent naar een goed self help boek kies dan Dingen die je alleen ziet als je er de tijd voor neemt of The subtle art of not giving a f*ck.

Oordeel