Tag: Roman

Anna van Niccolò Ammaniti stond al twee jaar op mijn wensenlijst. Ik had er ooit eens een positieve review over gelezen, hem op de lijst gezet…and that’s it. Toen ik een paar weken geleden door het assortiment van de boekenkraam scrolde zag ik het boek ineens op mijn scherm verschijnen. Natuurlijk kon ik het niet laten om het boek aan te schaffen. 😉 Nog geen 24 uur later sloeg ik het boek open. Lees in deze recensie of het boek het wachten waard was.

De flaptekst

“Nadat een mysterieus virus alle volwassenen heeft uitgeroeid, is Sicilië verworden tot een gigantische ruïne van verlaten steden, afgebrande winkelcentra en onbegaanbare wegen. Alleen de kinderen zijn overgebleven en proberen op het desolate eiland, waar de hitte en de zon het landschap teisteren en overal hongerige wilde honden op de loer liggen, te overleven zonder elektriciteit, vers water en voedsel.

Sinds de dood van hun ouders zorgt de dertienjarige Anna voor haar acht jaar oude broertje Astor, aan de hand van het notitieboekje dat haar moeder achterliet. Als Astor wordt ontvoerd, besluit Anna samen met haar hond naar hem op zoek te gaan in de hoop uiteindelijk de overtocht naar het vasteland te maken, op weg naar een nieuwe toekomst.”

Mijn eerste indruk

Anna begint direct met actie. Zoals jullie waarschijnlijk weten kan ik dit altijd erg waarderen. Ik hou namelijk totaal niet van een langzame opbouw. Op de een of andere onbeschrijfbare manier leefde ik direct met de jonge Anna mee. Ze is al jong onafhankelijk en het wordt ook al snel duidelijk dat ze enorm zorgzaam is. Het voelde alsof ik het meisje kende en het hele verhaal waargebeurd was, ondanks dat het natuurlijk een zeer onwaarschijnlijk verhaal is. Knap geschreven!

Het verhaal

Anna is een meisje van dertien jaar dat met haar 8-jarige broertje Astor probeert te overleven op Sicilië, nadat er in 2020 wereldwijd een virus heeft rondgewaard dat alle volwassenen heeft gedood. Na het overlijden van hun beide ouders zijn ze op zichzelf aangewezen. Anna, als oudste, neemt de verantwoordelijkheid voor haar broertje en zorgt dat hij veilig is. In hun ouderlijk huis, in een bosrijk, heuvelachtig gebied, wanen ze zich veilig. Anna gaat er vaak op uit om eten en drinken in te slaan, maar ze staat niet toe dat haar broertje hun terrein verlaat. Veel te gevaarlijk. Anna ziet onderweg namelijk de verwoestingen, de lijken en de compleet verlaten wereld die is overgebleven na de chaos van de virusuitbraak.

Anna is van mening dat ze op het vasteland kans hebben om het virus te overleven. Maar de tijd begint te dringen, Anna staat op de drempel van volwassenheid. Hoe zal het aflopen met broer en zus? Weten ze het vasteland te bereiken? Is de redding nabij? Ammaniti weet de spanning tot het einde toe vast te houden.

Wat ik ervan vond

Vanaf het moment dat ik aan Anna van Niccolò Ammaniti begon, was er geen houden meer aan. Ik werd direct meegesleept door de vloeiende schrijfstijl die Ammaniti hanteert. Zijn manier van omschrijven van de omgeving en de sterke verhaallijn zijn werkelijk geweldig. Ammaniti heeft in dit boek een zeer angstaanjagend echte wereld beschreven, waarin het lot van de wereld in handen van kinderen ligt. Hoe zij moeten overleven, en welke regels zij voor zichzelf opstellen, heeft Ammaniti gedetailleerd verteld. Het is heel bijzonder om te lezen over de veerkrachtigheid en vindingrijkheid van kinderen. Daarnaast staat het boek vol prachtige zinnen.

Valt er dan niets op Anna af te dingen? Natuurlijk wel. De overgang tussen de verschillende delen waaruit het boek is opgebouwd is soms plotseling. Ammaniti gaat soms namelijk verder met zijn verhaal in plaats van het gat tussen een bepaald tijdsbestek toe te lichten. Ook wordt er nergens in het boek geschreven hoe het virus is ontstaan. Dit is een gemiste kans.

De conclusie van Anna

Soms verbaast het me wanneer ik een parel van een boek tegenkom, maar deze parel van een roman van Ammaniti verbaast mij niets. Wie vertrouwd is met de schrijfkunsten van deze Italiaan, weet dat hij in het verleden al prachtige boeken met mooie zinnen heeft geschreven. Mooie zinnen typeren Ammaniti namelijk als een schrijver die erin slaagt om veel te zeggen in weinig woorden, zonder daarvoor gebruik te moeten maken van moeilijke begrippen en/of verheven taal.

Anna is zeker niet het beste boek van Niccolò Ammaniti, maar het is absoluut de moeite waard. Ik heb van begin tot eind genoten.

Beoordeling

Nadat ik Vele Hemels boven de Zevende had gelezen van Griet op de Beeck was ik benieuwd naar haar andere boeken. Omdat ik de titel Kom hier dat ik u kus wel iets vond en goede verhalen erover had gehoord besloot ik voor dat boek te gaan. Was ik net zo enthousiast over dit boek als over Vele Hemels boven de Zevende? Lees het hieronder!

De flaptekst

Kom hier dat ik u kus is een roman over Mona. Als kind, als vierentwintigjarige, en als vijfendertigjarige. Een verhaal over waarom we worden wie we zijn. Seschreven met humor, scherpte en veel schaamteloze eerlijkheid. Over ouders en kinderen, over kapotte mensen en hoe zij ongewild anderen ook kapotmaken. Het gaat over waar verantwoordelijkheid eindigt en schuld begint, over geheimen en eenzaamheid, over ziekte en zwijgen. Maar ook over de gevaren van sterk zijn, over vergeten en niet kunnen vergeten. Ook gaat het over jezelf durven redden. En natuurlijk ook nog over de liefde. Omdat dat alles is wat we hebben, of toch bijna.

Kom hier dat ik u kus werd door het DWDD boekenpanel bekroond tot boek van de maand september 2014.

Mijn eerste indruk

De titel vond ik leuk, het is geen uitdrukking die in Nederland gebruikt wordt maar van mij zou dat wel mogen. De kaft is daarnaast geinig en het maakte me ook benieuwd waarom er twee oudere mensen opstaan. Het verhaal gaat namelijk over een kind, vierentwintig- en vijfendertigjarige. Toen ik begon met lezen vond ik het al vrij direct een pittig boek door de kleine tragiek van het menselijk bestaan.

Het verhaal

Kom hier dat ik u kus gaat over Mona tijdens verschillende fases in haar leven. Je leest over de oorsprong van bepaalde gedragspatronen en hoe deze later in haar leven nog spelen. Mona is ingesteld op de harmonie bewaren en stelt daarbij geen persoonlijke grenzen. Als kind wil ze vooral niet “teveel” zijn en als volwassene neemt ze genoegen met minder dan ze verdient. Ze staat toe op een bepaalde manier behandeld te worden, doordat dit is wat ze gewend is. Alles wat ze wilt is aandacht en erkenning, maar dit zoekt ze niet bij de juiste personen.

Wat ik ervan vond

Het boek is zo goed geschreven dat het je ongemakkelijk doet voelen. Je wilt aan de ene kant Mona de goede kant op wijzen en haar een goede pep talk geven over voor jezelf opkomen, aan de andere kant voel je medelijden. In Kom hier dat ik u kus heeft Mona een dak boven haar hoofd, heeft ze genoeg te eten en te drinken, maar de tragedie zit in de hunkering naar liefde en erkenning die uitblijft. Hieruit ontstaan gedragspatronen die ze in haar latere leven meedraagt.

Het menselijk tekort is schrijnend en goed uitgelicht in dit boek, op een eerlijke en niet opdringerige manier. Ik krijg de neiging om de fictieve karakters om haar heen even door elkaar te schudden en wakker te maken. Dit menselijke tekort zie je namelijk ook in het echte leven en dat is zo jammer. Aan het einde van het boek vindt een andere tragedie plaats, zal ze dan eindelijk voor haarzelf kiezen? Lees het zou ik zeggen!

De conclusie van Kom hier dat ik u kus

Het is een mooi en schrijnend boek. Soms wat moeilijk te lezen omdat je zo graag wilt dat Mona haar gedrag verandert en voor zichzelf opkomt. Het gaat over de omgangsregels in een gezin die ook invloed hebben op het individu. Wat mij betreft slaagt Griet op de Beeck er opnieuw in om met een vlotte pen een menselijk verhaal te schrijven. Ik ben zelfs gewend geraakt aan het Vlaams. Als je graag leest over de complicaties van het bestaan, ga dit boek dan ook lezen!

Beoordeling

Whoohoo, roepen jullie ook net als ik dat jullie nooit iets winnen? Een paar weken terug kwam daar bij mij verandering in. Via een Facebookpost de American Book Center aan het Spui in Amsterdam won ik namelijk een gesigneerd exemplaar van De monnik van Mokka van Dave Eggers. Heel vet, want dit boek stond al op mijn “want to buy-list” op Goodreads. Na mijn vakantie in Cyprus was ik klaar om het boek te lezen. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

 De flaptekst

“De monnik van Mokka is het waargebeurde, meeslepende verhaal over een jonge man die zijn eigen Amerikaanse droom najaagt, over de wonderlijke geschiedenis van koffie en over de worstelingen van Jemenitische burgers die zich staande proberen te houden in de oorlog.

Mokhtar Alkhanshali groeit op in San Francisco als een van de zeven kinderen van twee islamitische immigranten uit Jemen. Op zijn vierentwintigste werkt hij als portier in een appartementencomplex en raakt na een samenloop van omstandigheden geïntrigeerd door de rijke en fascinerende geschiedenis van koffie en de belangrijke rol die zijn moederland Jemen daarin speelde.

Vastbesloten om de oude glorie van Jemenitische koffie in ere te herstellen, besluit hij in de ruige berggebieden van het land op zoek te gaan naar de eeuwenoude plantages, om te leren over de teelt, het branden en de handel in koffie.”

Mijn eerste indruk

Kijk die cover! Prachtig toch. Natuurlijk mag je een boek nooit kiezen aan de hand van de cover, maar dit kan toch niet anders zijn dan liefde op het eerste gezicht?! En liefde is het, het boek gaat over cultuur, koffie, vakmanschap en overleven. Als grote van cultuur en koffie zat ik dan ook al vanaf de eerste bladzijde helemaal in het verhaal.

Het verhaal

Dit is een waarheidsgetrouw verhaal van een jonge Jemen-Amerikaan die opgroeit in San Francisco. Hij is een punker die zich nergens druk om maakt en leeft met de dag. Wanneer hij ontdekt dat koffie uit Jemen is voortgekomen, gebruikt hij passie, moed, creativiteit en humaniteit om de koffie van Jemen tot de beste ter wereld te maken. Dat alles te midden van ontmoedigende armoede, oorlog en politiek.

Wat ik ervan vond

Er is een wijze les in De monnik van mokka… of misschien zijn het er zelfs twee. Laat niemand je vertellen dat je iets niet kunt doen. En als je eenmaal ergens je zinnen op hebt gezet, kun je alles doen. In dit geval wordt de persoon die gaat voor het doel dat hij voor ogen heeft een aantal malen bijna vermoord. Maar ondanks dat gaf hij niet op en deed hij het! Hij deed wat hij wilde doen, al leek het in eerste instantie nog zo onmogelijk. En dat is gewoon enorm gaaf. Van begin tot eind leefde ik mee met de moedige hoofdpersoon Mokhtar Alkhanshali.

De schrijfstijl van Dave Eggers is even goed als altijd. Ik had de lat hoog liggen, maar hij heeft wederom laten zien dat hij tot de top auteurs in de wereld behoort. Dit boek levert kwaliteit op vele niveaus. Het toont karakter, het beschrijft wat mensen elke dag meemaken in een regio die geteisterd wordt door oorlog en het leest prettig.

De conclusie van De monnik van Mokka

Door dit boek ben ik NOG meer van koffie gaan houden. Dit is het soort boek dat je op het puntje van de stoel laat zitten. Geen enkel moment werd het saai en ik heb veel geleerd over Yemen. Een land met een heftige, maar zeer interessante geschiedenis. De Monnik van Mokka is een must voor iedereen die van koffie, politiek, geschiedenis en menselijke verhalen geniet.

Ik wil The American Book Center Amsterdam bedanken voor dit boek. Ik heb echt enorm genoten!

Beoordeling

Twee weken geleden kreeg ik van uitgeverij HarperCollins het boek Aan de oever van de Seine. Super gaaf, want ik had nog nooit eerder iets van Jennifer Robson gelezen. De flaptekst van het boek sprak mij direct aan en de cover is ook zo prachtig met al het kleurgebruik. Nog dezelfde week ben ik in het boek gestart. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“De jonge lady Helen probeert te herstellen van een gebroken hart én een ernstige ziekte. Omdat ze niets liever wil dan breken met het milieu waarin ze is grootgebracht, besluit ze om een nieuw leven op te bouwen als kunstenaar. En waar kan dat beter dan in het bruisende Parijs van de jaren twintig?

Te midden van pittoreske straatjes en prachtige kunst ontmoet ze nieuwe mensen, die niets van haar verleden weten. Een van hen is de knappe Sam Howard, correspondent voor de Chicago Tribune en beschadigd door de gruwelen van de Eerste Wereldoorlog. Net als Helen probeert ook Sam het verleden achter zich te laten.”

Mijn eerste indruk

Vanaf het moment dat Helena op de trein naar Calais stapt, was ik verkocht. Robson’s ongelooflijk goede en levensechte beschrijvingen in combinatie met de mooie en onafhankelijke lady Helena, zorgen ervoor dat ik niet meer kon stoppen met lezen.

Het verhaal

Lady Helena Montagu-Douglas-Parr herstelt van een bijna-dood-aanval. Wanneer ze herstelt, besluit ze dat ze naar Frankrijk wil om kunst te studeren. In Frankrijk raakt ze bevriend met een groep kunstenaars die haar in staat stellen meer over zichzelf en het leven te leren dan ooit te voren. Onder die vrienden is de Amerikaan Sam Howard. Ze is meteen weg van hem, maar hun relatie is afstandelijk en gecompliceerd. Terwijl ze in Parijs is, leert Helena grote beïnvloeders van die tijd kennen, zoals Hemingway, Gertrude Stein en de Fitzgeralds.

Wat ik ervan vond

Aan de oever van de Seine is het betoverende verhaal van een vrouw die zelf wil bepalen hoe ze haar leven leidt, in een tijd waarin dat niet vanzelfsprekend is. Vanaf de eerste bladzijde zorgt Robson ervoor dat je je in een wereld tijdens de jaren 20 bevindt. Ik vind dat enorm knap, helemaal omdat Robson zelf nooit in de jaren 20 geleefd heeft. Haar schrijfstijl zorgde ervoor dat ik zelf het gevoel had door Parijs te lopen en Helena echt te kennen. Robson gaat in op veel details, zonder dat het saai wordt

De personages zijn enorm goed uitgewerkt. Ik denk niet dat er een personage in dit boek was dat ik niet leuk vond. Tante Agnes was een pittige oude dame die echt brak met conventies, jarenlang bij een man woonde, voordat ze in staat was met hem te trouwen en altijd haar eigen keuzes heeft gemaakt.

Etienne was een van mijn andere favoriete personages. Hij leert Helena wat liefde en vrijheid is. Twee onderwerpen die Helena zich nog eigen moest maken. En dan heb je nog Sam! Ja, hallo! Natuurlijk is Helena gek op Sam. De manier waarop Robson hem omschrijft maakte mij ook verliefd vanaf de eerste minuut. Wat een man!

De conclusie van Aan de oever van de Seine

Het leven van Helena, haar geweldige tante, artistieke vrienden en het romantische Parijs van de jaren 20 vormen samen een fantastisch en elegant verhaal vol met prachtige dingen van het Parijs vóór de Tweede Wereldoorlog. Ik vond het geweldig en zou dit boek aan iedereen aanraden die van historische fictie houdt.

Uitgeverij HarperCollins, bedankt dat ik dit geweldige boek mocht reviewen.

Beoordeling

De schaduw van de wind is een alom bekend boek. Miljoenen lezers, duizenden goede recensies en Carlos Ruiz Zafón heeft vele fans. Jij hebt vast ook van hem gehoord, ik bedoel wie kent deze auteur niet? Nou… ik! Yes, guilty… Een aantal weken terug begon een collega van mij over de schrijver en iedereen was verbaasd dat ik als bookblogger niet bekend was met deze pracht auteur. Dat weekend ben ik met het schaamrood op mijn kaken naar de boekhandel gerend en heb het eerste deel aangeschaft. Lees in deze recensie of ik het boek net zo ontwapenend vind als vele anderen.

De flaptekst

“In het oude centrum van Barcelona ligt het Kerkhof der Vergeten Boeken. Hoofdpersoon Daniel Sempere wordt door zijn vader, weduwnaar en boekhandelaar, meegenomen naar deze geheimzinnige, verborgen wereld van verhalen.

Vanaf dat moment neemt Daniels leven een wending die hij niet had kunnen voorzien. Hij mag een boek uitzoeken en kiest De schaduw van de wind, geschreven door een zekere Julián Carax. Het boek laat hem niet meer los, ook al schudt de wereld tijdens het grauwe Franco-regime om hem heen op zijn grondvesten. Hij wil alles weten over het boek en de schrijver. En merkwaardigerwijs lijken alle mensen die hij ontmoet, ook de vrouwen op wie hij verliefd wordt, deel uit te maken van het grote spel waarvan het boek het middelpunt vormt.”

Mijn eerste indruk

Ik ben ervan overtuigd dat geen enkele positieve recensie die eerder over De schaduw van de wind geschreven is gelogen is. Al bij de eerste zin droom ik weg bij de prachtige zinnen, en het ontwapende taalgebruik. Ja, vanaf bladzijde 1 denk ik alleen maar “Waarom, waarom, WAAROM heb ik dit boek niet eerder gelezen? Hoe kan zo’n verhaal mij ontschoten zijn?” Ik ben mijn collega dankbaar. 😉

Het verhaal

De schaduw van de wind is op de eerste plaats een intrigerend verhaal dat de lezer meezuigt in het Barcelona van de eerste helft van de twintigste eeuw. Het verhaal begint in 1945, het jaar dat Spanje zich nog steeds aan het herstellen van de burgeroorlog en leert leven in de dictatuur van Franco.

Een jonge weduwnaar, boekhandelaar van beroep, neemt zijn tienjarige zoon Daniel mee naar een geheime plek om hem in te wijden in de liefde voor het geschreven woord. Daniel mag op die speciale plek een boek kiezen, of eigenlijk kiest het boek hem. Daniel pakt het boek De schaduw van de wind van de onbekende schrijver Julián Carax uit de kast. Het blijkt een van de weinige exemplaren van het boek te zijn en al snel blijkt dat het leven van de auteur Julián Carax is gehuld in mysterieuze nevelen. Daniels zoektocht naar de schrijver begint. Daniel raakt in de ban en al snel zal het leven van Daniel helemaal in het teken staan van het boek en Julián Carax. De schaduw van de wind zal met veel verrassende wendingen en bloedstollende spanning het leven van Daniel en de mensen om hem heen gaan beïnvloeden.

Wat ik ervan vond

In een woord; PRACHTIG! Het is vooral de combinatie van de sfeer van het oude Barcelona, een jongen die het leven aan het ontdekken is, een charmeur die voor de nodige hilariteit zorgt en duizelingwekkende spanning die dit boek tot een meesterwerk maken. Naast de verhalende kwaliteit, heeft Carlos Ruiz Zafón een woord- en zingebruik die de lezer laat duizelen. Prachtige zinnen volgen elkaar namelijk in een vlot tempo op, met daarbij een zeer gevarieerde woordkeus. Het woordgebruik brengt de sfeer van het verhaal, maar ook de beklemmende periode van het toenmalige Barcelona, zeer helder naar voren.

Carlos Ruiz Zafón weet heel goed hoe hij je nieuwsgierig moet houden. Als je eindelijk denkt te weten hoe alles in elkaar zit, slaat hij gewoon weer een andere hoek om. Ik moet zeggen dat ik af en toe echt even een ‘wat?’-moment had. Extra dynamiek krijgen we dankzij de kleurrijke bij personages. Daniel krijgt te maken met verliefdheden en ontmoet al snel een van de leukste personages uit het boek; Fermín Romero de Torres.

De personages

Daniel is een interessant hoofdpersoon. Ik vind het vaak tegenvallen als tieners de hoofdrol hebben in een volwassen verhaal. Maar Carlos Ruiz Zafón zet met Daniel een zeer indrukwekkend hoofdpersonage neer. Een tiener dat verder denkt dan de gemiddelde volwassene, maar toch nog genoeg kind is! Daniel’s vader is een prachtige man met veel verdriet, een man die het beste wil voor zijn zoon en voor hem door het vuur gaat. Daniel’s maat Fermín is een enorme boef vol humor. Echt zo’n man waar je een biertje mee gaat drinken in de kroeg, je avond na drie bier ongekende wendingen neemt en je pas de volgende ochtend thuiskomt. De rest van je leven heb je dan een prachtig verhaal te vertellen heb. Hij is geweldig!

De conclusie van De schaduw van de wind

Zafón is een kunstenaar met woorden en zinnen, hij brengt de lezer moeiteloos in een wirwar van emoties. Dit boek bevatte alle onderdelen waar ik op had gehoopt! Ik ben dan ook enorm blij dat er nog drie delen zijn. Ik heb het boek de afgelopen week zelfs aan twee mensen cadeau gedaan. Gelukkig zijn er nog meer mensen op deze wereld die deze parel nog mogen ontdekken! Ik zou zeggen, ren naar de boekhandel en begin met lezen want dit mag je niet missen!

Beoordeling

De Horlogemaker van Londen van Natasha Pulley stond inmiddels al even op mijn leeslijst en in mijn boekenkast. De cover is zo prachtig dat ik er in het voorjaar verliefd op werd. Maar het boek gaf me een echt wintergevoel, dus moest hij even wachten tot december.

De flaptekst

“Wanneer Thaniel Steepleton thuiskomt van zijn werk vindt hij een gouden zakhorloge op zijn kussen. Dit horloge redt een paar maanden later op wonderlijke wijze zijn leven. Gefascineerd door het zakhorloge gaat Thaniel op zoek naar de maker ervan. Dit blijkt Keita Mori te zijn, een eigenzinnige Japanse immigrant. Hij laat Thaniel kennismaken met een fantastische wereld van uurwerken, muziek en mysterie. Het lijkt allemaal onschuldig, maar een reeks van onverklaarbare gebeurtenissen doet Thaniel vermoeden dat er meer is dan hij op het eerste oog kan bevatten. Wanneer Grace Carrow in hun leven komt, raakt alles in een stroomversnelling. Thaniel wordt heen en weer geslingerd tussen zijn liefde voor de één en zijn loyaliteit aan de ander.”

Eerste indruk

Wat zou je van een versie vinden waarin “Sherlock” een kleine helderziende Japanse samoerai en horlogemaker is met een Lincolnshire-accent? En wat als zijn “Watson” een vijfentwintig jaar oude Whitehall-telegraafmedewerker is die zijn muzikale aspiraties opgaf vanwege een acuut geval van synesthesie? En “Mary Watson” een Oxford-geschoolde wetenschapper is met een voorliefde voor verkleden in herenkleding. Denk je dat je dat leuk vindt?

Laat me dat voor je beantwoorden. Ja! Ja, dat zou je ge-wel-dig vinden. EN ik dus ook! Man, wat is dit goed bedacht. Ik was er direct van overtuigd dat dit net zo goed moest zijn als de cover. Oké, dit is niet echt een verhaal van Sherlock Holmes. Maar het is het zo goed als, dat bedoel ik respectvol in elk opzicht.

Het verhaal

Thaniel is een klerk bij de overheid. Dat baantje vind hij eigenlijk wel prima, alhoewel hij eigenlijk veel beter zou kunnen. Hij maakt eigenlijk niet heel veel bijzonders mee in zijn dagelijks leven. Op een dag vindt hij een heel mooi horloge en gaat hij op zoek naar de maker van het horloge. Dit blijkt Keita Mori te zijn, een Japanse immigrant met een nogal mysterieus en bijzonder rijk verleden. Thaniel komt steeds meer over hem te weten en Keita Mori stimuleert Thaniel op zijn eigen bijzondere  manier om zijn passies te ontdekken. De vriendschap neemt een steeds intensere en mooiere vorm aan! Maar dan komt Grace in het spel en is niets meer wat het lijkt. Er zijn geen toevalligheden meer, vriendschap komt in een ander daglicht te staan. Eigenlijk lijkt het allemaal een groot complot te zijn. Maar wat? En wie zit er precies achter…?

Wat ik ervan vond

Ik vond de sfeer van De horlogemaker van Londen heel bijzonder. Het speelt zich af in Victoriaans Londen gedurende een vrij chaotische tijd vol terrorisme en ontwikkeling. Een periode waarin mensen geen gejaagde tweets of appjes naar elkaar sturen, maar communiceren via verzonden telegrammen. Ik vind het heel tof dat via de horlogemaker er een soort mysterie en iets futuristisch in het boek is verwerkt. Daarnaast wordt de atmosfeer van het Victoriaanse tijdperk in Londen liefdevol beschreven. Normaal ben ik niet zo gek op historische romans, maar De Horlogemaker van Londen heeft me op dit gebied intens verrast. Het bestaat uit zoveel meer dan alleen en historische roman!

De personages

De personages in De Horlogemaker van Londen zijn betoverend en geloofwaardig – aan het einde was ik verliefd op hen allemaal. Met name hoofdpersoon Thaniel wordt mooi beschreven. Hij lijkt in eerste instantie nogal burgerlijk, maar kijkt nét even wat anders tegen het dagelijkse leven dan anderen. Keita Mori is vergeleken met Thaniel heel mysterieus en eigenzinnig! Zijn karakter brengt spanning en afwisseling in het verhaal. Ook het pragmatische karakter van Grace wordt indrukwekkend geschetst; het maakt haar niet je lievelingskarakter in dit boek, maar je zult haar er wel om bewonderen.

De conclusie van De horlogemaker van Londen

De horlogemaker van Londen van Natasha Pulley is een verhaal over liefde, verlangen, erkenning en acceptatie tegen het decor van Victoriaans Londen. Het verhaal heeft het allemaal: spanning, geschiedenis, fantastische elementen en een meeslepende stijl. Ik aarzel om meer te zeggen, want ik vrees dat ik dan alle verassingen en pret voor jullie bederf! Je zal tijdens het lezen niet op het puntje van je stoel zitten uit pure spanning, het is namelijk geen typische pageturner. Het is meer een enorm uniek en fantasievol verhaal waarbij je jezelf in een andere wereld waant. Kortom het is gewoon een echte must read!

Beoordeling

Voor kerst kreeg ik van mijn lieve oom en tante het boek The Snow Child van Eowyn Ivey cadeau. Super gaaf, want dit boek stond al jaren op mijn leeslijst. Op Goodreads, een website voor boeken, had ik al veel goede recensies gelezen. Op een winterse middag in februari heb ik het boek erbij gepakt. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

Alaska, 1920: a brutal place to homestead, and especially tough for recent arrivals Jack and Mabel. Childless, they are drifting apart–he breaking under the weight of the work of the farm; she crumbling from loneliness and despair. In a moment of levity during the season’s first snowfall, they build a child out of snow. The next morning the snow child is gone–but they glimpse a young, blonde-haired girl running through the trees.

Mijn eerste indruk

Laten we beginnen bij het begin… wat een prachtige cover! Dit boek vraagt gewoon om aandacht. The Snow Child begint al direct met een emotionele gebeurtenis en zette direct al mijn zintuigen op scherp. Normaal gesproken heb ik zo’n vijftig pagina’s nodig om in een verhaal te komen, maar bij dit boek zat ik er direct in! Het is mysterieus, maar niet griezelig. Verdrietig, maar zo niet hevig dat je gelijk geen zin meer hebt om verder te lezen. Dit smaakte naar meer!

Het verhaal

Mabel en Jack zijn een getrouwd stel van in de veertig. Ze zijn ontsnapt van hun drukke bestaan in Pennsylvania en wonen nu in de wildernis van Alaska. Jack probeert wanhopig een oude boerderij te verbouwen tot een plek waar ze kunnen wonen en eten kunnen verbouwen. Dit moet het stel helpen om de zware winters te doorstaan en een, naar omstandigheden, zo prettig mogelijk leven te leiden. Het (ver)bouwen van een woning en voedsel zijn alleen niet de enige problemen waar ze mee worstelen. Er zijn diepere wonden, namelijk hun kinderloosheid en de herinneringen aan hun doodgeboren baby. De gevoelens die dit bij hun oproept zijn in de loop der jaren nooit besproken en dit is tussen hen in komen te staan. Tijdens de eerste sneeuwval van hun eerste winter in Alaska, komen Jack en Mabel dichter bij elkaar dan in tijden is gebeurd. Samen bouwen ze een sneeuwpop en hebben plezier. De volgende ochtend is de sneeuwpop verdwenen, maar is er iets sterkers dat licht in hun leven brengt. Haar naam is Faina… Wie is dit en waar komt ze vandaan?

Wat ik ervan vond

Zo, hallo hé! Mag ik dit moment gebruiken om van de virtuele daken te schreeuwen dat dit verhaal meer dan prachtig is?! Leuke, mooie, maar ook hartverscheurende momenten wisselen elkaar af. Een van de beste dingen in het boek is de ontwikkeling van de karakters en de relaties die daardoor in het verhaal ontstaan. Vanaf het begin werd ik al direct van emotie naar emotie geslingerd en het was geen moment saai. Hier en daar moest ik zelfs een traantje wegpinken. De rauwe werkelijkheid van het leven in Alaska in de jaren 20 wordt in dit verhaal op sprookjesachtige wijze beschreven. Dit noem ik kunst!

De personages

Alle personages in The Snow Child zijn perfect uitgewerkt. Ze hebben allemaal hun zwakke en sterke punten en zouden echt kunnen bestaan. Faina, het sneeuwkind is één van de coolste personages die ik ooit heb mogen leren kennen in een boek. Haar interacties met Mabel en Jack zijn zo schattig en de relatie die zich ontwikkelt tussen de drie is werkelijk prachtig. De buren, George, Esther en hun kinderen zijn hilarisch! Vooral Esther maakte me vaak aan het lachen. Een vrouw die zegt wat ze denkt en nergens voor terugdeinst. Zij laat zien hoe je kunt overleven in Alaska!

De conclusie van The Snow Child

Ik ben helemaal verliefd op The Snow Child. Dit boek staat vanaf nu in mijn top tien van favoriete romans. Het is een schitterend verhaal waarin verdriet en vreugde elkaar afwisselen. Een verhaal waar het rauwe landschap van Alaska op een sprookjesachtige wijze wordt beschreven. Of The Snow Child nu een echt sprookje is of niet, het is duidelijk dat het niet uitmaakt waarom of hoe dingen gebeuren; alleen dat ze gebeuren. Als je daar in gelooft, dan neemt dit boek je mee op een betoverende reis. Eowyn Ivey heeft een geweldig debuut geschreven!

Beoordeling

*Het boek is alleen in het Engels verkrijgbaar.

Dood van een danseres viel mij een paar weken geleden op in de bibliotheek. Mijn vriend had mij eerder al verteld dat de verhalen van Agatha Christie erg goed zijn en het een geweldige schrijfster is. Het leek mij altijd een beetje ouderwets, maar nu het boek zo voor mijn neus stond, gaf ik het de voordeel van de twijfel. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Op een ochtend wordt in de bibliotheek van een keurige familie het lijk gevonden van een meisje. Ze is gewurgd. Geen wonder dat het hele dorp in opschudding is. De politie komt al snel met een verdachte aan, maar Miss Marple vermoedt dat de zaak heel anders in elkaar zit dan de politie denkt.”

Mijn eerste indruk

Boeken van Agatha Christie ouderwets? Daar kwam ik op de eerste pagina al op terug. Er was direct actie en ik vond het direct spannend. Ouderwets kwam het verhaal zeker niet op mij over. Miss Marple vond ik vanaf het moment dat ze in het verhaal voorkwam gelijk een leuke en eigenwijze vrouw. Ik ben nou eenmaal gek op eigenwijze karakters. Ja, het boek smaakte vanaf pagina één naar meer!

Het verhaal

Wanneer een blonde jonge vrouw dood wordt gevonden in de bibliotheek van Gossington Hall, zijn de kolonel en mevrouw Bantry geschrokt. De bibliotheek bevindt zich in hun huis. Los van het feit dat een lijk in het huis alles behalve aangenaam is, zijn ze eigenlijk ook wel heel nieuwsgierig. Mevrouw Bantry vindt dat deze misdaad moet worden opgelost en ze is zich ervan bewust dat haar man wel eens aangezien zou kunnen worden als de verdachte. Ze is zo verstandig om naast de politie ook hulp aan Miss Marple te vragen. Wanneer het lichaam is geïdentificeerd als Ruby Keene, een danseres en gastvrouw bij het Hotel Majestic in Danemouth, gaan Dolly Bantry en Miss Marple op “vakantie” naar het hotel om wat speurwerk te doen.

Wat ik ervan vond

Vanaf het begin werd ik in Dood van een danseres op het verkeerde been gezet. Ik ben nogal goedgelovig en als een auteur mij iets wil laten geloven, ga ik daar dan ook helemaal in mee. Kortom er zaten veel plots in het verhaal die telkens verrassend waren. Agatha Christie schrijft op een speelse manier en geeft in het verhaal telkens wat tipjes van de sluier weg, dat maakte mij erg nieuwsgierig. Haar schrijfstijl beviel mij meer dan goed! Dood van een danseres is zeker niet ouderwets, ik vond het tuttige in het verhaal juist eens anders dan anders. Ben je op zoek naar een “rauwe” detective, dan voldoet dit niet aan je verwachtingen. Wanneer je zoekt naar een speelse en verrassende detective, dan is dit boek absoluut het lezen waard!

De personages

Miss Marple is een opmerkelijke vrouw met een nieuwsgierig karakter. Er wordt niet echt ingegaan op haar privéleven, maar dat is naar mijn mening ook niet nodig. Dit is ook het geval bij de kolonel en mevrouw Bantry, zij worden ook niet uitgediept. Ook hier vond ik dit geen probleem, anders zou het verhaal wellicht ook wat traag worden. Andere personages wil ik niet te veel over zeggen, want spoilers begin ik natuurlijk niet aan. 😉

De conclusie van Dood van een dansers

Dood van een danseres is een licht boek voor een zondagmiddag op de bank met een dampende cappuccino naast je. Het leest vlot, maakt je nieuwsgierig en er zit humor in verwerkt. Allemaal pluspunten dus. Het is een aanrader voor lezers die houden van detectives waar in moord en doodslag allemaal net wat milder beschreven wordt dan bij een gemiddelde detective het geval is. Het is spannend en een beetje tuttig op zijn Engels en daarom erg leuk!

Beoordeling

Toen Voor de val van Noah Hawley in 2016 werd gepubliceerd was ik eigenlijk al direct geïnteresseerd in het boek. Op dat moment was het aantal ongelezen boeken in mijn kast alleen zo groot, dat ik de aankoop van het boek toch even moest uitstellen. Ik werd dan ook aangenaam verrast toen ik twee weken geleden door de bibliotheek liep en dit boek zag liggen. Ik heb het boek dan ook direct mee naar huis genomen. Lees in deze recensie wat ik van het boek Voor de val vind.

De flaptekst

Op een mistige zomeravond gaan tien mensen in Martha’s Vineyard aan boord van een klein privévliegtuigje: negen rijke mensen die daar thuishoren, en een kunstenaar die toevallig aan boord belandt. Zestien minuten later is het vliegtuig neergestort in zee. De enige overlevenden zijn een jongetje van vier en Scott Burroughs, de kunstenaar, die het kind weet te redden. Afgewisseld met flashbacks naar de levens van de passagiers en bemanningsleden van het vliegtuigje die het niet overleefden, ontvouwt zich het verhaal van Scott, het jongetje en de fragiele vriendschap die zich ontwikkelt tussen dit onwaarschijnlijke duo. Langzamerhand rijst het vermoeden dat er iets achter de vliegtuigcrash zat – er zijn te veel bizarre toevalligheden. Waarom zaten er zo veel invloedrijke mensen aan boord van deze vlucht? Was het ongeval een mechanische of een menselijke fout, of was er iets anders aan de hand?

Eerste indruk

Voor de val heeft een zeer fraaie cover die direct mijn aandacht trok en waar ik met veel plezier naar kan kijken. Het heeft iets liefs, maar tegelijkertijd iets mysterieus. De cover maakt me nieuwsgierig! Het verhaal begint al direct vol actie, dit zorgde ervoor dat ik al vanaf pagina één midden in het verhaal zat en eigenlijk niet meer kon stoppen.

Het verhaal

Voor de Val begint vlak voor het moment dat een klein, maar erg luxe vliegtuig opstijgt. Als lezer maak je direct kennis met de bemanning en de bijzonder rijke passagiers. Het vliegtuig is afgehuurd door David Bateman, een mediatycoon. Hij, zijn vrouw Maggie – en hun kinderen JJ en Rachel, keren na een vakantieperiode terug naar de New York. Met hen reizen beveiliger Gil en het bevriende stel Ben en Sarah Kipling mee. Ben is partner bij een van de grote bedrijven op Wall Street. Tussen de passagiers is er één opvallend persoon en dat is Scott Burroughs. Scott is een verre van rijke kunstenaar en is alleen aan boord omdat hij een lift aangeboden kreeg. Zestien minuten na vertrek stort het vliegtuig de oceaan in. Alleen Scott en JJ overleven de crash. Was de crash een ongeluk, een technisch mankement of een aanslag? Er waren tenslotte mogelijk doelwitten aan boord. Vanaf dat moment wordt het verhaal verteld vanuit flashbacks en lees je wat er na de crash gebeurt. Het verhaal gaat vanaf dan onder andere in op hoe het verder gaat met Scott en de kleine jongen en hoe er een hechte vriendschap tussen hen ontstaat.

Wat ik van Voor de val vond

Voor de val gaat over vertrouwen, vriendschap en overleven. Na het lezen van de achterflap was ik ervan overtuigd dat het boek voornamelijk zou gaan over de vriendschap die tussen JJ en Scot ontstaat. Helaas was dit wat minder het geval dan ik had verwacht, dat vond ik een klein gemis. Wat interessant is aan dit boek, is dat het verhaal niet alleen over de crash gaat, maar dat er ook verhalen over de passagiers worden beschreven. Wie waren deze mensen? Met welke reden zaten zij aan boord? Wat speelde er in hun leven op dat moment en was er iets aan de hand waardoor de crash geen echt ongeluk was? Noah Hawley heeft al deze verhalen van de passagiers mooi in elkaar verweven en heeft met al deze facetten een meeslepend verhaal geschreven.

De personages

Er komen veel verschillende personages in het boek voorbij die allen hun eigen verhaal hebben. Dit zorgde voor veel vertakkingen in het verhaal, maar daardoor ook voor veel afwisseling. Sommige personages leken een stuk belangrijker dan anderen, persoonlijk zou ik voor minder personages gaan want er zijn niet veel personages nodig voor diepgang in een verhaal. Alle personages zijn wel goed uitgeschreven en dragen iets bij aan het verhaal. Aan het eind van het boek werd ik verrast door personages die mij aan het begin van het verhaal eigenlijk helemaal niet opvielen. Een leuk verrassingselement!

De conclusie van Voor de val

Voor de val wordt getypeerd als een New York Times-bestseller en daar ben ik het ook echt mee eens. Het verhaal hield van begin tot eind mijn aandacht vast en had een verrassend plot. Ondanks dat de achterflap mij een ander idee gaf over het verhaal, heb ik enorm genoten tijdens het lezen. Dit boek is een echte aanrader!

Beoordeling

De tweeling van Tessa de Loo is een internationale bestseller die ik nog nooit eerder had gelezen. Toen ik dit boek van een kennis kon overnemen, heb ik dat natuurlijk gelijk gedaan. Zo’n beroemd en wereldwijd geroemd boek, dat moet wel goed zijn, toch? Lees in deze recensie of ik het hiermee eens ben.

De flaptekst

Twee bejaarde vrouwen, een Nederlandse en een Duitse, ontmoeten elkaar bij toeval in het Thermaal Instituut van het fameuze kuuroord Spa. Ze herkennen in de ander hun verloren gewaande tweelingzuster. Gedurende hun kuur – beiden lijden aan artrose – vertellen ze hun levensverhaal: het wordt de laatste kans om een kloof van bijna zeventig jaar verwijdering te overbruggen. Geboren in Keulen, in 1919, zijn ze na het overlijden van hun ouders door familieleden bruusk van elkaar gescheiden. Anna groeit op bij haar grootvader, in een primitief boers en katholiek milieu aan de rand van het Teutoburgerwald. Lotte belandt vanwege haar tbc in Nederland, bij een oom met sterk socialistische sympathieën. Door de slechte verhouding tussen de families raakt ook het contact tussen de beide zusjes verbroken.

De volstrekt verhollandste Lotte, die tijdens de oorlog joodse onderduikers heeft beschermd, staat aanvankelijk uiterst wantrouwig tegenover haar hervonden tweelingzus, maar wordt door de aangrijpende verhalen van Anna geconfronteerd met de keerzijde van haar eigen werkelijkheid: het lijden van gewone Duitsers in oorlogstijd

Mijn eerste indruk

Ik heb toevallig het boek met de filmcover. Deze vind ik vaak minder mooi dan de originele versie, dat is ook bij dit boek het geval. Al vanaf de eerste pagina werd mij duidelijk dat het boek zeer beschrijvend is en de schrijver graag alles tot in detail wil “laten zien”. Dit maakt het verhaal aan het begin niet erg vlot en ik moet dan ook eerlijk toegeven dat ik zeer moeilijk in het verhaal kwam. Ik wilde niet opgeven en hoopte dat er later in verhaal wat meer actie zou komen.

Het verhaal

Twee bejaarde vrouwen ontmoeten elkaar in het Spa. Al snel komen ze tot de conclusie dat zij elkaars tweelingzus zijn. Bijna zeventig jaar geleden zijn ze van elkaar gescheiden en opgegroeid in een totaal verschillende wereld. Tijdens hun kuur vertellen ze elkaar de geschiedenis van hun leven. Nadat hun ouders overleden, werd Lotte meegenomen naar Holland vanwege haar tbc. Daar groeit ze op bij een oom en zijn gezin waar later ook onderduikers wonen. Anna wordt door haar grootvader meegenomen naar een boerendorp, waar ze hard moet werken en te maken krijgt met een nare stiefmoeder. Beide hebben een totaal ander leven gehad en kunnen zich maar moeilijk inleven in elkaars leven en eerder gemaakte keuzes.

Wat ik ervan vond

Sodeju! Wat is De Tweeling een saai boek! Van begin tot eind voelde het als een gevecht om doorheen te komen. Ik snap niet waar al die positieve meningen over dit boek vandaan komen. De Loo gaat te veel in op onbelangrijke details. Het leven van de twee zussen was denk ik niet veel zwaarder dan dat van anderen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het zijn oude vrouwen die de oorlog hebben meegemaakt en hun verhaal doen over hun ervaringen. Zeker niet schrikbarender of meer verhelderend dan andere verhalen die we kennen. Ik vond beide dames een beetje irritant. Anna moet een zeer sterke vrouw voorstellen, maar ik vond haar meer zo’n type van “O, heb jij je been gebroken? Ik heb twee jaar geleden mijn beide benen en neus gebroken.” Lotte is wel een iets fijner personage, haar verhaal is dan weer niet spannend genoeg om voor wakker te blijven.

De conclusie van De Tweeling

Er zit totaal geen spanningsopbouw in De Tweeling en het einde is zeer voorspelbaar. Tijdens het hele boek dacht ik “nu gaat het komen, dit is de reden waarom het boek is geschreven.” En dan kwam er weer een eindeloze passage zonder enige spanning. Het enige pluspunt in het boek vond ik de verhalen over de onderduikers bij Lotte thuis. Deze waren stuk voor stuk interessanter dan deze twee oude dames. Wel was de zinsopbouw in het boek vaak erg mooi, dit zorgde er wel voor dat het verhaal niet vlot doorleest.

Beoordeling