Tag Archives: Roman

Voor kerst kreeg ik van mijn lieve oom en tante het boek The Snow Child van Eowyn Ivey cadeau. Super gaaf, want dit boek stond al jaren op mijn leeslijst. Op Goodreads, een website voor boeken, had ik al veel goede recensies gelezen. Op een winterse middag in februari heb ik het boek erbij gepakt. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

Alaska, 1920: a brutal place to homestead, and especially tough for recent arrivals Jack and Mabel. Childless, they are drifting apart–he breaking under the weight of the work of the farm; she crumbling from loneliness and despair. In a moment of levity during the season’s first snowfall, they build a child out of snow. The next morning the snow child is gone–but they glimpse a young, blonde-haired girl running through the trees.

Mijn eerste indruk

Laten we beginnen bij het begin… wat een prachtige cover! Dit boek vraagt gewoon om aandacht. The Snow Child begint al direct met een emotionele gebeurtenis en zette direct al mijn zintuigen op scherp. Normaal gesproken heb ik zo’n vijftig pagina’s nodig om in een verhaal te komen, maar bij dit boek zat ik er direct in! Het is mysterieus, maar niet griezelig. Verdrietig, maar zo niet hevig dat je gelijk geen zin meer hebt om verder te lezen. Dit smaakte naar meer!

Het verhaal

Mabel en Jack zijn een getrouwd stel van in de veertig. Ze zijn ontsnapt van hun drukke bestaan in Pennsylvania en wonen nu in de wildernis van Alaska. Jack probeert wanhopig een oude boerderij te verbouwen tot een plek waar ze kunnen wonen en eten kunnen verbouwen. Dit moet het stel helpen om de zware winters te doorstaan en een, naar omstandigheden, zo prettig mogelijk leven te leiden. Het (ver)bouwen van een woning en voedsel zijn alleen niet de enige problemen waar ze mee worstelen. Er zijn diepere wonden, namelijk hun kinderloosheid en de herinneringen aan hun doodgeboren baby. De gevoelens die dit bij hun oproept zijn in de loop der jaren nooit besproken en dit is tussen hen in komen te staan. Tijdens de eerste sneeuwval van hun eerste winter in Alaska, komen Jack en Mabel dichter bij elkaar dan in tijden is gebeurd. Samen bouwen ze een sneeuwpop en hebben plezier. De volgende ochtend is de sneeuwpop verdwenen, maar is er iets sterkers dat licht in hun leven brengt. Haar naam is Faina… Wie is dit en waar komt ze vandaan?

Wat ik ervan vond

Zo, hallo hé! Mag ik dit moment gebruiken om van de virtuele daken te schreeuwen dat dit verhaal meer dan prachtig is?! Leuke, mooie, maar ook hartverscheurende momenten wisselen elkaar af. Een van de beste dingen in het boek is de ontwikkeling van de karakters en de relaties die daardoor in het verhaal ontstaan. Vanaf het begin werd ik al direct van emotie naar emotie geslingerd en het was geen moment saai. Hier en daar moest ik zelfs een traantje wegpinken. De rauwe werkelijkheid van het leven in Alaska in de jaren 20 wordt in dit verhaal op sprookjesachtige wijze beschreven. Dit noem ik kunst!

De personages

Alle personages in The Snow Child zijn perfect uitgewerkt. Ze hebben allemaal hun zwakke en sterke punten en zouden echt kunnen bestaan. Faina, het sneeuwkind is één van de coolste personages die ik ooit heb mogen leren kennen in een boek. Haar interacties met Mabel en Jack zijn zo schattig en de relatie die zich ontwikkelt tussen de drie is werkelijk prachtig. De buren, George, Esther en hun kinderen zijn hilarisch! Vooral Esther maakte me vaak aan het lachen. Een vrouw die zegt wat ze denkt en nergens voor terugdeinst. Zij laat zien hoe je kunt overleven in Alaska!

De conclusie van The Snow Child

Ik ben helemaal verliefd op The Snow Child. Dit boek staat vanaf nu in mijn top tien van favoriete romans. Het is een schitterend verhaal waarin verdriet en vreugde elkaar afwisselen. Een verhaal waar het rauwe landschap van Alaska op een sprookjesachtige wijze wordt beschreven. Of The Snow Child nu een echt sprookje is of niet, het is duidelijk dat het niet uitmaakt waarom of hoe dingen gebeuren; alleen dat ze gebeuren. Als je daar in gelooft, dan neemt dit boek je mee op een betoverende reis. Eowyn Ivey heeft een geweldig debuut geschreven!

Beoordeling

*Het boek is alleen in het Engels verkrijgbaar.

Dood van een danseres viel mij een paar weken geleden op in de bibliotheek. Mijn vriend had mij eerder al verteld dat de verhalen van Agatha Christie erg goed zijn en het een geweldige schrijfster is. Het leek mij altijd een beetje ouderwets, maar nu het boek zo voor mijn neus stond, gaf ik het de voordeel van de twijfel. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Op een ochtend wordt in de bibliotheek van een keurige familie het lijk gevonden van een meisje. Ze is gewurgd. Geen wonder dat het hele dorp in opschudding is. De politie komt al snel met een verdachte aan, maar Miss Marple vermoedt dat de zaak heel anders in elkaar zit dan de politie denkt.”

Mijn eerste indruk

Boeken van Agatha Christie ouderwets? Daar kwam ik op de eerste pagina al op terug. Er was direct actie en ik vond het direct spannend. Ouderwets kwam het verhaal zeker niet op mij over. Miss Marple vond ik vanaf het moment dat ze in het verhaal voorkwam gelijk een leuke en eigenwijze vrouw. Ik ben nou eenmaal gek op eigenwijze karakters. Ja, het boek smaakte vanaf pagina één naar meer!

Het verhaal

Wanneer een blonde jonge vrouw dood wordt gevonden in de bibliotheek van Gossington Hall, zijn de kolonel en mevrouw Bantry geschrokt. De bibliotheek bevindt zich in hun huis. Los van het feit dat een lijk in het huis alles behalve aangenaam is, zijn ze eigenlijk ook wel heel nieuwsgierig. Mevrouw Bantry vindt dat deze misdaad moet worden opgelost en ze is zich ervan bewust dat haar man wel eens aangezien zou kunnen worden als de verdachte. Ze is zo verstandig om naast de politie ook hulp aan Miss Marple te vragen. Wanneer het lichaam is geïdentificeerd als Ruby Keene, een danseres en gastvrouw bij het Hotel Majestic in Danemouth, gaan Dolly Bantry en Miss Marple op “vakantie” naar het hotel om wat speurwerk te doen.

Wat ik ervan vond

Vanaf het begin werd ik in Dood van een danseres op het verkeerde been gezet. Ik ben nogal goedgelovig en als een auteur mij iets wil laten geloven, ga ik daar dan ook helemaal in mee. Kortom er zaten veel plots in het verhaal die telkens verrassend waren. Agatha Christie schrijft op een speelse manier en geeft in het verhaal telkens wat tipjes van de sluier weg, dat maakte mij erg nieuwsgierig. Haar schrijfstijl beviel mij meer dan goed! Dood van een danseres is zeker niet ouderwets, ik vond het tuttige in het verhaal juist eens anders dan anders. Ben je op zoek naar een “rauwe” detective, dan voldoet dit niet aan je verwachtingen. Wanneer je zoekt naar een speelse en verrassende detective, dan is dit boek absoluut het lezen waard!

De personages

Miss Marple is een opmerkelijke vrouw met een nieuwsgierig karakter. Er wordt niet echt ingegaan op haar privéleven, maar dat is naar mijn mening ook niet nodig. Dit is ook het geval bij de kolonel en mevrouw Bantry, zij worden ook niet uitgediept. Ook hier vond ik dit geen probleem, anders zou het verhaal wellicht ook wat traag worden. Andere personages wil ik niet te veel over zeggen, want spoilers begin ik natuurlijk niet aan. 😉

De conclusie van Dood van een dansers

Dood van een danseres is een licht boek voor een zondagmiddag op de bank met een dampende cappuccino naast je. Het leest vlot, maakt je nieuwsgierig en er zit humor in verwerkt. Allemaal pluspunten dus. Het is een aanrader voor lezers die houden van detectives waar in moord en doodslag allemaal net wat milder beschreven wordt dan bij een gemiddelde detective het geval is. Het is spannend en een beetje tuttig op zijn Engels en daarom erg leuk!

Beoordeling

Toen Voor de val van Noah Hawley in 2016 werd gepubliceerd was ik eigenlijk al direct geïnteresseerd in het boek. Op dat moment was het aantal ongelezen boeken in mijn kast alleen zo groot, dat ik de aankoop van het boek toch even moest uitstellen. Ik werd dan ook aangenaam verrast toen ik twee weken geleden door de bibliotheek liep en dit boek zag liggen. Ik heb het boek dan ook direct mee naar huis genomen. Lees in deze recensie wat ik van het boek Voor de val vind.

De flaptekst

Op een mistige zomeravond gaan tien mensen in Martha’s Vineyard aan boord van een klein privévliegtuigje: negen rijke mensen die daar thuishoren, en een kunstenaar die toevallig aan boord belandt. Zestien minuten later is het vliegtuig neergestort in zee. De enige overlevenden zijn een jongetje van vier en Scott Burroughs, de kunstenaar, die het kind weet te redden. Afgewisseld met flashbacks naar de levens van de passagiers en bemanningsleden van het vliegtuigje die het niet overleefden, ontvouwt zich het verhaal van Scott, het jongetje en de fragiele vriendschap die zich ontwikkelt tussen dit onwaarschijnlijke duo. Langzamerhand rijst het vermoeden dat er iets achter de vliegtuigcrash zat – er zijn te veel bizarre toevalligheden. Waarom zaten er zo veel invloedrijke mensen aan boord van deze vlucht? Was het ongeval een mechanische of een menselijke fout, of was er iets anders aan de hand?

Eerste indruk

Voor de val heeft een zeer fraaie cover die direct mijn aandacht trok en waar ik met veel plezier naar kan kijken. Het heeft iets liefs, maar tegelijkertijd iets mysterieus. De cover maakt me nieuwsgierig! Het verhaal begint al direct vol actie, dit zorgde ervoor dat ik al vanaf pagina één midden in het verhaal zat en eigenlijk niet meer kon stoppen.

Het verhaal

Voor de Val begint vlak voor het moment dat een klein, maar erg luxe vliegtuig opstijgt. Als lezer maak je direct kennis met de bemanning en de bijzonder rijke passagiers. Het vliegtuig is afgehuurd door David Bateman, een mediatycoon. Hij, zijn vrouw Maggie – en hun kinderen JJ en Rachel, keren na een vakantieperiode terug naar de New York. Met hen reizen beveiliger Gil en het bevriende stel Ben en Sarah Kipling mee. Ben is partner bij een van de grote bedrijven op Wall Street. Tussen de passagiers is er één opvallend persoon en dat is Scott Burroughs. Scott is een verre van rijke kunstenaar en is alleen aan boord omdat hij een lift aangeboden kreeg. Zestien minuten na vertrek stort het vliegtuig de oceaan in. Alleen Scott en JJ overleven de crash. Was de crash een ongeluk, een technisch mankement of een aanslag? Er waren tenslotte mogelijk doelwitten aan boord. Vanaf dat moment wordt het verhaal verteld vanuit flashbacks en lees je wat er na de crash gebeurt. Het verhaal gaat vanaf dan onder andere in op hoe het verder gaat met Scott en de kleine jongen en hoe er een hechte vriendschap tussen hen ontstaat.

Wat ik van Voor de val vond

Voor de val gaat over vertrouwen, vriendschap en overleven. Na het lezen van de achterflap was ik ervan overtuigd dat het boek voornamelijk zou gaan over de vriendschap die tussen JJ en Scot ontstaat. Helaas was dit wat minder het geval dan ik had verwacht, dat vond ik een klein gemis. Wat interessant is aan dit boek, is dat het verhaal niet alleen over de crash gaat, maar dat er ook verhalen over de passagiers worden beschreven. Wie waren deze mensen? Met welke reden zaten zij aan boord? Wat speelde er in hun leven op dat moment en was er iets aan de hand waardoor de crash geen echt ongeluk was? Noah Hawley heeft al deze verhalen van de passagiers mooi in elkaar verweven en heeft met al deze facetten een meeslepend verhaal geschreven.

De personages

Er komen veel verschillende personages in het boek voorbij die allen hun eigen verhaal hebben. Dit zorgde voor veel vertakkingen in het verhaal, maar daardoor ook voor veel afwisseling. Sommige personages leken een stuk belangrijker dan anderen, persoonlijk zou ik voor minder personages gaan want er zijn niet veel personages nodig voor diepgang in een verhaal. Alle personages zijn wel goed uitgeschreven en dragen iets bij aan het verhaal. Aan het eind van het boek werd ik verrast door personages die mij aan het begin van het verhaal eigenlijk helemaal niet opvielen. Een leuk verrassingselement!

De conclusie van Voor de val

Voor de val wordt getypeerd als een New York Times-bestseller en daar ben ik het ook echt mee eens. Het verhaal hield van begin tot eind mijn aandacht vast en had een verrassend plot. Ondanks dat de achterflap mij een ander idee gaf over het verhaal, heb ik enorm genoten tijdens het lezen. Dit boek is een echte aanrader!

Beoordeling

De tweeling van Tessa de Loo is een internationale bestseller die ik nog nooit eerder had gelezen. Toen ik dit boek van een kennis kon overnemen, heb ik dat natuurlijk gelijk gedaan. Zo’n beroemd en wereldwijd geroemd boek, dat moet wel goed zijn, toch? Lees in deze recensie of ik het hiermee eens ben.

De flaptekst

Twee bejaarde vrouwen, een Nederlandse en een Duitse, ontmoeten elkaar bij toeval in het Thermaal Instituut van het fameuze kuuroord Spa. Ze herkennen in de ander hun verloren gewaande tweelingzuster. Gedurende hun kuur – beiden lijden aan artrose – vertellen ze hun levensverhaal: het wordt de laatste kans om een kloof van bijna zeventig jaar verwijdering te overbruggen. Geboren in Keulen, in 1919, zijn ze na het overlijden van hun ouders door familieleden bruusk van elkaar gescheiden. Anna groeit op bij haar grootvader, in een primitief boers en katholiek milieu aan de rand van het Teutoburgerwald. Lotte belandt vanwege haar tbc in Nederland, bij een oom met sterk socialistische sympathieën. Door de slechte verhouding tussen de families raakt ook het contact tussen de beide zusjes verbroken.

De volstrekt verhollandste Lotte, die tijdens de oorlog joodse onderduikers heeft beschermd, staat aanvankelijk uiterst wantrouwig tegenover haar hervonden tweelingzus, maar wordt door de aangrijpende verhalen van Anna geconfronteerd met de keerzijde van haar eigen werkelijkheid: het lijden van gewone Duitsers in oorlogstijd

Mijn eerste indruk

Ik heb toevallig het boek met de filmcover. Deze vind ik vaak minder mooi dan de originele versie, dat is ook bij dit boek het geval. Al vanaf de eerste pagina werd mij duidelijk dat het boek zeer beschrijvend is en de schrijver graag alles tot in detail wil “laten zien”. Dit maakt het verhaal aan het begin niet erg vlot en ik moet dan ook eerlijk toegeven dat ik zeer moeilijk in het verhaal kwam. Ik wilde niet opgeven en hoopte dat er later in verhaal wat meer actie zou komen.

Het verhaal

Twee bejaarde vrouwen ontmoeten elkaar in het Spa. Al snel komen ze tot de conclusie dat zij elkaars tweelingzus zijn. Bijna zeventig jaar geleden zijn ze van elkaar gescheiden en opgegroeid in een totaal verschillende wereld. Tijdens hun kuur vertellen ze elkaar de geschiedenis van hun leven. Nadat hun ouders overleden, werd Lotte meegenomen naar Holland vanwege haar tbc. Daar groeit ze op bij een oom en zijn gezin waar later ook onderduikers wonen. Anna wordt door haar grootvader meegenomen naar een boerendorp, waar ze hard moet werken en te maken krijgt met een nare stiefmoeder. Beide hebben een totaal ander leven gehad en kunnen zich maar moeilijk inleven in elkaars leven en eerder gemaakte keuzes.

Wat ik ervan vond

Sodeju! Wat is De Tweeling een saai boek! Van begin tot eind voelde het als een gevecht om doorheen te komen. Ik snap niet waar al die positieve meningen over dit boek vandaan komen. De Loo gaat te veel in op onbelangrijke details. Het leven van de twee zussen was denk ik niet veel zwaarder dan dat van anderen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het zijn oude vrouwen die de oorlog hebben meegemaakt en hun verhaal doen over hun ervaringen. Zeker niet schrikbarender of meer verhelderend dan andere verhalen die we kennen. Ik vond beide dames een beetje irritant. Anna moet een zeer sterke vrouw voorstellen, maar ik vond haar meer zo’n type van “O, heb jij je been gebroken? Ik heb twee jaar geleden mijn beide benen en neus gebroken.” Lotte is wel een iets fijner personage, haar verhaal is dan weer niet spannend genoeg om voor wakker te blijven.

De conclusie van De Tweeling

Er zit totaal geen spanningsopbouw in De Tweeling en het einde is zeer voorspelbaar. Tijdens het hele boek dacht ik “nu gaat het komen, dit is de reden waarom het boek is geschreven.” En dan kwam er weer een eindeloze passage zonder enige spanning. Het enige pluspunt in het boek vond ik de verhalen over de onderduikers bij Lotte thuis. Deze waren stuk voor stuk interessanter dan deze twee oude dames. Wel was de zinsopbouw in het boek vaak erg mooi, dit zorgde er wel voor dat het verhaal niet vlot doorleest.

Beoordeling

Spaar de spotvogel, beter bekend als To Kill a Mockingbird, van Harper Lee, is een boek dat eigenlijk iedereen eens in zijn leven gelezen moet hebben. Ik ben fan van dit boek en was dus best wel nieuwsgierig naar het vervolg Ga heen, zet een wachter. Lees in deze recensie wat ik van dit boek vind.

De flaptekst

“De 26-jarige Jean Louise Finch – ‘Scout’ – vertrekt vanuit New York om haar vader Atticus in Maycomb, Alabama te bezoeken. Tegen de achtergrond van de spanningen rond de burgerrechten en de politieke strijd in het zuiden van Amerika, ervaart Jean Louise een bitterzoete thuiskomst wanneer ze de waarheid leert over haar familie, haar geboortestad en de mensen die ze liefheeft. Herinneringen uit haar jeugd komen bovendrijven en haar waarden en overtuigingen worden op de proef gesteld.”

Leuk om te weten

Tot ik het boek Ga heen, zet een wachter van Harper Lee kocht, wist ik niet dat het manuscript van dit boek in 1957 geschreven was! Dit manuscript bestond dus eerder dan het boek Spaar de Spotvogel. Ga heen, zet een wachter werd destijds namelijk door Harper Lee haar uitgever geweigerd. Hij adviseerde haar eerst een verhaal dat 20 jaar eerder speelde op schrift te stellen. Daarom werd Spaar de Spotvogel in 1960 als eerste boek uitgegeven.

Mijn eerste indruk van dit boek

Jeetje, ik moest echt even inkomen in dit boek! Ik kan gerust zeggen dat ik de eerste helft eigenlijk heel saai vond, het verhaal kwam totaal niet op gang! Op het eerste gezicht dacht ik dat de personages totaal geen groei hadden doorgemaakt. Dit vond ik opmerkelijk want iedereen is in dit verhaal wel twintig jaar ouder! Ook vond ik het boek best wel zware kost te noemen. Het boek richt zich voornamelijk op de politieke onrust en niet zozeer op de personages zelf. Ook komt er veel taal uit de Bijbel in voor. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik bijna drie weken over dit boek heb gedaan (normaal gesproken lees ik een boek per week). Gelukkig heb ik het niet opgegeven, want het verhaal is, ondanks het trage begin, wel de moeite waard om verder te lezen.

Het verhaal

De eerste hoofdstukken worden voornamelijk besteed aan de 26-jarige Jean Louise Finch. Ze brengt een bezoek aan haar familie in het geboortedorp Maycomb. Tijdens dit bezoek is ze druk bezig met het afhouden van een huwelijksaanzoek en irriteert ze zich aan haar familie die ze eens zo lief had. Tussen deze hoofdstukken door zijn er interessante momenten waarin Louise terugdenkt aan haar kindertijd in de jaren dertig. Louise is op haar 26^e een pittige tante te noemen en vergeleken met haar kinderjaren heeft ze een zeer sterke mening. Wanneer ze haar vader Atticus en bijna-verloofde Henry Clinton in de Burgerraad aan het werk ziet, ontdekt ze dat dit niet de mannen zijn zoals zij ze zich altijd voor zich heeft gezien. Beide mannen keuren een actie goed om verschillende rechten van de zwarten af te nemen. Al snel ontstaat er een diepe kloof tussen Louise, Atticus en Henry. Louise is woedend en wil eigenlijk niets meer met haar familie te maken hebben. Tijdens een gesprek met haar oom probeert haar oom haar te overtuigen dat ze dingen ook vanuit een ander perspectief moet zien. Louise, kan zich hier niet in vinden en gaat op hoge poten bij haar vader langs om de situatie eens goed te bespreken. Tijdens dit gesprek is er een pittige woordenwisseling en het is nog maar de vraag of de familiebanden en het beeld dat zowel Atticus als Louise van de wereld hebben, na dit gesprek nog hersteld kunnen worden.

De nieuwe denkwijze van Atticus Finch

Ondanks de langzame start was het prettig om opnieuw kennis te maken met de iconische personages uit Spaar de spotvogel. De meest opmerkelijke personage vond ik Atticus. Als strijder van gelijke rechten in deel 1, is hij nu ineens tegen gelijke rechten. Dit maakt hem een minder fijn personage. Door deze grote verandering kon ik mij wel heel goed inleven in de denkwijze van Louise. Ze ziet alle mensen als gelijke en verzet zich enorm tegen de denkwijze van haar vader. Ik vond het wel mooi om te lezen dat, ondanks de verschillen tussen Louise en Atticus, hun liefde voor elkaar nog altijd aanwezig is. Het confronterende gesprek over hun verschillende denkwijze had alleen wel honderd bladzijdes eerder gemogen.

De conclusie van Ga heen, zet een wachter

Ga heen, zet een wachter is een boek zonder goede spanningsopbouw en met veel politieke achtergronden. Louise is nu een volwassen versie van het personage dat de lezer al kent. Dit zorgt voor een verfrissende bijdrage in het verhaal. Voor de lezer die Spaar de spotvogel al heeft gelezen kan dit boek een interessant vervolg zijn. Voor andere is dit boek geen must-read. Dit tweede deel is helaas geen spraakmakend vervolg.

Beoordeling:

Gangster Anders en zijn vrienden (en een enkele vijand) van Jonas Jonasson heb ik voor mijn verjaardag gekregen en hij was onlangs eindelijk aan de beurt om gelezen te worden. Ik had hoge verwachtingen door het eerdere boek van de auteur, namelijk “De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween”. Werden mijn verwachtingen waargemaakt? Dat lees je hieronder.

Beschrijving

“In ‘Gangster Anders en zijn vrienden’ van Jonas Jonasson, auteur van ‘De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween’, verovert een illuster drietal de wereld! Gangster Anders, vers uit de gevangenis; de pastor Johanna, recent uit haar kerk gezet; en Per, receptionist in het hotel waar ze verblijven, kleinzoon van een geruïneerde miljonair. Een snood plan smeden ze: Anders moet goedbetaalde vuile klusjes gaan opknappen voor de Zweedse onderwereld, de pastor en de receptionist worden zijn strategische partners. Gaandeweg blijkt Gangster Anders maar matig geschikt voor de job en dan begint hij zich op een dag in de Bijbel te verdiepen. Hij besluit een kerk te stichten, de Kerk van Anders, met als motto: geven is beter dan nemen. Daar zijn Johanna en Per het maar half mee eens. Met inmiddels de halve onderwereld achter zich aan moeten zij als de bliksem een nieuw, lucratief plan verzinnen…”

De eerste indruk

Wat een hilarisch boek! Jonas Jonasson heeft droge humor en hij is heel goed in staat om aparte situaties in elkaar te laten overlopen. Het is ook een origineel verhaal, de auteur is vrij uniek in zijn verhaallijnen en schrijfstijl. Ik heb meerdere keren hardop gelachen en dat gebeurt normaal gesproken niet bijzonder vaak tijdens het lezen. Het boek bestaat uit drie delen waar alle hoofdpersonages in voorkomen, de drie delen bestaan uit de zoektocht van twee van de hoofdpersonages die driemaal naar manieren zoeken om aan inkomsten te komen.

De personages

Het boek draait voornamelijk om de (voormalige) pastor, de receptionist – die Per Persson heet, waar regelmatig grapjes over wordt gemaakt  in het boek en wat ik persoonlijk vrij geniaal vindt omdat de auteur Jonas Jonasson heet – en Gangster Anders.  De (voormalige) pastor is een gewiekste vrouw en verzint telkens manieren om aan inkomsten te komen en om zichzelf uit benarde situaties te praten. Zij ontmoet Per Persson terwijl hij op een bankje zijn lunchpauze neemt en probeert hem geld af te troggelen, uiteindelijk krijgt ze zijn broodje. Deze ontmoeting resulteert uiteindelijk in een levenslange relatie.

Per Persson werkt in het hotel waar Gangster Anders verblijft en door toeval raken de drie met elkaar verwikkeld. Gangster Anders is niet bijster slim en daar maakt de voormalige pastor gebruik van in het genereren van inkomsten. Wanneer Gangster Anders geen gangster meer wilt zijn omdat hij Jezus heeft gevonden (of beter gezegd, een reden om veel wijn te drinken (het bloed van Jezus) en om geld weg te geven) bedenkt de (voormalige) pastor een plan B, ze stichten een eigen kerk. Uiteindelijk wordt de gevreesde Gangster Anders een nationale held.

Door het boek heen veranderen de karakters niet veel, maar dat is ook niet nodig want ze zijn hilarisch vanaf het begin. De drie komen ook in aanmerking met andere karakters zoals de gevreesde Graaf en Gravin, waar ze van moeten vluchten maar waarom verklap ik niet. Ook de andere karakters uit de onderwereld worden hilarisch geportretteerd en maken het boek een feest om te lezen.

Eindoordeel van Gangster Anders en zijn vrienden (en een enkele vijand)

Als je van lachen houdt (waarom zou je daar niet van houden?!), moet je dit boek echt lezen. De verhaallijnen zijn leuk, de personages zijn leuk en de schrijfstijl is toegankelijk en – laat ik het woord nog eens gebruiken – leuk. Ik ben zeker van plan om ook de andere boeken van Jonas Jonasson te lezen en ik raad jou van harte aan om dat ook te doen!

Beoordeling

Mijn kennismaking met het boek

De Belevenissen van een Muurbloem stond niet op mijn TBR. Sterker nog, ik wist niet dat het boek bestond! Best schandalig omdat het zeer bekend is. Tijdens mijn vakantie lag hij buiten op een bankje te wachten op een nieuwe lezer. Toen hij er twee dagen later nog lag dacht ik “Ik neem je mee!” Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

“Charlie gaat naar de bovenbouw. Hij is geen sukkel, maar populair is hij ook niet. Zijn verlegen, hyperintelligente en sociaal onaangepaste karakter zorgt ervoor dat hij een muurbloempje blijft. Charlie probeert op zijn eigen manier vat te krijgen op de wereld van dates, familiedrama’s, seks en drugs. Gelukkig heeft hij vrienden die hem hier bij helpen. Op zijn eigen unieke en aandoenlijke manier vertelt Charlie zijn verhaal aan de enige persoon die hij vertrouwt. Aan jou.”

Eerste indruk

Wat een prachtig boek! De belevenissen van een muurbloem raakte mij direct tot diep in mijn hart! Ik heb het boek in het Engels gelezen en ik ging er als een speer doorheen. De prachtige persoonlijkheid van Charlie en de diepgang van de verschillende personages maken dit boek tot een ware beleving.

Een verhaal over een bijzondere jongen

Het boek gaat over een jongen die met zichzelf in de knoop zit. Wanneer hij naar de bovenbouw gaat ontmoet hij nieuwe vrienden, seniors uit de examenklas. Tijdens een constant gevecht met zichzelf ontdekt hij, met behulp van zijn vrienden, familie en docent Engels, steeds meer over het leven, anderen en zichzelf. Een pittige opgave want Charlie is een zeer emotioneel en intelligente tiener die zichzelf in uitzonderlijke situaties brengt. Door zijn vrienden wordt hij tijdens zijn zoektocht steeds wijzer en ontpopt hij zichzelf van een muurbloem tot een bijna wijze tiener. Tijdens zijn eerste studiejaar bezoekt Charlie een psycholoog, maar echt begrijpen waarom hij hierheen moet doet hij niet. Herinneringen van vroeger ophalen, waar is dat goed voor? Drugs en alcohol geven hem toch een veel beter gevoel?! Wanneer zijn vrienden naar andere universiteiten gaan komt Charlie op een punt dat hij zelf verder moet, kan Charlie dit aan?

Ik vond het een intens goed verhaal

Ik beleefde dit verhaal zeer intens. Ondanks dat ik geen tiener meer ben en alles behalve een muurbloem ben, kon ik me zeer goed identificeren met de hoofdpersoon Charlie. Ik voelde met hem mee en wilde hem met sommige situaties verder helpen. Tijdens het hele verhaal voelde ik een noodkreet om hulp, ondanks dat deze niet beschreven wordt. Dit komt mede door dat het verhaal in briefvorm is geschreven. Het voelde dan ook echt alsof Charlie zijn brieven aan mij schreef, ik vertrouwde hem en hij vertrouwde mij. Tijdens het verhaal bouw je een soort van band op, dat maakt het heel bijzonder. In het verleden heb ik ook andere boeken in briefvorm gelezen, zoals Liefdesbrieven aan de sterren van Ava Dallaira. In mijn recensie over dat boek konden jullie al lezen dat ik daar niet van gecharmeerd was. De schrijfster deed zich vaak tekort omdat alles in briefvorm moet. In De Belevenissen van een Muurbloem van Stephen Chbosky is dat absoluut niet het geval, het was juist een verrijking aan het verhaal.

De personages

Naast Charlie zijn ook de andere personages in De Belevenissen van een Muurbloem enorm goed uitgewerkt. Patrick, Sam en Mary Elizabeth, vrienden van Charlie voelen met hem mee, naast dat zij hem helpen nieuwe dingen dingen in het leven te ontdekken laten ze hem ook kennis maken met drank, drugs en sex. Een hele belevenis voor Charlie. Alle personages hebben hun eigen problemen die langzaam duidelijker worden in het verhaal. Zelfs de kleine rollen hebben zo hun kleine geheimen of karaktertrekken, dit geeft hen allemaal een eigen “gezicht” in het verhaal.

De conclusie van De Belevenissen van een Muurbloem

Het verhaal is zeer indrukwekkend en met recht een meesterwerk te noemen. Van begin tot eind leef je met Charlie mee en zelfs als het boek uit is laat hij je niet los. Heel veel credits voor Stephen Chbosky, hij heeft mijn boekenhart verovert, ik ben fan. Ik raad dan ook iedereen aan dit boek te lezen!

Beoordeling

Recensie: P.S. I Love You van Cecilia Ahern

Wie kent de film P.S. I Love You niet? Nou…ik dus! Het is er gewoon echt nog nooit van gekomen! Het schaamrood staat mij dan ook stiekem op de kaken als iemand ernaar vraagt. Omdat ik er heilig van overtuigd ben dat je altijd eerst het boek moet lezen voor je de film kan kijken, ben ik afgelopen maand maar eens aan het boek begonnen! Dit moest ik natuurlijk aan de wereld verkondigen via Instagram en al snel kreeg ik reacties als: “pak de tissues er maar bij!”. Aangezien ik het grootste sentimentele wezen op aarde ben, maakte ik mij direct zorgen. Lees in deze recensie hoe dit avontuur afliep.

“P.S. I Love You” is het succesvolle debuut van de jonge Ierse schrijfster Cecilia Ahern (1981). Holly en Gerry zijn een jong getrouwd stel. Ze maken vaak grapjes over het feit dat Holly niet zonder Gerry zou kunnen leven. Het idee van ‘De Lijst’ was dan ook als grap bedoeld: als Gerry iets zou overkomen, zou hij een lijst voor Holly achterlaten met dingen die ze moet doen. Wanneer het noodlot toeslaat en Gerry overlijdt, besluit Holly een mysterieus pakje op te halen bij haar ouders. Gerry blijkt zonder dat ze het wist de Lijst te hebben opgesteld. Het geeft Holly de kracht om verder te gaan en erachter te komen dat liefde nooit verdwijnt maar altijd in je hart blijft bestaan.

Eerste indruk

Oké, laat ik beginnen bij het begin! Vinden jullie de kaft niet schitterend?! Ik was direct verkocht en na alle reacties op Instagram en van vrienden om mij heen hoopte ik dan ook dat het verhaal net zo mooi zou zijn als de kaft. Gelukkig was dit het geval en ik heb het verhaal met een lach en een traan gelezen. Toch maakte het niet zoveel emoties los als ik van te voren had verwacht, maar genoten heb ik zeker!

Het verhaal

Nog geen dertig, lekker met je vrienden en de man van je leven aan het genieten, van feest naar feest en van baan naar baan, alles gaat voorspoedig, je staat midden in het leven en hebt nog veel dromen over een toekomst samen, en dan … verlies je de man van je leven. Het overkomt Holly, de hoofdpersoon in het boek. Ze houdt zielsveel van haar man Gerry en gaat dan ook moeilijk om met het verlies, sterker nog ze stort in en vindt haar leven niets meer waard. Ze eet niet, slaapt niet, neemt geen contact op met vrienden en familie en gaat helemaal op in haar eigen verdriet. Gelukkig heeft Gerry hier rekening mee gehouden en heeft in de laatste maanden voor zijn overlijden brieven geschreven aan Holly en deze naar haar moeder verstuurd. In de brieven geeft hij Holly elke maand opdracht die ze moet uitvoeren. Nadat Holly eindelijk haar huisje uitkomt en bij haar ouders langs gaat, neemt ze het pakket vol brieven in ontvangst en leest de eerste brief. De eerste opdracht is het vieren van dertigste verjaardag. Holly heeft totaal geen zin om dit te vieren maar Gerry heeft haar de opdracht gegeven dat juist wel te doen. Een flink feest in combinatie met vriendinnen en héél veel alcohol. Het wordt een geweldige en gedenkwaardige avond, ook al kan Holly zich er zelf niet heel veel van herinneren. Vanaf dat moment begint Holly haar nieuwe leven zonder Gerry weer vorm te krijgen. Mede door de opdrachten in de brieven die ze in de volgende maanden ontvangt gaat dit steeds beter. Een van de opdrachten is een karaoke-optreden voltooien in een lokale bar, Holly is daar oprecht niet blij mee. Door een eerdere ervaring waarbij een karaoke-optreden helemaal mis ging is ze zo angstig dat ze er van overtuigd is dat het op een volledige ramp uitloopt. Toch vindt ze de kracht om in het bijzijn van haar familie en vrienden op te treden. Sterker nog ze houdt er een ontmoeting met een nieuw persoon aan over! Het is Daniel de eigenaar van de bar. Gedurende het verhaal groeien Daniel en Holly dichter naar elkaar toe. Maar is Holly wel toe aan een nieuwe man in haar leven en zullen Daniel en Holly wel goed bij elkaar passen? De tijd zal het leren!

Wat ik van het boek vond

Ik had hoge verwachtingen van het boek en zoals ik eerder aangaf is het een mooi verhaal waarvan ik genoten heb. Toch was het niet zo sterk als ik had verwacht, misschien was ik meer tevreden geweest als ik inderdaad een doos tissues nodig zou hebben? Ik denk dat de kern van dit probleem komt door het feit dat ik mijzelf totaal niet in Holly kon herkennen. Holly haar leven staat geheel in het teken van Gerry, eigenlijk was dit al het geval voor zijn overlijden. Ook laat ze zich enorm in haar eigen verdriet meenemen en toont tot zeker een kwart van het boek totaal geen kracht om daar bovenop te komen. Best een beetje irritant dus. Wel kon ik de humor in het verhaal zeer waarderen, dit maakte het boek voor mij tot een groot plezier om te lezen. Gelukkig wordt Holly later in het verhaal ook nog eens onafhankelijker en sterker waardoor het verhaal steeds leuker wordt. Daniel zijn rol vind ik verfrissend, zijn personage brengt hoop en geluk in het verhaal en hij heeft mij geregeld aan het lachen gekregen.

Conclusie van P.S. I love you

Al met al vond ik P.S. I Love You een leuk boek. Het is interessant om een boek te lezen waarbij iemand heel anders met verlies omgaat dan dat je zelf denkt te doen. Wel had Holly wat mij betreft al wat eerder in het boek de kracht om verder te leven mogen terugvinden. Door de prettige schrijfstijl van Ahern, de humor en het meeslepende verhaal is het boek een aanrader voor de vrouwelijke lezer.

P.s. Book Barista Roos is het niet helemaal met deze recensie eens en is mega enthousiast over dit boek! Een doos tissues was bij haar dan ook geen overbodige luxe. Zo zie je maar hoe smaken verschillen!

Beoordeling:

Recensie Een leven na jou van Jojo Moyes

Als je “Voor jou” hebt gelezen, dan vermoed ik dat ook jij het niet meer droog hield aan het einde van dit boek. Ik was zo ontzettend benieuwd om te lezen hoe het met de personages verder ging, maar ook benieuwd of JoJo Moyes dezelfde sfeer in het boek voort heeft kunnen zetten en of ik ook dit boek met een lach en een traan zou beleven. Na zoveel spanning was het eindelijk zover en kwam het boek ‘ Een leven na jou ‘ uit, wat was ik blij toen ik het boek direct op m’n e-reader kon installeren!

“Na zes heftige maanden met Will geleefd te hebben, is Lou Clark niet langer een doorsneepersoon met een doorsneeleven. Maar als een bizar ongeluk haar dwingt terug bij haar familie in te trekken, heeft ze het gevoel dat ze weer net zo vastgeroest zit als vóór Will haar wereld overhoop haalde. In een poging zichzelf te dwingen uit haar veilige wereldje te stappen, meldt ze zich aan voor een groepscursus rouwverwerking. Haar medecursisten – vooral de aantrekkelijke Sam – helpen haar een nieuw perspectief te vinden. Tot iemand uit Wills verleden haar leven binnen stormt en opnieuw alles anders blijkt dan ze dacht. Kan Lou zich opnieuw uitvinden terwijl het lijkt of de hele wereld zijn best doet om haarzelf, haar familie en Wills familie vast te houden in het verleden?”

In “Voor jou” leren we Lousia Clark en Will Traynor kennen. Lousia wordt door de moeder van Will ingehuurd om hem bij te staan in het dagelijks leven en in de zes maanden die volgen bouwen zij een intense band op. Meer lezen over dit boek? Klik dan hier voor onze recensie! Nu terug naar “Na jou”.

Het verhaal

Kort na de dood van Will Traynor mogen wij weer een kijkje nemen in het leven van Louisa Clark. Lou woont inmiddels in een appartement in Londen en heeft een baan in een bar in Londen. Lou doet haar best om alles wat met Will te maken heeft (en daarmee alle pijnlijke herinneringen) te vermijden. Dat lukt tot nu toe goed. Totdat Lou ergens van schrikt en van het dak van haar appartementencomplex valt. Ze belandt op het balkon 2 verdiepingen lager, breekt haar heup én moet de ambulance duidelijk maken dat dit géén zelfmoordpoging was. Hoe gaat dit haar lukken? Met veel vallen en opstaan bouwt Lou verder in het boek een band op met een van haar redders, de tall, dark ánd handsome ambulance broeder Sam. Ondanks het feit dat Sam een belangrijke rol speelt in de ontwikkeling van Lou’s nieuwe leven, komt er een persoon uit Will’s verleden in beeld. Lou komt erachter dat ze deze dame, Lily, heeft ontmoet op de avond van haar val. Door de ontmoeting met Lily kan Lou er niet meer onderuit en besluit zij dat het toch tijd is om haar verleden opnieuw te confronteren, maar ditmaal doet zij dit niet alleen. Samen met Lily gaat Lou de confrontatie aan, maar dit gaat niet zo gemakkelijk als verwacht. Lily is behoorlijk eigenwijs en heeft ook flink wat emotionele bagage. Door deze trip down memory lane komen we ook te weten hoe het na de dood van Will afgelopen is tussen zijn ouders. Zijn ze nog bij elkaar? Zijn ze gelukkig? En hoe gaat het met de familie van Will?

De conclusie van Een leven na jou

“ Een leven na jou ” is het perfecte vervolg op “Voor jou”. Jojo Moyes weet de verhaallijn goed door te zetten en zorgt opnieuw voor de nodige lach en traan. Het is een boek wat je in één ruk uitleest. Hoewel ik het niet waarschijnlijk acht dat er nóg een vervolg komt, ben ik erg benieuwd hoe het Lou en de andere hoofdpersonen in het boek verder afgaat. Ik ben in ieder geval een grote fan van het werk van JoJo Moyes!

Beoordeling: