Tag: Roman

Nee heb je is het nieuwste boek van Charlotte de Monchy. Ik ben enorm fan van de boeken van Charlotte de Monchy. Waarom? Ik wordt altijd enorm vrolijk en vergeet de wereld om me heen tijdens het lezen haar boeken. Je kunt begrijpen dat ik dan ook helemaal in mijn nopjes was toen ik dit boek van mijn lieve vriendin Laura cadeau kreeg. Een paar dagen later ben ik er direct in begonnen. Lees in deze recensie of dit boek mij weer net zo blij maakt.

De flaptekst

“Als Bobbie bij de bedrijfscoach zit en er alleen maar testbeeld op haar netvlies verschijnt, beseft ze dat ze misschien toch wel een beetje overwerkt is. Gelukkig heeft haar baas een klusje voor haar op Bali, het eiland waar haar zus Lauren woont, met wie ze al negen jaar gebrouilleerd is. Ze hoeft alleen de uitkoop van een surfschool te regelen, zodat het bedrijf daar een luxe resort kan bouwen. Daarna heeft ze tijd zat om de ruzie met Lauren bij te leggen en zichzelf op te laden op een wit bountystrand. Op Bali pakt het allemaal heel anders uit dan verwacht. De eigenaar van de surfschool, ene Samuel, zegt doodleuk niets voor de verkoop te voelen. En haar zus staat ook niet echt te springen als Bobbie onverwachts met een enorme koffer op de veranda van haar restaurant staat. Bobbie is er toch van overtuigd dat ze beiden zal kunnen ompraten en ze boekt om te beginnen een paar surflessen bij Samuel. Maar de relaxte levenshouding, het heerlijke klimaat en de charmes van haar surfleraar missen hun uitwerking niet. Is het misschien zijzelf die het roer radicaal moet omgooien?”

Mijn eerste indruk van Nee heb je

Aahhh, zo heerlijk! Ik ben vanaf de eerste bladzijde al verliefd op het boek. Een mega fijn hoofdpersoon waarin ik mijzelf kan herkennen, een vlotte schrijfstijl en een verhaal dat zich afspeelt op het prachtige Bali. Waar ik in 2009 ben geweest. Het roept mooie herinneringen op. Wat wil ik nog meer. Ik kon echt niet stoppen met lezen.

Waar het boek over gaat

In Nee heb je volgen we de twee zussen Lauren en Bobbie. Jaren terug kregen zij ruzie op de begrafenis van hun buurmeisje. Daarna hebben ze elkaar negen jaar niet meer gesproken. Bobbie, een echte workaholic, is overwerkt en moet verplicht drie maanden vrij nemen van de bedrijfsarts. Daar zit ze echt absoluut niet op te wachten. Workaholic als ze is, heeft ze geen idee wat ze in die tijd moet doen. Ze besluit uiteindelijk naar haar zus op Bali te gaan.

Lauren daarentegen is in die negen jaar naar Bali verhuisd voor de liefde. Haar relatie is inmiddels stuk gelopen, maar ze woont samen met haar zoontje, is gelukkig, en runt een restaurant dat goed loopt. Door haar mislukte relatie is Lauren bang dat ze nooit meer een man gaat vinden. Als haar zus Bobbie opeens voor de deur staat, heeft ze geen idee wat ze er mee moet. Wat nu?

Wat ik ervan vond

Weer weet Charlotte De Monchy mij gelukkig te maken met haar boek. Van begin tot einde is het gewoon ultiem genieten van haar personages, de sfeer in haar boek en de humor die ze erin verwerkt heeft. Hoe doet ze dat toch? Met nog geen een van haar boeken heeft Charlotte De Monchy mij teleurgesteld. Als ik haar boeken koop, weet ik gewoon dat ik gegarandeerd geniet van het hele boek en soms zelfs hardop zit te lachen!

Conclusie van Nee heb je

Nee heb je zorgt voor ontspannen, heerlijke uren leesplezier. Na een donkere winter, verlangen we allemaal naar meer zon, zee en strand. Het was een goede zet van de Monchy om een zonnige bestemming te kiezen voor haar roman. Vanaf de kun je genieten van een flinke portie zon en waan je jezelf op dit prachtige Indonesisch eiland. In je verbeelding rijd je net zoals Bobbie met je scooter door de straten van Bali, ga je surfen met een knappe surfleraar op de azuurblauwe zee en droom je weg op de sneeuwwitte zandstranden onder een rieten strandparasol. Wat heeft een mens nog meer nodig?

Ik kijk al uit naar de volgende roman van Charlotte de Monchy.

Beoordeling:

Ik kreeg De tatoeëerder van Auschwitz te leen van mijn lieve vriendin en gastblogger Kimberley. Ze heeft dit boek in één ruk uitgelezen en vond het verhaal enorm indrukwekkend. Ik werd erg getriggerd door haar enthousiasme. Het kan niet anders dan dat dit een prachtig boek is en over het algemeen hebben we dezelfde smaak als het om boeken gaat. Lees in deze recensie of ik het met Kimberley eens ben.

De flaptekst

“In april 1942 wordt een jonge Slowaakse Jood naar Auschwitz gedeporteerd. Lale Sokolov staat vanaf dan bekend als gevangene 32407. De SS-officieren benoemen hem tot ‘Tätowierer’, tatoeëerder. Tweeënhalf jaar lang is hij degene die van duizenden gevangenen een nummer moet maken. Zoals van Gita, vanaf dan gevangene 34902. Terwijl hij gedwongen wordt haar te brandmerken, kerft zij haar naam voor altijd in zijn hart. Na drie jaar wordt Gita op dodenmars gestuurd en komt Lale in een ander kamp terecht. Beiden weten te ontsnappen en gaan op zoek naar elkaar. Gedurende zeventig jaar zwijgen Lale en Gita over het begin van hun relatie. Pas na Gita’s dood durft Lale hun uitzonderlijke verhaal te delen.”

Mijn eerste indruk van De tatoeëerder van Auschwitz

Vanaf pagina een leer je hoofdpersonage Lale Sokolov al kennen, hij komt direct over als een overlever. Lale zeikt niet, maar vecht voor zichzelf en voor anderen. Ik was vanaf het eerst moment dan ook enorm onder de indruk. Ik weet niet of ik hetzelfde zou kunnen in zo’n vreselijke en uitzichtloze situatie. Na een aantal pagina’s was ik al niet meer in staat het boek weg te leggen. Mijn kop Flat white stond onaangetast naast me koud te worden. Nou, als ik mijn koffie koud laat worden, dan zegt dat heel wat!

Waar het boek over gaat

De tatoeëerder van Auschwitz speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog in concentratiekamp Auschwitz. Lale Sokolov wordt vanuit Hongarije naar deze helse plek gebracht en neemt zich vanaf de allereerste dag voor dat wat er ook gebeurt, hij er levend weg gaat komen. Al snel wordt hij door de SS benoemd tot ‘Tätowierer’ en is het zijn taak om alle nieuwe gevangenen te nummeren.

Een taak die Lale haat, hij wil geen mensen pijn doen. Het levert hem wel privileges op, meer rantsoen en vrijheid binnen Auschwitz. Hiermee probeert hij niet alleen zijn eigen leven, maar ook dat van zijn medegevangenen minder hels te maken. Op een dag verschijnt er een prachtige dame aan zijn tatoeëer-tafel, Gita oftewel gevangene ‘34902’. Tijdens het tatoeëren van haar arm wordt hij opslag verliefd. Tussen alle gruwelijkheden bloeit er iets prachtigs tussen hen. Ze beloven elkaar Auschwitz te overleven en samen gelukkig te worden, maar lukt dat ook?

Wat ik ervan vond

Heather Morris heeft op een uitzonderlijke manier het heftige levens- en liefdesverhaal van twee prachtige mensen vastgelegd in de De tatoeëerder van Auschwitz. Met haar vlotte pen weet ze bij mij heftige emoties op te roepen. Vaak is het verhaal confronterend, maar tussen de tranen door heb ik ook geregeld met een glimlach verder kunnen lezen. Tijdens het hele verhaal kun je de liefde van Lale en Gita voelen. Lale’s moed en zijn drang om te overleven en tegelijk zijn medegevangenen te helpen waar het kan, maken hem tot een innemende man. Of beter gezegd, een held!

Sprankeling

Bang om weggezet te worden als profiteerder van de oorlog, zwijgt Lale zijn hele leven. Nadat Gita overlijd, durft hij hun verhaal te delen. Schrijfster Heather Morris hielp hem hierbij en vulde het verhaal waar nodig aan met fictie. Ik denk dat sommige fictieve elementen het boek net dat beetje sprankeling geven wat het nodig heeft. De sprankeling maakt het verhaal voor mij een stuk dragelijker. Alle complimenten voor de schrijfster, het verhaal is vlot, voelt ondanks de fictieve momenten zeer waarheidsgetrouw en is enorm, echt enorm, indrukwekkend!

Conclusie van De tatoeëerder van Auschwitz

De belangrijkste boodschap die dit boek uitdraagt is hoop en menselijkheid. Het feit dat liefde onder de meest helse omstandigheden kan opbloeien en overleven, is hartverwarmend. Ondanks het onderwerp, heb ik dit boek in één ruk uitgelezen. Ik raad oprecht iedereen aan om dit boek te lezen. Ik kan niet anders dat dit boek enorm goed beoordelen.

Beoordeling:

Carlos Ruiz Zafón is met stip mijn favoriete schrijver als het om romans gaat. Tijden lang heb ik zitten aftellen tot ik kon gaan beginnen aan zijn boek Het labyrint der geesten. Dit is de afsluiter van het vierluik Het Kerkhof der vergeten boeken. Ik heb urenlang een onvergetelijke reis gemaakt in de eerste drie delen en me keer op keer verwonderd over de kwaliteit van Zafón. Hij weet me keer op keer te verassen. Lees in deze recensie of ik zijn vierde boek net zo goed vind.

De flaptekst

“Daniel Sempere droomt nog vaak over zijn moeder die onder verdachte omstandigheden gestorven is. Zijn beste vriend Fermín probeert hem op eigenzinnige wijze te helpen, maar om van zijn nachtmerries af te komen, moet Daniel het mysterie rond haar dood ontrafelen. Net als hij denkt een stap dichter bij de waarheid te zijn, ontmoet hij Alicia Gris. Een geheime opdracht heeft haar van Madrid naar haar geboortestad Barcelona gebracht, een plek met veel pijnlijke herinneringen. Ze moet de verdwijning van een belangrijk politicus ophelderen en volgt een spoor naar Daniels boekhandel. Hun zoektochten blijken nauw verweven en leiden hen naar een duister complot uit het verleden dat elke verbeelding tart.”

Mijn eerste indruk van Het labyrint der geesten

Het boek start gelijk weer met een aantal prachtig beeldende zinnen, zoals: “Toen ik bij de Ramblas aankwam, zag ik dat de stad in een moment van oneindigheid was blijven hangen.” Daarnaast komen de eerste bekende personages uit de eerdere drie delen al gelijk terug in het boek. Wat heb ik ze gemist. Ik kan niet wachten om verder te lezen.

Waar het boek over gaat

Het bekendste personage uit de serie is Daniel Sempere, de jonge hoofdpersoon uit De schaduw van de wind. Met hem begint ook Het labyrint der geesten, al is hij nu, rond 1960, niet meer de kleine jongen die hij toen was. Ook speelt in dit verhaal mijn favoriete personage Fermin weer een grote rol. Ondanks alle bekende gezichten is de hoofdrol is deze keer weggelegd voor de speurster Alicia Gris. Alicia heeft het bijzondere talent om alles wat verborgen moet blijven aan het licht te brengen.

Een duister complot

Alicia onderzoekt in haar geboortestad Barcelona de verdwijning van Mauricio Valls, de minister van cultuur en vroeger directeur van de gevangenis van Montjuïc. Op een dag is hij van huis vertrokken en nooit meer teruggekomen. Hij is in het bezit van een geheimzinnig boek uit de serie Het labyrint der geesten. Dit spoor leidt Alicia naar boekhandel Sempere & Zoon, waar blijkt dat haar zoektocht nauw verweven is met de familie Sempere en hun goede vriend Fermin. Alicia stuit op een duister complot uit het verleden, dat niet alleen haar eigen leven, maar ook die van de Daniel en zijn familie en vrienden in gevaar brengt…

Wat ik ervan vond

Carlos Ruiz Zafón is hoe dan ook een meesterlijke verteller. Op geheel eigen wijze heeft hij in het viertal verhalen over Het Kerkhof der Vergeten Boeken een epos geschreven dat onvergelijkbaar is met welk ander dan ook. Zijn schrijfstijl is ook in Het labyrint der geesten onovertroffen en poëtisch. Eerlijk is eerlijk, hier en daar mist het boek de magie van het eerste deel De schaduw van de wind, maar dit boek is zo knap in elkaar gezet, en alle verhalen komen zo vet bij elkaar, dat ik de schrijver dit gewoon vergeef! Er is werkelijk waar geen enkel los eind. Meesterlijk!

Conclusie van Het labyrint der geesten

Het staat natuurlijk buiten kijf dat liefhebbers van de eerdere drie delen Het labyrint der geesten moeten lezen. Dit boek ademt, net zoals de vorige delen, een passie voor verhalen, voor Barcelona, voor mysteries en natuurlijk ook voor boeken. Ik ben en blijf verliefd op deze serie.

Beoordeling:

Onvoorwaardelijk stond al bijna drie jaar om mijn to read list. Het sprak mij nooit zo erg aan, te vrouwelijk dacht ik. Tijdens mijn reis door Cuba heb ik toch besloten dit boek te lezen, ik was ineens wel nieuwsgierig naar wat de bekende Colleen Hoover schrijft. Ook vind ik het tijdens een vakantie altijd fijn om iets lichts te lezen en nieuwe auteurs te ontdekken. Lees in deze recensie of Onvoorwaardelijk mij goed bevallen is.

De flaptekst

“Tate is lekker bezig, al zegt ze het zelf. Ze werkt als verpleegkundige en volgt tegelijkertijd een opleiding. Om dichter bij haar werk te wonen, trekt ze in bij haar broer. Al snel ontmoet ze haar nieuwe buurman, Miles. Ze voelen zich tot elkaar aangetrokken, maar Miles wil geen liefde en Tate heeft geen tijd voor liefde. Neighbors with benefits daarentegen… Dan moeten ze natuurlijk wel zorgen dat het niet méér wordt dan dat, dus Tate en Miles stellen strikte regels op. Maar kom op, wat is er leuk aan je aan de regels houden?”

Mijn eerste indruk

Ik zit er eigenlijk direct lekker in! De schrijfstijl van Colleen Hoover is vlot, leest gemakkelijk en ja, het is gewoon leuk! Na een paar pagina’s ben ik eigenlijk al klaar voor om al mijn twijfels over boort te gooien, maar we lezen nog even rustig door, wellicht wordt het nog saai. ?

Het verhaal

Tate is leerling- verpleegkundige, uit praktisch oogpunt kiest ze er voor om voorlopig bij haar over beschermende broer in te trekken. Hij heeft namelijk een luxe appartement in de buurt van haar school. Wanneer ze bij zijn woning aan komt kan ze niet naar binnen, er ligt een dronken man voor zijn deur. Het blijkt Miles te zijn, een goede vriend van haar broer en Tate voelt zich ondanks zijn dronkenschap al meteen tot hem aangetrokken. Miles laat tijdens een latere ontmoeting – waarbij hij nuchter is – merken dat de aantrekking wederzijds is, maar maakt direct duidelijk dat hij haar niet meer kan en wil bieden dan seks. Tate gaat akkoord, maar hoopt stiekem op meer…

Wat ik ervan vond

Wat begint als een cliché: “woest aantrekkelijke piloot ontmoet sexy verpleegster, loopt al snel uit tot een passievolle roman vol erotiek”, blijkt al snel meer diepgang te hebben dan de doorsnee pocketroman. Heerlijk! Het hele verhaal was ik nieuwsgierig naar wat er met Miles aan de hand is en wat er in zijn verleden is gebeurd. Waarom valt hij niet gelijk op zo’n topmeid als Tate? Tijdens het lezen vallen de puzzelstukjes langzaam in elkaar en kom je achter het heftige verleden van Miles. Ik vind dat Colleen Hoover een goed verhaal heeft neergezet. Mede doordat het verhaal uit verschillende perspectieven wordt verteld, blijf je nieuwsgierig van begin tot eind. En komt met een verrassend eind. Het boek is geen hoogstaande literatuur, maar wel heerlijk om even helemaal in weg te dromen.

De conclusie van Onvoorwaardelijk

Ik kan mijn vinger er niet op leggen, maar iets in Colleen Hoover’s schrijfstijl spreekt mij enorm aan, daarnaast weet ze personages heel realistisch neer te zetten. Er komt een lading aan drama en emotie over je heen tijdens het lezen, maar ze worden afgewisseld met een flinke dosis lust en scenes waar je een enorm happy gevoel van krijgt. Toen ik dit boek dichtsloeg dacht ik “Ja, dit was tof, ik heb genoten.” Ik zal dus zeker vaker boeken van Colleen Hoover gaan lezen.

Beoordeling

Dit boek is bekender onder zijn Engelse titel The fault in our stars. John Green is een wereldberoemd auteur en ik heb nog nooit eerder iets van hem gelezen. Dit boek stond al jaren in mijn kast, maar ik wilde gewoonweg niet starten door het heftige onderwerp. Boeken over kanker leg ik mijn geval gewoon graag aan de kant. Afgelopen zomer in Cuba was het 5 jaar geleden dat kanker in mijn leven een grote rol speelde en ik had eindelijk het gevoel “Ja, ik kan je hebben, ik ga je het lezen! Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Hazel werd drie jaar geleden opgegeven, maar een nieuw medicijn rekt haar leven voor nog onbekende tijd. Genoeg om een studie op te pakken en vooral niet als zieke behandeld te worden.

 Augustus, Gus, heeft kanker overleefd – ten koste van een been. Vanaf het moment dat Hazel en Gus elkaar ontmoeten, lijkt er geen ontsnappen aan de zinderende wederzijdse aantrekkingskracht. Maar Hazel wil niet iemands tijdbom zijn.”

Mijn eerste indruk van Een weeffout in onze sterren

Hazel, heftige meid wel! Zit een kop op…. Ik kan personages met een eigen wil altijd erg waarderen. Hazel is brutaal, Hazel kan de wereld aan. Hazel gun je een gezond leven vanaf de eerste pagina! Laat dit goed aflopen…. Anders wordt het tranen met tuiten….

Waar het boek over gaat

Een weeffout in onze sterren gaat over Hazel, Augustus en Isaac. Drie pubers die alle drie een andere van vorm kanker hebben. Hazel werd 3 jaar geleden opgegeven en heeft haar leven gerekt door een nieuw medicijn. Gus heeft een been moeten opgeven ten gevolge van kanker en Isaac heeft nog maar 1 oog, en zal door deze ziekte blind worden. Hazel gaat wekelijks met tegenzin naar een praatgroep en sluit daar vriendschap met Isaac en Augustus. Hazel laat Gus kennismaken met haar lievelingsboek ‘Een vorstelijke beproeving” en blijven beide met dezelfde vragen zitten als ze het boek uit hebben. Dit boek brengt hun in Amsterdam waar hun leven een andere wending aanneemt.

Wat ik ervan vond

Persoonlijk voelde het alsof Hazel mijn vriendin was. alsof ik haar kende! John Green weet een enorm ontroerend en zwaar onderwerp met heel veel humor neer te zetten. Ik heb enorm veel gelachen tijdens het lezen. Alhoewel ik moet zeggen dat ik richting het einde van het boek jankend in mijn hotelkamer in het prachtige Cienfuegos in Cuba lag. Het boek lijkt waargebeurd te zijn… Ik vind het altijd enorm knap als een schrijver fictie weet om te zetten naar een verhaal dat echt voelt. Chapeau John Green!

Conclusie van Een weeffout in onze sterren

Geen enkele beschrijving kan recht doen aan de kracht van deze roman. John Green heeft een meesterwerk geschreven dat door merg en been gaat, dat kracht geeft en vernietigt. Ik ben blij dat ik het boek gelezen heb. Dit boek zou verplicht moeten worden op elke middelbare school. Of is het dat al? Hoe dan ook als je het boek nog niet gelezen hebt, koop hem! NU!

Beoordeling:

Dit boek met een actueel thema stond al een tijdje op mijn to-read lijstje. Ik was benieuwd naar wat voor invalshoek het boek had en hoe het geschreven was. Lees hieronder meer!

De flaptekst

Op een winteravond plegen drie jongeren een terroristische aanslag in een boekhandel waar een cartoonist een lezing houdt. De jonge vrouw die de taak heeft het geweld te filmen, is de enige die de aanslag overleeft.
Twee jaar later bezoekt een schrijver haar in een tbs-kliniek. Ze vertelt hem haar levensverhaal: vanuit de toekomst is ze naar deze tijd gezonden. Geïntrigeerd probeert de schrijver de waarheid te ontrafelen. Die blijkt gruwelijker dan hij had kunnen bevroeden.

Mijn eerste indruk

Het verhaal begint heel erg spanned, want de aanslag komt al snel aan bod. Het is filmisch beschreven, dus je voelt jezelf bijna aanwezig op de locatie. De schrijfstijl is indrukwekkend. Deze auteur kan zeer goed schrijven! De zinnen zijn vloeiend, mooi geconstrueerd en helder. Ik verslind de pagina’s.

Het verhaal

Het boek gaat over een terroristische aanslag en het mysterie wat daarna ontstaat over het meisje die er bij betrokken was. Zij filmde tijdens de aanslag, maar er zijn ook dingen voorgevallen die niet zijn gefilmd. Onder andere dat mysterie probeert een schrijver die haar bezoekt te ontrafelen.

Het meisje, Nour, weet niet meer wie zij is of waar ze vandaan komt. Ze geeft aan door de tijd te reizen en ze zegt dat ze uit de toekomst is gekomen om iets te voorkomen. In werkelijkheid is zij een Belgisch meisje die zich bekeerd had tot de islam en zelfs vast heeft gezeten in een gevangenis in de woestijn. Het is de vraag of de martelingen die zij heeft ondergaan voor haar geheugenverlies hebben gezorgd. Het verhaal komt soms dicht tegen Sci-Fi aan.

Er wordt zowel vanuit haar perspectief als vanuit de schrijver geschreven. Dat is soms wat verwarrend, want het is niet altijd even snel duidelijk vanuit welk perspectief is geschreven.

Wat ik ervan vond

Het is een prachtig geschreven boek en een indrukwekkend verhaal. Ik vond het wel jammer dat het verhaal soms wat onduidelijk was en dat er Sci-Fi elementen in gestopt zijn. Aan de ene kant maakt het dit boek bijzonder, aan de andere kant blijf je nog met veel vragen zitten. Ik denk dan ook dat met dit thema een meer sluitend verhaal interessanter geweest.
Vooral omdat er nog niet veel (toegankelijke) verhalende boeken zijn over dit topic.

Als je de Sci-Fi elementen en het verwarrende rekent als een uiting van Nour haar psychose en schizofrenie dan is het briljant, maar ik weet niet of dat de intentie van de schrijver was.

Conclusie

Een bijzonder boek met een actueel, interessant thema. De schrijfstijl van Johannes Anyuru is écht heel goed. Ik ga zeker nog wel meer boeken van hem lezen! De Sci-Fi elementen hadden van mij er niet perse in gehoeven en het had hier en daar een duidelijker boek kunnen zijn, maar al met al heb ik het boek verslonden.

Beoordeling

“De acht bergen” van Paolo Cognetti is een erg populair boek. Ik wilde het al een tijdje lezen, omdat ik er goede verhalen over had gehoord. Het boek was beschikbaar in de bieb, dus ik leende het. Was het boek net zo goed als zijn reputatie beloofde?

De flaptekst

DWDD Boek van de Maand september 2017.

Pietro is een stadsjongen uit Milaan. Zijn vader is scheikundige, en gefrustreerd door zijn werk in een fabriek. Zijn ouders delen een liefde voor de bergen, dat is waar ze elkaar ontmoetten, waar ze verliefd werden en waar ze trouwden in een kerkje aan de voet van de berg. Door deze gedeelde passie kan hun relatie voortbestaan, zelfs wanneer tragische gebeurtenissen plaatsvinden.

Het stadsleven vervult hun vaak met gevoelens van spijt dat ze niet voor een ander leven hebben gekozen. Dan ontdekken ze een dorpje in het Noord-Italiaanse Valle d’Aosta waar het gezin vanaf dat moment iedere zomer zal doorbrengen. De elfjarige Pietro raakt er bevriend met de even oude Bruno, die voor de koeien zorgt. Hun zomers vullen zich met eindeloze wandelingen door de bergen en zoektochten door verlaten huizen en oude molens en er bloeit een ogenschijnlijk onverwoestbare vriendschap op.

Mijn eerste indruk

Ik voel niet direct een connectie met het verhaal of de karakters. De schrijfstijl is prima en er is nog genoeg potentie om door te lezen. Ik blijf nog even hoge verwachtingen houden!

Het verhaal

Het verhaalt draait om Pietro, je leest over hem van kind af aan tot volwassene. Hij woont met zijn ouders in Milaan, maar gaat in de zomers altijd met hen naar de bergen. Hij ontmoet daar Bruno, waar hij een vriendschap mee sluit.

Pietro heeft niet veel vrienden, is gesteld op alleen zijn en het karakter laat in het boek geen echte emotionele diepte zien. Zijn vader is ook teruggetrokken en is het liefste boven op de top van bergen. Pietro’s moeder is in die zin het meest betrokken en zorgzaam.

Als kind leert hij met zijn vader de bergen in te gaan, totdat hij dat als puber niet meer wil. Hij vervreemd van zijn vader en gaat zijn eigen leven leiden. Hij bezoekt Nepal om documentaires te maken, maar hij keert altijd nog terug naar het bergdorp. Daar voelt hij zich echt zijn “ware ik”.

Hij is zelf niet zo goed in contact houden wanneer hij weg is, dus zijn moeder fungeert als een spin in het web die blijft verbinden. Het landschap van de bergen, de weiden, de beken, de bossen en de meren zijn ook een soort karakters in het boek, die elk wat van de menselijke karakters iets brengt. Tijdens het lezen stel ik me de mooiste gebieden voor.

Wat ik ervan vond

Het boek heeft me niet echt gegrepen. Ik voelde geen connectie met de karakters, behalve misschien met Bruno en de moeder. Ik ben zelden in de bergen geweest en ook al vind ik het wel mooi, ik ben geen doorgewinterde berg bewandelaar. Als je hier wel erg van houdt, kan ik me voorstellen dat dit wel een meerwaarde is aan het boek.

Naast deze persoonlijke smaak, miste ik ook de diepgang in het boek. Voor mijn gevoel konden alle karakters veel meer doen om binding te zoeken met elkaar. Het blijft allemaal wat oppervlakkig. Eigenlijk had ik ook wat meer filosofie verwacht. Ik bemerk geen cruciale veranderingen in gedrag of houding tijdens het volwassen worden van de hoofdkarakter.

Desalniettemin waren er hele mooie passages zoals “Een deel van me was gehecht geraakt aan de dingen die ik niet wist (p. 137).” Dat zijn wel zinnen om van te smullen.

Een ander positief punt is de stijl. Het boek heb ik snel uitgelezen en ondanks de complexiteit van het volwassen worden, wordt het boek nooit moeilijk. Het is ook knap om een landschap als een soort karakter in het verhaal te verweven.

Conclusie van De acht bergen

Het is een mooi geschreven boek. Ik had wat meer diepgang en wellicht verandering in de karakters willen lezen. De (schrijf)stijl is prettig en het verhaal heeft een mooie backdrop. Ik vond het einde wat teleurstellend. Uiteindelijk had ik meer van het boek verwacht, maar ik heb het wel met plezier gelezen.

Beoordeling

 

“Pogingen iets van het leven te maken” van Hendrik Groen is erg populair. Ik was al een tijdje benieuwd naar dit boek, dus ik besloot het te gaan lezen. Ik vind de dagboek stijl sowieso leuk bij de Bridget Jones boeken. Is dit boek met een goede reden zo populair? Lees het hieronder!

De flaptekst 

Hendrik Groen mag dan oud zijn, hij is nog lang niet dood en niet van plan zich eronder te laten krijgen. Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog maar moeten bestaan uit koffie drinken achter de geraniums en wachten op het einde?

In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met alle ups en downs van het leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Op de laatste dag van het jaar zal het nog moeilijk zijn om afscheid nemen van dit charmante personage…

Mijn eerste indruk

Hendrik Groen beschrijft schijnende situaties met een geinige, vlotte pen. De dagboek stukjes zijn lekker kort, dus je kunt tussendoor gemakkelijk een paar pagina’s lezen en het boek weer wegleggen. Ik lachte vanaf het begin al een paar keer hardop!

Het verhaal

Hendrik Groen woont in een verzorgingstehuis in Amsterdam-Noord. Hij schrijft in zijn dagboek over medebewoners, het personeel en de regels die ingesteld worden. De bewoners zijn dol op roddelen en over onzin praten, maar Hendrik Groen niet. Ook heeft hij niet veel op met betuttelend personeel. Samen met een paar bevriende bewoners gaat hij eens in de zoveel tijd op pad. Onder andere op deze manier doet hij zijn pogingen iets van het leven te maken.

De kracht van dit boek is dat je je helemaal kunt voorstellen in wat voor situatie hij zit. Ondanks dat je zelf nog lang niet bejaard bent. Misschien helpt het dat ik in een verzorgingstehuis heb gewerkt. Hij beschrijft de pietluttigheid van sommige ouderen en regels erg goed. Een voorbeeld hiervan is de daad van “verzet” door koek in een aquarium te gooien, waardoor het halve huis op zijn kop staat.

Wat ik ervan vond

Dit is een erg leuk boek! Ik vind het alleen jammer dat ik de auteur heb gegoogeld tijdens het lezen. Een tip is om dat niet te doen.

Ouderen kunnen de grootste pesters zijn en de regels die worden opgelegd voelen soms erg betuttelend. Ik denk dat mijn generatie gek zou worden als verzorgingshuizen in de toekomst nog zo zijn ingericht. Hendrik Groen brengt het echter zo grappig in zijn dagboek, dat het zeker de moeite waard is om te lezen! Maar ook gebeuren er verdrietige dingen. Een lach en een traan dus.

Conclusie van Pogingen iets van het leven te maken

Dit boek is erg leuk om te lezen en in zijn serieusheid ook luchtig en grappig. Voor mensen die werken of wonen in een verzorgingstehuis zal het vast een feest der herkenning zijn. Ik ga “Zolang er leven is” van Hendrik Groen ook nog wel een keertje lezen. Pogingen om iets van het leven te maken is in ieder geval een aanrader!

Beoordeling

 

 

 

De Alchemist van Paulo Coelho stond al drie jaar op mijn leeslijst. Telkens kocht ik hem niet, want “veel boeken, zo weinig tijd!” Iedereen heeft wel eens dat moment dat je iets onder de €20 koopt en Bol.com zegt koop nog iets voor +/- €5 en betaal geen verzendkosten. En precies dit zorgde ervoor dat ik De Alchemist in het Engels kocht. Toen ik het boek eindelijk in handen had, wilde ik hem eigenlijk gewoon direct lezen. In een dag had ik hem uit, lees in deze recensie waarom.

De flaptekst

“De Andalusische schaapherder Santiago koestert van jongs af aan maar één wens: reizen, alle hoeken van de wereld onderzoeken en dan eindelijk te weten komen hoe deze in elkaar zit. Zijn dromen over een verborgen schat zetten hem aan tot een zoektocht. Na vele omzwervingen ontmoet hij in Egypte de alchemist. Deze beschikt niet alleen over grote spirituele wijsheid, hij kent ook de diepten van het hart waarin de laatste waarheden over onszelf verscholen liggen. Als nomaden dolen wij schijnbaar verloren door een eindeloze woestijn om ten slotte die plek te bereiken waar ook ons hart zich bevindt. De zoektocht naar een lotsbestemming kan gelezen worden als een ontwikkelingsroman, maar ook als een wonderlijke en vooral symbolische sleutel tot onze tijd. Een magische fabel met de diepe wijsheid van een klassiek sprookje.”

Mijn eerste indruk

Oh, wat mooi! De zinnen van Coelho zijn zo prachtig. Ze vloeien in elkaar over en in een paar zinnen voelt het alsof ik de hoofdpersoon ken. Wat is hier aan de hand? Ik wil meer lezen en vergeet mijn lunch.

Het verhaal

De Alchemist gaat over de jonge schapenherder Santiago. Santiago geniet van zijn leven en is dol op zijn schapen. Op een nacht krijgt hij een droom over een schat. De schat bevindt zich bij de piramides van Egypte. Hij heeft deze droom de nacht daarop weer. Hij wil weten wat zijn droom betekent en gaat naar een waarzegger. De waarzegger weet Santiago niet meer te vertellen dan hij al weet. Teleurgesteld gaat Santiago weg. Hij gaat op een bankje zitten bij een pleintje en begint te lezen in een boek dat hij nu wel uit zijn hoofd kent. Zijn leven is fijn maar zijn dromen doen hem verlangen naar meer. Op een dag besluit hij te zoeken naar de schat waar hij eerder van heeft gedroomd. Hij gaat een nieuwe weg tegemoet. Een leerzame weg waaruit hij veel nieuwe wijsheden zal halen.

Wat ik ervan vond

Santiago komt op veel plekken en ontmoet allerlei mensen die hem helpen om zijn droom waar te maken. Het hele verhaal gaat eigenlijk over het waarmaken van je dromen en nooit op te geven. Zelf vind ik dit een heel mooi onderwerp om over te lezen. Het boek leest enorm vlot en ik kon het echt niet wegleggen. Paulo Coelho schrijft op een beschrijvende manier zonder dat het saai wordt. Je hebt echt het gevoel dat je met Santiago meereist door de woestijn. Van te voren had ik het gevoel dat het boek moeilijk leesbaar zou zijn…“zware literatuur”, dacht ik, maar niet is minder waar. Het verhaal is goed opgebouwd waardoor je aandacht erbij blijft.

De conclusie van De alchemist

De Alchemist biedt de interessante formule van reizen, wijsheden, liefde, zelfkennis en fantasie. Dit zorgt samen met prachtige zinnen voor een aangename leeservaring. Ik kan dit boek echt aanraden. Ik had het boek veel eerder moeten kopen!

Beoordeling

Klassiekers! Je wilt ze toch niet missen?! De kleine blonde dood van Boudewijn Büch lag al letterlijk veertien jaar ongelezen in mijn kast. Een schande, ik weet het. Ik heb tegenwoordig de regel dat ik eerst drie oude boeken die ik nog niet heb gelezen moet lezen, voor ik wat nieuws koop. Beter voor de bankrekening (en het humeur van mijn vriend ?) en ook nog eens wat interessante variatie op Book Barista. Want tien jaar geleden kocht ik nu eenmaal andere boeken dan nu! Lees in deze recensie of het nu echt zo zonde is dat De kleine blonde dood 14 jaar ongelezen onder het stof lag.

De flaptekst

“In De kleine blonde dood vertelt de ik-figuur over het kortstondige leven van zijn zoontje. Mickey, het kind van hem en Mieke, een vijftien jaar oudere lerares Engels, zal zijn zesde verjaardag niet halen. Daarnaast haalt de ik-figuur herinneringen op aan zijn eigen, door de oorlog geestelijk misvormde vader. De kleine blonde dood is een hartverscheurend verhaal over verlies, verdriet en machteloosheid. Een monument voor een kleine, gestorven jongen.”

Mijn eerste indruk

Büch schrijft al vanaf de eerste bladzijde heel beschrijvend. Ik vind dit fijn, mits het niet saai wordt. Ik zie gelijk een klein jongetje voor me met een schooltas vol witte bammetjes en grote blauwe ogen die naar zijn vader opkijken. Mooi! Benieuwd naar de rest van het boek!

Het verhaal

Autobiografisch beschrijft Büch de relatie die hij had met zijn vader en de korte tijd waarin hij zelf de vaderrol vervulde. Büch senior was een Duitstalige jood die voor de oorlog naar Nederland vluchtte en daar trouwde met een Italiaanse emigrante. Tijdens de oorlog verrichtte hij heldendaden die hem veel onderscheidingen opleverden, maar na de bevrijding bleef hij zo door het verleden bezeten dat hij een ramp werd voor het gezin.

Wat ik ervan vond

In de eerste helft van de roman wordt die terreur van het onverwerkte verdriet door de oorlog beklemmend beschreven. Een schoolexcursie waarbij de jonge Boudewijn mogelijk een stap op Duitse bodem zou zetten brengt zijn vader tot razernij, een leerzaam uitje naar het Legermuseum wordt een ramp en zo zijn er meer momenten. Büch senior legt een schaduw over het gezin en neemt het hele gezin in zijn eigen verdriet mee. Geen pretje!

In De kleine blonde dood staan nogal wat moeizame zinnen en onnodige zijtakken. Dit zorgt ervoor dat het verhaal soms traag leest. Zonde!

De tweede helft gaat meer over Boudewijn en zijn zoontje Mickey. Hier wilt Büch het verhaal vertellen over zijn verhouding met zijn Engelse lerares en het kind dat daaruit voortkwam. Het jongetje dat op 5-jarige leeftijd aan een tumor overleed.

Van die twee door elkaar heen lopende verhalen is dat over de vader veruit het sterkst. Haat en compassie worden hier op een indrukwekkende manier met elkaar vermengd. Büch senior komt tot leven al blijft hij in veel opzichten een raadsel… In het verhaal over het zoontje Micky (de kleine blonde) komt Büch naar mijn mening niet verder dan de herinneringen van een trotse vader die woest is op zijn ex en moeder van zijn kind. Een vrouw die de homofilie van haar partner niet accepteert, zich in de alcohol stort en het kind tekort doet.

De conclusie van De kleine blonde dood

Het boek gaf me de hele tijd een verdrietig gevoel, maar ondanks dat wilde ik niet stoppen met lezen. Het verhaal heeft indruk op me gemaakt, maar de schrijfstijl van Büch vond ik vaak wat onprettig lezen. Ik ben blij dat ik het boek eindelijk gelezen heb. Maar vind het niet zo’n geweldig boek zoals vele anderen dat vinden.

Beoordeling