Tag: Roman

De Alchemist van Paulo Coelho stond al drie jaar op mijn leeslijst. Telkens kocht ik hem niet, want “veel boeken, zo weinig tijd!” Iedereen heeft wel eens dat moment dat je iets onder de €20 koopt en Bol.com zegt koop nog iets voor +/- €5 en betaal geen verzendkosten. En precies dit zorgde ervoor dat ik De Alchemist in het Engels kocht. Toen ik het boek eindelijk in handen had, wilde ik hem eigenlijk gewoon direct lezen. In een dag had ik hem uit, lees in deze recensie waarom.

De flaptekst

“De Andalusische schaapherder Santiago koestert van jongs af aan maar één wens: reizen, alle hoeken van de wereld onderzoeken en dan eindelijk te weten komen hoe deze in elkaar zit. Zijn dromen over een verborgen schat zetten hem aan tot een zoektocht. Na vele omzwervingen ontmoet hij in Egypte de alchemist. Deze beschikt niet alleen over grote spirituele wijsheid, hij kent ook de diepten van het hart waarin de laatste waarheden over onszelf verscholen liggen. Als nomaden dolen wij schijnbaar verloren door een eindeloze woestijn om ten slotte die plek te bereiken waar ook ons hart zich bevindt. De zoektocht naar een lotsbestemming kan gelezen worden als een ontwikkelingsroman, maar ook als een wonderlijke en vooral symbolische sleutel tot onze tijd. Een magische fabel met de diepe wijsheid van een klassiek sprookje.”

Mijn eerste indruk

Oh, wat mooi! De zinnen van Coelho zijn zo prachtig. Ze vloeien in elkaar over en in een paar zinnen voelt het alsof ik de hoofdpersoon ken. Wat is hier aan de hand? Ik wil meer lezen en vergeet mijn lunch.

Het verhaal

De Alchemist gaat over de jonge schapenherder Santiago. Santiago geniet van zijn leven en is dol op zijn schapen. Op een nacht krijgt hij een droom over een schat. De schat bevindt zich bij de piramides van Egypte. Hij heeft deze droom de nacht daarop weer. Hij wil weten wat zijn droom betekent en gaat naar een waarzegger. De waarzegger weet Santiago niet meer te vertellen dan hij al weet. Teleurgesteld gaat Santiago weg. Hij gaat op een bankje zitten bij een pleintje en begint te lezen in een boek dat hij nu wel uit zijn hoofd kent. Zijn leven is fijn maar zijn dromen doen hem verlangen naar meer. Op een dag besluit hij te zoeken naar de schat waar hij eerder van heeft gedroomd. Hij gaat een nieuwe weg tegemoet. Een leerzame weg waaruit hij veel nieuwe wijsheden zal halen.

Wat ik ervan vond

Santiago komt op veel plekken en ontmoet allerlei mensen die hem helpen om zijn droom waar te maken. Het hele verhaal gaat eigenlijk over het waarmaken van je dromen en nooit op te geven. Zelf vind ik dit een heel mooi onderwerp om over te lezen. Het boek leest enorm vlot en ik kon het echt niet wegleggen. Paulo Coelho schrijft op een beschrijvende manier zonder dat het saai wordt. Je hebt echt het gevoel dat je met Santiago meereist door de woestijn. Van te voren had ik het gevoel dat het boek moeilijk leesbaar zou zijn…“zware literatuur”, dacht ik, maar niet is minder waar. Het verhaal is goed opgebouwd waardoor je aandacht erbij blijft.

De conclusie van De alchemist

De Alchemist biedt de interessante formule van reizen, wijsheden, liefde, zelfkennis en fantasie. Dit zorgt samen met prachtige zinnen voor een aangename leeservaring. Ik kan dit boek echt aanraden. Ik had het boek veel eerder moeten kopen!

Beoordeling

Klassiekers! Je wilt ze toch niet missen?! De kleine blonde dood van Boudewijn Büch lag al letterlijk veertien jaar ongelezen in mijn kast. Een schande, ik weet het. Ik heb tegenwoordig de regel dat ik eerst drie oude boeken die ik nog niet heb gelezen moet lezen, voor ik wat nieuws koop. Beter voor de bankrekening (en het humeur van mijn vriend 😉) en ook nog eens wat interessante variatie op Book Barista. Want tien jaar geleden kocht ik nu eenmaal andere boeken dan nu! Lees in deze recensie of het nu echt zo zonde is dat De kleine blonde dood 14 jaar ongelezen onder het stof lag.

De flaptekst

“In De kleine blonde dood vertelt de ik-figuur over het kortstondige leven van zijn zoontje. Mickey, het kind van hem en Mieke, een vijftien jaar oudere lerares Engels, zal zijn zesde verjaardag niet halen. Daarnaast haalt de ik-figuur herinneringen op aan zijn eigen, door de oorlog geestelijk misvormde vader. De kleine blonde dood is een hartverscheurend verhaal over verlies, verdriet en machteloosheid. Een monument voor een kleine, gestorven jongen.”

Mijn eerste indruk

Büch schrijft al vanaf de eerste bladzijde heel beschrijvend. Ik vind dit fijn, mits het niet saai wordt. Ik zie gelijk een klein jongetje voor me met een schooltas vol witte bammetjes en grote blauwe ogen die naar zijn vader opkijken. Mooi! Benieuwd naar de rest van het boek!

Het verhaal

Autobiografisch beschrijft Büch de relatie die hij had met zijn vader en de korte tijd waarin hij zelf de vaderrol vervulde. Büch senior was een Duitstalige jood die voor de oorlog naar Nederland vluchtte en daar trouwde met een Italiaanse emigrante. Tijdens de oorlog verrichtte hij heldendaden die hem veel onderscheidingen opleverden, maar na de bevrijding bleef hij zo door het verleden bezeten dat hij een ramp werd voor het gezin.

Wat ik ervan vond

In de eerste helft van de roman wordt die terreur van het onverwerkte verdriet door de oorlog beklemmend beschreven. Een schoolexcursie waarbij de jonge Boudewijn mogelijk een stap op Duitse bodem zou zetten brengt zijn vader tot razernij, een leerzaam uitje naar het Legermuseum wordt een ramp en zo zijn er meer momenten. Büch senior legt een schaduw over het gezin en neemt het hele gezin in zijn eigen verdriet mee. Geen pretje!

In De kleine blonde dood staan nogal wat moeizame zinnen en onnodige zijtakken. Dit zorgt ervoor dat het verhaal soms traag leest. Zonde!

De tweede helft gaat meer over Boudewijn en zijn zoontje Mickey. Hier wilt Büch het verhaal vertellen over zijn verhouding met zijn Engelse lerares en het kind dat daaruit voortkwam. Het jongetje dat op 5-jarige leeftijd aan een tumor overleed.

Van die twee door elkaar heen lopende verhalen is dat over de vader veruit het sterkst. Haat en compassie worden hier op een indrukwekkende manier met elkaar vermengd. Büch senior komt tot leven al blijft hij in veel opzichten een raadsel… In het verhaal over het zoontje Micky (de kleine blonde) komt Büch naar mijn mening niet verder dan de herinneringen van een trotse vader die woest is op zijn ex en moeder van zijn kind. Een vrouw die de homofilie van haar partner niet accepteert, zich in de alcohol stort en het kind tekort doet.

De conclusie van De kleine blonde dood

Het boek gaf me de hele tijd een verdrietig gevoel, maar ondanks dat wilde ik niet stoppen met lezen. Het verhaal heeft indruk op me gemaakt, maar de schrijfstijl van Büch vond ik vaak wat onprettig lezen. Ik ben blij dat ik het boek eindelijk gelezen heb. Maar vind het niet zo’n geweldig boek zoals vele anderen dat vinden.

Beoordeling

Sommige wereldberoemde boeken heb ik nog niet gelezen. The great Gatsby oftewel de De grote Gatsby van Fitzgerald is daar een van. Hoogtijd om daar verandering in te brengen dacht ik een paar weken terug. Lees in deze recensie of ik het boek een hoogtepunt uit het oeuvre van de schrijver F. Scott Fitzgerald vind.

De flaptekst

“Het boek ‘De grote Gatsby’ van F. Scott Fitzgerald gaat over Jay Gatsby. Zijn landgoed op Long Island zindert van de jonge mensen die drinken en dansen. Maar Gatsby, jong, knap en verschrikkelijk rijk, lijkt een eenling tussen de menigte. Hij gaat gebukt onder zijn verlangen naar de onbereikbare Daisy Buchanan.”

Mijn eerste indruk

Misschien lag mijn lat wat hoog. Gelukkig werden mijn verwachtingen op de eerste pagina waargemaakt. Het verhaal start namelijk met de zin “Wanneer je iemand bekritiseerd onthoud dan dat niet iedereen dezelfde voordelen in het leven heeft als jij.” Mooi en zeker waar. Helaas is dit tot bladzijde 20 ook het enige interessante dat er verteld wordt. Beetje saaie kost wel. Nu maar hopen dat dit gaat veranderen.

Het verhaal

The Great Gatsby is een verhaal over een aantal vrienden die een zomer in West Egg, vlakbij New York, beleven. De gebeurtenissen tijdens die zomer veranderen hen stuk voor stuk voorgoed. De ik-persoon in het boek is Nick Carraway. Hij komt tegenover de bombastische Jim Gatsby te wonen. In zijn enorme landhuis worden elke avond de meest extravagante feestjes gehouden. Gatsby is een man die omringd wordt door mysteries: was hij een Duitse spion in de Eerste Wereldoorlog? Heeft hij een man vermoord? Of is hij erfgenaam van een koninklijke Europese familie? Dit zijn vragen en vermoedens die hoofdpersoon Nick heeft, maar waarop hij gedurende het verhaal antwoord op krijgt van Gatsby zelf. De partyboy blijkt een hele arme achtergrond te hebben en van jongs af aan al bezig te zijn geweest om hogerop te komen.

Wat ik ervan vond

Ergens snap ik dat dit boek verplicht leesvoer op Amerikaanse high schools is en daarom welbekend bij elke Amerikaan. The Great Gatsby van F. Scott Fitzgerald biedt een goede kijk op het Amerika van de jaren ’20 en Fitzgerald schrijft over realistische personages. Ondanks dat kwam ik gewoon niet in het verhaal. Op de een of andere manier kon het me echt niet boeien! Ja, The Great Gatsby zit aardig in elkaar er zijn war goede plot twisten en de sfeer uit de jaren 20 is leuk. Maar al met al is het geen origineel verhaal. Het is gewoon een verhaal over een groep vrienden die elkaar gedurende enkele zomermaanden opzoeken, verliefd raken op de verkeerde personen en tragedies zien gebeuren waaraan ze zelf schuld hebben. Ik had er meer van verwacht.

De conclusie van The great Gatsby

The Great Gatsby van F. Scott Fitzgerald  is een vermakelijk boek, maar het is niet de klassieker die ik voor ogen had. Toch maar eens de film bekijken. Want de jaren twintig in Amerika intrigeren me normaal enorm!

Beoordeling

Een paar dagen terug had ik zin in een kort verhaal. Struinend door mijn boekenplanken kwam ik het Boekenweekgeschenk van 2018 tegen, Gezien de feiten van Griet op de Beeck. Ik heb nog nooit eerder iets van Griet op de Beeck gelezen en was dan ook best nieuwsgierig. Lees in deze recensie of het Boekenweekgeschenk mij is bevallen.

De flaptekst

“Het inzicht was vers, het dampte nog. Olivia trok haar zwarte jurk recht en keek naar haar dochter. De ogen gezwollen, de neus rood rond de vleugels van al dat gewrijf met papieren zakdoekjes, een likje gemist snot glanzend bij haar bovenlip. Roos had het moeilijk, Olivia wou dat ze iets kon doen. Roos greep haar arm, haakte in en troonde haar mee door het gangpad. De kist verdween de lijkwagen in, en zij bleven achter in de tochtige hal van de kerk. Olivia was nog nooit zo blij geweest dat mensen elkaars gedachten niet kunnen lezen.”

Mijn eerste indruk

Afscheid nemen van de man met wie je jaren samen bent geweest lijkt mij ontzettend zwaar. Afscheid nemen doet iedereen naar mijn mening op zijn eigen manier en er is geen goede of slechte manier. Hoofdpersonage Olivia komt direct op mij over al een bijzondere vrouw en ik ben benieuwd hoe zij omgaat met het overlijden van haar man. Ja, ik ben nieuwsgierig naar de rest van het verhaal.

Het verhaal

Gezien de feiten gaat over de 71 jarige Olivia. Voor haar wordt alles anders nadat haar man, met wie ze heel lang getrouwd was, sterft. Na zijn dood weigert Olivia zich te gaan gedragen naar de wens van anderen of naar het traditionele beeld van wat ouderen zouden moeten doen. Daarom gaat ze op zoek naar een leven waar zij vrolijk en gelukkig van wordt. Tijdens een reis naar Afrika ontmoet ze Daniel, een man die enorme indrukt op haar maakt en bij wie ze zich prettig en veilig voelt. Gezien de feiten is een verhaal over de de gretige wil om goed te leven, de wurggreep van families en het maken van je eigen keuzes.

Wat ik ervan vond

Ik vind het een ontwapenend verhaal. Ik leefde direct met Olivia mee. Ze is zo sterk en het is zo mooi hoe ze na al die jaren voor het gezin te hebben gezorgd eindelijk haar eigen pad kiest. Griet op de Beeck heeft in een paar bladzijden een heel sterk verhaal neergezet. De taal van de liefde tussen Olivia en Daniel vond ik een tikkeltje cliché, maar ik heb mij verder geamuseerd tijdens het lezen. Ik vond het zelfs jammer dat het boek zo snel ophield. Ik had nog veel meer willen lezen over Olivia en haar tijd in Afrika.

De conclusie van Gezien de feiten

Het verhaal vond ik goed en het leest vlot. De personages hadden wat mij betreft nog iets meer kunnen worden uitgediept maar gezien het feit dat deze roman maar 94 pagina’s heeft, is Griet op de Beeck wat mij betreft geslaagd met dit Boekenweekgeschenk.

Beoordeling

Anna van Niccolò Ammaniti stond al twee jaar op mijn wensenlijst. Ik had er ooit eens een positieve review over gelezen, hem op de lijst gezet…and that’s it. Toen ik een paar weken geleden door het assortiment van de boekenkraam scrolde zag ik het boek ineens op mijn scherm verschijnen. Natuurlijk kon ik het niet laten om het boek aan te schaffen. 😉 Nog geen 24 uur later sloeg ik het boek open. Lees in deze recensie of het boek het wachten waard was.

De flaptekst

“Nadat een mysterieus virus alle volwassenen heeft uitgeroeid, is Sicilië verworden tot een gigantische ruïne van verlaten steden, afgebrande winkelcentra en onbegaanbare wegen. Alleen de kinderen zijn overgebleven en proberen op het desolate eiland, waar de hitte en de zon het landschap teisteren en overal hongerige wilde honden op de loer liggen, te overleven zonder elektriciteit, vers water en voedsel.

Sinds de dood van hun ouders zorgt de dertienjarige Anna voor haar acht jaar oude broertje Astor, aan de hand van het notitieboekje dat haar moeder achterliet. Als Astor wordt ontvoerd, besluit Anna samen met haar hond naar hem op zoek te gaan in de hoop uiteindelijk de overtocht naar het vasteland te maken, op weg naar een nieuwe toekomst.”

Mijn eerste indruk

Anna begint direct met actie. Zoals jullie waarschijnlijk weten kan ik dit altijd erg waarderen. Ik hou namelijk totaal niet van een langzame opbouw. Op de een of andere onbeschrijfbare manier leefde ik direct met de jonge Anna mee. Ze is al jong onafhankelijk en het wordt ook al snel duidelijk dat ze enorm zorgzaam is. Het voelde alsof ik het meisje kende en het hele verhaal waargebeurd was, ondanks dat het natuurlijk een zeer onwaarschijnlijk verhaal is. Knap geschreven!

Het verhaal

Anna is een meisje van dertien jaar dat met haar 8-jarige broertje Astor probeert te overleven op Sicilië, nadat er in 2020 wereldwijd een virus heeft rondgewaard dat alle volwassenen heeft gedood. Na het overlijden van hun beide ouders zijn ze op zichzelf aangewezen. Anna, als oudste, neemt de verantwoordelijkheid voor haar broertje en zorgt dat hij veilig is. In hun ouderlijk huis, in een bosrijk, heuvelachtig gebied, wanen ze zich veilig. Anna gaat er vaak op uit om eten en drinken in te slaan, maar ze staat niet toe dat haar broertje hun terrein verlaat. Veel te gevaarlijk. Anna ziet onderweg namelijk de verwoestingen, de lijken en de compleet verlaten wereld die is overgebleven na de chaos van de virusuitbraak.

Anna is van mening dat ze op het vasteland kans hebben om het virus te overleven. Maar de tijd begint te dringen, Anna staat op de drempel van volwassenheid. Hoe zal het aflopen met broer en zus? Weten ze het vasteland te bereiken? Is de redding nabij? Ammaniti weet de spanning tot het einde toe vast te houden.

Wat ik ervan vond

Vanaf het moment dat ik aan Anna van Niccolò Ammaniti begon, was er geen houden meer aan. Ik werd direct meegesleept door de vloeiende schrijfstijl die Ammaniti hanteert. Zijn manier van omschrijven van de omgeving en de sterke verhaallijn zijn werkelijk geweldig. Ammaniti heeft in dit boek een zeer angstaanjagend echte wereld beschreven, waarin het lot van de wereld in handen van kinderen ligt. Hoe zij moeten overleven, en welke regels zij voor zichzelf opstellen, heeft Ammaniti gedetailleerd verteld. Het is heel bijzonder om te lezen over de veerkrachtigheid en vindingrijkheid van kinderen. Daarnaast staat het boek vol prachtige zinnen.

Valt er dan niets op Anna af te dingen? Natuurlijk wel. De overgang tussen de verschillende delen waaruit het boek is opgebouwd is soms plotseling. Ammaniti gaat soms namelijk verder met zijn verhaal in plaats van het gat tussen een bepaald tijdsbestek toe te lichten. Ook wordt er nergens in het boek geschreven hoe het virus is ontstaan. Dit is een gemiste kans.

De conclusie van Anna

Soms verbaast het me wanneer ik een parel van een boek tegenkom, maar deze parel van een roman van Ammaniti verbaast mij niets. Wie vertrouwd is met de schrijfkunsten van deze Italiaan, weet dat hij in het verleden al prachtige boeken met mooie zinnen heeft geschreven. Mooie zinnen typeren Ammaniti namelijk als een schrijver die erin slaagt om veel te zeggen in weinig woorden, zonder daarvoor gebruik te moeten maken van moeilijke begrippen en/of verheven taal.

Anna is zeker niet het beste boek van Niccolò Ammaniti, maar het is absoluut de moeite waard. Ik heb van begin tot eind genoten.

Beoordeling

Nadat ik Vele Hemels boven de Zevende had gelezen van Griet op de Beeck was ik benieuwd naar haar andere boeken. Omdat ik de titel Kom hier dat ik u kus wel iets vond en goede verhalen erover had gehoord besloot ik voor dat boek te gaan. Was ik net zo enthousiast over dit boek als over Vele Hemels boven de Zevende? Lees het hieronder!

De flaptekst

Kom hier dat ik u kus is een roman over Mona. Als kind, als vierentwintigjarige, en als vijfendertigjarige. Een verhaal over waarom we worden wie we zijn. Seschreven met humor, scherpte en veel schaamteloze eerlijkheid. Over ouders en kinderen, over kapotte mensen en hoe zij ongewild anderen ook kapotmaken. Het gaat over waar verantwoordelijkheid eindigt en schuld begint, over geheimen en eenzaamheid, over ziekte en zwijgen. Maar ook over de gevaren van sterk zijn, over vergeten en niet kunnen vergeten. Ook gaat het over jezelf durven redden. En natuurlijk ook nog over de liefde. Omdat dat alles is wat we hebben, of toch bijna.

Kom hier dat ik u kus werd door het DWDD boekenpanel bekroond tot boek van de maand september 2014.

Mijn eerste indruk

De titel vond ik leuk, het is geen uitdrukking die in Nederland gebruikt wordt maar van mij zou dat wel mogen. De kaft is daarnaast geinig en het maakte me ook benieuwd waarom er twee oudere mensen opstaan. Het verhaal gaat namelijk over een kind, vierentwintig- en vijfendertigjarige. Toen ik begon met lezen vond ik het al vrij direct een pittig boek door de kleine tragiek van het menselijk bestaan.

Het verhaal

Kom hier dat ik u kus gaat over Mona tijdens verschillende fases in haar leven. Je leest over de oorsprong van bepaalde gedragspatronen en hoe deze later in haar leven nog spelen. Mona is ingesteld op de harmonie bewaren en stelt daarbij geen persoonlijke grenzen. Als kind wil ze vooral niet “teveel” zijn en als volwassene neemt ze genoegen met minder dan ze verdient. Ze staat toe op een bepaalde manier behandeld te worden, doordat dit is wat ze gewend is. Alles wat ze wilt is aandacht en erkenning, maar dit zoekt ze niet bij de juiste personen.

Wat ik ervan vond

Het boek is zo goed geschreven dat het je ongemakkelijk doet voelen. Je wilt aan de ene kant Mona de goede kant op wijzen en haar een goede pep talk geven over voor jezelf opkomen, aan de andere kant voel je medelijden. In Kom hier dat ik u kus heeft Mona een dak boven haar hoofd, heeft ze genoeg te eten en te drinken, maar de tragedie zit in de hunkering naar liefde en erkenning die uitblijft. Hieruit ontstaan gedragspatronen die ze in haar latere leven meedraagt.

Het menselijk tekort is schrijnend en goed uitgelicht in dit boek, op een eerlijke en niet opdringerige manier. Ik krijg de neiging om de fictieve karakters om haar heen even door elkaar te schudden en wakker te maken. Dit menselijke tekort zie je namelijk ook in het echte leven en dat is zo jammer. Aan het einde van het boek vindt een andere tragedie plaats, zal ze dan eindelijk voor haarzelf kiezen? Lees het zou ik zeggen!

De conclusie van Kom hier dat ik u kus

Het is een mooi en schrijnend boek. Soms wat moeilijk te lezen omdat je zo graag wilt dat Mona haar gedrag verandert en voor zichzelf opkomt. Het gaat over de omgangsregels in een gezin die ook invloed hebben op het individu. Wat mij betreft slaagt Griet op de Beeck er opnieuw in om met een vlotte pen een menselijk verhaal te schrijven. Ik ben zelfs gewend geraakt aan het Vlaams. Als je graag leest over de complicaties van het bestaan, ga dit boek dan ook lezen!

Beoordeling

Whoohoo, roepen jullie ook net als ik dat jullie nooit iets winnen? Een paar weken terug kwam daar bij mij verandering in. Via een Facebookpost de American Book Center aan het Spui in Amsterdam won ik namelijk een gesigneerd exemplaar van De monnik van Mokka van Dave Eggers. Heel vet, want dit boek stond al op mijn “want to buy-list” op Goodreads. Na mijn vakantie in Cyprus was ik klaar om het boek te lezen. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

 De flaptekst

“De monnik van Mokka is het waargebeurde, meeslepende verhaal over een jonge man die zijn eigen Amerikaanse droom najaagt, over de wonderlijke geschiedenis van koffie en over de worstelingen van Jemenitische burgers die zich staande proberen te houden in de oorlog.

Mokhtar Alkhanshali groeit op in San Francisco als een van de zeven kinderen van twee islamitische immigranten uit Jemen. Op zijn vierentwintigste werkt hij als portier in een appartementencomplex en raakt na een samenloop van omstandigheden geïntrigeerd door de rijke en fascinerende geschiedenis van koffie en de belangrijke rol die zijn moederland Jemen daarin speelde.

Vastbesloten om de oude glorie van Jemenitische koffie in ere te herstellen, besluit hij in de ruige berggebieden van het land op zoek te gaan naar de eeuwenoude plantages, om te leren over de teelt, het branden en de handel in koffie.”

Mijn eerste indruk

Kijk die cover! Prachtig toch. Natuurlijk mag je een boek nooit kiezen aan de hand van de cover, maar dit kan toch niet anders zijn dan liefde op het eerste gezicht?! En liefde is het, het boek gaat over cultuur, koffie, vakmanschap en overleven. Als grote van cultuur en koffie zat ik dan ook al vanaf de eerste bladzijde helemaal in het verhaal.

Het verhaal

Dit is een waarheidsgetrouw verhaal van een jonge Jemen-Amerikaan die opgroeit in San Francisco. Hij is een punker die zich nergens druk om maakt en leeft met de dag. Wanneer hij ontdekt dat koffie uit Jemen is voortgekomen, gebruikt hij passie, moed, creativiteit en humaniteit om de koffie van Jemen tot de beste ter wereld te maken. Dat alles te midden van ontmoedigende armoede, oorlog en politiek.

Wat ik ervan vond

Er is een wijze les in De monnik van mokka… of misschien zijn het er zelfs twee. Laat niemand je vertellen dat je iets niet kunt doen. En als je eenmaal ergens je zinnen op hebt gezet, kun je alles doen. In dit geval wordt de persoon die gaat voor het doel dat hij voor ogen heeft een aantal malen bijna vermoord. Maar ondanks dat gaf hij niet op en deed hij het! Hij deed wat hij wilde doen, al leek het in eerste instantie nog zo onmogelijk. En dat is gewoon enorm gaaf. Van begin tot eind leefde ik mee met de moedige hoofdpersoon Mokhtar Alkhanshali.

De schrijfstijl van Dave Eggers is even goed als altijd. Ik had de lat hoog liggen, maar hij heeft wederom laten zien dat hij tot de top auteurs in de wereld behoort. Dit boek levert kwaliteit op vele niveaus. Het toont karakter, het beschrijft wat mensen elke dag meemaken in een regio die geteisterd wordt door oorlog en het leest prettig.

De conclusie van De monnik van Mokka

Door dit boek ben ik NOG meer van koffie gaan houden. Dit is het soort boek dat je op het puntje van de stoel laat zitten. Geen enkel moment werd het saai en ik heb veel geleerd over Yemen. Een land met een heftige, maar zeer interessante geschiedenis. De Monnik van Mokka is een must voor iedereen die van koffie, politiek, geschiedenis en menselijke verhalen geniet.

Ik wil The American Book Center Amsterdam bedanken voor dit boek. Ik heb echt enorm genoten!

Beoordeling

Twee weken geleden kreeg ik van uitgeverij HarperCollins het boek Aan de oever van de Seine. Super gaaf, want ik had nog nooit eerder iets van Jennifer Robson gelezen. De flaptekst van het boek sprak mij direct aan en de cover is ook zo prachtig met al het kleurgebruik. Nog dezelfde week ben ik in het boek gestart. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“De jonge lady Helen probeert te herstellen van een gebroken hart én een ernstige ziekte. Omdat ze niets liever wil dan breken met het milieu waarin ze is grootgebracht, besluit ze om een nieuw leven op te bouwen als kunstenaar. En waar kan dat beter dan in het bruisende Parijs van de jaren twintig?

Te midden van pittoreske straatjes en prachtige kunst ontmoet ze nieuwe mensen, die niets van haar verleden weten. Een van hen is de knappe Sam Howard, correspondent voor de Chicago Tribune en beschadigd door de gruwelen van de Eerste Wereldoorlog. Net als Helen probeert ook Sam het verleden achter zich te laten.”

Mijn eerste indruk

Vanaf het moment dat Helena op de trein naar Calais stapt, was ik verkocht. Robson’s ongelooflijk goede en levensechte beschrijvingen in combinatie met de mooie en onafhankelijke lady Helena, zorgen ervoor dat ik niet meer kon stoppen met lezen.

Het verhaal

Lady Helena Montagu-Douglas-Parr herstelt van een bijna-dood-aanval. Wanneer ze herstelt, besluit ze dat ze naar Frankrijk wil om kunst te studeren. In Frankrijk raakt ze bevriend met een groep kunstenaars die haar in staat stellen meer over zichzelf en het leven te leren dan ooit te voren. Onder die vrienden is de Amerikaan Sam Howard. Ze is meteen weg van hem, maar hun relatie is afstandelijk en gecompliceerd. Terwijl ze in Parijs is, leert Helena grote beïnvloeders van die tijd kennen, zoals Hemingway, Gertrude Stein en de Fitzgeralds.

Wat ik ervan vond

Aan de oever van de Seine is het betoverende verhaal van een vrouw die zelf wil bepalen hoe ze haar leven leidt, in een tijd waarin dat niet vanzelfsprekend is. Vanaf de eerste bladzijde zorgt Robson ervoor dat je je in een wereld tijdens de jaren 20 bevindt. Ik vind dat enorm knap, helemaal omdat Robson zelf nooit in de jaren 20 geleefd heeft. Haar schrijfstijl zorgde ervoor dat ik zelf het gevoel had door Parijs te lopen en Helena echt te kennen. Robson gaat in op veel details, zonder dat het saai wordt

De personages zijn enorm goed uitgewerkt. Ik denk niet dat er een personage in dit boek was dat ik niet leuk vond. Tante Agnes was een pittige oude dame die echt brak met conventies, jarenlang bij een man woonde, voordat ze in staat was met hem te trouwen en altijd haar eigen keuzes heeft gemaakt.

Etienne was een van mijn andere favoriete personages. Hij leert Helena wat liefde en vrijheid is. Twee onderwerpen die Helena zich nog eigen moest maken. En dan heb je nog Sam! Ja, hallo! Natuurlijk is Helena gek op Sam. De manier waarop Robson hem omschrijft maakte mij ook verliefd vanaf de eerste minuut. Wat een man!

De conclusie van Aan de oever van de Seine

Het leven van Helena, haar geweldige tante, artistieke vrienden en het romantische Parijs van de jaren 20 vormen samen een fantastisch en elegant verhaal vol met prachtige dingen van het Parijs vóór de Tweede Wereldoorlog. Ik vond het geweldig en zou dit boek aan iedereen aanraden die van historische fictie houdt.

Uitgeverij HarperCollins, bedankt dat ik dit geweldige boek mocht reviewen.

Beoordeling

De schaduw van de wind is een alom bekend boek. Miljoenen lezers, duizenden goede recensies en Carlos Ruiz Zafón heeft vele fans. Jij hebt vast ook van hem gehoord, ik bedoel wie kent deze auteur niet? Nou… ik! Yes, guilty… Een aantal weken terug begon een collega van mij over de schrijver en iedereen was verbaasd dat ik als bookblogger niet bekend was met deze pracht auteur. Dat weekend ben ik met het schaamrood op mijn kaken naar de boekhandel gerend en heb het eerste deel aangeschaft. Lees in deze recensie of ik het boek net zo ontwapenend vind als vele anderen.

De flaptekst

“In het oude centrum van Barcelona ligt het Kerkhof der Vergeten Boeken. Hoofdpersoon Daniel Sempere wordt door zijn vader, weduwnaar en boekhandelaar, meegenomen naar deze geheimzinnige, verborgen wereld van verhalen.

Vanaf dat moment neemt Daniels leven een wending die hij niet had kunnen voorzien. Hij mag een boek uitzoeken en kiest De schaduw van de wind, geschreven door een zekere Julián Carax. Het boek laat hem niet meer los, ook al schudt de wereld tijdens het grauwe Franco-regime om hem heen op zijn grondvesten. Hij wil alles weten over het boek en de schrijver. En merkwaardigerwijs lijken alle mensen die hij ontmoet, ook de vrouwen op wie hij verliefd wordt, deel uit te maken van het grote spel waarvan het boek het middelpunt vormt.”

Mijn eerste indruk

Ik ben ervan overtuigd dat geen enkele positieve recensie die eerder over De schaduw van de wind geschreven is gelogen is. Al bij de eerste zin droom ik weg bij de prachtige zinnen, en het ontwapende taalgebruik. Ja, vanaf bladzijde 1 denk ik alleen maar “Waarom, waarom, WAAROM heb ik dit boek niet eerder gelezen? Hoe kan zo’n verhaal mij ontschoten zijn?” Ik ben mijn collega dankbaar. 😉

Het verhaal

De schaduw van de wind is op de eerste plaats een intrigerend verhaal dat de lezer meezuigt in het Barcelona van de eerste helft van de twintigste eeuw. Het verhaal begint in 1945, het jaar dat Spanje zich nog steeds aan het herstellen van de burgeroorlog en leert leven in de dictatuur van Franco.

Een jonge weduwnaar, boekhandelaar van beroep, neemt zijn tienjarige zoon Daniel mee naar een geheime plek om hem in te wijden in de liefde voor het geschreven woord. Daniel mag op die speciale plek een boek kiezen, of eigenlijk kiest het boek hem. Daniel pakt het boek De schaduw van de wind van de onbekende schrijver Julián Carax uit de kast. Het blijkt een van de weinige exemplaren van het boek te zijn en al snel blijkt dat het leven van de auteur Julián Carax is gehuld in mysterieuze nevelen. Daniels zoektocht naar de schrijver begint. Daniel raakt in de ban en al snel zal het leven van Daniel helemaal in het teken staan van het boek en Julián Carax. De schaduw van de wind zal met veel verrassende wendingen en bloedstollende spanning het leven van Daniel en de mensen om hem heen gaan beïnvloeden.

Wat ik ervan vond

In een woord; PRACHTIG! Het is vooral de combinatie van de sfeer van het oude Barcelona, een jongen die het leven aan het ontdekken is, een charmeur die voor de nodige hilariteit zorgt en duizelingwekkende spanning die dit boek tot een meesterwerk maken. Naast de verhalende kwaliteit, heeft Carlos Ruiz Zafón een woord- en zingebruik die de lezer laat duizelen. Prachtige zinnen volgen elkaar namelijk in een vlot tempo op, met daarbij een zeer gevarieerde woordkeus. Het woordgebruik brengt de sfeer van het verhaal, maar ook de beklemmende periode van het toenmalige Barcelona, zeer helder naar voren.

Carlos Ruiz Zafón weet heel goed hoe hij je nieuwsgierig moet houden. Als je eindelijk denkt te weten hoe alles in elkaar zit, slaat hij gewoon weer een andere hoek om. Ik moet zeggen dat ik af en toe echt even een ‘wat?’-moment had. Extra dynamiek krijgen we dankzij de kleurrijke bij personages. Daniel krijgt te maken met verliefdheden en ontmoet al snel een van de leukste personages uit het boek; Fermín Romero de Torres.

De personages

Daniel is een interessant hoofdpersoon. Ik vind het vaak tegenvallen als tieners de hoofdrol hebben in een volwassen verhaal. Maar Carlos Ruiz Zafón zet met Daniel een zeer indrukwekkend hoofdpersonage neer. Een tiener dat verder denkt dan de gemiddelde volwassene, maar toch nog genoeg kind is! Daniel’s vader is een prachtige man met veel verdriet, een man die het beste wil voor zijn zoon en voor hem door het vuur gaat. Daniel’s maat Fermín is een enorme boef vol humor. Echt zo’n man waar je een biertje mee gaat drinken in de kroeg, je avond na drie bier ongekende wendingen neemt en je pas de volgende ochtend thuiskomt. De rest van je leven heb je dan een prachtig verhaal te vertellen heb. Hij is geweldig!

De conclusie van De schaduw van de wind

Zafón is een kunstenaar met woorden en zinnen, hij brengt de lezer moeiteloos in een wirwar van emoties. Dit boek bevatte alle onderdelen waar ik op had gehoopt! Ik ben dan ook enorm blij dat er nog drie delen zijn. Ik heb het boek de afgelopen week zelfs aan twee mensen cadeau gedaan. Gelukkig zijn er nog meer mensen op deze wereld die deze parel nog mogen ontdekken! Ik zou zeggen, ren naar de boekhandel en begin met lezen want dit mag je niet missen!

Beoordeling

De Horlogemaker van Londen van Natasha Pulley stond inmiddels al even op mijn leeslijst en in mijn boekenkast. De cover is zo prachtig dat ik er in het voorjaar verliefd op werd. Maar het boek gaf me een echt wintergevoel, dus moest hij even wachten tot december.

De flaptekst

“Wanneer Thaniel Steepleton thuiskomt van zijn werk vindt hij een gouden zakhorloge op zijn kussen. Dit horloge redt een paar maanden later op wonderlijke wijze zijn leven. Gefascineerd door het zakhorloge gaat Thaniel op zoek naar de maker ervan. Dit blijkt Keita Mori te zijn, een eigenzinnige Japanse immigrant. Hij laat Thaniel kennismaken met een fantastische wereld van uurwerken, muziek en mysterie. Het lijkt allemaal onschuldig, maar een reeks van onverklaarbare gebeurtenissen doet Thaniel vermoeden dat er meer is dan hij op het eerste oog kan bevatten. Wanneer Grace Carrow in hun leven komt, raakt alles in een stroomversnelling. Thaniel wordt heen en weer geslingerd tussen zijn liefde voor de één en zijn loyaliteit aan de ander.”

Eerste indruk

Wat zou je van een versie vinden waarin “Sherlock” een kleine helderziende Japanse samoerai en horlogemaker is met een Lincolnshire-accent? En wat als zijn “Watson” een vijfentwintig jaar oude Whitehall-telegraafmedewerker is die zijn muzikale aspiraties opgaf vanwege een acuut geval van synesthesie? En “Mary Watson” een Oxford-geschoolde wetenschapper is met een voorliefde voor verkleden in herenkleding. Denk je dat je dat leuk vindt?

Laat me dat voor je beantwoorden. Ja! Ja, dat zou je ge-wel-dig vinden. EN ik dus ook! Man, wat is dit goed bedacht. Ik was er direct van overtuigd dat dit net zo goed moest zijn als de cover. Oké, dit is niet echt een verhaal van Sherlock Holmes. Maar het is het zo goed als, dat bedoel ik respectvol in elk opzicht.

Het verhaal

Thaniel is een klerk bij de overheid. Dat baantje vind hij eigenlijk wel prima, alhoewel hij eigenlijk veel beter zou kunnen. Hij maakt eigenlijk niet heel veel bijzonders mee in zijn dagelijks leven. Op een dag vindt hij een heel mooi horloge en gaat hij op zoek naar de maker van het horloge. Dit blijkt Keita Mori te zijn, een Japanse immigrant met een nogal mysterieus en bijzonder rijk verleden. Thaniel komt steeds meer over hem te weten en Keita Mori stimuleert Thaniel op zijn eigen bijzondere  manier om zijn passies te ontdekken. De vriendschap neemt een steeds intensere en mooiere vorm aan! Maar dan komt Grace in het spel en is niets meer wat het lijkt. Er zijn geen toevalligheden meer, vriendschap komt in een ander daglicht te staan. Eigenlijk lijkt het allemaal een groot complot te zijn. Maar wat? En wie zit er precies achter…?

Wat ik ervan vond

Ik vond de sfeer van De horlogemaker van Londen heel bijzonder. Het speelt zich af in Victoriaans Londen gedurende een vrij chaotische tijd vol terrorisme en ontwikkeling. Een periode waarin mensen geen gejaagde tweets of appjes naar elkaar sturen, maar communiceren via verzonden telegrammen. Ik vind het heel tof dat via de horlogemaker er een soort mysterie en iets futuristisch in het boek is verwerkt. Daarnaast wordt de atmosfeer van het Victoriaanse tijdperk in Londen liefdevol beschreven. Normaal ben ik niet zo gek op historische romans, maar De Horlogemaker van Londen heeft me op dit gebied intens verrast. Het bestaat uit zoveel meer dan alleen en historische roman!

De personages

De personages in De Horlogemaker van Londen zijn betoverend en geloofwaardig – aan het einde was ik verliefd op hen allemaal. Met name hoofdpersoon Thaniel wordt mooi beschreven. Hij lijkt in eerste instantie nogal burgerlijk, maar kijkt nét even wat anders tegen het dagelijkse leven dan anderen. Keita Mori is vergeleken met Thaniel heel mysterieus en eigenzinnig! Zijn karakter brengt spanning en afwisseling in het verhaal. Ook het pragmatische karakter van Grace wordt indrukwekkend geschetst; het maakt haar niet je lievelingskarakter in dit boek, maar je zult haar er wel om bewonderen.

De conclusie van De horlogemaker van Londen

De horlogemaker van Londen van Natasha Pulley is een verhaal over liefde, verlangen, erkenning en acceptatie tegen het decor van Victoriaans Londen. Het verhaal heeft het allemaal: spanning, geschiedenis, fantastische elementen en een meeslepende stijl. Ik aarzel om meer te zeggen, want ik vrees dat ik dan alle verassingen en pret voor jullie bederf! Je zal tijdens het lezen niet op het puntje van je stoel zitten uit pure spanning, het is namelijk geen typische pageturner. Het is meer een enorm uniek en fantasievol verhaal waarbij je jezelf in een andere wereld waant. Kortom het is gewoon een echte must read!

Beoordeling