Tag: Recensie

The Amsterdam Confessions of a Shallow Man heb ik een aantal jaar geleden aan mijn vriend cadeau gegeven. Hij is zelf als student naar Nederland gekomen en herkende zich in de blogs van de auteur. Tijdens de verhuizing kwam dit boek weer bovendrijven en kreeg hij officieel een plekje in de boekenkast. Afgelopen maand was het dan eindelijk zo ver, het boek werd voor het eerst opengeslagen. Lees in deze recensie of het boek net zo grappig is als de Facebookpagina en de blog.

De flaptekst

Het boek is alleen in het Engels vekrijgbaar, vandaar een Engelse flaptekst.

“A month in the life of Amsterdam’s shallowest man. A cautionary tale of fine dining, visits to strip clubs, the red light district, dating, fashion and the vanity of the shallow man.

”I have 15 tailor made suits and over 50 shirts that I can wear for work. To ensure that I don’t repeat the same combinations too often, I keep a spreadsheet that notes which suits were worn with which shirts and ties on which day.”

Meet Simon Woolcot, named Amsterdam’s shallowest man by his best female friend, he’s out to prove her wrong by keeping a diary of his life for a month. Follow his adventures in fine dining, exclusive fashion, strip clubs, male grooming, the red light district and his never ending love of women. One legged hit men, organised crime, and Dutch culture all come under the microscope of a shallow man, a sinner that commits all seven deadly sins. From Lust to Greed, from Gluttony to Wrath, during the four week period featured in the diary.

Based on the controversial and popular Blog, the Amsterdam Confessions of a Shallow Man. The book provides insights into Amsterdam through the eyes of a spoiled Expat. Learn the answers to such critical questions as why do so many Dutch people wear denim and brown shoes? Why are Dutch women so loud? How to navigate the Dutch dating scene. Is it possible to take Taxi’s in Amsterdam and not be ripped off?”

Mijn eerste indruk

Oké, de eerste tien pagina’s voelen te gemaakt. Het grappig zijn ligt er naar mijn mening te dik bovenop. Je hebt boeken die humor bevatten omdat het onderdeel uitmaakt van het verhaal. Maar je hebt ook boeken die zijn geschreven om het grappig zijn. Bij dit boek is het tweede helaas het geval. De aangehouden structuur van een dagboek voelt ook nep aan. Niet elke dag in het leven van een expat kan alleen maar grappen bevatten, toch? Er moet meer zijn… De komediant achter de verhalen krijg je absoluut te zien, maar het leven van een expat in Amsterdam wordt niet geheel inzichtelijk gemaakt. Een gemiste kans.

Het verhaal

De elegant geklede en perfect verzorgde “Shallow Man” deelt een maand lang zijn dagboekaantekeningen met zijn lezers. En wat een maand is het. Niets en niemand is veilig voor zijn scherpe waarnemingen, variërend van zijn collega’s op het werk, collega expats tot een rondje over de Wallen. Ik ben zelf Amsterdammer en ik kan waarderen hoe zijn observaties van de Nederlanders en de stad zijn.

Wat ik ervan vond

Taaltechnisch zit de The Amsterdam Confessions of a Shallow Man enorm slecht in elkaar. Het zou door een basisschoolleerling geschreven kunnen zijn. Het is een beetje zo’n “en toen ging ik naar de kapper, en toen ging ik eten, en toen ging ik drinken, en toen was ik dronken…ennnn toeennn viel ik in de gracht geval.” Los van het “en toen-gehalte” is de auteur soms oprecht grappig. Gelukkig maar, want als hij niet grappig zou zijn in een grappig boek, dan zou het pas echt een mislukt project zijn. Eerlijk gezegd duurde het een tijd voor ik het boek uit had. Best raar want het is het dunste boek dat ik ooit gelezen heb. Het kon me oprecht echt niet boeien… Wel ben ik het met hem eens dat Nederlanders oprecht een beetje gek zijn. 😉

De conclusie van The Amsterdam Confessions of a Shallow Man

Sommige delen voldoen en zijn grappig, maar slechte grammatica en herhaalde grappen en acties maken de hele ervaring saai. Dit is dan ook voor het eerst dat er op Book Barista een boek wordt beoordeelt met maar 1 kop koffie. Mijn advies voor als je iets grappigs wilt lezen? Zoek verder. Zijn blog en Facebookpagina zijn trouwens zo nu en dan wel grappig om te lezen tijdens je koffiepauze op werk.

Beoordeling

Pride and Prejudice is echt zo’n boek waar iedereen wel eens van gehoord heeft of de film heeft gezien. Ik had al lang het voornemen om een boek van Jane Austen te lezen, maar het was er nog niet van gekomen. Tijdens mijn weekend in Parijs zag ik dit mooie exemplaar, geïllustreerd door Rubén Toledo, liggen in boekhandel Shakespeare and Company. Ik kon niet anders dan het boek aanschaffen en me thuis urenlang onderdompelen in een verhaal dat al op 28 januari 1813 voor het eerst is gepubliceerd. Lees in deze recensie of dit literaire uitje terug in de tijd mij is bevallen.

De flaptekst

“Voor de vijf dochters van de familie Bennet bestaat er maar één carrière: het huwelijk. De komst van twee rijke, knappe en huwbare jongemannen veroorzaakt dan ook de nodige opwinding in de familie en de sociale omgeving. Als Elizabeth voor het eerst kennismaakt met de begeerlijke vrijgezel Mr. Darcy, vindt ze hem arrogant en verwaand; hij lijkt onverschillig te staan tegenover haar mooie verschijning en levendige geest. Wanneer ze ontdekt dat Darcy betrokken is bij de moeizame relatie tussen zijn vriend Mr. Bingley en haar geliefde zus Jane, is ze vastbesloten een nog grotere afkeer voor hem te ontwikkelen. Met snedige humor ontleedt Jane Austen feilloos de mores van de Britse upperclass aan het eind van de achttiende eeuw. De botsing tussen trots en vooroordeel en tussen sociale mobiliteit en starre hiërarchie is nooit ontroerender en komischer beschreven.”

Mijn eerste indruk

“Ho stop wacht, ho! Ik moet deze pagina nog een keer lezen…” Dit heb ik drie keer gedacht bij de eerste tien pagina’s. Ik moest oprecht even wennen aan de schrijfstijl van Jane Austen. Vond ik dit leuk? Nee man, ik vond het reten irritant. Maar goed, ik bedoel we hebben het hier over Jane Austen, dit moet goed zijn. Ik geef niet op en lees verder. Al moet ik elke pagina drie keer lezen. Wat een bevalling… 😉

Het verhaal

Het leven van de vijf dochters van de familie Bennet rond 1800 komt met zoveel dwaze regels, zoveel dwaze verwachtingen en zoveel onzekerheid. De enige zekerheid die de vijf jonge dames hebben is dat ze moeten trouwen. Trouwen doe je namelijk om je sociale status hoog te houden, ongeacht gevoelens die ermee gemoeid zijn. Trouwen doe je alleen met iemand van je eigen of een hoger niveau en klassenstructuur. Het hele verhaal draait hier dan ook om. Maar hoe zit het met liefde? Hoe zit het met passie? Moeten liefde en passie geblust worden wegens allesomvattende regels en verwachtingen.

Wat ik ervan vond

Na mijn eerste matige eerste indruk van Pride and prejudice werd het niet direct veel beter. Het irriteerde me oprecht dat er zoveel verschillende personages waren, het verhaal langzaam op gang kwam en ik maar geen vat kon krijgen op de verhaallijn. De eerste honderd pagina’s vond ik zelfs een beetje lichtzinnig en oprecht saai. Ik heb het boek weggelegd tot ik de week erop een dag geen afspraken had en alleen thuis was. Ik ben er anders in gaan staan en tijdens het lezen van elke pagina bedacht ik me “dit is in 1813 geschreven”. Het is mij een raadsel waarom dit het verschil maakte, maar vanaf pagina 100 vond ik het verhaal betoverend. Ik denk dat het een 1813 vs 2018 cultuurschok was waar ik aan moest wennen. Austen’s schrijfstijl is verrukkelijk! Alleen een goede schrijfstijl zorgt niet direct voor een novel. De meerwaarde van Jane Austen’s boek Pride and prejudice ligt in de geloofwaardigheid van haar personages, hun ijdelheden, eigenaardigheden en tekortkomingen. Het verhaal is zo geschreven dat haar waarnemingen van “de mens” beeldig worden beschreven.

De personages

Mr Collins was de eerste personage die mij verwonderde. Zijn persoonlijkheid is verschrikkelijk en tegelijkertijd geweldig. Op de een of andere manier vond ik hem enorm sympathiek. Vanaf het moment dat ik fan werd van Mr Collins begon ik ook meer van de rest van de personages en de verhaallijn te houden. Richting het einde van het verhaal leefde ik met alle personages mee en zat ik geregeld om ze te lachen.

De conclusie van Pride and prejudice

Ik moet toegeven dat ik officieel geen fan ben van boeken die voor 1900 geschreven zijn. Dit is een absolute tekortkoming van mij want deze boeken zijn vaak zo mooi. Ik ben simpelweg niet in de wieg gelegd voor verhalen die langzaam op gang komen. Pride and prejudice is het eerste boek waarbij ik het tot het eind heb volgehouden en er oprecht van heb genoten. Mijn conclusie is dat je mij vanaf nu bij de fanbase van Jane Austen kunt rekenen. Ik ben benieuwd naar haar andere boeken. Alhoewel ik nu wel eerst even een snelle en spannende thriller ga lezen die na 2000 is geschreven. 😉

Beoordeling

Ik bestelde The little Paris bookshop van Nina George om tijdens mijn kerstdagen in Parijs te lezen. Ik ben gek op boeken en dit was mijn eerste bezoek aan Parijs, een beter passend boek bij deze situatie bestaat toch niet? Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Op een prachtig gerestaureerd schip aan de Seine runt Jean Perdu een boekhandel; of liever gezegd een ‘literaire apotheek’, want deze boekhandelaar bezit een zeldzame gave om te ontdekken welke boeken de verontruste zielen van zijn klanten zullen kalmeren.

De enige persoon die hij niet kan genezen, lijkt hijzelf. Hij heeft een gebroken hart sinds een nacht, eenentwintig jaar geleden, dat de liefde van zijn leven Parijs ontvluchtte en een handgeschreven brief achterliet. Een brief die hij nooit heeft durven lezen.De komst van een raadselachtige nieuwe buurman in Jean Perdu zijn excentrieke appartementsgebouw aan de Rue Montagnard inspireert hem om zijn hart te openen, de drijvende boekwinkel te ontvluchten en op weg te gaan naar de Provence, hij gaat op zoek naar het verleden en zijn geliefde.”

Eerste indruk

De romantiek druipt er in The little Paris bookshop vanaf. En ik vind het heerlijk! Heel soms is er niets fijner dan weg te zwijmelen in het rijke liefdesleven en omvangrijke liefdesverdriet van een hoofdpersonage. Tel daar het romantische decor van Parijs bij op en je hebt een heerlijk boek voor tijdens de kerstdagen.

Het verhaal

Jean Perdu is vijftig jaar oud. Hij woont in een appartementencomplex met een interessante verzameling van andere huurders. Dit is de plek waar Jean Perdu veel herinneringen heeft aan de liefde van zijn leven; Manon.

Perdu is de eigenaar van The Literary Apothecary, een boekenboot op de Seine in Parijs. Zijn klanten (of misschien zijn ze patiënten) profiteren van zijn unieke vaardigheden, zijn buitengewone inzicht en intuïtie, in het verstrekken van precies de juiste literaire remedie voor “talloze, ongedefinieerde aandoeningen van de ziel”. Hij is er van overtuigd dat wat je leest op de lange termijn belangrijker is dan de man met wie je trouwt!

De komst van een nieuwe huurder Catherine, zet een reeks gebeurtenissen op gang die bij Perdu een kamer in zijn hart opent. Kort daarna vormt de inhoud van een 21 jaar oude ongeopende liefdesbrief de aanzet tot veranderingen. Perdu verlaat hierdoor abrupt zijn schip en reist, onvoorbereid, via de Seine naar de Provence, zijn geschiedenis achterna.

Wat ik ervan vond

The little Paris bookshop is prachtig geschreven. Ik vond de quotes en verwijzingen naar andere boeken echt geweldig! Nina George weet het verhaal over Jean Perdu zijn leven en liefde prachtig neer te zetten. Soms is het misschien wel een beetje te sentimenteel. Maar zo tijdens mijn kerst in Parijs vond ik dat helemaal niet verkeerd! Het meest krachtige onderdeel van het verhaal vind ik dat het naast liefde ook draait om the power of books. Ik ben nu eenmaal gek op boeken die over boekenwinkels gaan! Perdu’s altijd vermakelijke en soms humoristische gedrag heeft ervoor gezorgd dat ik me tijdens dit verhaal enorm vermaakt heb. Het enige minpunt is dat het boek meer over Perdu’s liefdesleven ging, terwijl ik had gehoopt dat het nog veel meer over boeken zou gaan.

De conclusie van The little Paris bookshop

Nina George’s lyrische eerbetoon aan liefde, literatuur, mensen en leven was een voorrecht om te lezen. Ik heb me enorm vermaakt! Een warmhartig, soms sentimenteel verhaal over het loslaten van de oude liefdes om ruimte te maken voor een nieuwe liefde.

Beoordeling

De Horlogemaker van Londen van Natasha Pulley stond inmiddels al even op mijn leeslijst en in mijn boekenkast. De cover is zo prachtig dat ik er in het voorjaar verliefd op werd. Maar het boek gaf me een echt wintergevoel, dus moest hij even wachten tot december.

De flaptekst

“Wanneer Thaniel Steepleton thuiskomt van zijn werk vindt hij een gouden zakhorloge op zijn kussen. Dit horloge redt een paar maanden later op wonderlijke wijze zijn leven. Gefascineerd door het zakhorloge gaat Thaniel op zoek naar de maker ervan. Dit blijkt Keita Mori te zijn, een eigenzinnige Japanse immigrant. Hij laat Thaniel kennismaken met een fantastische wereld van uurwerken, muziek en mysterie. Het lijkt allemaal onschuldig, maar een reeks van onverklaarbare gebeurtenissen doet Thaniel vermoeden dat er meer is dan hij op het eerste oog kan bevatten. Wanneer Grace Carrow in hun leven komt, raakt alles in een stroomversnelling. Thaniel wordt heen en weer geslingerd tussen zijn liefde voor de één en zijn loyaliteit aan de ander.”

Eerste indruk

Wat zou je van een versie vinden waarin “Sherlock” een kleine helderziende Japanse samoerai en horlogemaker is met een Lincolnshire-accent? En wat als zijn “Watson” een vijfentwintig jaar oude Whitehall-telegraafmedewerker is die zijn muzikale aspiraties opgaf vanwege een acuut geval van synesthesie? En “Mary Watson” een Oxford-geschoolde wetenschapper is met een voorliefde voor verkleden in herenkleding. Denk je dat je dat leuk vindt?

Laat me dat voor je beantwoorden. Ja! Ja, dat zou je ge-wel-dig vinden. EN ik dus ook! Man, wat is dit goed bedacht. Ik was er direct van overtuigd dat dit net zo goed moest zijn als de cover. Oké, dit is niet echt een verhaal van Sherlock Holmes. Maar het is het zo goed als, dat bedoel ik respectvol in elk opzicht.

Het verhaal

Thaniel is een klerk bij de overheid. Dat baantje vind hij eigenlijk wel prima, alhoewel hij eigenlijk veel beter zou kunnen. Hij maakt eigenlijk niet heel veel bijzonders mee in zijn dagelijks leven. Op een dag vindt hij een heel mooi horloge en gaat hij op zoek naar de maker van het horloge. Dit blijkt Keita Mori te zijn, een Japanse immigrant met een nogal mysterieus en bijzonder rijk verleden. Thaniel komt steeds meer over hem te weten en Keita Mori stimuleert Thaniel op zijn eigen bijzondere  manier om zijn passies te ontdekken. De vriendschap neemt een steeds intensere en mooiere vorm aan! Maar dan komt Grace in het spel en is niets meer wat het lijkt. Er zijn geen toevalligheden meer, vriendschap komt in een ander daglicht te staan. Eigenlijk lijkt het allemaal een groot complot te zijn. Maar wat? En wie zit er precies achter…?

Wat ik ervan vond

Ik vond de sfeer van De horlogemaker van Londen heel bijzonder. Het speelt zich af in Victoriaans Londen gedurende een vrij chaotische tijd vol terrorisme en ontwikkeling. Een periode waarin mensen geen gejaagde tweets of appjes naar elkaar sturen, maar communiceren via verzonden telegrammen. Ik vind het heel tof dat via de horlogemaker er een soort mysterie en iets futuristisch in het boek is verwerkt. Daarnaast wordt de atmosfeer van het Victoriaanse tijdperk in Londen liefdevol beschreven. Normaal ben ik niet zo gek op historische romans, maar De Horlogemaker van Londen heeft me op dit gebied intens verrast. Het bestaat uit zoveel meer dan alleen en historische roman!

De personages

De personages in De Horlogemaker van Londen zijn betoverend en geloofwaardig – aan het einde was ik verliefd op hen allemaal. Met name hoofdpersoon Thaniel wordt mooi beschreven. Hij lijkt in eerste instantie nogal burgerlijk, maar kijkt nét even wat anders tegen het dagelijkse leven dan anderen. Keita Mori is vergeleken met Thaniel heel mysterieus en eigenzinnig! Zijn karakter brengt spanning en afwisseling in het verhaal. Ook het pragmatische karakter van Grace wordt indrukwekkend geschetst; het maakt haar niet je lievelingskarakter in dit boek, maar je zult haar er wel om bewonderen.

De conclusie van De horlogemaker van Londen

De horlogemaker van Londen van Natasha Pulley is een verhaal over liefde, verlangen, erkenning en acceptatie tegen het decor van Victoriaans Londen. Het verhaal heeft het allemaal: spanning, geschiedenis, fantastische elementen en een meeslepende stijl. Ik aarzel om meer te zeggen, want ik vrees dat ik dan alle verassingen en pret voor jullie bederf! Je zal tijdens het lezen niet op het puntje van je stoel zitten uit pure spanning, het is namelijk geen typische pageturner. Het is meer een enorm uniek en fantasievol verhaal waarbij je jezelf in een andere wereld waant. Kortom het is gewoon een echte must read!

Beoordeling

Afgelopen zomer kreeg ik van mijn lieve vrienden Magiel en Tessa een doos vol boeken. Blijer kan je me natuurlijk niet maken. Er zaten ook nog eens echte pareltjes bij. Een van de boeken was Voor ik ga slapen van Sj Watson. Ik had nog nooit van het boek en de schrijver gehoord, maar de flaptekst trok direct mijn aandacht. Toen ik tijdens een treinrit naar Amsterdam begon te lezen, zei een man die naast me zat: “Dat is echt een geweldig boek, ik vond het zo spannend!”. Dit maakte mij natuurlijk enorm nieuwsgierig. Lees in deze recensie of ik het met mijn medepassagier eens ben.

De flaptekst

“Voor ik ga slapen is het ijzersterke psychologische thrillerdebuut van internationaal bestsellerauteur SJ Watson. Elke ochtend als Christine wakker wordt zijn haar herinneringen gewist. Haar geheugen is aangetast door een ernstig ongeluk. Elke ochtend moet iemand haar vertellen wie ze is. Hierdoor is ze volledig afhankelijk van haar man Ben, met wie ze al 22 jaar getrouwd is. Dankzij haar dagboek, dat ze op advies van de dokter bijhoudt, ontdekt ze dat Ben haar niet alles vertelt…”

Eerste indruk

Oké, ik moest oprecht even wennen. Een vrouw die elke dag wakker wordt staat natuurlijk elke ochtend voor hetzelfde raadsel en avontuur. Als auteur moet je dat natuurlijk duidelijk maken. Ik had daarom al vrij snel het gevoel dat er veel herhaling zou zijn. Dat was in het begin van het boek dan ook direct het geval. Ik was daarom niet direct enthousiast over het boek.

Het verhaal

Stel je voor dat je elke ochtend wakker wordt en niet weet waar je bent, wie er naast je ligt en hoe het komt dat je er vijfentwintig jaar ouder uit ziet. Het overkomt Christine elke dag. Door een ongeluk is zij haar geheugen verloren. De enige houvast in haar leven is haar echtgenoot Ben. Hij vertelt haar elke dag wie hij is en wie zij is, hoe haar leven eruit ziet en wat er is gebeurd. In de badkamer hangen foto’s van hen samen en deze zijn voor Christine het bewijs dat wat Ben haar vertelt, waar is. Dan wordt ze echter gebeld door dr. Nash, een dokter die haar al enige tijd helpt. Hij vertelt haar dat ze een dagboek bijhoudt, en raadt haar aan deze te lezen. Wat ze hierin ontdekt is ronduit schokkend.

Het dagboek begint met het onderschrift ‘Ben is niet te vertrouwen’ en langzaam maar zeker komt ze erachter dat Ben tegen haar liegt. Maar waarom? Is het wel een ongeluk geweest waardoor ze haar geheugen kwijt is of hebben de beangstigende herinneringen aan een hotelkamer er iets mee te maken…?

Wat ik ervan vond

In dit verhaal speelt de angst niet te weten wie je bent de hoofdrol. Wie ben ik, wie is die man naast mij in bed, is dit lichaam van mij? – is verdienstelijk neergezet in deze psychologische thriller. Gelukkig verzandt het verhaal niet in overbodige wetenschappelijke verhandelingen. De eerste uitdaging die de schrijver aangaat, is het schrijven van het boek vanuit het perspectief van Christine. De ik-vorm werkt vaak heel goed, maar in dit geval kleeft er een nadeel aan. Omdat Christine zich iedere ochtend moet inlezen in haar verleden, wordt er veel herhaald en dat maakt het verhaal soms langdradig. Mooi vond ik dat je kijkt tijdens het hele verhaal met Christine over haar schouder mee en voelt alle emoties die zij voelt. Je kijkt met haar in de spiegel en je ziet niet meer dan zij ziet… hoe graag je ook meer zou willen zien. De vraag “Wie heeft dit haar aangedaan?”, zorgde bij mij voor nieuwsgierigheid. Heel langzaam kom je erachter wat er met haar gebeurd is en dat leidt tot een spanning die heel erg geraffineerd wordt opgebouwd. Bij zo’n schrijfstijl ben ik gewend dat het verhaal met een enorm heftig plot eindigt. Bij Voor ik ga slapen is dit alleen niet het geval. Het verhaal gaat absoluut niet uit als een nachtkaars, maar voorspelbaar is het wel.

De conclusie van Voor ik ga slapen

De manier waarop Js Watson de frustraties, de angsten, de twijfels, het verdriet, het ongeloof, de hoop en het verlangen naar liefde beschrijft is meeslepend en dat is voor mij dan ook de kracht van het boek.

Voor ik ga slapen is verfilmd met in de hoofdrollen Nicole Kidman en Colin Firth! Deze film ga ik dan ook vandaag kijken.

Beoordeling

Jojo Moyes, wie heeft er nog geen boek van haar gelezen?! Ik ben absoluut fan! Haar verhalen pakken me altijd enorm en ik heb meer dan eens een traantje gelaten. Via de Minibieb op de Campus in Diemen zuid kreeg ik een aantal maanden geleden het boek De laatste liefdesbrief van deze auteur in handen. Vol verwachting begon ik aan het boek. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Als de jonge journaliste Ellie in De laatste liefdesbrief van Jojo Moyes door de archieven van de krant snuffelt op zoek naar een goed verhaal, stuit ze op een brief uit 1960 waarin een man aan zijn geliefde vraagt haar echtgenoot voor hem te verlaten. Het raakt een gevoelige snaar bij Ellie â zelf verwikkeld in een relatie met een getrouwde man en ze gaat op zoek naar het verhaal achter deze brief.

In 1960 wordt Jennifer wakker in een ziekenhuis na een auto-ongeluk. Ze kan zich niets herinneren, van haar man, haar vrienden, wie ze was. Als ze thuiskomt ontdekt Jennifer een verborgen liefdesbrief en ze begint een zoektocht naar de man voor wie ze alles wilde opofferen.”

Eerste indruk

Tja, dat ging even he-le-maal de mist in. Ik ben dus echt fan van Jojo Moyes, maar aan dit boek ben ik niet één, niet twee maar zelfs 3 keer begonnen. Niet omdat ik het begin zo goed vond, dat ik het drie keer wilde lezen, maar puur en alleen omdat ik er niet in kwam. Sterker nog, toen ik het boek voor de derde keer begon te lezen kon ik me de teksten niet herinneren. Bij de derde keer raakte ik wel enigszins enthousiast genoeg om door te lezen. Van een soepele start kunnen we dus niet spreken.

Wat ik ervan vond

Het boek begint met een proloog over Ellie en gaat dan terug in de tijd om Jennifers verhaal te vertellen. Ik vond het daarom lastig om te begrijpen wie nu wie was en wanneer zich wat precies afspeelde. Er wordt ook vanuit meerdere perspectieven geschreven en niet alles lijkt in het begin op elkaar aan te sluiten. Hierdoor voelde het verhaal onsamenhangend aan. Op het moment dat het verhaal startte met het leven van Jennifer, kon ik eindelijk de draad van het verhaal volgen en leefde ik intens mee met Jennifer. Sterker nog, haar liefdesverhaal en de geschreven liefdesbrieven zijn prachtig! Op het moment dat ik zo graag wilde weten hoe Jennifer haar liefdesaffaire verder zou gaan, switchte het verhaal terug naar Ellie. Mooi kut, om het zo maar even te zeggen, want ik was Ellie al lang weer vergeten… De verhalen van beide personages komen uiteindelijk via een plottwist bij elkaar.

De personages

Er komen enorm veel personages in De laatste liefdesbrief voor, eigenlijk te veel als je het mij vraagt. Er zijn maar twee personages die noemenswaardig zijn. Een van hen is Jennifer, dit is een krachtige vrouw waar de elegantie en rijkdom vanaf spat. Een vrouw waar andere vrouwen jaloers op zijn, maar die zelf diep ongelukkig is. De zoektocht naar haar zelf en naar haar verloren liefde vormen een prachtige invulling van het verhaal. Ellie, is als personage voor mij nog steeds een onbekende vrouw die geen enkele indruk heeft achtergelaten. Wellicht is ze dus toch niet zo noemenswaardig.

De conclusie van De laatste liefdesbrief

Moyes heeft met De laatste liefdesbrief een mooi, maar tragisch en romantisch verhaal geschreven. Het was niet nodig om een verhaal te schrijven over Ellie en een verhaal over Jennifer. Het liefdesverhaal en de liefdesbrieven van Jennifer zijn an sich al prachtig. Ik ben er dan ook van overtuigd dat Jojo Moyes het hierbij had moeten laten en Ellie volledig uit het verhaal had moeten laten. Ondanks de moeilijk start heb ik van sommige stukken uit het verhaal genoten. Jojo heeft naar mijn mening betere verhalen geschreven. Een voetnoot is wel dat dit boek voor het eerst in 2010 is uitgebracht en dus voor haar bestsellers is geschreven. Ze is met de jaren dus absoluut beter geworden in haar werk!

Beoordeling

Het is inmiddels bekend dat ik het heerlijk vind om soms een chicklit vol humor en romantiek te lezen. Het is gewoon zo leuk om soms hardop te moeten lachen bij het lezen van alledaagse dingen die je bekend voorkomen! Binnen dit genre heb ik zo mijn favoriete auteurs en één daarvan is Sophie Kinsella. Deze zomer was het tijd voor haar boek Hou je mond!. Ja ik weet het, het is absurd dat ik dit boek nog niet eerder gelezen heb, maar ik heb Kinsella nog niet zo heel lang geleden ontdekt. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Emma heeft, zoals alle jonge vrouwen ter wereld, een paar geheimpjes. Voor haar ouders, voor haar vriend en voor haar collega’s. Zo werd ze ontmaagd in de logeerkamer terwijl haar ouders een film zaten te kijken, vindt ze haar vriend Conner een beetje op Ken lijken, die van Barbie, en geeft ze de plant van een irritante collega bijna dagelijks sinaasappelsap.

Als ze tijdens een paniekaanval in het vliegtuig al haar geheimen vertelt aan de wildvreemde, aantrekkelijke man die naast haar in het vliegtuig zit, schaamt ze zich diep. Gelukkig hoeft ze hem nooit meer onder ogen te komen. Tenminste, dat denkt ze…”

Eerste indruk

Zoals ik van Sophie Kinsella haar boeken gewend ben, begint ook dit boek grappig. Wel moet ik bekennen dat ik niet direct hardop moest lachen, maar het was wel weer een start waarbij ik dacht; “O, jeetje! Waar is deze hoofdpersoon in verzeild geraakt?!”. Absoluut vermakelijk!

Het verhaal

Hou je mond! gaat over de 25 jaar oude onhandige, dwaze en ongemakkelijke Emma. Een vrouw die altijd in de meest beschamende situaties terecht komt en zich red met leugentjes om bestwil. Emma denkt dat haar leven nooit beter zal worden dan wat het nu is en iedereen lijkt het beter te hebben. Gelukkig heeft ze wel de knapste liefste en meeste slimme vriend. Ja, Connor is oprecht de leukste man ter wereld! Dat is dan ook het enige waar ze heel blij mee is… Tijdens een vlucht waarbij er hevige turbulentie is en Emma denkt de vlucht niet te overleven. Spuwt ze elk van haar diepste en donkerste geheimen uit bij een vreemdeling. Is dit wel zo verstandig? Wat als sommige van haar geheimen toch uit komen? En wat zal Connor hiervan denken?

Wat ik ervan vond

Hou je mond! is heerlijk om tussendoor weg te lezen en om lekker bij te ontspannen. Ik moet eerlijk bekennen dat het ontspannen volledig gelukt is! Er was alleen wel een minpunt, het boek was minder grappig dan ik van te voren had verwacht. Emma is een grappig personage die oprecht een lach op mijn gezicht toverde. Ook het idee dat al je leugens binnen een poep en een scheet op straat kunnen liggen is interessant. De verhaallijn zelf vond ik alleen niet zo boeiend en zeker niet zo hilarisch als dat ik van Sophie Kinsella haar andere verhalen gewend ben. Wel laat Sophie Kinsella ook in dit boek weer zien hoe goed haar stijl is! Ze neemt je helemaal mee in het verhaal en ze zorgt er altijd voor dat de personages als je beste vrienden voelen. Een vleug humor ontbreekt daarnaast nooit!

De personages

Emma is een heerlijk chaotisch mens. Het is echt zo een vrouw waar je wijn mee wilt drinken en uren mee wilt kletsen. Ze zorgt voor vermaak in het boek. Haar vriendinnen zijn allemaal heel gezellig, maar hebben slechts een bijrol in het verhaal en hun karakters en geschiedenis zijn dan ook niet heel uitgebreid beschreven. Haar vriend Connor… tja wat moet ik over Connor zeggen? Ondanks dat Emma gek op hem denkt te zijn, vond ik hem een beetje een zachtgekookt ei. De man in het vliegtuig daarentegen, was helemaal “my cup of tea”. Wat een kerel!

De conclusie van Hou je mond!

Al met al is het fijn verhaal. Ik heb me vermaakt, ik heb met een glimlach op mijn gezicht gezeten en ik vond het heerlijk om een paar uur lang in het leven van Emma te duiken. Toch vond ik Hou je mond! Niet zo goed als de boeken uit de Shopaholic-serie.

Beoordeling

Cappuccino in Costa Rica van Belinda Jones stond eigenlijk helemaal niet op mijn leeslijst. Sterker nog, de schrijfster was mij helemaal niet bekend! Toen ik afgelopen maand door de bibliotheek liep, viel mijn oog ineens op de vrolijke cover! Wat een genot om naar te kijken… Daarnaast is het algemeen bekend dat ik, naast lezen, ook gek ben op koffie en reizen. Ik kon dit boek dan ook echt niet laten liggen! Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Koffieliefhebster Ava Langston weet precies wat ze wil: een eigen koffietent in een winkelgalerij in Bath. En een leven zonder gecompliceerde relaties. Haar plannen worden helaas verstoord als haar vader opbelt en vraagt of ze het eerstvolgende vliegtuig naar zijn nieuwe thuisland Costa Rica wil nemen om zijn kersverse echtgenote Kiki te ontmoeten.

Onmiddellijk het vliegtuig naar Midden-Amerika te pakken om daar haar nieuwe stiefmoeder te leren kennen is wel het laatste waar Ava op zit te wachten. Totdat haar vader de mogelijkheid biedt haar eigen café aan een Costa Ricaanse boulevard te gaan runnen. Het beeld van schuimende cappuccino’s in zo’n fantastisch koffieland kan ze niet weerstaan. Ze heeft er alleen niet op gerekend daar Santiago te ontmoeten, haar sexy maar koppige concurrent. Ook is daar Ryan, die denkt dat het romantisch is om zes uur ‘s ochtends door de toppen van het regenwoud te slingeren. Van beide mannen krijgt ze vlinders in haar buik, maar wie verovert haar hart…?”

Mijn eerste indruk van Cappuccino in Costa Rica

Heerlijk! Het werd mij direct al duidelijk dat Belinda Jones haar schrijfstijl mij enorm goed beviel. Soepele zinnen, fijn uitgewerkte personages en een lekker luchtig verhaal. Begrijp me niet verkeerd… zware literatuur is mooi, maar iets luchtigs zo nu en dan kan ik absoluut waarderen! Ik kon mijzelf direct met Ava identificeren, een vrouw met een droom die niet terugdeinst voor avontuur. Geweldig! Na de eerste bladzijdes gelezen te hebben, kon ik het boek echt niet meer wegleggen.

Het verhaal

Ava heeft nadat de zoveelste relatie op de klippen is gelopen, genoeg van mannen. Ze wil haar droom vervullen; een eigen koffiebar in het centrum van Bath! Dit gaan alleen niet zo makkelijk. Er lijkt maar geen geschikt pand vrij te komen. Wanneer ze dan toch eindelijk een locatie heeft gevonden, gaat het pand naar een ander. Ava baalt en weet niet wat ze moet doen. Wanneer haar vader, die in Costa Rica woont, haar een aanbod doet om langs te komen en haar eigen koffiebar te starten op het strand, twijfelt ze geen moment! Ze pakt haar koffers en gaat op weg naar een nieuw avontuur. Op het mooie eiland ontmoet ze twee aantrekkelijke mannen: de gedreven en mysterieuze Santiago en de stoere avonturier Ryan. Een spel van uitdaging en verleiding. Daarnaast loopt ze tegen problemen met haat vader aan. Zal Ava haar geluk in Costa Rica vinden?

Wat ik ervan vond

Ik heb echt oprecht genoten van Cappuccino in Costa Rica. Ik zat in een leesdip en dit boek haalde mij daar direct uit. Het is zo een fijn verhaal! Tijdens het lezen had ik het gevoel dat ik echt in Costa Rica was en zag de koffiebar helemaal voor me. Ondanks dat het verhaal eigenlijk een chicklit is, en dus niet heel inspirerend zou moeten zijn, inspireerde het mij enorm! Belinda Jones heeft mij in haar verhaal meegenomen! Haar soepele schrijfstijl zorgde ervoor dat ik het boek in een mum van tijd uit had en mij geen moment heb verveeld! Het romantische gedeelte in het verhaal was vermakelijk, maar de omschrijving van Costa Rica en Ava die haar droom najaagt waren echt de beste onderdelen binnen het verhaal!

De conclusie van Cappuccino in Costa Rica

Cappuccino is Costa Rica bevatte alle onderdelen waar ik op had gehoopt! Ik ben dan ook enorm blij dat ik Belinda Jones als schrijfster heb ontdekt en hoop nog veel meer boeken van haar te gaan lezen. Ik kan dit boek aan iedereen aanraden die zin heeft in iets luchtigs en vrolijks met een beetje romantiek en avontuur. Daarnaast heb ik enorm veel zin om naar Costa Rica te reizen en er hele veel koffie te drinken! Wie weet. 😉

Beoordeling

Een aantal jaren geleden had ik Zondaarskind van Marion Pauw gelezen. Ik vond dat echt zo’n fantastisch en hilarisch boek! Ik had mijzelf dan ook verbaasd dat ik niet direct meer boeken van haar had gelezen. Nu was het dus echt weer tijd voor Marion Pauw en het was Villa Serena geworden! Vond ik dat ook net zo’n goed boek? Lees verder om daar achter te komen.

De flaptekst

Haar prettig gestoorde vriendin Marit verklaart haar voor gek, maar Fillis gaat toch terug naar de Dominicaanse Republiek, naar de plek waar haar huwelijksreis zo dramatisch eindigde. Vorig jaar was ze in hotel Villa Serena met haar kersverse echtgenoot die haar op handen droeg. Tot hij haar probeerde te vermoorden en ze ternauwernood aan de dood kon ontsnappen. Andrew is inmiddels opgenomen in een therapeutisch centrum en houdt vol dat stemmen hem tot zijn daad hebben aangezet, maar is dat wel zo?

Mijn eerste indruk

Wat wordt de problematiek plots en droog kenbaar gemaakt! Daarnaast vraag je je direct allemaal dingen af zoals wat is precies de reden dat ze toch terug gaat naar precies de plek waar ze zo’n traumatische gebeurtenis heeft doorgemaakt? Wat probeert ze daar precies mee te bereiken? Wordt dit boek spannend, dramatisch of zit er toch nog Marion Pauw humor in?

De personages

Fillis is de hoofdpersoon, een lerares die iets afschuwelijks heeft meegemaakt. Tijdens haar huwelijksreis met de man van haar dromen, probeerde hij haar ’s nachts uit het niets te vermoorden. Het is door het boek heen duidelijk dat ze van deze man (Andrew) houdt, maar het personage Andrew wordt niet diep uitgewerkt. Net als Fillis eigenlijk, we leren haar niet echt door en door kennen, waardoor het personage toch wat oppervlakkig blijft. Dit geldt voor alle personages, ze blijven wat oppervlakkig, ondanks dat er wel grote feiten worden onthuld.
Fillis verblijft in de Dominicaanse Republiek in hetzelfde hotel als op haar huwelijksreis. Er lijkt een band te zijn tussen haar en de eigenaresse van het hotel, maar toch voelt het wat onwennig en het gedrag van de eigenaresse is soms eigenaardig terwijl we nog niet precies weten waarom. Dit geldt hetzelfde voor een van de medewerkers van het hotel. Dit eigenaardige gedrag zou het boek misschien spannend moeten maken, maar dat effect had het op mij niet, ik vond het eerder licht storend.

Villa Serena heeft an sich grote potentie om erg spannend te worden en met Marion Pauw’s schrijftalent daarnaast nog eens hilarisch. Dit ervoer ik tijdens het lezen niet. Ik heb wel een aantal keer gelachen, Marion Pauw blijft nu eenmaal een bijzonder grappige schrijfster, maar het boek miste voornamelijk diepgang, opbouw en een interessant plot. Want ja, het plot viel ook erg tegen.

Conclusie

Villa Serena was een boek dat prima was om tussendoor te lezen, maar ik heb niet op het puntje van mijn stoel gezeten of geschaterd van het lachen. Ik blijf Marion Pauw haar schrijfstijl heel prettig vinden en ze heeft duidelijk veel talent, alleen dit boek was gewoon net niet goed genoeg uitgewerkt en miste diepgang. Ik zou Villa Serena niet per se aanraden, maar ook niet per se afraden; daarom 3 kopjes.

Beoordeling

Vind haar is het nieuwste boek van Lisa Gardner. Toen ik in maart een mail kreeg van uitgeverij De bezige bij dat er een nieuw boek van Lisa Gardner uit zou komen, kreeg ik gelijk vlinders in mijn buik! Lisa Gardner vind ik een van de beste misdaadauteurs ter wereld. In de mail stond dat ik een recensie-exemplaar kon aanvragen en dat er ook een mogelijkheid was om Lisa Gardner te interviewen. Deze kans lied ik niet aan mij voorbijgaan. Inmiddels heb ik het boek mogen lezen en staat het interview al online. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Vijf jaar nadat Flora Dane bevrijd is uit handen van de man die haar maandenlang in een kist gevangen hield, wordt ze beschuldigd van moord. D.D. Warren doet onderzoek naar de zaak en komt erachter dat Flora al eerder wraak heeft genomen op potentiële verkrachters en aanranders. Is ze slachtoffer of dader, en hoe kan het dat ze zo goed op de hoogte is van andere ontvoeringszaken en overlevingstechnieken? Wanneer Flora plotseling zelf verdwijnt, komt D.D. Warren op het spoor van een dader die er alles aan zal doen om Flora deze keer niet te laten ontsnappen.”

Mijn eerste indruk

Reten spannend! Wat een enorm enge start…Vanaf bladzijde was mijn aandacht gewekt. Het verhaal start namelijk met: “Als je voor het eerst wakker wordt in een donkere houten kist, denk je dat het niet waar kan zijn.” Ik dacht alleen maar “ik hoop dat dit niet waar is”, maar door de woorden “de eerste keer” wordt er geïmpliceerd dat dit vaker gebeurt. Mijn haren stonden overeind en de toon was gezet. Ik calculeerde direct een aantal slapeloze nachten in.

Het verhaal

Vind haar draait om Flora Dane. Na 472 dagen is ze levend thuisgekomen na haar kidnapavontuur. Vijf jaar later is Flora niet meer hetzelfde meisje als wat ze voor de kidnapping is geweest. Ze lijkt het gevaar op te zoeken. Plots schakelen we over naar een andere verhaallijn, die van Detective D.D. Warren, deze detective mag na een ongeluk officieel alleen maar rapportages invullen en goedkeuren. Maar al snel blijkt ze nodig te zijn op een plaats delict. Wanneer ze aankomt op deze plaats delict staat er al een politieauto met daarin een betrokkene, Flora Dane. Wat is haar betrokkenheid bij deze moord? En waarom is FBI-agent Keynes al aanwezig bij deze crime scene?

Wanneer D.D. Warren, Flora de dag erna niet thuis aantreft en de deur openstaat, voelt ze gelijk dat er iets goed mis is en besluit ze FBI-agent Keynes in te schakelen. Wat volgt is een race tegen de klok om Flora levend te vinden, het enige probleem? Er is geen enkele aanwijzing die naar de dader leidt te vinden…

Wat ik ervan vond

Fantastisch! Dit is een pakkend verhaal over hoe het is om een kidnapping te overleven en met een trauma verder te leven. Flora is een sterke vrouw, die er een speciale manier van overleven op nahoudt. Ik vond het achtergrondverhaal van Flora Dane met haar voormalig kidnapper Jacob Ness interessant. Ondanks alle horror die de kidnapping met zich mee heeft gebracht, heeft ze een band met hem opgebouwd. De structuur van dit verhaal is geweldig. Het verhaal van D.D Warren wordt vanuit de derde persoon geschreven, terwijl Flora Dane’s verhaal vanuit de eerste persoon geschreven is. Dit zorgt voor een afwisselend verhaal waarbij je gefocust moet blijven en daar hou ik van! Uit het interview met Lisa Gardner bleek dat dit een bewuste keus was. D.D. Warren’s verhaal wordt namelijk in alle boeken vanuit de derde persoon verteld, maar tijdens het schrijven hoorde Gardner Flora direct tegen haar praten.

De conclusie van Vind haar

Vind haar is enorm goed geschreven! Het verhaal heeft een mooie spanningsopbouw en er wordt vanuit verschillende perspectieven vertelt. Hierdoor krijg je steeds meer inzicht in de achtergrond van het verhaal en de karakters. Tijdens het verhaal worden er steeds meer tipjes van de sluier gegeven, waardoor stoppen met lezen een uitdaging is.  Daarnaast is het ook nog eens doodeng! Dit boek is voor mij opnieuw een bevestiging van Lisa Gardner’s uitmuntende schrijfstijl. Ik ben en blijf fan! Dit boek is overigens onderdeel van de D.D Warren serie, maar prima als los boek te lezen. Al is het absoluut geen straf om eerst alle andere delen te lezen.

*Ik wil uitgeverij De bezige bij bedanken voor het recensie-exemplaar en en het interview dat ik mocht afnemen! 

Beoordeling