Tag: Recensie

Voor mijn verjaardag had ik Joe Speedboot gekregen. Een erg goed boek die ik al in mijn boekenkast had staan. Om die reden ging ik het boek ruilen. Omdat ik goede recensies over Vele hemels boven de zevende had gelezen, besloot ik voor dit boek te gaan. Ben ik ook zo lovend als de meeste recensies? Lees het hieronder.

De flaptekst

“Lou is twaalf, Eva zesendertig, Elsie tweeënveertig, Casper zesenveertig, en Jos eenenzeventig. Vijf mensen, met elkaar verbonden, vertellen hun verhaal. Over onverwacht geluk dat de dingen moeilijk maakt. Geheimen die te groot lijken. De complexe kunst van het jong zijn. Obstakels die bergen worden, amper te beklimmen. Over blijven proberen, tot waar geen mens meer verder kan.

In Vele hemels boven de zevende vechten vijf uiteenlopende figuren meer met zichzelf dan met elkaar in dit bestaan dat belachelijk mooi en geweldig lastig is, allemaal tegelijk. 
Griet Op de Beeck heeft een indrukwekkend debuut geschreven. Met prachtige zinnen en oorspronkelijke observaties creëert ze niet alleen intrigerende personages, maar schetst ze ook een treffend beeld van deze tijd.

Vele hemels boven de zevende is een veelstemmige roman, die je onmogelijk vrijblijvend kunt lezen. Geestig, pijnlijk en ontregelend herkenbaar. Deze schrijfster is gekomen om te blijven.”

Mijn eerste indruk

In het begin was ik nog niet onder de indruk. Ik moest wennen aan het taalgebruik – “ge” en “gij” en “zeveren”. Daarnaast miste ik nog echte spanning of diepte in het boek. Ik wilde gek genoeg wel telkens blijven doorlezen in het boek. Dat beloofde potentie!

Het verhaal

Het is een boek waarin vanuit 5 perspectieven wordt geschreven. Op deze manier maak je kennis met meerdere personages en verschillende leefwerelden. Het zijn 5 “gewone” mensen met elk een “elk huisje heeft een kruisje” verhaal. Ze zijn allemaal met elkaar verbonden en zij hebben ook hun eigen unieke levens.  Je leest naast hun eigen unieke verhalen ook wat ze over elkaar vinden.

Het verhaal is heel realistisch, het voelt als levensechte portretten. Het laat ook zien dat iedereen zijn eigen lasten te dragen heeft en hoe verschillend daarmee om wordt gegaan.

De personages

Ik vind het een goede keuze om personages te kiezen met verschillende leeftijden omdat dit zorgt voor andere leefwerelden en belevingswerelden. Ik vond Lou (waarvan ik heel lang dacht dat het een jongetje was tot dat het over rokjes ging) en Eva sympathiek. Bij de overige personages had ik dat gevoel wat minder. Ik vond het wel interessant om over hen te lezen.

Ik vind dat de karakters niet genoeg uitgediept zijn, wellicht omdat het er relatief veel zijn. Je leert de personages wel kennen, maar er blijven sommige dingen mysterieus gehouden. Dat was wat mij betreft jammer want daardoor voelde het alsof het nog niet helemaal af was. Juist omdat je zo meeleeft met de karakters wil je alles weten.

De conclusie van Vele hemels boven de zevende

Het verhaal moest op gang komen, maar uiteindelijk is dit een boek waarbij je alleen maar wilt doorlezen. Ik wil niet teveel verklappen, maar het einde is zo onverwacht en zo heftig dat het je echt raakt. Het is altijd een goed teken als een boek je echt kan raken, want dat gebeurt niet zomaar. Ik raad dit boek absoluut aan!

Beoordeling

Jaren terug heb ik het eerste deel van de millennium reeks Mannen die vrouwen haten van Stief Larsson gelezen. Het boek beviel mij destijds heel goed. Wat een spannende thriller! Toch heeft het bijna tien jaar geduurd voor ik het tweede deel oppakte. De reden? Ik heb in de tussentijd de films gezien en ik wil bij een boek nooit weten hoe het eindigt. Inmiddels ben ik 30+, vergeetachtig en weet ik dus het einde van het tweede en derde deel niet meer. Een prima timing om aan deel twee De vrouw die met vuur speelde te beginnen. Lees in deze recensie of ik het tweede deel net zo geweldig vind, als dat ik ooit het eerste deel vond.

De flaptekst

Twee tegenpolen, Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander. Hij is een charmante man en een kritische journalist, en uitgever van het tijdschrift Millennium. Zij is een jonge, gecompliceerde, uiterst intelligente vrouw met zwartgeverfd haar, piercings en tatoeages én ze is een hacker van wereldklasse.

Drie moorden, één avond. De slachtoffers zijn twee journalisten die aan een publicatie over mensensmokkel werkten, en de voogd van Lisbeth Salander. Op het moordwapen worden de vingerafdrukken aangetroffen van Lisbeth. Het hele politieapparaat komt in beweging, maar Lisbeth is onvindbaar. Blomkvist, overtuigd van Lisbeths onschuld, gaat langzamerhand een verband zien tussen de drievoudige moord en het artikel in wording over vrouwenhandel. Dan wordt een vriendin van Lisbeth ontvoerd door een motorbende. Salander laat het aankomen op een bloedige confrontatie met de onzichtbare bendeleider, Zala, een bekende uit haar verleden …

Mijn eerste indruk

Whoohoo! De vrouw die met vuur speelde begint direct met een heftig proloog. Mijn haren stonden overeind en ik was in opperste concentratie. En vroeg me af “Wat zou er in dit boek gaan gebeuren? Gaat het wel goedkomen met Lisbeth? Volgens mij zit ze echt flink in de problemen.” Daarna startte het boek met een flink minder heftig stuk; zon, zee en strand. Ik kon even bijkomen en me voorbereiden op alles wat nog zou komen. Ja, een heerlijk start!

Het verhaal

Seks trafficking, een Russische huurmoordenaar, moorden en meer! Net als het eerste boek is dit een volledig onderzoek-soort-van-boek.

Drie mensen zijn dood en de vingerafdrukken van Lisbeth Salander staan op het moordwapen. Hoe is Lisbeth in deze puinhoop beland? Kan Mikael Blomkvist haar naam wissen voordat de politie haar vindt? En wat heeft de situatie van Lisbeth te maken met een ontmaskering van de Zweedse seksindustrie waar twee van de moordslachtoffers aan werkten?

In tegenstelling tot de eerste boek heeft dit tweede boek niets met derden te maken, maar alles met Lisbeth Salander. Het is een persoonlijker verhaal dan het eerste deel en het vormt de kern van deze serie, namelijk Lisbeth. Er is veel nieuwe informatie over Lisbeth en ze wordt iets minder raadselachtig als we een glimp opvangen van haar lastige en duistere verleden.

Wat ik ervan vond

De vrouw die met vuur speelde is een regelrecht meesterwerk. De actiescènes, de constante spanning die zich voortdurend opbouwt om tot een enorm einde te leiden. Lisbeth, freaking, Salander, ze is misschien wel een van de beste en meest complexe personages waar ik ooit over heb mogen lezen. Introvert, extreem geniaal en gevaarlijk als het nodig is, ze is de belichaming van de formule voor het creëren van een super intrigerend personage.

De personages

Lisbeth is in dit boek wederom geobsedeerd door wiskunde, ze vat het op als een hobby en zelfs wanneer haar leven aan een zijden draad hangt, vindt ze de oplossing voor problemen. Ze is zo’n eigenaardige protagonist, ik voel me constant geïntrigeerd door haar. Verrassend genoeg is er minder Michael Blomkvist in dit boek dan in het eerste boek. Hoewel hij nog steeds een hoofdpersoon is voor het verhaal, neemt hij de rol van het secundaire personage over in plaats van de eerste. In het geheel van het boek ontmoeten Blomkvist en Salander elkaar bijna nooit. Blomkvist is nog steeds de mannelijke man met de sterke persoonlijkheid, die eeuwig nieuwsgierig is naar ieder detail. Ik ben tien jaar later nog steeds fan van hem.

De conclusie van De vrouw die met vuur speelde

Dus, samenvattend zal ik toegeven dat ik dit tweede deel beter vind dan het eerste deel. Dit is vanwege de meer persoonlijke verhaallijn die de auteur Stieg Larsson volgt. Hierdoor is het boek op sommige punten misschien wel minder spannend dan het eerste deel. Ik ben oprecht benieuwd naar het derde deel! Wie heeft alle delen al gelezen?

Beoordeling

Salam Europa! had ik gekregen voor mijn vorige verjaardag. Ik was begonnen in het boek, maar ben toen toch andere boeken gaan lezen. Ik kwam namelijk niet helemaal in het verhaal, maar ik wilde het onlangs toch weer een kans geven. Nou ik kan je vertellen, dat was een goede keuze! Lees hieronder waarom.

Flaptekst

Sjeed Djamal, docent oriëntalistiek aan de Universiteit van Amsterdam, woont al lange tijd in Nederland. Op een dag krijgt hij een reisboek in handen van een Perzische sjah, die in de negentiende eeuw door Europa reisde. Sjeed Djamal vindt het fascinerend. Nieuwsgierig besluit hij om deze reis zelf te maken, met een afstand van anderhalve eeuw.

Samen met zijn student Iris wijdt hij zich aan de geschriften van de sjah en zijn medereizigers. Hij ziet hoe de sjah dwars door Europa reist, en zelfs door België en Nederland. Op die manier volgt hij de reusachtige karavaan van de sjah die steeds dieper het continent in trekt. Gaandeweg dringt de geschiedenis, maar ook het heden van Europa, steeds dieper tot Sjeed en zijn assistente door.

Salam Europa!, de nieuwe, grote roman van Kader Abdolah, is een boek over nieuwsgierigheid en belangstelling voor de ander. Het is een overrompelende roman, over de schoonheid en de betekenis van het over de grenzen kijken, waarin realiteit en verbeelding door elkaar lopen. Tegelijk is dit boek een vertelling over het heden, waarin Kader Abdolah de gebeurtenissen van nu, rondom de immigratie en de terreur, op een onvergelijkbare manier in zijn verhaal verweeft, wat het een hoogst actuele roman maakt. 

Het verhaal

Salam Europa! bevat korte hoofdstukken, waardoor je ook gemakkelijk tussendoor even een hoofdstukje kan lezen. Het wisselt Kader’s eigen verhalen af met de verhalen over de sjah. Ik vond het origineel dat Kader soms ook heel spontaan schreef wat hij op dat moment aan het doen was, bijvoorbeeld dat hij de nieuwste Macbook had gekocht en nu aan het schrijven was in een café. Hoe dieper je in het boek komt, hoe meer je wordt meegezogen totdat je alleen nog maar wilt verder lezen.

De reis door Europa heeft de sjah destijds echt gemaakt. Het leuke is dat je daardoor zelf ook een beetje meereist naar alle plekken waar hij naartoe ging. Het is echt gaaf om te lezen dat de sjah Bismark en andere grote (politieke) figuren uit de geschiedenis heeft ontmoet. Zo krijg je ook een klein kijkje in het privéleven van koningin Victoria, de schilder Monet en ga zo maar door. De verwondering van de sjah over hoe het leven verschilt van zijn leven in Perzië is interessant.

De karakters

Ik heb een diep respect gekregen voor Kader Abdolah (of Sjeed Djamal). Hij is als vluchteling naar Nederland gekomen en schrijft nu zo prachtig in het Nederlands. Ik heb bewondering voor hoe hij zoveel van zijn leven heeft kunnen maken, nadat hij zoveel heeft meegemaakt. Hoe meer je zijn persoonlijke verhalen leest, hoe meer de bewondering en het respect groeit.

Mijn mening over de sjah is verdeeld. Omdat het voelt alsof je met hem op reis bent, begin je hem ook te waarderen. Ondanks zijn harem, ondanks zijn opvatting over vrouwen, ondanks zijn gedrag tegenover Banoe (hier ga ik maar niet te diep op in om spoilers te voorkomen) en ondanks dat hij in “wij-vorm” praat als hij alleen zichzelf bedoeld.

De sjah is zoals je van een sjah zou verwachten egocentrisch, maar doordat je zijn diepe gedachten leest kun je wel verklaren waar dat vandaan komt. Het is dan ook een buitengewoon goed uitgewerkt karakter, het is duidelijk dat Kader Abdolah uitgebreid onderzoek heeft gedaan.

Wat ik er van vond

In één woord: geweldig! Ik raad Salam Europa! aan iedereen aan omdat het zoveel verschillende facetten heeft. Het is een historisch boek, het is een reisboek, het is een actueel boek door de delen over Kader Abdolah en het is een goed geschreven boek.

Dat Kader Abdolah zelf ook een vluchteling is geweest en nu zulke goede boeken schrijft en universitair docent is geeft een extra dimensie aan het boek, het heeft iets aandoenlijks. Voor mij voelde het alsof hij Europa met het Midden-Oosten wilde verbinden. Het boek heeft iets verzoenends, verbindend.

Conclusie van Salam Europa!

Ga dit boek lezen! Ga op reis met de sjah en leer ondertussen een klein beetje over Kader Abdolah zelf. Ik vond het echt een heel gaaf boek en ik ben heel blij dat ik het weer opgepakt had. Kader’s schrijfstijl is leuk en toegankelijk, het leest vlot weg en de combinatie in het verhaal is gewoon simpelweg gaaf.

The Amsterdam Confessions of a Shallow Man heb ik een aantal jaar geleden aan mijn vriend cadeau gegeven. Hij is zelf als student naar Nederland gekomen en herkende zich in de blogs van de auteur. Tijdens de verhuizing kwam dit boek weer bovendrijven en kreeg hij officieel een plekje in de boekenkast. Afgelopen maand was het dan eindelijk zo ver, het boek werd voor het eerst opengeslagen. Lees in deze recensie of het boek net zo grappig is als de Facebookpagina en de blog.

De flaptekst

Het boek is alleen in het Engels vekrijgbaar, vandaar een Engelse flaptekst.

“A month in the life of Amsterdam’s shallowest man. A cautionary tale of fine dining, visits to strip clubs, the red light district, dating, fashion and the vanity of the shallow man.

”I have 15 tailor made suits and over 50 shirts that I can wear for work. To ensure that I don’t repeat the same combinations too often, I keep a spreadsheet that notes which suits were worn with which shirts and ties on which day.”

Meet Simon Woolcot, named Amsterdam’s shallowest man by his best female friend, he’s out to prove her wrong by keeping a diary of his life for a month. Follow his adventures in fine dining, exclusive fashion, strip clubs, male grooming, the red light district and his never ending love of women. One legged hit men, organised crime, and Dutch culture all come under the microscope of a shallow man, a sinner that commits all seven deadly sins. From Lust to Greed, from Gluttony to Wrath, during the four week period featured in the diary.

Based on the controversial and popular Blog, the Amsterdam Confessions of a Shallow Man. The book provides insights into Amsterdam through the eyes of a spoiled Expat. Learn the answers to such critical questions as why do so many Dutch people wear denim and brown shoes? Why are Dutch women so loud? How to navigate the Dutch dating scene. Is it possible to take Taxi’s in Amsterdam and not be ripped off?”

Mijn eerste indruk

Oké, de eerste tien pagina’s voelen te gemaakt. Het grappig zijn ligt er naar mijn mening te dik bovenop. Je hebt boeken die humor bevatten omdat het onderdeel uitmaakt van het verhaal. Maar je hebt ook boeken die zijn geschreven om het grappig zijn. Bij dit boek is het tweede helaas het geval. De aangehouden structuur van een dagboek voelt ook nep aan. Niet elke dag in het leven van een expat kan alleen maar grappen bevatten, toch? Er moet meer zijn… De komediant achter de verhalen krijg je absoluut te zien, maar het leven van een expat in Amsterdam wordt niet geheel inzichtelijk gemaakt. Een gemiste kans.

Het verhaal

De elegant geklede en perfect verzorgde “Shallow Man” deelt een maand lang zijn dagboekaantekeningen met zijn lezers. En wat een maand is het. Niets en niemand is veilig voor zijn scherpe waarnemingen, variërend van zijn collega’s op het werk, collega expats tot een rondje over de Wallen. Ik ben zelf Amsterdammer en ik kan waarderen hoe zijn observaties van de Nederlanders en de stad zijn.

Wat ik ervan vond

Taaltechnisch zit de The Amsterdam Confessions of a Shallow Man enorm slecht in elkaar. Het zou door een basisschoolleerling geschreven kunnen zijn. Het is een beetje zo’n “en toen ging ik naar de kapper, en toen ging ik eten, en toen ging ik drinken, en toen was ik dronken…ennnn toeennn viel ik in de gracht geval.” Los van het “en toen-gehalte” is de auteur soms oprecht grappig. Gelukkig maar, want als hij niet grappig zou zijn in een grappig boek, dan zou het pas echt een mislukt project zijn. Eerlijk gezegd duurde het een tijd voor ik het boek uit had. Best raar want het is het dunste boek dat ik ooit gelezen heb. Het kon me oprecht echt niet boeien… Wel ben ik het met hem eens dat Nederlanders oprecht een beetje gek zijn. 😉

De conclusie van The Amsterdam Confessions of a Shallow Man

Sommige delen voldoen en zijn grappig, maar slechte grammatica en herhaalde grappen en acties maken de hele ervaring saai. Dit is dan ook voor het eerst dat er op Book Barista een boek wordt beoordeelt met maar 1 kop koffie. Mijn advies voor als je iets grappigs wilt lezen? Zoek verder. Zijn blog en Facebookpagina zijn trouwens zo nu en dan wel grappig om te lezen tijdens je koffiepauze op werk.

Beoordeling

Pride and Prejudice is echt zo’n boek waar iedereen wel eens van gehoord heeft of de film heeft gezien. Ik had al lang het voornemen om een boek van Jane Austen te lezen, maar het was er nog niet van gekomen. Tijdens mijn weekend in Parijs zag ik dit mooie exemplaar, geïllustreerd door Rubén Toledo, liggen in boekhandel Shakespeare and Company. Ik kon niet anders dan het boek aanschaffen en me thuis urenlang onderdompelen in een verhaal dat al op 28 januari 1813 voor het eerst is gepubliceerd. Lees in deze recensie of dit literaire uitje terug in de tijd mij is bevallen.

De flaptekst

“Voor de vijf dochters van de familie Bennet bestaat er maar één carrière: het huwelijk. De komst van twee rijke, knappe en huwbare jongemannen veroorzaakt dan ook de nodige opwinding in de familie en de sociale omgeving. Als Elizabeth voor het eerst kennismaakt met de begeerlijke vrijgezel Mr. Darcy, vindt ze hem arrogant en verwaand; hij lijkt onverschillig te staan tegenover haar mooie verschijning en levendige geest. Wanneer ze ontdekt dat Darcy betrokken is bij de moeizame relatie tussen zijn vriend Mr. Bingley en haar geliefde zus Jane, is ze vastbesloten een nog grotere afkeer voor hem te ontwikkelen. Met snedige humor ontleedt Jane Austen feilloos de mores van de Britse upperclass aan het eind van de achttiende eeuw. De botsing tussen trots en vooroordeel en tussen sociale mobiliteit en starre hiërarchie is nooit ontroerender en komischer beschreven.”

Mijn eerste indruk

“Ho stop wacht, ho! Ik moet deze pagina nog een keer lezen…” Dit heb ik drie keer gedacht bij de eerste tien pagina’s. Ik moest oprecht even wennen aan de schrijfstijl van Jane Austen. Vond ik dit leuk? Nee man, ik vond het reten irritant. Maar goed, ik bedoel we hebben het hier over Jane Austen, dit moet goed zijn. Ik geef niet op en lees verder. Al moet ik elke pagina drie keer lezen. Wat een bevalling… 😉

Het verhaal

Het leven van de vijf dochters van de familie Bennet rond 1800 komt met zoveel dwaze regels, zoveel dwaze verwachtingen en zoveel onzekerheid. De enige zekerheid die de vijf jonge dames hebben is dat ze moeten trouwen. Trouwen doe je namelijk om je sociale status hoog te houden, ongeacht gevoelens die ermee gemoeid zijn. Trouwen doe je alleen met iemand van je eigen of een hoger niveau en klassenstructuur. Het hele verhaal draait hier dan ook om. Maar hoe zit het met liefde? Hoe zit het met passie? Moeten liefde en passie geblust worden wegens allesomvattende regels en verwachtingen.

Wat ik ervan vond

Na mijn eerste matige eerste indruk van Pride and prejudice werd het niet direct veel beter. Het irriteerde me oprecht dat er zoveel verschillende personages waren, het verhaal langzaam op gang kwam en ik maar geen vat kon krijgen op de verhaallijn. De eerste honderd pagina’s vond ik zelfs een beetje lichtzinnig en oprecht saai. Ik heb het boek weggelegd tot ik de week erop een dag geen afspraken had en alleen thuis was. Ik ben er anders in gaan staan en tijdens het lezen van elke pagina bedacht ik me “dit is in 1813 geschreven”. Het is mij een raadsel waarom dit het verschil maakte, maar vanaf pagina 100 vond ik het verhaal betoverend. Ik denk dat het een 1813 vs 2018 cultuurschok was waar ik aan moest wennen. Austen’s schrijfstijl is verrukkelijk! Alleen een goede schrijfstijl zorgt niet direct voor een novel. De meerwaarde van Jane Austen’s boek Pride and prejudice ligt in de geloofwaardigheid van haar personages, hun ijdelheden, eigenaardigheden en tekortkomingen. Het verhaal is zo geschreven dat haar waarnemingen van “de mens” beeldig worden beschreven.

De personages

Mr Collins was de eerste personage die mij verwonderde. Zijn persoonlijkheid is verschrikkelijk en tegelijkertijd geweldig. Op de een of andere manier vond ik hem enorm sympathiek. Vanaf het moment dat ik fan werd van Mr Collins begon ik ook meer van de rest van de personages en de verhaallijn te houden. Richting het einde van het verhaal leefde ik met alle personages mee en zat ik geregeld om ze te lachen.

De conclusie van Pride and prejudice

Ik moet toegeven dat ik officieel geen fan ben van boeken die voor 1900 geschreven zijn. Dit is een absolute tekortkoming van mij want deze boeken zijn vaak zo mooi. Ik ben simpelweg niet in de wieg gelegd voor verhalen die langzaam op gang komen. Pride and prejudice is het eerste boek waarbij ik het tot het eind heb volgehouden en er oprecht van heb genoten. Mijn conclusie is dat je mij vanaf nu bij de fanbase van Jane Austen kunt rekenen. Ik ben benieuwd naar haar andere boeken. Alhoewel ik nu wel eerst even een snelle en spannende thriller ga lezen die na 2000 is geschreven. 😉

Beoordeling

Ik bestelde The little Paris bookshop van Nina George om tijdens mijn kerstdagen in Parijs te lezen. Ik ben gek op boeken en dit was mijn eerste bezoek aan Parijs, een beter passend boek bij deze situatie bestaat toch niet? Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Op een prachtig gerestaureerd schip aan de Seine runt Jean Perdu een boekhandel; of liever gezegd een ‘literaire apotheek’, want deze boekhandelaar bezit een zeldzame gave om te ontdekken welke boeken de verontruste zielen van zijn klanten zullen kalmeren.

De enige persoon die hij niet kan genezen, lijkt hijzelf. Hij heeft een gebroken hart sinds een nacht, eenentwintig jaar geleden, dat de liefde van zijn leven Parijs ontvluchtte en een handgeschreven brief achterliet. Een brief die hij nooit heeft durven lezen.De komst van een raadselachtige nieuwe buurman in Jean Perdu zijn excentrieke appartementsgebouw aan de Rue Montagnard inspireert hem om zijn hart te openen, de drijvende boekwinkel te ontvluchten en op weg te gaan naar de Provence, hij gaat op zoek naar het verleden en zijn geliefde.”

Eerste indruk

De romantiek druipt er in The little Paris bookshop vanaf. En ik vind het heerlijk! Heel soms is er niets fijner dan weg te zwijmelen in het rijke liefdesleven en omvangrijke liefdesverdriet van een hoofdpersonage. Tel daar het romantische decor van Parijs bij op en je hebt een heerlijk boek voor tijdens de kerstdagen.

Het verhaal

Jean Perdu is vijftig jaar oud. Hij woont in een appartementencomplex met een interessante verzameling van andere huurders. Dit is de plek waar Jean Perdu veel herinneringen heeft aan de liefde van zijn leven; Manon.

Perdu is de eigenaar van The Literary Apothecary, een boekenboot op de Seine in Parijs. Zijn klanten (of misschien zijn ze patiënten) profiteren van zijn unieke vaardigheden, zijn buitengewone inzicht en intuïtie, in het verstrekken van precies de juiste literaire remedie voor “talloze, ongedefinieerde aandoeningen van de ziel”. Hij is er van overtuigd dat wat je leest op de lange termijn belangrijker is dan de man met wie je trouwt!

De komst van een nieuwe huurder Catherine, zet een reeks gebeurtenissen op gang die bij Perdu een kamer in zijn hart opent. Kort daarna vormt de inhoud van een 21 jaar oude ongeopende liefdesbrief de aanzet tot veranderingen. Perdu verlaat hierdoor abrupt zijn schip en reist, onvoorbereid, via de Seine naar de Provence, zijn geschiedenis achterna.

Wat ik ervan vond

The little Paris bookshop is prachtig geschreven. Ik vond de quotes en verwijzingen naar andere boeken echt geweldig! Nina George weet het verhaal over Jean Perdu zijn leven en liefde prachtig neer te zetten. Soms is het misschien wel een beetje te sentimenteel. Maar zo tijdens mijn kerst in Parijs vond ik dat helemaal niet verkeerd! Het meest krachtige onderdeel van het verhaal vind ik dat het naast liefde ook draait om the power of books. Ik ben nu eenmaal gek op boeken die over boekenwinkels gaan! Perdu’s altijd vermakelijke en soms humoristische gedrag heeft ervoor gezorgd dat ik me tijdens dit verhaal enorm vermaakt heb. Het enige minpunt is dat het boek meer over Perdu’s liefdesleven ging, terwijl ik had gehoopt dat het nog veel meer over boeken zou gaan.

De conclusie van The little Paris bookshop

Nina George’s lyrische eerbetoon aan liefde, literatuur, mensen en leven was een voorrecht om te lezen. Ik heb me enorm vermaakt! Een warmhartig, soms sentimenteel verhaal over het loslaten van de oude liefdes om ruimte te maken voor een nieuwe liefde.

Beoordeling

De Horlogemaker van Londen van Natasha Pulley stond inmiddels al even op mijn leeslijst en in mijn boekenkast. De cover is zo prachtig dat ik er in het voorjaar verliefd op werd. Maar het boek gaf me een echt wintergevoel, dus moest hij even wachten tot december.

De flaptekst

“Wanneer Thaniel Steepleton thuiskomt van zijn werk vindt hij een gouden zakhorloge op zijn kussen. Dit horloge redt een paar maanden later op wonderlijke wijze zijn leven. Gefascineerd door het zakhorloge gaat Thaniel op zoek naar de maker ervan. Dit blijkt Keita Mori te zijn, een eigenzinnige Japanse immigrant. Hij laat Thaniel kennismaken met een fantastische wereld van uurwerken, muziek en mysterie. Het lijkt allemaal onschuldig, maar een reeks van onverklaarbare gebeurtenissen doet Thaniel vermoeden dat er meer is dan hij op het eerste oog kan bevatten. Wanneer Grace Carrow in hun leven komt, raakt alles in een stroomversnelling. Thaniel wordt heen en weer geslingerd tussen zijn liefde voor de één en zijn loyaliteit aan de ander.”

Eerste indruk

Wat zou je van een versie vinden waarin “Sherlock” een kleine helderziende Japanse samoerai en horlogemaker is met een Lincolnshire-accent? En wat als zijn “Watson” een vijfentwintig jaar oude Whitehall-telegraafmedewerker is die zijn muzikale aspiraties opgaf vanwege een acuut geval van synesthesie? En “Mary Watson” een Oxford-geschoolde wetenschapper is met een voorliefde voor verkleden in herenkleding. Denk je dat je dat leuk vindt?

Laat me dat voor je beantwoorden. Ja! Ja, dat zou je ge-wel-dig vinden. EN ik dus ook! Man, wat is dit goed bedacht. Ik was er direct van overtuigd dat dit net zo goed moest zijn als de cover. Oké, dit is niet echt een verhaal van Sherlock Holmes. Maar het is het zo goed als, dat bedoel ik respectvol in elk opzicht.

Het verhaal

Thaniel is een klerk bij de overheid. Dat baantje vind hij eigenlijk wel prima, alhoewel hij eigenlijk veel beter zou kunnen. Hij maakt eigenlijk niet heel veel bijzonders mee in zijn dagelijks leven. Op een dag vindt hij een heel mooi horloge en gaat hij op zoek naar de maker van het horloge. Dit blijkt Keita Mori te zijn, een Japanse immigrant met een nogal mysterieus en bijzonder rijk verleden. Thaniel komt steeds meer over hem te weten en Keita Mori stimuleert Thaniel op zijn eigen bijzondere  manier om zijn passies te ontdekken. De vriendschap neemt een steeds intensere en mooiere vorm aan! Maar dan komt Grace in het spel en is niets meer wat het lijkt. Er zijn geen toevalligheden meer, vriendschap komt in een ander daglicht te staan. Eigenlijk lijkt het allemaal een groot complot te zijn. Maar wat? En wie zit er precies achter…?

Wat ik ervan vond

Ik vond de sfeer van De horlogemaker van Londen heel bijzonder. Het speelt zich af in Victoriaans Londen gedurende een vrij chaotische tijd vol terrorisme en ontwikkeling. Een periode waarin mensen geen gejaagde tweets of appjes naar elkaar sturen, maar communiceren via verzonden telegrammen. Ik vind het heel tof dat via de horlogemaker er een soort mysterie en iets futuristisch in het boek is verwerkt. Daarnaast wordt de atmosfeer van het Victoriaanse tijdperk in Londen liefdevol beschreven. Normaal ben ik niet zo gek op historische romans, maar De Horlogemaker van Londen heeft me op dit gebied intens verrast. Het bestaat uit zoveel meer dan alleen en historische roman!

De personages

De personages in De Horlogemaker van Londen zijn betoverend en geloofwaardig – aan het einde was ik verliefd op hen allemaal. Met name hoofdpersoon Thaniel wordt mooi beschreven. Hij lijkt in eerste instantie nogal burgerlijk, maar kijkt nét even wat anders tegen het dagelijkse leven dan anderen. Keita Mori is vergeleken met Thaniel heel mysterieus en eigenzinnig! Zijn karakter brengt spanning en afwisseling in het verhaal. Ook het pragmatische karakter van Grace wordt indrukwekkend geschetst; het maakt haar niet je lievelingskarakter in dit boek, maar je zult haar er wel om bewonderen.

De conclusie van De horlogemaker van Londen

De horlogemaker van Londen van Natasha Pulley is een verhaal over liefde, verlangen, erkenning en acceptatie tegen het decor van Victoriaans Londen. Het verhaal heeft het allemaal: spanning, geschiedenis, fantastische elementen en een meeslepende stijl. Ik aarzel om meer te zeggen, want ik vrees dat ik dan alle verassingen en pret voor jullie bederf! Je zal tijdens het lezen niet op het puntje van je stoel zitten uit pure spanning, het is namelijk geen typische pageturner. Het is meer een enorm uniek en fantasievol verhaal waarbij je jezelf in een andere wereld waant. Kortom het is gewoon een echte must read!

Beoordeling

Afgelopen zomer kreeg ik van mijn lieve vrienden Magiel en Tessa een doos vol boeken. Blijer kan je me natuurlijk niet maken. Er zaten ook nog eens echte pareltjes bij. Een van de boeken was Voor ik ga slapen van Sj Watson. Ik had nog nooit van het boek en de schrijver gehoord, maar de flaptekst trok direct mijn aandacht. Toen ik tijdens een treinrit naar Amsterdam begon te lezen, zei een man die naast me zat: “Dat is echt een geweldig boek, ik vond het zo spannend!”. Dit maakte mij natuurlijk enorm nieuwsgierig. Lees in deze recensie of ik het met mijn medepassagier eens ben.

De flaptekst

“Voor ik ga slapen is het ijzersterke psychologische thrillerdebuut van internationaal bestsellerauteur SJ Watson. Elke ochtend als Christine wakker wordt zijn haar herinneringen gewist. Haar geheugen is aangetast door een ernstig ongeluk. Elke ochtend moet iemand haar vertellen wie ze is. Hierdoor is ze volledig afhankelijk van haar man Ben, met wie ze al 22 jaar getrouwd is. Dankzij haar dagboek, dat ze op advies van de dokter bijhoudt, ontdekt ze dat Ben haar niet alles vertelt…”

Eerste indruk

Oké, ik moest oprecht even wennen. Een vrouw die elke dag wakker wordt staat natuurlijk elke ochtend voor hetzelfde raadsel en avontuur. Als auteur moet je dat natuurlijk duidelijk maken. Ik had daarom al vrij snel het gevoel dat er veel herhaling zou zijn. Dat was in het begin van het boek dan ook direct het geval. Ik was daarom niet direct enthousiast over het boek.

Het verhaal

Stel je voor dat je elke ochtend wakker wordt en niet weet waar je bent, wie er naast je ligt en hoe het komt dat je er vijfentwintig jaar ouder uit ziet. Het overkomt Christine elke dag. Door een ongeluk is zij haar geheugen verloren. De enige houvast in haar leven is haar echtgenoot Ben. Hij vertelt haar elke dag wie hij is en wie zij is, hoe haar leven eruit ziet en wat er is gebeurd. In de badkamer hangen foto’s van hen samen en deze zijn voor Christine het bewijs dat wat Ben haar vertelt, waar is. Dan wordt ze echter gebeld door dr. Nash, een dokter die haar al enige tijd helpt. Hij vertelt haar dat ze een dagboek bijhoudt, en raadt haar aan deze te lezen. Wat ze hierin ontdekt is ronduit schokkend.

Het dagboek begint met het onderschrift ‘Ben is niet te vertrouwen’ en langzaam maar zeker komt ze erachter dat Ben tegen haar liegt. Maar waarom? Is het wel een ongeluk geweest waardoor ze haar geheugen kwijt is of hebben de beangstigende herinneringen aan een hotelkamer er iets mee te maken…?

Wat ik ervan vond

In dit verhaal speelt de angst niet te weten wie je bent de hoofdrol. Wie ben ik, wie is die man naast mij in bed, is dit lichaam van mij? – is verdienstelijk neergezet in deze psychologische thriller. Gelukkig verzandt het verhaal niet in overbodige wetenschappelijke verhandelingen. De eerste uitdaging die de schrijver aangaat, is het schrijven van het boek vanuit het perspectief van Christine. De ik-vorm werkt vaak heel goed, maar in dit geval kleeft er een nadeel aan. Omdat Christine zich iedere ochtend moet inlezen in haar verleden, wordt er veel herhaald en dat maakt het verhaal soms langdradig. Mooi vond ik dat je kijkt tijdens het hele verhaal met Christine over haar schouder mee en voelt alle emoties die zij voelt. Je kijkt met haar in de spiegel en je ziet niet meer dan zij ziet… hoe graag je ook meer zou willen zien. De vraag “Wie heeft dit haar aangedaan?”, zorgde bij mij voor nieuwsgierigheid. Heel langzaam kom je erachter wat er met haar gebeurd is en dat leidt tot een spanning die heel erg geraffineerd wordt opgebouwd. Bij zo’n schrijfstijl ben ik gewend dat het verhaal met een enorm heftig plot eindigt. Bij Voor ik ga slapen is dit alleen niet het geval. Het verhaal gaat absoluut niet uit als een nachtkaars, maar voorspelbaar is het wel.

De conclusie van Voor ik ga slapen

De manier waarop Js Watson de frustraties, de angsten, de twijfels, het verdriet, het ongeloof, de hoop en het verlangen naar liefde beschrijft is meeslepend en dat is voor mij dan ook de kracht van het boek.

Voor ik ga slapen is verfilmd met in de hoofdrollen Nicole Kidman en Colin Firth! Deze film ga ik dan ook vandaag kijken.

Beoordeling

Jojo Moyes, wie heeft er nog geen boek van haar gelezen?! Ik ben absoluut fan! Haar verhalen pakken me altijd enorm en ik heb meer dan eens een traantje gelaten. Via de Minibieb op de Campus in Diemen zuid kreeg ik een aantal maanden geleden het boek De laatste liefdesbrief van deze auteur in handen. Vol verwachting begon ik aan het boek. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Als de jonge journaliste Ellie in De laatste liefdesbrief van Jojo Moyes door de archieven van de krant snuffelt op zoek naar een goed verhaal, stuit ze op een brief uit 1960 waarin een man aan zijn geliefde vraagt haar echtgenoot voor hem te verlaten. Het raakt een gevoelige snaar bij Ellie â zelf verwikkeld in een relatie met een getrouwde man en ze gaat op zoek naar het verhaal achter deze brief.

In 1960 wordt Jennifer wakker in een ziekenhuis na een auto-ongeluk. Ze kan zich niets herinneren, van haar man, haar vrienden, wie ze was. Als ze thuiskomt ontdekt Jennifer een verborgen liefdesbrief en ze begint een zoektocht naar de man voor wie ze alles wilde opofferen.”

Eerste indruk

Tja, dat ging even he-le-maal de mist in. Ik ben dus echt fan van Jojo Moyes, maar aan dit boek ben ik niet één, niet twee maar zelfs 3 keer begonnen. Niet omdat ik het begin zo goed vond, dat ik het drie keer wilde lezen, maar puur en alleen omdat ik er niet in kwam. Sterker nog, toen ik het boek voor de derde keer begon te lezen kon ik me de teksten niet herinneren. Bij de derde keer raakte ik wel enigszins enthousiast genoeg om door te lezen. Van een soepele start kunnen we dus niet spreken.

Wat ik ervan vond

Het boek begint met een proloog over Ellie en gaat dan terug in de tijd om Jennifers verhaal te vertellen. Ik vond het daarom lastig om te begrijpen wie nu wie was en wanneer zich wat precies afspeelde. Er wordt ook vanuit meerdere perspectieven geschreven en niet alles lijkt in het begin op elkaar aan te sluiten. Hierdoor voelde het verhaal onsamenhangend aan. Op het moment dat het verhaal startte met het leven van Jennifer, kon ik eindelijk de draad van het verhaal volgen en leefde ik intens mee met Jennifer. Sterker nog, haar liefdesverhaal en de geschreven liefdesbrieven zijn prachtig! Op het moment dat ik zo graag wilde weten hoe Jennifer haar liefdesaffaire verder zou gaan, switchte het verhaal terug naar Ellie. Mooi kut, om het zo maar even te zeggen, want ik was Ellie al lang weer vergeten… De verhalen van beide personages komen uiteindelijk via een plottwist bij elkaar.

De personages

Er komen enorm veel personages in De laatste liefdesbrief voor, eigenlijk te veel als je het mij vraagt. Er zijn maar twee personages die noemenswaardig zijn. Een van hen is Jennifer, dit is een krachtige vrouw waar de elegantie en rijkdom vanaf spat. Een vrouw waar andere vrouwen jaloers op zijn, maar die zelf diep ongelukkig is. De zoektocht naar haar zelf en naar haar verloren liefde vormen een prachtige invulling van het verhaal. Ellie, is als personage voor mij nog steeds een onbekende vrouw die geen enkele indruk heeft achtergelaten. Wellicht is ze dus toch niet zo noemenswaardig.

De conclusie van De laatste liefdesbrief

Moyes heeft met De laatste liefdesbrief een mooi, maar tragisch en romantisch verhaal geschreven. Het was niet nodig om een verhaal te schrijven over Ellie en een verhaal over Jennifer. Het liefdesverhaal en de liefdesbrieven van Jennifer zijn an sich al prachtig. Ik ben er dan ook van overtuigd dat Jojo Moyes het hierbij had moeten laten en Ellie volledig uit het verhaal had moeten laten. Ondanks de moeilijk start heb ik van sommige stukken uit het verhaal genoten. Jojo heeft naar mijn mening betere verhalen geschreven. Een voetnoot is wel dat dit boek voor het eerst in 2010 is uitgebracht en dus voor haar bestsellers is geschreven. Ze is met de jaren dus absoluut beter geworden in haar werk!

Beoordeling

Het is inmiddels bekend dat ik het heerlijk vind om soms een chicklit vol humor en romantiek te lezen. Het is gewoon zo leuk om soms hardop te moeten lachen bij het lezen van alledaagse dingen die je bekend voorkomen! Binnen dit genre heb ik zo mijn favoriete auteurs en één daarvan is Sophie Kinsella. Deze zomer was het tijd voor haar boek Hou je mond!. Ja ik weet het, het is absurd dat ik dit boek nog niet eerder gelezen heb, maar ik heb Kinsella nog niet zo heel lang geleden ontdekt. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Emma heeft, zoals alle jonge vrouwen ter wereld, een paar geheimpjes. Voor haar ouders, voor haar vriend en voor haar collega’s. Zo werd ze ontmaagd in de logeerkamer terwijl haar ouders een film zaten te kijken, vindt ze haar vriend Conner een beetje op Ken lijken, die van Barbie, en geeft ze de plant van een irritante collega bijna dagelijks sinaasappelsap.

Als ze tijdens een paniekaanval in het vliegtuig al haar geheimen vertelt aan de wildvreemde, aantrekkelijke man die naast haar in het vliegtuig zit, schaamt ze zich diep. Gelukkig hoeft ze hem nooit meer onder ogen te komen. Tenminste, dat denkt ze…”

Eerste indruk

Zoals ik van Sophie Kinsella haar boeken gewend ben, begint ook dit boek grappig. Wel moet ik bekennen dat ik niet direct hardop moest lachen, maar het was wel weer een start waarbij ik dacht; “O, jeetje! Waar is deze hoofdpersoon in verzeild geraakt?!”. Absoluut vermakelijk!

Het verhaal

Hou je mond! gaat over de 25 jaar oude onhandige, dwaze en ongemakkelijke Emma. Een vrouw die altijd in de meest beschamende situaties terecht komt en zich red met leugentjes om bestwil. Emma denkt dat haar leven nooit beter zal worden dan wat het nu is en iedereen lijkt het beter te hebben. Gelukkig heeft ze wel de knapste liefste en meeste slimme vriend. Ja, Connor is oprecht de leukste man ter wereld! Dat is dan ook het enige waar ze heel blij mee is… Tijdens een vlucht waarbij er hevige turbulentie is en Emma denkt de vlucht niet te overleven. Spuwt ze elk van haar diepste en donkerste geheimen uit bij een vreemdeling. Is dit wel zo verstandig? Wat als sommige van haar geheimen toch uit komen? En wat zal Connor hiervan denken?

Wat ik ervan vond

Hou je mond! is heerlijk om tussendoor weg te lezen en om lekker bij te ontspannen. Ik moet eerlijk bekennen dat het ontspannen volledig gelukt is! Er was alleen wel een minpunt, het boek was minder grappig dan ik van te voren had verwacht. Emma is een grappig personage die oprecht een lach op mijn gezicht toverde. Ook het idee dat al je leugens binnen een poep en een scheet op straat kunnen liggen is interessant. De verhaallijn zelf vond ik alleen niet zo boeiend en zeker niet zo hilarisch als dat ik van Sophie Kinsella haar andere verhalen gewend ben. Wel laat Sophie Kinsella ook in dit boek weer zien hoe goed haar stijl is! Ze neemt je helemaal mee in het verhaal en ze zorgt er altijd voor dat de personages als je beste vrienden voelen. Een vleug humor ontbreekt daarnaast nooit!

De personages

Emma is een heerlijk chaotisch mens. Het is echt zo een vrouw waar je wijn mee wilt drinken en uren mee wilt kletsen. Ze zorgt voor vermaak in het boek. Haar vriendinnen zijn allemaal heel gezellig, maar hebben slechts een bijrol in het verhaal en hun karakters en geschiedenis zijn dan ook niet heel uitgebreid beschreven. Haar vriend Connor… tja wat moet ik over Connor zeggen? Ondanks dat Emma gek op hem denkt te zijn, vond ik hem een beetje een zachtgekookt ei. De man in het vliegtuig daarentegen, was helemaal “my cup of tea”. Wat een kerel!

De conclusie van Hou je mond!

Al met al is het fijn verhaal. Ik heb me vermaakt, ik heb met een glimlach op mijn gezicht gezeten en ik vond het heerlijk om een paar uur lang in het leven van Emma te duiken. Toch vond ik Hou je mond! Niet zo goed als de boeken uit de Shopaholic-serie.

Beoordeling