Tag: Recensie

Norwegian Wood had ik al járen in mijn kast staan. Ik was een keer begonnen met lezen, maar ik vond het wat saai. Ik besloot nu toch het hele boek te gaan lezen. Hoe was het boek uiteindelijk? Lees het hieronder!

De flaptekst

Toru Watanabe is een eerlijke, stille en buitengewoon serieuze jonge student in Tokio. Hij is dol op een mooie jonge vrouw genaamd Naoko. Hun wederzijdse liefde wordt getekend door de tragische dood van hun beste vriend jaren geleden. Toru went aan het campusleven en de eenzaamheid en afzondering die hij daar ervaart. Naoko kan de druk en verantwoordelijkheid van het leven niet verdragen. Terwijl zij zich verder terugtrekt in haar eigen wereld, vindt Toru aansluiting bij de andere studenten en voelt hij zich aangetrokken tot Midori, een jonge, onafhankelijke en seksueel geëmancipeerde vrouw.

Mijn eerste indruk

Ja, toch wel wat saai. De schrijfstijl is wel erg mooi, daardoor wil ik wel doorlezen. Het is me ook nog niet helemaal duidelijk waar het verhaal naartoe gaat. De hoofdkarakter spreekt ook nog niet echt aan. Door de schrijfstijl en de stijl in het algemeen besluit ik het toch een kans te geven.

Het verhaal

Norwegian Wood wordt geschreven vanuit de ik-figuur Watanabe. Hij studeert in Tokio, waar hij niet echt aansluiting vindt met zijn medestudenten. Per toeval komt hij Naoko tegen, de vriendin van zijn overleden vriend Kizuki. Ze zijn beiden nog diep geraakt door de zelfmoord van Kizuki. Ze bouwen een vriendschap op totdat Naoko ineens verdwijnt. Het blijkt dat ze in een soort commune / kliniek is gaan wonen omdat het niet goed met haar gaat. Ondertussen sluit Watanabe een soort van vriendschap met Nagasawe, een rokkenjager en met Midori, een bijzondere dame.

Watanabe bezoekt Naoko een aantal keer, waar hij ook een vriendschap sluit met Reiko. Het zijn stuk voor stuk bijzondere mensen met heftige verledens. De thema’s eenzaamheid en de dood zijn dan ook een draad door het verhaal heen.

Watanabe is op zoek naar een plek in de wereld met de mensen om hem heen. Hij staat voor keuzes, Naoko of Midori? Afstand of nabijheid? Wat wil hij nu eigenlijk echt? Ondertussen doet hij op zijn manier zijn best in het leven.

Wat ik ervan vond

Na de eerste hoofdstukken wordt je steeds meer het verhaal in gezogen. Ik voelde me soms echt alsof ik in Japan was. De schrijfstijl van Murakami is dan ook uitmuntend, zelfs ondanks dat dit een vertaling is. Het is wel moeilijk om de hoofdkarakter echt goed te begrijpen, zijn emotionele range en omgang is nu eenmaal heel anders. Ook de mensen om hen heen lijken niet uit het echte leven gegrepen te zijn, maar dat kan ook met een andere cultuur te maken hebben?

De conclusie van Norwegian Wood

Dit is een lastig boek om te beoordelen. Aan de ene kant is het prachtig, heel mooi geschreven en een bijzonder verhaal. Aan de andere kant gebeuren er zoveel nare dingen, is Watanabe niet perse een likeable karakter en zijn sommige stukken wel erg vreemd of saai. Uiteindelijk ben ik toch positiever over dit boek dan toen ik het begon te lezen. Ook al is het verhaal zelf hier en daar vreemd of saai, je wordt echt in het verhaal gezogen en de gevoelens die je krijgt terwijl je het leest blijven nog even bij je.

Na Kafka on the shore en Norwegian Wood ben ik van plan meer Marakami boeken te lezen.

Beoordeling

Ik geef het toe… Ik ben een enorme fan van Twilight! Toen ik erachter kwam dat Stephenie Meyer ook boeken voor volwassenen schrijft was ik dan ook verrast. Schrijven voor volwassenen is toch een andere tak van sport dan schrijven voor tieners. Ik moest en zou dit boek lezen, zou ik het net zo leuk vinden? Veel mensen verafschuwen dit boek trouwens zonder het te hebben gelezen, en dat alleen maar omdat het van Stephenie Meyer is en ze Twilight inmiddels niet cool meer vinden, slaat echt nergens op toch? Lees in deze recensie of De Chemicus het lezen waard is.

De flaptekst

“Bijna niemand weet dat ze ooit voor de Amerikaanse regering werkte. Ze was de onbetwiste expert op haar vakgebied en vormde zelf een van de grootste geheimen van een dienst die zelf zo geheim is dat hij niet eens een naam heeft. tot de dienst ineens besloot dat ze een te groot risico vormde en jacht op haar begon te maken. Tegenwoordig blijft ze zelden lang op dezelfde plek en wisselt ze zo vaak mogelijk van naam.

De enige persoon die ze durfde te vertrouwen is vermoord. En nog altijd beschikt ze over informatie die zo gevoelig is dat de dienst haar zo snel mogelijk wil liquideren. Als de dienst haar een uitweg biedt, beseft ze dat het haar enige kans op een normaal leven is.

De nieuwe klus die ze moet aannemen in ruil voor haar leven betekent echter dat ze nog meer gevoelige informatie moet inwinnen – informatie die haar alsnog in levensgevaar zou kunnen brengen. Ze besluit de klus aan te nemen en maakt zich klaar voor de gevaarlijkste missie ooit, die er niet gemakkelijker op wordt als ze valt voor een man die haar kansen alleen maar kan verkleinen. Ze zal al haar unieke vaardigheden moeten inzetten om in leven te blijven…”

Mijn eerste indruk

Stephenie, bedankt! Vanaf de eerste bladzijde zit ik al enorm te genieten van De chemicus! Je schrijfstijl, het geheimzinnige toontje, de stoere hoofdpersonage, de actie… Je doet het gewoon weer! Ik ben fan. Klaar, deze week worden eten en slapen overbodig, want ik wil weten waar dit verhaal heen gaat. Oh, trouwens…dit boek is echt voor volwassenen. Geen “teenager fantasy”, maar pure spanning!

Het verhaal

Ze heeft jaren voor een geheime dienst gewerkt die zo geheim was dat er zelfs geen naam voor was. Haar bijnaam was De Chemicus door haar kennis en kunde en ze was een expert in martelen en informatie verkrijgen. Nadat de enige persoon die ze vertrouwde – haar mentor – vermoord werd is ze op de vlucht geslagen.

Sindsdien verandert ze regelmatig van plek en van naam. Haar hele dag bestaat uit routines om zichzelf zo veilig mogelijk te houden. Dan ontvangt ze een mail van een vroegere collega. In de mail staat een aanbod die bijna te mooi lijkt om waar te zijn. In ruil voor nog één opdracht zullen ze haar voortaan met rust laten en zal vluchten verleden tijd zijn. Ze moet iemand vinden en verhoren die binnen drie weken van plan is een biologisch massavernietigingswapen te gebruiken, waarbij miljoenen doden zullen vallen.

Wat ik ervan vond

Hoppa, ze doet het weer hoor! Stephenie Meyer heeft met De Chemicus een geweldige thriller neergezet. Een totaal ander genre waarin ze schrijft, maar ze heeft gedegen onderzoek gedaan, alles komt heel geloofwaardig over én De Chemicus leest net zo lekker weg als de Twilight serie. Ik heb echt enorm van het boek genoten!

De conclusie van De Chemicus

Een thriller met een stoere vrouw in de hoofdrol die ook nog eens een kick-ass chemicus is, wat het onwijs boeiend maakt. Ik kan door blijven schrijven over dit vette boek, maar eigenlijk kan ik maar één ding schrijven: ga De chemicus lezen. Ik blijf Stephenie Meyer fan!

Beoordeling

Oh, wat wilde ik dit boek “Noorse Goden” (Norse Mythology) van Neil Gaiman toch graag lezen! Ik was dan ook enorm in mijn nopjes toen ik het boek kreeg. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in mythen, op school was ik bijvoorbeeld erg gefascineerd door de Griekse en Romeinse verhalen. Daarnaast vond ik “American Gods” van Neil Gaiman ook erg goed, dus dat beloofde wat. Hoe beviel dit geanticipeerde boek? Lees het hieronder!

De Flaptekst

Neil Gaiman heeft zich tijdens het schrijven van zijn eerdere bestsellers altijd laten beïnvloeden door mythologie uit de oudheid. Nu richt hij zich op de oorsprong van de Noorse goden. Hij blijft tijdens het schrijven trouw aan zijn beschrijvingen van het Noorse pantheon. Odin, de oppergod die wijs, dapper en slinks is. Thor, de zoon van Odin, die weliswaar enorme fysieke kracht bezit, maar niet bepaald de slimste van de goden is. En natuurlijk Loki – de zoon van een reus – die de bloedbroeder van Odin is en een manipulator eerste klas.

Gaiman verwerkt deze losse mythen tot een doorlopend verhaal dat begint met het ontstaan van de legendarische negen werelden en duikt dan in de levens van goden, dwergen en reuzen. Zo moet Thor zich vermommen als vrouw – lastig, met een baard en onstilbare honger – om zijn gestolen hamer terug te krijgen. Het bloed van Kvasir – de scherpzinnigste god van allen – wordt in honingwijn veranderd en geeft de drinkers ervan magische krachten. Het boek bereikt zijn piek aan het einde met het epische verhaal van Ragnarok: de ondergang van de goden en de geboorte van een nieuwe tijd en nieuwe mensen.

Mijn eerste indruk

Wat leuk om te lezen over de achtergronden van Thor, Odin, Loki en anderen! De kennismaking in het begin van de boek is handig, want het zijn nogal wat goden.  Al spoedig beginnen de korte verhalen, gevat in kleine hoofdstukken dus handig ook tussendoor te lezen. Ik wil meer weten!

Het verhaal

Je wordt in dit boek meegenomen in de wereld van de goden. Er wordt over meerdere goden geschreven, maar de volgende drie staan centraal. Odin, de vader van alle goden en wezens (waaronder mensen), Thor, sterk maar simpel, en Loki, de bedrieger. Daarnaast komen er nog heel wat reuzen en andere mythische wezens voor. De schrijfstijl van Gaiman is erg gemakkelijk en toegankelijk. Het voelt wel als een boek voor volwassenen, maar het is door de schrijfstijl en door hoe de karakters zijn uitgewerkt ook geschikt voor wat oudere kinderen.

De korte verhalen zijn doordrenkt van uitdaging en bedrog. Ik zal niet teveel verklappen, maar de reuzen, dwergen en andere wezens dagen de goden uit en andersom. Het zijn leuke verhaaltjes en het is helemaal gaaf om te bedenken dat men dit vroeger echt geloofde. Wat ik erg cool vind aan de Noorse goden, is dat ze erg menselijk zijn.

Gaiman heeft dan ook verschillende Noorse mythen pakkend verwoord in een heleboel vaak korte hoofdstukken. Het boek sluit passend af met Ragnarok (the end and the new beginning).

Wat ik ervan vond

Noorse Goden (Norse Mythology) is een toegankelijk gemaakt boek en erg leuk om te lezen. Ook al dwaal je soms een beetje door alle “vreemde” namen, van Balder tot Kvasir tot Heimdall. Ik vind het altijd heel interessant om te lezen hoe men vroeger bepaalde fenomenen verklaarde. Als voorbeeld: doordat Thor uit een bepaalde magische beker dronk blijft de zee in beweging. Hoe dat precies zit moet je zelf maar lezen. 😉

De conclusie van Noorse Goden

Neil Gaiman heeft een verzameling van mythen tot 1 leuk boek verweven. Het is wellicht een relatief simpel boek, maar de Noorse mythen an sich zijn dat niet. Als je geïnteresseerd bent in folklore en mythen, dan is dit zeker een boek die niet mag ontbreken in je collectie!

Beoordeling

Het meisje in de trein van Paula Hawkins vond ik een heerlijke thriller. Toen ik afgelopen week het boek In het water van Paula Hawkins binnen kreeg, was ik aardig in mijn nopjes! Gisteren heb ik het boek uitgelezen en in deze recensie vertel ik je graag of ik dit boek net zo goed vind als Het meisje in de trein.

De flaptekst

“Nel, een alleenstaande moeder, wordt dood aangetroffen in de lokale rivier. Eerder die zomer sprong een tienermeisje op dezelfde plek haar dood tegemoet. Ze zijn niet de eerste vrouwen die ten prooi vallen aan deze donkere wateren, en hun dood veroorzaakt een golf van onrust over de rivier het stadje Beckford en zijn turbulente geschiedenis. De vijftienjarige dochter van Nel blijft alleen achter. Daarom moet Nels zus, Jules, terugkeren naar het stadje dat ze jaren geleden de rug heeft toegekeerd. Voorgoed, dacht ze toen…”

Mijn eerste indruk

Uh, ingewikkeld! In de eerste 30 bladzijden van In het water kom ik al enorm veel personages tegen. Er wordt niet uitgelegd wie ze zijn en het is niet direct duidelijk wat ze met elkaar te maken hebben. Eerder ben ik al tot de conclusie gekomen dat ik boeken met enorm veel personages niet leuk vind. Ik leer liever veel over een paar mensen, dan over veel mensen een beetje. Maar ik geef de moed niet op, en lees verder…

Het verhaal

In het water speelt zich af het in kleine en afgelegen stadje Beckford, een vreemde plaats vol eigenaardige mensen en met een bizarre geschiedenis. Midden door het stadje loopt een rivier waarin in de loop der jaren al veel vrouwen zijn verdronken. Kort geleden zijn er opnieuw twee vrouwen vlak na elkaar overleden.

Heel het dorp is in rep en roer en de vermoedens en roddels worden onderling druk besproken. Maar zodra de politie vragen gaat stellen zwijgen de bewoners van het dorp en lijkt iedereen een reden te hebben om de waarheid verborgen te houden.

Jules, de zus van de overleden Nel, komt met tegenzin terug naar Beckford om voor haar 15 jarige nichtje Lena te zorgen. Iets waar de boze en verdrietige tiener beslist niet op zit te wachten. Zowel Jules als Lena willen weten wat er gebeurd is met Nel en hoe ze verdronken is. De antwoorden hierop blijken niet gemakkelijk te vinden te zijn vanwege de vele geheimen die de bewoners van het stadje diep begraven hebben….

Wat ik ervan vond

Het hele verhaal lang blijf ik stoeien met de tig personages. Ik ben drukker bezig met wie nu wie is en terug te bladeren welk verhaal bij wie hoort, dan dat ik echt van het boek kan genieten. Dit irriteerde me echt mateloos! Ik weet dat in eerdere edities van het boek een kaartje zit met uitleg wie nu wie is. Dat is toch super slecht? Bij een goed boek hoort het niet nodig te zijn om een stukje te schrijven met uitleg zodat het boek leesbaar is!

Paula Hawkins heeft in dit tweede boek eigenlijk dezelfde stijl als in haar debuut gehandhaafd. De basis is klein en groeit uit tot een steeds groter geheel. Er is iets gebeurd maar als lezer weet je niet precies wat. Pas als elk brokje informatie is opgespoord, kan de waarheid ontrafeld worden. Tot die tijd je als lezer puzzelen. Dat idee is goed, maar in dit boek duurt de ontrafeling mij te lang.

De conclusie van In het water

Wat is In het water een enorme tegenvaller. Ik heb me lang niet zo geïrriteerd tijdens het lezen van een boek. Ik heb meerdere keren gedacht “Ik leg hem weg.” Toch hoopte ik steeds op een fijner verhaal waardoor ik doorlas. We zijn nu een paar dagen verder en zelfs het plot kan ik me niet helder herinneren. Ook dit heeft dus weinig indruk op me gemaakt. Ik weet niet of ik nog eens een boek van Hawkins zal lezen. Ik kom echt niet verder dan een beoordeling van 1 kop koffie…

Beoordeling

Klassiekers! Je wilt ze toch niet missen?! De kleine blonde dood van Boudewijn Büch lag al letterlijk veertien jaar ongelezen in mijn kast. Een schande, ik weet het. Ik heb tegenwoordig de regel dat ik eerst drie oude boeken die ik nog niet heb gelezen moet lezen, voor ik wat nieuws koop. Beter voor de bankrekening (en het humeur van mijn vriend ?) en ook nog eens wat interessante variatie op Book Barista. Want tien jaar geleden kocht ik nu eenmaal andere boeken dan nu! Lees in deze recensie of het nu echt zo zonde is dat De kleine blonde dood 14 jaar ongelezen onder het stof lag.

De flaptekst

“In De kleine blonde dood vertelt de ik-figuur over het kortstondige leven van zijn zoontje. Mickey, het kind van hem en Mieke, een vijftien jaar oudere lerares Engels, zal zijn zesde verjaardag niet halen. Daarnaast haalt de ik-figuur herinneringen op aan zijn eigen, door de oorlog geestelijk misvormde vader. De kleine blonde dood is een hartverscheurend verhaal over verlies, verdriet en machteloosheid. Een monument voor een kleine, gestorven jongen.”

Mijn eerste indruk

Büch schrijft al vanaf de eerste bladzijde heel beschrijvend. Ik vind dit fijn, mits het niet saai wordt. Ik zie gelijk een klein jongetje voor me met een schooltas vol witte bammetjes en grote blauwe ogen die naar zijn vader opkijken. Mooi! Benieuwd naar de rest van het boek!

Het verhaal

Autobiografisch beschrijft Büch de relatie die hij had met zijn vader en de korte tijd waarin hij zelf de vaderrol vervulde. Büch senior was een Duitstalige jood die voor de oorlog naar Nederland vluchtte en daar trouwde met een Italiaanse emigrante. Tijdens de oorlog verrichtte hij heldendaden die hem veel onderscheidingen opleverden, maar na de bevrijding bleef hij zo door het verleden bezeten dat hij een ramp werd voor het gezin.

Wat ik ervan vond

In de eerste helft van de roman wordt die terreur van het onverwerkte verdriet door de oorlog beklemmend beschreven. Een schoolexcursie waarbij de jonge Boudewijn mogelijk een stap op Duitse bodem zou zetten brengt zijn vader tot razernij, een leerzaam uitje naar het Legermuseum wordt een ramp en zo zijn er meer momenten. Büch senior legt een schaduw over het gezin en neemt het hele gezin in zijn eigen verdriet mee. Geen pretje!

In De kleine blonde dood staan nogal wat moeizame zinnen en onnodige zijtakken. Dit zorgt ervoor dat het verhaal soms traag leest. Zonde!

De tweede helft gaat meer over Boudewijn en zijn zoontje Mickey. Hier wilt Büch het verhaal vertellen over zijn verhouding met zijn Engelse lerares en het kind dat daaruit voortkwam. Het jongetje dat op 5-jarige leeftijd aan een tumor overleed.

Van die twee door elkaar heen lopende verhalen is dat over de vader veruit het sterkst. Haat en compassie worden hier op een indrukwekkende manier met elkaar vermengd. Büch senior komt tot leven al blijft hij in veel opzichten een raadsel… In het verhaal over het zoontje Micky (de kleine blonde) komt Büch naar mijn mening niet verder dan de herinneringen van een trotse vader die woest is op zijn ex en moeder van zijn kind. Een vrouw die de homofilie van haar partner niet accepteert, zich in de alcohol stort en het kind tekort doet.

De conclusie van De kleine blonde dood

Het boek gaf me de hele tijd een verdrietig gevoel, maar ondanks dat wilde ik niet stoppen met lezen. Het verhaal heeft indruk op me gemaakt, maar de schrijfstijl van Büch vond ik vaak wat onprettig lezen. Ik ben blij dat ik het boek eindelijk gelezen heb. Maar vind het niet zo’n geweldig boek zoals vele anderen dat vinden.

Beoordeling

Sommige wereldberoemde boeken heb ik nog niet gelezen. The great Gatsby oftewel de De grote Gatsby van Fitzgerald is daar een van. Hoogtijd om daar verandering in te brengen dacht ik een paar weken terug. Lees in deze recensie of ik het boek een hoogtepunt uit het oeuvre van de schrijver F. Scott Fitzgerald vind.

De flaptekst

“Het boek ‘De grote Gatsby’ van F. Scott Fitzgerald gaat over Jay Gatsby. Zijn landgoed op Long Island zindert van de jonge mensen die drinken en dansen. Maar Gatsby, jong, knap en verschrikkelijk rijk, lijkt een eenling tussen de menigte. Hij gaat gebukt onder zijn verlangen naar de onbereikbare Daisy Buchanan.”

Mijn eerste indruk

Misschien lag mijn lat wat hoog. Gelukkig werden mijn verwachtingen op de eerste pagina waargemaakt. Het verhaal start namelijk met de zin “Wanneer je iemand bekritiseerd onthoud dan dat niet iedereen dezelfde voordelen in het leven heeft als jij.” Mooi en zeker waar. Helaas is dit tot bladzijde 20 ook het enige interessante dat er verteld wordt. Beetje saaie kost wel. Nu maar hopen dat dit gaat veranderen.

Het verhaal

The Great Gatsby is een verhaal over een aantal vrienden die een zomer in West Egg, vlakbij New York, beleven. De gebeurtenissen tijdens die zomer veranderen hen stuk voor stuk voorgoed. De ik-persoon in het boek is Nick Carraway. Hij komt tegenover de bombastische Jim Gatsby te wonen. In zijn enorme landhuis worden elke avond de meest extravagante feestjes gehouden. Gatsby is een man die omringd wordt door mysteries: was hij een Duitse spion in de Eerste Wereldoorlog? Heeft hij een man vermoord? Of is hij erfgenaam van een koninklijke Europese familie? Dit zijn vragen en vermoedens die hoofdpersoon Nick heeft, maar waarop hij gedurende het verhaal antwoord op krijgt van Gatsby zelf. De partyboy blijkt een hele arme achtergrond te hebben en van jongs af aan al bezig te zijn geweest om hogerop te komen.

Wat ik ervan vond

Ergens snap ik dat dit boek verplicht leesvoer op Amerikaanse high schools is en daarom welbekend bij elke Amerikaan. The Great Gatsby van F. Scott Fitzgerald biedt een goede kijk op het Amerika van de jaren ’20 en Fitzgerald schrijft over realistische personages. Ondanks dat kwam ik gewoon niet in het verhaal. Op de een of andere manier kon het me echt niet boeien! Ja, The Great Gatsby zit aardig in elkaar er zijn war goede plot twisten en de sfeer uit de jaren 20 is leuk. Maar al met al is het geen origineel verhaal. Het is gewoon een verhaal over een groep vrienden die elkaar gedurende enkele zomermaanden opzoeken, verliefd raken op de verkeerde personen en tragedies zien gebeuren waaraan ze zelf schuld hebben. Ik had er meer van verwacht.

De conclusie van The great Gatsby

The Great Gatsby van F. Scott Fitzgerald  is een vermakelijk boek, maar het is niet de klassieker die ik voor ogen had. Toch maar eens de film bekijken. Want de jaren twintig in Amerika intrigeren me normaal enorm!

Beoordeling

Afgelopen maand liep ik langs Boekhandel Veenendaal in Amersfoort. Ik was niet helemaal in mijn hum en soms mag je jezelf dan een beetje verwennen. Voor mij lag het boek Tsjaikovskistraat 40 van Pieter Waterdrinker. Het boek trok mijn aandacht door de cover en toen ik zag de het om een autobiografische vertelling uit Rusland ging was ik eigenlijk direct verkocht. Rusland is zo’n groot en machtig land, terwijl mijn kennislevel over Rusland echt nul is. Tijd om daar verandering in te brengen. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“In Waterdrinkers nieuwste, sterk autobiografische roman Tsjaikovskistraat 40 neemt hij de lezer mee op een duizelingwekkende reis door de Russische geschiedenis en door zijn eigen leven. Vertrekpunt is zijn huis in Sint-Petersburg, waar de auteur woont met zijn vrouw en drie poezen, midden in de buurt die honderd jaar geleden het epicentrum was van de Russische revolutie van 1917.

Behalve een kroniek over deze periode, die de loop van de Europese geschiedenis van de twintigste eeuw ingrijpend zou bepalen, is de roman een verslag van het onwaarschijnlijk avontuurlijke leven van de auteur, die de afgelopen kwarteeuw in de Sovjet-Unie en Rusland doorbracht. In de handen van meesterverteller Waterdrinker wordt dit een rit op een literaire achtbaan.

Een roman van een aangrijpende schoonheid, een ode aan de gespleten ziel van Rusland en de eeuwige interne strijd die dat oplevert. Groots ook in de wijze waarop Waterdrinker zijn eigen worsteling beschrijft met het leven, zijn schrijverschap, de liefde.”

Mijn eerste indruk

De eerste zin Tsjaikovskistraat 40 begint gelijk beschrijvend. “Op een late oktoberochtend in het jaar 1988 vroeg een heerschap uit Leiden mij of ik in staat was een kleine zevenduizend bijbels af te leveren in de Sovjet-Unie.” De zin triggerde me om verder te lezen. Het heeft iets mysterieus, en ik zie gelijk een beeld voor me. De start van het verhaal en schrijftstijl doen mij zelfs even denken aan de boeken van Carlos Ruiz Zafon. Kortom, een fijne start.

Het verhaal

Tsjaikovskistraat 40 is een verhaal over Rusland. Geen historisch verhaal, hoewel er genoeg geschiedenis in voorkomt. Daarnaast is een heel persoonlijk verhaal. Het is het verhaal van Pieter Waterdrinker die tientallen jaren in Rusland woont, samen met zijn vrouw Julia en hun poezen.

Met zijn allen wonen ze op de Tsjaikovskistraat 40, in Sint Petersburg. Een straat met een rijke geschiedenis. Zo hebben er verschillende bekende schrijvers gewoond. Pieter Waterdrinker moet een nieuw boek schrijven, zijn uitgever wil graag iets met de Russische Revolutie doen. Veel zin heeft hij niet om de Revolutie in te duiken, zo fijn is die periode tenslotte niet geweest en hij ziet er tegenop om die ellende weer naar boven te halen…

Wat ik ervan vond

Het meest interessant vind ik Pieter Waterdrinker zijn belevenissen toen hij als jongeman zaken ging doen in de Sovjet-Unie, een rijk dat op het punt stond uit elkaar te vallen. Een zeer interessante periode waarvan ik niet veel wist. Het land is corrupt en de geschiedenis zit vol wrede gebeurtenissen… meer dan ik me ooit heb voorgesteld. Mysterieus is dat Waterdrinker zelf niet bedacht is op corruptie en misdadigheid wanneer hij naar Rusland vertrekt. Verder schrijft hij aanstekelijk. Tsjaikovskistraat 40 leest als een trein. Wel is er een groot nadeel in het boek. De zinnen zijn soms pagina’s lang, geen grap! Pieter Waterdrinker vindt punten volgens mij zeer overbodig. Dit maakt het boek moeilijker leesbaar. Zonde, en zeker niet nodig.

De conclusie van Tsjaikovskistraat 40

Pieter Waterdrinker heeft een superieure roman geschreven. De auteur is naar mijn mening uitgegroeid tot een van de beste schrijvers van Nederland. Hij geeft in zijn boek soms aan dat het schrijven hem zo weinig brengt, dat hij zich afvraagt of hij er wel mee door moet gaan. Ik hoop maar dat hij door blijft gaan, want ik zou nog veel meer van hem willen lezen!

Beoordeling

Anna van Niccolò Ammaniti stond al twee jaar op mijn wensenlijst. Ik had er ooit eens een positieve review over gelezen, hem op de lijst gezet…and that’s it. Toen ik een paar weken geleden door het assortiment van de boekenkraam scrolde zag ik het boek ineens op mijn scherm verschijnen. Natuurlijk kon ik het niet laten om het boek aan te schaffen. 😉 Nog geen 24 uur later sloeg ik het boek open. Lees in deze recensie of het boek het wachten waard was.

De flaptekst

“Nadat een mysterieus virus alle volwassenen heeft uitgeroeid, is Sicilië verworden tot een gigantische ruïne van verlaten steden, afgebrande winkelcentra en onbegaanbare wegen. Alleen de kinderen zijn overgebleven en proberen op het desolate eiland, waar de hitte en de zon het landschap teisteren en overal hongerige wilde honden op de loer liggen, te overleven zonder elektriciteit, vers water en voedsel.

Sinds de dood van hun ouders zorgt de dertienjarige Anna voor haar acht jaar oude broertje Astor, aan de hand van het notitieboekje dat haar moeder achterliet. Als Astor wordt ontvoerd, besluit Anna samen met haar hond naar hem op zoek te gaan in de hoop uiteindelijk de overtocht naar het vasteland te maken, op weg naar een nieuwe toekomst.”

Mijn eerste indruk

Anna begint direct met actie. Zoals jullie waarschijnlijk weten kan ik dit altijd erg waarderen. Ik hou namelijk totaal niet van een langzame opbouw. Op de een of andere onbeschrijfbare manier leefde ik direct met de jonge Anna mee. Ze is al jong onafhankelijk en het wordt ook al snel duidelijk dat ze enorm zorgzaam is. Het voelde alsof ik het meisje kende en het hele verhaal waargebeurd was, ondanks dat het natuurlijk een zeer onwaarschijnlijk verhaal is. Knap geschreven!

Het verhaal

Anna is een meisje van dertien jaar dat met haar 8-jarige broertje Astor probeert te overleven op Sicilië, nadat er in 2020 wereldwijd een virus heeft rondgewaard dat alle volwassenen heeft gedood. Na het overlijden van hun beide ouders zijn ze op zichzelf aangewezen. Anna, als oudste, neemt de verantwoordelijkheid voor haar broertje en zorgt dat hij veilig is. In hun ouderlijk huis, in een bosrijk, heuvelachtig gebied, wanen ze zich veilig. Anna gaat er vaak op uit om eten en drinken in te slaan, maar ze staat niet toe dat haar broertje hun terrein verlaat. Veel te gevaarlijk. Anna ziet onderweg namelijk de verwoestingen, de lijken en de compleet verlaten wereld die is overgebleven na de chaos van de virusuitbraak.

Anna is van mening dat ze op het vasteland kans hebben om het virus te overleven. Maar de tijd begint te dringen, Anna staat op de drempel van volwassenheid. Hoe zal het aflopen met broer en zus? Weten ze het vasteland te bereiken? Is de redding nabij? Ammaniti weet de spanning tot het einde toe vast te houden.

Wat ik ervan vond

Vanaf het moment dat ik aan Anna van Niccolò Ammaniti begon, was er geen houden meer aan. Ik werd direct meegesleept door de vloeiende schrijfstijl die Ammaniti hanteert. Zijn manier van omschrijven van de omgeving en de sterke verhaallijn zijn werkelijk geweldig. Ammaniti heeft in dit boek een zeer angstaanjagend echte wereld beschreven, waarin het lot van de wereld in handen van kinderen ligt. Hoe zij moeten overleven, en welke regels zij voor zichzelf opstellen, heeft Ammaniti gedetailleerd verteld. Het is heel bijzonder om te lezen over de veerkrachtigheid en vindingrijkheid van kinderen. Daarnaast staat het boek vol prachtige zinnen.

Valt er dan niets op Anna af te dingen? Natuurlijk wel. De overgang tussen de verschillende delen waaruit het boek is opgebouwd is soms plotseling. Ammaniti gaat soms namelijk verder met zijn verhaal in plaats van het gat tussen een bepaald tijdsbestek toe te lichten. Ook wordt er nergens in het boek geschreven hoe het virus is ontstaan. Dit is een gemiste kans.

De conclusie van Anna

Soms verbaast het me wanneer ik een parel van een boek tegenkom, maar deze parel van een roman van Ammaniti verbaast mij niets. Wie vertrouwd is met de schrijfkunsten van deze Italiaan, weet dat hij in het verleden al prachtige boeken met mooie zinnen heeft geschreven. Mooie zinnen typeren Ammaniti namelijk als een schrijver die erin slaagt om veel te zeggen in weinig woorden, zonder daarvoor gebruik te moeten maken van moeilijke begrippen en/of verheven taal.

Anna is zeker niet het beste boek van Niccolò Ammaniti, maar het is absoluut de moeite waard. Ik heb van begin tot eind genoten.

Beoordeling

Nadat ik Vele Hemels boven de Zevende had gelezen van Griet op de Beeck was ik benieuwd naar haar andere boeken. Omdat ik de titel Kom hier dat ik u kus wel iets vond en goede verhalen erover had gehoord besloot ik voor dat boek te gaan. Was ik net zo enthousiast over dit boek als over Vele Hemels boven de Zevende? Lees het hieronder!

De flaptekst

Kom hier dat ik u kus is een roman over Mona. Als kind, als vierentwintigjarige, en als vijfendertigjarige. Een verhaal over waarom we worden wie we zijn. Seschreven met humor, scherpte en veel schaamteloze eerlijkheid. Over ouders en kinderen, over kapotte mensen en hoe zij ongewild anderen ook kapotmaken. Het gaat over waar verantwoordelijkheid eindigt en schuld begint, over geheimen en eenzaamheid, over ziekte en zwijgen. Maar ook over de gevaren van sterk zijn, over vergeten en niet kunnen vergeten. Ook gaat het over jezelf durven redden. En natuurlijk ook nog over de liefde. Omdat dat alles is wat we hebben, of toch bijna.

Kom hier dat ik u kus werd door het DWDD boekenpanel bekroond tot boek van de maand september 2014.

Mijn eerste indruk

De titel vond ik leuk, het is geen uitdrukking die in Nederland gebruikt wordt maar van mij zou dat wel mogen. De kaft is daarnaast geinig en het maakte me ook benieuwd waarom er twee oudere mensen opstaan. Het verhaal gaat namelijk over een kind, vierentwintig- en vijfendertigjarige. Toen ik begon met lezen vond ik het al vrij direct een pittig boek door de kleine tragiek van het menselijk bestaan.

Het verhaal

Kom hier dat ik u kus gaat over Mona tijdens verschillende fases in haar leven. Je leest over de oorsprong van bepaalde gedragspatronen en hoe deze later in haar leven nog spelen. Mona is ingesteld op de harmonie bewaren en stelt daarbij geen persoonlijke grenzen. Als kind wil ze vooral niet “teveel” zijn en als volwassene neemt ze genoegen met minder dan ze verdient. Ze staat toe op een bepaalde manier behandeld te worden, doordat dit is wat ze gewend is. Alles wat ze wilt is aandacht en erkenning, maar dit zoekt ze niet bij de juiste personen.

Wat ik ervan vond

Het boek is zo goed geschreven dat het je ongemakkelijk doet voelen. Je wilt aan de ene kant Mona de goede kant op wijzen en haar een goede pep talk geven over voor jezelf opkomen, aan de andere kant voel je medelijden. In Kom hier dat ik u kus heeft Mona een dak boven haar hoofd, heeft ze genoeg te eten en te drinken, maar de tragedie zit in de hunkering naar liefde en erkenning die uitblijft. Hieruit ontstaan gedragspatronen die ze in haar latere leven meedraagt.

Het menselijk tekort is schrijnend en goed uitgelicht in dit boek, op een eerlijke en niet opdringerige manier. Ik krijg de neiging om de fictieve karakters om haar heen even door elkaar te schudden en wakker te maken. Dit menselijke tekort zie je namelijk ook in het echte leven en dat is zo jammer. Aan het einde van het boek vindt een andere tragedie plaats, zal ze dan eindelijk voor haarzelf kiezen? Lees het zou ik zeggen!

De conclusie van Kom hier dat ik u kus

Het is een mooi en schrijnend boek. Soms wat moeilijk te lezen omdat je zo graag wilt dat Mona haar gedrag verandert en voor zichzelf opkomt. Het gaat over de omgangsregels in een gezin die ook invloed hebben op het individu. Wat mij betreft slaagt Griet op de Beeck er opnieuw in om met een vlotte pen een menselijk verhaal te schrijven. Ik ben zelfs gewend geraakt aan het Vlaams. Als je graag leest over de complicaties van het bestaan, ga dit boek dan ook lezen!

Beoordeling

Bridget Jones’s Diary heb ik vorig jaar gelezen en ik had mij toen voorgenomen om heel snel de andere delen te lezen, maar de tijd vliegt en voor je het weet ben je ruim een jaar verder. Ik had afgelopen week zin in iets luchtigs en humoristisch. Wat kan je dan beter lezen dan een boek van Helen Fielding?! Precies! Bridget Jones – The edge of reason werd het! Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Ook in dit nieuwe dagboek beschrijft Helen Fielding op vrolijke en absurdistische wijze het leven van een moderne werkende vrouw, in de strijd tegen overmatige consumptie van alcohol en calorieën, de verleiding van de sigaret, haar zoektocht naar zelfverbetering en het onstilbare verlangen naar de ware man. Haar knipperlichtrelatie met misschien-wel-de-man-van-haar-dromen Mark Darcy, de krankzinnige adviezen van haar beste vriendinnen Jude en Shazzer, haar immer bemoeizuchtige moeder – Bridget Jones is terug, en dat zullen we weten!”

Eerste indruk

Wanneer je een boek openslaat en je bij de eerste bladzijde al onderuit zit en in een lachbui schiet, dan weet je dat het goed zit. Wat een goede keus om dit boek uit de kast te pakken. Vanaf de eerste bladzijde herken ik mij direct in Bridget. Ze wordt wakker en bedenkt dat ze het lekkerste ontbijt gaat maken voor de leukste man ter wereld. In nog geen 5 minuten veranderd haar plan in een disaster en komt er niks van dat ontbijt terecht. Ja, dat kan mij ook zomaar overkomen! Arme Nikos die menig zaterdagochtend moet overleven zonder eten. ?

Boek vs film

Voor degenen die de film hebben gezien en het boek niet hebben gelezen, een waarschuwing: het filmscript snijdt nogal wat van het verhaal af en het boek is heel anders! Dat hele lesbische verhaal in de film? Nooit gebeurd! De “andere vrouw” die volgens Bridget achter haar vent aan zit, maar niet zo is? In het boek dus wel! Daniel Cleaver verschijnt nauwelijks in The edge of reason. Hij was nooit in Thailand met Bridget en Shaz, zoals hij in de film wel was! Mark gaat ook niet naar Thailand om Bridget te redden – hij deed zijn werk vanuit huis en Dubai. Het leukste is dat Bridget in het boek Colin Firth interviewt voor een freelance krantenartikel. Dit was in het filmscript natuurlijk on-mo-ge-lijk aangezien Colin Firth de rol vertolkt van Mark Darcy. Tijdens het lezen moest ik hier  extra om lachen. Het boek is beter dan de film!

Wat ik ervan vond

Bridget Jones’s Diary – the edge of reason is een grappig boek. Bridget is één van de leukste karakters waar ik over gelezen heb! Haar dagelijkse intro’s vond ik gaaf. Hier beschrijft ze hoeveel ze weegt en hoeveel calorieën ze naar binnen werkt. Natuurlijk gebeurd dit niet zonder haar scherpe aanmerkingen. Fantastisch! Ik voelde mijzelf gelijk menselijker, blijkbaar ben ik niet de enige met dit soort problemen. Fielding haar schrijfstijl vind ik uniek. Natuurlijk zijn haar boeken over Bridget Jones geen zware literatuur, maar is het niet ontzettend knap dat een auteur een boek kan schrijven dat een miljoenenpubliek bereikt waarbij zoveel mensen zichzelf in de hoofdpersonage kunnen herkennen? Niet veel auteurs kunnen dit! Helen Fielding heeft Bridget Jones tot een beroemdheid gemaakt die echt zou kunnen bestaan. Het boek is misschien iets minder grappig dan het eerste deel, maar gelukkig zit er extra veel romantiek in verwerkt.

De personages

Hier kan ik kort en bondig over zijn. Bridget is geweldig! Het feit dat ik haar in deze recensie als een mens beschrijf zegt eigenlijk al genoeg. Bridget is niet zomaar een karakter, ze kan je beste vriendin zijn, die maar geen leuke vent kan vinden of de buurvrouw die het maar niet lukt te stoppen met roken. Of die collega met wie je dagelijks in de lach schiet.

De conclusie van Bridget Jones’s Diary – the edge of reason

The edge of reason is vermakelijk, herkenbaar en vooral briljant geschreven. Helen Fielding heeft me op geen enkele manier teleurgesteld en ik kan dat ook niet wachten om deel 3 Mad about the boy te lezen. Bridget Jones’s Diary – the edge of reason is een aanrader voor elke lezer die van humor houdt. Denk je dat je het boek niet hoeft te lezen omdat je de film hebt gezien en het boek jaren terug is uitgegeven? Dan heb je het mis! Ga naar de winkel, koop dit boek en geniet van deze tijdloze klassieker.

Beoordeling