Misdaad en straf van Fjodor Michailovitsj Dostojevski stond al jaren op mijn leeslijst. Een aantal weken zag ik hem dan eindelijk in de bibliotheek van Amsterdam liggen! Sterker nog, ik kon het boek nog net voor iemand anders zijn neus weggraaien. Bij deze, Beste mevrouw met de paarse jas, mijn excuses! Ik zal het nooit meer doen… Lees in deze recensie of dit boek nooit meer voor iemand zijn neus weg zou pakken omdat het zo goed is, of omdat ik er werkelijk niets aan vond.
De flaptekst
“Armoede, filosofie en noodlottig toeval drijven Raskolnikov tot de beroemdste moord uit de literatuurgeschiedenis: hij brengt een oude woekeraarster op gruwelijke wijze om het leven. In Dostojevski’s ‘Misdaad en straf’ volgen we Raskolnikov in de donkere straten van het Sint-Petersburg van de negentiende eeuw op zijn zoektocht langs duivelse logica, vertwijfeling en wanhoop, tot hij, volledig verteerd door schuldgevoelens, zijn misdaden bekent. Dostojewski voert een rariteitenkabinet van personages op, onder wie een goede moordenaar, een vrome hoer en een weerzinwekkende schuinsmarcheerder.”
Mijn eerste indruk van Misdaad en straf
Zwaar, vooral heel zwaar! Zowel letterlijk als figuurlijk, want het is me toch een dikke pil. 725 bladzijdes schoon aan de haak… ik heb er nog spierpijn van! Daarnaast moet ik bekennen dat ik het verhaal vanaf het begin ook nog eens zware kost vond! Het verhaal is vanaf de eerste bladzijde wel enorm interessant. Dostojevski is in staat om je direct te transporteren naar een andere wereld, in dit geval het brein van hoofdpersonage Raskolnikov. Maar dit gaat niet zonder slag of stoot, het verhaal gaat namelijk heel diep en de hoofdpersonage is zo verstrooid dat ik menig keer moest terugbladeren om echt te begrijpen wat er allemaal gebeurde.
Het verhaal
Een gewezen student, Rodion Raskolnikov, begaat een dubbele moord, maar wordt daarna verteerd door schuldgevoelens en twijfels of hij zijn daden op moet biechten. Dostojevski zet de tartende gevoelens van vertwijfeling en wanhoop moeiteloos uiteen. Op een gegeven moment komt ook het begrip ‘Übermensch’ aan bod; een persoon die boven de wet staat. Is dit het geval bij Rodion Raskolnikov?!
Wat ik ervan vond
Dit was een boek dat ik niet kon wegleggen. De woorden gleden van de pagina’s diep in mijn hart . Dostojevski is op een briljante manier in staat om de lezer mee te nemen door alle emotionele momenten die de hoofdpersonage meemaakt. Meestal bestaat deze emotie in dit verhaal uit schuld, wanhoop en spijt. De moordscène en het koortsachtige gevolg zijn zo deskundig geschreven dat ik de last van hoofdpersonage Raskolnikov bijna op mijn eigen schouders voelde. Een verpletterend gevoel kan ik je vertellen! En daar ging het dan ook mis, het verhaal was me te zwaar. Ik zat zo in het verhaal en ik vond het zo emotioneel dat ik er snel doorheen wilde gaan om er vanaf te zijn. Dat kan met literatuur als deze natuurlijk niet! Het begon me soms zelfs zo te irriteren dat bepaalde stukken in het boek ineens langdradig aanvoelde. Hoe goed het ook was, ik werd er alleen maar verdrietig van. Ik heb het boek dan ook niet helemaal uit kunnen lezen. Hij moest nu eenmaal weer terug naar de bibliotheek. Ik ben van plan om het boek ooit nog eens te kopen en dan verder te lezen op een moment dat ik zo vrolijk ben dat een boek me er niet onder krijgt. ? Want een boek als dit, kun je gewoonweg niet niet gelezen hebben.
De conclusie van Misdaad een straf
Ondanks dat ik Misdaad en straf niet heb kunnen uitlezen, vond ik het wel een geweldige ervaring en ik ben dan ook nog steeds fan van de boeken van Dostojevski. Dit boek is naar mijn mening een echte aanrader, maar je moet er wel even goed de tijd voor nemen. Geen boek voor tussendoor of op vakantie. Zeker wel een boek om met een goed glas whisky bij de openhaard te lezen!
Beoordeling
Geef mij maar een boek!