Zoals jullie misschien gemerkt hebben, ben ik de laatste Murakami boeken aan het lezen. Zijn schrijfstijl is betoverend! Was dit boek weer net zo goed? Lees het hieronder in de recensie!

De flaptekst

Hajime en zijn jeugdliefde Shimamoto groeien allebei op als enig kind. Na schooltijd luisteren ze samen naar muziek, houden elkaars hand vast en praten over de toekomst. Als Hajime met zijn familie naar een andere stad verhuist, verliezen ze elkaar uit het oog.

Jaren later komen ze elkaar echter weer tegen. Hajime is de succesvolle eigenaar van een nachtclub, echtgenoot en vader. Shimamoto’s leven is gehuld in vele geheimen die ze niet wil prijsgeven. Maar na hun ontmoeting zet Hajime alles op alles om zijn jeugdliefde weer te veroveren.

Mijn eerste indruk

Hm, ben ik Norwegian Wood weer aan het lezen maar dan met andere karakters? De schrijfstijl is weer prachtig, maar het verhaal lijkt weinig vernieuwend. Ik wil toch doorlezen omdat het verhaal misschien nog andere wendingen krijgt? Daarnaast is zoals gezegd zijn stijl zo mooi.

Het verhaal

Dit boek gaat over de liefdesgeschiedenis tussen Hajime en Shimamoto. Ze voelen zich beide buitenbeentjes op school, komen allebei uit een middle-class gezin en zijn allebei enig kind. Ze voelen zich sterk tot elkaar aangetrokken. Toch verliezen ze elkaar uit het oog, maar Hajime blijft altijd hunkeren naar Shimamoto. Zelfs terwijl hij getrouwd is en kinderen heeft.

Jaren later ontmoeten ze elkaar weer in de nachtclub van Hajime. Zijn obsessie voor Shimamoto steekt weer volledig de kop op. Ze spreken met elkaar af en zij wilt niets over haarzelf vertellen. Eigenlijk is dat wel jammer, want zo krijg je ook geen connectie met dit karakter.

Het verhaal gaat verder over de strubbelingen, want zijn vrouw heeft het heus wel door. Daarnaast gaat het ook over de schaarse ontmoetingen tussen Hajime en Shimamoto en het verlangen. Of ze uiteindelijk bij elkaar eindigen? Dat moet je zelf lezen!

Wat ik ervan vond

Tsja, het verhaal is wat dat betreft niet leuk. Ik vond het alleen maar zielig voor de vrouw van Hajime. Daarnaast vond ik hem obsessief en ook niet bepaald “likable”. Hajime is namelijk wel vaker in het verhaal raar bezig. Het verhaal voelt daarnaast teveel aan als Norwegian Wood. Door de schrijfstijl van Murakami blijf je toch doorlezen. Zijn zinsconstructies zijn prachtig en hij beschrijft fraaie inzichten.

Conclusie van Ten zuiden van de grens

De schrijfstijl van het boek is wederom mooi! Het verhaal is daarentegen niet zo geweldig en ook niet vernieuwend. Als je een groot Murakami fan bent zou ik hem lezen, maar anders zou ik Kafka on the shore of Norwegian Wood lezen. Waarschijnlijk heeft Murakami nog wel mooie(re) boeken geschreven, alleen deze staan nog op mijn te lezen lijst. 😉

Beoordeling

Norwegian Wood had ik al járen in mijn kast staan. Ik was een keer begonnen met lezen, maar ik vond het wat saai. Ik besloot nu toch het hele boek te gaan lezen. Hoe was het boek uiteindelijk? Lees het hieronder!

De flaptekst

Toru Watanabe is een eerlijke, stille en buitengewoon serieuze jonge student in Tokio. Hij is dol op een mooie jonge vrouw genaamd Naoko. Hun wederzijdse liefde wordt getekend door de tragische dood van hun beste vriend jaren geleden. Toru went aan het campusleven en de eenzaamheid en afzondering die hij daar ervaart. Naoko kan de druk en verantwoordelijkheid van het leven niet verdragen. Terwijl zij zich verder terugtrekt in haar eigen wereld, vindt Toru aansluiting bij de andere studenten en voelt hij zich aangetrokken tot Midori, een jonge, onafhankelijke en seksueel geëmancipeerde vrouw.

Mijn eerste indruk

Ja, toch wel wat saai. De schrijfstijl is wel erg mooi, daardoor wil ik wel doorlezen. Het is me ook nog niet helemaal duidelijk waar het verhaal naartoe gaat. De hoofdkarakter spreekt ook nog niet echt aan. Door de schrijfstijl en de stijl in het algemeen besluit ik het toch een kans te geven.

Het verhaal

Norwegian Wood wordt geschreven vanuit de ik-figuur Watanabe. Hij studeert in Tokio, waar hij niet echt aansluiting vindt met zijn medestudenten. Per toeval komt hij Naoko tegen, de vriendin van zijn overleden vriend Kizuki. Ze zijn beiden nog diep geraakt door de zelfmoord van Kizuki. Ze bouwen een vriendschap op totdat Naoko ineens verdwijnt. Het blijkt dat ze in een soort commune / kliniek is gaan wonen omdat het niet goed met haar gaat. Ondertussen sluit Watanabe een soort van vriendschap met Nagasawe, een rokkenjager en met Midori, een bijzondere dame.

Watanabe bezoekt Naoko een aantal keer, waar hij ook een vriendschap sluit met Reiko. Het zijn stuk voor stuk bijzondere mensen met heftige verledens. De thema’s eenzaamheid en de dood zijn dan ook een draad door het verhaal heen.

Watanabe is op zoek naar een plek in de wereld met de mensen om hem heen. Hij staat voor keuzes, Naoko of Midori? Afstand of nabijheid? Wat wil hij nu eigenlijk echt? Ondertussen doet hij op zijn manier zijn best in het leven.

Wat ik ervan vond

Na de eerste hoofdstukken wordt je steeds meer het verhaal in gezogen. Ik voelde me soms echt alsof ik in Japan was. De schrijfstijl van Murakami is dan ook uitmuntend, zelfs ondanks dat dit een vertaling is. Het is wel moeilijk om de hoofdkarakter echt goed te begrijpen, zijn emotionele range en omgang is nu eenmaal heel anders. Ook de mensen om hen heen lijken niet uit het echte leven gegrepen te zijn, maar dat kan ook met een andere cultuur te maken hebben?

De conclusie van Norwegian Wood

Dit is een lastig boek om te beoordelen. Aan de ene kant is het prachtig, heel mooi geschreven en een bijzonder verhaal. Aan de andere kant gebeuren er zoveel nare dingen, is Watanabe niet perse een likeable karakter en zijn sommige stukken wel erg vreemd of saai. Uiteindelijk ben ik toch positiever over dit boek dan toen ik het begon te lezen. Ook al is het verhaal zelf hier en daar vreemd of saai, je wordt echt in het verhaal gezogen en de gevoelens die je krijgt terwijl je het leest blijven nog even bij je.

Na Kafka on the shore en Norwegian Wood ben ik van plan meer Marakami boeken te lezen.

Beoordeling

Kafka on the Shore – Book Barista on the Shore (Crete, Greece). 😉

A lot of people around me are in complete awe of Murakami’s books. Norwegian Wood has been sitting in my bookcase for years, but somehow I still haven’t read it. As multiple people recommended “Kafka on the shore” to me I thought it was time to buy it and read it. Am I as in awe as the others? Find out below!

Book Cover

“A stunning work of art,” the New York Observer wrote of The Wind-Up Bird Chronicle, “that bears no comparisons,” and this is also true of this magnificent new novel, which is every bit as ambitious, expansive and bewitching. A tour-de-force of metaphysical reality,

Kafka on the Shore is powered by two remarkable characters. At fifteen, Kafka Tamura runs away from home, either to escape a gruesome oedipal prophecy or to search for his long-missing mother and sister. And the aging Nakata, who never recovered from a wartime affliction, finds his highly simplified life suddenly upset. Their odyssey, as mysterious to us as it is to them, is enriched throughout by vivid accomplices and mesmerizing events.

Cats and people carry on conversations, a ghostlike pimp employs a Hegel-quoting prostitute, a forest harbors soldiers apparently unaged since World War II, and rainstorms of fish fall from the sky. There is a brutal murder, with the identity of both victim and perpetrator a riddle. Yet this, like everything else, is eventually answered, just as the entwined destinies of Kafka and Nakata are gradually revealed, with one escaping his fate entirely and the other given a fresh start on his own.

The Story

The book switches chapters between the self-named Kafka and Nakata. Kafka is a 15 year old runaway and Nakata is an old man who lost his memory as a kid. Nakata cannot read or hold any memories, but he can talk to cats.

Kafka winds up working in a library where he befriends Oshima and gets to know Ms. Saeki. Soon, wild theories emerge as the story continues, filled with metaphors and metaphysical experiences.

Nakata has to leave as well, he doesn’t know exactly where or why, but he knows it as soon as he sees it. He befriends a lorry driver, Mr Hoshino, who helps him reach that destination.

The book centers on Kafka’s exploration and Nakata and Hoshino’s travels. I didn’t like all the parts of the story, but admittedly I don’t think I fully understand all of the story. Mostly because some questions remain unanswered, but perhaps these can be unravelled by a second read, as Murakami himself suggests.

It is a surrealistic book that leaves you with a feeling of wonder and completion at the same time. I loved the ending of the book, it made the story a necessity for Kafka to enter a much needed same but brand new world.

My Opinion

Although not all twists and turns in the story could captivate me, I really do like the wisdom, philosophies, the close friendships, the exploration and the writing of Murakami in general. The writer succeeds in sucking you into the story, wanting to turn that page and read more. The quotes in this book are beautiful and will keep you thinking about them. An example:

“Things outside you are projections of what’s inside you, and what’s inside you is a projection of what’s outside. So when you step into the labyrinth outside you, at the same time you’re stepping into the labyrinth inside.”

Conclusion

It is obvious that Murakami is a brilliant writer and a very intelligent one too. I am enthusiastic about the book, but perhaps not as much as the people who recommended it. Without a doubt, I will read more books from Murakami and I would certainly recommend this book. To tell you the truth, I may even read it again to fully grasp all the metaphors and connections in the book.

Verdict