Zoals jullie misschien gemerkt hebben, ben ik de laatste Murakami boeken aan het lezen. Zijn schrijfstijl is betoverend! Was dit boek weer net zo goed? Lees het hieronder in de recensie!
De flaptekst
Hajime en zijn jeugdliefde Shimamoto groeien allebei op als enig kind. Na schooltijd luisteren ze samen naar muziek, houden elkaars hand vast en praten over de toekomst. Als Hajime met zijn familie naar een andere stad verhuist, verliezen ze elkaar uit het oog.
Jaren later komen ze elkaar echter weer tegen. Hajime is de succesvolle eigenaar van een nachtclub, echtgenoot en vader. Shimamoto’s leven is gehuld in vele geheimen die ze niet wil prijsgeven. Maar na hun ontmoeting zet Hajime alles op alles om zijn jeugdliefde weer te veroveren.
Mijn eerste indruk
Hm, ben ik Norwegian Wood weer aan het lezen maar dan met andere karakters? De schrijfstijl is weer prachtig, maar het verhaal lijkt weinig vernieuwend. Ik wil toch doorlezen omdat het verhaal misschien nog andere wendingen krijgt? Daarnaast is zoals gezegd zijn stijl zo mooi.
Het verhaal
Dit boek gaat over de liefdesgeschiedenis tussen Hajime en Shimamoto. Ze voelen zich beide buitenbeentjes op school, komen allebei uit een middle-class gezin en zijn allebei enig kind. Ze voelen zich sterk tot elkaar aangetrokken. Toch verliezen ze elkaar uit het oog, maar Hajime blijft altijd hunkeren naar Shimamoto. Zelfs terwijl hij getrouwd is en kinderen heeft.
Jaren later ontmoeten ze elkaar weer in de nachtclub van Hajime. Zijn obsessie voor Shimamoto steekt weer volledig de kop op. Ze spreken met elkaar af en zij wilt niets over haarzelf vertellen. Eigenlijk is dat wel jammer, want zo krijg je ook geen connectie met dit karakter.
Het verhaal gaat verder over de strubbelingen, want zijn vrouw heeft het heus wel door. Daarnaast gaat het ook over de schaarse ontmoetingen tussen Hajime en Shimamoto en het verlangen. Of ze uiteindelijk bij elkaar eindigen? Dat moet je zelf lezen!
Wat ik ervan vond
Tsja, het verhaal is wat dat betreft niet leuk. Ik vond het alleen maar zielig voor de vrouw van Hajime. Daarnaast vond ik hem obsessief en ook niet bepaald “likable”. Hajime is namelijk wel vaker in het verhaal raar bezig. Het verhaal voelt daarnaast teveel aan als Norwegian Wood. Door de schrijfstijl van Murakami blijf je toch doorlezen. Zijn zinsconstructies zijn prachtig en hij beschrijft fraaie inzichten.
Conclusie van Ten zuiden van de grens
De schrijfstijl van het boek is wederom mooi! Het verhaal is daarentegen niet zo geweldig en ook niet vernieuwend. Als je een groot Murakami fan bent zou ik hem lezen, maar anders zou ik Kafka on the shore of Norwegian Wood lezen. Waarschijnlijk heeft Murakami nog wel mooie(re) boeken geschreven, alleen deze staan nog op mijn te lezen lijst. 😉
Beoordeling
