Tag: Boekrecensie

Pride and Prejudice is echt zo’n boek waar iedereen wel eens van gehoord heeft of de film heeft gezien. Ik had al lang het voornemen om een boek van Jane Austen te lezen, maar het was er nog niet van gekomen. Tijdens mijn weekend in Parijs zag ik dit mooie exemplaar, geïllustreerd door Rubén Toledo, liggen in boekhandel Shakespeare and Company. Ik kon niet anders dan het boek aanschaffen en me thuis urenlang onderdompelen in een verhaal dat al op 28 januari 1813 voor het eerst is gepubliceerd. Lees in deze recensie of dit literaire uitje terug in de tijd mij is bevallen.

De flaptekst

“Voor de vijf dochters van de familie Bennet bestaat er maar één carrière: het huwelijk. De komst van twee rijke, knappe en huwbare jongemannen veroorzaakt dan ook de nodige opwinding in de familie en de sociale omgeving. Als Elizabeth voor het eerst kennismaakt met de begeerlijke vrijgezel Mr. Darcy, vindt ze hem arrogant en verwaand; hij lijkt onverschillig te staan tegenover haar mooie verschijning en levendige geest. Wanneer ze ontdekt dat Darcy betrokken is bij de moeizame relatie tussen zijn vriend Mr. Bingley en haar geliefde zus Jane, is ze vastbesloten een nog grotere afkeer voor hem te ontwikkelen. Met snedige humor ontleedt Jane Austen feilloos de mores van de Britse upperclass aan het eind van de achttiende eeuw. De botsing tussen trots en vooroordeel en tussen sociale mobiliteit en starre hiërarchie is nooit ontroerender en komischer beschreven.”

Mijn eerste indruk

“Ho stop wacht, ho! Ik moet deze pagina nog een keer lezen…” Dit heb ik drie keer gedacht bij de eerste tien pagina’s. Ik moest oprecht even wennen aan de schrijfstijl van Jane Austen. Vond ik dit leuk? Nee man, ik vond het reten irritant. Maar goed, ik bedoel we hebben het hier over Jane Austen, dit moet goed zijn. Ik geef niet op en lees verder. Al moet ik elke pagina drie keer lezen. Wat een bevalling… 😉

Het verhaal

Het leven van de vijf dochters van de familie Bennet rond 1800 komt met zoveel dwaze regels, zoveel dwaze verwachtingen en zoveel onzekerheid. De enige zekerheid die de vijf jonge dames hebben is dat ze moeten trouwen. Trouwen doe je namelijk om je sociale status hoog te houden, ongeacht gevoelens die ermee gemoeid zijn. Trouwen doe je alleen met iemand van je eigen of een hoger niveau en klassenstructuur. Het hele verhaal draait hier dan ook om. Maar hoe zit het met liefde? Hoe zit het met passie? Moeten liefde en passie geblust worden wegens allesomvattende regels en verwachtingen.

Wat ik ervan vond

Na mijn eerste matige eerste indruk van Pride and prejudice werd het niet direct veel beter. Het irriteerde me oprecht dat er zoveel verschillende personages waren, het verhaal langzaam op gang kwam en ik maar geen vat kon krijgen op de verhaallijn. De eerste honderd pagina’s vond ik zelfs een beetje lichtzinnig en oprecht saai. Ik heb het boek weggelegd tot ik de week erop een dag geen afspraken had en alleen thuis was. Ik ben er anders in gaan staan en tijdens het lezen van elke pagina bedacht ik me “dit is in 1813 geschreven”. Het is mij een raadsel waarom dit het verschil maakte, maar vanaf pagina 100 vond ik het verhaal betoverend. Ik denk dat het een 1813 vs 2018 cultuurschok was waar ik aan moest wennen. Austen’s schrijfstijl is verrukkelijk! Alleen een goede schrijfstijl zorgt niet direct voor een novel. De meerwaarde van Jane Austen’s boek Pride and prejudice ligt in de geloofwaardigheid van haar personages, hun ijdelheden, eigenaardigheden en tekortkomingen. Het verhaal is zo geschreven dat haar waarnemingen van “de mens” beeldig worden beschreven.

De personages

Mr Collins was de eerste personage die mij verwonderde. Zijn persoonlijkheid is verschrikkelijk en tegelijkertijd geweldig. Op de een of andere manier vond ik hem enorm sympathiek. Vanaf het moment dat ik fan werd van Mr Collins begon ik ook meer van de rest van de personages en de verhaallijn te houden. Richting het einde van het verhaal leefde ik met alle personages mee en zat ik geregeld om ze te lachen.

De conclusie van Pride and prejudice

Ik moet toegeven dat ik officieel geen fan ben van boeken die voor 1900 geschreven zijn. Dit is een absolute tekortkoming van mij want deze boeken zijn vaak zo mooi. Ik ben simpelweg niet in de wieg gelegd voor verhalen die langzaam op gang komen. Pride and prejudice is het eerste boek waarbij ik het tot het eind heb volgehouden en er oprecht van heb genoten. Mijn conclusie is dat je mij vanaf nu bij de fanbase van Jane Austen kunt rekenen. Ik ben benieuwd naar haar andere boeken. Alhoewel ik nu wel eerst even een snelle en spannende thriller ga lezen die na 2000 is geschreven. 😉

Beoordeling

Niemand vertellen van Harlan Coben stond al maanden op mijn e-reader. Tijdens mijn vakantie in Griekenland ben ik aan dit boek voor de voor mij nog onbekende schrijver begonnen. Thrillers zijn zo’n beetje mijn favoriete genre. Lees in de recensie of ik dit boek aan mijn top 10 van thrillers ga toevoegen.

De flaptekst

“Kinderarts David Beck heeft het gevoel dat zijn leven totaal is verwoest. Er gaat geen dag voorbij of hij beleeft die ene nacht met de gruwelijke gebeurtenissen van acht jaar geleden opnieuw; de nacht dat zijn vrouw Elizabeth werd meegesleurd en vermoord. Iedereen zegt dat hij het verleden achter zich moet laten, maar dat kan hij niet. En nu verschijnt er een bericht op zijn computerscherm, een zin die alleen hijzelf en zijn overleden vrouw kennen. Plotseling wordt David overmand door een onmogelijke gedachte: zou Elizabeth op de een of andere manier toch nog in leven kunnen zijn?”

Eerste indruk

Een romantisch begin van het boek dat eindigt in een huiveringwekkende gebeurtenis. Mijn haren stonden overeind! Een enge start, van een spannend verhaal. Ik dacht direct “dit moet de rest van David Beck zijn leven op zijn kop zetten.” Ik kon het boek niet meer wegleggen!

Het verhaal

Kinderarts David Beck ontvangt een e-mail van zijn vrouw Elizabeth. Vervolgens ziet hij haar ook nog eens via een webcam door een straat lopen. Huiveringwekkend want Elizabeth is acht jaar geleden vermoord door een seriemoordenaar, KillRoy genaamd. David Beck gaat op onderzoek uit om de waarheid te achterhalen. Achtervolgd door moordenaars en de politie krijgt hij hulp van een zware drugshandelaar, die hij jaren geleden door zijn oplettendheid als arts zuiverde van de verdenking van kindermishandeling. David Beck lijkt op de waarheid af te koersen, maar er is iemand die niet wil dat hij die achterhaalt… Is hij in staat om ondanks alle tegenslagen achter de waarheid te komen?

Wat ik ervan vond

Niemand vertellen is enorm spannend, ik zat vanaf de eerste bladzijde op het puntje van mijn stoel! Ik had ook echt geen idee hoe het kon komen dat David Beck zijn overleden vrouw op de webcam zag. Laat staan dat ik doorhad wie hierachter zat of hoe het verhaal zou aflopen! Enorm knap dat Harlan Coben mij als lezer van begin tot eind in het duister heeft laten tasten! Ik kan werkelijk geen minder sterke vinden in dit verhaal.

De personages

David Beck is een sympathieke personage die ondanks de traumatische gebeurtenis anderen helpt. Dit kan ik absoluut waarderen in een personage (en ook in het echte leven). 😉 Daarnaast is hij een vechter en interessante man. Een man met wie je vanaf de eerste pagina meeleeft. Dit maakt het lezen van het verhaal extra aangenaam!

De conclusie van niemand vertellen

Al met al is Niemand vertellen een spannend boek om te lezen, een echte pageturner! Het lezen van dit boek van Harlan Coben ging ten koste van mijn nachtrust. Het is hem vergeven! Sterker nog, ik ben van plan meer boeken van deze fantastische auteur te gaan lezen. Dit verhaal gaat dan ook op mijn top 10-lijst voor thrillers!

Beoordeling

De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry, was een boek dat mijn moeder eerder gelezen had. Na haar positieve verhaal, was ik er al een tijd nieuwsgierig naar. Tijdens mijn vakantie lag ik op het strand van Toroni in Griekenland, dit was een uitgelezen moment om aan deze feelgood roman te beginnen. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

Wanneer Harold Fry op een doordeweekse ochtend zijn huis verlaat om een brief te posten, weet hij nog niet dat hij op het punt staat naar de andere kant van het land te lopen. Hij draagt geen wandelschoenen, heeft geen kaart en geen telefoon bij zich. Hij weet alleen dat hij moet blijven lopen. Zijn vrouw wacht thuis en probeert erachter te komen waarom Harold vertrok. Ondanks de fysieke afstand komen ze steeds dichter tot elkaar.

Eerste indruk

De openingszin “De brief die alles zou veranderen kwam op een dinsdag.” Sprak direct tot mijn verbeelding. Hoe kan een brief alles veranderen. Zeker in het leven van een oude gepensioneerde man. Dit maakte mij nieuwsgierig. Zou dit een soort van positieve levensles worden?

Het verhaal

Harold Fry, een kleinburgerlijke gepensioneerde Engelsman, hoort op een dag dat een uit het oog verloren collega ongeneeslijk ziek is en besluit haar een briefje te sturen. Eenmaal bij de brievenbus bedenkt hij in een opwelling om de brief te voet te brengen: een tocht van duizend kilometer. Bij een pompstation vertelt Harold aan het meisje achter de balie over zijn brief. Ze vertelt hem dat ze een tante had die terminaal ziek was, maar uiteindelijk bleef de tante leven door te geloven. De openhartigheid van het meisje geeft Harold het vertrouwen om zijn wandelreis af te maken. Telkens als hij het moeilijk heeft en terug denkt aan moeilijke periode uit zijn eigen leven, denkt hij terug aan dit gesprek. Het geeft hem kracht. Is Harold daadwerkelijk in staat om deze tocht te volbrengen en wat zal hem tijdens deze wandeltocht te gebeuren staan? Zal de brief op tijd aankomen.

Wat ik ervan vond

Inspirerend is het eerste woord dat bij mij opkomt. Van begin tot eind heb ik enorm genoten van De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry! Ik leefde met Harold Fry mee en geloofde in alles wat hij geloofde. De positiviteit straalt van de roman af. Harold geeft niet snel op en zijn reis door het Engelse platteland is prachtig beschreven. Wat zou ik daar graag eens willen wandelen! Het enige minpunt in het boek kwam op 2/3 van het verhaal. Tijdens de reis krijgt Harold fans die in hem geloven en zelf ook een wandeling willen maken om dichter tot zichzelf te komen. Deze fans zijn enorm irritant en voegen naar mijn mening niks toe aan het verhaal! Het verhaal had net zo mooi, of zelfs mooier geweest als Harold de hele wandeling alleen had gemaakt.

De personages

Harold Fry is een simpele man, maar dat maakt het juist zo mooi! De man die een, op het eerste gezicht, rustig leven had en nooit zijn dromen heeft gevolgd kiest letterlijk en figuurlijk zijn spontaan zijn eigen pad. Dit zorgt voor een emotionele terugkijk op zijn leven en inspiratie voor de toekomst van Harold. Hij is een geweldig personage en verdient een plekje in het hart van iedere lezer.

De conclusie van De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry

Geweldig! De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry moet iedereen gelezen hebben. Het verhaal is grappig, inspirerend, emotioneel en prachtig geschreven. Ik heb nooit eerder een boek van Rachel Joyce gelezen, maar na dit boek ben ik fan van haar!

Beoordeling

Meisje vermist is wellicht één van de bekendste boeken van de alom bekende thrillerschrijfster Tess Gerritsen. Ik moet jullie eerlijk bekennen dat ik nog nooit eerder iets van haar heb gelezen. Best gek eigenlijk, want ik ben verzot op thrillers! Het is er simpelweg nog niet eerder van gekomen. Daarnaast heb ik zo mijn favoriete thrillerauteurs die ik steeds voortrek. 😉 Hoe dan ook, het werd hoog tijd om Tess een kans te geven. Lees in deze recensie hoe het boek mij is bevallen.

De flaptekst

“Kat Novak is patholoog-anatoom en een vrouw die haar mannetje kan staan. Kat moet in een paar dagen tijd sectie verrichten op de lichamen van twee jonge vrouwen; twee gevallen van overdosis die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hadden. Toch krijgt Kat argwaan en ze vermoedt dat er meer aan de hand is. Het probleem is dat niemand die er toe doet haar wil geloven. Ze kan niet anders dan de zaak zelf tot op de bodem uit te zoeken.”

Eerste indruk

Op de eerste bladzijde wordt er direct een lijk binnengebracht in het mortuarium. Kijk, daar ben ik gek op! Direct wat volle lugubere actie! Daarnaast kreeg ik direct het gevoel dat ik in dit boek te maken zou krijgen met een stoer hoofdpersonage met een duidelijke wil. Een goede start, mijn aandacht werd direct gewekt!

Het verhaal

De hoofdpersoon van Meisje vermist, Kat Novak, is patholoog anatoom. Kat gaat verder dan alleen het uitoefenen van haar taken binnen haar standaard werkzaamheden, ze bemoeit zich ook met recherchewerk! Ze geloofd namelijk niet dat de twee lijken die zijn binnengebracht puur en alleen door een toevallige overdosis om het leven zijn gekomen. Kat ziet overeenkomsten en gaat op onderzoek uit. In de hand van de het laatste lijk dat binnen is gekomen zit een briefje met een telefoonnummer, die van Adam Quantrell, CEO van een groot farmaceutisch bedrijf. Hij blijkt een persoonlijke interesse te hebben in het achterhalen van de identiteit van de vrouw. Sterker nog, hij wil samenwerken met Kat. Wanneer de scheidslijn tussen anatomie en detectivewerk steeds onduidelijker wordt, komen er steeds meer gevaren bij kijken. Kat is opgegroeid in een achterbuurt en in Meisje vermist blijkt deze achterbuurt een grote rol te spelen. De kennis die ze van de buurt heeft, werkt in haar voordeel bij het zoeken naar de waarheid. De vraag is allen of de bewoners in deze wijk wel op haar terugkeer en de waarheid zitten te wachten. Hoe ver gaat Kat om de waarheid boven tafel te krijgen en wat is de rol van Adam?

Wat ik ervan vond

Meisje vermist is een spannende thriller! Wat direct opvalt is de soepele schrijfstijl waarmee Gerritsen dit verhaal op haar lezers afvuurt. Het verhaal leest soepel, vlot en er zit tempo in! Er is eigenlijk geen ruimte om adem te halen; de ene ontwikkeling volgt op de andere. Wel zijn er hier en daar wat voorspelbare momenten, maar gelukkig is er ook een onvoorspelbaar goed plot! Daarnaast is Tess Gerritsen in staat om je mee te nemen in de gedachtengang van de hoofdpersonage.

De personages

Kat is een karakter dat vaak in thrillers voorkomt; een sterke vrouw met een wat problematisch liefdesleven. Niet een heel originele keuze, maar desalniettemin is ze interessant. Ze is nieuwsgierig en gaat door het oog van de naald om achter de waarheid te komen. Gerritsen heeft in dit boek sterke personages neergezet, die elk hun eigen inbreng leveren aan het verhaal. Ze beschrijft het verhaal en de verscheidene ontwikkelingen vanuit meerdere oogpunten en zorgt er zo voor dat elk personage voldoende uitgediept wordt. Wat je vaak ziet in thrillers, is dat de hoofdpersonage mensen van zich afstoot, dat is bij Kat niet het geval, ze gaat de conversatie aan en laat een ander personage in het boek zelfs heel dichtbij komen.

De conclusie van Meisje vermist

Meisje vermist is lastig weg te leggen en laat zich in een ruk uitlezen. Ik heb het lezen van dit boek als positief ervaren en ik heb me vermaakt. Toch moet ik bekennen dat Tess Gerristen niet direct naar mijn top 10-lijst van thrillerauteurs is geschoten. Het was fijn om met haar verhaal en schrijfstijl kennis te maken, maar ik vond het boek niet vernieuwend genoeg binnen het thrillergenre.

Beoordeling

De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine – Bibliotheek der zielen van Ransom Riggs is een boek waar ik mij enorm op verheugde! Eerder heb ik de eerste twee delen gelezen en het werd dan ook hoog tijd om aan deel 3 – Bibliotheek der zielen te beginnen. Lees in deze recensie of ik dit boek net zo goed en interessant vind als de eerste twee delen

De flaptekst

“Jacob Portman ontdekt een krachtige nieuwe gave. Maar nog voor hij die echt onder controle heeft, moet hij al op een reddingsmissie vertrekken. Samen met Emma Bloom, het meisje dat vuur kan maken met haar handen, en de pratende hond Addison probeert hij zijn bijzondere vrienden te redden uit een zwaarbewaakt fort. Het drietal reist van hedendaags Londen naar Devil’s Acre, de ellendigste achterbuurt die Engeland ooit heeft gehad. En uitgerekend op deze afgrijselijke plek wordt de laatste strijd geleverd. De strijd die het lot bepaalt van de bijzondere kinderen én hun geliefde schoolhoofd mevrouw Peregrine.”

Mijn eerste indruk

Laat ik beginnen bij het begin, ook bij dit derde deel vind ik de cover enorm aantrekkelijk! Een prachtige en mysterieuze illustratie. Het hele boek is trouwens geweldig geïllustreerd, want ook in dit boek is er weer veel aandacht besteed aan de prachtige foto’s die aansluiten op het verhaal. Het derde deel gaat precies verder waar het tweede deel is gestopt. Dit zorgt, net als bij deel 2, opnieuw voor een heerlijk overgang. Je hoeft niet in te komen in het verhaal, je gaat gewoon verder waar je gebleven was.

Een bijzonder gevaarlijke avontuur door Londen

Nadat de bijzondere kinderen samen met mevrouw Peregrine in een hinderlaag gelokt zijn door haar boosaardige broer Caul, bevinden Jacob, Emma en de pratende hond Addison zich in Londen. Caul heeft de vrienden van Emma en Jacob gekidnapt en ze moeten erachter zien te komen waar hun vrienden zich bevinden voordat Caul zijn angstaanjagende plan uitvoert. In een wereld vol gevaren is dat niet zo makkelijk. Hun reis voert hen naar Devil’s Acre heet, een eiland waar arme en krachteloze bijzonderen in de trieste sloppenwijken wonen. Terwijl de tijd door tikt en ze opnieuw een scala aan personen ontmoeten, moeten Jacob, Emma en Addison zien te dealen met Jacob zijn nieuw ontdekte gave: niet alleen kan hij de hulselmonsters zien, hij lijkt ze ook te kunnen bezweren… Zijn Jacob, Emma en Addison in staat om alles en iedereen te redden?

Wat ik ervan vond

Yes, De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine 3 – bibliotheek der zielen is een fantasy boek dat mij helemaal meeneemt naar een andere wereld. Ik ben opnieuw heel enthousiast! Riggs heeft een enorm creatieve en unieke schrijfstijl. Wel werd ik in dit derde deel moe van het feit dat de eigenaardige kinderen altijd op de vlucht zijn. Ze lijken soms nauwelijks op adem te kunnen komen. Hierdoor zat ik soms minder goed in het verhaal en vond ik sommige stukken wat te veel van het zelfde. Dit is de enige reden dat ik bibliotheek minder sterk vind dan de eerste twee delen. De schrijfstijl is wel nog steeds prachtig en beeldend! Ook is het einde is zeer onverwacht waardoor dit boek toch nog zeer de moeite waard is om te lezen.

De personages

In De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine 3 – bibliotheek der zielen groeien de personages nog dichter naar elkaar toe en ontstaat er een enorme hechte band tussen alle personages. Ze vechten en overleven voor elkaar. De kinderen zijn inmiddels niet alleen bijzonder. Het zijn zeer sterke personages die weten wat ze willen en ervoor elkaar zijn wanneer dit nodig is. Hun enorme loyaliteit naar elkaar en mevrouw Peregrine is enorm interessant.

De conclusie van De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine 3 – Bibliotheek der zielen

Ondanks de kleine minpunten die ik eerder noemde is het boek is fantastisch geschreven, zit het ijzersterk in elkaar en zuigt het je mee in een bijzonder huiveringwekkende wereld. Daarnaast is het verpakt in een prachtige vormgeving met indrukwekkende en griezelige foto’s. In alle opzichten had ik niet kunnen vragen om een meer bevredigend eind aan dit eigenaardige avontuur. Ik ga de karakters missen, maar ik zal deze boeken zeker ooit nog eens opnieuw lezen! Heb je de serie nog niet gelezen, dan raad ik je aan om dat zo snel mogelijk te doen. Dit wil je niet missen!

Beoordeling:

Cappuccino in Costa Rica van Belinda Jones stond eigenlijk helemaal niet op mijn leeslijst. Sterker nog, de schrijfster was mij helemaal niet bekend! Toen ik afgelopen maand door de bibliotheek liep, viel mijn oog ineens op de vrolijke cover! Wat een genot om naar te kijken… Daarnaast is het algemeen bekend dat ik, naast lezen, ook gek ben op koffie en reizen. Ik kon dit boek dan ook echt niet laten liggen! Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Koffieliefhebster Ava Langston weet precies wat ze wil: een eigen koffietent in een winkelgalerij in Bath. En een leven zonder gecompliceerde relaties. Haar plannen worden helaas verstoord als haar vader opbelt en vraagt of ze het eerstvolgende vliegtuig naar zijn nieuwe thuisland Costa Rica wil nemen om zijn kersverse echtgenote Kiki te ontmoeten.

Onmiddellijk het vliegtuig naar Midden-Amerika te pakken om daar haar nieuwe stiefmoeder te leren kennen is wel het laatste waar Ava op zit te wachten. Totdat haar vader de mogelijkheid biedt haar eigen café aan een Costa Ricaanse boulevard te gaan runnen. Het beeld van schuimende cappuccino’s in zo’n fantastisch koffieland kan ze niet weerstaan. Ze heeft er alleen niet op gerekend daar Santiago te ontmoeten, haar sexy maar koppige concurrent. Ook is daar Ryan, die denkt dat het romantisch is om zes uur ‘s ochtends door de toppen van het regenwoud te slingeren. Van beide mannen krijgt ze vlinders in haar buik, maar wie verovert haar hart…?”

Mijn eerste indruk van Cappuccino in Costa Rica

Heerlijk! Het werd mij direct al duidelijk dat Belinda Jones haar schrijfstijl mij enorm goed beviel. Soepele zinnen, fijn uitgewerkte personages en een lekker luchtig verhaal. Begrijp me niet verkeerd… zware literatuur is mooi, maar iets luchtigs zo nu en dan kan ik absoluut waarderen! Ik kon mijzelf direct met Ava identificeren, een vrouw met een droom die niet terugdeinst voor avontuur. Geweldig! Na de eerste bladzijdes gelezen te hebben, kon ik het boek echt niet meer wegleggen.

Het verhaal

Ava heeft nadat de zoveelste relatie op de klippen is gelopen, genoeg van mannen. Ze wil haar droom vervullen; een eigen koffiebar in het centrum van Bath! Dit gaan alleen niet zo makkelijk. Er lijkt maar geen geschikt pand vrij te komen. Wanneer ze dan toch eindelijk een locatie heeft gevonden, gaat het pand naar een ander. Ava baalt en weet niet wat ze moet doen. Wanneer haar vader, die in Costa Rica woont, haar een aanbod doet om langs te komen en haar eigen koffiebar te starten op het strand, twijfelt ze geen moment! Ze pakt haar koffers en gaat op weg naar een nieuw avontuur. Op het mooie eiland ontmoet ze twee aantrekkelijke mannen: de gedreven en mysterieuze Santiago en de stoere avonturier Ryan. Een spel van uitdaging en verleiding. Daarnaast loopt ze tegen problemen met haat vader aan. Zal Ava haar geluk in Costa Rica vinden?

Wat ik ervan vond

Ik heb echt oprecht genoten van Cappuccino in Costa Rica. Ik zat in een leesdip en dit boek haalde mij daar direct uit. Het is zo een fijn verhaal! Tijdens het lezen had ik het gevoel dat ik echt in Costa Rica was en zag de koffiebar helemaal voor me. Ondanks dat het verhaal eigenlijk een chicklit is, en dus niet heel inspirerend zou moeten zijn, inspireerde het mij enorm! Belinda Jones heeft mij in haar verhaal meegenomen! Haar soepele schrijfstijl zorgde ervoor dat ik het boek in een mum van tijd uit had en mij geen moment heb verveeld! Het romantische gedeelte in het verhaal was vermakelijk, maar de omschrijving van Costa Rica en Ava die haar droom najaagt waren echt de beste onderdelen binnen het verhaal!

De conclusie van Cappuccino in Costa Rica

Cappuccino is Costa Rica bevatte alle onderdelen waar ik op had gehoopt! Ik ben dan ook enorm blij dat ik Belinda Jones als schrijfster heb ontdekt en hoop nog veel meer boeken van haar te gaan lezen. Ik kan dit boek aan iedereen aanraden die zin heeft in iets luchtigs en vrolijks met een beetje romantiek en avontuur. Daarnaast heb ik enorm veel zin om naar Costa Rica te reizen en er hele veel koffie te drinken! Wie weet. 😉

Beoordeling

Een aantal jaren geleden had ik Zondaarskind van Marion Pauw gelezen. Ik vond dat echt zo’n fantastisch en hilarisch boek! Ik had mijzelf dan ook verbaasd dat ik niet direct meer boeken van haar had gelezen. Nu was het dus echt weer tijd voor Marion Pauw en het was Villa Serena geworden! Vond ik dat ook net zo’n goed boek? Lees verder om daar achter te komen.

De flaptekst

Haar prettig gestoorde vriendin Marit verklaart haar voor gek, maar Fillis gaat toch terug naar de Dominicaanse Republiek, naar de plek waar haar huwelijksreis zo dramatisch eindigde. Vorig jaar was ze in hotel Villa Serena met haar kersverse echtgenoot die haar op handen droeg. Tot hij haar probeerde te vermoorden en ze ternauwernood aan de dood kon ontsnappen. Andrew is inmiddels opgenomen in een therapeutisch centrum en houdt vol dat stemmen hem tot zijn daad hebben aangezet, maar is dat wel zo?

Mijn eerste indruk

Wat wordt de problematiek plots en droog kenbaar gemaakt! Daarnaast vraag je je direct allemaal dingen af zoals wat is precies de reden dat ze toch terug gaat naar precies de plek waar ze zo’n traumatische gebeurtenis heeft doorgemaakt? Wat probeert ze daar precies mee te bereiken? Wordt dit boek spannend, dramatisch of zit er toch nog Marion Pauw humor in?

De personages

Fillis is de hoofdpersoon, een lerares die iets afschuwelijks heeft meegemaakt. Tijdens haar huwelijksreis met de man van haar dromen, probeerde hij haar ’s nachts uit het niets te vermoorden. Het is door het boek heen duidelijk dat ze van deze man (Andrew) houdt, maar het personage Andrew wordt niet diep uitgewerkt. Net als Fillis eigenlijk, we leren haar niet echt door en door kennen, waardoor het personage toch wat oppervlakkig blijft. Dit geldt voor alle personages, ze blijven wat oppervlakkig, ondanks dat er wel grote feiten worden onthuld.
Fillis verblijft in de Dominicaanse Republiek in hetzelfde hotel als op haar huwelijksreis. Er lijkt een band te zijn tussen haar en de eigenaresse van het hotel, maar toch voelt het wat onwennig en het gedrag van de eigenaresse is soms eigenaardig terwijl we nog niet precies weten waarom. Dit geldt hetzelfde voor een van de medewerkers van het hotel. Dit eigenaardige gedrag zou het boek misschien spannend moeten maken, maar dat effect had het op mij niet, ik vond het eerder licht storend.

Villa Serena heeft an sich grote potentie om erg spannend te worden en met Marion Pauw’s schrijftalent daarnaast nog eens hilarisch. Dit ervoer ik tijdens het lezen niet. Ik heb wel een aantal keer gelachen, Marion Pauw blijft nu eenmaal een bijzonder grappige schrijfster, maar het boek miste voornamelijk diepgang, opbouw en een interessant plot. Want ja, het plot viel ook erg tegen.

Conclusie

Villa Serena was een boek dat prima was om tussendoor te lezen, maar ik heb niet op het puntje van mijn stoel gezeten of geschaterd van het lachen. Ik blijf Marion Pauw haar schrijfstijl heel prettig vinden en ze heeft duidelijk veel talent, alleen dit boek was gewoon net niet goed genoeg uitgewerkt en miste diepgang. Ik zou Villa Serena niet per se aanraden, maar ook niet per se afraden; daarom 3 kopjes.

Beoordeling

De leugenaar van Lisa Gardner heb ik jaren geleden gelezen en dit is nog steeds een van mijn favoriete thrillers. Omdat ik Lisa Gardner komende week mag interviewen over haar nieuwe boek vind haar, besloot ik dit boek uit de kast te pakken. Een beetje voorpret en een geweldig boek opnieuw lezen kan natuurlijk nooit kwaad. Ik lees het boek overigens in het Engels met als titel The Neighbour. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Het is een zaak die grote opwinding teweegbrengt: Sandra Jones, een jonge moeder, blond en mooi, verdwijnt spoorloos uit haar huis in Boston. Ze laat haar vierjarige dochter als enige getuige achter. Haar knappe, mysterieuze echtgenoot Jason wordt direct als hoofdverdachte beschouwd. Maar vanaf het moment dat brigadier D.D. Warren bij de comfortabele bungalow arriveert, voelt ze dat er iets fout zit met het beeld van het normale gezin. Jason lijkt er eerder op uit om zijn dochtertje te isoleren dan dat hij een speurtocht onderneemt naar zijn ‘geliefde’ vrouw. Probeert de perfecte echtgenoot iets te verbergen? En zal de enige getuige het volgende slachtoffer worden van een duivels intelligente moordenaar?”

Mijn eerste indruk

Spanning ten top. Op de eerste vijf pagina’s is er direct actie! Ondanks dat ik dit boek al eerder heb gelezen, zat ik direct op het puntje van mijn stoel. Tijdens de eerste hoofdstukken stelde ik mij telkens de vraag “wat is hier aan de hand?”

Het verhaal

De leugenaar draait om Sandra, Jason en Ree, een doorsnee gezin. Sandra is schooljuf, Jason een journalist en Ree is hun vierjarige dochtertje. Alles lijkt normaal, maar dat is het niet! Het balletje gaat rollen als Sandra verdwijnt en men aanneemt dat ze ontvoerd en misschien zelfs vermoord is.

Inspecteur D.D. stelt voor zichzelf al snel vast dat echtgenoot Jason verantwoordelijk is voor de verdwijning van zijn vrouw. Jason lijkt op zijn beurt niets te geven om de verdwijning van zijn echtgenote, hij is stil en in zichzelf gekeerd. Hij is zelfs wat stoïcijns bij alles wat de politie vraagt of doet. De politie wil graag weten Jason en Sandra hun dochter van het voorval weet, aangezien zij in het huis aanwezig was ten tijde dat haar moeder verdween. Uiteindelijk laat Jason dit onder protest toe. Na het gesprek met Ree lijkt het nog duidelijker te worden dat Jason iets te verbergen heeft. Is hij de dader? Hoofdinspecteur D.D. kan haar vinger er niet op leggen. Op dat moment blijkt dat er een jonge man, die bekend staat als zedendelinquent, om de hoek van de familie woont. Ook hij lijkt verdacht, maar heeft hij er echt iets mee te maken? En hoe zit het nu eigenlijk Sandra? Leefde ze echt zo’n rustig leven, of heeft ze geheimen waar niemand iets van weet?

Wat ik ervan vond

Fantastisch! Dit is geen bloederige thriller met seriemoorden, maar een pakkend verhaal over hoe een verleden zijn weerslag kan hebben op de toekomst. Ook speelt uiterlijk vertoon een rol, is iemand die geen emoties toont meteen schuldig? Hoofdinspecteur D.D Warren is goed in haar baan, want ondanks dat alles wijst op wie de dader is, blijft ze zichzelf vragen stellen en zoekt ze naar antwoorden tot alle losse eindjes bij elkaar komen.

De conclusie van De leugenaar

De leugenaar is verrassend geschreven! Het verhaal heeft een mooie spanningsopbouw en er wordt vanuit verschillende perspectieven vertelt. Hierdoor krijg je steeds meer inzicht in de achtergrond van het verhaal en de karakters. Tijdens het verhaal worden er steeds meer tipjes van de sluier gegeven, waardoor stoppen met lezen een uitdaging is. Daarnaast is Lisa Gardner een kei in het schrijven van plot twisten en een zeer verrassend einde. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik opnieuw genoten heb van dit boek. Het was het zeker waard om dit verhaal opnieuw te lezen. Ik kan niet wachten tot ik kan beginnen aan Vind haar, het achtste deel uit de D.D. Warren-serie.

Beoordeling

Makkelijk leven van Herman Koch is het boekenweekgeschenk van 2017. Ik heb jullie eerder beloofd hier een recensie over te schrijven en had eigenlijk gehoopt deze wat eerder te publiceren, maar ik liep iets vertraging op. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind en waarom de recensie op zich heeft laten wachten.

De flaptekst

“Tom Sanders is een gevierd schrijver van zelfhulpboeken en hij leidt een gelukkig leven met Julia en twee volwassen zonen, van wie de jongste, Stefan, zijn oogappel is. Tijdens een verjaardagsfeestje voor Julia staat hun schoondochter Hanna – op wie Tom en Julia niet dol zijn – opeens voor de deur. Snikkend vertelt ze dat ze door Stefan is geslagen en dat dat niet de eerste keer is. Moet Tom zijn lievelingszoon Stefan aanspreken op zijn gedrag? Of loont het misschien meer om de adviezen uit zijn zelfhulpboeken in praktijk te brengen, zoals zijn bekende richtlijn ‘Probeer problemen niet altijd op te lossen door eraan te denken; vaak worden ze eerder opgelost door er niet aan te denken’? Makkelijk leven laat zien hoe een man die met zijn levensinzichten zo succesvol is opeens alle zeilen bij moet zetten om de problemen in zijn eigen leven het hoofd te bieden.”

Mijn eerste indruk

Vorig jaar is het boekenweekgeschenk mij goed bevallen en ik vind Herman Koch een fijne schrijver. Ik kan dus oprecht zeggen dat ik enorm nieuwsgierig was naar Makkelijk leven van Herman Koch. Helaas moet ik bekennen dat het al bij de eerste pagina’s mis ging. Ik miste samenhang in het verhaal en de hoofdpersoon in het boek irriteerde me vanaf het eerste moment. Ik heb het boek daarom meerdere keren weggelegd tot ik besloot dat hij toch echt een keer uit moest. Geen goed begin zullen we maar zeggen.

Het verhaal

Tom is een zelfhulpboeken-goeroe, een wereldwijd succes met meer dan 40 miljoen exemplaren verkocht. Na een inleiding waarin de hoofdpersonage ons nog vertelt hoe gewoon hij is gebleven (niet vreemd denkt de lezer, want deze saaie zeikerd kan simpelweg niet opgewonden raken) gaat het verhaal van start als zijn ongeliefde schoondochter aangeslagen én geslagen voor de deur staat. Tom belooft met zijn zoon te gaan praten. Al snel wordt duidelijk dat Tom, ondanks het schrijven van zelfhulpboeken, nogal tekort schiet in (zelf)hulp en handvatten bieden om het leven zo makkelijk en goed mogelijk te (be)leven.

Wat ik ervan vond

Jeetje, wat een drama! Het verhaal is enorm saai en nogal cliché te noemen. Ik mis diepgang in het verhaal en er wordt van de hak op de tak gegaan. Op de laatste tien pagina’s van Makkelijk leven, probeert Koch er nog een mooi einde aan te breien, maar zelfs dit kon mijn interesse niet wekken. Ik heb van begin tot eind op een goede clou zitten wachten.

De personages

De hoofdpersoon Tom is enorm irritant. Hij vind zichzelf, als befaamd schrijven van zelfhulpboeken, helemaal de man. Persoonlijk vond ik hem alles behalve sympathiek. Daarnaast leken de beslissingen die hij nam, niet reëel. Eigenlijk is het gewoon een laf ventje.

De conclusie van Makkelijk leven van Herman Koch

Makkelijk leven is naar mijn mening te makkelijk geschreven en ik twijfel of ik de inhoud van het boek heb gemist of dat die er gewoonweg niet was. Dit is de eerste keer dat ik een boek met 1 kop koffie beoordeel. Heb je dit boek nog niet gelezen? Dan heb je gelukkig niets gemist.

Beoordeling

De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine – Omhulde stad van Ransom Riggs is een boek waar ik mij enorm op heb verheugd! In de herfst van 2016 heb ik deel 1 gelezen en het werd dan ook hoog tijd om aan deel 2 te beginnen. Lees in deze recensie of ik dit boek net zo interessant vind als het eerste deel.

De flaptekst

“Dit is het vervolg op De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine. Het verhaal begint in 1940 en sluit aan op het eerste boek. Jacob en zijn nieuwe vrienden zijn net ontsnapt en moeten het eiland verlaten samen met mevrouw Peregrine. Hun reis gaat naar Londen, in meer dan één opzicht een bijzondere hoofdstad. Onderweg ontmoeten ze nieuwe bondgenoten, bijzondere dieren en verrassingen in allerlei gedaanten. Dit spannende avontuur is opnieuw rijk geïllustreerd met tientallen fascinerende oude foto’s.”

Mijn eerste indruk

Laat ik beginnen bij het begin, ook bij dit tweede deel vind ik de cover enorm aantrekkelijk! Het heeft iets mysterieus en is misschien zelfs een beetje griezelig. Het hele boek is trouwens prachtig geïllustreerd, het lettertype is mooi, versieringen onderaan de pagina’s en er staan foto’s in het boek die ook voorkomen in het verhaal. Dit zijn een beetje griezelige beelden die een bijdragen leveren aan de sfeer in dit boek. Het tweede deel gaat precies verder waar het eerste deel is gestopt. Dit zorgt voor een heerlijk overgang. Al moet ik bekennen dat ik de eerste vijf bladzijdes even na moest denken over hoe het eerste deel eindigde.

Een bijzondere reis naar Londen

De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine zaten jaren in haar tijdlus. In dit deel moeten de kinderen hun veilige zomerdag verlaten voor een bijzonder gevaarlijke reis naar Londen. Deze reis is niet voor niets want ze moeten mevrouw Peregrine redden. Het gaat er tijdens de reis heftig aan toe want ze worden achtervolgd door schepsels. Hoewel sommige kinderen al meer dan honderd jaar oud zijn, hebben ze nog niet eerder volwassen beslissingen genomen. Dat is in dit verhaal voorbij! Ze moeten namelijk vechten voor hun eigen leven en het voortbestaan van hun wereld. Ook Jacob krijgt daarbij behoorlijk wat voor zijn kiezen. Als ‘jongste’ moet hij nog veel oefenen. Door alle gevaarlijke situaties waar de kinderen in terecht komen, is er alle ruimte om hun talenten verder de ontwikkelen. Zijn de kinderen van mevrouw Peregrine in staat om zichzelf en hun voortbestaan te redden?

Wat ik ervan vond

Yes, De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine 2 – Omhulde stad is een fantasy boek dat mij helemaal meeneemt naar een andere wereld. Ik ben opnieuw heel enthousiast! Riggs heeft een enorm creatieve en unieke schrijfstijl. Je krijgt niet direct antwoorden op de vragen die bij je opkomen tijdens het lezen, Riggs maakt je daarom steeds nieuwsgieriger! Hierdoor wordt er tijdens het lezen een gevoel van spanning gecreëerd. Waar het eerste deel vooral mysterieus was met hier en daar een griezelig randje, is het verhaal van Omhulde stad een stuk volwassener geworden. De gruwelijkheid van de oorlog komt sterk naar voren en zelfs de gebruikte foto’s zijn een stuk mysterieuzer.

De personages

In De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine 2 – Omhulde stad wordt er veel dieper ingegaan op de personages. Je leert de kinderen en hun geschiedenis nog beter kennen en daarnaast worden hun speciale talenten veel inzichtelijker. De kinderen zijn inmiddels niet alleen bijzonder. Het zijn zeer sterke personages die weten wat ze willen en ervoor elkaar zijn wanneer dit nodig is. Hun enorme loyaliteit naar elkaar en mevrouw Peregrine is enorm interessant. Van deze bijzondere vriendschap kan veel geleerd worden. Jacob is in dit deel alles behalve een stille jongen, hij toont veel karakter en neemt volwassen beslissingen. Daarnaast deinst hij niet terug voor gevaar en staat hij voor iedereen in het verhaal klaar. Een mooie ontwikkeling!

De conclusie van De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine 2 – Omhulde stad

Het boek is fantastisch geschreven, zit ijzersterk in elkaar en zuigt je mee in een bijzonder huiveringwekkende wereld. Daarnaast is het verpakt in een prachtige vormgeving met indrukwekkende en griezelige foto’s. Het boek bevat alle elementen om met vijf koppen koffie beoordeeld te worden. Ik ben dan ook enorm nieuwsgierig naar het derde deel!

Beoordeling