Tag: Boekrecensie

Hof van vleugels en verwoesting is het derde boek in de serie Hof van doorns en rozen. Het is inmiddels ruim anderhalf jaar geleden dat ik de eerste twee delen, Hof van doorns en rozen en Hof van mist en woede heb gelezen. Ik was op dat moment enorm fan. Echt! Misschien vraag je jezelf af; “Waarom heb je dan zo lang gewacht met het lezen van het derde boek?” Er kwamen tussendoor andere boeken langs die mijn aandacht vroegen, en ik was niet helemaal in een fantasie-modus. Kortom, dit boek heeft even op me moeten wachten. Of ik op haar? Hoe dan ook in deze recensie lees je of dit het ’t wachten waard was.

De flaptekst

“Een naderende oorlog bedreigt alles waar Feyre van houdt in het bloedstollende derde deel van de Hof van doorns en rozen-serie. Feyre is teruggekeerd naar het Lentehof, vastbesloten informatie te verzamelen over Tamlins plannen en die van de koning, die heel Prythian wil overheersen. Maar ze moet een dodelijk spelletje spelen om Tamlin te misleiden – één misstap betekent het einde, niet alleen van Feyre, maar van haar hele wereld. Als de oorlog uitbreekt, moet Feyre beslissen wie van de oogverblindende en dodelijke Edelheren ze kan vertrouwen. En ze zal op onverwachte plekken naar bondgenoten moeten zoeken. De aarde kleurt rood wanneer de immense legers strijden voor de macht over dat wat hen allemaal kan vernietigen.”

Mijn eerste indruk van Hof van vleugels en verwoesting

698 pagina’s, oei! Hof van vleugels en verwoesting is een enorme pil en bij het begin zag ik er stiekem wel tegenop om te beginnen! Ben ik wel gek genoeg op deze fantasy-serie om dit bladzijde voor bladzijde te lezen?… Nou en of! Hallo Sarah J. Maas, wat heb ik je schrijfstijl, Prythian en alle personages gemist! Op de eerste pagina staat een prachtig geïllustreerde kaart van Prythian, wat zou ik graag willen dat deze wereld echt bestaat. Na deze illustratie gaat het verhaal direct verder waar het tweede deel gestopt was…en ik droom weg…!

Waar het boek over gaat

Feyre is teruggekeerd naar het lentehof om informatie in te winnen over Tamlin en de bloeddorstige koning. Er staat van alles op het spel en Feyre kan niet wachten om terug naar huis te kunnen en zich voor te bereiden op de grote eindstrijd. Maar wie van de High Lords kan ze überhaupt vertrouwen en hoe moet ze dit samen met Rhysand strategisch aanpakken? Zal iedereen om wie ze geeft deze strijd overleven?

Wat ik ervan vond

Wat ik het fijnst vind aan deze serie, zijn toch echt de personages en hun relaties onderling. De hoofdpersonages ken ik als lezer maar al te goed na twee delen, dus Feyre, Tamlin en Rhysand voelen als vanouds aan. Ik houd zo erg van hun dynamiek. Dit is één van de weinige series waarin ik net zo graag over de zijpersonages lees als de hoofdpersonages! Maas heeft een ongelofelijke man neergezet met humor, sarcasme en een veel te knap uiterlijk en heeft daarmee ongeveer alle fictieve mannen in de schaduw gezet. Ik heb echt een enorme crush op die vent, wil je niet weten. Hoe cool hij ook is, Feyre weet absoluut haar mannetje te staan tegenover deze machtige Edelheer.

Meer van de wereld

Verder vond ik het geweldig dat we in Een hof van vleugels en verwoesting een blik kunnen werpen op de wereld buiten Prythian. Sarah J. Maas weet enorm creatief te schrijven. Je kunt gewoon niet voorspellen wat er gaat gebeuren. Ik werd dus vaak verrast door dit verhaal en al die plottwisten. Daarnaast is dit boek duisterder dan vorige delen, de enorme bloederige veldslagen lieten mij op het puntje van mijn stoel zitten!

De Conclusie van Hof van vleugels en verwoesting

Dat Sarah een top auteur is, is duidelijk voelbaar in dit boek. De ontknoping voelt als een epische veldslag en wow, wat heb ik daar van genoten. Dit derde deel overtrof al mijn verwachtingen. Hof van vleugels en verwoesting is een prachtig vervolg en ik kan niet wachten tot we meer over Feyre, Rhysand en al hun vrienden en vijanden kunnen lezen.

Beoordeling:

Achter gesloten deuren, misschien beter bekend met zijn Engelse titel Behind closed doors, is een wereldbekende thriller die al enkele jaren geleden is uitgekomen. Tijdens mijn laatste vakantie had ik zin een rauwe psychologische thriller en besloot dat dit hem werd. Lees in deze recensie of deze voor mij nog nieuwe auteur mijn hart wel of niet kan beroeren. Gaat ze Samuel Bjørk of een van mijn andere oude favorieten van de troon stoten? Let’s see!

De flaptekst

“Iedereen kent wel een echtpaar als Jack en Grace: hij is knap en rijk, zij is charmant en elegant. Mensen om jaloers op te zijn, als je ze niet aardig zou vinden. Je zou Grace beter willen leren kennen. Maar dat is moeilijk, want Grace en Jack zijn altijd samen. Sommigen zouden dit ware liefde noemen. Anderen zouden zich misschien afvragen waarom Grace nooit de telefoon opneemt. En waarom ze nooit op visite komt, ook al werkt ze niet. En waarom een slaapkamer van hun huis tralies voor het raam heeft.”

Mijn eerste indruk van Achter gesloten deuren

Wat een leuk mens die Grace, ik kan wel een drankje met haar gaan drinken. Snap wel dat dit een vrouw is waar een personage als Jack op kan vallen. Dit gaat een thriller worden. Ik kon me in het begin niet voorstellen dat ik na een aantal bladzijde doodsbang zou kunnen zijn. Stiekem al kriebels in mijn buik voor die leuke personage….je kent het wel! Al snel zit ik helemaal in het verhaal.

Waar het boek over gaat

Achter gesloten deuren gaat over het ogenschijnlijk perfecte huwelijk tussen Jack en Grace. Jack is charmant, knap en sympathiek, en lijkt alles voor elkaar te hebben. Hij is de man waar Grace en menig andere vrouw haar hele leven van droomt. Grace is zijn lieftallige echtgenote, een prachtvrouw die haar man op elk vlak steunt en nooit van zijn zijde wijkt. Etentjes bij hen thuis zijn op perfecte wijze georganiseerd en ze laten beide nooit een steek vallen. Hun huwelijk lijkt volkomen in balans. Daarnaast accepteert Jack vanaf het begin de gezinssituatie van Grace. Ze heeft een gehandicapt zusje waar ze enorm om geeft. Vanaf moment een geeft Jack aan ook voor haar te willen zorgen. Het is allemaal zo perfect…dat het bijna niet meer geloofwaardig is. Is dit echte liefde of zit hier meer achter?

Een duister verhaal

Shit, ik had het mis jongens! Het huwelijk van Jack en Grace is een hel!!! Jack is een manipulatieve, psychopathische man die het leven van Grace tot een ware hel maakt. Hij slaat haar niet, raakt haar zelfs niet aan, maar de manier waarop hij haar wel onderdrukt, is sick! Grace is totaal van hem afhankelijk, kan overdag niet uit huis ontsnappen, heeft geen communicatiemiddelen en Jack is haar bovendien continu tien stappen voor. De toekomst van haar leven en dat van haar zusje wordt bepaald door Jack. Ontsnappen lijkt onmogelijk…

Wat ik ervan vond

Er zijn twee duidelijke verhaallijnen en die lopen mooi in elkaar over. Ze zijn duidelijk aangegeven en dat maakte het lezen erg aangenaam. Hoe is het mogelijk dat iemand je gevangen houd in een huwelijk en dat er niets, maar dan ook helemaal niets is wat je kan doen om dit te veranderen? Het boek wekte bij mij heel veel frustratie op. Ik voelde mij samen met Grace machteloos staan tegenover Jack. Het einde was niet heel verrassend. Maar ondanks dat raakte de laatste bladzijde mij enorm. Wat bijzonder en wat mooi.

Conclusie van Achter gesloten deuren

Het verhaal steekt goed in elkaar en zorgt ervoor dat je als lezer met een voldaan gevoel het boek dichtslaat. Ondanks dat ik zeer te spreken ben over de schrijfstijl van B.A. Paris en ik heb genoten van het boek is ze niet direct mij favo thriller auteur geworden. Mijn liefde voor mijn gouden oude Samuel Bjørk blijft, maar ik raad het boek zeker aan!

Beoordeling:

Kathy’s dochter is het eerste boek dat ik van Tim Krabbé lees. Het boek stond oprecht al vijftien jaar ongelezen in mijn kast. Dus het werd een keer tijd. ? Waarom? Er is zoveel leuks om te lezen, en na drie verhuizingen lag dit boek ergens onderin een doos in de berging. Goed, wie bewaart die heeft wat, blijkt maar weer! Lees in deze recensie wat ik van Tim Krabbé’s werk vind.

De flaptekst

“Toen Tim Krabbé eind 1999 een mailtje kreeg waarin hem werd gevraagd of hij zich een meisje kon herinneren dat hij 37 jaar eerder had gekend, wist hij niet dat daarmee iets was begonnen waarbij de liefde werkelijk de tijd zou overwinnen. In de prachtige roman Kathy’s Dochter heeft Tim Krabbé zijn eigen thema: een hereniging in de dood.”

Mijn eerste indruk Kathy’s dochter

Waarom zou je de ex van je moeder van 10.000 jaar terug een dag nadat ze is overleden al mailen? En hoe beland je in vredesnaam binnen een week met hem in bed? Loopt er dan niks lekkerders rond of heb je issues? Of beide? Echt opwindend is het ook niet geschreven. Nee, dit kan spannender en logischer. Maar we geven niet op…

Waar het boek over gaat

Krabbé is 56 jaar als hij een mail ontvangt van Laura, die meldt dat ze de dochter is van de net overleden jeugdvriendin van Krabbé. Wel net degene die hem meeste indruk op hem heeft gemaakt, dus hij gaat in op Laura’s verzoek om meer informatie over haar moeder toen ze jong was te geven. Ze ontmoeten elkaar en de vonk slaat over: Krabbé is verliefd, en ja hoor, hij weet Laura te verleiden (of is het andersom?).

Hij vertelt Laura over de korte maar hevige relatie die hij met Kathy heeft gehad, en hoe het hem nog steeds een beetje dwars zit dat hij eigenlijk niet weet waarom hij haar heeft laten gaan. Laura van haar kant vertelt over het leven van haar moeder in de jaren die volgden.

Wat ik ervan vond

Krabbé doet mee met de moderne tijd: hij laat de computer een grote rol in hun relatie spelen, en de seks ontbreekt absoluut niet. Klinkt dit allemaal wat vlak? Dat klopt, voor mij was het ook niet meer dan dat. Ik miste diepgang, het verhaal gaat van de ene ongeremde wip naar de andere, met hier en daar wat mailtjes tussendoor. Zo vlot als dat de seksscènes zijn zo vlot is ook de schrijfstijl. En dat is dan ook het enige positieve aan dit boek, je hebt hem binnen een poep en een scheet uit… Gelukkig maar.

Conclusie van Kathy’s dochter

Ik vond het uitgangspunt van de liefde herbeleven door een dochter van de geliefde wel mooi gevonden, maar desalniettemin heeft de roman als geheel geen indruk op me achtergelaten. Het wordt nooit echt intrigerend door het vlakke verhaal.

Beoordeling:

De jongen in de sneeuw van Samuel Bjørk is inmiddels al een aantal maanden uit. Ik heb duidelijk onder een steen gelegen (in werkelijkheid aan de andere kant van de wereld gezeten). Want ik zat al maanden op een nieuw boek van hem te wachten en ik kwam er pas twee maanden nadat hij was uitgekomen achter. OEPS. Sorry, Samuel Bjørk. Je blijft een van mijn favoriete thriller auteurs. De liefde is niet voorbij, je was alleen even uit mijn zicht. Lees in deze recensie of mijn liefde voor Samuel Bjørk’s boeken blijft, of dat het afneemt…

De flaptekst

“In een bergmeer wordt een 21-jarige ballerina gevonden, bruut vermoord. De politie vindt in het bos vlakbij een camera op een statief, precies gericht op de plaats delict. Het nummer “4′ is in de lens gekrast. Inspecteur Holger Munch is met verlof om te zorgen voor zijn dochter, maar besluit om terug te komen voor het onderzoek naar de ballerina. Mia Krüger, net ontslagen uit een afkickkliniek, is op weg naar een welverdiende vakantie in de Cariben wanneer Munch opduikt en haar vraagt om zich over de zaak te buigen. Ze besluit haar vakantie uit te stellen en te helpen met het onderzoek. Als Mia ook nog een van corruptie verdachte collega in de gaten moet houden, komt alles in een levensgevaarlijke stroomversnelling.”

Mijn eerste indruk van De jongen in de sneeuw

Oeh lala, vanaf de eerste zin voel je dat er iets onheilspellends gaat gebeuren. Samuel Bjørk kan als geen ander een angstvallig ijzingwekkende toon neerzetten in een paar zinnen. Ik ben in bed begonnen met lezen, dit ging natuurlijk mis. Een onrustige slaap was het gevolg. Ik kon niet wachten om de volgende dag verder te lezen.

Waar het boek over gaat

In De jongen in de sneeuw van Samuel Bjørk, het ijzingwekkende vervolg op Ik reis alleen en De doodsvogel, keert het beroemde rechercheteam Holger Munch en Mia Krüger terug. Dit is het begin van de hernieuwde samenwerking van Munch en Krüger. Eigenlijk hadden de twee compleet andere plannen  want Krüger komt net uit de afkickkliniek en Munch is met verlof om voor zijn dochter te zorgen. Toch pakken ze de zaak op. De jongen in de sneeuw begint intrigerend. In een ijskoud meer wordt een dode ballerina gevonden. De jonge vrouw is op gruwelijke wijze omgebracht. Vlak bij het meer vindt de politie een camera op een statief. De camera staat precies op de plek van de moord gericht. In de lens is het nummer 4 gekrast. Waar zal het rechercheteam beginnen?

Wat ik ervan vond

Samuel Bjørk laat de privéproblemen van de rechercheurs samen oplopen met moord en doodslag. Dit zorgt voor meer diepgang in het verhaal. Het is vooral Mia Krüger, die associaties ziet en verbanden legt waar anderen vastlopen, die deze thrillers zo interessant maakt. Het boek is minder spannend dan de andere twee delen, maar ik vond het onderzoek veel interessanter. Het team wordt telkens beter in hun werk. Ik heb genoten van het boek.

Conclusie van De jongen in de sneeuw

Een goed boek. Maar eerlijk is eerlijk, de ontknoping kwam naar mijn mening een beetje uit het niets, waardoor dit op het randje van de geloofwaardigheid komt te hangen. Daarentegen is de proloog geweldig en wordt samen met de titel pas op het allerlaatste moment duidelijk. Ik blijf gek op de schrijfstijl van Samuel Bjørk, maar de eerdere delen Ik reis alleen en De doodsvogel vond ik wel spannender. Vandaar de onderstaande beoordeling.

Beoordeling:

Jullie weten allemaal al dat ik gek ben op thrillers. Hoe spannender, hoe beter! En van een nachtje wakker liggen…kan ik niet wakker liggen, want voor een boek doe ik dat graag. Van mijn lieve collega en naamgenoot Rachel mocht ik het boek Laat me niet alleen van Gilly MacMillan lenen, een voor mij nog onbekende auteur. Ik heb het boek trouwens in het Engels gelezen met de titel What she knew, totaal anders he? Ik denk dat ik de Engelse titel beter vind. Lees in deze recensie of het boek en de auteur mij bevallen.

De flaptekst

“Op de dag dat Ben, de achtjarige zoon van Rachel Jenner, vermist raakt stort Rachels wereld in. Ze is compleet onvoorbereid op de felheid waarmee ze wordt aangevallen door de media. Van de krant tot blogs: iedereen heeft een mening over haar. Ze liet Ben eventjes alleen en nu is hij verdwenen – het hele land vindt dat zij schuld aan zijn verdwijning heeft. Maar wat heeft er werkelijk die middag plaatsgevonden? Radeloos gaat ze op zoek naar hem. Gevangen tussen angst over het lot van haar zoon, de druk van het politieonderzoek en van de publieke opinie moet Rachel de afschuwelijke waarheid onder ogen zien: er is niemand, zelfs niet in haar familie, die ze kan vertrouwen…”

Mijn eerste indruk van Laat me niet alleen

Yummy, vanaf de eerste pagina een hoofdpersoon die me aanspreekt, fijn! Maar vanaf hoofdstuk twee kom ik erachter dat het boek vanuit verschillende personages wordt verteld. Dit kan ervoor zorgen dat een boek geweldig is, maar meer dan eens zorgt dit voor een enorme domper. Zoals bijvoorbeeld bij In het water van Paula Hawkins het geval is. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat Gilly MacMillan dit kunstje wel onder de knie heeft. Let’s see!

Waar het boek over gaat

Rachel Jenner is een alleenstaande moeder. Wanneer haar zoontje Ben Finch tijdens een boswandeling spoorloos verdwijnt komt haar leven op zijn kop te staan. Rachel dacht dat het geen kwaad kon hem alleen vooruit te laten lopen naar een speelplek. Eenmaal daar aangekomen bleek Ben verdwenen te zijn. Een onderzoek wordt gestart Wanneer Rachel tijdens een persconferentie afwijkt van het door de politie omschreven protocol, lijkt het helemaal mis te gaan… Gaan ze Ben ooit nog vinden?

Wat ik ervan vond

Sick! Echt goed! Niet meer dan eens werden mijn gedachten door elkaar geschut. Op elke pagina dacht ik zo’n beetje wel dat iemand anders de dader was. En waar ik er op het ene moment nog van overtuigd was dat kleine Ben nog in leven was, dacht ik het andere moment….die is er niet meer. Gilly MacMillan heeft in dit boek keiharde en levensechte personages neergezet. Personages met enorme issues, die tegelijkertijd onvoorwaardelijk van andere mensen houden. Heel knap gedaan.

Conclusie van Laat me niet alleen

Het is een heftig, aangrijpend verhaal, dat je vanaf de eerste bladzijde pakt. De gevoelens van de personen zijn mega realistisch beschreven. Gilly MacMillan schrijft super to the point en krachtig. Ze eindigt haar hoofdstukken met spannende cliffhangers, om in het volgende hoofdstuk de zaak vanuit de andere hoek te belichten, waardoor je telkens verder wilt lezen om te weten hoe het afloopt. Hou je van thrillers? Dan moet je Laat me niet alleen zeker gelezen hebben.

Beoordeling:

Onvoorwaardelijk stond al bijna drie jaar om mijn to read list. Het sprak mij nooit zo erg aan, te vrouwelijk dacht ik. Tijdens mijn reis door Cuba heb ik toch besloten dit boek te lezen, ik was ineens wel nieuwsgierig naar wat de bekende Colleen Hoover schrijft. Ook vind ik het tijdens een vakantie altijd fijn om iets lichts te lezen en nieuwe auteurs te ontdekken. Lees in deze recensie of Onvoorwaardelijk mij goed bevallen is.

De flaptekst

“Tate is lekker bezig, al zegt ze het zelf. Ze werkt als verpleegkundige en volgt tegelijkertijd een opleiding. Om dichter bij haar werk te wonen, trekt ze in bij haar broer. Al snel ontmoet ze haar nieuwe buurman, Miles. Ze voelen zich tot elkaar aangetrokken, maar Miles wil geen liefde en Tate heeft geen tijd voor liefde. Neighbors with benefits daarentegen… Dan moeten ze natuurlijk wel zorgen dat het niet méér wordt dan dat, dus Tate en Miles stellen strikte regels op. Maar kom op, wat is er leuk aan je aan de regels houden?”

Mijn eerste indruk

Ik zit er eigenlijk direct lekker in! De schrijfstijl van Colleen Hoover is vlot, leest gemakkelijk en ja, het is gewoon leuk! Na een paar pagina’s ben ik eigenlijk al klaar voor om al mijn twijfels over boort te gooien, maar we lezen nog even rustig door, wellicht wordt het nog saai. ?

Het verhaal

Tate is leerling- verpleegkundige, uit praktisch oogpunt kiest ze er voor om voorlopig bij haar over beschermende broer in te trekken. Hij heeft namelijk een luxe appartement in de buurt van haar school. Wanneer ze bij zijn woning aan komt kan ze niet naar binnen, er ligt een dronken man voor zijn deur. Het blijkt Miles te zijn, een goede vriend van haar broer en Tate voelt zich ondanks zijn dronkenschap al meteen tot hem aangetrokken. Miles laat tijdens een latere ontmoeting – waarbij hij nuchter is – merken dat de aantrekking wederzijds is, maar maakt direct duidelijk dat hij haar niet meer kan en wil bieden dan seks. Tate gaat akkoord, maar hoopt stiekem op meer…

Wat ik ervan vond

Wat begint als een cliché: “woest aantrekkelijke piloot ontmoet sexy verpleegster, loopt al snel uit tot een passievolle roman vol erotiek”, blijkt al snel meer diepgang te hebben dan de doorsnee pocketroman. Heerlijk! Het hele verhaal was ik nieuwsgierig naar wat er met Miles aan de hand is en wat er in zijn verleden is gebeurd. Waarom valt hij niet gelijk op zo’n topmeid als Tate? Tijdens het lezen vallen de puzzelstukjes langzaam in elkaar en kom je achter het heftige verleden van Miles. Ik vind dat Colleen Hoover een goed verhaal heeft neergezet. Mede doordat het verhaal uit verschillende perspectieven wordt verteld, blijf je nieuwsgierig van begin tot eind. En komt met een verrassend eind. Het boek is geen hoogstaande literatuur, maar wel heerlijk om even helemaal in weg te dromen.

De conclusie van Onvoorwaardelijk

Ik kan mijn vinger er niet op leggen, maar iets in Colleen Hoover’s schrijfstijl spreekt mij enorm aan, daarnaast weet ze personages heel realistisch neer te zetten. Er komt een lading aan drama en emotie over je heen tijdens het lezen, maar ze worden afgewisseld met een flinke dosis lust en scenes waar je een enorm happy gevoel van krijgt. Toen ik dit boek dichtsloeg dacht ik “Ja, dit was tof, ik heb genoten.” Ik zal dus zeker vaker boeken van Colleen Hoover gaan lezen.

Beoordeling

Dit boek is bekender onder zijn Engelse titel The fault in our stars. John Green is een wereldberoemd auteur en ik heb nog nooit eerder iets van hem gelezen. Dit boek stond al jaren in mijn kast, maar ik wilde gewoonweg niet starten door het heftige onderwerp. Boeken over kanker leg ik mijn geval gewoon graag aan de kant. Afgelopen zomer in Cuba was het 5 jaar geleden dat kanker in mijn leven een grote rol speelde en ik had eindelijk het gevoel “Ja, ik kan je hebben, ik ga je het lezen! Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Hazel werd drie jaar geleden opgegeven, maar een nieuw medicijn rekt haar leven voor nog onbekende tijd. Genoeg om een studie op te pakken en vooral niet als zieke behandeld te worden.

 Augustus, Gus, heeft kanker overleefd – ten koste van een been. Vanaf het moment dat Hazel en Gus elkaar ontmoeten, lijkt er geen ontsnappen aan de zinderende wederzijdse aantrekkingskracht. Maar Hazel wil niet iemands tijdbom zijn.”

Mijn eerste indruk van Een weeffout in onze sterren

Hazel, heftige meid wel! Zit een kop op…. Ik kan personages met een eigen wil altijd erg waarderen. Hazel is brutaal, Hazel kan de wereld aan. Hazel gun je een gezond leven vanaf de eerste pagina! Laat dit goed aflopen…. Anders wordt het tranen met tuiten….

Waar het boek over gaat

Een weeffout in onze sterren gaat over Hazel, Augustus en Isaac. Drie pubers die alle drie een andere van vorm kanker hebben. Hazel werd 3 jaar geleden opgegeven en heeft haar leven gerekt door een nieuw medicijn. Gus heeft een been moeten opgeven ten gevolge van kanker en Isaac heeft nog maar 1 oog, en zal door deze ziekte blind worden. Hazel gaat wekelijks met tegenzin naar een praatgroep en sluit daar vriendschap met Isaac en Augustus. Hazel laat Gus kennismaken met haar lievelingsboek ‘Een vorstelijke beproeving” en blijven beide met dezelfde vragen zitten als ze het boek uit hebben. Dit boek brengt hun in Amsterdam waar hun leven een andere wending aanneemt.

Wat ik ervan vond

Persoonlijk voelde het alsof Hazel mijn vriendin was. alsof ik haar kende! John Green weet een enorm ontroerend en zwaar onderwerp met heel veel humor neer te zetten. Ik heb enorm veel gelachen tijdens het lezen. Alhoewel ik moet zeggen dat ik richting het einde van het boek jankend in mijn hotelkamer in het prachtige Cienfuegos in Cuba lag. Het boek lijkt waargebeurd te zijn… Ik vind het altijd enorm knap als een schrijver fictie weet om te zetten naar een verhaal dat echt voelt. Chapeau John Green!

Conclusie van Een weeffout in onze sterren

Geen enkele beschrijving kan recht doen aan de kracht van deze roman. John Green heeft een meesterwerk geschreven dat door merg en been gaat, dat kracht geeft en vernietigt. Ik ben blij dat ik het boek gelezen heb. Dit boek zou verplicht moeten worden op elke middelbare school. Of is het dat al? Hoe dan ook als je het boek nog niet gelezen hebt, koop hem! NU!

Beoordeling:

De Shopaholic-serie van Sophie Kinsella is my guilty pleasure, als ik op vakantie ga dan lees ik standaard een boek uit deze serie. Eerlijk is eerlijk, ik ben wat laat, want de hele wereld heeft deze boeken al gelezen en ik kom er vrolijk achteraan huppelen. Gelukkig maakt dit helemaal niet uit. Sophie’s boeken zijn tijdloos en altijd grappig. Lees in deze recensie wat ik van deel 6 – Mini Shopaholic vind.

De flaptekst

“Becky Brandon (geboren Bloomwood) is dol op haar tweejarige dochtertje. Maar de opvoeding van Minnie valt vies tegen. De kleine meid heeft al op prille leeftijd een verzameling Dolce & Gabbana-laarsjes en kasten vol designkleding. Haar favoriete woordje is ‘hebben’ en overal waar ze komt, van de peuterspeelzaal tot Harrods, laat ze enorme puinhopen achter. Van wie zou Minnie dat toch hebben? Becky is ten einde raad. Haar man Luke zit na de dood van zijn geliefde stiefmoeder ook al niet lekker in zijn vel. Becky besluit hem op te fleuren met een geweldige surpriseparty. Dat is het begin van vele gênante leugentjes om bestwil – tot de zaken wederom gierend uit de hand dreigen te lopen.”

Mijn eerste indruk van Mini Shopaholic

Het boek begint zoals we van de shopaholic-serie gewend zijn, gelijk enorm grappig. Ik lig eigenlijk direct hardop te grinniken in mijn prachtige kamer in het CitizenM hotel op Schiphol Airport. Zo is wachten op je vlucht helemaal niet erg. Sophie helpt mij de uurtjes wel door en Mini Shopaholic zal nog tijdens mijn vlucht van 11 uur naar Cuba uit gaan…

Waar het boek over gaat

Becky Brandon (28) heeft door haar koopverslaving haar baan als financieel journaliste verloren en werkt nu als personal shopper in een warenhuis in Londen. In 2008 heeft ze veel problemen: eerst merkt ze dat opvoeden niet zo makkelijk is als ze dacht, dochter Minnie (2) is een verwende, onhandelbare peuter geworden die alles wil hebben wat ze leuk vindt. Ook woont ze door tegenslag op de huizenmarkt al te lang met haar gezin bij haar ouders. En opeens is er de financiële crisis. Daarom begint ze op haar werk een discrete ‘shoppingservice’ die een groot succes is, maar haar een schorsing oplevert. En dan dreigt ook nog het grote verrassingsfeest voor de verjaardag van haar man Luke te mislukken. Komt dit allemaal wel goed?

Wat ik ervan vond

Tijdens de vlucht mijn boek al uit? I wish, op de een of andere manier kon ik me er niet toe zetten om dit boek snel uit te lezen. Misschien rijmde het hele shopverslaafde verhaal niet met mijn eerste ervaringen in het arme Cuba. Misschien was ik niet in de stemming, of wellicht wordt de Shopaholic-serie zelfs voor mijn vakanties wat te licht van stof. Slecht is het boek zeker niet. De schrijfstijl is nog altijd soepel, er zit humor in en Becky blijft een wereldwijf waarmee ik graag nog eens ga lunchen.

Geen vooruitgang

Wel moet ik toegeven dat je in series vaak ziet dat de personages groeien, volwassener worden, maar Becky blijft gewoon Becky, geen vooruitgang… Dit irriteert mij wel een beetje. Leert ze het dan nooit? Ook wordt ik steeds een beetje minder verliefd op Luke, hij heeft nooit tijd voor Becky en zelfs zijn kind krijgt niet zijn volledige aandacht. Nee, de liefde is denk ik een beetje voorbij…

Conclusie van Mini Shopaholic

Sophie Kinsella zet met Mini Shopaholic gewoon weer een lekker vakantieboek neer. Maar nee, het is het gewoon niet helemaal voor mij. Ik irriteerde mij aan het feit dat Becky als moeder nog dezelfde fouten maakt als voorheen het geval was. Ze groeit niet, dat gaat er bij mij gewoon niet in. Ik weet niet of ik deze serie nog verder ga lezen. Weet iemand of Becky wel iets vooruit gaat vanaf deel 7?

Beoordeling:

Jullie weten inmiddels dat ik niet vies ben van een goede thriller op zijn tijd. Eerder heb ik Sharp objects (Vergeef me dat ik hier een Engelse titel neer kwak, maar de Nederlandse titel doet pijn aan ogen en oren.) van Gillian Flynn gelezen, en dat is mij zo goed bevallen dat ik absoluut behoefte had aan Gillian’s meest bekende boek Gone Girl. Lees in deze recensie of ik weer een paar nachten heb wakker gelegen.

De flaptekst

“Op de dag dat hij vijf jaar getrouwd is, maakt Nick Dunne bekend dat zijn beeldschone vrouw Amy vermist wordt. De politie verdenkt Nick direct. En Amy’s vrienden onthullen dat ze bang voor hem was en dingen voor hem verzweeg. Nick zweert dat dit niet waar is, maar onder druk van de politie en de media ontstaan er langzaam maar zeker haarscheurtjes in het door Nick geschetste beeld van zijn perfecte huwelijk. Zijn leugens, bedrog en vreemde gedrag roepen vragen op. Heeft Nick zijn vrouw vermoord?”

Mijn eerste indruk van Gone Girl

Amy, wat een irritant mens! Vanaf de eerste pagina zou ik haar eigenlijk wel willen omleggen. Ik kan dus zeggen, een goed begin! Vanaf de eerste pagina’s is het al duidelijk dat er barstjes zijn in het leven van Amy en Nick en die barstjes roepen enorm veel vragen op. Heerlijk! Ik had direct zin om verder te lezen.

Waar het boek over gaat

Het echtpaar Nick Dunne en Amy Elliott Dunne is van New York verhuisd naar Nick’s geboortestad Carthage (Missouri). Nick, die zijn baan als journalist in New York is kwijtgeraakt, begint samen met zijn tweelingzus een bar. Amy, dochter van een schrijversechtpaar dat bekend is van de succesvolle kinderboekenreeks “Amazing Amy’, hoopt dat hun verblijf in Carthage tijdelijk is. Op hun vijfde trouwdag verdwijnt ze plotseling. Nick, die hun huis in een puinhoop aantreft, wordt gezien als hoofdverdachte. Hun huwelijk was niet goed meer en hij heeft een verhouding met een studente. Nick gaat zelf op onderzoek uit. Langzaamaan komt de duistere waarheid boven.

Wat ik ervan vond

Gone girl is een goedgeschreven thriller waarin het verhaal zowel vanuit het perspectief van Nick als dat van Amy wordt verteld. Het boek zuigt je mee in een bijzonder huiveringwekkend huwelijk. Steeds als je denkt “Nee, ik kan dit toch niet goed hebben, even serieus?!” Dan wordt het verhaal nog donkerder. Gilllian Flynn heeft in Gone Girl twee zeer sterke hoofdpersonages neergezet. Vanaf het moment dat ik begon met lezen hield ik van beide een beetje en had ik ook gelijk een hekel aan ze. En dat is wat er in een thriller hoort te gebeuren. Ik wil natuurlijk niet te veel over het eind van het boek vertellen. Maar man, ik stond versteld en was zelfs een beetje boos, hoe heeft het nou zo kunnen eindigen?!

Conclusie van Gone Girl

Ik heb in alle opzichten genoten van dit boek! Nadat ik het boek uit had dacht ik “Ik vertrouw niemand meer! Zijn mensen echt zo gek?”. Kortom je moet dit boek echt lezen, en als je niet van boeken lezen houdt en je wel door deze 500+ woorden recensie hebt gewerkt… het boek is ook verfilmd! ? Of ik wakker heb gelegen? Nee, dit keer niet…maar het hing erom.

Beoordeling:

“Pogingen iets van het leven te maken” van Hendrik Groen is erg populair. Ik was al een tijdje benieuwd naar dit boek, dus ik besloot het te gaan lezen. Ik vind de dagboek stijl sowieso leuk bij de Bridget Jones boeken. Is dit boek met een goede reden zo populair? Lees het hieronder!

De flaptekst 

Hendrik Groen mag dan oud zijn, hij is nog lang niet dood en niet van plan zich eronder te laten krijgen. Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog maar moeten bestaan uit koffie drinken achter de geraniums en wachten op het einde?

In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met alle ups en downs van het leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Op de laatste dag van het jaar zal het nog moeilijk zijn om afscheid nemen van dit charmante personage…

Mijn eerste indruk

Hendrik Groen beschrijft schijnende situaties met een geinige, vlotte pen. De dagboek stukjes zijn lekker kort, dus je kunt tussendoor gemakkelijk een paar pagina’s lezen en het boek weer wegleggen. Ik lachte vanaf het begin al een paar keer hardop!

Het verhaal

Hendrik Groen woont in een verzorgingstehuis in Amsterdam-Noord. Hij schrijft in zijn dagboek over medebewoners, het personeel en de regels die ingesteld worden. De bewoners zijn dol op roddelen en over onzin praten, maar Hendrik Groen niet. Ook heeft hij niet veel op met betuttelend personeel. Samen met een paar bevriende bewoners gaat hij eens in de zoveel tijd op pad. Onder andere op deze manier doet hij zijn pogingen iets van het leven te maken.

De kracht van dit boek is dat je je helemaal kunt voorstellen in wat voor situatie hij zit. Ondanks dat je zelf nog lang niet bejaard bent. Misschien helpt het dat ik in een verzorgingstehuis heb gewerkt. Hij beschrijft de pietluttigheid van sommige ouderen en regels erg goed. Een voorbeeld hiervan is de daad van “verzet” door koek in een aquarium te gooien, waardoor het halve huis op zijn kop staat.

Wat ik ervan vond

Dit is een erg leuk boek! Ik vind het alleen jammer dat ik de auteur heb gegoogeld tijdens het lezen. Een tip is om dat niet te doen.

Ouderen kunnen de grootste pesters zijn en de regels die worden opgelegd voelen soms erg betuttelend. Ik denk dat mijn generatie gek zou worden als verzorgingshuizen in de toekomst nog zo zijn ingericht. Hendrik Groen brengt het echter zo grappig in zijn dagboek, dat het zeker de moeite waard is om te lezen! Maar ook gebeuren er verdrietige dingen. Een lach en een traan dus.

Conclusie van Pogingen iets van het leven te maken

Dit boek is erg leuk om te lezen en in zijn serieusheid ook luchtig en grappig. Voor mensen die werken of wonen in een verzorgingstehuis zal het vast een feest der herkenning zijn. Ik ga “Zolang er leven is” van Hendrik Groen ook nog wel een keertje lezen. Pogingen om iets van het leven te maken is in ieder geval een aanrader!

Beoordeling