Tag: Boekrecensie

Anna van Niccolò Ammaniti stond al twee jaar op mijn wensenlijst. Ik had er ooit eens een positieve review over gelezen, hem op de lijst gezet…and that’s it. Toen ik een paar weken geleden door het assortiment van de boekenkraam scrolde zag ik het boek ineens op mijn scherm verschijnen. Natuurlijk kon ik het niet laten om het boek aan te schaffen. 😉 Nog geen 24 uur later sloeg ik het boek open. Lees in deze recensie of het boek het wachten waard was.

De flaptekst

“Nadat een mysterieus virus alle volwassenen heeft uitgeroeid, is Sicilië verworden tot een gigantische ruïne van verlaten steden, afgebrande winkelcentra en onbegaanbare wegen. Alleen de kinderen zijn overgebleven en proberen op het desolate eiland, waar de hitte en de zon het landschap teisteren en overal hongerige wilde honden op de loer liggen, te overleven zonder elektriciteit, vers water en voedsel.

Sinds de dood van hun ouders zorgt de dertienjarige Anna voor haar acht jaar oude broertje Astor, aan de hand van het notitieboekje dat haar moeder achterliet. Als Astor wordt ontvoerd, besluit Anna samen met haar hond naar hem op zoek te gaan in de hoop uiteindelijk de overtocht naar het vasteland te maken, op weg naar een nieuwe toekomst.”

Mijn eerste indruk

Anna begint direct met actie. Zoals jullie waarschijnlijk weten kan ik dit altijd erg waarderen. Ik hou namelijk totaal niet van een langzame opbouw. Op de een of andere onbeschrijfbare manier leefde ik direct met de jonge Anna mee. Ze is al jong onafhankelijk en het wordt ook al snel duidelijk dat ze enorm zorgzaam is. Het voelde alsof ik het meisje kende en het hele verhaal waargebeurd was, ondanks dat het natuurlijk een zeer onwaarschijnlijk verhaal is. Knap geschreven!

Het verhaal

Anna is een meisje van dertien jaar dat met haar 8-jarige broertje Astor probeert te overleven op Sicilië, nadat er in 2020 wereldwijd een virus heeft rondgewaard dat alle volwassenen heeft gedood. Na het overlijden van hun beide ouders zijn ze op zichzelf aangewezen. Anna, als oudste, neemt de verantwoordelijkheid voor haar broertje en zorgt dat hij veilig is. In hun ouderlijk huis, in een bosrijk, heuvelachtig gebied, wanen ze zich veilig. Anna gaat er vaak op uit om eten en drinken in te slaan, maar ze staat niet toe dat haar broertje hun terrein verlaat. Veel te gevaarlijk. Anna ziet onderweg namelijk de verwoestingen, de lijken en de compleet verlaten wereld die is overgebleven na de chaos van de virusuitbraak.

Anna is van mening dat ze op het vasteland kans hebben om het virus te overleven. Maar de tijd begint te dringen, Anna staat op de drempel van volwassenheid. Hoe zal het aflopen met broer en zus? Weten ze het vasteland te bereiken? Is de redding nabij? Ammaniti weet de spanning tot het einde toe vast te houden.

Wat ik ervan vond

Vanaf het moment dat ik aan Anna van Niccolò Ammaniti begon, was er geen houden meer aan. Ik werd direct meegesleept door de vloeiende schrijfstijl die Ammaniti hanteert. Zijn manier van omschrijven van de omgeving en de sterke verhaallijn zijn werkelijk geweldig. Ammaniti heeft in dit boek een zeer angstaanjagend echte wereld beschreven, waarin het lot van de wereld in handen van kinderen ligt. Hoe zij moeten overleven, en welke regels zij voor zichzelf opstellen, heeft Ammaniti gedetailleerd verteld. Het is heel bijzonder om te lezen over de veerkrachtigheid en vindingrijkheid van kinderen. Daarnaast staat het boek vol prachtige zinnen.

Valt er dan niets op Anna af te dingen? Natuurlijk wel. De overgang tussen de verschillende delen waaruit het boek is opgebouwd is soms plotseling. Ammaniti gaat soms namelijk verder met zijn verhaal in plaats van het gat tussen een bepaald tijdsbestek toe te lichten. Ook wordt er nergens in het boek geschreven hoe het virus is ontstaan. Dit is een gemiste kans.

De conclusie van Anna

Soms verbaast het me wanneer ik een parel van een boek tegenkom, maar deze parel van een roman van Ammaniti verbaast mij niets. Wie vertrouwd is met de schrijfkunsten van deze Italiaan, weet dat hij in het verleden al prachtige boeken met mooie zinnen heeft geschreven. Mooie zinnen typeren Ammaniti namelijk als een schrijver die erin slaagt om veel te zeggen in weinig woorden, zonder daarvoor gebruik te moeten maken van moeilijke begrippen en/of verheven taal.

Anna is zeker niet het beste boek van Niccolò Ammaniti, maar het is absoluut de moeite waard. Ik heb van begin tot eind genoten.

Beoordeling

Bridget Jones’s Diary heb ik vorig jaar gelezen en ik had mij toen voorgenomen om heel snel de andere delen te lezen, maar de tijd vliegt en voor je het weet ben je ruim een jaar verder. Ik had afgelopen week zin in iets luchtigs en humoristisch. Wat kan je dan beter lezen dan een boek van Helen Fielding?! Precies! Bridget Jones – The edge of reason werd het! Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Ook in dit nieuwe dagboek beschrijft Helen Fielding op vrolijke en absurdistische wijze het leven van een moderne werkende vrouw, in de strijd tegen overmatige consumptie van alcohol en calorieën, de verleiding van de sigaret, haar zoektocht naar zelfverbetering en het onstilbare verlangen naar de ware man. Haar knipperlichtrelatie met misschien-wel-de-man-van-haar-dromen Mark Darcy, de krankzinnige adviezen van haar beste vriendinnen Jude en Shazzer, haar immer bemoeizuchtige moeder – Bridget Jones is terug, en dat zullen we weten!”

Eerste indruk

Wanneer je een boek openslaat en je bij de eerste bladzijde al onderuit zit en in een lachbui schiet, dan weet je dat het goed zit. Wat een goede keus om dit boek uit de kast te pakken. Vanaf de eerste bladzijde herken ik mij direct in Bridget. Ze wordt wakker en bedenkt dat ze het lekkerste ontbijt gaat maken voor de leukste man ter wereld. In nog geen 5 minuten veranderd haar plan in een disaster en komt er niks van dat ontbijt terecht. Ja, dat kan mij ook zomaar overkomen! Arme Nikos die menig zaterdagochtend moet overleven zonder eten. 😉

Boek vs film

Voor degenen die de film hebben gezien en het boek niet hebben gelezen, een waarschuwing: het filmscript snijdt nogal wat van het verhaal af en het boek is heel anders! Dat hele lesbische verhaal in de film? Nooit gebeurd! De “andere vrouw” die volgens Bridget achter haar vent aan zit, maar niet zo is? In het boek dus wel! Daniel Cleaver verschijnt nauwelijks in The edge of reason. Hij was nooit in Thailand met Bridget en Shaz, zoals hij in de film wel was! Mark gaat ook niet naar Thailand om Bridget te redden – hij deed zijn werk vanuit huis en Dubai. Het leukste is dat Bridget in het boek Colin Firth interviewt voor een freelance krantenartikel. Dit was in het filmscript natuurlijk on-mo-ge-lijk aangezien Colin Firth de rol vertolkt van Mark Darcy. Tijdens het lezen moest ik hier  extra om lachen. Het boek is beter dan de film!

Wat ik ervan vond

Bridget Jones’s Diary – the edge of reason is een grappig boek. Bridget is één van de leukste karakters waar ik over gelezen heb! Haar dagelijkse intro’s vond ik gaaf. Hier beschrijft ze hoeveel ze weegt en hoeveel calorieën ze naar binnen werkt. Natuurlijk gebeurd dit niet zonder haar scherpe aanmerkingen. Fantastisch! Ik voelde mijzelf gelijk menselijker, blijkbaar ben ik niet de enige met dit soort problemen. Fielding haar schrijfstijl vind ik uniek. Natuurlijk zijn haar boeken over Bridget Jones geen zware literatuur, maar is het niet ontzettend knap dat een auteur een boek kan schrijven dat een miljoenenpubliek bereikt waarbij zoveel mensen zichzelf in de hoofdpersonage kunnen herkennen? Niet veel auteurs kunnen dit! Helen Fielding heeft Bridget Jones tot een beroemdheid gemaakt die echt zou kunnen bestaan. Het boek is misschien iets minder grappig dan het eerste deel, maar gelukkig zit er extra veel romantiek in verwerkt.

De personages

Hier kan ik kort en bondig over zijn. Bridget is geweldig! Het feit dat ik haar in deze recensie als een mens beschrijf zegt eigenlijk al genoeg. Bridget is niet zomaar een karakter, ze kan je beste vriendin zijn, die maar geen leuke vent kan vinden of de buurvrouw die het maar niet lukt te stoppen met roken. Of die collega met wie je dagelijks in de lach schiet.

De conclusie van Bridget Jones’s Diary – the edge of reason

The edge of reason is vermakelijk, herkenbaar en vooral briljant geschreven. Helen Fielding heeft me op geen enkele manier teleurgesteld en ik kan dat ook niet wachten om deel 3 Mad about the boy te lezen. Bridget Jones’s Diary – the edge of reason is een aanrader voor elke lezer die van humor houdt. Denk je dat je het boek niet hoeft te lezen omdat je de film hebt gezien en het boek jaren terug is uitgegeven? Dan heb je het mis! Ga naar de winkel, koop dit boek en geniet van deze tijdloze klassieker.

Beoordeling

Toen ik met Book Barista begon was De fixer van Jennifer Lynn Barnes mijn tweede recensie die ik ooit schreef. Inmiddels kan ik zeggen dat we jaren verder zijn, ik heel andere genres lees en heel wat “boekblogger learnings” verder ben. Toch is De fixer me altijd bijgebleven. Toen ik Hoog verraad, het vervolg op De Fixer, cadeau kreeg was ik dan ook helemaal in mijn nopjes. Zou ik de schrijfstijl van Jennifer Lynn Barnes na al die leesuren nog net zo goed vinden? Je leest het in deze recensie.

De flaptekst

“De jonge “fixer’ Tess Kendrick is terug! In een bloedstollende thriller over een dodelijke samenzwering in het hart van Washington.

Tess is het zusje van Washingtons bekendste fixer, dus fiksen zit haar in het bloed. Als ze wordt gevraagd om voor een klasgenoot campagne te voeren voor de leerlingenraad, doet ze dat. Maar wanneer de kandidaten de kinderen van politici zijn, kunnen zelfs verkiezingen op een middelbare school levensvernietigende geheimen met zich meebrengen. Ondertussen werkt Tess’s voogd aan een onmogelijke taak. Door een terroristische aanslag wordt het onzeker wie er nog te vertrouwen is in Capitol Hill – en wie niet. Tess weet als geen ander dat macht een betaalmiddel is in D.C., maar ze staat op het punt uit eerste hand te ontdekken dat je voor macht altijd een prijs moet betalen.”

Mijn eerste indruk

Opmerkelijk! Normaal moet ik altijd het laatste hoofdstuk van het voorgaande deel lezen voor ik in een nieuw deel begin. (Zal dat met mijn leeftijd te maken hebben? :/) Dit is bij Hoog verraad voor het eerst niet het geval. Ik wist nog precies hoe De fixer eindigde, terwijl we toch twee jaar verder zijn. Jennifer Lynn Barnes heeft duidelijk een flinke indruk op me gemaakt. Vet!

Het verhaal

Tess Kendrick is in een wereld van corruptie en politiek terecht gekomen. Tess is er nog maar net achter gekomen dat Ivy niet haar zus is, zoals iedereen beweerde, maar haar moeder. Net als haar moeder is Tess bijzonder goed in het fixen van zaken. Dit doet ze niet in de politieke wereld, maar ze beperkt dit “slechts” tot haar middelbare school. Als Tess campagne gaat voeren voor een medeleerling voor de leerlingenraad, loopt dit alles behalve goed af. Zo slecht zelfs, dat er iemand wordt doodgeschoten… Hoe kan dit en wie is de dader? Tess gaat op onderzoek uit.

Wat ik ervan vond

Oké! Dat er politieke intriges en schandalen zijn, dat weten we van het eerste deel. Dat er ook publieke moord en een gijzeling aan te pas komt is een nieuw element! Al deze actie zorgt ervoor dat Hoog verraad qua verhaallijn aansluit op het eerste deel en ook nog eens tien keer spannender is. Waar het eind van De Fixer deel spannend was, is dit hele verhaal eigenlijk heel spannend.

Tess houdt zich druk bezig met de verkiezingen voor de leerlingenraad, maar dit is niet het enige wat speelt. Haar zus Ivy is namelijk met een veel heftigere klus bezig, een klus waar Tess op een gegeven moment ook in verwikkeld raakt. En als er iets is waar Ivy niet gelukkig van wordt, dan is het wel Tess die zichzelf in gevaar brengt. Ik vond het interessant dat er meerdere verhaallijnen zitten in het verhaal, die stukje je bij beetje steeds meer in elkaar smelten. Goed bezig Jennifer Lynn Barnes!

Personages

Ik ben echt helemaal weg van de personages van De Fixer-serie. Ivy, Tess en alle anderen hebben een heel eigen persoonlijkheid. Vergeleken met het eerste deel maken al deze personages een groei door. Dit maakt ze extra interessant. Je groeit als het ware met ze mee. Wat ik zo fijn vind aan deze boeken is de enorme dosis girlpower. Van Ivy en van Tess, natuurlijk. Maar ook van andere vrouwelijke personages die zich in dit tweede deel ineens van een andere kant laten zien, of die in dit deel opstaan en de aandacht opeisen. Vrouwen spelen een enorme sleutelrol in dit politieke web en dat vind ik echt heel tof!

De conclusie van Hoog Verraad

Hoog verraad is een geweldig vervolg op De Fixer en ik ben blij dat Unieboek|HetSpectrum besloten heeft om dit boek toch uit te geven. Door de tegenvallende verkoopcijfers van De Fixer was dit namelijk nog maar de vraag. Het verhaal zit vol geweldige personages, spanning en perfecte plot twists! Van de ene bladzijde naar de andere zit het gevuld met emotionele en intense gebeurtenissen! Als je van YA-thrillers en politiek houdt, dan is dit zeker een aanrader.

Beoordeling

Teerbemind van Gillian Flynn had ik nog nooit eerder van gehoord! Mijn lieve vriendin en mede-blogger bij Book Barista gaf mij het boek cadeau voor mijn verjaardag, een aangename verrassing. Want wie kan er nu beter een boek cadeau doen dan een boekblogger? Juist! 😉 Lees in deze recensie of ik het met Roos eens ben en dit werkelijk een ware pageturner is.

De flaptekst

“Wind Gap: een broeierig gehucht in het diepe zuiden van Amerika. Een plaats waar het ‘oude geld’ nog regeert maar zich schoorvoetend mengt met het ‘gewone’ volk. Waar bijna elke tiener aan de drugs is en de helft van alle inwoners in dezelfde fabriek werkt. Dit is het dorp waar journalist Camille Preaker opgroeide en waarnaar ze nooit meer terug wil keren. Maar als juist hier twee jonge meisjes op gruwelijke wijze worden vermoord, moet ze erheen om verslag te doen. Dan dreigt het verleden Camille in te halen. Want hoe komt het dat ze zich identificeert met de dode meisjes? Wat is er gebeurd tussen Camille en haar moeder? En wat heeft dit allemaal te maken met de dood van haar zusje, jaren geleden?”

Mijn eerste indruk

Vette cover, het is direct duidelijk dat het om een spannend boek gaat. Ik heb het boek in het Engels en de titel Sharp objects klinkt spannend en spreekt tot de verbeelding! Eerlijk is eerlijk, de titel Teerbemind in het Nederlands spreekt niet heel erg tot de verbeelding. Maar goed, gelukkig mag ik het boek in het Engels lezen! Het verhaal begint niet direct met actie, dus je komt een keer niet direct tussen tien lijken terecht. Best fijn! Het wordt stukje bij beetje opgebouwd.

Het verhaal

Teerbemind is het debuut van Gillian Flynn. In dit boek volgen we Camille, een getraumatiseerde vrouw van begin dertig. Ze heeft, zodra ze de kans kreeg, het gehucht Wind Gap met gierende banden verlaten en is als journalist gaan werken in de Chicago. Wanneer er een tweetal kindermoorden plaatsvinden in dit kleine gehucht, wordt Camillie door haar werkgever naar Wind Gap terug gestuurd om verslag te doen. Ze wordt gedwongen bij haar moeder, stiefvader en halfzus te gaan wonen. Met haar moeder heeft ze een slechte band, haar halfzus is een verwend kreng en met haar stiefvader heeft ze eigenlijk nooit een goed gesprek gehad. Dat wordt leuk!!! 😉

Wat ik ervan vond

Al snel reizen er vragen op. Hoe komt het dat Camille zich identificeert met de dode meisjes? Wat is de reden waarom Camille haar moeder zo haat? Wat heeft dit allemaal te maken met de dood van haar zusje? En wat heeft zich in vredesnaam jaren geleden in Wind Gap afgespeeld? Gillian Flynn heeft een heerlijk leesbaar verhaal geschreven waarin de puzzelstukjes stuk voor stuk op hun plaats vallen. De personages Camille, haar moeder en haar zusje zijn goed uitgewerkt. In eerste instantie ergerde ik mij enorm aan Camille haar verslaving. Enorm knap dat Gillian Flynn gaandeweg in het verhaal zorgde dat deze irritatie verdween en ik steeds meer met Camille mee ging leven.

De conclusie van Teerbemind

Teerbemind is een verhaal over obsessie, geweld, zelfverminking en welke wonden het opgroeien in een disfunctioneel gezin kan veroorzaken. Deze onderwerpen zorgen voor een thriller met rauwe en donkere kanten en een geheel onverwachte ontknoping waarbij ik dacht; “dit is echt ziek, het zal je maar overkomen!“. Maar die titel in het Nederlands daar is kop noch staart aan te vinden. Als de rest van de vertaling ook zo is, dan raad ik je absoluut aan om de Engelse versie te lezen. Verder is dit boek een absolute aanrader!

Wordt verfilmd

Goed nieuws! Sharp objects wordt door HBO verfilmd naar een mini-serie met Amy Adams in de hoofdrol! Volgens IMDB komen er 8 afleveringen en is de serie op HBO te zien vanaf 8 juli! Nieuwsgierig geworden? Bekijk de trailer.

Beoordeling

Ik dacht altijd dat 30 worden een drama zou zijn. Nu ben ik gezegend met de beste vrienden op de wereld en die vrienden weten als geen ander dat ik van boeken houdt. Ik geloof dat ze het met mijn verjaardag tot hun missie hebben gemaakt om boeken te kopen van schrijvers die ik niet ken, maar die ik wel zou moeten kennen omdat de boeken enorm lijken op wat ik anders graag lees. Mijn lieve vriend Tasos gaf mij De verborgen geschiedenis van Donna Tartt. Ik had er werkelijk nog nooit van gehoord, maar de recensies logen er niet om! Nieuwsgierig dat ik was toen ik aan dit boek begon! Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Donna Tartt volgt in haar erudiete en bedwelmende debuutroman enkele studenten die door hun eigen morele hoogmoed ten val komen. Richard Papen, een ingetogen jongen van eenvoudige afkomst, wordt tot zijn verbazing opgenomen in een groepje arrogante en excentrieke studenten, dat zich – in de ban van een leraar – op de bestudering van de Griekse beschaving heeft gestort. In het tweede semester raakt hij betrokken bij een drama dat zich tussen hen heeft afgespeeld. Een drama met grote gevolgen voor iedereen.”

Mijn eerste indruk

Het proloog aan het begin van De verborgen geschiedenis liegt er niet om. Heftig! Een aantal studenten die hun mede student om het leven hebben gebracht? Ze hadden er zelfs een heel plan voor? Wat?!?! Blij dat ik niet zulke klasgenoten had… Ik heb net een boek van Meester Bart uitgelezen waarin alle tieners zo positief en leergierig waren. Dit is even andere koek, ik ben nieuwsgierig naar hoe dit heeft kunnen gebeuren!

Het verhaal

Richard Papen, zoon van een benzinepomphouder in Californië, schrijft zich in als student bij het goed aangeschreven Hampden College, ver van huis aan de oostkust van Amerika. Al direct bij aankomst raakt hij gefascineerd door een select clubje van vijf rijke studenten en de charismatische docent Julian Morrow. Richard doet er alles aan om in die excentrieke en arrogante elite, die de antieke Griekse beschaving bestudeert, te worden opgenomen. Dat lukt, al heeft hij het gevoel dat hij niet van alles deelgenoot wordt gemaakt. Pas in het tweede semester komt hij erachter, dat vier van zijn nieuwe vrienden tijdens een zorgvuldig voorbereid Grieks ritueel een toevallige passant op gruwelijke wijze hebben afgeslacht. In hun fanatisme hebben de jonge studenten een lokale boer tijdens een onderzoek opgeofferd. Deze geheime moord leidt tot leugens, bedrog en zelfs tot een tweede moord waarbij Richard wel betrokken is.

Wat ik ervan vond

Wow, De verborgen geschiedenis laat je, ondanks dat het fictie is, anders kijken naar de wereld om ons heen. Het is werkelijk waar levensecht geschreven, meeslepend en spannend. Het boek is zo levensecht door de prachtig beeldende schrijfstijl van Donna Tartt. Daarnaast zijn de hoofdpersonen in het verhaal echt evil! Zelden kom ik vrouwelijke schrijvers tegen die hoofdpersonen op deze manier kunnen neerzetten. Er is werkelijk geen enkel moment waarop je denkt “wat een leuke tieners”. En toch krijgt Donna Tartt het in dit boek voor elkaar om je te laten meeleven met deze leerlingen. Je wilt ze niet kennen, maar bent zo nieuwsgierig naar hun zieke geest dat je doorleest!

De conclusie van De verborgen geschiedenis

Donna Tartt heeft met dit boek een enorm meeslepende psychologische en ethisch-filosofische thriller geschreven. Zelfingenomenheid, schuld en verantwoordelijkheid spelen de hoofdrol in dit boek. Ik durf bijna te zeggen dat dit een beetje de moderne versie is van Dostojevski’s boek Misdaad en straf. Dit is een boek dat iedereen in de kast zou moeten hebben staan!

Beoordeling

Eerder heb je kunnen lezen dat ik over De vrouw die met vuur speelde oprecht enthousiast was. Sterker nog ik zat zo in het verhaal dat ik direct het derde deel uit de serie wilde lezen. Normaal lees ik bijna nooit twee boeken van een serie achter elkaar, een uitzondering op de regel dus. Lees in deze recensie of Gerechtigheid /Millennium 3 mij net zo goed is bevallen.

De flaptekst

Twee tegenpolen, Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander. Hij is een charmante man en een kritische journalist, en uitgever van het tijdschrift Millennium. Zij is een jonge, gecompliceerde, uiterst intelligente vrouw met zwartgeverfd haar, piercings en tatoeages én ze is een hacker van wereldklasse.

Lisbeth Salander heeft een levensbedreigende aanslag overleefd en wordt in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht, evenals de man die verantwoordelijk is voor haar duistere verleden: Alexander Zalachenko. Salander wordt gezocht voor moord en door de media is ze neergezet als een psychopaat, moordenaar en satanist. Alleen Blomkvist is overtuigd van haar onschuld. Hij ontdekt de relatie tussen de vrouwenhandel, het verleden van Salander en de Zweedse veiligheidsdienst en wil daarover publiceren. Maar wil Salander wel meewerken? Ze vertrouwt niemand. Uiteindelijk moet ze voor de rechtbank verschijnen. Zal het recht zegevieren?

Een pittige start, weinig Gerechtigheid

Oei, Gerechtigheid is toch best wel een dikke pil. Na een aantal bladzijdes besefte ik me weer waarom ik nooit twee boeken uit een serie achter elkaar lees. Ik was telkens afgeleid en kwam maar niet lekker in het verhaal. Balen!

Wat ik ervan vond

Sorry jongens, ik vond het tegenvallen! Er staat zoveel onbelangrijke informatie in het boek dat het soms een worsteling was om door sommige hoofdstukken heen te komen. Ik neig zelfs naar een recensie met drie koppen koffie. Het voelt oneerlijk om de eerste twee Millennium-romans met vijf koppen koffie te beoordelen en daarna de laatste slechts drie koppen te geven. Aan de andere kant is het niet eerlijk om twee briljante boeken te schrijven en vervolgens een epiloog van 600 bladzijden te publiceren zonder een spannende verhaallijn.

600 pagina’s zien eruit als een lang verhaal, maar als je de 300 kopjes koffie overslaat die Micke en zijn vrienden drinken, de volledige index van de Stockholm-stadsplattegrond overslaat en als je het subplot van Erika en haar stalker overslaat (wat niets oplevert voor het hoofdverhaal) komt het neer op maximaal 250 pagina’s. En als dit verhaal in 250 pagina’s was verwerkt, dan was deze recensie zoveel positiever geweest.

De personages

Niemand heeft ooit zulke indrukwekkende en realistische vrouwelijke personages neergezet. Lizbeth is altijd een inspiratie, ik denk tevens dat Stieg Larsson ook enorm goed werk heeft geleverd met alle andere personages die in dit boek worden geïntroduceerd. Blomkvist verliest in dit verhaal wel een beetje zijn glorie. Van een interessant personage, veranderd hij steeds meer in de man waar elke vrouw het bed mee wil delen. Oppervlakkig is het woord dat in dit derde deel bij me op komt als het om dit Michael gaat.

De conclusie van Gerechtigheid

Ik heb Gerechtigheid uitgelezen omdat ik enorm graag wilde weten hoe het verhaal afliep. Ondanks dat dit boek niet zo sterk is als de eerste twee delen ben ik enorm blij dat ik het boek heb gelezen. Het einde van dit verhaal geeft me namelijk een gerust gevoel. Ik kan alles in het leven van Lizbeth en Michael een plekje geven en voor mij is de cirkel rond. De overige boeken, geschreven door David Lagercrantz, zal ik voorlopig nog niet lezen. Maar voor je het weet zijn we weer tien jaar verder en heb ik ineens heel veel behoefte aan de rest van het verhaal.

Beoordeling

Voor mijn verjaardag had ik Joe Speedboot gekregen. Een erg goed boek die ik al in mijn boekenkast had staan. Om die reden ging ik het boek ruilen. Omdat ik goede recensies over Vele hemels boven de zevende had gelezen, besloot ik voor dit boek te gaan. Ben ik ook zo lovend als de meeste recensies? Lees het hieronder.

De flaptekst

“Lou is twaalf, Eva zesendertig, Elsie tweeënveertig, Casper zesenveertig, en Jos eenenzeventig. Vijf mensen, met elkaar verbonden, vertellen hun verhaal. Over onverwacht geluk dat de dingen moeilijk maakt. Geheimen die te groot lijken. De complexe kunst van het jong zijn. Obstakels die bergen worden, amper te beklimmen. Over blijven proberen, tot waar geen mens meer verder kan.

In Vele hemels boven de zevende vechten vijf uiteenlopende figuren meer met zichzelf dan met elkaar in dit bestaan dat belachelijk mooi en geweldig lastig is, allemaal tegelijk. 
Griet Op de Beeck heeft een indrukwekkend debuut geschreven. Met prachtige zinnen en oorspronkelijke observaties creëert ze niet alleen intrigerende personages, maar schetst ze ook een treffend beeld van deze tijd.

Vele hemels boven de zevende is een veelstemmige roman, die je onmogelijk vrijblijvend kunt lezen. Geestig, pijnlijk en ontregelend herkenbaar. Deze schrijfster is gekomen om te blijven.”

Mijn eerste indruk

In het begin was ik nog niet onder de indruk. Ik moest wennen aan het taalgebruik – “ge” en “gij” en “zeveren”. Daarnaast miste ik nog echte spanning of diepte in het boek. Ik wilde gek genoeg wel telkens blijven doorlezen in het boek. Dat beloofde potentie!

Het verhaal

Het is een boek waarin vanuit 5 perspectieven wordt geschreven. Op deze manier maak je kennis met meerdere personages en verschillende leefwerelden. Het zijn 5 “gewone” mensen met elk een “elk huisje heeft een kruisje” verhaal. Ze zijn allemaal met elkaar verbonden en zij hebben ook hun eigen unieke levens.  Je leest naast hun eigen unieke verhalen ook wat ze over elkaar vinden.

Het verhaal is heel realistisch, het voelt als levensechte portretten. Het laat ook zien dat iedereen zijn eigen lasten te dragen heeft en hoe verschillend daarmee om wordt gegaan.

De personages

Ik vind het een goede keuze om personages te kiezen met verschillende leeftijden omdat dit zorgt voor andere leefwerelden en belevingswerelden. Ik vond Lou (waarvan ik heel lang dacht dat het een jongetje was tot dat het over rokjes ging) en Eva sympathiek. Bij de overige personages had ik dat gevoel wat minder. Ik vond het wel interessant om over hen te lezen.

Ik vind dat de karakters niet genoeg uitgediept zijn, wellicht omdat het er relatief veel zijn. Je leert de personages wel kennen, maar er blijven sommige dingen mysterieus gehouden. Dat was wat mij betreft jammer want daardoor voelde het alsof het nog niet helemaal af was. Juist omdat je zo meeleeft met de karakters wil je alles weten.

De conclusie van Vele hemels boven de zevende

Het verhaal moest op gang komen, maar uiteindelijk is dit een boek waarbij je alleen maar wilt doorlezen. Ik wil niet teveel verklappen, maar het einde is zo onverwacht en zo heftig dat het je echt raakt. Het is altijd een goed teken als een boek je echt kan raken, want dat gebeurt niet zomaar. Ik raad dit boek absoluut aan!

Beoordeling

Jaren terug heb ik het eerste deel van de millennium reeks Mannen die vrouwen haten van Stief Larsson gelezen. Het boek beviel mij destijds heel goed. Wat een spannende thriller! Toch heeft het bijna tien jaar geduurd voor ik het tweede deel oppakte. De reden? Ik heb in de tussentijd de films gezien en ik wil bij een boek nooit weten hoe het eindigt. Inmiddels ben ik 30+, vergeetachtig en weet ik dus het einde van het tweede en derde deel niet meer. Een prima timing om aan deel twee De vrouw die met vuur speelde te beginnen. Lees in deze recensie of ik het tweede deel net zo geweldig vind, als dat ik ooit het eerste deel vond.

De flaptekst

Twee tegenpolen, Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander. Hij is een charmante man en een kritische journalist, en uitgever van het tijdschrift Millennium. Zij is een jonge, gecompliceerde, uiterst intelligente vrouw met zwartgeverfd haar, piercings en tatoeages én ze is een hacker van wereldklasse.

Drie moorden, één avond. De slachtoffers zijn twee journalisten die aan een publicatie over mensensmokkel werkten, en de voogd van Lisbeth Salander. Op het moordwapen worden de vingerafdrukken aangetroffen van Lisbeth. Het hele politieapparaat komt in beweging, maar Lisbeth is onvindbaar. Blomkvist, overtuigd van Lisbeths onschuld, gaat langzamerhand een verband zien tussen de drievoudige moord en het artikel in wording over vrouwenhandel. Dan wordt een vriendin van Lisbeth ontvoerd door een motorbende. Salander laat het aankomen op een bloedige confrontatie met de onzichtbare bendeleider, Zala, een bekende uit haar verleden …

Mijn eerste indruk

Whoohoo! De vrouw die met vuur speelde begint direct met een heftig proloog. Mijn haren stonden overeind en ik was in opperste concentratie. En vroeg me af “Wat zou er in dit boek gaan gebeuren? Gaat het wel goedkomen met Lisbeth? Volgens mij zit ze echt flink in de problemen.” Daarna startte het boek met een flink minder heftig stuk; zon, zee en strand. Ik kon even bijkomen en me voorbereiden op alles wat nog zou komen. Ja, een heerlijk start!

Het verhaal

Seks trafficking, een Russische huurmoordenaar, moorden en meer! Net als het eerste boek is dit een volledig onderzoek-soort-van-boek.

Drie mensen zijn dood en de vingerafdrukken van Lisbeth Salander staan op het moordwapen. Hoe is Lisbeth in deze puinhoop beland? Kan Mikael Blomkvist haar naam wissen voordat de politie haar vindt? En wat heeft de situatie van Lisbeth te maken met een ontmaskering van de Zweedse seksindustrie waar twee van de moordslachtoffers aan werkten?

In tegenstelling tot de eerste boek heeft dit tweede boek niets met derden te maken, maar alles met Lisbeth Salander. Het is een persoonlijker verhaal dan het eerste deel en het vormt de kern van deze serie, namelijk Lisbeth. Er is veel nieuwe informatie over Lisbeth en ze wordt iets minder raadselachtig als we een glimp opvangen van haar lastige en duistere verleden.

Wat ik ervan vond

De vrouw die met vuur speelde is een regelrecht meesterwerk. De actiescènes, de constante spanning die zich voortdurend opbouwt om tot een enorm einde te leiden. Lisbeth, freaking, Salander, ze is misschien wel een van de beste en meest complexe personages waar ik ooit over heb mogen lezen. Introvert, extreem geniaal en gevaarlijk als het nodig is, ze is de belichaming van de formule voor het creëren van een super intrigerend personage.

De personages

Lisbeth is in dit boek wederom geobsedeerd door wiskunde, ze vat het op als een hobby en zelfs wanneer haar leven aan een zijden draad hangt, vindt ze de oplossing voor problemen. Ze is zo’n eigenaardige protagonist, ik voel me constant geïntrigeerd door haar. Verrassend genoeg is er minder Michael Blomkvist in dit boek dan in het eerste boek. Hoewel hij nog steeds een hoofdpersoon is voor het verhaal, neemt hij de rol van het secundaire personage over in plaats van de eerste. In het geheel van het boek ontmoeten Blomkvist en Salander elkaar bijna nooit. Blomkvist is nog steeds de mannelijke man met de sterke persoonlijkheid, die eeuwig nieuwsgierig is naar ieder detail. Ik ben tien jaar later nog steeds fan van hem.

De conclusie van De vrouw die met vuur speelde

Dus, samenvattend zal ik toegeven dat ik dit tweede deel beter vind dan het eerste deel. Dit is vanwege de meer persoonlijke verhaallijn die de auteur Stieg Larsson volgt. Hierdoor is het boek op sommige punten misschien wel minder spannend dan het eerste deel. Ik ben oprecht benieuwd naar het derde deel! Wie heeft alle delen al gelezen?

Beoordeling

Salam Europa! had ik gekregen voor mijn vorige verjaardag. Ik was begonnen in het boek, maar ben toen toch andere boeken gaan lezen. Ik kwam namelijk niet helemaal in het verhaal, maar ik wilde het onlangs toch weer een kans geven. Nou ik kan je vertellen, dat was een goede keuze! Lees hieronder waarom.

Flaptekst

Sjeed Djamal, docent oriëntalistiek aan de Universiteit van Amsterdam, woont al lange tijd in Nederland. Op een dag krijgt hij een reisboek in handen van een Perzische sjah, die in de negentiende eeuw door Europa reisde. Sjeed Djamal vindt het fascinerend. Nieuwsgierig besluit hij om deze reis zelf te maken, met een afstand van anderhalve eeuw.

Samen met zijn student Iris wijdt hij zich aan de geschriften van de sjah en zijn medereizigers. Hij ziet hoe de sjah dwars door Europa reist, en zelfs door België en Nederland. Op die manier volgt hij de reusachtige karavaan van de sjah die steeds dieper het continent in trekt. Gaandeweg dringt de geschiedenis, maar ook het heden van Europa, steeds dieper tot Sjeed en zijn assistente door.

Salam Europa!, de nieuwe, grote roman van Kader Abdolah, is een boek over nieuwsgierigheid en belangstelling voor de ander. Het is een overrompelende roman, over de schoonheid en de betekenis van het over de grenzen kijken, waarin realiteit en verbeelding door elkaar lopen. Tegelijk is dit boek een vertelling over het heden, waarin Kader Abdolah de gebeurtenissen van nu, rondom de immigratie en de terreur, op een onvergelijkbare manier in zijn verhaal verweeft, wat het een hoogst actuele roman maakt. 

Het verhaal

Salam Europa! bevat korte hoofdstukken, waardoor je ook gemakkelijk tussendoor even een hoofdstukje kan lezen. Het wisselt Kader’s eigen verhalen af met de verhalen over de sjah. Ik vond het origineel dat Kader soms ook heel spontaan schreef wat hij op dat moment aan het doen was, bijvoorbeeld dat hij de nieuwste Macbook had gekocht en nu aan het schrijven was in een café. Hoe dieper je in het boek komt, hoe meer je wordt meegezogen totdat je alleen nog maar wilt verder lezen.

De reis door Europa heeft de sjah destijds echt gemaakt. Het leuke is dat je daardoor zelf ook een beetje meereist naar alle plekken waar hij naartoe ging. Het is echt gaaf om te lezen dat de sjah Bismark en andere grote (politieke) figuren uit de geschiedenis heeft ontmoet. Zo krijg je ook een klein kijkje in het privéleven van koningin Victoria, de schilder Monet en ga zo maar door. De verwondering van de sjah over hoe het leven verschilt van zijn leven in Perzië is interessant.

De karakters

Ik heb een diep respect gekregen voor Kader Abdolah (of Sjeed Djamal). Hij is als vluchteling naar Nederland gekomen en schrijft nu zo prachtig in het Nederlands. Ik heb bewondering voor hoe hij zoveel van zijn leven heeft kunnen maken, nadat hij zoveel heeft meegemaakt. Hoe meer je zijn persoonlijke verhalen leest, hoe meer de bewondering en het respect groeit.

Mijn mening over de sjah is verdeeld. Omdat het voelt alsof je met hem op reis bent, begin je hem ook te waarderen. Ondanks zijn harem, ondanks zijn opvatting over vrouwen, ondanks zijn gedrag tegenover Banoe (hier ga ik maar niet te diep op in om spoilers te voorkomen) en ondanks dat hij in “wij-vorm” praat als hij alleen zichzelf bedoeld.

De sjah is zoals je van een sjah zou verwachten egocentrisch, maar doordat je zijn diepe gedachten leest kun je wel verklaren waar dat vandaan komt. Het is dan ook een buitengewoon goed uitgewerkt karakter, het is duidelijk dat Kader Abdolah uitgebreid onderzoek heeft gedaan.

Wat ik er van vond

In één woord: geweldig! Ik raad Salam Europa! aan iedereen aan omdat het zoveel verschillende facetten heeft. Het is een historisch boek, het is een reisboek, het is een actueel boek door de delen over Kader Abdolah en het is een goed geschreven boek.

Dat Kader Abdolah zelf ook een vluchteling is geweest en nu zulke goede boeken schrijft en universitair docent is geeft een extra dimensie aan het boek, het heeft iets aandoenlijks. Voor mij voelde het alsof hij Europa met het Midden-Oosten wilde verbinden. Het boek heeft iets verzoenends, verbindend.

Conclusie van Salam Europa!

Ga dit boek lezen! Ga op reis met de sjah en leer ondertussen een klein beetje over Kader Abdolah zelf. Ik vond het echt een heel gaaf boek en ik ben heel blij dat ik het weer opgepakt had. Kader’s schrijfstijl is leuk en toegankelijk, het leest vlot weg en de combinatie in het verhaal is gewoon simpelweg gaaf.

The Amsterdam Confessions of a Shallow Man heb ik een aantal jaar geleden aan mijn vriend cadeau gegeven. Hij is zelf als student naar Nederland gekomen en herkende zich in de blogs van de auteur. Tijdens de verhuizing kwam dit boek weer bovendrijven en kreeg hij officieel een plekje in de boekenkast. Afgelopen maand was het dan eindelijk zo ver, het boek werd voor het eerst opengeslagen. Lees in deze recensie of het boek net zo grappig is als de Facebookpagina en de blog.

De flaptekst

Het boek is alleen in het Engels vekrijgbaar, vandaar een Engelse flaptekst.

“A month in the life of Amsterdam’s shallowest man. A cautionary tale of fine dining, visits to strip clubs, the red light district, dating, fashion and the vanity of the shallow man.

”I have 15 tailor made suits and over 50 shirts that I can wear for work. To ensure that I don’t repeat the same combinations too often, I keep a spreadsheet that notes which suits were worn with which shirts and ties on which day.”

Meet Simon Woolcot, named Amsterdam’s shallowest man by his best female friend, he’s out to prove her wrong by keeping a diary of his life for a month. Follow his adventures in fine dining, exclusive fashion, strip clubs, male grooming, the red light district and his never ending love of women. One legged hit men, organised crime, and Dutch culture all come under the microscope of a shallow man, a sinner that commits all seven deadly sins. From Lust to Greed, from Gluttony to Wrath, during the four week period featured in the diary.

Based on the controversial and popular Blog, the Amsterdam Confessions of a Shallow Man. The book provides insights into Amsterdam through the eyes of a spoiled Expat. Learn the answers to such critical questions as why do so many Dutch people wear denim and brown shoes? Why are Dutch women so loud? How to navigate the Dutch dating scene. Is it possible to take Taxi’s in Amsterdam and not be ripped off?”

Mijn eerste indruk

Oké, de eerste tien pagina’s voelen te gemaakt. Het grappig zijn ligt er naar mijn mening te dik bovenop. Je hebt boeken die humor bevatten omdat het onderdeel uitmaakt van het verhaal. Maar je hebt ook boeken die zijn geschreven om het grappig zijn. Bij dit boek is het tweede helaas het geval. De aangehouden structuur van een dagboek voelt ook nep aan. Niet elke dag in het leven van een expat kan alleen maar grappen bevatten, toch? Er moet meer zijn… De komediant achter de verhalen krijg je absoluut te zien, maar het leven van een expat in Amsterdam wordt niet geheel inzichtelijk gemaakt. Een gemiste kans.

Het verhaal

De elegant geklede en perfect verzorgde “Shallow Man” deelt een maand lang zijn dagboekaantekeningen met zijn lezers. En wat een maand is het. Niets en niemand is veilig voor zijn scherpe waarnemingen, variërend van zijn collega’s op het werk, collega expats tot een rondje over de Wallen. Ik ben zelf Amsterdammer en ik kan waarderen hoe zijn observaties van de Nederlanders en de stad zijn.

Wat ik ervan vond

Taaltechnisch zit de The Amsterdam Confessions of a Shallow Man enorm slecht in elkaar. Het zou door een basisschoolleerling geschreven kunnen zijn. Het is een beetje zo’n “en toen ging ik naar de kapper, en toen ging ik eten, en toen ging ik drinken, en toen was ik dronken…ennnn toeennn viel ik in de gracht geval.” Los van het “en toen-gehalte” is de auteur soms oprecht grappig. Gelukkig maar, want als hij niet grappig zou zijn in een grappig boek, dan zou het pas echt een mislukt project zijn. Eerlijk gezegd duurde het een tijd voor ik het boek uit had. Best raar want het is het dunste boek dat ik ooit gelezen heb. Het kon me oprecht echt niet boeien… Wel ben ik het met hem eens dat Nederlanders oprecht een beetje gek zijn. 😉

De conclusie van The Amsterdam Confessions of a Shallow Man

Sommige delen voldoen en zijn grappig, maar slechte grammatica en herhaalde grappen en acties maken de hele ervaring saai. Dit is dan ook voor het eerst dat er op Book Barista een boek wordt beoordeelt met maar 1 kop koffie. Mijn advies voor als je iets grappigs wilt lezen? Zoek verder. Zijn blog en Facebookpagina zijn trouwens zo nu en dan wel grappig om te lezen tijdens je koffiepauze op werk.

Beoordeling