Tag: Boekrecensie

Jullie weten allemaal al dat ik gek ben op thrillers. Hoe spannender, hoe beter! En van een nachtje wakker liggen…kan ik niet wakker liggen, want voor een boek doe ik dat graag. Van mijn lieve collega en naamgenoot Rachel mocht ik het boek Laat me niet alleen van Gilly MacMillan lenen, een voor mij nog onbekende auteur. Ik heb het boek trouwens in het Engels gelezen met de titel What she knew, totaal anders he? Ik denk dat ik de Engelse titel beter vind. Lees in deze recensie of het boek en de auteur mij bevallen.

De flaptekst

“Op de dag dat Ben, de achtjarige zoon van Rachel Jenner, vermist raakt stort Rachels wereld in. Ze is compleet onvoorbereid op de felheid waarmee ze wordt aangevallen door de media. Van de krant tot blogs: iedereen heeft een mening over haar. Ze liet Ben eventjes alleen en nu is hij verdwenen – het hele land vindt dat zij schuld aan zijn verdwijning heeft. Maar wat heeft er werkelijk die middag plaatsgevonden? Radeloos gaat ze op zoek naar hem. Gevangen tussen angst over het lot van haar zoon, de druk van het politieonderzoek en van de publieke opinie moet Rachel de afschuwelijke waarheid onder ogen zien: er is niemand, zelfs niet in haar familie, die ze kan vertrouwen…”

Mijn eerste indruk van Laat me niet alleen

Yummy, vanaf de eerste pagina een hoofdpersoon die me aanspreekt, fijn! Maar vanaf hoofdstuk twee kom ik erachter dat het boek vanuit verschillende personages wordt verteld. Dit kan ervoor zorgen dat een boek geweldig is, maar meer dan eens zorgt dit voor een enorme domper. Zoals bijvoorbeeld bij In het water van Paula Hawkins het geval is. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat Gilly MacMillan dit kunstje wel onder de knie heeft. Let’s see!

Waar het boek over gaat

Rachel Jenner is een alleenstaande moeder. Wanneer haar zoontje Ben Finch tijdens een boswandeling spoorloos verdwijnt komt haar leven op zijn kop te staan. Rachel dacht dat het geen kwaad kon hem alleen vooruit te laten lopen naar een speelplek. Eenmaal daar aangekomen bleek Ben verdwenen te zijn. Een onderzoek wordt gestart Wanneer Rachel tijdens een persconferentie afwijkt van het door de politie omschreven protocol, lijkt het helemaal mis te gaan… Gaan ze Ben ooit nog vinden?

Wat ik ervan vond

Sick! Echt goed! Niet meer dan eens werden mijn gedachten door elkaar geschut. Op elke pagina dacht ik zo’n beetje wel dat iemand anders de dader was. En waar ik er op het ene moment nog van overtuigd was dat kleine Ben nog in leven was, dacht ik het andere moment….die is er niet meer. Gilly MacMillan heeft in dit boek keiharde en levensechte personages neergezet. Personages met enorme issues, die tegelijkertijd onvoorwaardelijk van andere mensen houden. Heel knap gedaan.

Conclusie van Laat me niet alleen

Het is een heftig, aangrijpend verhaal, dat je vanaf de eerste bladzijde pakt. De gevoelens van de personen zijn mega realistisch beschreven. Gilly MacMillan schrijft super to the point en krachtig. Ze eindigt haar hoofdstukken met spannende cliffhangers, om in het volgende hoofdstuk de zaak vanuit de andere hoek te belichten, waardoor je telkens verder wilt lezen om te weten hoe het afloopt. Hou je van thrillers? Dan moet je Laat me niet alleen zeker gelezen hebben.

Beoordeling:

Onvoorwaardelijk stond al bijna drie jaar om mijn to read list. Het sprak mij nooit zo erg aan, te vrouwelijk dacht ik. Tijdens mijn reis door Cuba heb ik toch besloten dit boek te lezen, ik was ineens wel nieuwsgierig naar wat de bekende Colleen Hoover schrijft. Ook vind ik het tijdens een vakantie altijd fijn om iets lichts te lezen en nieuwe auteurs te ontdekken. Lees in deze recensie of Onvoorwaardelijk mij goed bevallen is.

De flaptekst

“Tate is lekker bezig, al zegt ze het zelf. Ze werkt als verpleegkundige en volgt tegelijkertijd een opleiding. Om dichter bij haar werk te wonen, trekt ze in bij haar broer. Al snel ontmoet ze haar nieuwe buurman, Miles. Ze voelen zich tot elkaar aangetrokken, maar Miles wil geen liefde en Tate heeft geen tijd voor liefde. Neighbors with benefits daarentegen… Dan moeten ze natuurlijk wel zorgen dat het niet méér wordt dan dat, dus Tate en Miles stellen strikte regels op. Maar kom op, wat is er leuk aan je aan de regels houden?”

Mijn eerste indruk

Ik zit er eigenlijk direct lekker in! De schrijfstijl van Colleen Hoover is vlot, leest gemakkelijk en ja, het is gewoon leuk! Na een paar pagina’s ben ik eigenlijk al klaar voor om al mijn twijfels over boort te gooien, maar we lezen nog even rustig door, wellicht wordt het nog saai. ?

Het verhaal

Tate is leerling- verpleegkundige, uit praktisch oogpunt kiest ze er voor om voorlopig bij haar over beschermende broer in te trekken. Hij heeft namelijk een luxe appartement in de buurt van haar school. Wanneer ze bij zijn woning aan komt kan ze niet naar binnen, er ligt een dronken man voor zijn deur. Het blijkt Miles te zijn, een goede vriend van haar broer en Tate voelt zich ondanks zijn dronkenschap al meteen tot hem aangetrokken. Miles laat tijdens een latere ontmoeting – waarbij hij nuchter is – merken dat de aantrekking wederzijds is, maar maakt direct duidelijk dat hij haar niet meer kan en wil bieden dan seks. Tate gaat akkoord, maar hoopt stiekem op meer…

Wat ik ervan vond

Wat begint als een cliché: “woest aantrekkelijke piloot ontmoet sexy verpleegster, loopt al snel uit tot een passievolle roman vol erotiek”, blijkt al snel meer diepgang te hebben dan de doorsnee pocketroman. Heerlijk! Het hele verhaal was ik nieuwsgierig naar wat er met Miles aan de hand is en wat er in zijn verleden is gebeurd. Waarom valt hij niet gelijk op zo’n topmeid als Tate? Tijdens het lezen vallen de puzzelstukjes langzaam in elkaar en kom je achter het heftige verleden van Miles. Ik vind dat Colleen Hoover een goed verhaal heeft neergezet. Mede doordat het verhaal uit verschillende perspectieven wordt verteld, blijf je nieuwsgierig van begin tot eind. En komt met een verrassend eind. Het boek is geen hoogstaande literatuur, maar wel heerlijk om even helemaal in weg te dromen.

De conclusie van Onvoorwaardelijk

Ik kan mijn vinger er niet op leggen, maar iets in Colleen Hoover’s schrijfstijl spreekt mij enorm aan, daarnaast weet ze personages heel realistisch neer te zetten. Er komt een lading aan drama en emotie over je heen tijdens het lezen, maar ze worden afgewisseld met een flinke dosis lust en scenes waar je een enorm happy gevoel van krijgt. Toen ik dit boek dichtsloeg dacht ik “Ja, dit was tof, ik heb genoten.” Ik zal dus zeker vaker boeken van Colleen Hoover gaan lezen.

Beoordeling

Dit boek is bekender onder zijn Engelse titel The fault in our stars. John Green is een wereldberoemd auteur en ik heb nog nooit eerder iets van hem gelezen. Dit boek stond al jaren in mijn kast, maar ik wilde gewoonweg niet starten door het heftige onderwerp. Boeken over kanker leg ik mijn geval gewoon graag aan de kant. Afgelopen zomer in Cuba was het 5 jaar geleden dat kanker in mijn leven een grote rol speelde en ik had eindelijk het gevoel “Ja, ik kan je hebben, ik ga je het lezen! Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Hazel werd drie jaar geleden opgegeven, maar een nieuw medicijn rekt haar leven voor nog onbekende tijd. Genoeg om een studie op te pakken en vooral niet als zieke behandeld te worden.

 Augustus, Gus, heeft kanker overleefd – ten koste van een been. Vanaf het moment dat Hazel en Gus elkaar ontmoeten, lijkt er geen ontsnappen aan de zinderende wederzijdse aantrekkingskracht. Maar Hazel wil niet iemands tijdbom zijn.”

Mijn eerste indruk van Een weeffout in onze sterren

Hazel, heftige meid wel! Zit een kop op…. Ik kan personages met een eigen wil altijd erg waarderen. Hazel is brutaal, Hazel kan de wereld aan. Hazel gun je een gezond leven vanaf de eerste pagina! Laat dit goed aflopen…. Anders wordt het tranen met tuiten….

Waar het boek over gaat

Een weeffout in onze sterren gaat over Hazel, Augustus en Isaac. Drie pubers die alle drie een andere van vorm kanker hebben. Hazel werd 3 jaar geleden opgegeven en heeft haar leven gerekt door een nieuw medicijn. Gus heeft een been moeten opgeven ten gevolge van kanker en Isaac heeft nog maar 1 oog, en zal door deze ziekte blind worden. Hazel gaat wekelijks met tegenzin naar een praatgroep en sluit daar vriendschap met Isaac en Augustus. Hazel laat Gus kennismaken met haar lievelingsboek ‘Een vorstelijke beproeving” en blijven beide met dezelfde vragen zitten als ze het boek uit hebben. Dit boek brengt hun in Amsterdam waar hun leven een andere wending aanneemt.

Wat ik ervan vond

Persoonlijk voelde het alsof Hazel mijn vriendin was. alsof ik haar kende! John Green weet een enorm ontroerend en zwaar onderwerp met heel veel humor neer te zetten. Ik heb enorm veel gelachen tijdens het lezen. Alhoewel ik moet zeggen dat ik richting het einde van het boek jankend in mijn hotelkamer in het prachtige Cienfuegos in Cuba lag. Het boek lijkt waargebeurd te zijn… Ik vind het altijd enorm knap als een schrijver fictie weet om te zetten naar een verhaal dat echt voelt. Chapeau John Green!

Conclusie van Een weeffout in onze sterren

Geen enkele beschrijving kan recht doen aan de kracht van deze roman. John Green heeft een meesterwerk geschreven dat door merg en been gaat, dat kracht geeft en vernietigt. Ik ben blij dat ik het boek gelezen heb. Dit boek zou verplicht moeten worden op elke middelbare school. Of is het dat al? Hoe dan ook als je het boek nog niet gelezen hebt, koop hem! NU!

Beoordeling:

De Shopaholic-serie van Sophie Kinsella is my guilty pleasure, als ik op vakantie ga dan lees ik standaard een boek uit deze serie. Eerlijk is eerlijk, ik ben wat laat, want de hele wereld heeft deze boeken al gelezen en ik kom er vrolijk achteraan huppelen. Gelukkig maakt dit helemaal niet uit. Sophie’s boeken zijn tijdloos en altijd grappig. Lees in deze recensie wat ik van deel 6 – Mini Shopaholic vind.

De flaptekst

“Becky Brandon (geboren Bloomwood) is dol op haar tweejarige dochtertje. Maar de opvoeding van Minnie valt vies tegen. De kleine meid heeft al op prille leeftijd een verzameling Dolce & Gabbana-laarsjes en kasten vol designkleding. Haar favoriete woordje is ‘hebben’ en overal waar ze komt, van de peuterspeelzaal tot Harrods, laat ze enorme puinhopen achter. Van wie zou Minnie dat toch hebben? Becky is ten einde raad. Haar man Luke zit na de dood van zijn geliefde stiefmoeder ook al niet lekker in zijn vel. Becky besluit hem op te fleuren met een geweldige surpriseparty. Dat is het begin van vele gênante leugentjes om bestwil – tot de zaken wederom gierend uit de hand dreigen te lopen.”

Mijn eerste indruk van Mini Shopaholic

Het boek begint zoals we van de shopaholic-serie gewend zijn, gelijk enorm grappig. Ik lig eigenlijk direct hardop te grinniken in mijn prachtige kamer in het CitizenM hotel op Schiphol Airport. Zo is wachten op je vlucht helemaal niet erg. Sophie helpt mij de uurtjes wel door en Mini Shopaholic zal nog tijdens mijn vlucht van 11 uur naar Cuba uit gaan…

Waar het boek over gaat

Becky Brandon (28) heeft door haar koopverslaving haar baan als financieel journaliste verloren en werkt nu als personal shopper in een warenhuis in Londen. In 2008 heeft ze veel problemen: eerst merkt ze dat opvoeden niet zo makkelijk is als ze dacht, dochter Minnie (2) is een verwende, onhandelbare peuter geworden die alles wil hebben wat ze leuk vindt. Ook woont ze door tegenslag op de huizenmarkt al te lang met haar gezin bij haar ouders. En opeens is er de financiële crisis. Daarom begint ze op haar werk een discrete ‘shoppingservice’ die een groot succes is, maar haar een schorsing oplevert. En dan dreigt ook nog het grote verrassingsfeest voor de verjaardag van haar man Luke te mislukken. Komt dit allemaal wel goed?

Wat ik ervan vond

Tijdens de vlucht mijn boek al uit? I wish, op de een of andere manier kon ik me er niet toe zetten om dit boek snel uit te lezen. Misschien rijmde het hele shopverslaafde verhaal niet met mijn eerste ervaringen in het arme Cuba. Misschien was ik niet in de stemming, of wellicht wordt de Shopaholic-serie zelfs voor mijn vakanties wat te licht van stof. Slecht is het boek zeker niet. De schrijfstijl is nog altijd soepel, er zit humor in en Becky blijft een wereldwijf waarmee ik graag nog eens ga lunchen.

Geen vooruitgang

Wel moet ik toegeven dat je in series vaak ziet dat de personages groeien, volwassener worden, maar Becky blijft gewoon Becky, geen vooruitgang… Dit irriteert mij wel een beetje. Leert ze het dan nooit? Ook wordt ik steeds een beetje minder verliefd op Luke, hij heeft nooit tijd voor Becky en zelfs zijn kind krijgt niet zijn volledige aandacht. Nee, de liefde is denk ik een beetje voorbij…

Conclusie van Mini Shopaholic

Sophie Kinsella zet met Mini Shopaholic gewoon weer een lekker vakantieboek neer. Maar nee, het is het gewoon niet helemaal voor mij. Ik irriteerde mij aan het feit dat Becky als moeder nog dezelfde fouten maakt als voorheen het geval was. Ze groeit niet, dat gaat er bij mij gewoon niet in. Ik weet niet of ik deze serie nog verder ga lezen. Weet iemand of Becky wel iets vooruit gaat vanaf deel 7?

Beoordeling:

Jullie weten inmiddels dat ik niet vies ben van een goede thriller op zijn tijd. Eerder heb ik Sharp objects (Vergeef me dat ik hier een Engelse titel neer kwak, maar de Nederlandse titel doet pijn aan ogen en oren.) van Gillian Flynn gelezen, en dat is mij zo goed bevallen dat ik absoluut behoefte had aan Gillian’s meest bekende boek Gone Girl. Lees in deze recensie of ik weer een paar nachten heb wakker gelegen.

De flaptekst

“Op de dag dat hij vijf jaar getrouwd is, maakt Nick Dunne bekend dat zijn beeldschone vrouw Amy vermist wordt. De politie verdenkt Nick direct. En Amy’s vrienden onthullen dat ze bang voor hem was en dingen voor hem verzweeg. Nick zweert dat dit niet waar is, maar onder druk van de politie en de media ontstaan er langzaam maar zeker haarscheurtjes in het door Nick geschetste beeld van zijn perfecte huwelijk. Zijn leugens, bedrog en vreemde gedrag roepen vragen op. Heeft Nick zijn vrouw vermoord?”

Mijn eerste indruk van Gone Girl

Amy, wat een irritant mens! Vanaf de eerste pagina zou ik haar eigenlijk wel willen omleggen. Ik kan dus zeggen, een goed begin! Vanaf de eerste pagina’s is het al duidelijk dat er barstjes zijn in het leven van Amy en Nick en die barstjes roepen enorm veel vragen op. Heerlijk! Ik had direct zin om verder te lezen.

Waar het boek over gaat

Het echtpaar Nick Dunne en Amy Elliott Dunne is van New York verhuisd naar Nick’s geboortestad Carthage (Missouri). Nick, die zijn baan als journalist in New York is kwijtgeraakt, begint samen met zijn tweelingzus een bar. Amy, dochter van een schrijversechtpaar dat bekend is van de succesvolle kinderboekenreeks “Amazing Amy’, hoopt dat hun verblijf in Carthage tijdelijk is. Op hun vijfde trouwdag verdwijnt ze plotseling. Nick, die hun huis in een puinhoop aantreft, wordt gezien als hoofdverdachte. Hun huwelijk was niet goed meer en hij heeft een verhouding met een studente. Nick gaat zelf op onderzoek uit. Langzaamaan komt de duistere waarheid boven.

Wat ik ervan vond

Gone girl is een goedgeschreven thriller waarin het verhaal zowel vanuit het perspectief van Nick als dat van Amy wordt verteld. Het boek zuigt je mee in een bijzonder huiveringwekkend huwelijk. Steeds als je denkt “Nee, ik kan dit toch niet goed hebben, even serieus?!” Dan wordt het verhaal nog donkerder. Gilllian Flynn heeft in Gone Girl twee zeer sterke hoofdpersonages neergezet. Vanaf het moment dat ik begon met lezen hield ik van beide een beetje en had ik ook gelijk een hekel aan ze. En dat is wat er in een thriller hoort te gebeuren. Ik wil natuurlijk niet te veel over het eind van het boek vertellen. Maar man, ik stond versteld en was zelfs een beetje boos, hoe heeft het nou zo kunnen eindigen?!

Conclusie van Gone Girl

Ik heb in alle opzichten genoten van dit boek! Nadat ik het boek uit had dacht ik “Ik vertrouw niemand meer! Zijn mensen echt zo gek?”. Kortom je moet dit boek echt lezen, en als je niet van boeken lezen houdt en je wel door deze 500+ woorden recensie hebt gewerkt… het boek is ook verfilmd! ? Of ik wakker heb gelegen? Nee, dit keer niet…maar het hing erom.

Beoordeling:

“Pogingen iets van het leven te maken” van Hendrik Groen is erg populair. Ik was al een tijdje benieuwd naar dit boek, dus ik besloot het te gaan lezen. Ik vind de dagboek stijl sowieso leuk bij de Bridget Jones boeken. Is dit boek met een goede reden zo populair? Lees het hieronder!

De flaptekst 

Hendrik Groen mag dan oud zijn, hij is nog lang niet dood en niet van plan zich eronder te laten krijgen. Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog maar moeten bestaan uit koffie drinken achter de geraniums en wachten op het einde?

In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met alle ups en downs van het leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Op de laatste dag van het jaar zal het nog moeilijk zijn om afscheid nemen van dit charmante personage…

Mijn eerste indruk

Hendrik Groen beschrijft schijnende situaties met een geinige, vlotte pen. De dagboek stukjes zijn lekker kort, dus je kunt tussendoor gemakkelijk een paar pagina’s lezen en het boek weer wegleggen. Ik lachte vanaf het begin al een paar keer hardop!

Het verhaal

Hendrik Groen woont in een verzorgingstehuis in Amsterdam-Noord. Hij schrijft in zijn dagboek over medebewoners, het personeel en de regels die ingesteld worden. De bewoners zijn dol op roddelen en over onzin praten, maar Hendrik Groen niet. Ook heeft hij niet veel op met betuttelend personeel. Samen met een paar bevriende bewoners gaat hij eens in de zoveel tijd op pad. Onder andere op deze manier doet hij zijn pogingen iets van het leven te maken.

De kracht van dit boek is dat je je helemaal kunt voorstellen in wat voor situatie hij zit. Ondanks dat je zelf nog lang niet bejaard bent. Misschien helpt het dat ik in een verzorgingstehuis heb gewerkt. Hij beschrijft de pietluttigheid van sommige ouderen en regels erg goed. Een voorbeeld hiervan is de daad van “verzet” door koek in een aquarium te gooien, waardoor het halve huis op zijn kop staat.

Wat ik ervan vond

Dit is een erg leuk boek! Ik vind het alleen jammer dat ik de auteur heb gegoogeld tijdens het lezen. Een tip is om dat niet te doen.

Ouderen kunnen de grootste pesters zijn en de regels die worden opgelegd voelen soms erg betuttelend. Ik denk dat mijn generatie gek zou worden als verzorgingshuizen in de toekomst nog zo zijn ingericht. Hendrik Groen brengt het echter zo grappig in zijn dagboek, dat het zeker de moeite waard is om te lezen! Maar ook gebeuren er verdrietige dingen. Een lach en een traan dus.

Conclusie van Pogingen iets van het leven te maken

Dit boek is erg leuk om te lezen en in zijn serieusheid ook luchtig en grappig. Voor mensen die werken of wonen in een verzorgingstehuis zal het vast een feest der herkenning zijn. Ik ga “Zolang er leven is” van Hendrik Groen ook nog wel een keertje lezen. Pogingen om iets van het leven te maken is in ieder geval een aanrader!

Beoordeling

 

 

 

Ik geef het toe… Ik ben een enorme fan van Twilight! Toen ik erachter kwam dat Stephenie Meyer ook boeken voor volwassenen schrijft was ik dan ook verrast. Schrijven voor volwassenen is toch een andere tak van sport dan schrijven voor tieners. Ik moest en zou dit boek lezen, zou ik het net zo leuk vinden? Veel mensen verafschuwen dit boek trouwens zonder het te hebben gelezen, en dat alleen maar omdat het van Stephenie Meyer is en ze Twilight inmiddels niet cool meer vinden, slaat echt nergens op toch? Lees in deze recensie of De Chemicus het lezen waard is.

De flaptekst

“Bijna niemand weet dat ze ooit voor de Amerikaanse regering werkte. Ze was de onbetwiste expert op haar vakgebied en vormde zelf een van de grootste geheimen van een dienst die zelf zo geheim is dat hij niet eens een naam heeft. tot de dienst ineens besloot dat ze een te groot risico vormde en jacht op haar begon te maken. Tegenwoordig blijft ze zelden lang op dezelfde plek en wisselt ze zo vaak mogelijk van naam.

De enige persoon die ze durfde te vertrouwen is vermoord. En nog altijd beschikt ze over informatie die zo gevoelig is dat de dienst haar zo snel mogelijk wil liquideren. Als de dienst haar een uitweg biedt, beseft ze dat het haar enige kans op een normaal leven is.

De nieuwe klus die ze moet aannemen in ruil voor haar leven betekent echter dat ze nog meer gevoelige informatie moet inwinnen – informatie die haar alsnog in levensgevaar zou kunnen brengen. Ze besluit de klus aan te nemen en maakt zich klaar voor de gevaarlijkste missie ooit, die er niet gemakkelijker op wordt als ze valt voor een man die haar kansen alleen maar kan verkleinen. Ze zal al haar unieke vaardigheden moeten inzetten om in leven te blijven…”

Mijn eerste indruk

Stephenie, bedankt! Vanaf de eerste bladzijde zit ik al enorm te genieten van De chemicus! Je schrijfstijl, het geheimzinnige toontje, de stoere hoofdpersonage, de actie… Je doet het gewoon weer! Ik ben fan. Klaar, deze week worden eten en slapen overbodig, want ik wil weten waar dit verhaal heen gaat. Oh, trouwens…dit boek is echt voor volwassenen. Geen “teenager fantasy”, maar pure spanning!

Het verhaal

Ze heeft jaren voor een geheime dienst gewerkt die zo geheim was dat er zelfs geen naam voor was. Haar bijnaam was De Chemicus door haar kennis en kunde en ze was een expert in martelen en informatie verkrijgen. Nadat de enige persoon die ze vertrouwde – haar mentor – vermoord werd is ze op de vlucht geslagen.

Sindsdien verandert ze regelmatig van plek en van naam. Haar hele dag bestaat uit routines om zichzelf zo veilig mogelijk te houden. Dan ontvangt ze een mail van een vroegere collega. In de mail staat een aanbod die bijna te mooi lijkt om waar te zijn. In ruil voor nog één opdracht zullen ze haar voortaan met rust laten en zal vluchten verleden tijd zijn. Ze moet iemand vinden en verhoren die binnen drie weken van plan is een biologisch massavernietigingswapen te gebruiken, waarbij miljoenen doden zullen vallen.

Wat ik ervan vond

Hoppa, ze doet het weer hoor! Stephenie Meyer heeft met De Chemicus een geweldige thriller neergezet. Een totaal ander genre waarin ze schrijft, maar ze heeft gedegen onderzoek gedaan, alles komt heel geloofwaardig over én De Chemicus leest net zo lekker weg als de Twilight serie. Ik heb echt enorm van het boek genoten!

De conclusie van De Chemicus

Een thriller met een stoere vrouw in de hoofdrol die ook nog eens een kick-ass chemicus is, wat het onwijs boeiend maakt. Ik kan door blijven schrijven over dit vette boek, maar eigenlijk kan ik maar één ding schrijven: ga De chemicus lezen. Ik blijf Stephenie Meyer fan!

Beoordeling

Jaren geleden had ik “Backpack” van Emily Barr gelezen – een verrassend goed boek en positief uniek. Ik dacht destijds dat ik een soort reis chicklit in handen had, maar het is meer dan dat. Onlangs kwam ik toevallig twee boeken in de uitverkoop tegen van deze schrijfster, ik kon ze dus niet laten liggen. Was ik ook zo positief over Cuba Libre? Lees het hieronder!

De flaptekst

Genoeg van je eigen leven? Steel dat van een ander!
Wanneer de relatie van Maggie op de klippen loopt, verhuist ze naar Brighton. Omdat het aanknopen van nieuwe vriendschappen wil maar niet lukken. Uit eenzaamheid ontwikkelt Maggie een dwangmatige belangstelling voor haar buren Libby en David. Na de geboorte van hun baby heeft Libby haar baan opgezegd, maar haar nieuwe leven als fulltime moeder bevalt haar maar matig. Juist wanneer ze heeft besloten dat ze weer een baan gaat zoeken, vertelt David dat hij een sabbatical wil nemen en hij haalt Libby over om een half jaar naar Cuba te gaan om Spaans te leren.
Maggie volgt haar buren naar Havana, waar haar verleden – en dan vooral de gewelddadige dood van haar jongere zus – haar begint te kwellen. En terwijl Maggies eigen leven haar stukje bij beetje ontglipt, probeert ze dat van Libby over te nemen…

Mijn eerste indruk

Het boek wisselt hoofdstukken af tussen Maggie en Libby. Van Maggie is al snel duidelijk dat ze een zielig bestaan heeft en dat ze nog iets heftigs uit het verleden moet verwerken. Libby was een advocate en nu een huismoeder met een baby. Emily Barr schrijft op een soort positieve rauwe manier. Dit zorgt ervoor dat je direct het boek wordt ingezogen en meer wilt lezen. Ik was direct benieuwd hoe het deze karakters zal vergaan en hoe ze elkaar zouden ontmoeten.

Het verhaal

De hoofdstukken draaien dus om Maggie en Libby. De andere hoofdkarakters zijn David (de man van Libby), Charlie (de baby van David en Libby) en Yasmin (Maggie’s beste vriendin). Maggie is naar Brighton verhuisd omdat het uit is gegaan met Mark, waar ze mee samenwoonde in Edinburgh. Ze kan haar plaats niet vinden in Brighton en werkt als stripper, ondanks haar afgeronde universitaire studie. Haar zus is hoogzwanger en daarom koopt Maggie een babyfoon, die het signaal van haar buren ontvangt — Libby, David en Charlie. Maggie luistert hen af en is vastbesloten bevriend met hen te worden. Als ze via de babyfoon doorkrijgt dat haar buren tijdelijk naar Cuba gaan verhuizen om Spaans te leren, besluit Maggie dat ook te doen en zich in te schrijven aan dezelfde universiteit.

Maggie besluit op Cuba met een schone lei te beginnen en haar oude leven achter zich te laten. Dit wordt bemoeilijkt doordat Yasmin (haar vroegere beste vriendin) haar achterna gegaan is in Cuba. Terwijl de tijd vordert lijkt Maggie zich steeds aparter te gedragen en langzaamaan ontdekken we ook meer over haar en wat er gebeurd is. Ik was geshockt door het plot en het verklaarde veel van Maggie’s gedrag. Knap geschreven!

Wat ik er van vond

Dit boek is wederom weer een pareltje. Het voelt bijna als een chicklit, maar toch weer niet door de gecompliceerde karakters en gebeurtenissen. Ik voelde me tijdens het lezen soms bijna op Cuba, dus dat is overtuigend geschreven. Ik voel ook direct de “travel bug” weer. 😉

Cuba Libre wordt goed opgebouwd en de karakters krijgen steeds meer diepgang. Je mening over de karakters verandert dan ook telkens door het boek heen. Het duurt even voordat je leest wat er gebeurt is in Maggie’s verleden, maar dat is ook wel het kracht van het verhaal. Het boek is schrijnend, pakkend en een echte pageturner. Ik weet zeker dat ik nog andere boeken van Emily Barr ga lezen!

Conclusie van Cuba Libre

Cuba Libre is een verrassend, vermakelijk, heftig en goed boek tegelijkertijd. De schrijfstijl van Emily Barr spreekt me erg aan, ze is rauw maar subtiel tegelijk. Het verhaal is heel goed opgebouwd en het plot is duidelijk zonder haast geschreven waardoor je het hele boek benieuwd blijft. Het stipt het niet verwerken van trauma’s aan met het kleurrijke Cuba op de achtergrond. Al met al een geweldig boek die ik zeker aanraad!

Beoordeling

Het meisje in de trein van Paula Hawkins vond ik een heerlijke thriller. Toen ik afgelopen week het boek In het water van Paula Hawkins binnen kreeg, was ik aardig in mijn nopjes! Gisteren heb ik het boek uitgelezen en in deze recensie vertel ik je graag of ik dit boek net zo goed vind als Het meisje in de trein.

De flaptekst

“Nel, een alleenstaande moeder, wordt dood aangetroffen in de lokale rivier. Eerder die zomer sprong een tienermeisje op dezelfde plek haar dood tegemoet. Ze zijn niet de eerste vrouwen die ten prooi vallen aan deze donkere wateren, en hun dood veroorzaakt een golf van onrust over de rivier het stadje Beckford en zijn turbulente geschiedenis. De vijftienjarige dochter van Nel blijft alleen achter. Daarom moet Nels zus, Jules, terugkeren naar het stadje dat ze jaren geleden de rug heeft toegekeerd. Voorgoed, dacht ze toen…”

Mijn eerste indruk

Uh, ingewikkeld! In de eerste 30 bladzijden van In het water kom ik al enorm veel personages tegen. Er wordt niet uitgelegd wie ze zijn en het is niet direct duidelijk wat ze met elkaar te maken hebben. Eerder ben ik al tot de conclusie gekomen dat ik boeken met enorm veel personages niet leuk vind. Ik leer liever veel over een paar mensen, dan over veel mensen een beetje. Maar ik geef de moed niet op, en lees verder…

Het verhaal

In het water speelt zich af het in kleine en afgelegen stadje Beckford, een vreemde plaats vol eigenaardige mensen en met een bizarre geschiedenis. Midden door het stadje loopt een rivier waarin in de loop der jaren al veel vrouwen zijn verdronken. Kort geleden zijn er opnieuw twee vrouwen vlak na elkaar overleden.

Heel het dorp is in rep en roer en de vermoedens en roddels worden onderling druk besproken. Maar zodra de politie vragen gaat stellen zwijgen de bewoners van het dorp en lijkt iedereen een reden te hebben om de waarheid verborgen te houden.

Jules, de zus van de overleden Nel, komt met tegenzin terug naar Beckford om voor haar 15 jarige nichtje Lena te zorgen. Iets waar de boze en verdrietige tiener beslist niet op zit te wachten. Zowel Jules als Lena willen weten wat er gebeurd is met Nel en hoe ze verdronken is. De antwoorden hierop blijken niet gemakkelijk te vinden te zijn vanwege de vele geheimen die de bewoners van het stadje diep begraven hebben….

Wat ik ervan vond

Het hele verhaal lang blijf ik stoeien met de tig personages. Ik ben drukker bezig met wie nu wie is en terug te bladeren welk verhaal bij wie hoort, dan dat ik echt van het boek kan genieten. Dit irriteerde me echt mateloos! Ik weet dat in eerdere edities van het boek een kaartje zit met uitleg wie nu wie is. Dat is toch super slecht? Bij een goed boek hoort het niet nodig te zijn om een stukje te schrijven met uitleg zodat het boek leesbaar is!

Paula Hawkins heeft in dit tweede boek eigenlijk dezelfde stijl als in haar debuut gehandhaafd. De basis is klein en groeit uit tot een steeds groter geheel. Er is iets gebeurd maar als lezer weet je niet precies wat. Pas als elk brokje informatie is opgespoord, kan de waarheid ontrafeld worden. Tot die tijd je als lezer puzzelen. Dat idee is goed, maar in dit boek duurt de ontrafeling mij te lang.

De conclusie van In het water

Wat is In het water een enorme tegenvaller. Ik heb me lang niet zo geïrriteerd tijdens het lezen van een boek. Ik heb meerdere keren gedacht “Ik leg hem weg.” Toch hoopte ik steeds op een fijner verhaal waardoor ik doorlas. We zijn nu een paar dagen verder en zelfs het plot kan ik me niet helder herinneren. Ook dit heeft dus weinig indruk op me gemaakt. Ik weet niet of ik nog eens een boek van Hawkins zal lezen. Ik kom echt niet verder dan een beoordeling van 1 kop koffie…

Beoordeling

Klassiekers! Je wilt ze toch niet missen?! De kleine blonde dood van Boudewijn Büch lag al letterlijk veertien jaar ongelezen in mijn kast. Een schande, ik weet het. Ik heb tegenwoordig de regel dat ik eerst drie oude boeken die ik nog niet heb gelezen moet lezen, voor ik wat nieuws koop. Beter voor de bankrekening (en het humeur van mijn vriend ?) en ook nog eens wat interessante variatie op Book Barista. Want tien jaar geleden kocht ik nu eenmaal andere boeken dan nu! Lees in deze recensie of het nu echt zo zonde is dat De kleine blonde dood 14 jaar ongelezen onder het stof lag.

De flaptekst

“In De kleine blonde dood vertelt de ik-figuur over het kortstondige leven van zijn zoontje. Mickey, het kind van hem en Mieke, een vijftien jaar oudere lerares Engels, zal zijn zesde verjaardag niet halen. Daarnaast haalt de ik-figuur herinneringen op aan zijn eigen, door de oorlog geestelijk misvormde vader. De kleine blonde dood is een hartverscheurend verhaal over verlies, verdriet en machteloosheid. Een monument voor een kleine, gestorven jongen.”

Mijn eerste indruk

Büch schrijft al vanaf de eerste bladzijde heel beschrijvend. Ik vind dit fijn, mits het niet saai wordt. Ik zie gelijk een klein jongetje voor me met een schooltas vol witte bammetjes en grote blauwe ogen die naar zijn vader opkijken. Mooi! Benieuwd naar de rest van het boek!

Het verhaal

Autobiografisch beschrijft Büch de relatie die hij had met zijn vader en de korte tijd waarin hij zelf de vaderrol vervulde. Büch senior was een Duitstalige jood die voor de oorlog naar Nederland vluchtte en daar trouwde met een Italiaanse emigrante. Tijdens de oorlog verrichtte hij heldendaden die hem veel onderscheidingen opleverden, maar na de bevrijding bleef hij zo door het verleden bezeten dat hij een ramp werd voor het gezin.

Wat ik ervan vond

In de eerste helft van de roman wordt die terreur van het onverwerkte verdriet door de oorlog beklemmend beschreven. Een schoolexcursie waarbij de jonge Boudewijn mogelijk een stap op Duitse bodem zou zetten brengt zijn vader tot razernij, een leerzaam uitje naar het Legermuseum wordt een ramp en zo zijn er meer momenten. Büch senior legt een schaduw over het gezin en neemt het hele gezin in zijn eigen verdriet mee. Geen pretje!

In De kleine blonde dood staan nogal wat moeizame zinnen en onnodige zijtakken. Dit zorgt ervoor dat het verhaal soms traag leest. Zonde!

De tweede helft gaat meer over Boudewijn en zijn zoontje Mickey. Hier wilt Büch het verhaal vertellen over zijn verhouding met zijn Engelse lerares en het kind dat daaruit voortkwam. Het jongetje dat op 5-jarige leeftijd aan een tumor overleed.

Van die twee door elkaar heen lopende verhalen is dat over de vader veruit het sterkst. Haat en compassie worden hier op een indrukwekkende manier met elkaar vermengd. Büch senior komt tot leven al blijft hij in veel opzichten een raadsel… In het verhaal over het zoontje Micky (de kleine blonde) komt Büch naar mijn mening niet verder dan de herinneringen van een trotse vader die woest is op zijn ex en moeder van zijn kind. Een vrouw die de homofilie van haar partner niet accepteert, zich in de alcohol stort en het kind tekort doet.

De conclusie van De kleine blonde dood

Het boek gaf me de hele tijd een verdrietig gevoel, maar ondanks dat wilde ik niet stoppen met lezen. Het verhaal heeft indruk op me gemaakt, maar de schrijfstijl van Büch vond ik vaak wat onprettig lezen. Ik ben blij dat ik het boek eindelijk gelezen heb. Maar vind het niet zo’n geweldig boek zoals vele anderen dat vinden.

Beoordeling