Recensie: De acht bergen van Paolo Cognetti

“De acht bergen” van Paolo Cognetti is een erg populair boek. Ik wilde het al een tijdje lezen, omdat ik er goede verhalen over had gehoord. Het boek was beschikbaar in de bieb, dus ik leende het. Was het boek net zo goed als zijn reputatie beloofde?

De flaptekst

DWDD Boek van de Maand september 2017.

Pietro is een stadsjongen uit Milaan. Zijn vader is scheikundige, en gefrustreerd door zijn werk in een fabriek. Zijn ouders delen een liefde voor de bergen, dat is waar ze elkaar ontmoetten, waar ze verliefd werden en waar ze trouwden in een kerkje aan de voet van de berg. Door deze gedeelde passie kan hun relatie voortbestaan, zelfs wanneer tragische gebeurtenissen plaatsvinden.

Het stadsleven vervult hun vaak met gevoelens van spijt dat ze niet voor een ander leven hebben gekozen. Dan ontdekken ze een dorpje in het Noord-Italiaanse Valle d’Aosta waar het gezin vanaf dat moment iedere zomer zal doorbrengen. De elfjarige Pietro raakt er bevriend met de even oude Bruno, die voor de koeien zorgt. Hun zomers vullen zich met eindeloze wandelingen door de bergen en zoektochten door verlaten huizen en oude molens en er bloeit een ogenschijnlijk onverwoestbare vriendschap op.

Mijn eerste indruk

Ik voel niet direct een connectie met het verhaal of de karakters. De schrijfstijl is prima en er is nog genoeg potentie om door te lezen. Ik blijf nog even hoge verwachtingen houden!

Het verhaal

Het verhaalt draait om Pietro, je leest over hem van kind af aan tot volwassene. Hij woont met zijn ouders in Milaan, maar gaat in de zomers altijd met hen naar de bergen. Hij ontmoet daar Bruno, waar hij een vriendschap mee sluit.

Pietro heeft niet veel vrienden, is gesteld op alleen zijn en het karakter laat in het boek geen echte emotionele diepte zien. Zijn vader is ook teruggetrokken en is het liefste boven op de top van bergen. Pietro’s moeder is in die zin het meest betrokken en zorgzaam.

Als kind leert hij met zijn vader de bergen in te gaan, totdat hij dat als puber niet meer wil. Hij vervreemd van zijn vader en gaat zijn eigen leven leiden. Hij bezoekt Nepal om documentaires te maken, maar hij keert altijd nog terug naar het bergdorp. Daar voelt hij zich echt zijn “ware ik”.

Hij is zelf niet zo goed in contact houden wanneer hij weg is, dus zijn moeder fungeert als een spin in het web die blijft verbinden. Het landschap van de bergen, de weiden, de beken, de bossen en de meren zijn ook een soort karakters in het boek, die elk wat van de menselijke karakters iets brengt. Tijdens het lezen stel ik me de mooiste gebieden voor.

Wat ik ervan vond

Het boek heeft me niet echt gegrepen. Ik voelde geen connectie met de karakters, behalve misschien met Bruno en de moeder. Ik ben zelden in de bergen geweest en ook al vind ik het wel mooi, ik ben geen doorgewinterde berg bewandelaar. Als je hier wel erg van houdt, kan ik me voorstellen dat dit wel een meerwaarde is aan het boek.

Naast deze persoonlijke smaak, miste ik ook de diepgang in het boek. Voor mijn gevoel konden alle karakters veel meer doen om binding te zoeken met elkaar. Het blijft allemaal wat oppervlakkig. Eigenlijk had ik ook wat meer filosofie verwacht. Ik bemerk geen cruciale veranderingen in gedrag of houding tijdens het volwassen worden van de hoofdkarakter.

Desalniettemin waren er hele mooie passages zoals “Een deel van me was gehecht geraakt aan de dingen die ik niet wist (p. 137).” Dat zijn wel zinnen om van te smullen.

Een ander positief punt is de stijl. Het boek heb ik snel uitgelezen en ondanks de complexiteit van het volwassen worden, wordt het boek nooit moeilijk. Het is ook knap om een landschap als een soort karakter in het verhaal te verweven.

Conclusie van De acht bergen

Het is een mooi geschreven boek. Ik had wat meer diepgang en wellicht verandering in de karakters willen lezen. De (schrijf)stijl is prettig en het verhaal heeft een mooie backdrop. Ik vond het einde wat teleurstellend. Uiteindelijk had ik meer van het boek verwacht, maar ik heb het wel met plezier gelezen.

Beoordeling