Het Rosie Reultaat van Graeme Simsion is uit! En ik heb onder een steen gelegen, want ik wist niet dat er een volgend deel uitgegeven zou worden, laat staan dat ik wist dat die al was uitgegeven. Shame on me! Ik zocht net op Book Barista naar mijn recensies van Het Rosie Project en het Rosie Effect en kwam tot de conclusie dat deze niet op Book Barista staan. Tja, ik heb de eerste twee delen dus gelezen in de tijd dat Book Barista nog niet bestond! Ik kan me nog wel herinneren dat ik de boeken super gaaf vond en dat het een van de eerste boeken was die ik in het Engels kocht. Lees in deze recensie of ik het derde deel van deze serie net zo vet vind.

De flaptekst

“Hudson, de zoon van Don Tillman en Rosie Jarman, is elf als het gezin terug verhuist naar Melbourne. Don wil zijn zoon daar zo goed mogelijk voorbereiden op de middelbare school. Hij was zelf toen een buitenbeentje en Hudson is ook een beetje “anders’. Don besluit het Hudson Project te starten. Met hulp van de beste experts zal hij Hudson ongemerkt voorbereiden op de veeleisende jungle van de middelbare school. Sociale vaardigheden, sport, vrienden: alle kwesties pakt Don planmatig aan. Maar Hudson is niet alleen Dons zoon, maar ook die van Rosie, en hij laat zich tot Dons verrassing niet zomaar in een project vangen.”

Mijn eerste indruk van Het Rosie Resultaat

Humor en autisme, gaat dat samen? Nou Graeme Simsion bewijst in de eerste hoofdstukken opnieuw dat dit kan. Vanaf het eerste hoofdstuk zit ik weer te genieten. Wat heb ik Don en Rosie gemist! Meer, meer, en nog eens meer graag!

Waar het boek over gaat

Don Tillman en Rosie zijn ondertussen al een hele tijd getrouwd, hebben een bepaalde routine opgebouwd en hebben een zoon, Hudson, die met dezelfde problematiek te maken heeft als Don, autisme of in ieder geval ergens in het spectrum.

Er zijn wat problemen met de jongen op de lagere school en Don wil de jongen helpen om zeker te zijn dat hij een goede start heeft op school. Een strak schema wordt opgesteld want dat is de houvast die een autist nodig heeft, toch? Uiteraard loopt een en ander niet zoals gedacht en doen er zich meerdere grappige situaties voor. Komt Hudson goed terecht…

Wat ik ervan vond

Geweldig om verder te ontdekken hoe het met Don en Rosie gaat. Het voelt een beetje als bijpraten met oude bekenden. Ook super leuk om hun elf jaar oude zoon Hudson te leren kennen, een klein gozertje dat mijn hart heeft gestolen.

Met een mix van humor, liefde en een grote dosis realiteit is dit een feel good-verhaal over ouderschap en vriendschap, over weten wie je bent en leren omgaan met wat anderen denken dat je bent, over anders zijn en geaccepteerd worden. Het gaat vooral over twee ouders die van hun kind houden en het beste voor hem willen. Er is ook een veel directere focus op autisme, dan in de eerste twee boeken. Dat maakt het verhaal interessanter.

Toen ik het boek dichtsloeg dacht ik wel “dit boek heeft een happy end en ik lees hem met een glimlach uit, dat staat ver van hoe het is als je echt met autisme moet leven”. Desalniettemin heb ik enorm, echt enorm, van dit boek genoten.

De conclusie van Het Rosie resultaat

Ik was blij verrast met Het Rosie Resultaat en er waren veel momenten waarop ik moest grinniken. Het Rosie Resultaat is een hartverwarmend verhaal en ik kan dit boek dan ook zeker aanraden.

Beoordeling

Wat het hart verwoest van John Boyne stond al maanden op mijn wensenlijst. Toen ik afgelopen maand een shopsessie had met mijn lieve broer ben ik, zoals gewoonlijk, ook even de boekenwinkel ingedoken. Tot mijn verbazing lag het boek daar tussen afgeprijsde boeken. Nog geen drie minuten later liep ik naar buiten, met dit boek in mijn tas. Een paar uur later in de trein lag het boek al opengeslagen in mijn schoot en eigenlijk wist ik na de eerste pagina al dat ik die week niet meer zou stoppen met lezen. Waarom? Dat lees je in deze recensie.

De flaptekst

“Ierland, 1945. Cyril wordt geboren als bastaardzoon van een verstoten tienermeisje. Het welgestelde echtpaar Avery adopteert hem, maar Cyril vraagt zich vaak af waarom, want zijn adoptieouders laten geen gelegenheid onbenut om hem op het hart te drukken dat hij geen echte Avery is. Hij voelt zich ook geen Avery, en hij voelt zich ook niet thuis in het katholieke naoorlogse Ierland. Pas als hij de flamboyante charmeur Julian Woodbead ontmoet, is de eerste stap naar de zoektocht van zijn identiteit gezet – een zoektocht die hem tot in Amsterdam en New York voert, in een poging het geluk en de liefde te vinden.”

Mijn eerste indruk van Wat het hart verwoest

John Boyne neemt mij vanaf de eerste pagina eigenlijk al direct mee op een reis door de geschiedenis van het naoorlogse Ierland. Het is prachtig en somber tegelijk. Zijn fijne en zeer vlotte schrijfstijl maken het boek een genot om te lezen. Ik wil niet meer stoppen met lezen…

Waar het boek over gaat

1945 – Catherine Goggin, zestien jaar oud, is ongewenst zwanger. Ze wordt op het matje geroepen in een bomvolle kerk door de priester. Ze wordt vernederd en hij sleurt haar de kerk en het dorp uit. Ze neemt nog diezelfde morgen een bus naar Dublin en daar ontmoet ze een zekere Séan die bij zijn vriend Jack gaat wonen. Catherine is op dat moment vijf maanden zwanger en ze staat er nu helemaal alleen voor. Maar ze weet wat ze wil en ze heeft een plan. Dankzij Séan kan ze mee naar het huis van Jack zodat ze toch een onderdak heeft. Op een grauwe dag wordt tijdens een heftig incident haar zoon Cyril geboren. Vanaf dat moment voel je al dat Cyril geen makkelijk leven zal krijgen.

Het verhaal maakt hierna een sprong van 7 jaar. Het moment dat Cyril wordt geadopteerd door welgestelde mensen. Echte liefde voelt Cyril niet in deze omgeving, maar hij heeft het ondanks dat goed. Tot Julian Woodbead zijn leven binnenloopt. Cyril voelt gelijk een echt verwantschap en een vriendschap ontstaat. Een vriendschap die voornamelijk voortkomt uit bewondering en verliefdheid. Zijn homoseksualiteit speelt een steeds groter onderdeel in zijn leven, al is het een onderdeel dat hij met niemand kan delen.

Wat het hart verwoest bestaat uit drie delen en de hoofdstukken hebben telkens een interval van zeven jaren; op die manier kom je te weten hoe Cyrils leven verder verloopt en ook hoe de mensen tegen homo’s aankeken.

Wat ik ervan vond

In een woord prachtig, ik heb in maanden niet meer zo genoten van een boek. Er zitten veel verdrietige stukken tussen die echt walgelijk zijn, maar dat onderstreept juist mensen over homoseksualiteit dachten. Ondanks de tranen die ik zo nu en dan heb gelaten heb ik ook enorm gelachen. John Boyne weet op een geweldige manier een flinke dosis humor te verwerken in het verhaal. Wat het hart verwoest is op en top genieten van begin tot eind.

De conclusie van Wat het hart verwoest

Als lezer volg je Cyril vanuit Ierland naar Amsterdam en New York om dan weer terug te keren naar zijn geboorteland. Een Ierland dat door de jaren heen toleranter is geworden en de homogemeenschap heeft “geaccepteerd”. In deze historische roman zitten veel aspecten: liefde, geheimen, agressie, begeerte en acceptatie. Je wilt gewoon niet dat dit verhaal eindigt. Het heeft me heel diep ontroerd en dit boek zal me nog lang bijblijven. Ik geef dan ook 5 heerlijke koppen koffie… en zeker niets minder. Bedankt John Boyne!

Beoordeling:

Op een of andere manier had ik vooral over Een klein leven gehoord in combinatie met termen als vriendschap, New York en volwassen worden. Ik begrijp dit nu ik het boek uit heb niet meer zo, waarom zal ik hieronder uitleggen!

De flaptekst

In New York worden vier jongens, begin twintig, vrienden voor het leven. Ze ontdekken hun seksuele geaardheid, werken aan hun carrière en het leven lijkt hen toe te lachen. Ondanks de nauwe band die ze met elkaar hebben, kan en wil Jude zijn geheimen niet met zijn vrienden delen. Hij slaagt er niet in zijn verleden te verwerken en het lijkt erop dat ontsnapping aan de demonen uit zijn jeugd onmogelijk is. De lezer wordt meegenomen naar een duistere wereld van kindermisbruik. Hij realiseert zich dat het onmogelijk is de wonden die ontstaan zijn door het misbruik te helen. Deze omvangrijke roman die van begin tot eind de lezer overweldigt, is shockerend maar ontroert ook door de onvoorwaardelijke vriendschappen. 

Mijn eerste indruk van Een klein leven

Eerlijk is eerlijk, ik was begonnen met het lezen van het boek maar het kwam lichtelijk saai over. Zo rond pagina 100 was ik dus gestopt. Totdat ik het boek toch verder ging lezen. Boy, was I wrong! Als je verder leest smeek je bijna om saai, omdat dít verhaal zo buitengewoon heftig is.

Het verhaal

Zoals ik hierboven schreef begint het verhaal rustig. We leren vier vrienden kennen die in New York wonen en bouwen aan hun leven. Willem wordt een succesvol internationaal bekend acteur. JB groeit uit tot een groot kunstenaar. Malcolm wordt een briljant architect. Jude wordt een top advocaat.

Goed toch? Nee. Het is vanaf het begin al duidelijk dat er iets met Jude is gebeurd in het verleden, maar langzaamaan wordt er ontrafeld wat hij allemaal heeft meegemaakt. Het verhaal focust zich vanaf dan meer op Willem en Jude.

Wat Jude heeft meegemaakt en welke fysieke en mentale littekens dat heeft achtergelaten, is werkelijk waar een tragedie. Als je denkt dat het echt niet erger kan, dan lukt het de auteur om toch nog iets verschrikkelijks er bovenop te doen.

De gesloten Jude laat steeds meer iets van zichzelf zien, letterlijk en figuurlijk, maar of de beschadigingen ook alleen maar een beetje geheeld kunnen worden….

Wat ik ervan vond

Toen ik dit boek uit had staarde ik langere tijd leeg voor me uit, totdat mijn vriend bezorgd vroeg of het wel ging. Wow, dit is met stipt het meest deprimerende boek dat ik ooit heb gelezen. Zelfs het deel “De gelukkige jaren” is helemaal niet zo gelukkig.

Het boek weet je dan ook écht te raken. En diep ook. Wat een rollercoaster dit boek, van licht saai tot heftige tragedie tot sprankjes van hoop tot verpulverde hoop. Yanagihara is in staat om je aan de karakters te laten hechten en je mee te laten leven met de goede en verschrikkelijke dingen die hun overkomen.

Conclusie van Een klein leven

Een boek die je een rollercoaster aan emoties laat voelen en je uiteindelijk leeg achterlaat. Dit is een boek dat zelden voorbij komt. Ik vond het einde echter wel jammer, maar misschien had ik ook niets anders moeten verwachten.

Om terug te komen op het begin: waarom was ik zo verbaasd over de termen als vriendschap, New York en volwassen worden? Omdat de kern van dit boek Jude’s lijden is gecombineerd met Willem die hem wil ‘redden’ ‘beter maken’ of hoe je het ook wilt noemen.

Het boek is denk ik niet geschikt voor een groot publiek. Zelf moest ik het boek soms ook even wegleggen tijdens het lezen, of het nou was omdat ik vurig wenste dat Jude ‘krachtiger’ was of dat al die verschrikkelijke dingen hem niet overkwamen. Uiteraard is dit boek fictie, maar de deprimerende gedachte is dat dit verhaal wel écht kan gebeuren.

Als je een boek wilt lezen dat je écht raakt en je het aankan om over zoveel verschrikkingen te lezen, dan raad ik het je aan.

Beoordeling