Toen ik dit boek “Twee breinen, een vriendschap die ons denken veranderde” van Michael Lewis kreeg, had ik er nog niet eerder van gehoord. Door de achterflap te lezen had ik wel direct het idee dat dit helemaal een boek voor mij is. Klopte dat? Lees het in deze recensie!

De flaptekst

Twee breinen onderzoekt de vriendschap en de theorieën van de twee Israëlische academici Daniel Kahneman en Amos Tversky. Hun ideeën over het menselijk oordeel en het nemen van beslissingen hebben een onschatbare invloed gehad op de psychologie en de gedragseconomie. Hun onderzoek toonde aan dat zelfs de beste statistici hun oordelen en beslissingen sterker laten beïnvloeden door emotie dan door rationale analyse. Michael Lewis schreef een fantastische dubbelbiografie over deze bijzondere vriendschap.

Mijn eerste indruk

Twee breinen, een vriendschap die ons denken veranderde begint met een reeks voorbeelden over hoe keuzes worden gemaakt. De voorbeelden spraken me niet direct erg aan (sport e.d.). Het gedachtegoed sprak me echter wel aan. Toen kwam hoofdstuk twee. Dat hoofdstuk begon met achtergrondinformatie over de psycholoog Danny Kahneman. Vanaf dat moment wilde ik alleen maar verder lezen. Wat interessant allemaal!

Het verhaal

De focus ligt in dit boek op Danny Kahneman en Amos Tversky. Aan bod komen hun privé-leven, hun onwaarschijnlijke vriendschap en de theorieën die ze samen ontwikkelden. Als sociologe/historica weet ik niet hoe hun theorieën hedendaags in de psychologie worden ontvangen, maar ik vond het in ieder geval waanzinnig interessant!

Zij onderzochten jarenlang door middel van experimenten hoe mensen keuzes maken. De mens blijkt minder rationeel dan werd gedacht.  Ze haalden verschillende theorieën onderuit (waaronder hun eigen) en kwamen met nieuwe theorieën. Het boek staat dan vol met prachtige stellingnamen, zoals: Het menselijk vermogen om te oordelen werd verstoord door wat memorabel was.

De vrouw van Tversky noemde de vriendschap als een huwelijk. Ze waren samen één brein. Het is altijd opwindend als twee briljante denkers samen nog briljanter denken.

Wat ik ervan vond

In één woord: geweldig. Tijdens het lezen voelde ik me weer een beetje in de collegebanken zitten. Ik houd van dat gevoel. Het is erg interessant om te lezen hoe hun onderzoeken door de tijd heen evolueerden, ongeacht of je de theorieën als valide beschouwt. De persoonlijke verhalen ervaar ik als een toevoeging, omdat de achtergrond van een wetenschapper de (academische) keuzes beïnvloedt die hij of zij maakt. Ik heb dit boek echt verslonden en ik voel me helemaal academisch geïnspireerd.

Conclusie van Twee breinen, een vriendschap die ons denken veranderde

Twee breinen, een vriendschap die ons denken veranderde is een dikke aanrader als je geïnteresseerd bent in de psychologie. Keuzes zijn een elementair onderdeel van het bestaan, dus het is interessant om te lezen hoe deze twee daarover dachten. Wat mij betreft is het boek een goede mix van theorie, privé en de (academische) wereld.

Beoordeling

De boekhandelaar van Kaboel (of The Bookseller of Kabul zoals ik hem heb gelezen) kwam ik toevallig tegen. Het leek me een interessant boek, omdat iemand die boeken verkoopt onder verschillende bewinden die tegen boeken zijn wel erg gepassioneerd moet zijn. Daar houd ik wel van. Het boek bleek toch wel een andere insteek te hebben, daarover schrijf ik meer hieronder.

De flaptekst

De conclusie van De boekhandelaar van Kaboel

Al met al is dit een interessant boek die schippert tussen literaire roman en non-fictie. Verwacht geen verhaal over de wereld van boeken, maar over een Afghaanse familie. Ik heb meer geleerd over de Afghaanse cultuur en over de manier waarop zij leven. Natuurlijk begrijp ik dat om 1 familie gaat en niet over de gehele bevolking.

Het is geen luchtige kost, maar het schetst wel een helder portret. Ik raad dit boek wel aan, vooral als je geïnteresseerd bent in andere culturen.

Beoordeling

Afgelopen maand liep ik langs Boekhandel Veenendaal in Amersfoort. Ik was niet helemaal in mijn hum en soms mag je jezelf dan een beetje verwennen. Voor mij lag het boek Tsjaikovskistraat 40 van Pieter Waterdrinker. Het boek trok mijn aandacht door de cover en toen ik zag de het om een autobiografische vertelling uit Rusland ging was ik eigenlijk direct verkocht. Rusland is zo’n groot en machtig land, terwijl mijn kennislevel over Rusland echt nul is. Tijd om daar verandering in te brengen. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“In Waterdrinkers nieuwste, sterk autobiografische roman Tsjaikovskistraat 40 neemt hij de lezer mee op een duizelingwekkende reis door de Russische geschiedenis en door zijn eigen leven. Vertrekpunt is zijn huis in Sint-Petersburg, waar de auteur woont met zijn vrouw en drie poezen, midden in de buurt die honderd jaar geleden het epicentrum was van de Russische revolutie van 1917.

Behalve een kroniek over deze periode, die de loop van de Europese geschiedenis van de twintigste eeuw ingrijpend zou bepalen, is de roman een verslag van het onwaarschijnlijk avontuurlijke leven van de auteur, die de afgelopen kwarteeuw in de Sovjet-Unie en Rusland doorbracht. In de handen van meesterverteller Waterdrinker wordt dit een rit op een literaire achtbaan.

Een roman van een aangrijpende schoonheid, een ode aan de gespleten ziel van Rusland en de eeuwige interne strijd die dat oplevert. Groots ook in de wijze waarop Waterdrinker zijn eigen worsteling beschrijft met het leven, zijn schrijverschap, de liefde.”

Mijn eerste indruk

De eerste zin Tsjaikovskistraat 40 begint gelijk beschrijvend. “Op een late oktoberochtend in het jaar 1988 vroeg een heerschap uit Leiden mij of ik in staat was een kleine zevenduizend bijbels af te leveren in de Sovjet-Unie.” De zin triggerde me om verder te lezen. Het heeft iets mysterieus, en ik zie gelijk een beeld voor me. De start van het verhaal en schrijftstijl doen mij zelfs even denken aan de boeken van Carlos Ruiz Zafon. Kortom, een fijne start.

Het verhaal

Tsjaikovskistraat 40 is een verhaal over Rusland. Geen historisch verhaal, hoewel er genoeg geschiedenis in voorkomt. Daarnaast is een heel persoonlijk verhaal. Het is het verhaal van Pieter Waterdrinker die tientallen jaren in Rusland woont, samen met zijn vrouw Julia en hun poezen.

Met zijn allen wonen ze op de Tsjaikovskistraat 40, in Sint Petersburg. Een straat met een rijke geschiedenis. Zo hebben er verschillende bekende schrijvers gewoond. Pieter Waterdrinker moet een nieuw boek schrijven, zijn uitgever wil graag iets met de Russische Revolutie doen. Veel zin heeft hij niet om de Revolutie in te duiken, zo fijn is die periode tenslotte niet geweest en hij ziet er tegenop om die ellende weer naar boven te halen…

Wat ik ervan vond

Het meest interessant vind ik Pieter Waterdrinker zijn belevenissen toen hij als jongeman zaken ging doen in de Sovjet-Unie, een rijk dat op het punt stond uit elkaar te vallen. Een zeer interessante periode waarvan ik niet veel wist. Het land is corrupt en de geschiedenis zit vol wrede gebeurtenissen… meer dan ik me ooit heb voorgesteld. Mysterieus is dat Waterdrinker zelf niet bedacht is op corruptie en misdadigheid wanneer hij naar Rusland vertrekt. Verder schrijft hij aanstekelijk. Tsjaikovskistraat 40 leest als een trein. Wel is er een groot nadeel in het boek. De zinnen zijn soms pagina’s lang, geen grap! Pieter Waterdrinker vindt punten volgens mij zeer overbodig. Dit maakt het boek moeilijker leesbaar. Zonde, en zeker niet nodig.

De conclusie van Tsjaikovskistraat 40

Pieter Waterdrinker heeft een superieure roman geschreven. De auteur is naar mijn mening uitgegroeid tot een van de beste schrijvers van Nederland. Hij geeft in zijn boek soms aan dat het schrijven hem zo weinig brengt, dat hij zich afvraagt of hij er wel mee door moet gaan. Ik hoop maar dat hij door blijft gaan, want ik zou nog veel meer van hem willen lezen!

Beoordeling