Het meisje in de trein van Paula Hawkins vond ik een heerlijke thriller. Toen ik afgelopen week het boek In het water van Paula Hawkins binnen kreeg, was ik aardig in mijn nopjes! Gisteren heb ik het boek uitgelezen en in deze recensie vertel ik je graag of ik dit boek net zo goed vind als Het meisje in de trein.

De flaptekst

“Nel, een alleenstaande moeder, wordt dood aangetroffen in de lokale rivier. Eerder die zomer sprong een tienermeisje op dezelfde plek haar dood tegemoet. Ze zijn niet de eerste vrouwen die ten prooi vallen aan deze donkere wateren, en hun dood veroorzaakt een golf van onrust over de rivier het stadje Beckford en zijn turbulente geschiedenis. De vijftienjarige dochter van Nel blijft alleen achter. Daarom moet Nels zus, Jules, terugkeren naar het stadje dat ze jaren geleden de rug heeft toegekeerd. Voorgoed, dacht ze toen…”

Mijn eerste indruk

Uh, ingewikkeld! In de eerste 30 bladzijden van In het water kom ik al enorm veel personages tegen. Er wordt niet uitgelegd wie ze zijn en het is niet direct duidelijk wat ze met elkaar te maken hebben. Eerder ben ik al tot de conclusie gekomen dat ik boeken met enorm veel personages niet leuk vind. Ik leer liever veel over een paar mensen, dan over veel mensen een beetje. Maar ik geef de moed niet op, en lees verder…

Het verhaal

In het water speelt zich af het in kleine en afgelegen stadje Beckford, een vreemde plaats vol eigenaardige mensen en met een bizarre geschiedenis. Midden door het stadje loopt een rivier waarin in de loop der jaren al veel vrouwen zijn verdronken. Kort geleden zijn er opnieuw twee vrouwen vlak na elkaar overleden.

Heel het dorp is in rep en roer en de vermoedens en roddels worden onderling druk besproken. Maar zodra de politie vragen gaat stellen zwijgen de bewoners van het dorp en lijkt iedereen een reden te hebben om de waarheid verborgen te houden.

Jules, de zus van de overleden Nel, komt met tegenzin terug naar Beckford om voor haar 15 jarige nichtje Lena te zorgen. Iets waar de boze en verdrietige tiener beslist niet op zit te wachten. Zowel Jules als Lena willen weten wat er gebeurd is met Nel en hoe ze verdronken is. De antwoorden hierop blijken niet gemakkelijk te vinden te zijn vanwege de vele geheimen die de bewoners van het stadje diep begraven hebben….

Wat ik ervan vond

Het hele verhaal lang blijf ik stoeien met de tig personages. Ik ben drukker bezig met wie nu wie is en terug te bladeren welk verhaal bij wie hoort, dan dat ik echt van het boek kan genieten. Dit irriteerde me echt mateloos! Ik weet dat in eerdere edities van het boek een kaartje zit met uitleg wie nu wie is. Dat is toch super slecht? Bij een goed boek hoort het niet nodig te zijn om een stukje te schrijven met uitleg zodat het boek leesbaar is!

Paula Hawkins heeft in dit tweede boek eigenlijk dezelfde stijl als in haar debuut gehandhaafd. De basis is klein en groeit uit tot een steeds groter geheel. Er is iets gebeurd maar als lezer weet je niet precies wat. Pas als elk brokje informatie is opgespoord, kan de waarheid ontrafeld worden. Tot die tijd je als lezer puzzelen. Dat idee is goed, maar in dit boek duurt de ontrafeling mij te lang.

De conclusie van In het water

Wat is In het water een enorme tegenvaller. Ik heb me lang niet zo geïrriteerd tijdens het lezen van een boek. Ik heb meerdere keren gedacht “Ik leg hem weg.” Toch hoopte ik steeds op een fijner verhaal waardoor ik doorlas. We zijn nu een paar dagen verder en zelfs het plot kan ik me niet helder herinneren. Ook dit heeft dus weinig indruk op me gemaakt. Ik weet niet of ik nog eens een boek van Hawkins zal lezen. Ik kom echt niet verder dan een beoordeling van 1 kop koffie…

Beoordeling

De Alchemist van Paulo Coelho stond al drie jaar op mijn leeslijst. Telkens kocht ik hem niet, want “veel boeken, zo weinig tijd!” Iedereen heeft wel eens dat moment dat je iets onder de €20 koopt en Bol.com zegt koop nog iets voor +/- €5 en betaal geen verzendkosten. En precies dit zorgde ervoor dat ik De Alchemist in het Engels kocht. Toen ik het boek eindelijk in handen had, wilde ik hem eigenlijk gewoon direct lezen. In een dag had ik hem uit, lees in deze recensie waarom.

De flaptekst

“De Andalusische schaapherder Santiago koestert van jongs af aan maar één wens: reizen, alle hoeken van de wereld onderzoeken en dan eindelijk te weten komen hoe deze in elkaar zit. Zijn dromen over een verborgen schat zetten hem aan tot een zoektocht. Na vele omzwervingen ontmoet hij in Egypte de alchemist. Deze beschikt niet alleen over grote spirituele wijsheid, hij kent ook de diepten van het hart waarin de laatste waarheden over onszelf verscholen liggen. Als nomaden dolen wij schijnbaar verloren door een eindeloze woestijn om ten slotte die plek te bereiken waar ook ons hart zich bevindt. De zoektocht naar een lotsbestemming kan gelezen worden als een ontwikkelingsroman, maar ook als een wonderlijke en vooral symbolische sleutel tot onze tijd. Een magische fabel met de diepe wijsheid van een klassiek sprookje.”

Mijn eerste indruk

Oh, wat mooi! De zinnen van Coelho zijn zo prachtig. Ze vloeien in elkaar over en in een paar zinnen voelt het alsof ik de hoofdpersoon ken. Wat is hier aan de hand? Ik wil meer lezen en vergeet mijn lunch.

Het verhaal

De Alchemist gaat over de jonge schapenherder Santiago. Santiago geniet van zijn leven en is dol op zijn schapen. Op een nacht krijgt hij een droom over een schat. De schat bevindt zich bij de piramides van Egypte. Hij heeft deze droom de nacht daarop weer. Hij wil weten wat zijn droom betekent en gaat naar een waarzegger. De waarzegger weet Santiago niet meer te vertellen dan hij al weet. Teleurgesteld gaat Santiago weg. Hij gaat op een bankje zitten bij een pleintje en begint te lezen in een boek dat hij nu wel uit zijn hoofd kent. Zijn leven is fijn maar zijn dromen doen hem verlangen naar meer. Op een dag besluit hij te zoeken naar de schat waar hij eerder van heeft gedroomd. Hij gaat een nieuwe weg tegemoet. Een leerzame weg waaruit hij veel nieuwe wijsheden zal halen.

Wat ik ervan vond

Santiago komt op veel plekken en ontmoet allerlei mensen die hem helpen om zijn droom waar te maken. Het hele verhaal gaat eigenlijk over het waarmaken van je dromen en nooit op te geven. Zelf vind ik dit een heel mooi onderwerp om over te lezen. Het boek leest enorm vlot en ik kon het echt niet wegleggen. Paulo Coelho schrijft op een beschrijvende manier zonder dat het saai wordt. Je hebt echt het gevoel dat je met Santiago meereist door de woestijn. Van te voren had ik het gevoel dat het boek moeilijk leesbaar zou zijn…“zware literatuur”, dacht ik, maar niet is minder waar. Het verhaal is goed opgebouwd waardoor je aandacht erbij blijft.

De conclusie van De alchemist

De Alchemist biedt de interessante formule van reizen, wijsheden, liefde, zelfkennis en fantasie. Dit zorgt samen met prachtige zinnen voor een aangename leeservaring. Ik kan dit boek echt aanraden. Ik had het boek veel eerder moeten kopen!

Beoordeling

Klassiekers! Je wilt ze toch niet missen?! De kleine blonde dood van Boudewijn Büch lag al letterlijk veertien jaar ongelezen in mijn kast. Een schande, ik weet het. Ik heb tegenwoordig de regel dat ik eerst drie oude boeken die ik nog niet heb gelezen moet lezen, voor ik wat nieuws koop. Beter voor de bankrekening (en het humeur van mijn vriend ?) en ook nog eens wat interessante variatie op Book Barista. Want tien jaar geleden kocht ik nu eenmaal andere boeken dan nu! Lees in deze recensie of het nu echt zo zonde is dat De kleine blonde dood 14 jaar ongelezen onder het stof lag.

De flaptekst

“In De kleine blonde dood vertelt de ik-figuur over het kortstondige leven van zijn zoontje. Mickey, het kind van hem en Mieke, een vijftien jaar oudere lerares Engels, zal zijn zesde verjaardag niet halen. Daarnaast haalt de ik-figuur herinneringen op aan zijn eigen, door de oorlog geestelijk misvormde vader. De kleine blonde dood is een hartverscheurend verhaal over verlies, verdriet en machteloosheid. Een monument voor een kleine, gestorven jongen.”

Mijn eerste indruk

Büch schrijft al vanaf de eerste bladzijde heel beschrijvend. Ik vind dit fijn, mits het niet saai wordt. Ik zie gelijk een klein jongetje voor me met een schooltas vol witte bammetjes en grote blauwe ogen die naar zijn vader opkijken. Mooi! Benieuwd naar de rest van het boek!

Het verhaal

Autobiografisch beschrijft Büch de relatie die hij had met zijn vader en de korte tijd waarin hij zelf de vaderrol vervulde. Büch senior was een Duitstalige jood die voor de oorlog naar Nederland vluchtte en daar trouwde met een Italiaanse emigrante. Tijdens de oorlog verrichtte hij heldendaden die hem veel onderscheidingen opleverden, maar na de bevrijding bleef hij zo door het verleden bezeten dat hij een ramp werd voor het gezin.

Wat ik ervan vond

In de eerste helft van de roman wordt die terreur van het onverwerkte verdriet door de oorlog beklemmend beschreven. Een schoolexcursie waarbij de jonge Boudewijn mogelijk een stap op Duitse bodem zou zetten brengt zijn vader tot razernij, een leerzaam uitje naar het Legermuseum wordt een ramp en zo zijn er meer momenten. Büch senior legt een schaduw over het gezin en neemt het hele gezin in zijn eigen verdriet mee. Geen pretje!

In De kleine blonde dood staan nogal wat moeizame zinnen en onnodige zijtakken. Dit zorgt ervoor dat het verhaal soms traag leest. Zonde!

De tweede helft gaat meer over Boudewijn en zijn zoontje Mickey. Hier wilt Büch het verhaal vertellen over zijn verhouding met zijn Engelse lerares en het kind dat daaruit voortkwam. Het jongetje dat op 5-jarige leeftijd aan een tumor overleed.

Van die twee door elkaar heen lopende verhalen is dat over de vader veruit het sterkst. Haat en compassie worden hier op een indrukwekkende manier met elkaar vermengd. Büch senior komt tot leven al blijft hij in veel opzichten een raadsel… In het verhaal over het zoontje Micky (de kleine blonde) komt Büch naar mijn mening niet verder dan de herinneringen van een trotse vader die woest is op zijn ex en moeder van zijn kind. Een vrouw die de homofilie van haar partner niet accepteert, zich in de alcohol stort en het kind tekort doet.

De conclusie van De kleine blonde dood

Het boek gaf me de hele tijd een verdrietig gevoel, maar ondanks dat wilde ik niet stoppen met lezen. Het verhaal heeft indruk op me gemaakt, maar de schrijfstijl van Büch vond ik vaak wat onprettig lezen. Ik ben blij dat ik het boek eindelijk gelezen heb. Maar vind het niet zo’n geweldig boek zoals vele anderen dat vinden.

Beoordeling

Sommige wereldberoemde boeken heb ik nog niet gelezen. The great Gatsby oftewel de De grote Gatsby van Fitzgerald is daar een van. Hoogtijd om daar verandering in te brengen dacht ik een paar weken terug. Lees in deze recensie of ik het boek een hoogtepunt uit het oeuvre van de schrijver F. Scott Fitzgerald vind.

De flaptekst

“Het boek ‘De grote Gatsby’ van F. Scott Fitzgerald gaat over Jay Gatsby. Zijn landgoed op Long Island zindert van de jonge mensen die drinken en dansen. Maar Gatsby, jong, knap en verschrikkelijk rijk, lijkt een eenling tussen de menigte. Hij gaat gebukt onder zijn verlangen naar de onbereikbare Daisy Buchanan.”

Mijn eerste indruk

Misschien lag mijn lat wat hoog. Gelukkig werden mijn verwachtingen op de eerste pagina waargemaakt. Het verhaal start namelijk met de zin “Wanneer je iemand bekritiseerd onthoud dan dat niet iedereen dezelfde voordelen in het leven heeft als jij.” Mooi en zeker waar. Helaas is dit tot bladzijde 20 ook het enige interessante dat er verteld wordt. Beetje saaie kost wel. Nu maar hopen dat dit gaat veranderen.

Het verhaal

The Great Gatsby is een verhaal over een aantal vrienden die een zomer in West Egg, vlakbij New York, beleven. De gebeurtenissen tijdens die zomer veranderen hen stuk voor stuk voorgoed. De ik-persoon in het boek is Nick Carraway. Hij komt tegenover de bombastische Jim Gatsby te wonen. In zijn enorme landhuis worden elke avond de meest extravagante feestjes gehouden. Gatsby is een man die omringd wordt door mysteries: was hij een Duitse spion in de Eerste Wereldoorlog? Heeft hij een man vermoord? Of is hij erfgenaam van een koninklijke Europese familie? Dit zijn vragen en vermoedens die hoofdpersoon Nick heeft, maar waarop hij gedurende het verhaal antwoord op krijgt van Gatsby zelf. De partyboy blijkt een hele arme achtergrond te hebben en van jongs af aan al bezig te zijn geweest om hogerop te komen.

Wat ik ervan vond

Ergens snap ik dat dit boek verplicht leesvoer op Amerikaanse high schools is en daarom welbekend bij elke Amerikaan. The Great Gatsby van F. Scott Fitzgerald biedt een goede kijk op het Amerika van de jaren ’20 en Fitzgerald schrijft over realistische personages. Ondanks dat kwam ik gewoon niet in het verhaal. Op de een of andere manier kon het me echt niet boeien! Ja, The Great Gatsby zit aardig in elkaar er zijn war goede plot twisten en de sfeer uit de jaren 20 is leuk. Maar al met al is het geen origineel verhaal. Het is gewoon een verhaal over een groep vrienden die elkaar gedurende enkele zomermaanden opzoeken, verliefd raken op de verkeerde personen en tragedies zien gebeuren waaraan ze zelf schuld hebben. Ik had er meer van verwacht.

De conclusie van The great Gatsby

The Great Gatsby van F. Scott Fitzgerald  is een vermakelijk boek, maar het is niet de klassieker die ik voor ogen had. Toch maar eens de film bekijken. Want de jaren twintig in Amerika intrigeren me normaal enorm!

Beoordeling

Een paar dagen terug had ik zin in een kort verhaal. Struinend door mijn boekenplanken kwam ik het Boekenweekgeschenk van 2018 tegen, Gezien de feiten van Griet op de Beeck. Ik heb nog nooit eerder iets van Griet op de Beeck gelezen en was dan ook best nieuwsgierig. Lees in deze recensie of het Boekenweekgeschenk mij is bevallen.

De flaptekst

“Het inzicht was vers, het dampte nog. Olivia trok haar zwarte jurk recht en keek naar haar dochter. De ogen gezwollen, de neus rood rond de vleugels van al dat gewrijf met papieren zakdoekjes, een likje gemist snot glanzend bij haar bovenlip. Roos had het moeilijk, Olivia wou dat ze iets kon doen. Roos greep haar arm, haakte in en troonde haar mee door het gangpad. De kist verdween de lijkwagen in, en zij bleven achter in de tochtige hal van de kerk. Olivia was nog nooit zo blij geweest dat mensen elkaars gedachten niet kunnen lezen.”

Mijn eerste indruk

Afscheid nemen van de man met wie je jaren samen bent geweest lijkt mij ontzettend zwaar. Afscheid nemen doet iedereen naar mijn mening op zijn eigen manier en er is geen goede of slechte manier. Hoofdpersonage Olivia komt direct op mij over al een bijzondere vrouw en ik ben benieuwd hoe zij omgaat met het overlijden van haar man. Ja, ik ben nieuwsgierig naar de rest van het verhaal.

Het verhaal

Gezien de feiten gaat over de 71 jarige Olivia. Voor haar wordt alles anders nadat haar man, met wie ze heel lang getrouwd was, sterft. Na zijn dood weigert Olivia zich te gaan gedragen naar de wens van anderen of naar het traditionele beeld van wat ouderen zouden moeten doen. Daarom gaat ze op zoek naar een leven waar zij vrolijk en gelukkig van wordt. Tijdens een reis naar Afrika ontmoet ze Daniel, een man die enorme indrukt op haar maakt en bij wie ze zich prettig en veilig voelt. Gezien de feiten is een verhaal over de de gretige wil om goed te leven, de wurggreep van families en het maken van je eigen keuzes.

Wat ik ervan vond

Ik vind het een ontwapenend verhaal. Ik leefde direct met Olivia mee. Ze is zo sterk en het is zo mooi hoe ze na al die jaren voor het gezin te hebben gezorgd eindelijk haar eigen pad kiest. Griet op de Beeck heeft in een paar bladzijden een heel sterk verhaal neergezet. De taal van de liefde tussen Olivia en Daniel vond ik een tikkeltje cliché, maar ik heb mij verder geamuseerd tijdens het lezen. Ik vond het zelfs jammer dat het boek zo snel ophield. Ik had nog veel meer willen lezen over Olivia en haar tijd in Afrika.

De conclusie van Gezien de feiten

Het verhaal vond ik goed en het leest vlot. De personages hadden wat mij betreft nog iets meer kunnen worden uitgediept maar gezien het feit dat deze roman maar 94 pagina’s heeft, is Griet op de Beeck wat mij betreft geslaagd met dit Boekenweekgeschenk.

Beoordeling

Afgelopen maand liep ik langs Boekhandel Veenendaal in Amersfoort. Ik was niet helemaal in mijn hum en soms mag je jezelf dan een beetje verwennen. Voor mij lag het boek Tsjaikovskistraat 40 van Pieter Waterdrinker. Het boek trok mijn aandacht door de cover en toen ik zag de het om een autobiografische vertelling uit Rusland ging was ik eigenlijk direct verkocht. Rusland is zo’n groot en machtig land, terwijl mijn kennislevel over Rusland echt nul is. Tijd om daar verandering in te brengen. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“In Waterdrinkers nieuwste, sterk autobiografische roman Tsjaikovskistraat 40 neemt hij de lezer mee op een duizelingwekkende reis door de Russische geschiedenis en door zijn eigen leven. Vertrekpunt is zijn huis in Sint-Petersburg, waar de auteur woont met zijn vrouw en drie poezen, midden in de buurt die honderd jaar geleden het epicentrum was van de Russische revolutie van 1917.

Behalve een kroniek over deze periode, die de loop van de Europese geschiedenis van de twintigste eeuw ingrijpend zou bepalen, is de roman een verslag van het onwaarschijnlijk avontuurlijke leven van de auteur, die de afgelopen kwarteeuw in de Sovjet-Unie en Rusland doorbracht. In de handen van meesterverteller Waterdrinker wordt dit een rit op een literaire achtbaan.

Een roman van een aangrijpende schoonheid, een ode aan de gespleten ziel van Rusland en de eeuwige interne strijd die dat oplevert. Groots ook in de wijze waarop Waterdrinker zijn eigen worsteling beschrijft met het leven, zijn schrijverschap, de liefde.”

Mijn eerste indruk

De eerste zin Tsjaikovskistraat 40 begint gelijk beschrijvend. “Op een late oktoberochtend in het jaar 1988 vroeg een heerschap uit Leiden mij of ik in staat was een kleine zevenduizend bijbels af te leveren in de Sovjet-Unie.” De zin triggerde me om verder te lezen. Het heeft iets mysterieus, en ik zie gelijk een beeld voor me. De start van het verhaal en schrijftstijl doen mij zelfs even denken aan de boeken van Carlos Ruiz Zafon. Kortom, een fijne start.

Het verhaal

Tsjaikovskistraat 40 is een verhaal over Rusland. Geen historisch verhaal, hoewel er genoeg geschiedenis in voorkomt. Daarnaast is een heel persoonlijk verhaal. Het is het verhaal van Pieter Waterdrinker die tientallen jaren in Rusland woont, samen met zijn vrouw Julia en hun poezen.

Met zijn allen wonen ze op de Tsjaikovskistraat 40, in Sint Petersburg. Een straat met een rijke geschiedenis. Zo hebben er verschillende bekende schrijvers gewoond. Pieter Waterdrinker moet een nieuw boek schrijven, zijn uitgever wil graag iets met de Russische Revolutie doen. Veel zin heeft hij niet om de Revolutie in te duiken, zo fijn is die periode tenslotte niet geweest en hij ziet er tegenop om die ellende weer naar boven te halen…

Wat ik ervan vond

Het meest interessant vind ik Pieter Waterdrinker zijn belevenissen toen hij als jongeman zaken ging doen in de Sovjet-Unie, een rijk dat op het punt stond uit elkaar te vallen. Een zeer interessante periode waarvan ik niet veel wist. Het land is corrupt en de geschiedenis zit vol wrede gebeurtenissen… meer dan ik me ooit heb voorgesteld. Mysterieus is dat Waterdrinker zelf niet bedacht is op corruptie en misdadigheid wanneer hij naar Rusland vertrekt. Verder schrijft hij aanstekelijk. Tsjaikovskistraat 40 leest als een trein. Wel is er een groot nadeel in het boek. De zinnen zijn soms pagina’s lang, geen grap! Pieter Waterdrinker vindt punten volgens mij zeer overbodig. Dit maakt het boek moeilijker leesbaar. Zonde, en zeker niet nodig.

De conclusie van Tsjaikovskistraat 40

Pieter Waterdrinker heeft een superieure roman geschreven. De auteur is naar mijn mening uitgegroeid tot een van de beste schrijvers van Nederland. Hij geeft in zijn boek soms aan dat het schrijven hem zo weinig brengt, dat hij zich afvraagt of hij er wel mee door moet gaan. Ik hoop maar dat hij door blijft gaan, want ik zou nog veel meer van hem willen lezen!

Beoordeling

Ik mocht Nieuw Amsterdam van Russell Shorto lenen van mijn lieve vriendin Charlotte en was na het lezen van de cover eigenlijk direct enthousiast. Soms lees ik voor plezier en ontsnapping en soms lees ik omdat ik iets wil leren. Nieuw Amsterdam is zo’n boek waarvan ik iets kan leren. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“New York, New York: de torenhoge wolkenkrabbers en de lagere huizenblokken van Manhattan domineren de horizon. Dat is niet altijd zo geweest. In de zeventiende eeuw begon de emigratie vanuit Europa naar Amerika. In Nieuw-Amsterdam wordt de grote rol die de Lage Landen hebben gespeeld in de Amerikaanse geschiedenis op uiterst leesbare wijze in een helder daglicht geplaatst.”

Mijn eerste indruk

Russell Shorto neemt mij eigenlijk vanaf de eerste pagina mee in zijn verhaal. Het voelt eerder alsof ik een roman lees dan een geschiedenis boek en dat bevalt me eigenlijk enorm goed. Het is een verhaal en geen opsomming van dingen die in het verleden zijn gebeurd. Heerlijk, direct nieuwsgierig naar de rest van het verhaal.

Het verhaal

Dit boek gaat over de oorspronkelijke Nederlandse kolonie gesticht op het eiland Manhattan, dat oorspronkelijk Nieuw Amsterdam heette. Ik wist dat New York een Nederlandse geschiedenis had, maar dat was letterlijk de grens van mijn kennis – dus dit boek is een echte eyeopener. Het brengt de geschiedenis van de kolonie in kaart; waaronder de interne strijd met de West-Indische Compagnie en haar bestuurders. En de manier waarop Peter Stuyvesant het gebied regeert; inclusief zijn conflicten met de Native Americans, zijn rivaliteit met de naburige Zweedse en Engelse koloniën; en de uiteindelijke overname door Engeland tijdens de periode dat oorlog uitbrak tussen Engeland en Nederland. Tijdens het lezen van het verhaal wordt duidelijk hoe groot de invloed van de Nederlanders was bij de totstandkoming van New York.

Wat ik ervan vond

Door een duik in de ontstaansgeschiedenis wordt duidelijk waarom deze stad is wat het is: een smeltkroes van vele volkeren en wellicht de meest vrijzinnige en liberale stad ter wereld. Om de vrijheid van deze stad en haar bewoners te begrijpen is dit boek een must, daarnaast leest het boek als een trein. Het boek verteld de geschiedenis van New York tijdens de Gouden Eeuw. Russel Shorto is historicus en journalist. Ik was bang ik het boek daarom wat saai/langzaam zou vinden. Maar het tegendeel blijkt waar. Russell Shorto schrijft bevlogen en vermengt zijn verhaal met tal van interessante feiten, die hij tevoorschijn tovert uit de archieven van die tijd. Archieven die tot nu toe nog maar weinig bestudeerd zijn, omdat de historici meer aandacht hadden voor het Engelse bestuur. De oude brieven, notulen en administratie geeft een vernieuwende blik op de geschiedenis

De conclusie van Nieuw Amsterdam

Russell Shorto schrijft op indrukwekkende, zeer goed onderbouwde en toegankelijke wijze als Amerikaan van Italiaanse afkomst met zoveel trots over Nederland, de handelsgeest en de (religieuze) tolerantie. Al beginnend in de 16e eeuw, dat je zou denken dat hij van Nederlandse afkomst zou zijn. Het leven in de kolonie Nieuw Amsterdam, maar ook dat in Nederland, brengt hij op een beeldende manier tot uitdrukking. Een must voor iedere liefhebber van onze Vaderlandse Geschiedenis!

Beoordeling

Anna van Niccolò Ammaniti stond al twee jaar op mijn wensenlijst. Ik had er ooit eens een positieve review over gelezen, hem op de lijst gezet…and that’s it. Toen ik een paar weken geleden door het assortiment van de boekenkraam scrolde zag ik het boek ineens op mijn scherm verschijnen. Natuurlijk kon ik het niet laten om het boek aan te schaffen. 😉 Nog geen 24 uur later sloeg ik het boek open. Lees in deze recensie of het boek het wachten waard was.

De flaptekst

“Nadat een mysterieus virus alle volwassenen heeft uitgeroeid, is Sicilië verworden tot een gigantische ruïne van verlaten steden, afgebrande winkelcentra en onbegaanbare wegen. Alleen de kinderen zijn overgebleven en proberen op het desolate eiland, waar de hitte en de zon het landschap teisteren en overal hongerige wilde honden op de loer liggen, te overleven zonder elektriciteit, vers water en voedsel.

Sinds de dood van hun ouders zorgt de dertienjarige Anna voor haar acht jaar oude broertje Astor, aan de hand van het notitieboekje dat haar moeder achterliet. Als Astor wordt ontvoerd, besluit Anna samen met haar hond naar hem op zoek te gaan in de hoop uiteindelijk de overtocht naar het vasteland te maken, op weg naar een nieuwe toekomst.”

Mijn eerste indruk

Anna begint direct met actie. Zoals jullie waarschijnlijk weten kan ik dit altijd erg waarderen. Ik hou namelijk totaal niet van een langzame opbouw. Op de een of andere onbeschrijfbare manier leefde ik direct met de jonge Anna mee. Ze is al jong onafhankelijk en het wordt ook al snel duidelijk dat ze enorm zorgzaam is. Het voelde alsof ik het meisje kende en het hele verhaal waargebeurd was, ondanks dat het natuurlijk een zeer onwaarschijnlijk verhaal is. Knap geschreven!

Het verhaal

Anna is een meisje van dertien jaar dat met haar 8-jarige broertje Astor probeert te overleven op Sicilië, nadat er in 2020 wereldwijd een virus heeft rondgewaard dat alle volwassenen heeft gedood. Na het overlijden van hun beide ouders zijn ze op zichzelf aangewezen. Anna, als oudste, neemt de verantwoordelijkheid voor haar broertje en zorgt dat hij veilig is. In hun ouderlijk huis, in een bosrijk, heuvelachtig gebied, wanen ze zich veilig. Anna gaat er vaak op uit om eten en drinken in te slaan, maar ze staat niet toe dat haar broertje hun terrein verlaat. Veel te gevaarlijk. Anna ziet onderweg namelijk de verwoestingen, de lijken en de compleet verlaten wereld die is overgebleven na de chaos van de virusuitbraak.

Anna is van mening dat ze op het vasteland kans hebben om het virus te overleven. Maar de tijd begint te dringen, Anna staat op de drempel van volwassenheid. Hoe zal het aflopen met broer en zus? Weten ze het vasteland te bereiken? Is de redding nabij? Ammaniti weet de spanning tot het einde toe vast te houden.

Wat ik ervan vond

Vanaf het moment dat ik aan Anna van Niccolò Ammaniti begon, was er geen houden meer aan. Ik werd direct meegesleept door de vloeiende schrijfstijl die Ammaniti hanteert. Zijn manier van omschrijven van de omgeving en de sterke verhaallijn zijn werkelijk geweldig. Ammaniti heeft in dit boek een zeer angstaanjagend echte wereld beschreven, waarin het lot van de wereld in handen van kinderen ligt. Hoe zij moeten overleven, en welke regels zij voor zichzelf opstellen, heeft Ammaniti gedetailleerd verteld. Het is heel bijzonder om te lezen over de veerkrachtigheid en vindingrijkheid van kinderen. Daarnaast staat het boek vol prachtige zinnen.

Valt er dan niets op Anna af te dingen? Natuurlijk wel. De overgang tussen de verschillende delen waaruit het boek is opgebouwd is soms plotseling. Ammaniti gaat soms namelijk verder met zijn verhaal in plaats van het gat tussen een bepaald tijdsbestek toe te lichten. Ook wordt er nergens in het boek geschreven hoe het virus is ontstaan. Dit is een gemiste kans.

De conclusie van Anna

Soms verbaast het me wanneer ik een parel van een boek tegenkom, maar deze parel van een roman van Ammaniti verbaast mij niets. Wie vertrouwd is met de schrijfkunsten van deze Italiaan, weet dat hij in het verleden al prachtige boeken met mooie zinnen heeft geschreven. Mooie zinnen typeren Ammaniti namelijk als een schrijver die erin slaagt om veel te zeggen in weinig woorden, zonder daarvoor gebruik te moeten maken van moeilijke begrippen en/of verheven taal.

Anna is zeker niet het beste boek van Niccolò Ammaniti, maar het is absoluut de moeite waard. Ik heb van begin tot eind genoten.

Beoordeling

Ik overdrijf niet als ik zeg dat het boek Ik overleefde voor mijn kind van Clara Rojas al negen jaar ongelezen in mijn boekenkast stond. Het boek heeft heel wat verhuizingen meegemaakt en heeft zelfs jaren in de opslag gelegen. Na de laatste verhuizing kwam het boek eindelijk weer tevoorschijn en na een aantal maanden zocht ik naar een waargebeurd verhaal. Beter dan dit kan toch niet? Ik heb het boek daarom eindelijk uit de kast gepakt. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

 De flaptekst

“In februari 2002 wordt de Colombiaanse Clara Rojas samen met haar vriendin en partijgenote Ingrid Betancourt ontvoerd door de guerrillabeweging FARC. Zes jaar lang zitten zij onder mensonterende omstandigheden gevangen in de jungle. Aan elkaar vastgeketend worden ze door de rebellen van het ene kamp naar het andere meegesleept, op de vlucht voor de regeringstroepen.

Midden in deze hel bevalt Clara Rojas in april 2004 van een zoon: Emmanuel. Zijn vader is een van de guerrillastrijders. Maar na een paar maanden blijkt Emmanuel ernstig ziek en laat de FARC hem achter bij een plaatselijke boer, die hem naar een ziekenhuis brengt. Zo komt het jongetje, naamloos, in een weeshuis terecht. Pas na de bevrijding van zijn moeder en een DNA-test wordt bekend wie hij echt is. In januari 2008 werpen de jarenlange internationale onderhandelingen eindelijk hun vruchten af, en wordt Clara Rojas samen met een paar medegevangenen vrijgelaten.”

Mijn eerste indruk

Het boek start met een paragraaf waarbij Clara verteld dat ze nu net zes maanden vrij is en elke ochtend geniet van tjilpende vogels en bovenal dat ze zich er elke ochtend van bewust is dat ze dankbaar is dat ze nog leeft. Op de een of andere manier maakte dit stukje veel indruk op me. Ik sta er namelijk nooit bij stil als er een vogel herrie schopt, laat staan dat ik elke ochtend uit mijn bed kom en denk “Wat ben ik blij dat ik nog leef” in plaats van “waar is mijn koffie?!”. Natuurlijk ben ik dankbaar, maar ik ben me er niet elke ochtend zeer bewust van. Ik denk dat je een lange tijd iets heel heftigs moet meemaken om met deze dingen zo bewust bezig te zijn. Hoe dan ook, een heftig en interessant begin. Ik ben benieuwd naar de rest van het boek.

Het verhaal

In 2002 wordt Clara Rojas samen met een vriendin Ingrid Betancourt ontvoerd door Guerrilla strijders oftewel de FARC. Zes jaar lang zit ze gevangen in de jungle. Ze krijgt er een kind en ook die word na 8 maanden door de Guerilla van haar afgenomen. Als hij 3 jaar word ziet ze hem voor het eerst terug. De inzet en doorzetting van deze vrouw houden haar in leven. Zo schrijft zij onder andere het volgende indrukwekkende stuk;

“Ik heb een kind gekregen onder traumatische omstandigheden. Ik heb hem ziek zien worden en hem van mij afgepakt zien worden.  En heb dramatische momenten beleefd als vrouw en moeder. Maar ik heb altijd de hoop gehouden op een goede afloop. Mijn zoon was mijn drijfveer en inspiratiebron. Daarnaast heb ik altijd geprobeerd ondanks alles een normaal leven te blijven leiden; mij niet over te geven aan de monotonie van zo’n gijzeling, waarin de eerste dag op de dertigste lijkt en die weer op de tweeduizendste.”

Wat ik ervan vond

Ondanks de heftige gebeurtenissen in Ik overleefde voor mijn kind lees ik dit boek met gemengde gevoelens. Ik verwachtte namelijk zoveel meer details in dit boek. Zoals bijvoorbeeld over de jungle, of hoe communicatie verloopt met guerrilla strijders. Zijn ze altijd onaardig? Dat lijkt me toch niet, uiteindelijk zijn het ook vaak maar mensen.

De ontvoerders zijn natuurlijk niet bepaald zachtmoedig te noemen, maar dat is Clara ook niet. Door de hele traumatische ervaring is ze heel “sterk” geworden en laat ze haar emoties hoogstwaarschijnlijk niet de vrije loop. Door dit alles merk je in het verhaal dat ze een persoonlijkheid heeft (gecreëerd) die geen rekening houdt met gevoelens van anderen. Dit gaf mij een onbehaaglijk gevoel. Nu kan ik me wel voorstellen dat in tijden van overleven iedereen voor zijn eigen leven vecht en dat dat van een ander je letterlijk en figuurlijk “gestolen” kan worden.

Het boek is binnen een jaar na haar vrijlating geschreven en voelt soms als een opsomming. Misschien was het emotioneel nog te zwaar om op sommige details in te gaan. Ik ben dan ook benieuwd hoe het nu met Clara Rojas gaat. Als ze het boek nu schrijft, zou het dan anders zijn? Komt er dan meer dan alleen een opsomming van haar dagelijkse bezigheden?

De mening van anderen

Ik heb ook andere recensies gelezen over  dit boek en wat mij daarbij opvalt is dat eigenlijk iedereen “zeikt” over het feit dat ze niet verteld van wie ze zwanger is geworden en dat het mede daarom geen goed autobiografisch boek is. Dat is naar mijn mening flauwekul! Het is haar goed recht om dat niet te vertellen. Op het moment dat ze het boek schreef was haar zoontje nog maar acht. Naar mijn mening heeft hij als eerste en enige recht op de hele waarheid. Niet wij.

De conclusie van Ik overleefde voor mijn kind

Ik houd gemengde gevoelens na het lezen van Ik overleefde voor mijn kind. Ik vind het bewonderenswaardig om te lezen hoe Clara dit al die jaren heeft aangepakt. Maar ik denk dat ze dit boek te vroeg na haar vrijlating geschreven heeft. Soms voelt het alsof je een boodschappenlijst doorleest, of misschien een dagboek zonder emotionele kant. Dit is begrijpelijk, maar als lezer had ik het verhaal meer willen “voelen”. Daarnaast is ze wellicht ook gewoon niet de beste schrijfster. Schrijven is tenslotte een vak apart.

Beoordeling

Ik ben enorm fan van de boeken van Ransom Riggs. Na de drie boeken van de peculiar-serie te hebben gelezen werd het hoog tijd om aan Bijzondere vertelsels te beginnen. Dit boek is een collectie van korte verhalen uit de wereld van mevrouw Peregrine met prachtige illustraties van Andrew Davidson. Lees in deze recensie of ik de korte verhalen net zo geweldig vind als de serie zelf.

 De flaptekst

“Net als iedereen in de bijzondere wereld groeiden de bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine op met de unieke Bijzondere vertelsels.

Welgestelde kannibalen die bijzondere ledematen als een ware delicatesse beschouwen. Een prinses met een slangentong. De herkomst van de eerste ymbryne … Dit is nog maar een greep uit de vele geniale en angstaanjagende Bijzondere vertelsels in deze bundel, samengesteld en van aantekeningen voorzien door Millard Nullings, onzichtbare leerling van mevrouw Peregrine en onderzoeker van alles wat bijzonder is.

De tien prachtig geïllustreerde verhalen, bekend uit de internationale bestseller De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine, geven een uniek inkijkje in de geschiedenis van het bijzonderdom. Voor iedereen die houdt van beklijvende verhalen.”

Mijn eerste indruk

Kijk die cover! Prachtig toch. Natuurlijk mag je een boek nooit kiezen aan de hand van de cover, maar dit kan toch niet anders zijn dan liefde op het eerste gezicht?! Het is duidelijk dat Andrew Davidson tot de top behoort met zijn illustraties. Na het zien van deze cover liggen mijn verwachtingen hoog. Gelukkig is het voorwoord al gelijk heel fantasierijk en tovert het na de eerste drie zinnen en lach op mijn gezicht. Dit moet geweldig worden!

Het verhaal

Je zult de vertrouwde personages in deze collectie bijna niet terugvinden, wat we lezen in dit boek is de strijd van de hoofdpersonages hun voorouders om met hun talenten om te gaan en zich sterk te houden tegen de wrede manieren die de maatschappij gebruikte om hen te verbannen. Tijdens deze reis terug in de tijd is Miljard, de enige personage die dus wel terug komt in het boek, een geweldige gids! Ieder verhaal staat op zichzelf. Je hoeft dus niet uren aan een stuk door te lezen. Gewoon even een verhaaltje tussendoor.

Wat ik ervan vond

Wat heerlijk! Het ene verhaal is nog vreemder dan het andere. Bijzondere vertelsels is net zo interessant en speciaal als de trilogie van mevrouw Peregrine. Of eigenlijk…. Is het misschien zelfs beter.

Het is niet nodig om de trilogie van mevrouw Peregrine te hebben gelezen om te genieten van deze verzameling. Ik vond de verhalen interessant genoeg om je helemaal in de fantasiewereld mee te nemen. Toch zullen degenen die al bekend zijn met de wereld van de bijzondere kinderen dit boek denk ik nog meer waarderen. Ik kan gerust zeggen dat dit magnifieke universum een oneindige bron van geweldige verhalen is en dat bomvol staat met prachtige illustraties thema’s.

De conclusie van Bijzondere vertelsels

Het boek ziet er prachtig uit, is fijn geschreven en de verhalen vormen heerlijk leesvoer. Daarnaast zorgen de korte verhalen ervoor dat je nieuwe ontdekkingen doet over de wereld van de mevrouw Peregrine en de bijzondere kinderen. Naar mijn mening heeft Ransom Riggs opnieuw een kunstwerk neergezet!

Nieuw boek!

Wist je al dat het vierde deel A map of days op 2 oktober 2018 uitkomt? Ik kan niet wachten! Ik lees de serie zelf in het Engels, maar mocht je wachten op het vierde deel in het Nederlands Dan kan ik je alvast vertellen dat het boek De kaart der dagen heten en wordt gepubliceerd op 22 november 2018. Gelukkig dus maar 1,5 maand later. Dat scheelt!

Beoordeling