De gevangene van de hemel is het derde deel uit de serie De schaduw van de wind van Carlos Ruiz Zafón, een prachtig vierluik! Jullie weten inmiddels dat ik verliefd ben op de boeken van Zafón. Ik heb dat eerder gehad met auteurs, tot er dan een boek kwam wat zo’n tegenvaller was, dat ik vol teleurstelling op zoek ging naar een nieuwe liefde. Zal Carlos Ruiz Zafón het in zich hebben om mijn liefde nog langer vast te houden? Je leest het in deze recensie.

De flaptekst

“Barcelona, 1957. Daniel Sempere, de jonge held uit De schaduw van de wind, is inmiddels volwassen en werkt in de boekhandel van zijn vader. Hij is getrouwd met zijn grote liefde Bea en samen hebben ze een zoontje, Julian. Zijn goede vriend Fermín Romero de Torres – voormalig spion met een geheimzinnig verleden – staat op het punt te trouwen. Net nu het leven hun schuchter begon toe te lachen, duikt een verontrustende figuur op in de boekhandel. Hij dreigt een gruwelijk geheim te onthullen dat al decennia begraven ligt in het duistere geheugen van de stad. Daniel en Fermín zullen de grootste uitdaging van hun leven het hoofd moeten bieden.”

Mijn eerste indruk

JA, ja JA! Fermín is terug! In mijn vorige recensie hebben jullie kunnen lezen dat het enige minpunt in Het spel van de engel was dat Fermín, mijn favoriete personage, ontbrak. Ik ben dan ook zo blij dat hij in dit boek weer een grote rol speelt. Een boek van Zafón zonder Fermín voelt gewoon echt een beetje incompleet. Kortom, een goed begin want al op de tweede bladzijde schiet ik in de lach door zijn humor en zelfverzekerdheid met een scherp randje.

Het verhaal

Dankzij een sprong in de tijd bevinden we ons met dit derde deel in het jaar 1957. Daniel Sempere werkt niet geheel onverwacht nog in de boekhandel van zijn vader, al gaan de zaken niet zo goed. Wanneer een vreemdeling een zeldzaam exemplaar van Alexandre Dumas ’De graaf van Monte Cristo’ koopt in de winkel en hier een mysterieuze boodschap voor Fermín in schrijft, gaat de bal aan het rollen. Fermín die duidelijk begrepen heeft wie de vreemdeling is en wat zijn boodschap inhoudt, weigert Daniel in vertrouwen te nemen. Tot het moment komt dat hij er echt niet langer onderuit kan en hij Daniel alles moet vertellen.

Het gros van het boek gaat daarna over hoe Fermín in 1940 in de gevangenis belandde, en hoe hij daar enkele vreemde figuren tegen het lijf liep. Deze personen zullen een aantal gebeurtenissen in gang zetten. Deze gebeurtenissen hebben ook een grote impact op Daniel, omdat deze zelf een aantal zaken uit het verleden te weten komt die hem op een nieuw levenspad zetten en hem dwingen om onveilige keuzes te maken…

Wat ik ervan vond

Schrijnend prachtig is deze persoonlijke geschiedenis van Fermín gedurende het Franco-regime. Carlos Ruiz Zafón zijn schrijfstijl is nog net zo poëtisch en sfeer makend als in de vorige delen. Alleen al daarom zou je De gevangene van de hemel moeten lezen. Er vallen in dit verhaal steeds meer puzzelstukjes in elkaar. De grote liefde van Daniel en zijn vader voor boeken speelt in deze roman ook weer een grote rol. Naast de geweldige sfeer in het boek, is dit verhaal ook een stuk spannender dan het vorige deel, Het spel van de engel, Ik werd meerdere keren op het verkeerde been gezet. Zafón, wat doe je toch met me? Zo blijf ik verliefd!

De conclusie van De gevangene van de hemel

In een woord geweldig. Ik kan er echt niets anders van maken. Net zo mooi als het eerste deel en spannender dan het tweede deel. Het is zo knap dat de auteur steeds meer puzzelstukjes in elkaar laat vallen, maar tegelijkertijd toch nog een verrassend verhaal te vertellen heeft. In De gevangene van de hemel zijn er nog een aantal losse eindjes. Het wordt nog een uitdaging voor Carlos Ruiz Zafón om deze goed aan elkaar te rijgen. Al ben ik er van overtuigd dat hij me niet teleur zal stellen. Ik ben dan ook enorm benieuwd naar het vierde – en laatste deel van het labyrint der vergeten boeken. Jullie ook?

Beoordeling

Toen ik met Book Barista begon was De fixer van Jennifer Lynn Barnes mijn tweede recensie die ik ooit schreef. Inmiddels kan ik zeggen dat we jaren verder zijn, ik heel andere genres lees en heel wat “boekblogger learnings” verder ben. Toch is De fixer me altijd bijgebleven. Toen ik Hoog verraad, het vervolg op De Fixer, cadeau kreeg was ik dan ook helemaal in mijn nopjes. Zou ik de schrijfstijl van Jennifer Lynn Barnes na al die leesuren nog net zo goed vinden? Je leest het in deze recensie.

De flaptekst

“De jonge “fixer’ Tess Kendrick is terug! In een bloedstollende thriller over een dodelijke samenzwering in het hart van Washington.

Tess is het zusje van Washingtons bekendste fixer, dus fiksen zit haar in het bloed. Als ze wordt gevraagd om voor een klasgenoot campagne te voeren voor de leerlingenraad, doet ze dat. Maar wanneer de kandidaten de kinderen van politici zijn, kunnen zelfs verkiezingen op een middelbare school levensvernietigende geheimen met zich meebrengen. Ondertussen werkt Tess’s voogd aan een onmogelijke taak. Door een terroristische aanslag wordt het onzeker wie er nog te vertrouwen is in Capitol Hill – en wie niet. Tess weet als geen ander dat macht een betaalmiddel is in D.C., maar ze staat op het punt uit eerste hand te ontdekken dat je voor macht altijd een prijs moet betalen.”

Mijn eerste indruk

Opmerkelijk! Normaal moet ik altijd het laatste hoofdstuk van het voorgaande deel lezen voor ik in een nieuw deel begin. (Zal dat met mijn leeftijd te maken hebben? :/) Dit is bij Hoog verraad voor het eerst niet het geval. Ik wist nog precies hoe De fixer eindigde, terwijl we toch twee jaar verder zijn. Jennifer Lynn Barnes heeft duidelijk een flinke indruk op me gemaakt. Vet!

Het verhaal

Tess Kendrick is in een wereld van corruptie en politiek terecht gekomen. Tess is er nog maar net achter gekomen dat Ivy niet haar zus is, zoals iedereen beweerde, maar haar moeder. Net als haar moeder is Tess bijzonder goed in het fixen van zaken. Dit doet ze niet in de politieke wereld, maar ze beperkt dit “slechts” tot haar middelbare school. Als Tess campagne gaat voeren voor een medeleerling voor de leerlingenraad, loopt dit alles behalve goed af. Zo slecht zelfs, dat er iemand wordt doodgeschoten… Hoe kan dit en wie is de dader? Tess gaat op onderzoek uit.

Wat ik ervan vond

Oké! Dat er politieke intriges en schandalen zijn, dat weten we van het eerste deel. Dat er ook publieke moord en een gijzeling aan te pas komt is een nieuw element! Al deze actie zorgt ervoor dat Hoog verraad qua verhaallijn aansluit op het eerste deel en ook nog eens tien keer spannender is. Waar het eind van De Fixer deel spannend was, is dit hele verhaal eigenlijk heel spannend.

Tess houdt zich druk bezig met de verkiezingen voor de leerlingenraad, maar dit is niet het enige wat speelt. Haar zus Ivy is namelijk met een veel heftigere klus bezig, een klus waar Tess op een gegeven moment ook in verwikkeld raakt. En als er iets is waar Ivy niet gelukkig van wordt, dan is het wel Tess die zichzelf in gevaar brengt. Ik vond het interessant dat er meerdere verhaallijnen zitten in het verhaal, die stukje je bij beetje steeds meer in elkaar smelten. Goed bezig Jennifer Lynn Barnes!

Personages

Ik ben echt helemaal weg van de personages van De Fixer-serie. Ivy, Tess en alle anderen hebben een heel eigen persoonlijkheid. Vergeleken met het eerste deel maken al deze personages een groei door. Dit maakt ze extra interessant. Je groeit als het ware met ze mee. Wat ik zo fijn vind aan deze boeken is de enorme dosis girlpower. Van Ivy en van Tess, natuurlijk. Maar ook van andere vrouwelijke personages die zich in dit tweede deel ineens van een andere kant laten zien, of die in dit deel opstaan en de aandacht opeisen. Vrouwen spelen een enorme sleutelrol in dit politieke web en dat vind ik echt heel tof!

De conclusie van Hoog Verraad

Hoog verraad is een geweldig vervolg op De Fixer en ik ben blij dat Unieboek|HetSpectrum besloten heeft om dit boek toch uit te geven. Door de tegenvallende verkoopcijfers van De Fixer was dit namelijk nog maar de vraag. Het verhaal zit vol geweldige personages, spanning en perfecte plot twists! Van de ene bladzijde naar de andere zit het gevuld met emotionele en intense gebeurtenissen! Als je van YA-thrillers en politiek houdt, dan is dit zeker een aanrader.

Beoordeling

Teerbemind van Gillian Flynn had ik nog nooit eerder van gehoord! Mijn lieve vriendin en mede-blogger bij Book Barista gaf mij het boek cadeau voor mijn verjaardag, een aangename verrassing. Want wie kan er nu beter een boek cadeau doen dan een boekblogger? Juist! 😉 Lees in deze recensie of ik het met Roos eens ben en dit werkelijk een ware pageturner is.

De flaptekst

“Wind Gap: een broeierig gehucht in het diepe zuiden van Amerika. Een plaats waar het ‘oude geld’ nog regeert maar zich schoorvoetend mengt met het ‘gewone’ volk. Waar bijna elke tiener aan de drugs is en de helft van alle inwoners in dezelfde fabriek werkt. Dit is het dorp waar journalist Camille Preaker opgroeide en waarnaar ze nooit meer terug wil keren. Maar als juist hier twee jonge meisjes op gruwelijke wijze worden vermoord, moet ze erheen om verslag te doen. Dan dreigt het verleden Camille in te halen. Want hoe komt het dat ze zich identificeert met de dode meisjes? Wat is er gebeurd tussen Camille en haar moeder? En wat heeft dit allemaal te maken met de dood van haar zusje, jaren geleden?”

Mijn eerste indruk

Vette cover, het is direct duidelijk dat het om een spannend boek gaat. Ik heb het boek in het Engels en de titel Sharp objects klinkt spannend en spreekt tot de verbeelding! Eerlijk is eerlijk, de titel Teerbemind in het Nederlands spreekt niet heel erg tot de verbeelding. Maar goed, gelukkig mag ik het boek in het Engels lezen! Het verhaal begint niet direct met actie, dus je komt een keer niet direct tussen tien lijken terecht. Best fijn! Het wordt stukje bij beetje opgebouwd.

Het verhaal

Teerbemind is het debuut van Gillian Flynn. In dit boek volgen we Camille, een getraumatiseerde vrouw van begin dertig. Ze heeft, zodra ze de kans kreeg, het gehucht Wind Gap met gierende banden verlaten en is als journalist gaan werken in de Chicago. Wanneer er een tweetal kindermoorden plaatsvinden in dit kleine gehucht, wordt Camillie door haar werkgever naar Wind Gap terug gestuurd om verslag te doen. Ze wordt gedwongen bij haar moeder, stiefvader en halfzus te gaan wonen. Met haar moeder heeft ze een slechte band, haar halfzus is een verwend kreng en met haar stiefvader heeft ze eigenlijk nooit een goed gesprek gehad. Dat wordt leuk!!! 😉

Wat ik ervan vond

Al snel reizen er vragen op. Hoe komt het dat Camille zich identificeert met de dode meisjes? Wat is de reden waarom Camille haar moeder zo haat? Wat heeft dit allemaal te maken met de dood van haar zusje? En wat heeft zich in vredesnaam jaren geleden in Wind Gap afgespeeld? Gillian Flynn heeft een heerlijk leesbaar verhaal geschreven waarin de puzzelstukjes stuk voor stuk op hun plaats vallen. De personages Camille, haar moeder en haar zusje zijn goed uitgewerkt. In eerste instantie ergerde ik mij enorm aan Camille haar verslaving. Enorm knap dat Gillian Flynn gaandeweg in het verhaal zorgde dat deze irritatie verdween en ik steeds meer met Camille mee ging leven.

De conclusie van Teerbemind

Teerbemind is een verhaal over obsessie, geweld, zelfverminking en welke wonden het opgroeien in een disfunctioneel gezin kan veroorzaken. Deze onderwerpen zorgen voor een thriller met rauwe en donkere kanten en een geheel onverwachte ontknoping waarbij ik dacht; “dit is echt ziek, het zal je maar overkomen!“. Maar die titel in het Nederlands daar is kop noch staart aan te vinden. Als de rest van de vertaling ook zo is, dan raad ik je absoluut aan om de Engelse versie te lezen. Verder is dit boek een absolute aanrader!

Wordt verfilmd

Goed nieuws! Sharp objects wordt door HBO verfilmd naar een mini-serie met Amy Adams in de hoofdrol! Volgens IMDB komen er 8 afleveringen en is de serie op HBO te zien vanaf 8 juli! Nieuwsgierig geworden? Bekijk de trailer.

Beoordeling

Ik dacht altijd dat 30 worden een drama zou zijn. Nu ben ik gezegend met de beste vrienden op de wereld en die vrienden weten als geen ander dat ik van boeken houdt. Ik geloof dat ze het met mijn verjaardag tot hun missie hebben gemaakt om boeken te kopen van schrijvers die ik niet ken, maar die ik wel zou moeten kennen omdat de boeken enorm lijken op wat ik anders graag lees. Mijn lieve vriend Tasos gaf mij De verborgen geschiedenis van Donna Tartt. Ik had er werkelijk nog nooit van gehoord, maar de recensies logen er niet om! Nieuwsgierig dat ik was toen ik aan dit boek begon! Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Donna Tartt volgt in haar erudiete en bedwelmende debuutroman enkele studenten die door hun eigen morele hoogmoed ten val komen. Richard Papen, een ingetogen jongen van eenvoudige afkomst, wordt tot zijn verbazing opgenomen in een groepje arrogante en excentrieke studenten, dat zich – in de ban van een leraar – op de bestudering van de Griekse beschaving heeft gestort. In het tweede semester raakt hij betrokken bij een drama dat zich tussen hen heeft afgespeeld. Een drama met grote gevolgen voor iedereen.”

Mijn eerste indruk

Het proloog aan het begin van De verborgen geschiedenis liegt er niet om. Heftig! Een aantal studenten die hun mede student om het leven hebben gebracht? Ze hadden er zelfs een heel plan voor? Wat?!?! Blij dat ik niet zulke klasgenoten had… Ik heb net een boek van Meester Bart uitgelezen waarin alle tieners zo positief en leergierig waren. Dit is even andere koek, ik ben nieuwsgierig naar hoe dit heeft kunnen gebeuren!

Het verhaal

Richard Papen, zoon van een benzinepomphouder in Californië, schrijft zich in als student bij het goed aangeschreven Hampden College, ver van huis aan de oostkust van Amerika. Al direct bij aankomst raakt hij gefascineerd door een select clubje van vijf rijke studenten en de charismatische docent Julian Morrow. Richard doet er alles aan om in die excentrieke en arrogante elite, die de antieke Griekse beschaving bestudeert, te worden opgenomen. Dat lukt, al heeft hij het gevoel dat hij niet van alles deelgenoot wordt gemaakt. Pas in het tweede semester komt hij erachter, dat vier van zijn nieuwe vrienden tijdens een zorgvuldig voorbereid Grieks ritueel een toevallige passant op gruwelijke wijze hebben afgeslacht. In hun fanatisme hebben de jonge studenten een lokale boer tijdens een onderzoek opgeofferd. Deze geheime moord leidt tot leugens, bedrog en zelfs tot een tweede moord waarbij Richard wel betrokken is.

Wat ik ervan vond

Wow, De verborgen geschiedenis laat je, ondanks dat het fictie is, anders kijken naar de wereld om ons heen. Het is werkelijk waar levensecht geschreven, meeslepend en spannend. Het boek is zo levensecht door de prachtig beeldende schrijfstijl van Donna Tartt. Daarnaast zijn de hoofdpersonen in het verhaal echt evil! Zelden kom ik vrouwelijke schrijvers tegen die hoofdpersonen op deze manier kunnen neerzetten. Er is werkelijk geen enkel moment waarop je denkt “wat een leuke tieners”. En toch krijgt Donna Tartt het in dit boek voor elkaar om je te laten meeleven met deze leerlingen. Je wilt ze niet kennen, maar bent zo nieuwsgierig naar hun zieke geest dat je doorleest!

De conclusie van De verborgen geschiedenis

Donna Tartt heeft met dit boek een enorm meeslepende psychologische en ethisch-filosofische thriller geschreven. Zelfingenomenheid, schuld en verantwoordelijkheid spelen de hoofdrol in dit boek. Ik durf bijna te zeggen dat dit een beetje de moderne versie is van Dostojevski’s boek Misdaad en straf. Dit is een boek dat iedereen in de kast zou moeten hebben staan!

Beoordeling

Al jaren volg ik Meester Bart op Facebook en menig keer heb ik moeten lachen om zijn mooie verhalen. Ik moet jullie bekennen dat ik nog nooit op het idee ben gekomen om een boek van hem te kopen. Afgelopen maart werd ik 30 en kreeg van mijn vriendin Lianne en haar man Jacob Dichter bij van Meester Bart cadeau. Super lief! Een echte verassing omdat het niet op mijn leeslijst stond. Die week ben ik direct in het boek begonnen. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Meester Bart schreef voor deze bundel nieuwe columns en gedichten over zijn leerlingen en zijn ervaringen in het onderwijs. Ook vroeg hij een tiental schrijvers en journalisten naar hun herinneringen aan school. Naast de altijd treffende beschouwingen van Meester Bart vindt u in deze bundel daarom ook verrassend en bijzonder mooie bijdragen van James Worthy, René Kneyber, Clarice Gargard, Anke Laterveer, Sander de Hosson, Aya Sabi, Massih Hutak en Akwasi.

Meester Bart weet als geen ander de wereld om hem heen te vangen in rake zinnen en treffende beschouwingen.”

Mijn eerste indruk

“Tram 9! Dat is mijn tram” zeg ik tegen mijn vriend. Hij kijkt me aan, maar naar de rest van dit verhaal kan hij fluiten want ik zit vol enthousiasme de eerste column te lezen. Gelukkig is mijn vriend inmiddels gewend aan dit soort uitspattingen terwijl ik lees. 😉 Tram 9 is de tram die ik als kind altijd nam van Diemen naar school (het IVKO) of als ik met mijn moeder ging winkelen in de stad. Tram 9 is een begrip, en laat Meester Bart zijn boek nu net beginnen met een verhaal over een meisje in tram 9. Meester Bart, mijn interesse heb je direct weten te pakken. Bedankt! Op naar de rest van het boek.

Het verhaal

De columns zijn erg uiteenlopend. Super leuk vind ik dat er ook andere auteurs bij betrokken zijn. Dit zorgt voor enorm veel afwisseling.

Wat ik ervan vond

In de columns komt meester Bart’s manier van lesgeven naar voren: hij is een betrokken docent Engels die zich – vanwege zijn eigen ervaringen als kind met onkundige docenten – probeert te verplaatsen in zijn leerlingen en af en toe de Engelse taal laat voor wat het is om met hen in gesprek te gaan.

Meester Bart praat met zijn leerlingen over de dingen die hen bezighouden (en dat zijn nogal wat onderwerpen) over wat er speelt in de media, maar ook over hemzelf en het verdriet om zijn moeder. Het is zo mooi om te lezen hoe de tieners over dingen denken en hoe meester Bart hier op inspeelt. Wat zou ik als tiener graag net zo les willen hebben gehad. Mijn docenten waren super, maar ik had geen meester Bart!

Vooral de column ‘Invaller’ vond ik erg mooi. Kort maar krachtig. Het start met optimisme. Iemand in de klas vraagt wat optimisme is en andere tieners en meester Bart leggen dit uit, samen vullen ze elkaar aan. Hierna vraagt meester Bart wat belangrijk is voor mensen in de klas. De leerlingen komen hier met prachtige antwoorden. Was ik ook zo wijs op die leeftijd? Ik was volgens mij vooral druk met dansen en stiekem met mijn poppen aan het spelen!?

De conclusie van Dichter bij van Meester Bart

Het boek leest vlot en heeft bij mij gezorgd voor een lach en zelfs een mini traan! Na het lezen van Dichter bij Meester Bart en het voelen van de passie voor het lesgeven aan zijn leerlingen die van het papier afspat, kan ik niets anders dan wensen: had ik maar zo’n docent gehad als meester Bart. Ik heb zin om meer van hem te lezen. Grote kans dat ik, van de boekenbonnen die ik voor mijn verjaardag heb gehad, ook Meester Bart en Meester Bart op zijn best ga halen. Ik ben fan!

Beoordeling

Het spel van de engel is het tweede deel uit de serie Het kerkhof der vergeten boeken van Carlos Ruiz Zafón, een prachtig vierluik! Ik moet jullie wat bekennen… Ik ben verliefd! Dat ben ik natuurlijk al jaren op mijn geweldige vriend, maar sinds januari heeft hij serieuze concurrentie. Ik ben namelijk ook verliefd op de boeken van Carlos Ruiz Zafón. Ik probeer mijn tijd eerlijk te verdelen tussen beiden… Een uitdaging kan ik je vertellen. Het enige voordeel voor mijn vriend is dat hij deze strijd  gaat winnen want Zafón heeft helaas geen 10.000 boeken geschreven. Je voelt hem natuurlijk al aankomen, er komt een positieve recensie aan. Pak een kop koffie, ga even lekker onderuit zitten en lees in deze recensie waar mijn liefde vandaan komt.

De flaptekst

“In het turbulente Barcelona van de jaren twintig krijgt de jonge broodschrijver David Martín, geobsedeerd door een onmogelijke liefde, het aanbod van een mysterieuze uitgever om een boek te schrijven zoals nog nooit geschreven is, een boek dat de wereld zal veranderen. De tol die David hiervoor moet betalen is echter torenhoog.

David, zijn vader bruut vermoord, zijn moeder niet meer dan een schim op afstand, raakt als kind verzeild in het Kerkhof der Vergeten Boeken. Daar stuit hij op het sinistere, religieuze boek Lux Aeterna, verschenen bij de Parijse uitgever Andreas Corelli – Davids opdrachtgever – en geschreven door ene Diego Marlasca. Ooit behoorde Davids huis met de toren toe aan deze onfortuinlijke advocaat, die zich geheel op het schrijven toelegde, tot hij onder duistere omstandigheden thuis om het leven kwam. Spoedig blijken er tussen hemzelf en Marlasca meer parallellen te bestaan dan David kon vermoeden …”

Mijn eerste indruk

Yes, het boek is ruim 500 pagina’s dik. Hoogstwaarschijnlijk ga ik uren genieten! Ik sla de eerste bladzijde open en verlies mijzelf direct in de eerste paar prachtige zinnen. Ik heb nog nooit eerder een tekst uit een boek in een recensie gezet, maar deze zinnen kan ik jullie niet ontnemen.

‘Een schrijver vergeet nooit de eerste keer dat hij een paar munten of een loftuiting accepteert in ruil voor een verhaal. Nooit vergeet hij de eerste keer dat hij het zoete gif van de ijdelheid in zijn bloed voelt en gelooft dat, als hij er nu maar in slaagt zijn gebrek aan talent voor iedereen verborgen te houden, de droom van de literatuur in staat zal zijn hem een dak boven het hoofd te verschaffen, een warme maaltijd aan het einde van de dag en, waar hij het meest naar hunkert: zijn naam gedrukt op een miezerig stuk papier dat ongetwijfeld langer zal leven dan hij. Een schrijver is veroordeeld tot de herinnering aan dat moment, omdat hij dan al verloren is en zijn ziel een prijs heeft.’

Prachtig toch? Niets meer aan doen. Een beter begin kan gewoon niet!

Het verhaal

David Martin is een schrijver van pulpfictie die worstelt in het leven. Hij ging naar Barcelona in de hoop op een betere toekomst, een mysterieuze man met een ongelooflijk aanbod lijkt zijn wens te vervullen. De gebeurtenissen nadat hij het aanbod had aanvaard, veranderden zijn leven voor altijd. Het lijkt er op dat dit alles te maken heeft met de uitgever, maar David Martin heeft geen enkel bewijs dat de mysterieuze uitgever daadwerkelijk bestaat, en dat de heftige gebeurtenissen daadwerkelijk gelinkt kunnen worden aan deze man.

Wat ik ervan vond

In een woord; PRACHTIG! Naast de verhalende kwaliteit, heeft Carlos Ruiz Zafón een woord- en zingebruik die de lezer laat duizelen. Prachtige zinnen volgen elkaar namelijk in een vlot tempo op, met daarbij een zeer gevarieerde woordkeus. Het woordgebruik brengt de sfeer van het verhaal, maar ook de beklemmende periode van het toenmalige Barcelona, zeer helder naar voren. Carlos Ruiz Zafón weet heel goed hoe hij je nieuwsgierig moet houden!

Ondanks al mijn liefde voor deze auteur wil ik toch kritisch proberen te blijven. Ik heb even goed nagedacht en er is een onderdeel dat ik enorm mis in dit boek. Ik miste namelijk de personage Fermín uit De schaduw van de wind. Hij is hilarisch en zou mijn beste maat kunnen zijn. Er was in Het spel van de engel niet echt iemand die lichtheid aan het verhaal kon geven.

De conclusie van Het spel van de engel

Zafón is een kunstenaar met woorden en zinnen, hij bracht mij moeiteloos in een wirwar van emoties. Er zijn recensies waarbij naar voren komt dat Het spel van de engel minder goed is dan het eerste deel. Ik denk dat Zafón met De schaduw van de wind hoge verwachtingen heeft gespannen.Dit kan vaak zorgen voor een teleurstelling. Ik ben het er niet mee eens dat dit boek minder goed is. Alle goede elementen zitten in beide boeken. Wellicht is het tweede boek minder verrassend omdat we zijn schrijfstijl herkennen. Dit boek is wel “donkerder” en er zit minder humor in verwerkt. Het kan zijn dat dit sommige mensen minder aanspreekt. Hoe dan ook mijn liefde is er niet minder om geworden.

Beoordeling

Eerder heb je kunnen lezen dat ik over De vrouw die met vuur speelde oprecht enthousiast was. Sterker nog ik zat zo in het verhaal dat ik direct het derde deel uit de serie wilde lezen. Normaal lees ik bijna nooit twee boeken van een serie achter elkaar, een uitzondering op de regel dus. Lees in deze recensie of Gerechtigheid /Millennium 3 mij net zo goed is bevallen.

De flaptekst

Twee tegenpolen, Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander. Hij is een charmante man en een kritische journalist, en uitgever van het tijdschrift Millennium. Zij is een jonge, gecompliceerde, uiterst intelligente vrouw met zwartgeverfd haar, piercings en tatoeages én ze is een hacker van wereldklasse.

Lisbeth Salander heeft een levensbedreigende aanslag overleefd en wordt in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht, evenals de man die verantwoordelijk is voor haar duistere verleden: Alexander Zalachenko. Salander wordt gezocht voor moord en door de media is ze neergezet als een psychopaat, moordenaar en satanist. Alleen Blomkvist is overtuigd van haar onschuld. Hij ontdekt de relatie tussen de vrouwenhandel, het verleden van Salander en de Zweedse veiligheidsdienst en wil daarover publiceren. Maar wil Salander wel meewerken? Ze vertrouwt niemand. Uiteindelijk moet ze voor de rechtbank verschijnen. Zal het recht zegevieren?

Een pittige start, weinig Gerechtigheid

Oei, Gerechtigheid is toch best wel een dikke pil. Na een aantal bladzijdes besefte ik me weer waarom ik nooit twee boeken uit een serie achter elkaar lees. Ik was telkens afgeleid en kwam maar niet lekker in het verhaal. Balen!

Wat ik ervan vond

Sorry jongens, ik vond het tegenvallen! Er staat zoveel onbelangrijke informatie in het boek dat het soms een worsteling was om door sommige hoofdstukken heen te komen. Ik neig zelfs naar een recensie met drie koppen koffie. Het voelt oneerlijk om de eerste twee Millennium-romans met vijf koppen koffie te beoordelen en daarna de laatste slechts drie koppen te geven. Aan de andere kant is het niet eerlijk om twee briljante boeken te schrijven en vervolgens een epiloog van 600 bladzijden te publiceren zonder een spannende verhaallijn.

600 pagina’s zien eruit als een lang verhaal, maar als je de 300 kopjes koffie overslaat die Micke en zijn vrienden drinken, de volledige index van de Stockholm-stadsplattegrond overslaat en als je het subplot van Erika en haar stalker overslaat (wat niets oplevert voor het hoofdverhaal) komt het neer op maximaal 250 pagina’s. En als dit verhaal in 250 pagina’s was verwerkt, dan was deze recensie zoveel positiever geweest.

De personages

Niemand heeft ooit zulke indrukwekkende en realistische vrouwelijke personages neergezet. Lizbeth is altijd een inspiratie, ik denk tevens dat Stieg Larsson ook enorm goed werk heeft geleverd met alle andere personages die in dit boek worden geïntroduceerd. Blomkvist verliest in dit verhaal wel een beetje zijn glorie. Van een interessant personage, veranderd hij steeds meer in de man waar elke vrouw het bed mee wil delen. Oppervlakkig is het woord dat in dit derde deel bij me op komt als het om dit Michael gaat.

De conclusie van Gerechtigheid

Ik heb Gerechtigheid uitgelezen omdat ik enorm graag wilde weten hoe het verhaal afliep. Ondanks dat dit boek niet zo sterk is als de eerste twee delen ben ik enorm blij dat ik het boek heb gelezen. Het einde van dit verhaal geeft me namelijk een gerust gevoel. Ik kan alles in het leven van Lizbeth en Michael een plekje geven en voor mij is de cirkel rond. De overige boeken, geschreven door David Lagercrantz, zal ik voorlopig nog niet lezen. Maar voor je het weet zijn we weer tien jaar verder en heb ik ineens heel veel behoefte aan de rest van het verhaal.

Beoordeling

Eerder heb ik jullie al verteld dat mijn vriend een groot fan is van de boeken van Agatha Christie. Vorig jaar wist hij me over te halen om een boek te lenen bij de bibliotheek. Eerlijk is eerlijk, ik vond het boek echt super. Maar hey, sloeg ik even de plank mis bij mijn vriend!… Ik had een boek met hoofdpersonage Miss Marple, dat is volgens mijn vriend dus een echte no go, want je moet dus een boek hebben met hoofdpersonage Hercule Poirot. Had ik weer! Tijdens onze reis naar Parijs liepen we samen door een boekhandel. Ik ben voor zijn charmes gezwicht, want hij stond daar met stralende ogen en een Agatha Christie boek in zijn hand te wijzen naar de kassa. Daar gingen we, samen hand in hand de boekhandel uit met de juiste Agatha Christie in onze rugtas. Gentleman als hij is, wilde hij hem wel dragen. 😉 Lees in deze recensie of ik mijn vriend gelijk ga geven…

De flaptekst

Emily Arundell is zich ervan bewust dat haar erfgenamen met ongeduld wachten op de verdeling van haar fortuin. Als ze een eigenaardig ongeluk krijgt, gaat ze vermoeden dat men haar wil vermoorden en ze vraagt Hercule Poirot in een brief om zijn hulp. Door een mysterieuze oorzaak ontvangt Poirot deze brief pas twee maanden na haar dood. Hij besluit een onderzoek in te stellen, maar naarmate hij meer mensen ondervraagt, lijkt het mysterie steeds ingewikkelder te worden.

Mijn eerste indruk

Agatha heeft een fijne schrijfstijl. Ze schrijft enorm beeldend en gedetailleerd. Ik zit direct in het verhaal en mijn voelsprieten voelen direct aan dat Emily Arundell in de problemen zit. Deze familie valt niet te vertrouwen.

Het verhaal

De zeventigjarige Miss Emily Arundell kijkt niet uit naar het paasweekeinde. Haar familie komt namelijk op bezoek. En Emily weet dat ze het allemaal op haar geld gemund hebben. De familie weet namelijk van haar enorme rijkdom af en willen geld lenen. De familie is al die tijd vertelt dat ze geld krijgen wanneer de erfenis van Emily vrijkomt.

In het holst van de nacht, niet in staat om te slapen, struikelt Emily boven aan de trap en valt naar beneden. Na te zijn gecontroleerd door de man van haar nicht, die een dokter is, wordt vastgesteld dat haar enige verwondingen kneuzingen en de schrik zijn. Emily had veel geluk. Maar terwijl ze in haar bed ligt speelt haar geest voortdurend het incident opnieuw af. De familie zegt dat ze over de bal van hond Bob is gestruikeld, maar Emily is ervan overtuigd dat dit niet het geval is. Ze besluit Poirot een brief te schrijven over al haar zorgen… Komt Poirot tot een oplossing?

Wat ik ervan vond

Wat is Brief van een dode een heerlijk boek! Ik vind het enorm interessant dat de opzet van het verhaal anders is dan anders. Het slachtoffer leeft nog aan het begin van het verhaal en vermoed dat iemand haar wil vermoorden, ze schakelt een detective in. De rest van het boek speelt zich af na Emily Arundell haar dood. Best cool! Want je bent al bezig met wie de moordenaar is nog voor ze wordt vermoord en zodra Poirot aan de gang gaat heb jij al was eerste onderzoek gedaan. Daarnaast is het Agatha Christie’s schrijfstijl die ervoor zorgt dat ik geboeid bleef. Ze beschrijft haar personages zo goed, je hebt het gevoel dat je ze allemaal echt kent en voelt je samen met Poirot een echte detective. Ook wist ik tot het einde niet wie Emily Arundell had vermoord. Super! Ik ben zo vaak op een zijspoor gezet!

De conclusie van Brief van een dode

Brief van een dode was enorm leuk om te lezen. Ik krijg een steeds grotere waardering voor Agatha Christie en de gedetailleerde en grillige manier waarop ze schrijft. Het boek heeft een serieus onderwerp en een heftige familie mysterie. Dit alles in combinatie met een intelligente en geestige detective zorgde voor prachtige leeservaring. Ik moet mijn vriend dus gelijk geven. Die Agatha Christie kan er wat van, en Poirot is een fijne gozer! 😉

Beoordeling

Jaren terug heb ik het eerste deel van de millennium reeks Mannen die vrouwen haten van Stief Larsson gelezen. Het boek beviel mij destijds heel goed. Wat een spannende thriller! Toch heeft het bijna tien jaar geduurd voor ik het tweede deel oppakte. De reden? Ik heb in de tussentijd de films gezien en ik wil bij een boek nooit weten hoe het eindigt. Inmiddels ben ik 30+, vergeetachtig en weet ik dus het einde van het tweede en derde deel niet meer. Een prima timing om aan deel twee De vrouw die met vuur speelde te beginnen. Lees in deze recensie of ik het tweede deel net zo geweldig vind, als dat ik ooit het eerste deel vond.

De flaptekst

Twee tegenpolen, Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander. Hij is een charmante man en een kritische journalist, en uitgever van het tijdschrift Millennium. Zij is een jonge, gecompliceerde, uiterst intelligente vrouw met zwartgeverfd haar, piercings en tatoeages én ze is een hacker van wereldklasse.

Drie moorden, één avond. De slachtoffers zijn twee journalisten die aan een publicatie over mensensmokkel werkten, en de voogd van Lisbeth Salander. Op het moordwapen worden de vingerafdrukken aangetroffen van Lisbeth. Het hele politieapparaat komt in beweging, maar Lisbeth is onvindbaar. Blomkvist, overtuigd van Lisbeths onschuld, gaat langzamerhand een verband zien tussen de drievoudige moord en het artikel in wording over vrouwenhandel. Dan wordt een vriendin van Lisbeth ontvoerd door een motorbende. Salander laat het aankomen op een bloedige confrontatie met de onzichtbare bendeleider, Zala, een bekende uit haar verleden …

Mijn eerste indruk

Whoohoo! De vrouw die met vuur speelde begint direct met een heftig proloog. Mijn haren stonden overeind en ik was in opperste concentratie. En vroeg me af “Wat zou er in dit boek gaan gebeuren? Gaat het wel goedkomen met Lisbeth? Volgens mij zit ze echt flink in de problemen.” Daarna startte het boek met een flink minder heftig stuk; zon, zee en strand. Ik kon even bijkomen en me voorbereiden op alles wat nog zou komen. Ja, een heerlijk start!

Het verhaal

Seks trafficking, een Russische huurmoordenaar, moorden en meer! Net als het eerste boek is dit een volledig onderzoek-soort-van-boek.

Drie mensen zijn dood en de vingerafdrukken van Lisbeth Salander staan op het moordwapen. Hoe is Lisbeth in deze puinhoop beland? Kan Mikael Blomkvist haar naam wissen voordat de politie haar vindt? En wat heeft de situatie van Lisbeth te maken met een ontmaskering van de Zweedse seksindustrie waar twee van de moordslachtoffers aan werkten?

In tegenstelling tot de eerste boek heeft dit tweede boek niets met derden te maken, maar alles met Lisbeth Salander. Het is een persoonlijker verhaal dan het eerste deel en het vormt de kern van deze serie, namelijk Lisbeth. Er is veel nieuwe informatie over Lisbeth en ze wordt iets minder raadselachtig als we een glimp opvangen van haar lastige en duistere verleden.

Wat ik ervan vond

De vrouw die met vuur speelde is een regelrecht meesterwerk. De actiescènes, de constante spanning die zich voortdurend opbouwt om tot een enorm einde te leiden. Lisbeth, freaking, Salander, ze is misschien wel een van de beste en meest complexe personages waar ik ooit over heb mogen lezen. Introvert, extreem geniaal en gevaarlijk als het nodig is, ze is de belichaming van de formule voor het creëren van een super intrigerend personage.

De personages

Lisbeth is in dit boek wederom geobsedeerd door wiskunde, ze vat het op als een hobby en zelfs wanneer haar leven aan een zijden draad hangt, vindt ze de oplossing voor problemen. Ze is zo’n eigenaardige protagonist, ik voel me constant geïntrigeerd door haar. Verrassend genoeg is er minder Michael Blomkvist in dit boek dan in het eerste boek. Hoewel hij nog steeds een hoofdpersoon is voor het verhaal, neemt hij de rol van het secundaire personage over in plaats van de eerste. In het geheel van het boek ontmoeten Blomkvist en Salander elkaar bijna nooit. Blomkvist is nog steeds de mannelijke man met de sterke persoonlijkheid, die eeuwig nieuwsgierig is naar ieder detail. Ik ben tien jaar later nog steeds fan van hem.

De conclusie van De vrouw die met vuur speelde

Dus, samenvattend zal ik toegeven dat ik dit tweede deel beter vind dan het eerste deel. Dit is vanwege de meer persoonlijke verhaallijn die de auteur Stieg Larsson volgt. Hierdoor is het boek op sommige punten misschien wel minder spannend dan het eerste deel. Ik ben oprecht benieuwd naar het derde deel! Wie heeft alle delen al gelezen?

Beoordeling

The Amsterdam Confessions of a Shallow Man heb ik een aantal jaar geleden aan mijn vriend cadeau gegeven. Hij is zelf als student naar Nederland gekomen en herkende zich in de blogs van de auteur. Tijdens de verhuizing kwam dit boek weer bovendrijven en kreeg hij officieel een plekje in de boekenkast. Afgelopen maand was het dan eindelijk zo ver, het boek werd voor het eerst opengeslagen. Lees in deze recensie of het boek net zo grappig is als de Facebookpagina en de blog.

De flaptekst

Het boek is alleen in het Engels vekrijgbaar, vandaar een Engelse flaptekst.

“A month in the life of Amsterdam’s shallowest man. A cautionary tale of fine dining, visits to strip clubs, the red light district, dating, fashion and the vanity of the shallow man.

”I have 15 tailor made suits and over 50 shirts that I can wear for work. To ensure that I don’t repeat the same combinations too often, I keep a spreadsheet that notes which suits were worn with which shirts and ties on which day.”

Meet Simon Woolcot, named Amsterdam’s shallowest man by his best female friend, he’s out to prove her wrong by keeping a diary of his life for a month. Follow his adventures in fine dining, exclusive fashion, strip clubs, male grooming, the red light district and his never ending love of women. One legged hit men, organised crime, and Dutch culture all come under the microscope of a shallow man, a sinner that commits all seven deadly sins. From Lust to Greed, from Gluttony to Wrath, during the four week period featured in the diary.

Based on the controversial and popular Blog, the Amsterdam Confessions of a Shallow Man. The book provides insights into Amsterdam through the eyes of a spoiled Expat. Learn the answers to such critical questions as why do so many Dutch people wear denim and brown shoes? Why are Dutch women so loud? How to navigate the Dutch dating scene. Is it possible to take Taxi’s in Amsterdam and not be ripped off?”

Mijn eerste indruk

Oké, de eerste tien pagina’s voelen te gemaakt. Het grappig zijn ligt er naar mijn mening te dik bovenop. Je hebt boeken die humor bevatten omdat het onderdeel uitmaakt van het verhaal. Maar je hebt ook boeken die zijn geschreven om het grappig zijn. Bij dit boek is het tweede helaas het geval. De aangehouden structuur van een dagboek voelt ook nep aan. Niet elke dag in het leven van een expat kan alleen maar grappen bevatten, toch? Er moet meer zijn… De komediant achter de verhalen krijg je absoluut te zien, maar het leven van een expat in Amsterdam wordt niet geheel inzichtelijk gemaakt. Een gemiste kans.

Het verhaal

De elegant geklede en perfect verzorgde “Shallow Man” deelt een maand lang zijn dagboekaantekeningen met zijn lezers. En wat een maand is het. Niets en niemand is veilig voor zijn scherpe waarnemingen, variërend van zijn collega’s op het werk, collega expats tot een rondje over de Wallen. Ik ben zelf Amsterdammer en ik kan waarderen hoe zijn observaties van de Nederlanders en de stad zijn.

Wat ik ervan vond

Taaltechnisch zit de The Amsterdam Confessions of a Shallow Man enorm slecht in elkaar. Het zou door een basisschoolleerling geschreven kunnen zijn. Het is een beetje zo’n “en toen ging ik naar de kapper, en toen ging ik eten, en toen ging ik drinken, en toen was ik dronken…ennnn toeennn viel ik in de gracht geval.” Los van het “en toen-gehalte” is de auteur soms oprecht grappig. Gelukkig maar, want als hij niet grappig zou zijn in een grappig boek, dan zou het pas echt een mislukt project zijn. Eerlijk gezegd duurde het een tijd voor ik het boek uit had. Best raar want het is het dunste boek dat ik ooit gelezen heb. Het kon me oprecht echt niet boeien… Wel ben ik het met hem eens dat Nederlanders oprecht een beetje gek zijn. 😉

De conclusie van The Amsterdam Confessions of a Shallow Man

Sommige delen voldoen en zijn grappig, maar slechte grammatica en herhaalde grappen en acties maken de hele ervaring saai. Dit is dan ook voor het eerst dat er op Book Barista een boek wordt beoordeelt met maar 1 kop koffie. Mijn advies voor als je iets grappigs wilt lezen? Zoek verder. Zijn blog en Facebookpagina zijn trouwens zo nu en dan wel grappig om te lezen tijdens je koffiepauze op werk.

Beoordeling