Nachtschade van Karin Slaughter is het eerste deel in de Grant County serie. Het boek is in 2001 voor het eerst uitgegeven, bijna 20 jaar geleden dus. Ondanks de goede reviews van deze thriller, vroeg ik me dus af of het nog van deze tijd was. Niet te langzaam? Niet wat saai? In deze recensie kom je erachter. Officieel is een “Karin Slaughtertje” altijd wel goed, toch?

De flaptekst

“In het slaapstadje Grant County ontstaat grote deining als een jonge lerares wordt verkracht en vermoord. De vrouw wordt gevonden door Sara Linton, de plaatselijke kinderarts en lijkschouwer. Samen met politiecommissaris Jeffrey Tolliver, haar grote liefde van vroeger met wie ze op gespannen voet staat, probeert ze het mysterie van de moord op te lossen. Intussen verricht ook Lena, de zus van het slachtoffer, op eigen houtje naspeuringen. Dan dient het volgende slachtoffer zich aan.”

Mijn eerste indruk van Nachtschade

Whoohoo, veel personages, even wennen, maar wel spannend! Vanaf de eerste pagina is alles heel gedetailleerd geschreven. Een beetje “CSI-achtig”, daar ben ik gek op!

Waar het boek over gaat

In Grand County, een stadje in Georgia, wordt een lerares verkracht en vermoord. Het slachtoffer wordt gevonden door Sara Linton, de plaatselijke kinderarts en lijkschouwer. Haar ex-echtgenoot Jeffrey Tolliver, hoofd van politie, leidt de zaak. De twee moeten ondanks hun verstoorde relatie samenwerken en de moord op te lossen.

Tijdens het onderzoek lopen de onderlinge spanningen steeds hoger op. Sara draagt een geheim uit het verleden met zich mee dat licht op de zaak zou kunnen werpen, maar zwijgt als het graf. Intussen lijkt Lena zich te vergalopperen aan het onderzoek. Dan dient het volgende slachtoffer zich aan…

Wat ik ervan vond

Tjonge jonge wat een spannend boek. Dit boek blijft echt boeien tot het einde, af en toe te luguber om te lezen, maar zo perfect omschreven situaties dat je je echt helemaal in de wereld van het boek waant! Een boek wat je eigenlijk in een ruk wilt uitlezen en niet weg kan leggen door de nieuwe ontwikkelingen die zich telkens weer voordoen. Daarnaast zijn de karakters (en dit zijn er aardig wat) goed gedetailleerd en geloofwaardig neergezet. Chapeau!

De conclusie van Nachtschade

Nachtschade zit goed in elkaar en Karin Slaughter heeft zich duidelijk goed verdiept in het onderwerp. Dit is naar mijn mening een echte page-turner. Hou je van spannend en goed geschreven verhalen, en heb je de tijd om achter elkaar door te lezen? Begin dan met Nachtschade en je zult, net als ik, heel snel de rest van de serie willen lezen!

Beoordeling

Het Rosie Reultaat van Graeme Simsion is uit! En ik heb onder een steen gelegen, want ik wist niet dat er een volgend deel uitgegeven zou worden, laat staan dat ik wist dat die al was uitgegeven. Shame on me! Ik zocht net op Book Barista naar mijn recensies van Het Rosie Project en het Rosie Effect en kwam tot de conclusie dat deze niet op Book Barista staan. Tja, ik heb de eerste twee delen dus gelezen in de tijd dat Book Barista nog niet bestond! Ik kan me nog wel herinneren dat ik de boeken super gaaf vond en dat het een van de eerste boeken was die ik in het Engels kocht. Lees in deze recensie of ik het derde deel van deze serie net zo vet vind.

De flaptekst

“Hudson, de zoon van Don Tillman en Rosie Jarman, is elf als het gezin terug verhuist naar Melbourne. Don wil zijn zoon daar zo goed mogelijk voorbereiden op de middelbare school. Hij was zelf toen een buitenbeentje en Hudson is ook een beetje “anders’. Don besluit het Hudson Project te starten. Met hulp van de beste experts zal hij Hudson ongemerkt voorbereiden op de veeleisende jungle van de middelbare school. Sociale vaardigheden, sport, vrienden: alle kwesties pakt Don planmatig aan. Maar Hudson is niet alleen Dons zoon, maar ook die van Rosie, en hij laat zich tot Dons verrassing niet zomaar in een project vangen.”

Mijn eerste indruk van Het Rosie Resultaat

Humor en autisme, gaat dat samen? Nou Graeme Simsion bewijst in de eerste hoofdstukken opnieuw dat dit kan. Vanaf het eerste hoofdstuk zit ik weer te genieten. Wat heb ik Don en Rosie gemist! Meer, meer, en nog eens meer graag!

Waar het boek over gaat

Don Tillman en Rosie zijn ondertussen al een hele tijd getrouwd, hebben een bepaalde routine opgebouwd en hebben een zoon, Hudson, die met dezelfde problematiek te maken heeft als Don, autisme of in ieder geval ergens in het spectrum.

Er zijn wat problemen met de jongen op de lagere school en Don wil de jongen helpen om zeker te zijn dat hij een goede start heeft in het op school. Een strak schema wordt opgesteld want dat is de houvast die een autist nodig heeft. Uiteraard loopt een en ander niet zoals gedacht en doen er zich meerdere grappige situaties voor. Komt Hudson goed terecht?

Wat ik ervan vond

Geweldig om verder te ontdekken hoe het met Don en Rosie gaat. Het voelt een beetje als bijpraten met oude bekenden. Ook super leuk om hun elf jaar oude zoon Hudson te leren kennen, een klein gozertje dat mijn hart heeft gestolen.

Met een mix van humor, liefde en een grote dosis realiteit is dit een feel good-verhaal over ouderschap en vriendschap, over weten wie je bent en leren omgaan met wat anderen denken dat je bent, over anders zijn en geaccepteerd worden. Het gaat vooral over twee ouders die van hun kind houden en het beste voor hem willen. Er is ook een veel directere focus op autisme, dan in de eerste twee boeken. Dat maakt het verhaal interessanter.

Toen ik het boek dichtsloeg dacht ik wel “dit boek heeft een happy end en ik lees hem met een glimlach uit, dat staat ver van hoe het is als je echt met autisme moet leven”. Desalniettemin heb ik enorm, echt enorm, van dit boek genoten.

De conclusie van Het Rosie resultaat

Ik was blij verrast om Het Rosie Resultaat en er waren veel momenten waarop ik moest grinniken. Het Rosie Resultaat is een hartverwarmend verhaal en ik kan dit boek dan ook zeker aanraden.

Beoordeling

Wat het hart verwoest van John Boyne stond al maanden op mijn wensenlijst. Toen ik afgelopen maand een shopsessie had met mijn lieve broer ben ik, zoals gewoonlijk, ook even de boekenwinkel ingedoken. Tot mijn verbazing lag het boek daar tussen afgeprijsde boeken. Nog geen drie minuten later liep ik naar buiten, met dit boek in mijn tas. Een paar uur later in de trein lag het boek al opengeslagen in mijn schoot en eigenlijk wist ik na de eerste pagina al dat ik die week niet meer zou stoppen met lezen. Waarom? Dat lees je in deze recensie.

De flaptekst

“Ierland, 1945. Cyril wordt geboren als bastaardzoon van een verstoten tienermeisje. Het welgestelde echtpaar Avery adopteert hem, maar Cyril vraagt zich vaak af waarom, want zijn adoptieouders laten geen gelegenheid onbenut om hem op het hart te drukken dat hij geen echte Avery is. Hij voelt zich ook geen Avery, en hij voelt zich ook niet thuis in het katholieke naoorlogse Ierland. Pas als hij de flamboyante charmeur Julian Woodbead ontmoet, is de eerste stap naar de zoektocht van zijn identiteit gezet – een zoektocht die hem tot in Amsterdam en New York voert, in een poging het geluk en de liefde te vinden.”

Mijn eerste indruk van Wat het hart verwoest

John Boyne neemt mij vanaf de eerste pagina eigenlijk al direct mee op een reis door de geschiedenis van het naoorlogse Ierland. Het is prachtig en somber tegelijk. Zijn fijne en zeer vlotte schrijfstijl maken het boek een genot om te lezen. Ik wil niet meer stoppen met lezen…

Waar het boek over gaat

1945 – Catherine Goggin, zestien jaar oud, is ongewenst zwanger. Ze wordt op het matje geroepen in een bomvolle kerk door de priester. Ze wordt vernederd en hij sleurt haar de kerk en het dorp uit. Ze neemt nog diezelfde morgen een bus naar Dublin en daar ontmoet ze een zekere Séan die bij zijn vriend Jack gaat wonen. Catherine is op dat moment vijf maanden zwanger en ze staat er nu helemaal alleen voor. Maar ze weet wat ze wil en ze heeft een plan. Dankzij Séan kan ze mee naar het huis van Jack zodat ze toch een onderdak heeft. Op een grauwe dag wordt tijdens een heftig incident haar zoon Cyril geboren. Vanaf dat moment voel je al dat Cyril geen makkelijk leven zal krijgen.

Het verhaal maakt hierna een sprong van 7 jaar. Het moment dat Cyril wordt geadopteerd door welgestelde mensen. Echte liefde voelt Cyril niet in deze omgeving, maar hij heeft het ondanks dat goed. Tot Julian Woodbead zijn leven binnenloopt. Cyril voelt gelijk een echt verwantschap en een vriendschap ontstaat. Een vriendschap die voornamelijk voortkomt uit bewondering en verliefdheid. Zijn homoseksualiteit speelt een steeds groter onderdeel in zijn leven, al is het een onderdeel dat hij met niemand kan delen.

Wat het hart verwoest bestaat uit drie delen en de hoofdstukken hebben telkens een interval van zeven jaren; op die manier kom je te weten hoe Cyrils leven verder verloopt en ook hoe de mensen tegen homo’s aankeken.

Wat ik ervan vond

In een woord prachtig, ik heb in maanden niet meer zo genoten van een boek. Er zitten veel verdrietige stukken tussen die echt walgelijk zijn, maar dat onderstreept juist mensen over homoseksualiteit dachten. Ondanks de tranen die ik zo nu en dan heb gelaten heb ik ook enorm gelachen. John Boyne weet op een geweldige manier een flinke dosis humor te verwerken in het verhaal. Wat het hart verwoest is op en top genieten van begin tot eind.

De conclusie van Wat het hart verwoest

Als lezer volg je Cyril vanuit Ierland naar Amsterdam en New York om dan weer terug te keren naar zijn geboorteland. Een Ierland dat door de jaren heen toleranter is geworden en de homogemeenschap heeft “geaccepteerd”. In deze historische roman zitten veel aspecten: liefde, geheimen, agressie, begeerte en acceptatie. Je wilt gewoon niet dat dit verhaal eindigt. Het heeft me heel diep ontroerd en dit boek zal me nog lang bijblijven. Ik geef dan ook 5 heerlijke koppen koffie… en zeker niets minder. Bedankt John Boyne!

Beoordeling:

Van mijn lieve vriendin en naamgenoot mocht ik Pretty Girls oftewel Mooie meisjes van Karin Slaughter lenen. We zijn beide gek op spannende thrillers, en Rachel vertelde me dat dit echt een van de meest lugubere boeken ooit was. Ik had nog nooit eerder iets van Karin Slaughter gelezen, maar mijn interesse was gewekt en nog dezelfde dag begon ik met lezen. Lees in deze recensie of ik Mooie meisjes net zo spannend vind.

De flaptekst

“’Wanneer op het nieuws melding wordt gemaakt van een vermist meisje, moet Claire Scott ongewild terugdenken aan haar eigen zusje. Zij verdween twintig jaar geleden, en het mysterie is nooit opgelost. Maar wanneer Claire alsnog de waarheid over de verdwijning van haar zus ontdekt, zal haar leven nooit meer hetzelfde zijn.”

Mijn eerste indruk van Mooie meisjes

Oké, Karin Slaughter wint er geen doekjes om. Al na een aantal hoofstukken kom ik tot de conclusie dat ze alles tot in de meest lugubere details beschrijft in dit boek. Even wennen? Absoluut! Choquerend? Ja! Wil ik verder lezen? Zeker weten. Maar een beetje sick is het wel… Mijn vriendin heeft gelijk!

Waar het boek over gaat

In Mooie meisjes lees je het verhaal van Claire. Claire blijkt veel meegemaakt te hebben in het verleden. Zo is haar zusje is vermist sinds haar zestiende en haar oudere zus is verslaafd of verslaafd geweest, ze hebben geen contact meer.

Op een avond gaan Claire en haar man uit eten en worden daarna beroofd, tijdens deze beroving gebeurd er iets heftigs met haar man.

Bij het uitzoeken van wat spullen van haar man komt ze heel nare video’s tegen en leert ze hem van een andere kant kennen. Een duistere kant. Als op een later moment de instanties vreemd reageren en ze verder gaat onderzoeken wat dit allemaal te betekenen heeft, Beetje bij beetje komt ze zo achter de heftige waarheid. Een waarheid waar eigenlijk niemand op zit te wachten.

Wat ik ervan vond

Mooie meisjes is vanaf het begin spannend want terwijl ik als lezer nog bezig ben met waarom Claire een enkelband om heeft, word ik al meegezogen in de schokkende ontdekkingen die volgen als Claire op zoek gaat in haar eigen huis.

Ik vergeet de enkelband en word meegenomen in het wantrouwen van Claire, haar verdriet, haar boosheid en haar welgegronde angst.

Tijdens het lezen blijf je je, net als Claire, afvragen wie te vertrouwen is en wie niet. De gebeurtenissen zijn schokkend, gruwelijk en seksueel agressief. Als lezer blijf je hopen dat dit soort dingen niet in het echt gebeuren, tegen beter weten in…

De conclusie van Mooie meisjes

Deze thriller leest goed weg. Hij is super spannend en meeslepend. Af en toe zo heftig dat ik mijzelf erop betrapte dat ik met een versnelde ademhaling en een geschrokken blik zat te lezen. Vooral het einde raakte mij enorm. Een echte aanrader dus, al moet je wel tegen een flink gruwelijk verhaal kunnen, want het is echt oprecht heel bloederig en seksueel agressief.

Beoordeling

Ragdoll van Daniel Cool is mijn eerste luisterboek ooit! Ik dacht altijd dat luisterboeken niets voor mij waren en dat ik na 5 minuten in slaap zou vallen. Maar niets is minder waar, ik heb enorm genoten van het luisteren naar een verhaal. Nou kan het zijn dat dit ook te maken heeft met de voorlezer! Dit boek werd namelijk voorgelezen door Frans van Deursen, je weet wel… Frits, van de Vlaamsche pot.  😉Een fijnere stem kan bijna niet! Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“In een appartement wordt een lichaam gevonden, samengesteld uit zes verschillende lijken en in elkaar genaaid tot een gruwelijke lappenpop. Wie doet zoiets, en waarom? Terwijl rechercheur Wolf met zijn collega’s achter de identiteit van de slachtoffers probeert te komen, krijgt Wolfs ex-vrouw van de uitdagende moordenaar een lijst toegestuurd met zes nieuwe namen en de data waarop deze mensen zullen worden vermoord. Zal het Wolf lukken om, terwijl de wereld toekijkt, de moordenaar tijdig te pakken?”

Mijn eerste indruk van Ragdoll

Oeh, gruwelijk! Vanaf bladzijde een krijg ik al de kriebels, of eigenlijk kan ik beter zeggen “De stalen zenuwen!”, want ik heb tijdens het eerste hoofdstuk ongeveer drie keer mijn koptelefoon afgedaan om te kijken of ik echt niet iets hoorde. Benieuwd naar hoe dit verhaal verder gaat!

Waar het boek over gaat

Zes slachtoffers, in stukken gezaagd en op gruwelijke wijze aan elkaar genaaid om één geheel te vormen. Heel luguber, en de verschrikkingen houden hier niet op. Er zijn ook zes namen die op de lijst van de dader staan, en die zijn nog niet dood… De politie heeft steeds slechts enkele dagen om een manier te vinden om de moorden te voorkomen. Je kunt dus zeggen dat Wolff en zijn team aardig onder tijdsdruk staan. Hoe gaan ze hiermee om? En zijn ze op tijd om iedereen die op de lijst staat te redden? Tik-tak-tik-tak!

Wat ik ervan vond

Heerlijk, echt! Het boek wordt beschreven vanuit verschillende perspectieven. Vaak vind ik dit irritant, maar Daniel Cole heeft dit echt oprecht heel goed gedaan, het is een enorme aanvulling op het verhaal. Daar komt bij dat Frans van Deursen verschillende stemmen gebruikt voor de personages, hierdoor voelde alles zo echt!

Daarnaast vond Ragdoll uitermate interessant omdat vele aspecten van het rechercheurleven worden belicht: de lange werkdagen, eindeloze lijsten met namen van mogelijke verdachten die worden afgegaan, de chemie binnen het team en de hiërarchie op het bureau en het echt moeten samenwerken met een team mensen. Het gaat dus niet alleen om het oplossen van een moord, er is zo veel meer in dit boek. Echt cool!

De conclusie van Ragdoll

Als je een liefhebber bent van thrillers is Ragdoll een boek dat je zult verslinden en dat je, mede dankzij de fantastische plotwendingen meer dan eens zal doen wiebelen op je stoel. Met Ragdoll heeft Daniel Cole werkelijk een fantastisch debuut geschreven en ik ben dan ook benieuwd naar zijn tweede boek Marionet en derde boek De Wolven die afgelopen maand is uitgebracht.

Beoordeling

Hof van vleugels en verwoesting is het derde boek in de serie Hof van doorns en rozen. Het is inmiddels ruim anderhalf jaar geleden dat ik de eerste twee delen, Hof van doorns en rozen en Hof van mist en woede heb gelezen. Ik was op dat moment enorm fan. Echt! Misschien vraag je jezelf af; “Waarom heb je dan zo lang gewacht met het lezen van het derde boek?” Er kwamen tussendoor andere boeken langs die mijn aandacht vroegen, en ik was niet helemaal in een fantasie-modus. Kortom, dit boek heeft even op me moeten wachten. Of ik op haar? Hoe dan ook in deze recensie lees je of dit het ’t wachten waard was.

De flaptekst

“Een naderende oorlog bedreigt alles waar Feyre van houdt in het bloedstollende derde deel van de Hof van doorns en rozen-serie. Feyre is teruggekeerd naar het Lentehof, vastbesloten informatie te verzamelen over Tamlins plannen en die van de koning, die heel Prythian wil overheersen. Maar ze moet een dodelijk spelletje spelen om Tamlin te misleiden – één misstap betekent het einde, niet alleen van Feyre, maar van haar hele wereld. Als de oorlog uitbreekt, moet Feyre beslissen wie van de oogverblindende en dodelijke Edelheren ze kan vertrouwen. En ze zal op onverwachte plekken naar bondgenoten moeten zoeken. De aarde kleurt rood wanneer de immense legers strijden voor de macht over dat wat hen allemaal kan vernietigen.”

Mijn eerste indruk van Hof van vleugels en verwoesting

698 pagina’s, oei! Hof van vleugels en verwoesting is een enorme pil en bij het begin zag ik er stiekem wel tegenop om te beginnen! Ben ik wel gek genoeg op deze fantasy-serie om dit bladzijde voor bladzijde te lezen?… Nou en of! Hallo Sarah J. Maas, wat heb ik je schrijfstijl, Prythian en alle personages gemist! Op de eerste pagina staat een prachtig geïllustreerde kaart van Prythian, wat zou ik graag willen dat deze wereld echt bestaat. Na deze illustratie gaat het verhaal direct verder waar het tweede deel gestopt was…en ik droom weg…!

Waar het boek over gaat

Feyre is teruggekeerd naar het lentehof om informatie in te winnen over Tamlin en de bloeddorstige koning. Er staat van alles op het spel en Feyre kan niet wachten om terug naar huis te kunnen en zich voor te bereiden op de grote eindstrijd. Maar wie van de High Lords kan ze überhaupt vertrouwen en hoe moet ze dit samen met Rhysand strategisch aanpakken? Zal iedereen om wie ze geeft deze strijd overleven?

Wat ik ervan vond

Wat ik het fijnst vind aan deze serie, zijn toch echt de personages en hun relaties onderling. De hoofdpersonages ken ik als lezer maar al te goed na twee delen, dus Feyre, Tamlin en Rhysand voelen als vanouds aan. Ik houd zo erg van hun dynamiek. Dit is één van de weinige series waarin ik net zo graag over de zijpersonages lees als de hoofdpersonages! Maas heeft een ongelofelijke man neergezet met humor, sarcasme en een veel te knap uiterlijk en heeft daarmee ongeveer alle fictieve mannen in de schaduw gezet. Ik heb echt een enorme crush op die vent, wil je niet weten. Hoe cool hij ook is, Feyre weet absoluut haar mannetje te staan tegenover deze machtige Edelheer.

Meer van de wereld

Verder vond ik het geweldig dat we in Een hof van vleugels en verwoesting een blik kunnen werpen op de wereld buiten Prythian. Sarah J. Maas weet enorm creatief te schrijven. Je kunt gewoon niet voorspellen wat er gaat gebeuren. Ik werd dus vaak verrast door dit verhaal en al die plottwisten. Daarnaast is dit boek duisterder dan vorige delen, de enorme bloederige veldslagen lieten mij op het puntje van mijn stoel zitten!

De Conclusie van Hof van vleugels en verwoesting

Dat Sarah een top auteur is, is duidelijk voelbaar in dit boek. De ontknoping voelt als een epische veldslag en wow, wat heb ik daar van genoten. Dit derde deel overtrof al mijn verwachtingen. Hof van vleugels en verwoesting is een prachtig vervolg en ik kan niet wachten tot we meer over Feyre, Rhysand en al hun vrienden en vijanden kunnen lezen.

Beoordeling:

Achter gesloten deuren, misschien beter bekend met zijn Engelse titel Behind closed doors, is een wereldbekende thriller die al enkele jaren geleden is uitgekomen. Tijdens mijn laatste vakantie had ik zin een rauwe psychologische thriller en besloot dat dit hem werd. Lees in deze recensie of deze voor mij nog nieuwe auteur mijn hart wel of niet kan beroeren. Gaat ze Samuel Bjørk of een van mijn andere oude favorieten van de troon stoten? Let’s see!

De flaptekst

“Iedereen kent wel een echtpaar als Jack en Grace: hij is knap en rijk, zij is charmant en elegant. Mensen om jaloers op te zijn, als je ze niet aardig zou vinden. Je zou Grace beter willen leren kennen. Maar dat is moeilijk, want Grace en Jack zijn altijd samen. Sommigen zouden dit ware liefde noemen. Anderen zouden zich misschien afvragen waarom Grace nooit de telefoon opneemt. En waarom ze nooit op visite komt, ook al werkt ze niet. En waarom een slaapkamer van hun huis tralies voor het raam heeft.”

Mijn eerste indruk van Achter gesloten deuren

Wat een leuk mens die Grace, ik kan wel een drankje met haar gaan drinken. Snap wel dat dit een vrouw is waar een personage als Jack op kan vallen. Dit gaat een thriller worden. Ik kon me in het begin niet voorstellen dat ik na een aantal bladzijde doodsbang zou kunnen zijn. Stiekem al kriebels in mijn buik voor die leuke personage….je kent het wel! Al snel zit ik helemaal in het verhaal.

Waar het boek over gaat

Achter gesloten deuren gaat over het ogenschijnlijk perfecte huwelijk tussen Jack en Grace. Jack is charmant, knap en sympathiek, en lijkt alles voor elkaar te hebben. Hij is de man waar Grace en menig andere vrouw haar hele leven van droomt. Grace is zijn lieftallige echtgenote, een prachtvrouw die haar man op elk vlak steunt en nooit van zijn zijde wijkt. Etentjes bij hen thuis zijn op perfecte wijze georganiseerd en ze laten beide nooit een steek vallen. Hun huwelijk lijkt volkomen in balans. Daarnaast accepteert Jack vanaf het begin de gezinssituatie van Grace. Ze heeft een gehandicapt zusje waar ze enorm om geeft. Vanaf moment een geeft Jack aan ook voor haar te willen zorgen. Het is allemaal zo perfect…dat het bijna niet meer geloofwaardig is. Is dit echte liefde of zit hier meer achter?

Een duister verhaal

Shit, ik had het mis jongens! Het huwelijk van Jack en Grace is een hel!!! Jack is een manipulatieve, psychopathische man die het leven van Grace tot een ware hel maakt. Hij slaat haar niet, raakt haar zelfs niet aan, maar de manier waarop hij haar wel onderdrukt, is sick! Grace is totaal van hem afhankelijk, kan overdag niet uit huis ontsnappen, heeft geen communicatiemiddelen en Jack is haar bovendien continu tien stappen voor. De toekomst van haar leven en dat van haar zusje wordt bepaald door Jack. Ontsnappen lijkt onmogelijk…

Wat ik ervan vond

Er zijn twee duidelijke verhaallijnen en die lopen mooi in elkaar over. Ze zijn duidelijk aangegeven en dat maakte het lezen erg aangenaam. Hoe is het mogelijk dat iemand je gevangen houd in een huwelijk en dat er niets, maar dan ook helemaal niets is wat je kan doen om dit te veranderen? Het boek wekte bij mij heel veel frustratie op. Ik voelde mij samen met Grace machteloos staan tegenover Jack. Het einde was niet heel verrassend. Maar ondanks dat raakte de laatste bladzijde mij enorm. Wat bijzonder en wat mooi.

Conclusie van Achter gesloten deuren

Het verhaal steekt goed in elkaar en zorgt ervoor dat je als lezer met een voldaan gevoel het boek dichtslaat. Ondanks dat ik zeer te spreken ben over de schrijfstijl van B.A. Paris en ik heb genoten van het boek is ze niet direct mij favo thriller auteur geworden. Mijn liefde voor mijn gouden oude Samuel Bjørk blijft, maar ik raad het boek zeker aan!

Beoordeling:

Nee heb je is het nieuwste boek van Charlotte de Monchy. Ik ben enorm fan van de boeken van Charlotte de Monchy. Waarom? Ik wordt altijd enorm vrolijk en vergeet de wereld om me heen tijdens het lezen haar boeken. Je kunt begrijpen dat ik dan ook helemaal in mijn nopjes was toen ik dit boek van mijn lieve vriendin Laura cadeau kreeg. Een paar dagen later ben ik er direct in begonnen. Lees in deze recensie of dit boek mij weer net zo blij maakt.

De flaptekst

“Als Bobbie bij de bedrijfscoach zit en er alleen maar testbeeld op haar netvlies verschijnt, beseft ze dat ze misschien toch wel een beetje overwerkt is. Gelukkig heeft haar baas een klusje voor haar op Bali, het eiland waar haar zus Lauren woont, met wie ze al negen jaar gebrouilleerd is. Ze hoeft alleen de uitkoop van een surfschool te regelen, zodat het bedrijf daar een luxe resort kan bouwen. Daarna heeft ze tijd zat om de ruzie met Lauren bij te leggen en zichzelf op te laden op een wit bountystrand. Op Bali pakt het allemaal heel anders uit dan verwacht. De eigenaar van de surfschool, ene Samuel, zegt doodleuk niets voor de verkoop te voelen. En haar zus staat ook niet echt te springen als Bobbie onverwachts met een enorme koffer op de veranda van haar restaurant staat. Bobbie is er toch van overtuigd dat ze beiden zal kunnen ompraten en ze boekt om te beginnen een paar surflessen bij Samuel. Maar de relaxte levenshouding, het heerlijke klimaat en de charmes van haar surfleraar missen hun uitwerking niet. Is het misschien zijzelf die het roer radicaal moet omgooien?”

Mijn eerste indruk van Nee heb je

Aahhh, zo heerlijk! Ik ben vanaf de eerste bladzijde al verliefd op het boek. Een mega fijn hoofdpersoon waarin ik mijzelf kan herkennen, een vlotte schrijfstijl en een verhaal dat zich afspeelt op het prachtige Bali. Waar ik in 2009 ben geweest. Het roept mooie herinneringen op. Wat wil ik nog meer. Ik kon echt niet stoppen met lezen.

Waar het boek over gaat

In Nee heb je volgen we de twee zussen Lauren en Bobbie. Jaren terug kregen zij ruzie op de begrafenis van hun buurmeisje. Daarna hebben ze elkaar negen jaar niet meer gesproken. Bobbie, een echte workaholic, is overwerkt en moet verplicht drie maanden vrij nemen van de bedrijfsarts. Daar zit ze echt absoluut niet op te wachten. Workaholic als ze is, heeft ze geen idee wat ze in die tijd moet doen. Ze besluit uiteindelijk naar haar zus op Bali te gaan.

Lauren daarentegen is in die negen jaar naar Bali verhuisd voor de liefde. Haar relatie is inmiddels stuk gelopen, maar ze woont samen met haar zoontje, is gelukkig, en runt een restaurant dat goed loopt. Door haar mislukte relatie is Lauren bang dat ze nooit meer een man gaat vinden. Als haar zus Bobbie opeens voor de deur staat, heeft ze geen idee wat ze er mee moet. Wat nu?

Wat ik ervan vond

Weer weet Charlotte De Monchy mij gelukkig te maken met haar boek. Van begin tot einde is het gewoon ultiem genieten van haar personages, de sfeer in haar boek en de humor die ze erin verwerkt heeft. Hoe doet ze dat toch? Met nog geen een van haar boeken heeft Charlotte De Monchy mij teleurgesteld. Als ik haar boeken koop, weet ik gewoon dat ik gegarandeerd geniet van het hele boek en soms zelfs hardop zit te lachen!

Conclusie van Nee heb je

Nee heb je zorgt voor ontspannen, heerlijke uren leesplezier. Na een donkere winter, verlangen we allemaal naar meer zon, zee en strand. Het was een goede zet van de Monchy om een zonnige bestemming te kiezen voor haar roman. Vanaf de kun je genieten van een flinke portie zon en waan je jezelf op dit prachtige Indonesisch eiland. In je verbeelding rijd je net zoals Bobbie met je scooter door de straten van Bali, ga je surfen met een knappe surfleraar op de azuurblauwe zee en droom je weg op de sneeuwwitte zandstranden onder een rieten strandparasol. Wat heeft een mens nog meer nodig?

Ik kijk al uit naar de volgende roman van Charlotte de Monchy.

Beoordeling:

Ik kreeg De tatoeëerder van Auschwitz te leen van mijn lieve vriendin en gastblogger Kimberley. Ze heeft dit boek in één ruk uitgelezen en vond het verhaal enorm indrukwekkend. Ik werd erg getriggerd door haar enthousiasme. Het kan niet anders dan dat dit een prachtig boek is en over het algemeen hebben we dezelfde smaak als het om boeken gaat. Lees in deze recensie of ik het met Kimberley eens ben.

De flaptekst

“In april 1942 wordt een jonge Slowaakse Jood naar Auschwitz gedeporteerd. Lale Sokolov staat vanaf dan bekend als gevangene 32407. De SS-officieren benoemen hem tot ‘Tätowierer’, tatoeëerder. Tweeënhalf jaar lang is hij degene die van duizenden gevangenen een nummer moet maken. Zoals van Gita, vanaf dan gevangene 34902. Terwijl hij gedwongen wordt haar te brandmerken, kerft zij haar naam voor altijd in zijn hart. Na drie jaar wordt Gita op dodenmars gestuurd en komt Lale in een ander kamp terecht. Beiden weten te ontsnappen en gaan op zoek naar elkaar. Gedurende zeventig jaar zwijgen Lale en Gita over het begin van hun relatie. Pas na Gita’s dood durft Lale hun uitzonderlijke verhaal te delen.”

Mijn eerste indruk van De tatoeëerder van Auschwitz

Vanaf pagina een leer je hoofdpersonage Lale Sokolov al kennen, hij komt direct over als een overlever. Lale zeikt niet, maar vecht voor zichzelf en voor anderen. Ik was vanaf het eerst moment dan ook enorm onder de indruk. Ik weet niet of ik hetzelfde zou kunnen in zo’n vreselijke en uitzichtloze situatie. Na een aantal pagina’s was ik al niet meer in staat het boek weg te leggen. Mijn kop Flat white stond onaangetast naast me koud te worden. Nou, als ik mijn koffie koud laat worden, dan zegt dat heel wat!

Waar het boek over gaat

De tatoeëerder van Auschwitz speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog in concentratiekamp Auschwitz. Lale Sokolov wordt vanuit Hongarije naar deze helse plek gebracht en neemt zich vanaf de allereerste dag voor dat wat er ook gebeurt, hij er levend weg gaat komen. Al snel wordt hij door de SS benoemd tot ‘Tätowierer’ en is het zijn taak om alle nieuwe gevangenen te nummeren.

Een taak die Lale haat, hij wil geen mensen pijn doen. Het levert hem wel privileges op, meer rantsoen en vrijheid binnen Auschwitz. Hiermee probeert hij niet alleen zijn eigen leven, maar ook dat van zijn medegevangenen minder hels te maken. Op een dag verschijnt er een prachtige dame aan zijn tatoeëer-tafel, Gita oftewel gevangene ‘34902’. Tijdens het tatoeëren van haar arm wordt hij opslag verliefd. Tussen alle gruwelijkheden bloeit er iets prachtigs tussen hen. Ze beloven elkaar Auschwitz te overleven en samen gelukkig te worden, maar lukt dat ook?

Wat ik ervan vond

Heather Morris heeft op een uitzonderlijke manier het heftige levens- en liefdesverhaal van twee prachtige mensen vastgelegd in de De tatoeëerder van Auschwitz. Met haar vlotte pen weet ze bij mij heftige emoties op te roepen. Vaak is het verhaal confronterend, maar tussen de tranen door heb ik ook geregeld met een glimlach verder kunnen lezen. Tijdens het hele verhaal kun je de liefde van Lale en Gita voelen. Lale’s moed en zijn drang om te overleven en tegelijk zijn medegevangenen te helpen waar het kan, maken hem tot een innemende man. Of beter gezegd, een held!

Sprankeling

Bang om weggezet te worden als profiteerder van de oorlog, zwijgt Lale zijn hele leven. Nadat Gita overlijd, durft hij hun verhaal te delen. Schrijfster Heather Morris hielp hem hierbij en vulde het verhaal waar nodig aan met fictie. Ik denk dat sommige fictieve elementen het boek net dat beetje sprankeling geven wat het nodig heeft. De sprankeling maakt het verhaal voor mij een stuk dragelijker. Alle complimenten voor de schrijfster, het verhaal is vlot, voelt ondanks de fictieve momenten zeer waarheidsgetrouw en is enorm, echt enorm, indrukwekkend!

Conclusie van De tatoeëerder van Auschwitz

De belangrijkste boodschap die dit boek uitdraagt is hoop en menselijkheid. Het feit dat liefde onder de meest helse omstandigheden kan opbloeien en overleven, is hartverwarmend. Ondanks het onderwerp, heb ik dit boek in één ruk uitgelezen. Ik raad oprecht iedereen aan om dit boek te lezen. Ik kan niet anders dat dit boek enorm goed beoordelen.

Beoordeling:

De koopman van Peru heeft echt een van de mooiste covers ooit. Eerder heb ik De horlogemaker van Londen van Natasha Pulley gelezen en was toen enorm enthousiast. Toen ik zag dat dit boek uit was, heb ik hem direct gekocht. Lees in deze recensie of de inhoud net zo tof is als de cover.

De flaptekst

“Peru, 1859. Merrick Tremayne reist, met tegenzin, in opdracht van de Britse overheid af naar Bedlam. Daar moet hij op zoek naar de bomen die kinine herbergen, het enige geneesmiddel tegen de om zich heen grijpende malaria. Een zoektocht die niet zonder gevaar bleek voor generaties kininejagers voor hem… Hij raakt verstrikt in een wereld van kolonialisme, oerwouden, bewegende standbeelden en ontmoet priester Raphael die de verhalen over mysterieuze verdwijningen kent.”

Mijn eerste indruk van De koopman van Peru

Vanaf de eerste pagina wordt alles enorm in detail verteld. Vaak irriteert mij dit mateloos, en dat is ook nu het geval. Het gaat echt tot het level “In het klokkentorentje dat de mechanieken tegen vocht beschermde klakte de klok door naar twintig over 7.” Van mij mag een schrijver daar gewoon neerzetten het is bijna half 8. Meer heb ik niet nodig. Als dit een keer op een pagina gebeurd, a la. Maar dit is zin na zin het geval. Het lijkt wel of de schrijfster zoveel beelden wilt creëren dat ze vergeet het verhaal te vertellen. Ik lees altijd al mijn boeken uit, dus ik zet door.

Waar het boek over gaat

In de negentiende eeuw stierven duizenden mensen aan malaria. Het medicijn om dat te voorkomen was is kinine, schors van de Kinaboom. Deze planten groeien alleen in tropische landen van Zuid-Amerika en dan ook nog op grote hoogte. In Peru is dat in de Andes. Het India Office, geeft Merrick de opdracht om takjes van de boom mee naar buiten de grenzen. Zodat ze nieuwe bomen kunnen planten.

Het verhaal neemt ons nu mee op expeditie naar de Peruviaanse hooglanden. Over eindeloze rivieren, door dichte duistere oerwouden, naar het machtige Andes gebergte, waar de ijle lucht ervoor zorgt dat ademen nauwelijks gaat. Tot aan de Anders is de route door eerdere expedities op de landkaarten getekend, daarna houdt het op. Het terrein daarna is nog niet in kaart gebracht. Dat is dan ook tevens de dekmantel om zonder vragen de reis verder voort te zetten. Want in Peru is het niet toegestaan om kinine over de grens mee te nemen.

Wat ik ervan vond

Het boek heeft alle ingrediënten om geweldig te zijn. De negentiende eeuw, wereldreizigers, cultuur, natuur, fantasy en ga zo maar door. Op de een of andere manier, is dit niet genoeg. Na pagina 160 dacht, gaat er wat gebeuren? Gaan we de diepte in, wordt het spannend? Ik ben menig keer in slaap gevallen… Door alle onbelangrijke details die Natasha Pulley in De koopman van Peru beschrijft is het enorm langdradig en komt het verhaal niet van de grond.

Conclusie van De koopman van Peru

Ik baal enorm dat ik niet van dit boek heb kunnen genieten. Normaal is dit een genre waar ik echt voor warm loop. Voor het eerst heb ik zelfs stukken overgeslagen omdat ik er echt geen zak aan vond. Ik had me willen wanen op paden langs ellenlange rivieren, tussen de ondoordringbare oerwouden en mistige hellingen van bergen. Uiteindelijk heb ik me alleen maar geïrriteerd aan zinnen als: “Ik kon geen verrekijker vinden, dus ik liep naar de bomen, maar niet helemaal tot aan de grens, ik ging op de sterke boomwortels zitten die uit de grond kwamen, dit deed ik met de rug naar andere mensen toe zodat niemand me van achteren zou kunnen besluipen.” Ze schrijft gelukkig nog net niet “en toen, en toen, en toen”…

Ik ben nog wel benieuwd naar de Engelse versie. Wellicht is het gewoon een bar slechte vertaling. Want reviews op Good Reads zijn een stuk positiever dan die van mij.

Beoordeling: