Een paar dagen terug had ik zin in een kort verhaal. Struinend door mijn boekenplanken kwam ik het Boekenweekgeschenk van 2018 tegen, Gezien de feiten van Griet op de Beeck. Ik heb nog nooit eerder iets van Griet op de Beeck gelezen en was dan ook best nieuwsgierig. Lees in deze recensie of het Boekenweekgeschenk mij is bevallen.

De flaptekst

“Het inzicht was vers, het dampte nog. Olivia trok haar zwarte jurk recht en keek naar haar dochter. De ogen gezwollen, de neus rood rond de vleugels van al dat gewrijf met papieren zakdoekjes, een likje gemist snot glanzend bij haar bovenlip. Roos had het moeilijk, Olivia wou dat ze iets kon doen. Roos greep haar arm, haakte in en troonde haar mee door het gangpad. De kist verdween de lijkwagen in, en zij bleven achter in de tochtige hal van de kerk. Olivia was nog nooit zo blij geweest dat mensen elkaars gedachten niet kunnen lezen.”

Mijn eerste indruk

Afscheid nemen van de man met wie je jaren samen bent geweest lijkt mij ontzettend zwaar. Afscheid nemen doet iedereen naar mijn mening op zijn eigen manier en er is geen goede of slechte manier. Hoofdpersonage Olivia komt direct op mij over al een bijzondere vrouw en ik ben benieuwd hoe zij omgaat met het overlijden van haar man. Ja, ik ben nieuwsgierig naar de rest van het verhaal.

Het verhaal

Gezien de feiten gaat over de 71 jarige Olivia. Voor haar wordt alles anders nadat haar man, met wie ze heel lang getrouwd was, sterft. Na zijn dood weigert Olivia zich te gaan gedragen naar de wens van anderen of naar het traditionele beeld van wat ouderen zouden moeten doen. Daarom gaat ze op zoek naar een leven waar zij vrolijk en gelukkig van wordt. Tijdens een reis naar Afrika ontmoet ze Daniel, een man die enorme indrukt op haar maakt en bij wie ze zich prettig en veilig voelt. Gezien de feiten is een verhaal over de de gretige wil om goed te leven, de wurggreep van families en het maken van je eigen keuzes.

Wat ik ervan vond

Ik vind het een ontwapenend verhaal. Ik leefde direct met Olivia mee. Ze is zo sterk en het is zo mooi hoe ze na al die jaren voor het gezin te hebben gezorgd eindelijk haar eigen pad kiest. Griet op de Beeck heeft in een paar bladzijden een heel sterk verhaal neergezet. De taal van de liefde tussen Olivia en Daniel vond ik een tikkeltje cliché, maar ik heb mij verder geamuseerd tijdens het lezen. Ik vond het zelfs jammer dat het boek zo snel ophield. Ik had nog veel meer willen lezen over Olivia en haar tijd in Afrika.

De conclusie van Gezien de feiten

Het verhaal vond ik goed en het leest vlot. De personages hadden wat mij betreft nog iets meer kunnen worden uitgediept maar gezien het feit dat deze roman maar 94 pagina’s heeft, is Griet op de Beeck wat mij betreft geslaagd met dit Boekenweekgeschenk.

Beoordeling

Afgelopen maand liep ik langs Boekhandel Veenendaal in Amersfoort. Ik was niet helemaal in mijn hum en soms mag je jezelf dan een beetje verwennen. Voor mij lag het boek Tsjaikovskistraat 40 van Pieter Waterdrinker. Het boek trok mijn aandacht door de cover en toen ik zag de het om een autobiografische vertelling uit Rusland ging was ik eigenlijk direct verkocht. Rusland is zo’n groot en machtig land, terwijl mijn kennislevel over Rusland echt nul is. Tijd om daar verandering in te brengen. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“In Waterdrinkers nieuwste, sterk autobiografische roman Tsjaikovskistraat 40 neemt hij de lezer mee op een duizelingwekkende reis door de Russische geschiedenis en door zijn eigen leven. Vertrekpunt is zijn huis in Sint-Petersburg, waar de auteur woont met zijn vrouw en drie poezen, midden in de buurt die honderd jaar geleden het epicentrum was van de Russische revolutie van 1917.

Behalve een kroniek over deze periode, die de loop van de Europese geschiedenis van de twintigste eeuw ingrijpend zou bepalen, is de roman een verslag van het onwaarschijnlijk avontuurlijke leven van de auteur, die de afgelopen kwarteeuw in de Sovjet-Unie en Rusland doorbracht. In de handen van meesterverteller Waterdrinker wordt dit een rit op een literaire achtbaan.

Een roman van een aangrijpende schoonheid, een ode aan de gespleten ziel van Rusland en de eeuwige interne strijd die dat oplevert. Groots ook in de wijze waarop Waterdrinker zijn eigen worsteling beschrijft met het leven, zijn schrijverschap, de liefde.”

Mijn eerste indruk

De eerste zin Tsjaikovskistraat 40 begint gelijk beschrijvend. “Op een late oktoberochtend in het jaar 1988 vroeg een heerschap uit Leiden mij of ik in staat was een kleine zevenduizend bijbels af te leveren in de Sovjet-Unie.” De zin triggerde me om verder te lezen. Het heeft iets mysterieus, en ik zie gelijk een beeld voor me. De start van het verhaal en schrijftstijl doen mij zelfs even denken aan de boeken van Carlos Ruiz Zafon. Kortom, een fijne start.

Het verhaal

Tsjaikovskistraat 40 is een verhaal over Rusland. Geen historisch verhaal, hoewel er genoeg geschiedenis in voorkomt. Daarnaast is een heel persoonlijk verhaal. Het is het verhaal van Pieter Waterdrinker die tientallen jaren in Rusland woont, samen met zijn vrouw Julia en hun poezen.

Met zijn allen wonen ze op de Tsjaikovskistraat 40, in Sint Petersburg. Een straat met een rijke geschiedenis. Zo hebben er verschillende bekende schrijvers gewoond. Pieter Waterdrinker moet een nieuw boek schrijven, zijn uitgever wil graag iets met de Russische Revolutie doen. Veel zin heeft hij niet om de Revolutie in te duiken, zo fijn is die periode tenslotte niet geweest en hij ziet er tegenop om die ellende weer naar boven te halen…

Wat ik ervan vond

Het meest interessant vind ik Pieter Waterdrinker zijn belevenissen toen hij als jongeman zaken ging doen in de Sovjet-Unie, een rijk dat op het punt stond uit elkaar te vallen. Een zeer interessante periode waarvan ik niet veel wist. Het land is corrupt en de geschiedenis zit vol wrede gebeurtenissen… meer dan ik me ooit heb voorgesteld. Mysterieus is dat Waterdrinker zelf niet bedacht is op corruptie en misdadigheid wanneer hij naar Rusland vertrekt. Verder schrijft hij aanstekelijk. Tsjaikovskistraat 40 leest als een trein. Wel is er een groot nadeel in het boek. De zinnen zijn soms pagina’s lang, geen grap! Pieter Waterdrinker vindt punten volgens mij zeer overbodig. Dit maakt het boek moeilijker leesbaar. Zonde, en zeker niet nodig.

De conclusie van Tsjaikovskistraat 40

Pieter Waterdrinker heeft een superieure roman geschreven. De auteur is naar mijn mening uitgegroeid tot een van de beste schrijvers van Nederland. Hij geeft in zijn boek soms aan dat het schrijven hem zo weinig brengt, dat hij zich afvraagt of hij er wel mee door moet gaan. Ik hoop maar dat hij door blijft gaan, want ik zou nog veel meer van hem willen lezen!

Beoordeling

Ik mocht Nieuw Amsterdam van Russell Shorto lenen van mijn lieve vriendin Charlotte en was na het lezen van de cover eigenlijk direct enthousiast. Soms lees ik voor plezier en ontsnapping en soms lees ik omdat ik iets wil leren. Nieuw Amsterdam is zo’n boek waarvan ik iets kan leren. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“New York, New York: de torenhoge wolkenkrabbers en de lagere huizenblokken van Manhattan domineren de horizon. Dat is niet altijd zo geweest. In de zeventiende eeuw begon de emigratie vanuit Europa naar Amerika. In Nieuw-Amsterdam wordt de grote rol die de Lage Landen hebben gespeeld in de Amerikaanse geschiedenis op uiterst leesbare wijze in een helder daglicht geplaatst.”

Mijn eerste indruk

Russell Shorto neemt mij eigenlijk vanaf de eerste pagina mee in zijn verhaal. Het voelt eerder alsof ik een roman lees dan een geschiedenis boek en dat bevalt me eigenlijk enorm goed. Het is een verhaal en geen opsomming van dingen die in het verleden zijn gebeurd. Heerlijk, direct nieuwsgierig naar de rest van het verhaal.

Het verhaal

Dit boek gaat over de oorspronkelijke Nederlandse kolonie gesticht op het eiland Manhattan, dat oorspronkelijk Nieuw Amsterdam heette. Ik wist dat New York een Nederlandse geschiedenis had, maar dat was letterlijk de grens van mijn kennis – dus dit boek is een echte eyeopener. Het brengt de geschiedenis van de kolonie in kaart; waaronder de interne strijd met de West-Indische Compagnie en haar bestuurders. En de manier waarop Peter Stuyvesant het gebied regeert; inclusief zijn conflicten met de Native Americans, zijn rivaliteit met de naburige Zweedse en Engelse koloniën; en de uiteindelijke overname door Engeland tijdens de periode dat oorlog uitbrak tussen Engeland en Nederland. Tijdens het lezen van het verhaal wordt duidelijk hoe groot de invloed van de Nederlanders was bij de totstandkoming van New York.

Wat ik ervan vond

Door een duik in de ontstaansgeschiedenis wordt duidelijk waarom deze stad is wat het is: een smeltkroes van vele volkeren en wellicht de meest vrijzinnige en liberale stad ter wereld. Om de vrijheid van deze stad en haar bewoners te begrijpen is dit boek een must, daarnaast leest het boek als een trein. Het boek verteld de geschiedenis van New York tijdens de Gouden Eeuw. Russel Shorto is historicus en journalist. Ik was bang ik het boek daarom wat saai/langzaam zou vinden. Maar het tegendeel blijkt waar. Russell Shorto schrijft bevlogen en vermengt zijn verhaal met tal van interessante feiten, die hij tevoorschijn tovert uit de archieven van die tijd. Archieven die tot nu toe nog maar weinig bestudeerd zijn, omdat de historici meer aandacht hadden voor het Engelse bestuur. De oude brieven, notulen en administratie geeft een vernieuwende blik op de geschiedenis

De conclusie van Nieuw Amsterdam

Russell Shorto schrijft op indrukwekkende, zeer goed onderbouwde en toegankelijke wijze als Amerikaan van Italiaanse afkomst met zoveel trots over Nederland, de handelsgeest en de (religieuze) tolerantie. Al beginnend in de 16e eeuw, dat je zou denken dat hij van Nederlandse afkomst zou zijn. Het leven in de kolonie Nieuw Amsterdam, maar ook dat in Nederland, brengt hij op een beeldende manier tot uitdrukking. Een must voor iedere liefhebber van onze Vaderlandse Geschiedenis!

Beoordeling

Anna van Niccolò Ammaniti stond al twee jaar op mijn wensenlijst. Ik had er ooit eens een positieve review over gelezen, hem op de lijst gezet…and that’s it. Toen ik een paar weken geleden door het assortiment van de boekenkraam scrolde zag ik het boek ineens op mijn scherm verschijnen. Natuurlijk kon ik het niet laten om het boek aan te schaffen. 😉 Nog geen 24 uur later sloeg ik het boek open. Lees in deze recensie of het boek het wachten waard was.

De flaptekst

“Nadat een mysterieus virus alle volwassenen heeft uitgeroeid, is Sicilië verworden tot een gigantische ruïne van verlaten steden, afgebrande winkelcentra en onbegaanbare wegen. Alleen de kinderen zijn overgebleven en proberen op het desolate eiland, waar de hitte en de zon het landschap teisteren en overal hongerige wilde honden op de loer liggen, te overleven zonder elektriciteit, vers water en voedsel.

Sinds de dood van hun ouders zorgt de dertienjarige Anna voor haar acht jaar oude broertje Astor, aan de hand van het notitieboekje dat haar moeder achterliet. Als Astor wordt ontvoerd, besluit Anna samen met haar hond naar hem op zoek te gaan in de hoop uiteindelijk de overtocht naar het vasteland te maken, op weg naar een nieuwe toekomst.”

Mijn eerste indruk

Anna begint direct met actie. Zoals jullie waarschijnlijk weten kan ik dit altijd erg waarderen. Ik hou namelijk totaal niet van een langzame opbouw. Op de een of andere onbeschrijfbare manier leefde ik direct met de jonge Anna mee. Ze is al jong onafhankelijk en het wordt ook al snel duidelijk dat ze enorm zorgzaam is. Het voelde alsof ik het meisje kende en het hele verhaal waargebeurd was, ondanks dat het natuurlijk een zeer onwaarschijnlijk verhaal is. Knap geschreven!

Het verhaal

Anna is een meisje van dertien jaar dat met haar 8-jarige broertje Astor probeert te overleven op Sicilië, nadat er in 2020 wereldwijd een virus heeft rondgewaard dat alle volwassenen heeft gedood. Na het overlijden van hun beide ouders zijn ze op zichzelf aangewezen. Anna, als oudste, neemt de verantwoordelijkheid voor haar broertje en zorgt dat hij veilig is. In hun ouderlijk huis, in een bosrijk, heuvelachtig gebied, wanen ze zich veilig. Anna gaat er vaak op uit om eten en drinken in te slaan, maar ze staat niet toe dat haar broertje hun terrein verlaat. Veel te gevaarlijk. Anna ziet onderweg namelijk de verwoestingen, de lijken en de compleet verlaten wereld die is overgebleven na de chaos van de virusuitbraak.

Anna is van mening dat ze op het vasteland kans hebben om het virus te overleven. Maar de tijd begint te dringen, Anna staat op de drempel van volwassenheid. Hoe zal het aflopen met broer en zus? Weten ze het vasteland te bereiken? Is de redding nabij? Ammaniti weet de spanning tot het einde toe vast te houden.

Wat ik ervan vond

Vanaf het moment dat ik aan Anna van Niccolò Ammaniti begon, was er geen houden meer aan. Ik werd direct meegesleept door de vloeiende schrijfstijl die Ammaniti hanteert. Zijn manier van omschrijven van de omgeving en de sterke verhaallijn zijn werkelijk geweldig. Ammaniti heeft in dit boek een zeer angstaanjagend echte wereld beschreven, waarin het lot van de wereld in handen van kinderen ligt. Hoe zij moeten overleven, en welke regels zij voor zichzelf opstellen, heeft Ammaniti gedetailleerd verteld. Het is heel bijzonder om te lezen over de veerkrachtigheid en vindingrijkheid van kinderen. Daarnaast staat het boek vol prachtige zinnen.

Valt er dan niets op Anna af te dingen? Natuurlijk wel. De overgang tussen de verschillende delen waaruit het boek is opgebouwd is soms plotseling. Ammaniti gaat soms namelijk verder met zijn verhaal in plaats van het gat tussen een bepaald tijdsbestek toe te lichten. Ook wordt er nergens in het boek geschreven hoe het virus is ontstaan. Dit is een gemiste kans.

De conclusie van Anna

Soms verbaast het me wanneer ik een parel van een boek tegenkom, maar deze parel van een roman van Ammaniti verbaast mij niets. Wie vertrouwd is met de schrijfkunsten van deze Italiaan, weet dat hij in het verleden al prachtige boeken met mooie zinnen heeft geschreven. Mooie zinnen typeren Ammaniti namelijk als een schrijver die erin slaagt om veel te zeggen in weinig woorden, zonder daarvoor gebruik te moeten maken van moeilijke begrippen en/of verheven taal.

Anna is zeker niet het beste boek van Niccolò Ammaniti, maar het is absoluut de moeite waard. Ik heb van begin tot eind genoten.

Beoordeling

Ik overdrijf niet als ik zeg dat het boek Ik overleefde voor mijn kind van Clara Rojas al negen jaar ongelezen in mijn boekenkast stond. Het boek heeft heel wat verhuizingen meegemaakt en heeft zelfs jaren in de opslag gelegen. Na de laatste verhuizing kwam het boek eindelijk weer tevoorschijn en na een aantal maanden zocht ik naar een waargebeurd verhaal. Beter dan dit kan toch niet? Ik heb het boek daarom eindelijk uit de kast gepakt. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

 De flaptekst

“In februari 2002 wordt de Colombiaanse Clara Rojas samen met haar vriendin en partijgenote Ingrid Betancourt ontvoerd door de guerrillabeweging FARC. Zes jaar lang zitten zij onder mensonterende omstandigheden gevangen in de jungle. Aan elkaar vastgeketend worden ze door de rebellen van het ene kamp naar het andere meegesleept, op de vlucht voor de regeringstroepen.

Midden in deze hel bevalt Clara Rojas in april 2004 van een zoon: Emmanuel. Zijn vader is een van de guerrillastrijders. Maar na een paar maanden blijkt Emmanuel ernstig ziek en laat de FARC hem achter bij een plaatselijke boer, die hem naar een ziekenhuis brengt. Zo komt het jongetje, naamloos, in een weeshuis terecht. Pas na de bevrijding van zijn moeder en een DNA-test wordt bekend wie hij echt is. In januari 2008 werpen de jarenlange internationale onderhandelingen eindelijk hun vruchten af, en wordt Clara Rojas samen met een paar medegevangenen vrijgelaten.”

Mijn eerste indruk

Het boek start met een paragraaf waarbij Clara verteld dat ze nu net zes maanden vrij is en elke ochtend geniet van tjilpende vogels en bovenal dat ze zich er elke ochtend van bewust is dat ze dankbaar is dat ze nog leeft. Op de een of andere manier maakte dit stukje veel indruk op me. Ik sta er namelijk nooit bij stil als er een vogel herrie schopt, laat staan dat ik elke ochtend uit mijn bed kom en denk “Wat ben ik blij dat ik nog leef” in plaats van “waar is mijn koffie?!”. Natuurlijk ben ik dankbaar, maar ik ben me er niet elke ochtend zeer bewust van. Ik denk dat je een lange tijd iets heel heftigs moet meemaken om met deze dingen zo bewust bezig te zijn. Hoe dan ook, een heftig en interessant begin. Ik ben benieuwd naar de rest van het boek.

Het verhaal

In 2002 wordt Clara Rojas samen met een vriendin Ingrid Betancourt ontvoerd door Guerrilla strijders oftewel de FARC. Zes jaar lang zit ze gevangen in de jungle. Ze krijgt er een kind en ook die word na 8 maanden door de Guerilla van haar afgenomen. Als hij 3 jaar word ziet ze hem voor het eerst terug. De inzet en doorzetting van deze vrouw houden haar in leven. Zo schrijft zij onder andere het volgende indrukwekkende stuk;

“Ik heb een kind gekregen onder traumatische omstandigheden. Ik heb hem ziek zien worden en hem van mij afgepakt zien worden.  En heb dramatische momenten beleefd als vrouw en moeder. Maar ik heb altijd de hoop gehouden op een goede afloop. Mijn zoon was mijn drijfveer en inspiratiebron. Daarnaast heb ik altijd geprobeerd ondanks alles een normaal leven te blijven leiden; mij niet over te geven aan de monotonie van zo’n gijzeling, waarin de eerste dag op de dertigste lijkt en die weer op de tweeduizendste.”

Wat ik ervan vond

Ondanks de heftige gebeurtenissen in Ik overleefde voor mijn kind lees ik dit boek met gemengde gevoelens. Ik verwachtte namelijk zoveel meer details in dit boek. Zoals bijvoorbeeld over de jungle, of hoe communicatie verloopt met guerrilla strijders. Zijn ze altijd onaardig? Dat lijkt me toch niet, uiteindelijk zijn het ook vaak maar mensen.

De ontvoerders zijn natuurlijk niet bepaald zachtmoedig te noemen, maar dat is Clara ook niet. Door de hele traumatische ervaring is ze heel “sterk” geworden en laat ze haar emoties hoogstwaarschijnlijk niet de vrije loop. Door dit alles merk je in het verhaal dat ze een persoonlijkheid heeft (gecreëerd) die geen rekening houdt met gevoelens van anderen. Dit gaf mij een onbehaaglijk gevoel. Nu kan ik me wel voorstellen dat in tijden van overleven iedereen voor zijn eigen leven vecht en dat dat van een ander je letterlijk en figuurlijk “gestolen” kan worden.

Het boek is binnen een jaar na haar vrijlating geschreven en voelt soms als een opsomming. Misschien was het emotioneel nog te zwaar om op sommige details in te gaan. Ik ben dan ook benieuwd hoe het nu met Clara Rojas gaat. Als ze het boek nu schrijft, zou het dan anders zijn? Komt er dan meer dan alleen een opsomming van haar dagelijkse bezigheden?

De mening van anderen

Ik heb ook andere recensies gelezen over  dit boek en wat mij daarbij opvalt is dat eigenlijk iedereen “zeikt” over het feit dat ze niet verteld van wie ze zwanger is geworden en dat het mede daarom geen goed autobiografisch boek is. Dat is naar mijn mening flauwekul! Het is haar goed recht om dat niet te vertellen. Op het moment dat ze het boek schreef was haar zoontje nog maar acht. Naar mijn mening heeft hij als eerste en enige recht op de hele waarheid. Niet wij.

De conclusie van Ik overleefde voor mijn kind

Ik houd gemengde gevoelens na het lezen van Ik overleefde voor mijn kind. Ik vind het bewonderenswaardig om te lezen hoe Clara dit al die jaren heeft aangepakt. Maar ik denk dat ze dit boek te vroeg na haar vrijlating geschreven heeft. Soms voelt het alsof je een boodschappenlijst doorleest, of misschien een dagboek zonder emotionele kant. Dit is begrijpelijk, maar als lezer had ik het verhaal meer willen “voelen”. Daarnaast is ze wellicht ook gewoon niet de beste schrijfster. Schrijven is tenslotte een vak apart.

Beoordeling

Ik ben enorm fan van de boeken van Ransom Riggs. Na de drie boeken van de peculiar-serie te hebben gelezen werd het hoog tijd om aan Bijzondere vertelsels te beginnen. Dit boek is een collectie van korte verhalen uit de wereld van mevrouw Peregrine met prachtige illustraties van Andrew Davidson. Lees in deze recensie of ik de korte verhalen net zo geweldig vind als de serie zelf.

 De flaptekst

“Net als iedereen in de bijzondere wereld groeiden de bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine op met de unieke Bijzondere vertelsels.

Welgestelde kannibalen die bijzondere ledematen als een ware delicatesse beschouwen. Een prinses met een slangentong. De herkomst van de eerste ymbryne … Dit is nog maar een greep uit de vele geniale en angstaanjagende Bijzondere vertelsels in deze bundel, samengesteld en van aantekeningen voorzien door Millard Nullings, onzichtbare leerling van mevrouw Peregrine en onderzoeker van alles wat bijzonder is.

De tien prachtig geïllustreerde verhalen, bekend uit de internationale bestseller De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine, geven een uniek inkijkje in de geschiedenis van het bijzonderdom. Voor iedereen die houdt van beklijvende verhalen.”

Mijn eerste indruk

Kijk die cover! Prachtig toch. Natuurlijk mag je een boek nooit kiezen aan de hand van de cover, maar dit kan toch niet anders zijn dan liefde op het eerste gezicht?! Het is duidelijk dat Andrew Davidson tot de top behoort met zijn illustraties. Na het zien van deze cover liggen mijn verwachtingen hoog. Gelukkig is het voorwoord al gelijk heel fantasierijk en tovert het na de eerste drie zinnen en lach op mijn gezicht. Dit moet geweldig worden!

Het verhaal

Je zult de vertrouwde personages in deze collectie bijna niet terugvinden, wat we lezen in dit boek is de strijd van de hoofdpersonages hun voorouders om met hun talenten om te gaan en zich sterk te houden tegen de wrede manieren die de maatschappij gebruikte om hen te verbannen. Tijdens deze reis terug in de tijd is Miljard, de enige personage die dus wel terug komt in het boek, een geweldige gids! Ieder verhaal staat op zichzelf. Je hoeft dus niet uren aan een stuk door te lezen. Gewoon even een verhaaltje tussendoor.

Wat ik ervan vond

Wat heerlijk! Het ene verhaal is nog vreemder dan het andere. Bijzondere vertelsels is net zo interessant en speciaal als de trilogie van mevrouw Peregrine. Of eigenlijk…. Is het misschien zelfs beter.

Het is niet nodig om de trilogie van mevrouw Peregrine te hebben gelezen om te genieten van deze verzameling. Ik vond de verhalen interessant genoeg om je helemaal in de fantasiewereld mee te nemen. Toch zullen degenen die al bekend zijn met de wereld van de bijzondere kinderen dit boek denk ik nog meer waarderen. Ik kan gerust zeggen dat dit magnifieke universum een oneindige bron van geweldige verhalen is en dat bomvol staat met prachtige illustraties thema’s.

De conclusie van Bijzondere vertelsels

Het boek ziet er prachtig uit, is fijn geschreven en de verhalen vormen heerlijk leesvoer. Daarnaast zorgen de korte verhalen ervoor dat je nieuwe ontdekkingen doet over de wereld van de mevrouw Peregrine en de bijzondere kinderen. Naar mijn mening heeft Ransom Riggs opnieuw een kunstwerk neergezet!

Nieuw boek!

Wist je al dat het vierde deel A map of days op 2 oktober 2018 uitkomt? Ik kan niet wachten! Ik lees de serie zelf in het Engels, maar mocht je wachten op het vierde deel in het Nederlands Dan kan ik je alvast vertellen dat het boek De kaart der dagen heten en wordt gepubliceerd op 22 november 2018. Gelukkig dus maar 1,5 maand later. Dat scheelt!

Beoordeling

Whoohoo, roepen jullie ook net als ik dat jullie nooit iets winnen? Een paar weken terug kwam daar bij mij verandering in. Via een Facebookpost de American Book Center aan het Spui in Amsterdam won ik namelijk een gesigneerd exemplaar van De monnik van Mokka van Dave Eggers. Heel vet, want dit boek stond al op mijn “want to buy-list” op Goodreads. Na mijn vakantie in Cyprus was ik klaar om het boek te lezen. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

 De flaptekst

“De monnik van Mokka is het waargebeurde, meeslepende verhaal over een jonge man die zijn eigen Amerikaanse droom najaagt, over de wonderlijke geschiedenis van koffie en over de worstelingen van Jemenitische burgers die zich staande proberen te houden in de oorlog.

Mokhtar Alkhanshali groeit op in San Francisco als een van de zeven kinderen van twee islamitische immigranten uit Jemen. Op zijn vierentwintigste werkt hij als portier in een appartementencomplex en raakt na een samenloop van omstandigheden geïntrigeerd door de rijke en fascinerende geschiedenis van koffie en de belangrijke rol die zijn moederland Jemen daarin speelde.

Vastbesloten om de oude glorie van Jemenitische koffie in ere te herstellen, besluit hij in de ruige berggebieden van het land op zoek te gaan naar de eeuwenoude plantages, om te leren over de teelt, het branden en de handel in koffie.”

Mijn eerste indruk

Kijk die cover! Prachtig toch. Natuurlijk mag je een boek nooit kiezen aan de hand van de cover, maar dit kan toch niet anders zijn dan liefde op het eerste gezicht?! En liefde is het, het boek gaat over cultuur, koffie, vakmanschap en overleven. Als grote van cultuur en koffie zat ik dan ook al vanaf de eerste bladzijde helemaal in het verhaal.

Het verhaal

Dit is een waarheidsgetrouw verhaal van een jonge Jemen-Amerikaan die opgroeit in San Francisco. Hij is een punker die zich nergens druk om maakt en leeft met de dag. Wanneer hij ontdekt dat koffie uit Jemen is voortgekomen, gebruikt hij passie, moed, creativiteit en humaniteit om de koffie van Jemen tot de beste ter wereld te maken. Dat alles te midden van ontmoedigende armoede, oorlog en politiek.

Wat ik ervan vond

Er is een wijze les in De monnik van mokka… of misschien zijn het er zelfs twee. Laat niemand je vertellen dat je iets niet kunt doen. En als je eenmaal ergens je zinnen op hebt gezet, kun je alles doen. In dit geval wordt de persoon die gaat voor het doel dat hij voor ogen heeft een aantal malen bijna vermoord. Maar ondanks dat gaf hij niet op en deed hij het! Hij deed wat hij wilde doen, al leek het in eerste instantie nog zo onmogelijk. En dat is gewoon enorm gaaf. Van begin tot eind leefde ik mee met de moedige hoofdpersoon Mokhtar Alkhanshali.

De schrijfstijl van Dave Eggers is even goed als altijd. Ik had de lat hoog liggen, maar hij heeft wederom laten zien dat hij tot de top auteurs in de wereld behoort. Dit boek levert kwaliteit op vele niveaus. Het toont karakter, het beschrijft wat mensen elke dag meemaken in een regio die geteisterd wordt door oorlog en het leest prettig.

De conclusie van De monnik van Mokka

Door dit boek ben ik NOG meer van koffie gaan houden. Dit is het soort boek dat je op het puntje van de stoel laat zitten. Geen enkel moment werd het saai en ik heb veel geleerd over Yemen. Een land met een heftige, maar zeer interessante geschiedenis. De Monnik van Mokka is een must voor iedereen die van koffie, politiek, geschiedenis en menselijke verhalen geniet.

Ik wil The American Book Center Amsterdam bedanken voor dit boek. Ik heb echt enorm genoten!

Beoordeling

Eerlijk is eerlijk, ik lees niet vaak een boek binnen het genre geschiedenis en maatschappij. Vaak kan het me niet boeien of wil ik iets luchtigs lezen tussen de bedrijven door. Over Sapiens een kleine geschiedenis van de mensheid van Yuval Noah Harari had ik alleen zulke goede recensies gelezen, dat ik wel een uitzondering op mijn regel moest maken. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind en of het genre me bevalt.

 De flaptekst

“Honderdduizend jaar geleden waren er wel zes verschillende menssoorten. Nu is er maar één soort over, en dat zijn wij. Homo sapiens. Hoe komt het dat alleen wij zijn overgebleven? Hoe kwamen onze voorvaderen op het idee om steden en zelfs koninkrijken te stichten? Waarom gingen we in goden geloven, maar ook in natiestaten, en in bedrijven. Waarom vertrouwen we op geld, boeken en wetten? En hoe zal onze wereld er in de toekomst uitzien?

In Sapiens neemt Yuval Noah Harari ons mee op een fascinerende reis door de geschiedenis van de mensheid. Wie zijn we? Waar komen we vandaan? En hoe zijn we geworden wie we nu zijn? In zijn aanstekelijke relaas laat Harari ons kennismaken met een raadselachtig fenomeen: de mens.”

Mijn eerste indruk

“Oké, ik pak een stoel, een goede kop koffie, ga aan tafel zitten en zet de televisie uit. Dit boek is een serieus gebeuren, dus we gaan dit serieus aanpakken” dacht ik voor ik begon. Het voelde allemaal wat ongemakkelijk, ik was bang dat mijn Engels niet goed genoeg zou zijn (jep, ik had de Engelse versie) en dat ik er geen snars van zou begrijpen. Want de boekverkoopster vertelde me dat Sapiens pittige kost was. Nou dat viel allemaal enorm mee! Vanaf de eerste bladzijde is Sapiens, een kleine geschiedenis van de mensheid al makkelijk leesbaar. Op naar de volgende hoofstukken, ik ben enthousiast!

Het verhaal

Sapiens, een kleine geschiedenis van de mensheid gaat over fundamentele vragen over onze evolutie als mens en biedt handvaten om de geschiedenis en evolutie van de mens beter te begrijpen. Het test ons denken en bij mij lokte het nieuwe gedachten uit.

Wat ik ervan vond

Sapiens een kleine geschiedenis van de mensheid is een van die zeldzame boeken die buitengewoon geschreven, intelligent en geestverruimend is. Ik ben overtuigd door de argumenten van Yuval Noah Harari en mijn kijk op de menselijke evolutie is veranderd. Sommige lezers noemen het boek “life changing”, daar ben ik het niet mee eens.

Flinke beweringen

Sapiens bespreekt een aantal interessante punten en opent waarschijnlijk een paar goede vraagstukken, maar vaak miste ik een eindconclusie. Ik ben het met de auteur eens dat de agrarische revolutie een enorme impact heeft gehad op hoe we nu leven, maar bijvoorbeeld niet dat het “de grootste oplichterij van de geschiedenis is”. Zo heeft hij nog veel meer fascinerende beweringen in dit boek. Zoals zijn idee over de cognitieve revolutie. Het is deze mysterieuze, en tot dusver onverklaarde, verandering in menselijke genetica die hij opmerkt als de voornaamste reden voor het uiteindelijke succes van de soort Homo Sapiens.

De conclusie van Sapiens een kleine geschiedenis van de mensheid

Sapiens een kleine geschiedenis van de mensheid is prachtig geschreven en gemakkelijk te lezen, dit boek zorgde ervoor dat ik meer en meer te weten wilde komen over hoe de auteur denkt dat de wereld is geëvolueerd tot wat het nu is. Revolutie door revolutie, religie door religie, conceptie door conceptie, dingen werden vereenvoudigd en toch werden de valide punten gehandhaafd – het was nooit saai. Ik kan dit boek dan ook aan iedereen aanraden. Twijfel je of je de Engelse of de Nederlandse versie wil lezen? Mocht je vaker Engels boeken lezen, dan is dit prima te doen in het Engels want Yuval Noah Harari neemt je stap voor stap mee, hij houdt als het ware gedurende het hele verhaal je hand vast.

Beoordeling

Twee weken geleden kreeg ik van uitgeverij HarperCollins het boek Aan de oever van de Seine. Super gaaf, want ik had nog nooit eerder iets van Jennifer Robson gelezen. De flaptekst van het boek sprak mij direct aan en de cover is ook zo prachtig met al het kleurgebruik. Nog dezelfde week ben ik in het boek gestart. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“De jonge lady Helen probeert te herstellen van een gebroken hart én een ernstige ziekte. Omdat ze niets liever wil dan breken met het milieu waarin ze is grootgebracht, besluit ze om een nieuw leven op te bouwen als kunstenaar. En waar kan dat beter dan in het bruisende Parijs van de jaren twintig?

Te midden van pittoreske straatjes en prachtige kunst ontmoet ze nieuwe mensen, die niets van haar verleden weten. Een van hen is de knappe Sam Howard, correspondent voor de Chicago Tribune en beschadigd door de gruwelen van de Eerste Wereldoorlog. Net als Helen probeert ook Sam het verleden achter zich te laten.”

Mijn eerste indruk

Vanaf het moment dat Helena op de trein naar Calais stapt, was ik verkocht. Robson’s ongelooflijk goede en levensechte beschrijvingen in combinatie met de mooie en onafhankelijke lady Helena, zorgen ervoor dat ik niet meer kon stoppen met lezen.

Het verhaal

Lady Helena Montagu-Douglas-Parr herstelt van een bijna-dood-aanval. Wanneer ze herstelt, besluit ze dat ze naar Frankrijk wil om kunst te studeren. In Frankrijk raakt ze bevriend met een groep kunstenaars die haar in staat stellen meer over zichzelf en het leven te leren dan ooit te voren. Onder die vrienden is de Amerikaan Sam Howard. Ze is meteen weg van hem, maar hun relatie is afstandelijk en gecompliceerd. Terwijl ze in Parijs is, leert Helena grote beïnvloeders van die tijd kennen, zoals Hemingway, Gertrude Stein en de Fitzgeralds.

Wat ik ervan vond

Aan de oever van de Seine is het betoverende verhaal van een vrouw die zelf wil bepalen hoe ze haar leven leidt, in een tijd waarin dat niet vanzelfsprekend is. Vanaf de eerste bladzijde zorgt Robson ervoor dat je je in een wereld tijdens de jaren 20 bevindt. Ik vind dat enorm knap, helemaal omdat Robson zelf nooit in de jaren 20 geleefd heeft. Haar schrijfstijl zorgde ervoor dat ik zelf het gevoel had door Parijs te lopen en Helena echt te kennen. Robson gaat in op veel details, zonder dat het saai wordt

De personages zijn enorm goed uitgewerkt. Ik denk niet dat er een personage in dit boek was dat ik niet leuk vond. Tante Agnes was een pittige oude dame die echt brak met conventies, jarenlang bij een man woonde, voordat ze in staat was met hem te trouwen en altijd haar eigen keuzes heeft gemaakt.

Etienne was een van mijn andere favoriete personages. Hij leert Helena wat liefde en vrijheid is. Twee onderwerpen die Helena zich nog eigen moest maken. En dan heb je nog Sam! Ja, hallo! Natuurlijk is Helena gek op Sam. De manier waarop Robson hem omschrijft maakte mij ook verliefd vanaf de eerste minuut. Wat een man!

De conclusie van Aan de oever van de Seine

Het leven van Helena, haar geweldige tante, artistieke vrienden en het romantische Parijs van de jaren 20 vormen samen een fantastisch en elegant verhaal vol met prachtige dingen van het Parijs vóór de Tweede Wereldoorlog. Ik vond het geweldig en zou dit boek aan iedereen aanraden die van historische fictie houdt.

Uitgeverij HarperCollins, bedankt dat ik dit geweldige boek mocht reviewen.

Beoordeling

Bridget Jones’s Diary heb ik vorig jaar gelezen en ik had mij toen voorgenomen om heel snel de andere delen te lezen, maar de tijd vliegt en voor je het weet ben je ruim een jaar verder. Ik had afgelopen week zin in iets luchtigs en humoristisch. Wat kan je dan beter lezen dan een boek van Helen Fielding?! Precies! Bridget Jones – The edge of reason werd het! Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Ook in dit nieuwe dagboek beschrijft Helen Fielding op vrolijke en absurdistische wijze het leven van een moderne werkende vrouw, in de strijd tegen overmatige consumptie van alcohol en calorieën, de verleiding van de sigaret, haar zoektocht naar zelfverbetering en het onstilbare verlangen naar de ware man. Haar knipperlichtrelatie met misschien-wel-de-man-van-haar-dromen Mark Darcy, de krankzinnige adviezen van haar beste vriendinnen Jude en Shazzer, haar immer bemoeizuchtige moeder – Bridget Jones is terug, en dat zullen we weten!”

Eerste indruk

Wanneer je een boek openslaat en je bij de eerste bladzijde al onderuit zit en in een lachbui schiet, dan weet je dat het goed zit. Wat een goede keus om dit boek uit de kast te pakken. Vanaf de eerste bladzijde herken ik mij direct in Bridget. Ze wordt wakker en bedenkt dat ze het lekkerste ontbijt gaat maken voor de leukste man ter wereld. In nog geen 5 minuten veranderd haar plan in een disaster en komt er niks van dat ontbijt terecht. Ja, dat kan mij ook zomaar overkomen! Arme Nikos die menig zaterdagochtend moet overleven zonder eten. 😉

Boek vs film

Voor degenen die de film hebben gezien en het boek niet hebben gelezen, een waarschuwing: het filmscript snijdt nogal wat van het verhaal af en het boek is heel anders! Dat hele lesbische verhaal in de film? Nooit gebeurd! De “andere vrouw” die volgens Bridget achter haar vent aan zit, maar niet zo is? In het boek dus wel! Daniel Cleaver verschijnt nauwelijks in The edge of reason. Hij was nooit in Thailand met Bridget en Shaz, zoals hij in de film wel was! Mark gaat ook niet naar Thailand om Bridget te redden – hij deed zijn werk vanuit huis en Dubai. Het leukste is dat Bridget in het boek Colin Firth interviewt voor een freelance krantenartikel. Dit was in het filmscript natuurlijk on-mo-ge-lijk aangezien Colin Firth de rol vertolkt van Mark Darcy. Tijdens het lezen moest ik hier  extra om lachen. Het boek is beter dan de film!

Wat ik ervan vond

Bridget Jones’s Diary – the edge of reason is een grappig boek. Bridget is één van de leukste karakters waar ik over gelezen heb! Haar dagelijkse intro’s vond ik gaaf. Hier beschrijft ze hoeveel ze weegt en hoeveel calorieën ze naar binnen werkt. Natuurlijk gebeurd dit niet zonder haar scherpe aanmerkingen. Fantastisch! Ik voelde mijzelf gelijk menselijker, blijkbaar ben ik niet de enige met dit soort problemen. Fielding haar schrijfstijl vind ik uniek. Natuurlijk zijn haar boeken over Bridget Jones geen zware literatuur, maar is het niet ontzettend knap dat een auteur een boek kan schrijven dat een miljoenenpubliek bereikt waarbij zoveel mensen zichzelf in de hoofdpersonage kunnen herkennen? Niet veel auteurs kunnen dit! Helen Fielding heeft Bridget Jones tot een beroemdheid gemaakt die echt zou kunnen bestaan. Het boek is misschien iets minder grappig dan het eerste deel, maar gelukkig zit er extra veel romantiek in verwerkt.

De personages

Hier kan ik kort en bondig over zijn. Bridget is geweldig! Het feit dat ik haar in deze recensie als een mens beschrijf zegt eigenlijk al genoeg. Bridget is niet zomaar een karakter, ze kan je beste vriendin zijn, die maar geen leuke vent kan vinden of de buurvrouw die het maar niet lukt te stoppen met roken. Of die collega met wie je dagelijks in de lach schiet.

De conclusie van Bridget Jones’s Diary – the edge of reason

The edge of reason is vermakelijk, herkenbaar en vooral briljant geschreven. Helen Fielding heeft me op geen enkele manier teleurgesteld en ik kan dat ook niet wachten om deel 3 Mad about the boy te lezen. Bridget Jones’s Diary – the edge of reason is een aanrader voor elke lezer die van humor houdt. Denk je dat je het boek niet hoeft te lezen omdat je de film hebt gezien en het boek jaren terug is uitgegeven? Dan heb je het mis! Ga naar de winkel, koop dit boek en geniet van deze tijdloze klassieker.

Beoordeling