Onvoorwaardelijk stond al bijna drie jaar om mijn to read list. Het sprak mij nooit zo erg aan, te vrouwelijk dacht ik. Tijdens mijn reis door Cuba heb ik toch besloten dit boek te lezen, ik was ineens wel nieuwsgierig naar wat de bekende Colleen Hoover schrijft. Ook vind ik het tijdens een vakantie altijd fijn om iets lichts te lezen en nieuwe auteurs te ontdekken. Lees in deze recensie of Onvoorwaardelijk mij goed bevallen is.

De flaptekst

“Tate is lekker bezig, al zegt ze het zelf. Ze werkt als verpleegkundige en volgt tegelijkertijd een opleiding. Om dichter bij haar werk te wonen, trekt ze in bij haar broer. Al snel ontmoet ze haar nieuwe buurman, Miles. Ze voelen zich tot elkaar aangetrokken, maar Miles wil geen liefde en Tate heeft geen tijd voor liefde. Neighbors with benefits daarentegen… Dan moeten ze natuurlijk wel zorgen dat het niet méér wordt dan dat, dus Tate en Miles stellen strikte regels op. Maar kom op, wat is er leuk aan je aan de regels houden?”

Mijn eerste indruk

Ik zit er eigenlijk direct lekker in! De schrijfstijl van Colleen Hoover is vlot, leest gemakkelijk en ja, het is gewoon leuk! Na een paar pagina’s ben ik eigenlijk al klaar voor om al mijn twijfels over boort te gooien, maar we lezen nog even rustig door, wellicht wordt het nog saai. 😉

Het verhaal

Tate is leerling- verpleegkundige, uit praktisch oogpunt kiest ze er voor om voorlopig bij haar over beschermende broer in te trekken. Hij heeft namelijk een luxe appartement in de buurt van haar school. Wanneer ze bij zijn woning aan komt kan ze niet naar binnen, er ligt een dronken man voor zijn deur. Het blijkt Miles te zijn, een goede vriend van haar broer en Tate voelt zich ondanks zijn dronkenschap al meteen tot hem aangetrokken. Miles laat tijdens een latere ontmoeting – waarbij hij nuchter is – merken dat de aantrekking wederzijds is, maar maakt direct duidelijk dat hij haar niet meer kan en wil bieden dan seks. Tate gaat akkoord, maar hoopt stiekem op meer…

Wat ik ervan vond

Wat begint als een cliché: “woest aantrekkelijke piloot ontmoet sexy verpleegster, loopt al snel uit tot een passievolle roman vol erotiek”, blijkt al snel meer diepgang te hebben dan de doorsnee pocketroman. Heerlijk! Het hele verhaal was ik nieuwsgierig naar wat er met Miles aan de hand is en wat er in zijn verleden is gebeurd. Waarom valt hij niet gelijk op zo’n topmeid als Tate? Tijdens het lezen vallen de puzzelstukjes langzaam in elkaar en kom je achter het heftige verleden van Miles. Ik vind dat Colleen Hoover een goed verhaal heeft neergezet. Mede doordat het verhaal uit verschillende perspectieven wordt verteld, blijf je nieuwsgierig van begin tot eind. En komt met een verrassend eind. Het boek is geen hoogstaande literatuur, maar wel heerlijk om even helemaal in weg te dromen.

De conclusie van Onvoorwaardelijk

Ik kan mijn vinger er niet op leggen, maar iets in Colleen Hoover’s schrijfstijl spreekt mij enorm aan, daarnaast weet ze personages heel realistisch neer te zetten. Er komt een lading aan drama en emotie over je heen tijdens het lezen, maar ze worden afgewisseld met een flinke dosis lust en scenes waar je een enorm happy gevoel van krijgt. Toen ik dit boek dichtsloeg dacht ik “Ja, dit was tof, ik heb genoten.” Ik zal dus zeker vaker boeken van Colleen Hoover gaan lezen.

Beoordeling

Dit boek is bekender onder zijn Engelse titel The fault in our stars. John Green is een wereldberoemd auteur en ik heb nog nooit eerder iets van hem gelezen. Dit boek stond al jaren in mijn kast, maar ik wilde gewoonweg niet starten door het heftige onderwerp. Boeken over kanker leg ik mijn geval gewoon graag aan de kant. Afgelopen zomer in Cuba was het 5 jaar geleden dat kanker in mijn leven een grote rol speelde en ik had eindelijk het gevoel “Ja, ik kan je hebben, ik ga je het lezen! Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Hazel werd drie jaar geleden opgegeven, maar een nieuw medicijn rekt haar leven voor nog onbekende tijd. Genoeg om een studie op te pakken en vooral niet als zieke behandeld te worden.

 Augustus, Gus, heeft kanker overleefd – ten koste van een been. Vanaf het moment dat Hazel en Gus elkaar ontmoeten, lijkt er geen ontsnappen aan de zinderende wederzijdse aantrekkingskracht. Maar Hazel wil niet iemands tijdbom zijn.”

Mijn eerste indruk van Een weeffout in onze sterren

Hazel, heftige meid wel! Zit een kop op…. Ik kan personages met een eigen wil altijd erg waarderen. Hazel is brutaal, Hazel kan de wereld aan. Hazel gun je een gezond leven vanaf de eerste pagina! Laat dit goed aflopen…. Anders wordt het tranen met tuiten….

Waar het boek over gaat

Een weeffout in onze sterren gaat over Hazel, Augustus en Isaac. Drie pubers die alle drie een andere van vorm kanker hebben. Hazel werd 3 jaar geleden opgegeven en heeft haar leven gerekt door een nieuw medicijn. Gus heeft een been moeten opgeven ten gevolge van kanker en Isaac heeft nog maar 1 oog, en zal door deze ziekte blind worden. Hazel gaat wekelijks met tegenzin naar een praatgroep en sluit daar vriendschap met Isaac en Augustus. Hazel laat Gus kennismaken met haar lievelingsboek ‘Een vorstelijke beproeving” en blijven beide met dezelfde vragen zitten als ze het boek uit hebben. Dit boek brengt hun in Amsterdam waar hun leven een andere wending aanneemt.

Wat ik ervan vond

Persoonlijk voelde het alsof Hazel mijn vriendin was. alsof ik haar kende! John Green weet een enorm ontroerend en zwaar onderwerp met heel veel humor neer te zetten. Ik heb enorm veel gelachen tijdens het lezen. Alhoewel ik moet zeggen dat ik richting het einde van het boek jankend in mijn hotelkamer in het prachtige Cienfuegos in Cuba lag. Het boek lijkt waargebeurd te zijn… Ik vind het altijd enorm knap als een schrijver fictie weet om te zetten naar een verhaal dat echt voelt. Chapeau John Green!

Conclusie van Een weeffout in onze sterren

Geen enkele beschrijving kan recht doen aan de kracht van deze roman. John Green heeft een meesterwerk geschreven dat door merg en been gaat, dat kracht geeft en vernietigt. Ik ben blij dat ik het boek gelezen heb. Dit boek zou verplicht moeten worden op elke middelbare school. Of is het dat al? Hoe dan ook als je het boek nog niet gelezen hebt, koop hem! NU!

Beoordeling:

De Shopaholic-serie van Sophie Kinsella is my guilty pleasure, als ik op vakantie ga dan lees ik standaard een boek uit deze serie. Eerlijk is eerlijk, ik ben wat laat, want de hele wereld heeft deze boeken al gelezen en ik kom er vrolijk achteraan huppelen. Gelukkig maakt dit helemaal niet uit. Sophie’s boeken zijn tijdloos en altijd grappig. Lees in deze recensie wat ik van deel 6 – Mini Shopaholic vind.

De flaptekst

“Becky Brandon (geboren Bloomwood) is dol op haar tweejarige dochtertje. Maar de opvoeding van Minnie valt vies tegen. De kleine meid heeft al op prille leeftijd een verzameling Dolce & Gabbana-laarsjes en kasten vol designkleding. Haar favoriete woordje is ‘hebben’ en overal waar ze komt, van de peuterspeelzaal tot Harrods, laat ze enorme puinhopen achter. Van wie zou Minnie dat toch hebben? Becky is ten einde raad. Haar man Luke zit na de dood van zijn geliefde stiefmoeder ook al niet lekker in zijn vel. Becky besluit hem op te fleuren met een geweldige surpriseparty. Dat is het begin van vele gênante leugentjes om bestwil – tot de zaken wederom gierend uit de hand dreigen te lopen.”

Mijn eerste indruk van Mini Shopaholic

Het boek begint zoals we van de shopaholic-serie gewend zijn, gelijk enorm grappig. Ik lig eigenlijk direct hardop te grinniken in mijn prachtige kamer in het CitizenM hotel op Schiphol Airport. Zo is wachten op je vlucht helemaal niet erg. Sophie helpt mij de uurtjes wel door en Mini Shopaholic zal nog tijdens mijn vlucht van 11 uur naar Cuba uit gaan…

Waar het boek over gaat

Becky Brandon (28) heeft door haar koopverslaving haar baan als financieel journaliste verloren en werkt nu als personal shopper in een warenhuis in Londen. In 2008 heeft ze veel problemen: eerst merkt ze dat opvoeden niet zo makkelijk is als ze dacht, dochter Minnie (2) is een verwende, onhandelbare peuter geworden die alles wil hebben wat ze leuk vindt. Ook woont ze door tegenslag op de huizenmarkt al te lang met haar gezin bij haar ouders. En opeens is er de financiële crisis. Daarom begint ze op haar werk een discrete ‘shoppingservice’ die een groot succes is, maar haar een schorsing oplevert. En dan dreigt ook nog het grote verrassingsfeest voor de verjaardag van haar man Luke te mislukken. Komt dit allemaal wel goed?

Wat ik ervan vond

Tijdens de vlucht mijn boek al uit? I wish, op de een of andere manier kon ik me er niet toe zetten om dit boek snel uit te lezen. Misschien rijmde het hele shopverslaafde verhaal niet met mijn eerste ervaringen in het arme Cuba. Misschien was ik niet in de stemming, of wellicht wordt de Shopaholic-serie zelfs voor mijn vakanties wat te licht van stof. Slecht is het boek zeker niet. De schrijfstijl is nog altijd soepel, er zit humor in en Becky blijft een wereldwijf waarmee ik graag nog eens ga lunchen.

Geen vooruitgang

Wel moet ik toegeven dat je in series vaak ziet dat de personages groeien, volwassener worden, maar Becky blijft gewoon Becky, geen vooruitgang… Dit irriteert mij wel een beetje. Leert ze het dan nooit? Ook wordt ik steeds een beetje minder verliefd op Luke, hij heeft nooit tijd voor Becky en zelfs zijn kind krijgt niet zijn volledige aandacht. Nee, de liefde is denk ik een beetje voorbij…

Conclusie van Mini Shopaholic

Sophie Kinsella zet met Mini Shopaholic gewoon weer een lekker vakantieboek neer. Maar nee, het is het gewoon niet helemaal voor mij. Ik irriteerde mij aan het feit dat Becky als moeder nog dezelfde fouten maakt als voorheen het geval was. Ze groeit niet, dat gaat er bij mij gewoon niet in. Ik weet niet of ik deze serie nog verder ga lezen. Weet iemand of Becky wel iets vooruit gaat vanaf deel 7?

Beoordeling:

Jullie weten inmiddels dat ik niet vies ben van een goede thriller op zijn tijd. Eerder heb ik Sharp objects (Vergeef me dat ik hier een Engelse titel neer kwak, maar de Nederlandse titel doet pijn aan ogen en oren.) van Gillian Flynn gelezen, en dat is mij zo goed bevallen dat ik absoluut behoefte had aan Gillian’s meest bekende boek Gone Girl. Lees in deze recensie of ik weer een paar nachten heb wakker gelegen.

De flaptekst

“Op de dag dat hij vijf jaar getrouwd is, maakt Nick Dunne bekend dat zijn beeldschone vrouw Amy vermist wordt. De politie verdenkt Nick direct. En Amy’s vrienden onthullen dat ze bang voor hem was en dingen voor hem verzweeg. Nick zweert dat dit niet waar is, maar onder druk van de politie en de media ontstaan er langzaam maar zeker haarscheurtjes in het door Nick geschetste beeld van zijn perfecte huwelijk. Zijn leugens, bedrog en vreemde gedrag roepen vragen op. Heeft Nick zijn vrouw vermoord?”

Mijn eerste indruk van Gone Girl

Amy, wat een irritant mens! Vanaf de eerste pagina zou ik haar eigenlijk wel willen omleggen. Ik kan dus zeggen, een goed begin! Vanaf de eerste pagina’s is het al duidelijk dat er barstjes zijn in het leven van Amy en Nick en die barstjes roepen enorm veel vragen op. Heerlijk! Ik had direct zin om verder te lezen.

Waar het boek over gaat

Het echtpaar Nick Dunne en Amy Elliott Dunne is van New York verhuisd naar Nick’s geboortestad Carthage (Missouri). Nick, die zijn baan als journalist in New York is kwijtgeraakt, begint samen met zijn tweelingzus een bar. Amy, dochter van een schrijversechtpaar dat bekend is van de succesvolle kinderboekenreeks “Amazing Amy’, hoopt dat hun verblijf in Carthage tijdelijk is. Op hun vijfde trouwdag verdwijnt ze plotseling. Nick, die hun huis in een puinhoop aantreft, wordt gezien als hoofdverdachte. Hun huwelijk was niet goed meer en hij heeft een verhouding met een studente. Nick gaat zelf op onderzoek uit. Langzaamaan komt de duistere waarheid boven.

Wat ik ervan vond

Gone girl is een goedgeschreven thriller waarin het verhaal zowel vanuit het perspectief van Nick als dat van Amy wordt verteld. Het boek zuigt je mee in een bijzonder huiveringwekkend huwelijk. Steeds als je denkt “Nee, ik kan dit toch niet goed hebben, even serieus?!” Dan wordt het verhaal nog donkerder. Gilllian Flynn heeft in Gone Girl twee zeer sterke hoofdpersonages neergezet. Vanaf het moment dat ik begon met lezen hield ik van beide een beetje en had ik ook gelijk een hekel aan ze. En dat is wat er in een thriller hoort te gebeuren. Ik wil natuurlijk niet te veel over het eind van het boek vertellen. Maar man, ik stond versteld en was zelfs een beetje boos, hoe heeft het nou zo kunnen eindigen?!

Conclusie van Gone Girl

Ik heb in alle opzichten genoten van dit boek! Nadat ik het boek uit had dacht ik “Ik vertrouw niemand meer! Zijn mensen echt zo gek?”. Kortom je moet dit boek echt lezen, en als je niet van boeken lezen houdt en je wel door deze 500+ woorden recensie hebt gewerkt… het boek is ook verfilmd! 😉 Of ik wakker heb gelegen? Nee, dit keer niet…maar het hing erom.

Beoordeling:

De kaart der dagen van Ransom Riggs is een boek waar ik mij enorm op verheugde! Eerder heb ik de eerste drie delen gelezen en het werd dan ook hoog tijd om aan deel 4 te beginnen. Ik moet jullie eerlijk bekennen dat ik direct de Engelse versie heb gekocht omdat deze een maand eerder uitkwam en ik me dus echt niet in kon houden. Mijn idee was toen: “Dan zet ik mijn recensie online op de dag dat de Nederlandse versie uitkomt.” Het is nu zo’n drie maanden later, waar ging het mis? Ik had een blogblock! Gewoon weken lang geen zin om ook maar iets met Book Barista te doen. Inmiddels loop ik zo’n 12 recensies achter dus ik heb de mooiste eruit gepikt, en dit is er een van.

Mijn eerste indruk van de kaart der dagen

Wat heerlijk! Het boek is net zo mooi als anders. De prachtige illustraties, de foto’s en de schrijfstijl. Mijn geduld wordt beloond! Al vanaf pagina 1 zit ik helemaal in het verhaal en heb ik met Jacob te doen. Waar hij eerst nog enigszins kind kon zijn, moet hij nu vanaf de eerste pagina heel volwassen beslissingen nemen. Petje af voor Ransom. Hij laat de karakters in zijn boeken steeds volwassener worden en als lezer groei je met ze mee.

Waar het boek over gaat

Na het verslaan van de monsterlijke dreiging die de eigenaardige wereld bijna verwoestte, is Jacob Portman terug waar zijn verhaal begon, in Florida. Mevrouw Peregrine, Emma en hun eigenaardige vrienden zijn nu zelfs bij hem en ze doen hun best om op te gaan in Jacob’s wereld. Maar zorgeloze dagen, strandbezoeken en normalingseringslessen worden snel onderbroken door een ontdekking – een ondergrondse bunker die toebehoorde aan de grootvader van Jacob, Abe.

Een bijzonder gevaarlijk avontuur door Amerika

Aanwijzingen voor het dubbelleven van Abe laten steeds meer geheimen zien. En Jacob begint te leren over de gevaarlijke erfenis die hij heeft geërfd. Er zijn veel waarheden die al veel eerder deel van hem uitmaakte, eigenlijk al voor hij Mevrouw Peregrine’s loop inliep.

Het gevaar is groter dan ooit en er wordt een enorm hoge hoeveelheid inzet van Emma, Jacob en de anderen gevraagd. Het verhaal speelt zich af in het grillige Amerikaanse landschap. Een wereld zonder regels, een wereld waar iedereen voor zichzelf vecht.

Wat ik ervan vond

Eigenlijk zijn er geen woorden om te beschrijven hoe vet ik dit verhaal vond. De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine 4 – de kaart der dagen is een fantasy boek dat mij helemaal meeneemt naar een andere wereld. Ik ben opnieuw heel enthousiast! Riggs heeft een enorm creatieve en unieke schrijfstijl. Dit boek is gruwelijker en duisterder dan de eerdere delen, mede hierdoor heb ik zo genoten. Jacob en Emma worden met de dag volwassener en ik raak steeds meer aan ze gehecht. De kaart der dagen is een echte page turner.

De conclusie van De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine 4 – De kaart der dagen

Het boek zuigt je mee in een bijzonder huiveringwekkende wereld. Daarnaast is het verpakt in een prachtige vormgeving met indrukwekkende en griezelige foto’s. Ik heb in alle opzichten genoten van dit boek en heb het gevoel dat ik onderdeel ben van Jacob’s avontuur. Nog niet aan deze serie of deel 4 begonnen? Ga maar snel naar de boekhandel dan. Je mist anders echt iets!

 Beoordeling:

Het eind van 2018 is bijna daar, en wat was het een heerlijk jaar. 2018 stond voor mij in het teken van carrière. Ik heb mijn droombaan te pakken en ben er vol voor gegaan. Super fijn. Het enige probleem was dat ik in 2018 veel minder tijd had voor Book Barista. Veel avonden kwam ik thuis, had ik een heerlijk boek gelezen in de trein, maar kon ik me er niet toe zetten om een recensie te schrijven. Ik hoop daarom dat er in 2019 iets meer balans zal zijn tussen mijn baan en Book Barista!

Wat betreft lezen was het een topjaar. Door de vele uren reizen van en naar werk had ik alle tijd om te lezen. Voor het eerst in jaren heb ik dan ook mijn Reading Challenge gehaald. Ik had hem gezet op 40 boeken en heb er uiteindelijk 43 gelezen, super vet! Lees in dit blog welke boeken er voor mij uitspringen.

Het eerste en mooiste boek van 2018
De schaduw van de wind – Carlos Ruiz Zafon

Wow, jaren lang waren J.K. Rowling, Dan Brown en Khaled Hosseini mijn favoriete auteurs. Vorig jaar kon ik daar Samuel Bjork aan toevoegen, maar dit jaar heeft iedereen een plaats moeten opschuiven voor Carlos Ruiz Zafon. De schaduw van de wind is het mooiste boek dat ik ooit gelezen heb! Nooit eerder heb ik zulke prachtige zinnen gelezen waarbij het verhaal tegelijkertijd enorm spannend was. Zijn andere drie boeken heb ik dit jaar ook gelijk gelezen en hoop op meer.

Het slechtste boek van 2018
In het water – Paula Hawkins

Lezen en recenseren is niet altijd rozengeur en maneschijn, dat werd mij duidelijk tijdens het boek In het water van Paula Hawkins. Eerder heb ik Het meisje in de trein van dezelfde schrijfster met plezier gelezen en begon dus met goede moed aan dit boek. Nooit eerder heb ik me zo aan een boek geïrriteerd. Ik wil boeken altijd uitlezen, maar ik kan jullie vertellen, dat was bij dit boek een heel gevecht. Een dag nadat ik het boek uitlas wist ik het plot al niet meer te herinneren en de personages zijn me eigenlijk ook nooit echt duidelijk geworden. Een bij elkaar geraapt zooitje als je het mij vraagt.

Het meest verrassende boek van 2018
De Chemicus – Stephenie Meyer

Whoohoo, zonder enige schaamte zet ik De Chemicus in dit blog. Waarom? Omdat Stephenie een geweldige thriller voor volwassenen heeft geschreven. Ik weet dat veel mensen niet aan dit boek beginnen omdat Stephenie normaal Young Adult boeken schrijft en veel mensen niet willen toegeven dat haar Twilight serie goed is. Jongens, zonde! Dit boek moeten jullie echt lezen. Van begin tot eind vond ik het enorm spannend en ze heeft een geweldig personage neergezet. Een vrouwelijke bad-ass! Love it! Ik ben en blijf fan van Stephenie. 😉

Een nieuwe kennismaking met geschiedenis
Nieuw Amsterdam, de oorsprong van New York – Russell Shorto

Ik lees nooit geschiedenisboeken, ondanks dat ik gek ben op geschiedenis. Mijn collega vond dat daar verandering in moest komen en leende mij Nieuw Amsterdam, de oorsprong van New York. En ik kan jullie vertellen, ze heeft gelijk. Dit boek is mega interessant en een enorme eyeopener. Ik wist dat Nederland best wat te doen had met de oorsprong van New York, maar de details wist ik niet. Na dit boek gelezen te hebben kan ik je ieder detail vertellen. Russell Shorto heeft een enorme duik genomen in de archieven en dit alles gebundeld in een prachtig verhaal dat niet saai wordt!

Het spannendste boek van 2018
Sharp objects – Gillian Flynn

Sharp Objects kreeg ik van Roos voor mijn verjaardag. Wat is hij spannend. Mijn vriend is normaal niet zo gek op lezen. Maar toen ik hem vertelde over dit boek moest en zou hij hem lezen. Binnen vier dagen had hij hem uit! Dat zegt wat, want in de afgelopen vijf jaar heeft hij geen boek uitgelezen. Dit is een must read! Echt ziek spannend!

Meest bijzondere verhaal van 2018
Anna – Niccolò Ammaniti

Wow, Anna is mysterieus! Ik vind dat Ammaniti met dit verhaal een enorm bijzondere vondst heeft! Van begin tot eind werd ik verrast door zijn creativiteit en ik kan me werkelijk ieder detail nog herinneren. Het schijnt niet het beste boek van deze auteur te zijn, kun je nagaan hoe de rest zal zijn? Ik heb hem op mijn lijst voor 2019 gezet. Wat heb ik genoten van dit boek!

Meest inspirerende boek van 2018
De monnik van Mokka – Dave Eggers

Dave Eggers doet het gewoon weer! De Monnik van Mokka is een indrukwekkend verhaal, dat je in een ruk wilt uitlezen en waar je ook nog eens een wijze les uit leert. De les die ik uit dit boek heb gekeerd is; laat je door niemand vertellen dat je iets niet kunt. En als je ergens echt in geloofd, dan lukt het. Geef nooit op voor het lukt. Dit boek is een absolute aanrader!

Mijn tofste boek van 2018
De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine 4 – De kaart der dagen – Ransom Riggs

JA! Je leest het goed… Het vierde deel in de serie is twee maanden geleden uitgekomen. Na lang wachten kon ik eindelijk beginnen in De kaart der dagen! En wow, wat is hij gaaf! Het verhaal is enorm fantasierijk, mega spannend, een stuk volwassener en net zo mooi geïllustreerd als altijd. Ik heb nog geen recensie geschreven want de dag nadat ik het boek uit had stapte ik in het vliegtuig naar Cuba. Benieuwd naar mijn recensie? Bekijk de website op 31 december, dan staat hij voor je klaar!

Ook heel leuk in 2018
Donna Tartt, Colleen Hoover, John Green, Paulo Coelho, B.A. Paris, Pieter Waterdrinker, Jennifer Robson

En meer! Dit waren voor mij allemaal nieuwe auteurs die ik aan mijn gelezen-lijst kan toevoegen. EN wat een aanvulling is het. Ik heb van allen evenveel genoten. En hoop in 2019 meer te lezen van deze schrijvers!

Bedankt

Lieve lezers van Book Barista, bedankt! Bedankt voor het lezen van recensies blogs, bedankt voor het wijzen op fouten, jullie leuke reacties en natuurlijk bedankt beste uitgeverijen en boekhandels! Laten we van 2019 weer een mooi leesjaar maken.

Lieve groet,

Rachel

Ik geef het toe… Ik ben een enorme fan van Twilight! Toen ik erachter kwam dat Stephenie Meyer ook boeken voor volwassenen schrijft was ik dan ook verrast. Schrijven voor volwassenen is toch een andere tak van sport dan schrijven voor tieners. Ik moest en zou dit boek lezen, zou ik het net zo leuk vinden? Veel mensen verafschuwen dit boek trouwens zonder het te hebben gelezen, en dat alleen maar omdat het van Stephenie Meyer is en ze Twilight inmiddels niet cool meer vinden, slaat echt nergens op toch? Lees in deze recensie of De Chemicus het lezen waard is.

De flaptekst

“Bijna niemand weet dat ze ooit voor de Amerikaanse regering werkte. Ze was de onbetwiste expert op haar vakgebied en vormde zelf een van de grootste geheimen van een dienst die zelf zo geheim is dat hij niet eens een naam heeft. tot de dienst ineens besloot dat ze een te groot risico vormde en jacht op haar begon te maken. Tegenwoordig blijft ze zelden lang op dezelfde plek en wisselt ze zo vaak mogelijk van naam.

De enige persoon die ze durfde te vertrouwen is vermoord. En nog altijd beschikt ze over informatie die zo gevoelig is dat de dienst haar zo snel mogelijk wil liquideren. Als de dienst haar een uitweg biedt, beseft ze dat het haar enige kans op een normaal leven is.

De nieuwe klus die ze moet aannemen in ruil voor haar leven betekent echter dat ze nog meer gevoelige informatie moet inwinnen – informatie die haar alsnog in levensgevaar zou kunnen brengen. Ze besluit de klus aan te nemen en maakt zich klaar voor de gevaarlijkste missie ooit, die er niet gemakkelijker op wordt als ze valt voor een man die haar kansen alleen maar kan verkleinen. Ze zal al haar unieke vaardigheden moeten inzetten om in leven te blijven…”

Mijn eerste indruk

Stephenie, bedankt! Vanaf de eerste bladzijde zit ik al enorm te genieten van De chemicus! Je schrijfstijl, het geheimzinnige toontje, de stoere hoofdpersonage, de actie… Je doet het gewoon weer! Ik ben fan. Klaar, deze week worden eten en slapen overbodig, want ik wil weten waar dit verhaal heen gaat. Oh, trouwens…dit boek is echt voor volwassenen. Geen “teenager fantasy”, maar pure spanning!

Het verhaal

Ze heeft jaren voor een geheime dienst gewerkt die zo geheim was dat er zelfs geen naam voor was. Haar bijnaam was De Chemicus door haar kennis en kunde en ze was een expert in martelen en informatie verkrijgen. Nadat de enige persoon die ze vertrouwde – haar mentor – vermoord werd is ze op de vlucht geslagen.

Sindsdien verandert ze regelmatig van plek en van naam. Haar hele dag bestaat uit routines om zichzelf zo veilig mogelijk te houden. Dan ontvangt ze een mail van een vroegere collega. In de mail staat een aanbod die bijna te mooi lijkt om waar te zijn. In ruil voor nog één opdracht zullen ze haar voortaan met rust laten en zal vluchten verleden tijd zijn. Ze moet iemand vinden en verhoren die binnen drie weken van plan is een biologisch massavernietigingswapen te gebruiken, waarbij miljoenen doden zullen vallen.

Wat ik ervan vond

Hoppa, ze doet het weer hoor! Stephenie Meyer heeft met De Chemicus een geweldige thriller neergezet. Een totaal ander genre waarin ze schrijft, maar ze heeft gedegen onderzoek gedaan, alles komt heel geloofwaardig over én De Chemicus leest net zo lekker weg als de Twilight serie. Ik heb echt enorm van het boek genoten!

De conclusie van De Chemicus

Een thriller met een stoere vrouw in de hoofdrol die ook nog eens een kick-ass chemicus is, wat het onwijs boeiend maakt. Ik kan door blijven schrijven over dit vette boek, maar eigenlijk kan ik maar één ding schrijven: ga De chemicus lezen. Ik blijf Stephenie Meyer fan!

Beoordeling

Het meisje in de trein van Paula Hawkins vond ik een heerlijke thriller. Toen ik afgelopen week het boek In het water van Paula Hawkins binnen kreeg, was ik aardig in mijn nopjes! Gisteren heb ik het boek uitgelezen en in deze recensie vertel ik je graag of ik dit boek net zo goed vind als Het meisje in de trein.

De flaptekst

“Nel, een alleenstaande moeder, wordt dood aangetroffen in de lokale rivier. Eerder die zomer sprong een tienermeisje op dezelfde plek haar dood tegemoet. Ze zijn niet de eerste vrouwen die ten prooi vallen aan deze donkere wateren, en hun dood veroorzaakt een golf van onrust over de rivier het stadje Beckford en zijn turbulente geschiedenis. De vijftienjarige dochter van Nel blijft alleen achter. Daarom moet Nels zus, Jules, terugkeren naar het stadje dat ze jaren geleden de rug heeft toegekeerd. Voorgoed, dacht ze toen…”

Mijn eerste indruk

Uh, ingewikkeld! In de eerste 30 bladzijden van In het water kom ik al enorm veel personages tegen. Er wordt niet uitgelegd wie ze zijn en het is niet direct duidelijk wat ze met elkaar te maken hebben. Eerder ben ik al tot de conclusie gekomen dat ik boeken met enorm veel personages niet leuk vind. Ik leer liever veel over een paar mensen, dan over veel mensen een beetje. Maar ik geef de moed niet op, en lees verder…

Het verhaal

In het water speelt zich af het in kleine en afgelegen stadje Beckford, een vreemde plaats vol eigenaardige mensen en met een bizarre geschiedenis. Midden door het stadje loopt een rivier waarin in de loop der jaren al veel vrouwen zijn verdronken. Kort geleden zijn er opnieuw twee vrouwen vlak na elkaar overleden.

Heel het dorp is in rep en roer en de vermoedens en roddels worden onderling druk besproken. Maar zodra de politie vragen gaat stellen zwijgen de bewoners van het dorp en lijkt iedereen een reden te hebben om de waarheid verborgen te houden.

Jules, de zus van de overleden Nel, komt met tegenzin terug naar Beckford om voor haar 15 jarige nichtje Lena te zorgen. Iets waar de boze en verdrietige tiener beslist niet op zit te wachten. Zowel Jules als Lena willen weten wat er gebeurd is met Nel en hoe ze verdronken is. De antwoorden hierop blijken niet gemakkelijk te vinden te zijn vanwege de vele geheimen die de bewoners van het stadje diep begraven hebben….

Wat ik ervan vond

Het hele verhaal lang blijf ik stoeien met de tig personages. Ik ben drukker bezig met wie nu wie is en terug te bladeren welk verhaal bij wie hoort, dan dat ik echt van het boek kan genieten. Dit irriteerde me echt mateloos! Ik weet dat in eerdere edities van het boek een kaartje zit met uitleg wie nu wie is. Dat is toch super slecht? Bij een goed boek hoort het niet nodig te zijn om een stukje te schrijven met uitleg zodat het boek leesbaar is!

Paula Hawkins heeft in dit tweede boek eigenlijk dezelfde stijl als in haar debuut gehandhaafd. De basis is klein en groeit uit tot een steeds groter geheel. Er is iets gebeurd maar als lezer weet je niet precies wat. Pas als elk brokje informatie is opgespoord, kan de waarheid ontrafeld worden. Tot die tijd je als lezer puzzelen. Dat idee is goed, maar in dit boek duurt de ontrafeling mij te lang.

De conclusie van In het water

Wat is In het water een enorme tegenvaller. Ik heb me lang niet zo geïrriteerd tijdens het lezen van een boek. Ik heb meerdere keren gedacht “Ik leg hem weg.” Toch hoopte ik steeds op een fijner verhaal waardoor ik doorlas. We zijn nu een paar dagen verder en zelfs het plot kan ik me niet helder herinneren. Ook dit heeft dus weinig indruk op me gemaakt. Ik weet niet of ik nog eens een boek van Hawkins zal lezen. Ik kom echt niet verder dan een beoordeling van 1 kop koffie…

Beoordeling

De Alchemist van Paulo Coelho stond al drie jaar op mijn leeslijst. Telkens kocht ik hem niet, want “veel boeken, zo weinig tijd!” Iedereen heeft wel eens dat moment dat je iets onder de €20 koopt en Bol.com zegt koop nog iets voor +/- €5 en betaal geen verzendkosten. En precies dit zorgde ervoor dat ik De Alchemist in het Engels kocht. Toen ik het boek eindelijk in handen had, wilde ik hem eigenlijk gewoon direct lezen. In een dag had ik hem uit, lees in deze recensie waarom.

De flaptekst

“De Andalusische schaapherder Santiago koestert van jongs af aan maar één wens: reizen, alle hoeken van de wereld onderzoeken en dan eindelijk te weten komen hoe deze in elkaar zit. Zijn dromen over een verborgen schat zetten hem aan tot een zoektocht. Na vele omzwervingen ontmoet hij in Egypte de alchemist. Deze beschikt niet alleen over grote spirituele wijsheid, hij kent ook de diepten van het hart waarin de laatste waarheden over onszelf verscholen liggen. Als nomaden dolen wij schijnbaar verloren door een eindeloze woestijn om ten slotte die plek te bereiken waar ook ons hart zich bevindt. De zoektocht naar een lotsbestemming kan gelezen worden als een ontwikkelingsroman, maar ook als een wonderlijke en vooral symbolische sleutel tot onze tijd. Een magische fabel met de diepe wijsheid van een klassiek sprookje.”

Mijn eerste indruk

Oh, wat mooi! De zinnen van Coelho zijn zo prachtig. Ze vloeien in elkaar over en in een paar zinnen voelt het alsof ik de hoofdpersoon ken. Wat is hier aan de hand? Ik wil meer lezen en vergeet mijn lunch.

Het verhaal

De Alchemist gaat over de jonge schapenherder Santiago. Santiago geniet van zijn leven en is dol op zijn schapen. Op een nacht krijgt hij een droom over een schat. De schat bevindt zich bij de piramides van Egypte. Hij heeft deze droom de nacht daarop weer. Hij wil weten wat zijn droom betekent en gaat naar een waarzegger. De waarzegger weet Santiago niet meer te vertellen dan hij al weet. Teleurgesteld gaat Santiago weg. Hij gaat op een bankje zitten bij een pleintje en begint te lezen in een boek dat hij nu wel uit zijn hoofd kent. Zijn leven is fijn maar zijn dromen doen hem verlangen naar meer. Op een dag besluit hij te zoeken naar de schat waar hij eerder van heeft gedroomd. Hij gaat een nieuwe weg tegemoet. Een leerzame weg waaruit hij veel nieuwe wijsheden zal halen.

Wat ik ervan vond

Santiago komt op veel plekken en ontmoet allerlei mensen die hem helpen om zijn droom waar te maken. Het hele verhaal gaat eigenlijk over het waarmaken van je dromen en nooit op te geven. Zelf vind ik dit een heel mooi onderwerp om over te lezen. Het boek leest enorm vlot en ik kon het echt niet wegleggen. Paulo Coelho schrijft op een beschrijvende manier zonder dat het saai wordt. Je hebt echt het gevoel dat je met Santiago meereist door de woestijn. Van te voren had ik het gevoel dat het boek moeilijk leesbaar zou zijn…“zware literatuur”, dacht ik, maar niet is minder waar. Het verhaal is goed opgebouwd waardoor je aandacht erbij blijft.

De conclusie van De alchemist

De Alchemist biedt de interessante formule van reizen, wijsheden, liefde, zelfkennis en fantasie. Dit zorgt samen met prachtige zinnen voor een aangename leeservaring. Ik kan dit boek echt aanraden. Ik had het boek veel eerder moeten kopen!

Beoordeling

Klassiekers! Je wilt ze toch niet missen?! De kleine blonde dood van Boudewijn Büch lag al letterlijk veertien jaar ongelezen in mijn kast. Een schande, ik weet het. Ik heb tegenwoordig de regel dat ik eerst drie oude boeken die ik nog niet heb gelezen moet lezen, voor ik wat nieuws koop. Beter voor de bankrekening (en het humeur van mijn vriend 😉) en ook nog eens wat interessante variatie op Book Barista. Want tien jaar geleden kocht ik nu eenmaal andere boeken dan nu! Lees in deze recensie of het nu echt zo zonde is dat De kleine blonde dood 14 jaar ongelezen onder het stof lag.

De flaptekst

“In De kleine blonde dood vertelt de ik-figuur over het kortstondige leven van zijn zoontje. Mickey, het kind van hem en Mieke, een vijftien jaar oudere lerares Engels, zal zijn zesde verjaardag niet halen. Daarnaast haalt de ik-figuur herinneringen op aan zijn eigen, door de oorlog geestelijk misvormde vader. De kleine blonde dood is een hartverscheurend verhaal over verlies, verdriet en machteloosheid. Een monument voor een kleine, gestorven jongen.”

Mijn eerste indruk

Büch schrijft al vanaf de eerste bladzijde heel beschrijvend. Ik vind dit fijn, mits het niet saai wordt. Ik zie gelijk een klein jongetje voor me met een schooltas vol witte bammetjes en grote blauwe ogen die naar zijn vader opkijken. Mooi! Benieuwd naar de rest van het boek!

Het verhaal

Autobiografisch beschrijft Büch de relatie die hij had met zijn vader en de korte tijd waarin hij zelf de vaderrol vervulde. Büch senior was een Duitstalige jood die voor de oorlog naar Nederland vluchtte en daar trouwde met een Italiaanse emigrante. Tijdens de oorlog verrichtte hij heldendaden die hem veel onderscheidingen opleverden, maar na de bevrijding bleef hij zo door het verleden bezeten dat hij een ramp werd voor het gezin.

Wat ik ervan vond

In de eerste helft van de roman wordt die terreur van het onverwerkte verdriet door de oorlog beklemmend beschreven. Een schoolexcursie waarbij de jonge Boudewijn mogelijk een stap op Duitse bodem zou zetten brengt zijn vader tot razernij, een leerzaam uitje naar het Legermuseum wordt een ramp en zo zijn er meer momenten. Büch senior legt een schaduw over het gezin en neemt het hele gezin in zijn eigen verdriet mee. Geen pretje!

In De kleine blonde dood staan nogal wat moeizame zinnen en onnodige zijtakken. Dit zorgt ervoor dat het verhaal soms traag leest. Zonde!

De tweede helft gaat meer over Boudewijn en zijn zoontje Mickey. Hier wilt Büch het verhaal vertellen over zijn verhouding met zijn Engelse lerares en het kind dat daaruit voortkwam. Het jongetje dat op 5-jarige leeftijd aan een tumor overleed.

Van die twee door elkaar heen lopende verhalen is dat over de vader veruit het sterkst. Haat en compassie worden hier op een indrukwekkende manier met elkaar vermengd. Büch senior komt tot leven al blijft hij in veel opzichten een raadsel… In het verhaal over het zoontje Micky (de kleine blonde) komt Büch naar mijn mening niet verder dan de herinneringen van een trotse vader die woest is op zijn ex en moeder van zijn kind. Een vrouw die de homofilie van haar partner niet accepteert, zich in de alcohol stort en het kind tekort doet.

De conclusie van De kleine blonde dood

Het boek gaf me de hele tijd een verdrietig gevoel, maar ondanks dat wilde ik niet stoppen met lezen. Het verhaal heeft indruk op me gemaakt, maar de schrijfstijl van Büch vond ik vaak wat onprettig lezen. Ik ben blij dat ik het boek eindelijk gelezen heb. Maar vind het niet zo’n geweldig boek zoals vele anderen dat vinden.

Beoordeling