Eerder heb ik jullie al verteld dat mijn vriend een groot fan is van de boeken van Agatha Christie. Vorig jaar wist hij me over te halen om een boek te lenen bij de bibliotheek. Eerlijk is eerlijk, ik vond het boek echt super. Maar hey, sloeg ik even de plank mis bij mijn vriend!… Ik had een boek met hoofdpersonage Miss Marple, dat is volgens mijn vriend dus een echte no go, want je moet dus een boek hebben met hoofdpersonage Hercule Poirot. Had ik weer! Tijdens onze reis naar Parijs liepen we samen door een boekhandel. Ik ben voor zijn charmes gezwicht, want hij stond daar met stralende ogen en een Agatha Christie boek in zijn hand te wijzen naar de kassa. Daar gingen we, samen hand in hand de boekhandel uit met de juiste Agatha Christie in onze rugtas. Gentleman als hij is, wilde hij hem wel dragen. 😉 Lees in deze recensie of ik mijn vriend gelijk ga geven…

De flaptekst

Emily Arundell is zich ervan bewust dat haar erfgenamen met ongeduld wachten op de verdeling van haar fortuin. Als ze een eigenaardig ongeluk krijgt, gaat ze vermoeden dat men haar wil vermoorden en ze vraagt Hercule Poirot in een brief om zijn hulp. Door een mysterieuze oorzaak ontvangt Poirot deze brief pas twee maanden na haar dood. Hij besluit een onderzoek in te stellen, maar naarmate hij meer mensen ondervraagt, lijkt het mysterie steeds ingewikkelder te worden.

Mijn eerste indruk

Agatha heeft een fijne schrijfstijl. Ze schrijft enorm beeldend en gedetailleerd. Ik zit direct in het verhaal en mijn voelsprieten voelen direct aan dat Emily Arundell in de problemen zit. Deze familie valt niet te vertrouwen.

Het verhaal

De zeventigjarige Miss Emily Arundell kijkt niet uit naar het paasweekeinde. Haar familie komt namelijk op bezoek. En Emily weet dat ze het allemaal op haar geld gemund hebben. De familie weet namelijk van haar enorme rijkdom af en willen geld lenen. De familie is al die tijd vertelt dat ze geld krijgen wanneer de erfenis van Emily vrijkomt.

In het holst van de nacht, niet in staat om te slapen, struikelt Emily boven aan de trap en valt naar beneden. Na te zijn gecontroleerd door de man van haar nicht, die een dokter is, wordt vastgesteld dat haar enige verwondingen kneuzingen en de schrik zijn. Emily had veel geluk. Maar terwijl ze in haar bed ligt speelt haar geest voortdurend het incident opnieuw af. De familie zegt dat ze over de bal van hond Bob is gestruikeld, maar Emily is ervan overtuigd dat dit niet het geval is. Ze besluit Poirot een brief te schrijven over al haar zorgen… Komt Poirot tot een oplossing?

Wat ik ervan vond

Wat is Brief van een dode een heerlijk boek! Ik vind het enorm interessant dat de opzet van het verhaal anders is dan anders. Het slachtoffer leeft nog aan het begin van het verhaal en vermoed dat iemand haar wil vermoorden, ze schakelt een detective in. De rest van het boek speelt zich af na Emily Arundell haar dood. Best cool! Want je bent al bezig met wie de moordenaar is nog voor ze wordt vermoord en zodra Poirot aan de gang gaat heb jij al was eerste onderzoek gedaan. Daarnaast is het Agatha Christie’s schrijfstijl die ervoor zorgt dat ik geboeid bleef. Ze beschrijft haar personages zo goed, je hebt het gevoel dat je ze allemaal echt kent en voelt je samen met Poirot een echte detective. Ook wist ik tot het einde niet wie Emily Arundell had vermoord. Super! Ik ben zo vaak op een zijspoor gezet!

De conclusie van Brief van een dode

Brief van een dode was enorm leuk om te lezen. Ik krijg een steeds grotere waardering voor Agatha Christie en de gedetailleerde en grillige manier waarop ze schrijft. Het boek heeft een serieus onderwerp en een heftige familie mysterie. Dit alles in combinatie met een intelligente en geestige detective zorgde voor prachtige leeservaring. Ik moet mijn vriend dus gelijk geven. Die Agatha Christie kan er wat van, en Poirot is een fijne gozer! 😉

Beoordeling

Jaren terug heb ik het eerste deel van de millennium reeks Mannen die vrouwen haten van Stief Larsson gelezen. Het boek beviel mij destijds heel goed. Wat een spannende thriller! Toch heeft het bijna tien jaar geduurd voor ik het tweede deel oppakte. De reden? Ik heb in de tussentijd de films gezien en ik wil bij een boek nooit weten hoe het eindigt. Inmiddels ben ik 30+, vergeetachtig en weet ik dus het einde van het tweede en derde deel niet meer. Een prima timing om aan deel twee De vrouw die met vuur speelde te beginnen. Lees in deze recensie of ik het tweede deel net zo geweldig vind, als dat ik ooit het eerste deel vond.

De flaptekst

Twee tegenpolen, Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander. Hij is een charmante man en een kritische journalist, en uitgever van het tijdschrift Millennium. Zij is een jonge, gecompliceerde, uiterst intelligente vrouw met zwartgeverfd haar, piercings en tatoeages én ze is een hacker van wereldklasse.

Drie moorden, één avond. De slachtoffers zijn twee journalisten die aan een publicatie over mensensmokkel werkten, en de voogd van Lisbeth Salander. Op het moordwapen worden de vingerafdrukken aangetroffen van Lisbeth. Het hele politieapparaat komt in beweging, maar Lisbeth is onvindbaar. Blomkvist, overtuigd van Lisbeths onschuld, gaat langzamerhand een verband zien tussen de drievoudige moord en het artikel in wording over vrouwenhandel. Dan wordt een vriendin van Lisbeth ontvoerd door een motorbende. Salander laat het aankomen op een bloedige confrontatie met de onzichtbare bendeleider, Zala, een bekende uit haar verleden …

Mijn eerste indruk

Whoohoo! De vrouw die met vuur speelde begint direct met een heftig proloog. Mijn haren stonden overeind en ik was in opperste concentratie. En vroeg me af “Wat zou er in dit boek gaan gebeuren? Gaat het wel goedkomen met Lisbeth? Volgens mij zit ze echt flink in de problemen.” Daarna startte het boek met een flink minder heftig stuk; zon, zee en strand. Ik kon even bijkomen en me voorbereiden op alles wat nog zou komen. Ja, een heerlijk start!

Het verhaal

Seks trafficking, een Russische huurmoordenaar, moorden en meer! Net als het eerste boek is dit een volledig onderzoek-soort-van-boek.

Drie mensen zijn dood en de vingerafdrukken van Lisbeth Salander staan op het moordwapen. Hoe is Lisbeth in deze puinhoop beland? Kan Mikael Blomkvist haar naam wissen voordat de politie haar vindt? En wat heeft de situatie van Lisbeth te maken met een ontmaskering van de Zweedse seksindustrie waar twee van de moordslachtoffers aan werkten?

In tegenstelling tot de eerste boek heeft dit tweede boek niets met derden te maken, maar alles met Lisbeth Salander. Het is een persoonlijker verhaal dan het eerste deel en het vormt de kern van deze serie, namelijk Lisbeth. Er is veel nieuwe informatie over Lisbeth en ze wordt iets minder raadselachtig als we een glimp opvangen van haar lastige en duistere verleden.

Wat ik ervan vond

De vrouw die met vuur speelde is een regelrecht meesterwerk. De actiescènes, de constante spanning die zich voortdurend opbouwt om tot een enorm einde te leiden. Lisbeth, freaking, Salander, ze is misschien wel een van de beste en meest complexe personages waar ik ooit over heb mogen lezen. Introvert, extreem geniaal en gevaarlijk als het nodig is, ze is de belichaming van de formule voor het creëren van een super intrigerend personage.

De personages

Lisbeth is in dit boek wederom geobsedeerd door wiskunde, ze vat het op als een hobby en zelfs wanneer haar leven aan een zijden draad hangt, vindt ze de oplossing voor problemen. Ze is zo’n eigenaardige protagonist, ik voel me constant geïntrigeerd door haar. Verrassend genoeg is er minder Michael Blomkvist in dit boek dan in het eerste boek. Hoewel hij nog steeds een hoofdpersoon is voor het verhaal, neemt hij de rol van het secundaire personage over in plaats van de eerste. In het geheel van het boek ontmoeten Blomkvist en Salander elkaar bijna nooit. Blomkvist is nog steeds de mannelijke man met de sterke persoonlijkheid, die eeuwig nieuwsgierig is naar ieder detail. Ik ben tien jaar later nog steeds fan van hem.

De conclusie van De vrouw die met vuur speelde

Dus, samenvattend zal ik toegeven dat ik dit tweede deel beter vind dan het eerste deel. Dit is vanwege de meer persoonlijke verhaallijn die de auteur Stieg Larsson volgt. Hierdoor is het boek op sommige punten misschien wel minder spannend dan het eerste deel. Ik ben oprecht benieuwd naar het derde deel! Wie heeft alle delen al gelezen?

Beoordeling

The Amsterdam Confessions of a Shallow Man heb ik een aantal jaar geleden aan mijn vriend cadeau gegeven. Hij is zelf als student naar Nederland gekomen en herkende zich in de blogs van de auteur. Tijdens de verhuizing kwam dit boek weer bovendrijven en kreeg hij officieel een plekje in de boekenkast. Afgelopen maand was het dan eindelijk zo ver, het boek werd voor het eerst opengeslagen. Lees in deze recensie of het boek net zo grappig is als de Facebookpagina en de blog.

De flaptekst

Het boek is alleen in het Engels vekrijgbaar, vandaar een Engelse flaptekst.

“A month in the life of Amsterdam’s shallowest man. A cautionary tale of fine dining, visits to strip clubs, the red light district, dating, fashion and the vanity of the shallow man.

”I have 15 tailor made suits and over 50 shirts that I can wear for work. To ensure that I don’t repeat the same combinations too often, I keep a spreadsheet that notes which suits were worn with which shirts and ties on which day.”

Meet Simon Woolcot, named Amsterdam’s shallowest man by his best female friend, he’s out to prove her wrong by keeping a diary of his life for a month. Follow his adventures in fine dining, exclusive fashion, strip clubs, male grooming, the red light district and his never ending love of women. One legged hit men, organised crime, and Dutch culture all come under the microscope of a shallow man, a sinner that commits all seven deadly sins. From Lust to Greed, from Gluttony to Wrath, during the four week period featured in the diary.

Based on the controversial and popular Blog, the Amsterdam Confessions of a Shallow Man. The book provides insights into Amsterdam through the eyes of a spoiled Expat. Learn the answers to such critical questions as why do so many Dutch people wear denim and brown shoes? Why are Dutch women so loud? How to navigate the Dutch dating scene. Is it possible to take Taxi’s in Amsterdam and not be ripped off?”

Mijn eerste indruk

Oké, de eerste tien pagina’s voelen te gemaakt. Het grappig zijn ligt er naar mijn mening te dik bovenop. Je hebt boeken die humor bevatten omdat het onderdeel uitmaakt van het verhaal. Maar je hebt ook boeken die zijn geschreven om het grappig zijn. Bij dit boek is het tweede helaas het geval. De aangehouden structuur van een dagboek voelt ook nep aan. Niet elke dag in het leven van een expat kan alleen maar grappen bevatten, toch? Er moet meer zijn… De komediant achter de verhalen krijg je absoluut te zien, maar het leven van een expat in Amsterdam wordt niet geheel inzichtelijk gemaakt. Een gemiste kans.

Het verhaal

De elegant geklede en perfect verzorgde “Shallow Man” deelt een maand lang zijn dagboekaantekeningen met zijn lezers. En wat een maand is het. Niets en niemand is veilig voor zijn scherpe waarnemingen, variërend van zijn collega’s op het werk, collega expats tot een rondje over de Wallen. Ik ben zelf Amsterdammer en ik kan waarderen hoe zijn observaties van de Nederlanders en de stad zijn.

Wat ik ervan vond

Taaltechnisch zit de The Amsterdam Confessions of a Shallow Man enorm slecht in elkaar. Het zou door een basisschoolleerling geschreven kunnen zijn. Het is een beetje zo’n “en toen ging ik naar de kapper, en toen ging ik eten, en toen ging ik drinken, en toen was ik dronken…ennnn toeennn viel ik in de gracht geval.” Los van het “en toen-gehalte” is de auteur soms oprecht grappig. Gelukkig maar, want als hij niet grappig zou zijn in een grappig boek, dan zou het pas echt een mislukt project zijn. Eerlijk gezegd duurde het een tijd voor ik het boek uit had. Best raar want het is het dunste boek dat ik ooit gelezen heb. Het kon me oprecht echt niet boeien… Wel ben ik het met hem eens dat Nederlanders oprecht een beetje gek zijn. 😉

De conclusie van The Amsterdam Confessions of a Shallow Man

Sommige delen voldoen en zijn grappig, maar slechte grammatica en herhaalde grappen en acties maken de hele ervaring saai. Dit is dan ook voor het eerst dat er op Book Barista een boek wordt beoordeelt met maar 1 kop koffie. Mijn advies voor als je iets grappigs wilt lezen? Zoek verder. Zijn blog en Facebookpagina zijn trouwens zo nu en dan wel grappig om te lezen tijdens je koffiepauze op werk.

Beoordeling

Pride and Prejudice is echt zo’n boek waar iedereen wel eens van gehoord heeft of de film heeft gezien. Ik had al lang het voornemen om een boek van Jane Austen te lezen, maar het was er nog niet van gekomen. Tijdens mijn weekend in Parijs zag ik dit mooie exemplaar, geïllustreerd door Rubén Toledo, liggen in boekhandel Shakespeare and Company. Ik kon niet anders dan het boek aanschaffen en me thuis urenlang onderdompelen in een verhaal dat al op 28 januari 1813 voor het eerst is gepubliceerd. Lees in deze recensie of dit literaire uitje terug in de tijd mij is bevallen.

De flaptekst

“Voor de vijf dochters van de familie Bennet bestaat er maar één carrière: het huwelijk. De komst van twee rijke, knappe en huwbare jongemannen veroorzaakt dan ook de nodige opwinding in de familie en de sociale omgeving. Als Elizabeth voor het eerst kennismaakt met de begeerlijke vrijgezel Mr. Darcy, vindt ze hem arrogant en verwaand; hij lijkt onverschillig te staan tegenover haar mooie verschijning en levendige geest. Wanneer ze ontdekt dat Darcy betrokken is bij de moeizame relatie tussen zijn vriend Mr. Bingley en haar geliefde zus Jane, is ze vastbesloten een nog grotere afkeer voor hem te ontwikkelen. Met snedige humor ontleedt Jane Austen feilloos de mores van de Britse upperclass aan het eind van de achttiende eeuw. De botsing tussen trots en vooroordeel en tussen sociale mobiliteit en starre hiërarchie is nooit ontroerender en komischer beschreven.”

Mijn eerste indruk

“Ho stop wacht, ho! Ik moet deze pagina nog een keer lezen…” Dit heb ik drie keer gedacht bij de eerste tien pagina’s. Ik moest oprecht even wennen aan de schrijfstijl van Jane Austen. Vond ik dit leuk? Nee man, ik vond het reten irritant. Maar goed, ik bedoel we hebben het hier over Jane Austen, dit moet goed zijn. Ik geef niet op en lees verder. Al moet ik elke pagina drie keer lezen. Wat een bevalling… 😉

Het verhaal

Het leven van de vijf dochters van de familie Bennet rond 1800 komt met zoveel dwaze regels, zoveel dwaze verwachtingen en zoveel onzekerheid. De enige zekerheid die de vijf jonge dames hebben is dat ze moeten trouwen. Trouwen doe je namelijk om je sociale status hoog te houden, ongeacht gevoelens die ermee gemoeid zijn. Trouwen doe je alleen met iemand van je eigen of een hoger niveau en klassenstructuur. Het hele verhaal draait hier dan ook om. Maar hoe zit het met liefde? Hoe zit het met passie? Moeten liefde en passie geblust worden wegens allesomvattende regels en verwachtingen.

Wat ik ervan vond

Na mijn eerste matige eerste indruk van Pride and prejudice werd het niet direct veel beter. Het irriteerde me oprecht dat er zoveel verschillende personages waren, het verhaal langzaam op gang kwam en ik maar geen vat kon krijgen op de verhaallijn. De eerste honderd pagina’s vond ik zelfs een beetje lichtzinnig en oprecht saai. Ik heb het boek weggelegd tot ik de week erop een dag geen afspraken had en alleen thuis was. Ik ben er anders in gaan staan en tijdens het lezen van elke pagina bedacht ik me “dit is in 1813 geschreven”. Het is mij een raadsel waarom dit het verschil maakte, maar vanaf pagina 100 vond ik het verhaal betoverend. Ik denk dat het een 1813 vs 2018 cultuurschok was waar ik aan moest wennen. Austen’s schrijfstijl is verrukkelijk! Alleen een goede schrijfstijl zorgt niet direct voor een novel. De meerwaarde van Jane Austen’s boek Pride and prejudice ligt in de geloofwaardigheid van haar personages, hun ijdelheden, eigenaardigheden en tekortkomingen. Het verhaal is zo geschreven dat haar waarnemingen van “de mens” beeldig worden beschreven.

De personages

Mr Collins was de eerste personage die mij verwonderde. Zijn persoonlijkheid is verschrikkelijk en tegelijkertijd geweldig. Op de een of andere manier vond ik hem enorm sympathiek. Vanaf het moment dat ik fan werd van Mr Collins begon ik ook meer van de rest van de personages en de verhaallijn te houden. Richting het einde van het verhaal leefde ik met alle personages mee en zat ik geregeld om ze te lachen.

De conclusie van Pride and prejudice

Ik moet toegeven dat ik officieel geen fan ben van boeken die voor 1900 geschreven zijn. Dit is een absolute tekortkoming van mij want deze boeken zijn vaak zo mooi. Ik ben simpelweg niet in de wieg gelegd voor verhalen die langzaam op gang komen. Pride and prejudice is het eerste boek waarbij ik het tot het eind heb volgehouden en er oprecht van heb genoten. Mijn conclusie is dat je mij vanaf nu bij de fanbase van Jane Austen kunt rekenen. Ik ben benieuwd naar haar andere boeken. Alhoewel ik nu wel eerst even een snelle en spannende thriller ga lezen die na 2000 is geschreven. 😉

Beoordeling

De schaduw van de wind is een alom bekend boek. Miljoenen lezers, duizenden goede recensies en Carlos Ruiz Zafón heeft vele fans. Jij hebt vast ook van hem gehoord, ik bedoel wie kent deze auteur niet? Nou… ik! Yes, guilty… Een aantal weken terug begon een collega van mij over de schrijver en iedereen was verbaasd dat ik als bookblogger niet bekend was met deze pracht auteur. Dat weekend ben ik met het schaamrood op mijn kaken naar de boekhandel gerend en heb het eerste deel aangeschaft. Lees in deze recensie of ik het boek net zo ontwapenend vind als vele anderen.

De flaptekst

“In het oude centrum van Barcelona ligt het Kerkhof der Vergeten Boeken. Hoofdpersoon Daniel Sempere wordt door zijn vader, weduwnaar en boekhandelaar, meegenomen naar deze geheimzinnige, verborgen wereld van verhalen.

Vanaf dat moment neemt Daniels leven een wending die hij niet had kunnen voorzien. Hij mag een boek uitzoeken en kiest De schaduw van de wind, geschreven door een zekere Julián Carax. Het boek laat hem niet meer los, ook al schudt de wereld tijdens het grauwe Franco-regime om hem heen op zijn grondvesten. Hij wil alles weten over het boek en de schrijver. En merkwaardigerwijs lijken alle mensen die hij ontmoet, ook de vrouwen op wie hij verliefd wordt, deel uit te maken van het grote spel waarvan het boek het middelpunt vormt.”

Mijn eerste indruk

Ik ben ervan overtuigd dat geen enkele positieve recensie die eerder over De schaduw van de wind geschreven is gelogen is. Al bij de eerste zin droom ik weg bij de prachtige zinnen, en het ontwapende taalgebruik. Ja, vanaf bladzijde 1 denk ik alleen maar “Waarom, waarom, WAAROM heb ik dit boek niet eerder gelezen? Hoe kan zo’n verhaal mij ontschoten zijn?” Ik ben mijn collega dankbaar. 😉

Het verhaal

De schaduw van de wind is op de eerste plaats een intrigerend verhaal dat de lezer meezuigt in het Barcelona van de eerste helft van de twintigste eeuw. Het verhaal begint in 1945, het jaar dat Spanje zich nog steeds aan het herstellen van de burgeroorlog en leert leven in de dictatuur van Franco.

Een jonge weduwnaar, boekhandelaar van beroep, neemt zijn tienjarige zoon Daniel mee naar een geheime plek om hem in te wijden in de liefde voor het geschreven woord. Daniel mag op die speciale plek een boek kiezen, of eigenlijk kiest het boek hem. Daniel pakt het boek De schaduw van de wind van de onbekende schrijver Julián Carax uit de kast. Het blijkt een van de weinige exemplaren van het boek te zijn en al snel blijkt dat het leven van de auteur Julián Carax is gehuld in mysterieuze nevelen. Daniels zoektocht naar de schrijver begint. Daniel raakt in de ban en al snel zal het leven van Daniel helemaal in het teken staan van het boek en Julián Carax. De schaduw van de wind zal met veel verrassende wendingen en bloedstollende spanning het leven van Daniel en de mensen om hem heen gaan beïnvloeden.

Wat ik ervan vond

In een woord; PRACHTIG! Het is vooral de combinatie van de sfeer van het oude Barcelona, een jongen die het leven aan het ontdekken is, een charmeur die voor de nodige hilariteit zorgt en duizelingwekkende spanning die dit boek tot een meesterwerk maken. Naast de verhalende kwaliteit, heeft Carlos Ruiz Zafón een woord- en zingebruik die de lezer laat duizelen. Prachtige zinnen volgen elkaar namelijk in een vlot tempo op, met daarbij een zeer gevarieerde woordkeus. Het woordgebruik brengt de sfeer van het verhaal, maar ook de beklemmende periode van het toenmalige Barcelona, zeer helder naar voren.

Carlos Ruiz Zafón weet heel goed hoe hij je nieuwsgierig moet houden. Als je eindelijk denkt te weten hoe alles in elkaar zit, slaat hij gewoon weer een andere hoek om. Ik moet zeggen dat ik af en toe echt even een ‘wat?’-moment had. Extra dynamiek krijgen we dankzij de kleurrijke bij personages. Daniel krijgt te maken met verliefdheden en ontmoet al snel een van de leukste personages uit het boek; Fermín Romero de Torres.

De personages

Daniel is een interessant hoofdpersoon. Ik vind het vaak tegenvallen als tieners de hoofdrol hebben in een volwassen verhaal. Maar Carlos Ruiz Zafón zet met Daniel een zeer indrukwekkend hoofdpersonage neer. Een tiener dat verder denkt dan de gemiddelde volwassene, maar toch nog genoeg kind is! Daniel’s vader is een prachtige man met veel verdriet, een man die het beste wil voor zijn zoon en voor hem door het vuur gaat. Daniel’s maat Fermín is een enorme boef vol humor. Echt zo’n man waar je een biertje mee gaat drinken in de kroeg, je avond na drie bier ongekende wendingen neemt en je pas de volgende ochtend thuiskomt. De rest van je leven heb je dan een prachtig verhaal te vertellen heb. Hij is geweldig!

De conclusie van De schaduw van de wind

Zafón is een kunstenaar met woorden en zinnen, hij brengt de lezer moeiteloos in een wirwar van emoties. Dit boek bevatte alle onderdelen waar ik op had gehoopt! Ik ben dan ook enorm blij dat er nog drie delen zijn. Ik heb het boek de afgelopen week zelfs aan twee mensen cadeau gedaan. Gelukkig zijn er nog meer mensen op deze wereld die deze parel nog mogen ontdekken! Ik zou zeggen, ren naar de boekhandel en begin met lezen want dit mag je niet missen!

Beoordeling

Het nieuwe boek Eens gegeven van Charlotte de Monchy kwam afgelopen maand uit! Dit is naar mijn mening echt wel een feest waard. Op de dag dat het boek uitkwam viel hij dan ook direct op mijn deurmat. Heerlijk! Je zal vast denken, is dit niet wat overdreven? Nou nee! Ik ben oprecht fan van Charlotte de Monchy haar boeken. Het zijn echte feel-good romans en ik wordt er altijd enorm vrolijk van! Het werkt ontspannend en tovert tegelijk een glimlach op mijn gezicht. Wat wil je nog meer? In deze recensie lees je wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“In Felines leven is er ruimte voor verbetering: ze woont anti-kraak in een krakkemikkig voormalig hotel. Op papier heeft ze haar droombaan: taxateur bij de Amsterdamsche Veiling. Helaas geeft haar baas alle interessante klussen aan zijn zoon en laat hij de slaapverwekkende taken aan Feline over.

Als Feline een keer iets voor haar baas moet ophalen, eindigt dat uitstapje onverwachts in een wilde nacht met de knappe Teun, die werkt als bankier in de Londense City. Het kitscherige schilderijtje dat hij haar ten afscheid voor de grap cadeau geeft, blijkt een tweede, veel waardevoller schilderij te verbergen: een onontdekte Breitner, iets wat Teun duidelijk niet wist. Als ze het verkoopt, kan Feline het geld héél goed gebruiken om het huis op te knappen. En ze ziet Teun toch nooit meer, dat weet ze zeker. Tot een Engelse zakenbank de Amsterdamsche Veiling inhuurt om voor zijn nieuw te openen Nederlandse vestiging een kunstcollectie samen te stellen. En de bankier die het project leidt, wil alleen werken met Feline…”

Eerste indruk

Laat ik maar direct met de deur in huis vallen. Net als Zes maanden zonder en Enkeltje Ierland vind ik Eens gegeven echt direct al heel fijn om te lezen! Het is een makkelijk leesbaar verhaal over liefde en vriendschap. Het zit vol met sprankelende humor, iets waar ik gek op ben. Ik heb het boek in één ruk uitgelezen onder het genot van een paar koppen koffie. Wat trouwens goed uitkwam want die dag was het buiten grauw en regenachtig.

Twee verhalen in een

Het verhaal leest makkelijk weg en er is genoeg afwisseling om het interessant genoeg te houden om door te lezen. Het grootste gedeelte van het boek gaat over Feline, haar baan en haar contact met de sexy Teun. Ook gaat een groot gedeelte van het verhaal over Evi, de beste vriendin en huisgenoot van Feline. Evi zou gaan reizen met haar ex en een veel gelezen reisblog bijhouden. Helaas viel dat in het water omdat haar ex er letterlijk en figuurlijk vandoor ging met de dame van het reisbureau. Evi schrijft haar blogs vanuit huis en zit enorm met zichzelf in de knoop. Dit past minder in het boek. Van mij had het boek bij alleen Feline haar liefdesleven mogen blijven.

De personages

Feline vond ik een leuk personage, en ik kon me goed in haar inleven. Een jonge meid aan het begin van haar carrière die nergens nog echt zeker van is. Een soort van Rachel een paar jaar terug. Ook de relatie met haar huisgenoten vond ik erg leuk. Haar huisgenoten werden allemaal net goed genoeg omschreven om je het gevoel te geven dat je ze kent. Ik zou graag een weekje bij ze in het hotel willen wonen. Super gezellig! En Teun? Ik kon niet anders dan stiekem verliefd op hem te worden. Zijn eeuwige sarcasme en humor lieten mij telkens weer giechelen.

Wat ik ervan vond

Eens gegeven is voorspelbaar, net als de meeste chicklit’s. Je weet als lezer waar het verhaal gaat eindigen. Toch zie ik dat niet als een nadeel. Charlotte de Monchy gebruikt genoeg zijwegen om het verhaal hier en daar toch onvoorspelbaar te maken en door de fijne schrijfstijl en leuke scenes wil je doorlezen.

Conclusie

Al met al heeft Eens gegeven aan al mijn verwachtingen voldaan. Voorspelbaarheid alom, maar dat mag de pret niet drukken. Het is een echt feel-good boek, dat verwacht je al bij de titel en de kaft. Het boek doet wat het belooft en is een aanrader voor iedereen die van vrolijke chicklit’s houdt.

Beoordeling:

Tom Hanks is al jaren lang mijn favoriete acteur. Er is geen film waar hij in speelt die mij niet bevalt. Toen ik zag dat Tom Hanks zijn korte verhalen in boekvorm zouden gaan verschijnen was ik dan ook direct enorm enthousiast! Tijdens mijn vakantie in Parijs heb ik Uncommon type: Some stories gekocht bij Shakespeare and Company, een van de mooiste boekhandels in Europa. Direct na de aankoop begon ik fanatiek met lezen. Zou mijn favoriete acteur ook een van mijn favoriete auteurs worden?! Je leest het in deze recensie.

De flaptekst

A collection of seventeen wonderful short stories showing that two-time Oscar winner Tom Hanks is as talented a writer as he is an actor.

A gentle Eastern European immigrant arrives in New York City after his family and his life have been torn apart by his country’s civil war. A man who loves to bowl rolls a perfect game. And then another and then many more in a row until he winds up ESPN’s newest celebrity, he must decide if the combination of perfection and celebrity has ruined the thing he loves. An eccentric billionaire and his faithful executive assistant venture into America looking for acquisitions and discover a down and out motel, romance, and a bit of real life. These are just some of the tales Tom Hanks tells in this first collection of his short stories. They are surprising, intelligent, heartwarming, and, for the millions and millions of Tom Hanks fans, an absolute must-have!

Eerste indruk

Uncommon type: Some stories begint al direct met een verhaal dat een echt Tom Hanks gevoel geeft, eigenlijk net zoals in de films waarin hij speelt! Ik las het verhaal dan ook alsof het een film was en hoorde Tom Hanks’s stem in mijn hoofd. Bijzonder! Eigenlijk is het eerste verhaal al direct hartverwarmend en grappig. Dat beloofde veel voor de volgende verhalen.

Het verhaal

Uncommon type: Some stories is een boek dat bestaat uit korte verhalen die allemaal over heel andere onderwerpen gaan. Toch komt er binnen al deze verhalen een element terug… een typmachine! Tijdens het lezen van Tom Hanks’s verhalen wordt het al snel duidelijk dat hij een enorme liefde heeft voor typmachines. Hij weet de verhalen zo goed over te brengen dat ik direct zelf een typmachine wilde kopen! Daarnaast staan er nog een aantal andere thema’s centraal. Zo is echtscheiding een terugkerend onderwerp, maar komt ook verhuizen van een kleine naar de grote stad ruimschoots aan bod. Tom Hanks schreef de zeventien verhalen op een typmachine en met dit in het achterhoofd las ik alles met een nostalgisch gevoel. Ik kreeg zelfs het gevoel dat alle verhalen zich in een tijd afspeelde waarbij ik nog jong was, er geen sociale media was en Tom Hanks nog 20 jaar jonger (en 20 kilo slanker) was. 😉 Heerlijk!

Wat ik ervan vond

In de regel probeer ik mijn te houden aan de regel om geen boeken die zijn geschreven door beroemdheden en hun co-writers te lezen. Deze boeken zullen geen onderscheidingen winnen en winnen mijn interesse simpelweg niet. Ongeacht hoe interessant een onderwerp ook is, kan ik mij hier altijd wel aan houden. Bij Tom Hanks is dit dus de eerste keer in mijn leven dat ik volledig van mijn geloof af stap. En eerlijk… wat een goede keus is dat! Want wat een heerlijk boek is dit. Het feit dat dit een verzameling is van fictieve verhalen, in plaats van een memoire helpt hier absoluut bij! De verhalen zullen absoluut geen literaire prijzen winnen, maar ze zijn wel enorm vermakelijk! Overal in het verhaal voel je een beetje Tom Hanks humor, wie is daar nou niet gek op?

De personages

In elk korte verhaal komen nieuwe personages voor. Normaal kan ik me bij korte verhalen niet goed inleven in de personages of heb ik er gewoonweg geen klik mee. Dat is bij de verhalen in Uncommon type absoluut niet het geval. Tom Hanks weet telkens binnen de eerste paar pagina’s een duidelijk personage neer te zetten.

De conclusie van Uncommon type: Some stories

Uncommon type: Some stories van Tom Hanks is een geweldige, maar veel te korte verhalenverzameling! Tom Hanks schrijft warm, verrassend en boeiend. Elk verhaal omhult de lezer met een eigen uniek gevoel. Ik vond het heerlijk om een dag met Mr Hanks in een andere hoedanigheid dan acteur door te brengen en ik hoop oprecht dat hij nog meer boeken en wellicht langere verhalen zal gaan schrijven. Ik ben nog meer fan.

Beoordeling

Ik bestelde The little Paris bookshop van Nina George om tijdens mijn kerstdagen in Parijs te lezen. Ik ben gek op boeken en dit was mijn eerste bezoek aan Parijs, een beter passend boek bij deze situatie bestaat toch niet? Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Op een prachtig gerestaureerd schip aan de Seine runt Jean Perdu een boekhandel; of liever gezegd een ‘literaire apotheek’, want deze boekhandelaar bezit een zeldzame gave om te ontdekken welke boeken de verontruste zielen van zijn klanten zullen kalmeren.

De enige persoon die hij niet kan genezen, lijkt hijzelf. Hij heeft een gebroken hart sinds een nacht, eenentwintig jaar geleden, dat de liefde van zijn leven Parijs ontvluchtte en een handgeschreven brief achterliet. Een brief die hij nooit heeft durven lezen.De komst van een raadselachtige nieuwe buurman in Jean Perdu zijn excentrieke appartementsgebouw aan de Rue Montagnard inspireert hem om zijn hart te openen, de drijvende boekwinkel te ontvluchten en op weg te gaan naar de Provence, hij gaat op zoek naar het verleden en zijn geliefde.”

Eerste indruk

De romantiek druipt er in The little Paris bookshop vanaf. En ik vind het heerlijk! Heel soms is er niets fijner dan weg te zwijmelen in het rijke liefdesleven en omvangrijke liefdesverdriet van een hoofdpersonage. Tel daar het romantische decor van Parijs bij op en je hebt een heerlijk boek voor tijdens de kerstdagen.

Het verhaal

Jean Perdu is vijftig jaar oud. Hij woont in een appartementencomplex met een interessante verzameling van andere huurders. Dit is de plek waar Jean Perdu veel herinneringen heeft aan de liefde van zijn leven; Manon.

Perdu is de eigenaar van The Literary Apothecary, een boekenboot op de Seine in Parijs. Zijn klanten (of misschien zijn ze patiënten) profiteren van zijn unieke vaardigheden, zijn buitengewone inzicht en intuïtie, in het verstrekken van precies de juiste literaire remedie voor “talloze, ongedefinieerde aandoeningen van de ziel”. Hij is er van overtuigd dat wat je leest op de lange termijn belangrijker is dan de man met wie je trouwt!

De komst van een nieuwe huurder Catherine, zet een reeks gebeurtenissen op gang die bij Perdu een kamer in zijn hart opent. Kort daarna vormt de inhoud van een 21 jaar oude ongeopende liefdesbrief de aanzet tot veranderingen. Perdu verlaat hierdoor abrupt zijn schip en reist, onvoorbereid, via de Seine naar de Provence, zijn geschiedenis achterna.

Wat ik ervan vond

The little Paris bookshop is prachtig geschreven. Ik vond de quotes en verwijzingen naar andere boeken echt geweldig! Nina George weet het verhaal over Jean Perdu zijn leven en liefde prachtig neer te zetten. Soms is het misschien wel een beetje te sentimenteel. Maar zo tijdens mijn kerst in Parijs vond ik dat helemaal niet verkeerd! Het meest krachtige onderdeel van het verhaal vind ik dat het naast liefde ook draait om the power of books. Ik ben nu eenmaal gek op boeken die over boekenwinkels gaan! Perdu’s altijd vermakelijke en soms humoristische gedrag heeft ervoor gezorgd dat ik me tijdens dit verhaal enorm vermaakt heb. Het enige minpunt is dat het boek meer over Perdu’s liefdesleven ging, terwijl ik had gehoopt dat het nog veel meer over boeken zou gaan.

De conclusie van The little Paris bookshop

Nina George’s lyrische eerbetoon aan liefde, literatuur, mensen en leven was een voorrecht om te lezen. Ik heb me enorm vermaakt! Een warmhartig, soms sentimenteel verhaal over het loslaten van de oude liefdes om ruimte te maken voor een nieuwe liefde.

Beoordeling

De Horlogemaker van Londen van Natasha Pulley stond inmiddels al even op mijn leeslijst en in mijn boekenkast. De cover is zo prachtig dat ik er in het voorjaar verliefd op werd. Maar het boek gaf me een echt wintergevoel, dus moest hij even wachten tot december.

De flaptekst

“Wanneer Thaniel Steepleton thuiskomt van zijn werk vindt hij een gouden zakhorloge op zijn kussen. Dit horloge redt een paar maanden later op wonderlijke wijze zijn leven. Gefascineerd door het zakhorloge gaat Thaniel op zoek naar de maker ervan. Dit blijkt Keita Mori te zijn, een eigenzinnige Japanse immigrant. Hij laat Thaniel kennismaken met een fantastische wereld van uurwerken, muziek en mysterie. Het lijkt allemaal onschuldig, maar een reeks van onverklaarbare gebeurtenissen doet Thaniel vermoeden dat er meer is dan hij op het eerste oog kan bevatten. Wanneer Grace Carrow in hun leven komt, raakt alles in een stroomversnelling. Thaniel wordt heen en weer geslingerd tussen zijn liefde voor de één en zijn loyaliteit aan de ander.”

Eerste indruk

Wat zou je van een versie vinden waarin “Sherlock” een kleine helderziende Japanse samoerai en horlogemaker is met een Lincolnshire-accent? En wat als zijn “Watson” een vijfentwintig jaar oude Whitehall-telegraafmedewerker is die zijn muzikale aspiraties opgaf vanwege een acuut geval van synesthesie? En “Mary Watson” een Oxford-geschoolde wetenschapper is met een voorliefde voor verkleden in herenkleding. Denk je dat je dat leuk vindt?

Laat me dat voor je beantwoorden. Ja! Ja, dat zou je ge-wel-dig vinden. EN ik dus ook! Man, wat is dit goed bedacht. Ik was er direct van overtuigd dat dit net zo goed moest zijn als de cover. Oké, dit is niet echt een verhaal van Sherlock Holmes. Maar het is het zo goed als, dat bedoel ik respectvol in elk opzicht.

Het verhaal

Thaniel is een klerk bij de overheid. Dat baantje vind hij eigenlijk wel prima, alhoewel hij eigenlijk veel beter zou kunnen. Hij maakt eigenlijk niet heel veel bijzonders mee in zijn dagelijks leven. Op een dag vindt hij een heel mooi horloge en gaat hij op zoek naar de maker van het horloge. Dit blijkt Keita Mori te zijn, een Japanse immigrant met een nogal mysterieus en bijzonder rijk verleden. Thaniel komt steeds meer over hem te weten en Keita Mori stimuleert Thaniel op zijn eigen bijzondere  manier om zijn passies te ontdekken. De vriendschap neemt een steeds intensere en mooiere vorm aan! Maar dan komt Grace in het spel en is niets meer wat het lijkt. Er zijn geen toevalligheden meer, vriendschap komt in een ander daglicht te staan. Eigenlijk lijkt het allemaal een groot complot te zijn. Maar wat? En wie zit er precies achter…?

Wat ik ervan vond

Ik vond de sfeer van De horlogemaker van Londen heel bijzonder. Het speelt zich af in Victoriaans Londen gedurende een vrij chaotische tijd vol terrorisme en ontwikkeling. Een periode waarin mensen geen gejaagde tweets of appjes naar elkaar sturen, maar communiceren via verzonden telegrammen. Ik vind het heel tof dat via de horlogemaker er een soort mysterie en iets futuristisch in het boek is verwerkt. Daarnaast wordt de atmosfeer van het Victoriaanse tijdperk in Londen liefdevol beschreven. Normaal ben ik niet zo gek op historische romans, maar De Horlogemaker van Londen heeft me op dit gebied intens verrast. Het bestaat uit zoveel meer dan alleen en historische roman!

De personages

De personages in De Horlogemaker van Londen zijn betoverend en geloofwaardig – aan het einde was ik verliefd op hen allemaal. Met name hoofdpersoon Thaniel wordt mooi beschreven. Hij lijkt in eerste instantie nogal burgerlijk, maar kijkt nét even wat anders tegen het dagelijkse leven dan anderen. Keita Mori is vergeleken met Thaniel heel mysterieus en eigenzinnig! Zijn karakter brengt spanning en afwisseling in het verhaal. Ook het pragmatische karakter van Grace wordt indrukwekkend geschetst; het maakt haar niet je lievelingskarakter in dit boek, maar je zult haar er wel om bewonderen.

De conclusie van De horlogemaker van Londen

De horlogemaker van Londen van Natasha Pulley is een verhaal over liefde, verlangen, erkenning en acceptatie tegen het decor van Victoriaans Londen. Het verhaal heeft het allemaal: spanning, geschiedenis, fantastische elementen en een meeslepende stijl. Ik aarzel om meer te zeggen, want ik vrees dat ik dan alle verassingen en pret voor jullie bederf! Je zal tijdens het lezen niet op het puntje van je stoel zitten uit pure spanning, het is namelijk geen typische pageturner. Het is meer een enorm uniek en fantasievol verhaal waarbij je jezelf in een andere wereld waant. Kortom het is gewoon een echte must read!

Beoordeling

Het eind van 2017 is bijna daar… Wat een jaar is het geweest! Een jaar vol veranderingen zoals een nieuwe baan, een nieuw huis, wonen in een nieuwe stad, samenwonen en ga zo maar door. Ook wat betreft lezen en recenseren waren er veel veranderingen. Zo ben ik andere genres gaan lezen, heb ik mijn eerste internationale bestseller auteur mogen interviewen, heb ik nieuwe auteurs ontdekt en had ik voor het eerst in jaren een leesdip en dus ook een blogdip die maar niet over leek te gaan. Hierdoor heb ik mijn reading challenge dit jaar niet gehaald, maar eerlijk is eerlijk…daar kan ik me echt niet druk om maken!

Ondanks alle drukke, mooie en minder mooie momenten was dit een enorm interessant leesjaar voor mij. Het lijkt me dan ook leuk om jullie mee te nemen in een sneltrein door dit leesjaar!

Het eerste boek van dit jaar op Book Barista
Winter in New York – Chantal van Gastel

Het begon allemaal met Winter in New York, een heerlijke feel good roman, dat tijdens de minder winterse avonden aan het begin van het jaar zorgde voor een lach op mijn gezicht. Chantal van Gastel is een van mijn favoriete Nederlandse schrijfsters als het gaat om feel good romans. Mensen lees dit boek! Jullie zullen van begin tot eind van het boek genieten!

Het slechtste boek van 2017
Makkelijk leven – Herman Koch

Lezen en recenseren is niet altijd rozengeur en maneschijn, dat werd mij duidelijk tijdens het boek Makkelijk leven van Herman Koch. Man wat was ik blij dat dit maar een kort en klein boekje was. Er was namelijk niet doorheen te komen. Ik moet ook nog eens eerlijk bekennen dat dat het enige is dat ik me van deze leeservaring herinner… ik zou echt niet meer weten waar het verhaal over gaat.

Het mooiste boek van 2017
The snow child – Eowyn Ivey

Zonder enige twijfel en by far het mooiste boek dat ik gelezen heb het afgelopen jaar. Wat een enorme indruk heeft dit boek gemaakt en wat een prachtige teksten en cover! Niet eerder was ik zo onder de indruk van een eerste boek van een auteur. Eowyn heeft met dit boek een geweldige wereld gecreëerd met indrukwekkende hoofdpersonages.

Een nieuwe kennismaking met fantasy in 2017
Hof van Doorns en rozen – Sarah J. Maas

Ik hou niet van fantasy schreeuw ik altijd, behalve Harry Potter want dat is gewoon anders! Daar kom ik vorig jaar al op terug want de Grisha trilogie heeft mij toen enorm verrast en ik vond het zeer vermakelijk. Dit jaar werd dit genre voor mij naar een hoger level getild want ik heb de eerste twee boeken van de serie Hof van Doorns en rozen gelezen. EN WOW, wat kan Sarah J. Maas schrijven. Voor mij komt deze serie dicht in de buurt voor mijn liefde voor Harry Potter.  Het is echt ge-wel-dig! Ik raad iedereen aan om deze serie boeken te lezen. Ook als je fantasy oninteressant vindt.

Het spannendste boek van 2017
Niemand vertellen – Harlan Coben

Nachten heb ik van Niemand vertellen wakker gelegen. Wat een heerlijke thriller was dit! Ik had nog nooit eerder iets van Harlan Coben gelezen en ik vond het dan ook een zeer aangename kennismaking. Ik dacht overigens altijd dat Harlan een vrouw was, maar het is dus een man. Hij zit blijkbaar vol verrassingen. 😉 Ik hoop komend jaar nog een thriller van het te lezen.

Meest teleurstellende boek van 2017
De tweeling – Tessa de Loo

Juist ja, Tessa de Loo. Na de reacties op mijn recensie te hebben gelezen is het volgens een aantal volgers van BB echt als schelden in de kerk om dit boek niet goed te vinden. Een wereld bekende auteur met veel aanzien. Toch blijf ik bij mijn standpunt. Ik vond er werkelijk geen zak aan. Nee, dat is niet omdat ik alleen maar chicklits gewend ben of omdat ik alleen maar actie wil in boeken. Ik vond de personages slecht uitgewerkt, het verhaal niet verrassend en alles is naar mijn mening echt te gedetailleerd beschreven. Nee, ik zal niet nog eens een boek van Tessa de Loo lezen… wereld auteur of niet…

Meest inspirerende boek van 2017
Lion, mijn lange weg naar huis – Saroo Brierley

Absoluut een boek dat mij heeft geïnspireerd om anders tegen dingen aan te kijken. Weten wie je ouders zijn en waar je vandaan komt is niet vanzelfsprekend. De lange weg die Saroo heeft moeten afleggen om zijn familie te vinden is zo verdrietig, maar tegelijk zo prachtig!

Een totaal nieuwe genre in 2017
Misdaad en straf  – Fjodor Michailovitsj Dostojevski

Ik kies vaak niet voor zware literauur. Het leven zelf is al ingewikkeld en inspirerend genoeg en lezen zie ik als ontspanning. In 2017 besloot ik een andere weg in te gaan en een zware klassieker te lezen. Ik ben begonnen met De gokker van Fjodor Michailovitsj Dostojevski, dit beviel mij enorm. Wat een geweldige auteur! Hierna las ik Misdaad en Straf, dat was een ander verhaal. Ik vond het een pittig boek waar ik moeilijk doorheen kwam. Het was prachtig, absoluut! Maar ik kreeg er een verdrietig gevoel van en kwam na drie kwart van het boek niet verder. Sterker nog, ik kwam terecht in mijn aller eerste leesdip ooit die ruim een maand heeft geduurd. Die had ik niet zien aankomen… Ooit wil ik het boek helemaal uitlezen, maar dit was niet het goede moment.

Mijn tofste boek in 2017
Uncommon type – Tom Hanks

JA! Je leest het goed… Tom Hanks is tegenwoordig ook auteur. Wow, hoe cool is dat. Hij is al jaren mij favoriete acteur en heb gisteren zijn boek uitgelezen. Hij behoort vanaf nu ook tot mijn favorietenlijst als het om auteurs gaat. Ik heb echt enorm genoten van Uncommon type en voor het eerst dit jaar wil ik niet direct in een ander boek beginnen. Ik wil gewoon nog even nagenieten. De recensie ga ik vandaag schrijven, dus hou Book Barista in de gaten.

Internationaal in 2017
Vind haar – Lisa Gardner

Lisa Gardner vind ik al jaren een enorm goede auteur. Dit jaar mocht ik haar interviewen voor haar nieuwe boek Vind haar. Ik heb nachten niet geslapen en wel 30.000 keer aan mijn vriend gevraagd of de opbouw van mij vragen wel goed was. Of er geen fouten in zaten en of het voor haar wel interessant zou zijn om dit soort vragen te beantwoorden. Dit was natuurlijk helemaal niet nodig, want het is een geweldig leuk mens! Het was echt heel gaaf!

Ook heel leuk in 2017
Dood van een danseres – Agatha Christie, Shopaholic serie – Sophie Kinsella, Voor de val – Noah Hawley

Super leuk, maar niet in een categorie te plaatsen! Alle drie de auteurs waren nieuw voor mij en ik heb bij alle drie zo enorm genoten van de schrijfstijl. Drie totaal verschillende genres en onderwerpen, maar alle drie echt mega leuk! Ik hoop in 2018 nog meer van deze toppers te kunnen lezen!

Bedankt

Lieve lezers van Book Barista (of jullie nu vrijwillig lezen of niet), bedankt! Bedankt voor het lezen van mijn blogs, bedankt voor het wijzen op fouten, jullie leuke reacties en natuurlijk bedankt lieve gastbloggers! Laten we van 2018 weer een mooi leesjaar maken.

Lieve groet,

Rachel